■ පුරවැසියා
ජනාධිපතිවරණයක් සඳහා තවත් අවුරුදු තුනකට ආසන්න කාලයත් තිබේ. එමෙන්ම පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයක් සඳහා ඊට වඩා යම් කාලයක් තිබේ.
ඉහත සඳහන් රටේ ප්‍රධාන මැතිවරණ කාලයන් ගැන සඳහනක් කළේ පවතින සමාජ ආර්ථික අර්බුදය හමුවේ කුමක් සිදුවේද හා කුමක් කළ යුතුද යන දැවෙන ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් අදහස් කිහිපයක් දක්වන්නටය.
පුරවැසියා මීට පෙරත් මෙම කොළමේ සඳහන් කර ඇති පරිදි පාර්ලිමේන්තුව තුළ වෙනසක් කිරීම මගින් මෙම අර්බුදයෙන් රටක් වශයෙන් අපට මිඳීමට ඇති අවස්ථාව සීමිතය. ඊට හේතුව විධායක ජනාධිපතිවරයාට පාර්ලිමේන්තුවට ඉහළින් එය නොතකා කටයුතු කිරීමට ඇති හැකියාවය. එය ජේ ආර් ජයවර්ධන විසින් ඇතිකරන ලද විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයටත් වඩා 20 වන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මගින් බලවත් කරගෙන ඇත.
අවශ්‍ය නම් මේ අවස්ථාවේත් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකින් තොරව පවතින පාර්ලිමේන්තුවේ ආණ්ඩු පක්ෂයේ සංයුතිය වෙනස් කිරීමෙන් වෙනස් ආණ්ඩුවක් ඇතිකළ හැකිය. එහෙත් ඒ මගින් රට තුළ ප්‍රබල වෙනසක් ඇතිකළ නොහැකි බව පුරවැසියාගේ අදහසය. මන්ද පාර්ලිමේන්තුව මගින් පත්කරන අගමැතිවරයා ඇතුළු කැබිනට් මණ්ඩලයේ කටයුතු අඩපණ කිරීමේ ප්‍රබල හැකියාවක් ජනාධිපතිවරයාට ඇති නිසාය.
ශ්‍රී ලංකාවේ වත්මන් දේශපාලනය යනු වගකියන, වගකීම් බාරගන්නා හෝ ලැජ්ජාවක් ඇති එකක් නොවේ. රටේ ඉන්නේ වගකියන, වගකීම් බාර ගන්නා හා ලැජ්ජාවක් ඇති දේශපාලනඥයින් නොවන නිසා කිසිවකුත් වගකීමක් බාරගෙන සිය ධුරයෙන් ඉල්ලා අස්වීමක් අපට බලාපොරොත්තු විය නොහැකිය. ඒ නිසාම ගෝඨාභය රාපක්ෂ ජනාධිපති ධුරයෙන්වත්, මහින්ද රාජපක්ෂ අගමැති ධුරයෙන්වත් මේ ඇතිවී ඇති සමාජ ආර්ථික අර්බුදය හමුවේ ඉල්ලා අස්නොවන බව ඒකාන්තය.
එතෙක් ඉදිරි ජනාධිපතිවරණයක් එනතෙක් තවත් වසර තුනකට ආසන්න කාලයක් කන්න බොන්න හා අනිකුත් අත්‍යවශ්‍ය අවශ්‍යතා නොමැතිව ආර්ථික අර්බුදය ඉවසාගෙන සිටීමට කිසිවකුට නොහැකි බව ඇත්තය. ජනතාව ජනාධිපතිවරයා ඇතුළු ආණ්ඩුව කරන ඇත්තන්ට ‘හූ’ කියන්නේ හා විරෝධය පාන්නේ ඒ නිසාය.
එසේ නම් දැන් පැන නඟින ප්‍රශ්නය වන්නේ මේ රාජපක්ෂලාව ගෙදර යවන්නේ කෙසේද යන්නය. යුරෝපයේත්, ලෝකයේ වෙනත් තැන්වලත් සිදුවී ඇති ආකාරයට ඒ සඳහා ඇත්තේ එකම එක මාර්ගයකි. ඒ ඡන්දයකට පෙර මහජන බලයෙන් මේ අයව ගෙදර යැවීමය. අපේ සමාජයට තවම මෙය නුහුරු අත්දැකීමකි. එමෙන්ම එම නුහුරු අත්දැකීමට ජනතාව පෙළගස්වා එයට නායකත්වය දීමේ හා ජයග්‍රාහි අවසානයක් දක්වා එය රැගෙන යෑමේ හැකියාවක් අපගේ විපාක්ෂික දේශපාලන බලවේගවලට තිබේද යන්නද තවත් ප්‍රශ්නයකි.
