පවතින තත්වය ගැන හැමෝටම විග්‍රහ තියෙනවා. නමුත් ප්‍රශ්නය අපි මොකද කරන්නේ කියන එකයි. පවතින තත්වයට විරුද්ධ ප්‍රගතිශීලී ජනතාව 2024 වන විට කුමන පෙළගැස්මක සිටිය යුතුද ඔබ හිතන්නේ?
ප්‍රගතිශීලී වෙනස්කමක් බලාපොරොත්තු වන මිනිස්සු විශාල ප්‍රමාණයක් ඉන්නවා. හැම මිනිහෙක් තුළම ප්‍රගතිශීලීත්වයක් තියෙන මනුස්සයෙක් ඉන්නවා. ඒ මනුස්සයාව එළියට අරගෙන ඒ අයගේ එකතුවක් හදාගැනීම තමයි අපිට තියෙන අභියෝගය.
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ හැටියට අපිත් එක්ක ඉන්න කණ්ඩායම ප්‍රගතිශීලියි විප්ලවවාදියි. ජාතික ජන බලවේගය ලෙස සම්බන්ධවෙලා ඉන්න අනෙක් අයත් ජනතාවාදී, ප්‍රගතිශීලි, වාමාංශික අනන්‍යතාවක් තියෙන අය. ඊට පරිබාහිරව ගත්තාම 69 ලක්‍ෂයට ඡන්දය දීපු ජනතාව තුළ සැලකිය යුතු පිරිසකටත් ඕනෑ රට සමාජය යහපත් කරගන්න තමයි. සමගි ජන බලවේගය තුළ, එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය තුළ, මේ එකකටවත් අයිති නැති වගේම දෙමළ මුස්ලිම් සමාජය ඇතුළේත් හොඳ රටක් හදාගැනීම, යහපාලනයක් ගොඩනගාගැනීම, පිළිබඳ අවශ්‍යතාව තියෙනවා. දැනට මේ ටික වෙන වෙනම තියෙන්නේ. මේ වෙන වෙනම තියෙන ටික එකම ඡන්ද ලකුණකට දාගත්තාම අනිවාර්යයෙන් පවතින ප්‍රතිගාමීත්වය පරාද කරන්න පුළුවන්.
අපි ඉස්සරහ තියෙන අභියෝගය තමයි, එවැනි ඉතිහාසයේ අවස්ථා කිහිපයකදීම අපි ලබා තියෙන බලාපොරොත්තු කඩවෙච්ච අත්දැකීම. එක තැනකට එක ලකුණකට ඡන්ද ටික ගන්නත් ඕනෑ, අවශ්‍යතා ටික ඉටුකර ගැනීමට සමත් බවක් ජයග්‍රහණයෙන් පසුව තිබෙන්නත් ඕනෑ. අපි බලාපොරොත්තු වෙනවා එහෙම තැනකට රට ගන්න පුළුවන් කියලා.
හැම දේශපාලන පක්‍ෂයකම නායකයන්ට මේ වෙලාවේ තියෙනවා ජනාධිපති වීමේ සිහිනයක්. ඔබ කියූ දෙයින් කියවෙනවාද මේ තනි තනි පුද්ගලයන්ට අවශ්‍ය දේශපාලන වෙනස කරන්න බැහැ, පොදු සම්මුතියක් පොදු ක්‍රියාමාර්ගයක් ඇතුළේ පමණයි මේක කරන්න පුළුවන් වගේ අදහසක්?
ජාතික ජන බලවේගය හැටියට අපි ඉතාම පැහැදිලිව අපේක්‍ෂකයෙක් තෝරාගෙන ඉන්නේ. අනුර කුමාර දිසානායක සහෝදරයා තමයි ඒ අපේක්‍ෂකයා. සජිත් ප්‍රේමදාස මහත්තයාත් ඊළඟ ජනාධිපති වෙන්න බලාගෙන ඉන්නේ. සජිත් මේක ලේසියෙන් අත්හරී කියලාත් හිතන්න අමාරුයි. නමුත් පුද්ගලයා කවුද කියන එකට වඩා, මේ නිශ්චිත මොහොතේ කරන්නේ මොනවාද කියන එක ඉතාම වැදගත්. ඊළඟ ජනාධිපතිවරණේදීත් පිල් දෙකක් අනිවාර්යයි. එක පිළක් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය, 20වැනි සංශෝධනය හරහා හදාගත්ත බලය පවත්වා ගැනීම අරමුණු කරගෙන තමයි වැඩ කරන්නේ. ඒකට එරෙහිව ප්‍රබල, ගැඹුරු දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණයක් අනිත් පිළට ගන්නම වෙනවා. සජිත් ප්‍රේමදාස විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය තියාගන්න එන අපේක්‍ෂකයෙක් හැටියට තමයි මම දකින්නේ. ජාතික ජන බලවේගය විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට විරුද්ධයි. පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය තමයි අපි පිළිගන්නේ. ව්‍යවස්ථාවේ බරපතළ වෙනස්කම් රාශියක් කරන්න වෙනවා, එක්කෝ අලුත්ම ව්‍යවස්ථාවක් ගේන්න වෙනවා.
