පාර්ලිමේන්තුව උන් හිටි ගමන් වසා දැමීමට ප්‍රධාන හේතුව කුමක් ද? මැතිඇමතිවරුන්ට ඇඳුම් ඇඳගෙන එහි යන්නට බැරි තත්වයක් තිබීම ද? නැතහොත් හෘදය සාක්ෂියක් ඇති මැතිඇමතිවරුන් ආණ්ඩුවට අභියෝගයක් කරාවියයි ඇති වුණ භීතියක් ද?
පාර්ලිමේන්තුවේ සභාවාර පැවතුණත් පාර්ලිමේන්තුවට පැමිණීම මැතිඇමතිවරුන් අත්‍යවශ්‍ය කටයුත්තක් ලෙස නොසැලකීම කාලයක් තිස්සේ විද්‍යමාන තත්වයකි. පාර්ලිමේන්තුවේ අසුන්ගැනීම යනු ආණ්ඩු පක්ෂයේ බහුතරයකට සිරිතකට මළගෙදරකට ගොඩ වී යාම වැනි කටයුත්තකි. කිසිවෙකු වැදගත් කතාවක් කරන විට සත්තු වත්තක බෙහෙත් විෂ වූ සත්තු විලසින් වහසි බස් දොඩන පිරිසට නිදහසේ හැසිරෙන්නට කථානායකගේ අවසරයත් ඇත.
රටට නීති හදනවායයි කියන තැන නීතියක් නැත. මොන අභාග්‍යයක් ද?
‘පාර්ලිමේන්තුව තිබුණත් එකයි නැතත් එකයි’ යන හැඟීමකි ජනතාව තුළ තිබෙන්නේ. කැබිනට් මණ්ඩලය තිබෙනවාට වඩා හොඳයි නැති එක යන හැඟීමය ජනතාව තුළ තිබෙන්නේ. ජනාධිපතිවරයාටත් පාර්ලිමේන්තුව හෝ කැබිනට් මණ්ඩලය තිබුණත් එක ය, නැතත් එක ය. කාර්යසාධක බලකා සමඟය ඔහු වැඩ කරන්නේ. ‘රටට කැබිනට් මණ්ඩලයක් අවශ්ය නැත‘ කියා එය අනුමත කරන්නට කැබිනට් මණ්ඩලයට ජනාධිපතිවරයා යෝජනාවක් ඉදිරිපත් කළොත් ඒ යෝජනාවටත් කැබිනට් මණ්ඩලයේ අනුමැතිය ලැබේ. පාර්ලිමේන්තුව රටට අවශ්ය නැත කියා පනතක් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළොත් එයත් තුනෙන් දෙකකින් අනුමත වනු ඇත. ඒ තරමට ආණ්ඩුවේ මැති ඇමතිවරු පුස්සන් වී සිටිති.
රටක විපත
තමන්ගේ අමාත්‍යාංශයට අදාළ පනතක් වත් නොකියවන අමාත්‍යවරුන්ගෙන් කරුණු දෙකක් වැටහෙයි. පළමුවෙනි එක නම් පනතක් කියවන්නට පුළුවන්කමක් නැතිකම ය. දෙවැන්න තමන්ගේ කාර්යය වන්නේ අනුමැතිය සඳහා කැමතිවීම නිසා කියවීමට උවමනාවක් නැතිකම ය.
කැබිනට් මණ්ඩලයේ දී යම් ඇමතිවරයෙකු කැබිනට් යෝජනාවන්ට විරුද්ධ වුවහොත් ඔහු ඇමතිධුරයෙන් ඉවත් කිරීමට ජනාධිපතිවරයා පැකිළෙන්නේ නැත. ඇමති පදවියෙන් රටට – ජනතාවට සේවයක් කළ නොහැකි වුවත් තමන්ට සහ තමන්ගේ පවුලට කරගත හැකි සේවාවන් අප්‍රමාණ බැවින් ඇමති පදවිය ගැලවෙන අන්දමේ වැඩ නොකිරීමට ඇමතිවරු පරිස්සම් වෙති.
