ඉල්ලා අස් වීමට නිහතමානිකමක්, විනයක් හික්මීමක් තිබේ නම් හා ඊට හිත හදා ගත හැකි නම්, රටේ නායකයන් තමන්ගේ තනතුරුවලින් ඉල්ලා අස් විය යුත්තේ මෙවැනි වේලාවට ය.
ලංකාවේ ද එවැනි නිහතමානි, රටේ ජනතාවගේ දුක දැනෙන විරල නායකයන් එක්කෙනකු හෝ සිට තිබේ. එහෙත්, දන්නා කාලයකින් මෙපිට එහෙම අය නැත.
අපේ වර්තමාන නායකයන් ද ඉල්ලා අස් වූ අවස්ථා අතීතයේ වාර්තා වී තිබේ. එහෙත් ඒ යුද්ධය තදින් කෙරීගෙන යන විට, එයින් බිය වූ බිරිඳ කළ ඉල්ලීමට අනුව ය.
සාමාන්යයෙන් ඉල්ලා අස්වීමක් ගැන සිතෙන්නේ තමන්ගෙන් වරදක් සිදු වී ඇති බව තේරෙන විට ය. නැති නම් තව දුරටත් තමා සමතකු නොවන බව පෙනෙන විට ය. ඒ සඳහා අනෙකුන්ගේ, මෙතැන දී නම් රටේ හුදී ජනතාවගේ, දුක නායකයන්ට දැනිය යුතු ය. ඊට කියන්නේ සහකම්පනයයි. අනුන් සමග තමන් ද කම්පනයට පත් වීමයි. ඊළඟට, ඒ දුක ඇති කිරීමට තමන් ද දායක වී යැයි කිසිවකුට සිතේ නම් ඉල්ලා අස් නොවී සිටින්නට කොහෙත් ම හිත හදා ගන්නට බැරි ය.
එහෙත් එවැනි සහකම්පනයක් සංවේදීභාවයක් ඇති අය අපේ නායකයන් අතර සිටිත් ද?
අතීතයේ සියලු ම වාර්තාවලින් තමන් අසමත් බව පුන පුනා පළවෙද්දීත්, ඔවුන් සිතන්නේ ඉතිරි කාලයේ මොකක් හෝ ආශ්වර්යයක් සිදු කළ හැකි බව ය.
අතීතය ගොඩ ගන්නට බැරි තරම් වැටී තිබේ නම්, ඒ මත අනාගතයක් ද නැති බව මේ මහත්වරුන්ට වැටහෙන බවක් නොපෙනේ.
ඉතින්, අවසාන ඵලය කුමක් ද? පැයෙන් පැය රට විනාස වීමයි. උදේ ඇසෙන නරක පුවත්වලට වැඩියෙන් දහවල නරක පුවත් ඇසේ. රාත්රි වන විට ඊටත් වැඩි නරක පුවත් ඇසේ. ඒ මොනවා ද? ඉන්ධන නැති ය. ඉන්ධන පිරවුම්හල්වල කිලෝමීටර ගණන් දිග පෝලිම් ය. ඉන්ධන නොමැති නිසා පොදු ප්රවාහනයට යොදවා ඇති බස් අයිතිකාරයන්ගේ නිවෙස්වල ගාල් කරන්නට සිදු වෙයි. මහජනතාවට උදේ හවස රැකියාවට යන්නට එන්නට ප්රමාණවත් තරම් බස් පාරේ දුවන්නේ නැත. ඒ අතර ආණ්ඩුව කියන්නේ සියලු රජයේ සේවකයන් සාමාන්ය පරිදි සේවයට ආ යුතු බව ය.
ඊළඟ මොහොතේ ඉන්ධන මිල වැඩිවීමක් සිකුරු ය. ඒ පසුපස්සෙන්, අත්යවශ්ය ආහාර ද්රව්ය මිල, ප්රවාහන වියදම් ඇතුළු සියලුම මිනිස් අවශ්යතාවල මිල ගණන් ඉහළ යන්නට නියමිත ය.
දවසකට පැය හතරකට වැඩියෙන් විදුලිය කප්පාදු කෙරේ. ඒ අතර, රටේ පාසල් ළමුන්ගේ අනාගතය මුළුමනින් ම තීරණය කෙරෙන අපොස උසස් පෙළ විභාගය ද පැවැත්වෙයි. විදුලිය නැති නිසා පොම්පාගාර ක්රියා විරහිත වීමෙන් නල ජලය නැති ය. කිරිපිටි නැති ය. ගෑස් තවමත් නැති ය. ආහාර ද්රව්යවල මිල අහස උසට ය. විදුලිය නැති නිසා අපනයන කර්මාන්ත ශාලාවලට මහත් බාධා ය. එහි ප්රතිඵලය කී දහසකට රැකියා අහිමි වීම ද?
සෞභාග්යයේ දැක්මට අනුව කාලය ගතවෙන ලංකාවේ, මේ දිනවල පැයක් දෙකක් ගෙවා ගන්නවා කියන්නේ අපාය සිහි වන වැඩකි.
එහෙත්, සතුටට කාරණය නම්, අපේ නායකයන්ට මේ කිසිම කම්පනයක් නොදැනී තිබීම ය. අපට පමණක් සකල කම්පන දැනීම ය. ඔවුහු රැස්වීම් පවත්වති. ඉදිරියෙන් පසුපසින් පරිවාර රථ පිරිවරා රට පුරා කරක් ගසති. මාධ්ය හමු තියති. උත්සවවලට සහභාගි වෙති. පක්ෂය ශක්තිමත් කරන්නට ජනහමු පවත්වමින් රට පුරා යති. කෝවිඩ් යනු ගෝලීය වසංගතයක් යැයි පෙන්වා දෙමින්, ලංකාවට ඉන් ගැලවීමක් කොහෙත් ම නැති බව ජනතාවට කියති. ඉතිරි වරද පටවන්නේ පහුගිය ආණ්ඩුවට ය. ඒ සියලු අවුල් නොතිබුණා නම්, මේ නායකයන්ට ලංකාව සෞභාග්යයේ පුරයක් කරන්නට ඉඩ තිබුණාක් මෙනි.
සිහි මොළයක් ඇත්තකුට මෙවැනි විපරීත රටක දිවි ගෙවිය හැකි ද? ඒ නිසා හැකි හැම ඇත්තෝ ම පිට රට යති. තමන්ගේ දූදරුවන් යළි නොඑන්නට ම රට යවති. මේ අවස්ථා සම්බන්ධය නොදන්නා, නොදැනෙන අපේ රටේ නායකයන් කියන්නේ තමන් හා එක්ව ලංකාව ගොඩ ගැනීමට විදෙස්ගතව සිටින ලාංකිකයන්ට යළි රටට පැමිණෙන ලෙස ය. විය යුත්තේ නම් එය නොවේ. අපේ නායකයන් ඉල්ලා අස්වී මව් රටවලට යාම ය.■