විය යුතු ප්‍රතිසංස්කරණ ගැන බොහෝ කාලයක් මේ රටේ කතාවෙලා තියෙනවා. ඒවා සමාජගත වෙලා තියෙනවා. උදාහරණයක් හැටියට නියෝජිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය යටතේ අපි පත්කරලා යවන නියෝජිතයෝ අවුරුදු පහක් යනකම් අපට ගෙන්වාගන්න බැහැනේ. ලෝකයේ ඒ හැකියාව තියෙන රටවල් තියෙනවා. එහෙම බැලුවොත් අපේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අංසබාගයක්. නමුත් හොඳ පැත්තට අපිට ඒක තව ගැඹුරු කරන්න පුළුවන්. ඒ නිසා යවන අය ආපසු ගෙන්වාගැනීම වගේ ප්‍රතිසංස්කරණයක් අපිට අවශ්‍යයි. ඍජු හා නියෝජිත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අපේ සමාජය තුළ මීට වඩා භාවිතයට ගත හැකියි. විශේෂයෙන් පලාත් පාලන ආයතන, පළාත් සභාවල. ජනතාවට කියන්න ඕනෑ, ඍජු හා නියෝජිත ක්‍රමයේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදවල සංකලනයක් අපි කරනවාද කියලා. අපේ යෝජනාව කරමු කියන එකයි. මං එයින් අදහස් කරන්නේ සිවිල් සමාජය, උගත්තු, බුද්ධිමත්තු, වෙනසක් අපේක්‍ෂා කරන දේශපාලන පක්‍ෂ අතර පොදු සාකච්ඡාවක් ගොඩනැගෙන්න ඕනෑ, අපි කරගැනීමට බලාපොරොත්තු වන ගැඹුරු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණ මොනවාද කියලා.
2015 සැලකිල්ලට ගත්තොත් එතැනදි වුණු වැඩපිළිවෙළේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදි ප්‍රතිසංස්කරණ ගණනාවක් තිබෙනවා. නමුත් ඒක මදි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට 20වැනි සංශෝධනයක් ඉදිරිපත් කරන්න වුණේත්, 19 මදි නිසා. ඒ වාගේම 2015 වැඩපිළිවෙළ තුළ ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණයක් පිළිබඳ ගැඹුරු සාකච්ඡාවක් ඇත්තේම නැහැ. 2015 ඉක්මවා යා යුතු ගැඹුරු ප්‍රතිසංස්කරණයක් රටට අවශ්‍යයි. අපි 2015ට සම්බන්ධ වුණේ ඈතින්. අපි කිව්වේ මහින්ද පරද්දන්න ඡන්දේ දෙන්න කියලා විතරයි. හැබැයි දින සීයෙ වැඩසටහනට අපි සම්බන්ධ වුණා.