එකොළහේ කල්ලියට යනවා නම් යන්න කියා රහසින් නොව විවෘතව පැවසුණත් ළැගගෙන සිටින්නේ ඇයි? එළියට බැස්සොත් ශීතකරණයේ පරිස්සමට තබා ඇති නඩු එළියට එන්නට පුළුවන් බව ඔව්හු දනිති.
විධායක ජනාධිපති පදවියට තිබුණ අසීමිත බලය අඩු කෙරුණ ද එදා සිටි ජනාධිපති කටයුතු කළේ කෙසේ ද? ඔහු ඔහුට අවශ්ය අන්දමට බලය භුක්ති වින්දේය. එහෙත් ඔහුට හිතුවක් කරන්නට පහසු නොවීය. රටක බහුතර ජනතාවත් – මහජන වරමකින් මැතිසභයට තේරී පත්වුණ පුද්ගලයනුත් ගෝඨාභයට ජේආර්ටවත් නොතිබුණ බලයක් අවිචාරාත්මකව උරුම කර දීම හේතුවෙන් අද වන විට ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නාමික තත්වයකට පත්ව ඇත. ඉක්මනින් හමුදා පාලනයක් ඇති කරගන්නට ඇත්නම් යන අදහස ගෝඨාභයගේ සිහිනය වන්නට හැකි ය. ඔහුට දැන් වෙන විසඳුමක් ද නැත.
සෝඩා බෝතල් කැඩීම
පසුගිය දවස්වල දකින්නට ලැබුණේ ආණ්ඩුව නියෝජනය කරන ඇමතිවරයෙකු ඉඳහිට සද්දයක් දැමීම ය. ඒ සද්දත් තාල නැති බෙර සද්ද වැනි ය. අද ආණ්ඩු පක්ෂයේ සිටින කිසි ඇමතිවරයෙකුට හෘදය සාක්ෂියට එකඟව කතා කරන්නට නොහැකිය. හේතුව ඔවුන් මැති ඇමති පදවි දරමින් වැඩ කර තිබෙන්නේ හෘදය සාක්ෂියට පටහැනිව වීම ය.
ඇතමෙකු සෝඩා බෝතලයක් කඩන තත්වයකවත් නැත්තේ එබැවිනි.
මහින්ද රාජපක්ෂගේ දරුවන් බලය භුක්ති විඳින අන්දම අවිනීතයයි ජ්‍යෙෂ්ඨ අමාත්‍යවරයෙකුට ආණ්ඩු පක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරයෙකු කිසියම් තැනකදී පවසා ඇත. මේ ජ්‍යෙෂ්ඨ අමාත්‍යවරයා විමසා තිබෙන්නේ, ‘බලය තිබෙන කාලයේ මිස නැති කාලයේ බලය භුක්ති නොවිඳ කොහොමද?’ කියා ය. බලය හිතේ හැටියට භුක්ති වින්දත් චාරයක් නැතිකම, බාගෙන කන්න තියෙන වල ඉහගෙන කන එක අපට ඉස්සරහට ලොකු ප්‍රශ්නයක් වෙනවා. අපි කොහොමද ගම්වලට යන්නෙ? කියා ඇසුව විට මේ ජ්‍යෙෂ්ඨ අමාත්‍යවරයා පවසා තිබෙන්නේ අපූරු කතාවකි. ‘එන පාර නොමිනේෂන් ගන්න ඕනැ නම් කුමාරවරුන්ට විරුද්ධව කට හොල්ලන්න එපා’ යන්නය.