ඒ සඳහා පළමුවෙන්ම විපාක්ෂික දේශපාලන බලවේගවල පොදු එකමුතුවක් ඇතිකරගත යුතුය. එහෙත් එවැන්නක සේයාවක්වත් පෙනෙනන්ට නැත. ඊළඟ රාජ්‍ය බලයට කැසකවන දේශපාලන පක්ෂ කියන්නේ ‘ අපට දෙන්න අපි කරන්නම්’ ‘අපිට තනිවම කරන්න පුළුවන්’ ‘ අපි තමයි සුදුසුම පක්ෂය’ වැනි සටන් පාඨ පමණය. එම සටන් පාඨවල අර්ථයද ඊළඟ ඡන්දයක් ගැන බව පෙනේ. එහෙත් එතෙක් ඉවසා සිටීමේ හැකියාවක් ජනතාවට නැති බව රට පුරා පැන නැඟෙන ජනතා විරෝධයෙන් පෙනේ.
පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීවරුන් එහෙට මෙහෙට කර ඇතිකරගන්නා බලයකින් ජනාධිපතිවරයාව ගෙදර යැවීමද සිතන තරම් ලෙහෙසි නැත. ඒ සඳහා ඇති දෝෂාභියෝග අවස්ථාව අති දුෂ්කරය.
එසේනම් නැවතත් අප හමුවට එන්නේ මහජන බලයෙන් මැතිවරණයකට පෙර රාජපක්ෂලා ගෙදර යැවීමේ විකල්පය පමණය. එම දුෂ්කර හා නුහුරු අත්හදා බැලීම විපාක්ෂික බලවේගවල දේශපාලන නායකත්වයෙන් ජනතාව කළා යැයි අපි සිතමු. එහෙත් ඒ තුළත් තවදුරටත් අපට සිතන්නට යමක් ඉතිරි කෙරේ. ඒ ඊළඟ රටේ දේශපාලන නායකත්වය පවත්වාගෙන යන්නේ කවුද සහ කෙසේද යන්නය. ඒ සඳහාද විපාක්ෂික දේශපාලන බලවේග අතර එකඟතාවක් තිබිය යුතු අතර නොඑසේ නම් රට තුළ නිර්මාණය වන්නේ අරාජිකත්වයකි.
මේ අරාජිකත්වය ඉතා භයානකය. ඒ එම අරාජිකත්වය තුළ හිඩස පිරවීමට ලෝකයේ සමහර තැන්වල මෙන් රට රැකගැනීමේ නාමයෙන් හමුදාව පෙරට විත් දේශපාලන බලය අත්පත් කර ගැනීමේ අනතුරය. එසේ වීම වැළැක්විය හැක්කේ විපාක්ෂික දේශපාලන බලවේගවල යම් එකඟත්වයකින් හා සම්මුතියකින් පමණය.
මේ මොහොතේ පවතින හමුදාව පොදු වශයෙන් පවතින පාලනයට හිතේෂි එකක් වශයෙන් සැලකිය නොහැකි වූවත් යුද හමුදාපතිවරයා යනු ජනාධිපතිවරයාගේ අතිජාත හිතේෂිවන්තයා බව අප මතක තබාගත යුතුය. ඔහු සමඟ මු`ළු හමුදාවම නැතත් යම් පිරිසක් සිටිය හැකිය. එමෙන්ම මේ වනවිට හමුදාවෙන් පිටවී සිටින ජනාධිපතිවරයා සමඟ දේශපාලන වශයෙන් කටයුතු කළ ඉහළ හමුදා නිලධාරීන් ගැනද කල්පනාකාරි විය යුතුය. එමෙන්ම පසුගිය මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන කාලයේදී වත්මන් ජනාධිපතිවරයා සමඟ නීතියට පිටින් කටයුතු කළ හමු දා තුළ සිටි අතුරු හමුදා කණ්ඩායම් ගැනද කල්පනාවට ගත යුතුය.
නැතිනම් මහජන බලය භූමරංගයක් විය හැකිය. එය තවදුරටත් වත්මන් ජනාධිපතිවරයාගේ පාලනය හමුදා බලයක් යටතේ භුක්ති විඳින්නට අපට ඉඩ සලසන එකක් විය හැකිය.
අපේ බලාපොරොත්තුව එය නොවේ නම් විපාක්ෂික බලවේග මේ මොහොතේ වැඩපිළිවෙළක් සඳහා කොන්දේසි විරහිතව එකතු විය යුතුය.■
