චමුදිත සමරවික්‍රම මහතාගේ ජනමාධ්‍ය භාවිතාව සමග මේ රටේ සාම්ප්‍රදායික ජනමාධ්‍යකරණයේ යෙදී සිටින කිසිවකු එකඟ නැති බව අලුතෙන් කිව යුතු නැත. ‘සාම්ප්‍රදායික ජනමාධ්‍ය’ හැටියට හැඳින්වූයේ ආචාර ධාර්මික ජනමාධ්‍ය භාවිතාවක් පවත්වා ගැනීමට උත්සාහ කරන ජනමාධ්‍යයි.
ජනමාධ්‍ය හදාරන්නන්ට චමුදිත සමරවික්‍රම වැදගත් වන්නේ, ජනමාධ්‍යයක් නොහැසිරිය යුත්තේ කවරාකාරයට දැයි උදාහරණයක් හැටියට ගන්නට ය.
එහෙත් මේ කිසිවක් මහ රෑක ඔහුගේ නිවසට ගල්මුල් ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමට කොන්දේසි විරහිත ව විරුද්ධ නොවන්නට අපට හේතුවක් නොවේ. කුමන සීමාකම් තිබියේ වුවත්, ඔහු පවත්වා ගෙන ඇවිත් තිබෙන්නේ මාධ්‍ය භාවිතාවකි. ඒ භාවිතාව ගැන එකඟ නොවෙන්නන්ට හෝ උරණවන්නන්ට හෝ වුණත් ඔහුට පෙරලා පිළිතුරු දිය හැක්කේ මාධ්‍ය භාවිතයකින් ම පමණකි. ගල්මුල් ගැසීමෙන් නම් නොවේ.
ජනාධිපති පදවියට පත්ව ටික දිනකින් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිතුමා, රටේ සියලුම මාධ්‍ය ආයතන ප්‍රධානීන් ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලයට කැඳවා රැස්වීමක් පැවැත්වී ය. ඔහු එහිදී ස්ථිරසාරව කීවේ, ‘තමාගේ පාලන කාලය තුළ කිසිම ජනමාධ්‍යයකට හෝ ජනමාධ්‍යවේදියකුට පහර දීමක් සිදු නොවන බවට සහතික වන බව’යි. ඒ බව අවධාරණය කරන්නට ඔහුට බලවත් හේතුවක් තිබිණ. එනම්, ඔහු ආරක්‍ෂක ලේකම් හැටියට සේවය කළ කාලයේ එක දිගට ජනමාධ්‍යවලට, ජනමාධ්‍යවේදීන්ට, ජනමාධ්‍ය ආයතනවලට නන්නාඳුනන තුවක්කුකරුවන්ගෙන්, පුද්ගලයන්ගෙන්, පුද්ගල කණ්ඩායම්වලින් අනතුරු සිදු වී තිබුණු නිසා ය. ජනමාධ්‍යවේදීන් ඝාතනය කැරුණු නිසා ය. අතුරුදහන් කැරුණු නිසා ය. ඔවුන්ගේ අත් පා කඩා දමන ලද නිසා ය. ආයතනවලට බෝම්බ ගසන ලද නිසා ය. කොටින් ම ඔහු ලේකම් හැටියට සිටි කාලයේ ලංකාවේ තිබුණේ ජනමාධ්‍ය විරෝධී ආණ්ඩුවකි.
එවැනි ලේකම් කෙනකු ජනාධිපති වූ විට, පරණ අතීතය නැවතත් ගලා යන්නට පටන් ගනී දැයි සියලු ජනමාධ්‍යවේදීන් වෙතින් සැකයක් සංකාවක් පළවිණ. ඔහු ශපථ කළේ එසේ වන්නට ඉඩ නොතබන බවයි.
ඒ වචනවලින් අවුරුදු දෙකහමාරකට පමණ පසු, දැන් එවැනි පළමු සිදුවීම වාර්තා වී තිබේ. එහෙත් පසුගිය අවුරුදු දෙකහමාරක කාලය තුළ ද, මේ ආකාරයෙන් ම නොවුණත් ජනමාධ්‍යවලට විවිධ බලපෑම්, අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමේ අයිතිය මර්දනය කිරීම් බහුලව පැවතිණි. ඒ බොහෝ ඒවා රාජ්‍ය මැදිහත් වීමෙන් සිදු වුණ ඒවා ය. ඒ නිසා ජනාධිපතිතුමා එදා කී වචන දියාරු වී ගොස් තිබුණේ චමුදිත සමරවික්‍රමගේ සිදු වීමට පෙර සිට ම ය.
චමුදිතගේ සිදුවීමේ විශේෂත්වය නම්, එයින් අර භයානක අතීතයේ සෙවණැලි නැවත මතුවීමයි. ජනමාධ්‍යවේදීන්ට එරෙහිව සංවිධානාත්මක ප්‍රහාර එල්ල කිරීමේ පිළිවෙතෙහි සෙවණැලි යළි පෙනීමයි.
දීර්ඝ ලැයිස්තුවක ඇති ජනමාධ්‍යවලට හා ජනමාධ්‍යවේදීන්ට ප්‍රහාර එල්ල කිරීම් සම්බන්ධ සිදුවීම්වල තිබෙන පොදු ගුණාකාරය වන්නේ, ඒවාට වග කිවයුත්තන් – අවුරුදු දශක ගණනක් පසු වී අද වුව ද – නොමැති වීමයි.
එහි තේරුම හැටියට අප ගත යුත්තේ, ඒ සියල්ලෙහි වගකිව යුත්තා ආණ්ඩුව හෝ ආණ්ඩුවේ කිසිවකු බවයි. මන්ද යත්, ආණ්ඩුව පාර්ශ්වයක් නොවන හැම අපරාධයකට ම වගකිව යුත්තන් සොයා ගැනීමට අපේ පොලිසිය සමත් වී ඇති නිසා ය. කිසියම් අපරාධයකට වගකිව යුත්තන් සොයන්නට පොලිසියට නොහැකි වී ද ඒ වගකිව යුත්තා ආණ්ඩුව හෝ ආණ්ඩුවේ කෙනෙකි.
චමුදිත සමරවික්‍රමගේ සිදුවීම පිළිබඳව ආණ්ඩුව සිටින්නේ ඉහත කී ‘රිපෝට් කාඩ්’ එක අතේ තබාගෙන ය. ඒ සිදුවීම හෙළාදකිමින් අගමැතිවරයා ප්‍රකාශයක් නිකුත් කර තිබේ. ජනමාධ්‍ය ඇමතිවරයා ද එසේ කර තිබේ. එහෙත්, කනගාටුවකට මෙන්, එවැනි ප්‍රකාශවලින් රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ පරණ පාප ලැයිස්තුව නිශ්ශබ්ද නොවේ.
වෙනත් විදියකට කියනවා නම්, චමුදිතට පහර දීමේ ‘නියම’ වගඋත්තරකරුවන් සොයා ගන්නා තුරු, ආණ්ඩුව කෙරෙහි වන ‘දෝෂීභාවයේ පූර්ව නිගමනය’ අත් නොහැරේ. නියම වගඋත්තරකරුවන් යැයි කිව්වේ ‘අනියම්’ උදවිය ද මවන්නට හැකි නිසා ය. එලෙස මැවීමට මේ අයගේ ආණ්ඩුව පමණ ඉක්මවා සමත් ද නිසා ය. ■