මෙවැනි කතා බස්වලින් පැහැදිලි වන්නේ ආණ්ඩුවේ මැතිඇමතිවරුන් මැති සභය තුළ මොන කුණුහරුප කිව්වත් දැඩි පසුතැවිල්ලකින් පසුවෙන තත්වයක් ඇති බවය. එහෙත් කිසිකෙනෙකුට හිතට එකඟව කතා කරන්නට පුළුවන් කමක් නැත. වැඩිම පීඩනයකින් පසුවෙන පිරිස අතර සුළු පක්ෂ නියෝජනය කරමින් පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කරන, අමාත්‍ය පදවි ලබා සිටින අය සිටින බවත් අසන්නට ලැබේ. මේ උදවිය ඉඳහිට තැනක රැස් වී ඇත්තටම සෝඩා බෝතල් කඩන බවත් හිතේ තැවුල් පදමට ගසා පිට කරන බවත් කුප්‍රකට රහසකි.
වියත් මඟ
ඕනෑම භාණ්ඩයක් අලෙවි කර දෙන්නට සමත් ප්‍රචාරණ ක්‍රියාවලියක් තිබේ. ලංකාවේ මේ ප්‍රචාරණ ක්‍රියාවලිය මොන තරම් දියුණු ද යන්න රටට නායකයෙකු ද මැවුවේ ය. සහසුද්දෙන්ම කියනවා නම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ රටේ නායකයා – පාලකයා වන්නට කිසිම කිසි සුදුසුකමක් නොතිබුණ කෙනෙකි. ඒ වග පියවි සිහියෙන් දෙන්නෙක් ප්‍රසිද්ධියේම කිව්වේය. එක් කෙනෙක් කුමාර වෙල්ගම ය. අනෙක් කෙනා වාසුදේව නානායක්කාරය. කුමාර වෙල්ගම සිය මතයේ නොවෙනස්ව සිටියේ ය. ඔහු සිය මතය පළ කළේ න්‍යායාත්මක අවබෝධයකින් නොව දේශපාලනය ගැන ව්‍යවහාර ඥානයෙනි. වාසුදේව පැවසුවේ න්‍යායාත්මක අවබෝධයකින් යයි මම අදටත් සිතමි. අභාග්‍යය නම් යට ඇඳුමවත් අදින්නේ නැතිව වාසුදේව ගෝඨාභයට කිරුළ පැළඳවීමට පෙරමුණේ ගමන් කරන්නෙකු වීම ය.
වාසුවදේව හීලෑ වුණේ කොහොම ද?
දැවැන්ත ප්‍රචාරණ යාන්ත්‍රණයක් ඔස්සේ ගෝඨාභය බැලුමක් ලෙසින් පිම්බුව පසුබිමක ඔහු නිලංකාර වී ද? මේ ගැන වාසු සිය අදහස පළ කර තිබෙන්නේ මෙලෙසිනි.
”අපි හිතුවා චමල්ව කොහොම හරි පත් කර ගන්න. ඒත් චමල්ව රටට විකුණන්න බැරි බව අපට වැටහුණා. ඒකට එක හේතුවක් තමයි අපි චමල් හොඳයි කියලා හිතුවට විකුණන්න හොඳක් කියලා කිසි දෙයක් නොතිබීම. ඉතින් වෙළඳ භාණ්ඩය නිෂ්පාදනයත් අලෙවියත් දෙකම කරපු පුද්ගලයාට අපට අවධානය යොමු කරන්න සිද්ධ වුණා. මොකද නැත්නම් අපි පරදිනවා. ඒකයි ඇත්තම කතාව.”
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මාර්කට් කරන්නට නිර්මාණය කළ වෙළඳ දැන්වීම ‘වියත්මඟ’ වන්නේය. වියත් මග නිර්මාණය කරන්නට හේතුව අලෙවි කරන භාණ්ඩය නම් පුද්ගලයාට අහිමි චරිතයක් හිමි කිරීමට ය. ආණ්ඩු බලය ලබා ගැනීමට නම් ‘සිස්ටම් චේන්ජ්‘ එකක් ගැන කතා කිරීම වඩාත් ඵලදායක බවය වටහා ගෙන තිබෙන්නේ. ජාතික ආරක්ෂාව ගැන කටන්දරය පස්සේ කරළියට ගැනුණකි. විදේශගතව සිටි ශ්‍රී ලාංකිකයන් සහ අලුත් ඡන්ද පදනම ආකර්ෂණය වන්නේ ‘සිස්ටම් චේන්ජ්‘ එකක් වෙනුවෙනි. දේශපාලනඥයන් දිගින් දිගටම රට පාලනය කොට අසාර්ථකත්වය විදහා පෑම පෙන්වා දෙමින් – දේශපාලනඥයෙකු නොවන විද්වතෙකු රට වෙනස් තැනකට පත් කරන්නට අවශ්‍යය යන මතය බොහෝ දෙනාගේ සිත් ගත්තේය. ඉතින් ගෝඨාභය විද්වතෙකු ලෙසින් භෞතීස්ම කිරීම ෂැංග්‍රිලා හෝටලයේ දී ආකර්ෂණීය අන්දමින් සිදු කෙරුණි. යම් කෙනෙකුට සිහි කළ හැකි නම් එදා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ටෙලිප්රොම්ටරය ඔස්සේ කියවූ පිටපත සේම එදින අනෙක් කථිකයන් ඉදිරිපත් කළ කතා ද ‘සිස්ටම් චේන්ජ්‘ එකක් වෙනුවෙන් මනාවූ ප්‍රාසංගික අත්දැකීමක් ලෙස අවබෝධ වනු ඇත. ඉහළම වෘත්තිකයන් කිහිප දෙනෙකු සෙසු කථිකයන් බවට පත් කොට ප්‍රධාන කථිකයා ගෝඨාභය බවට පත්කොට ශාලාවෙන් තුනෙන් දෙකක් තරමට විවිධ තලවල වෘත්තිකයන් වාඩි කරවා ඉදිරිපත් කළ ප්‍රසංගයෙන් ගෝඨාභය වියතෙකු බවට භෞතීස්ම කෙරුණි. මේ ප්‍රචාරණ ක්‍රියාදාමයක ශක්තිය යයි සිතමි.
ඉතින් කිසිවෙකුට හඳුනාගන්නට බැරි අන්දමට කාන්තාවක පිරිමියෙකු ලෙසින් වෙස් ගන්නා තවත් කාන්තාවකට විවාහ කර දී දරු උපතක් බලා සිටියාට දරු උපතක් සිදු වන්නේ නැත. කළ හැකි එකම දේ ඇත්තම කාන්තාව ගැබ්ගැන්වීමට ඇත්තම පිරිමියෙකු යොදා ගැනීම ය. ඊටත් අවසරයක් නැති විට කුමක් ද වෙන්නේ?
වියත්මග නම් බොරුවෙන් ප්‍රසූත කළ ව්‍යාජ වියතා කිසිවක් කර කියා ගත නොහැකිව අසරණව සිටියි. ඉතා ඉක්මනින් සිදු වූයේ මොන තාලෙන් හෝ ආණ්ඩුකරණයක් පැවති රටෙහි ආණ්ඩුකරණයක් නැතිවීම ය.
අලුත් ආණ්ඩුවක්
දැන් රටේ අති බහුතර ජනතාවක් ඉල්ලා සිටින්නේ අලුත් ආණ්ඩුවකි. අති බහුතර ජනතාවට අවශ්ය වන්නේ මේ ආණ්ඩුවෙන් ගැලවීමය. එහෙත් අලුත් ආණ්ඩුවක ඉදිරි ගමන කිසිසේත් පහසු එකක් වන්නේ නැත. එහෙත් යහපත් ආණ්ඩුකරණයක් වෙනුවෙන් පැහැදිලි දැක්මක් ඇත්නම් ගමනක් යා හැකි ය.
මේ රට ආණ්ඩුවක් නැති තැනට පත්වුණේ කෙසේ ද? මේ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් අවශ්‍යම වේ.
ඇත්ත වශයෙන්ම ලංකාව හිඟන රටක් බවට පත් කර තිබෙන්නේ හොරකම ය. – අසීමිත හොරකම ය. නීතියෙන් රැකවරණය ලැබිය හැකි අන්දමේ මහා පරිමාණ හොරකම ය.
හොරකම නැති කරන්නට පුළුවන් කාට ද? හොරකමට තිත තබන්නේ කෙසේ ද?
රට පත්ව ඇති තත්වයෙන් බේරා ගන්නට නම් ‘චෞර රාජ්‍යයක‘ නිමාව දැකිය යුතුය. චෞරයන් පවුල් පිටින් විවෘත අවකාශයකය කටයුතු කරන්නේ. මේ චෞරයන් අල්ලන්නට මකුළු දැළකි දැනට රටට තිබෙන්නේ. මකුළු දැළකින් තබා මසුන් අල්ලන දැලකින්වත් චෞරයන් අල්ලන්ට පුළුවන් කමක් නැත. එබැවින් කිසිම දැළක් පරිහරණය කිරීමේ තේරුමක් නැත. නයාට පහර දෙන්නට අවශ්ය වන්නේ ඇඹුල් පොල්පිත්තකි යන්න ගැමියන්ගේ බසකි.
දූෂණයෙන් ඔද්දල්ව විනාශ මුඛයට ඇද වැටී තිබුණ රටවල් කීපයක්ම දියුණු රටවල් බවට පත්වුණේ කොන්දේසි රහිතව දූෂිතයන් අල්ලා ගාල් කිරීමෙනි. දැල් එලා අල්ලා ගැනීම් ඔස්සේ නොවේ.
අලුත් ආණ්ඩුවකට ඉදිරි ගමනක් යන්නට තිබෙන ප්‍රධාන බාධකය පරණ ආණ්ඩුවේ අන්ත දූෂිතයන් – තක්කඩින් විපක්ෂයට වී අවි අමෝරා නැඟී සිටීම ය. අපි හිතමු හෙට මේ ආණ්ඩුව නිමි කියා. අනිද්දා සිට ජන මාධ්‍ය ඔස්සේ කරළියට එන සාන්තුවරයෝ පිරිසක් සිටිති. පරමාදර්ශී දේශපාලන කප්පිත්තෝ පිරිසක් සිටිති. විමල් වීරවංශ – උදය ගම්මන්පිල – ජොන්ස්ටන් ප්‍රනාන්දු – බන්දුල ගුණවර්ධන -රෝහිත අබේගුණවර්ධන – මහින්දානන්ද අලුත්ගමගේ – කෙහෙළිය රඹුක්වැල්ල – ගාමිණි ලොකුගේ – පවිත්‍රා වන්නිආරච්චි – ඉදිරි පෙළ සටන්කරුවන් ලෙස පේවී කරළියට එති.
කළ යුත්තේ කුමක් ද? නීතිය ද අනීතිය ද?
දියුණුව යන වචනය සමඟ කවුරුත් සිහි කරන රටක් ඇත. ඒ රට නම් සිංගප්පූරුවයි. සිංගප්පූරුව දියුණු රටක් බවට ඉබේම පත් වන්නේ නැත. එය දියුණු රටක් බවට ‘පත්කළ‘ රටකි. පත් කළ අන්දම තේරුම් ගන්නට ලියැවී තිබෙන දේ බොහෝ ය. සැබවින්ම සිංගප්පූරුව දියුණු කර තිබෙන්නේ දැඩි පාලනයකිනි. ඒ පාලනය ඒකාධිපති පාලනයක් ලෙස කෙනෙකු හඳුන්වන්නට පුළුවන. එහෙත් සිංගප්පූරුව දියුණු කළ පාලකයා දියුණු කළේ රට ය. ඔහු දියුණු වීම පිණිස නොවේය ඔහු දැඩි පාලනයක් ගෙන ගියේ. දැඩි පාලනයක් ගෙන යන්නට ‘දැඩිකම‘ පමණක් නොසෑහේ. ඊට අවශ්ය චරිතයක් ද තිබිය යුතු ය.
අපි හොරුන්ගෙන් හොරකම නැති රටක් පතමු. මිනීමරුවන්ගෙන් අපරාධ නැති රටක් පතමු. අන්තිමට පශ්චාත්තාපයට පත්ව සුසුම් හෙළන ත්තවයකටය පත් වන්නේ.
වහල දිරා පත්වී ඇති පැරණි ගොඩනැගිලිවල වහළ පිළිසර කළ හැකි ය. ගරා වැටුණ කෞතුක අගයකින් යුක්ත ගොඩනැඟිලි ද අති දක්ෂ ගෘහනිර්මාණ සැලසුම්කරුවෝ – ඉංජිනේරුවෝ – වාස්තු විද්යාඥයෝ කෞතුක අගය සුරැකෙන අන්දමට ප්‍රතිසංස්කරණය කරති. එහෙත් පුරාණ ගොඩනැඟිල්ලක් වුව එහි අත්තිවාරම දුබල නම් ප්‍රතිසංස්කරණයෙන් පලක් නැත. ප්‍රතිසංස්කරණය තාවකාලිකය.
සමහර පැරණි නිවෙස් සහිත ඉඩම් මිලට ගන්නා උදවිය පැරණි නිවස බිමට සමතලා කරන අන්දම අපි දැක ඇත්තෙමු. සමහර විට කෙනෙකු බිමට සමතලා කරන්නේ ඉපදී හැදී වැඩුණ මහගෙදර වන්නට පිළිවන. එසේ සමතලා කොට අභිනවයෙන් කල් පවතින අලංකාර නිවසක් සාදාගෙන එහි සතුටින් ජීවත් වන අන්දම අපි දැක ඇත්තෙමු. කවර නම් වරදක් ද?
මකුළු දැල් වෙනුවට – මාළු දැල් වෙනුවට කොන්දේසි රහිතව යකඩ වළල්ලක් ලංකාවට අවශ්‍යව ඇත. ලංකාව අද පවතින්නේ ළාවට කරන – කවුරුත් සතුටු කරන සිල්ලර ප්‍රතිසංස්කරණවලින් ගොඩ නඟන්නට පුළුවන් තත්වයක නොවේ.
අද ලංකාව දිරාපත් වුණ නිවසකි. එබැවින් දිරාපත් වුණ නිවස බිමට සමතලා කොට අලුත් නිවසක් ඉදි කළ යුතුමය.
එක හොරු රැළක් වෙනුවට තව හොරු රැළක් කුමට ද? එක හොර පවුලක් වෙනුවට තව හොර පවුලක් කුමට ද?
දැන් ලංකාවේ සිටින්නේ සාමාන්‍ය අන්දමේ දේශපාලන දූෂිතයන් නොවන බව ඇත්තකි. දැන් ලංකාවේ සිටින දූෂිත දේශපාලන ත්‍රස්තවාදීන් ය. ත්‍රස්තවාදය නම් පරාජය කළ යුතුම ය. පරාජය උදෙසා වක්‍ර මංවල ගමන නිෂ්ඵලය.
ලංකාවේ නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව රටට උගන්වා තිබෙන්නේ අප්‍රමාණ පාඩම් සම්භාරයකි.
විනාශයට පෙර
අපි දැන් විනාශය අබිමුව සිටින්නෙමු. දැන් තොවිල් නටවා යකුන් පළවා හැරිය නොහැකි බව අපි වටහා ගනිමු.
හැම විටම ජනතාව ඉදිරියේ තබන ලද ප්‍රතිඥාවන් ඉටු කරන්නට ජනතාව වරම් දුන්නේය. තව දුරටත් ඉටු නොකරන ප්‍රතිඥාවන් රැගෙන ද ජනතාව ඉදිරියට යන්නේ?
ජාතික ආරක්ෂාව සඳහා ශක්තිමත් බලයක් පාලකයාට අවශ්‍යය යන ප්‍රවාදය ගෝඨාභය ගෞරවනීය අන්දමින් සුනු විසුනු කර ඇත. ජාතික ආරක්ෂාවට මා හැර කෙනකු නැත යනුවෙන් උජාරු බස් කී විරුවාට ඩඩ්ලි සිරිසේනගෙන් ජනතාව බේරා ගන්නටවත් හයියක් නැති විය.
රට විනාශ මුඛයට ඇදගෙන ගිය තක්කඩි රැළට හිතු හිතු අන්දමට හරි හම්බ කර ගන්නට නෛතික අවකාශය සකස් කිරීම – තක්කඩි සහ අපරාධකාරයන්ට සිවිල් බලයක් ලබා දීම – නීතියෙන් දඬුවම් ලද දූෂිත චීවරධාරීන් – මිනීමරුවන් – මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කාරයන් රැක බලා ගැනීමට හා නිදහස් කිරීමට ද අසීමිත බලයක් පාලකයා තමන් සතු කර ගත්තේ?
අසීමිත බලය හිමි පාලකයෙකු ආදර්ශයෙන් පෙන්වා තිබෙන්නේ යහපත ගැන පාඩම් නොව අයහපත ගැන පාඩම්ය. අසීමිත බලයක් හිමි කර ගත් පාලකයෙක් අනීතිය රජ කරවන්නට සමත්ව සිටියි. සීනි ජාවාරමේ සිට ගෑස් ජවාරම දක්වා සියලු විනාශයන් අසීමිත බලයක් ඇති පාලකයෙකුගේ නිපුණතාවෝ හා කුසලතාවෝ වෙති.
මෙය ලියන්නට වාඩි වුණ විට මට දූරකථනයෙන් ඇමතුවේ අනුරාධපුරයේ විදුහල්පතිවරයෙකි. මොහු දක්ෂ විදුහල්පතිවරයෙකි. දුෂ්කර ප්‍රදේශවල පාසල්වලින් දරුවන් විකසිත කරන්නට කැපවුණ විදුහල්පතිවරයෙකි. දරුවන් හදන්නට පහර දිය යුතුය යන මතය පිටු දකින්නට කැපවුණ විදුහල්පතිවරයෙකි. මිත්‍රශීලීව සාකච්ඡා මාර්ගයෙන් හැම ගැටලුවක්ම නිරාකරණය කරන්නට සමත් වුණ විදුහල්පතිවරයෙකි. ඔහු සහ මා අතර කතා බහ ගොවිතැන වෙතට ද යොමු විය. ගොවිතැනින් දේශපාලනය වෙතටද යොමු විය. මේ සාමකාමී විදුහල්පතිවරයා දූරකථන ඇමතුම අවසන් කරන්නට පෙර කී වචනවලින් මම සැළුණෙමි. මට බයක් ද ඇති විය.
”මුං හැත්ත බුරුත්තට වෙලාව ආවොත් වටකරලා ගහලා මරයි මේ ගම්වල ඉන්න අහිංසක ගොවියො අර පකිස්ථාන්කාරයො අර මනුස්යාට ගහලා මැරුවා වගේ. රජ පවුලෙ කාටවත් තනියම නං පාරක බැහැල යන්න ඉඩක් ලැබෙන එක්ක නෑ. ඒ විතරක් නෙමේ මැති ඇමතියො ගම්වලට ආරක්ෂක පවුරු නැතිව ආවොත් බඩගින්න තමයි ඕකලව ඉවර කරන්නෙ”
දැන් ලංකාවේ බහුතර ජනතාවක් වටහාගෙන සිටින්නේ අද රට විනාශයට තල්ලු කර තිබෙන්නේ වත්මන් පාලකයා සහ ආණ්ඩුව බවයි. පාලකයාට සහ ආණ්ඩුවට මොනම විදිහකටවත් ගොඩ ඒමක් නැත. ඉතින් රටට ආණ්ඩුවක් අවශ්ය ය. ආණ්ඩුවක් පිහිටුවන්ට ජනතාව වරමක් දුන්නත් කවුරුන්ද ආණ්ඩු කරන්නේ?
සියලු දූෂිතයන් – අපරාධකාරයන් රටින් පැන යන්නට මත්තෙන් අල්ලා සිර බත් බුදින්නට කටයුතු නොකළහොත් ආණ්ඩු කිරීම නං බොරුම වේ.■