ජාතික විධායක සභාවෙත් හිටියා…
ඔව්, ඒ අපි හිටියෙම යම් ප්‍රතිසංස්කරණ ප්‍රමාණයක් කරගැනීමට අපේ බලපෑමක් අත්‍යවශ්‍යයි කියන පදනමෙන්. යම් පමණකට අපි ඒක කරගත්තා. හැබැයි 2015ට පෙර ප්‍රබල දේශපාලන ප්‍රතිස්සංකරණයක් කිරීම අරමුණු කරගත් අරටුගත ශක්තිමත් විශාල සමාජ ව්‍යාපාරයක් ක්‍රියාත්මක වුණේ නැහැ. සිවිල් සමාජය, බුද්ධිමත්තු ඒකේ හිටියා, නමුත් බලයට ආවාට පස්සේ ස්වාභාවිකවම ඒ අයගේ බලපෑම දුර්වල වුණා. ඒ තිබුණ තත්වය අනුව දුර්වල වෙනවා තමයි. අපිට ප්‍රබල දේශපාලන සහ ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණයක් අවශ්‍ය වගේම, එය ක්‍රියාවට නැගීම කෙරෙහි අතිමහත් වුවමනාවකින් කැපකිරීමකින් කටයුතු කරන විශ්වසනීය ව්‍යාපාරයකුත් මෙවර අපි ගොඩනගන වැඩපිළිවෙළට අන්තර්ගත විය යුතුයි. එතැනදි අපි හිතනවා ජාතික ජන බලවේගය තමයි මේ වුවමනාව ඉෂ්ට කරන්න ප්‍රබලම අවශ්‍යතාව තියෙන ව්‍යාපාරය කියලා. ඒ නිසා තමයි අපි කල්පනා කරන්නේ ඒ වටා තමයි මේක පෙළගස්වන්න ඕනෑ කියලා. තවදුරටත් පැහැදිලි කළොත්, සජිත් ප්‍රේමදාස සහ ඒ වටා දැනට ඉන්න ඉහළ බලවේගය එහෙම ගැඹුරු වුවමනාවකින් ඉන්නවා කියලා අපිට පෙනෙන්නේ නැහැ.
පවතින තත්වය ගැන තෘප්තිමත් නැති, වාමාංශිකයන්, ලිබරල්වාදීන් මෙන්ම නව ලිබරල්වාදීනුත් ඉන්නවානේ. හේතුව නව ලිබරල්වාදීන් වුණත් රාජ්‍ය පාලනයකින් බලාපොරොත්තු වන මූලික ප්‍රමිතීන් මේ පාලනයේ නැහැ. ඉතින් මේ හැමෝම ජාතික ජන බලවේගයට එකතු කරන්න පුළුවන් කියලා අපි හිතන්නේ නැහැ. ඒ නිසා හිතන්න වෙන්නේ නැද්ද ජාතික ජන බලවේගයත් ක්‍රියාකාරී කාර්යභාරයක් ඉෂ්ට කරන, නමුත් මේ සියලු පාර්ශ්ව එකට එකතු කරගන්න පුවළුන් පොදු බලවේගයක් එළියෙන් හැදුණොත් විතරයි කියලා මේ අභියෝගය ජයගන්න පුළුවන් වෙන්නේ?
රටට ඕන කරන්නේ කුමන හෝ වාදයක් නෙවෙයි. සමාජවාදය කිව්වාම මිනිසුන්ට එක එක බිල්ලො මැවෙනවා. නව ලිබරල්වාදය කිව්වාමත් එහෙමයි. ඒ නිසා දැනට ලේබල් වෙලා තියෙන වාද පළමුවෙන්ම පැත්තක තියන්න ඕනෑ. සමාජය තුළිනුයි ගන්න ඕනෑ, බලයට ගෙනෙන ආණ්ඩුව කළ යුතු දේවල් ටික මොනවාද කියලා. මූලික වශයෙන් සමාජය පෙළගැසිය යුත්තේ ඒ කළ යුතු දේවල් ටික කරගැනීම තමන්ගේ අධිෂ්ඨානය බවට පත්කරගන්න. ඒක අධිෂ්ඨානශීලීව කරන්න හොඳ අරටුවක් ඕනෑ මේ ව්‍යාපාරය ඇතුළේ. මම පෞද්ගලිකව විශ්වාස කරන්නේ නැහැ, දැනට තියෙන ජාතික ජන බලවේගය හැර වෙනත් දේශපාලන පක්‍ෂයක්. හැබැයි ඒ වැඩපිළිවෙළ වටා පෙළගැහෙන පක්‍ෂ නොවන සමාජය ගැන විශ්වාසයක් මට තියෙනවා. මීට කලිනුත් එහෙම එකතු වෙලා තියෙනවා. ළඟම උදාහරණය 2015. ඒ 2015 ගැන පුළුල් ගැඹුරු පර්යේෂණයක් කළොත් පෙනෙන්නේ එතැන හිටිය ප්‍රධාන දේශපාලන පක්‍ෂ ඒ වැඩපිළිවෙළ ගෙනයන්න තදින් කැපවෙලා හිටියේ නැහැ. ඒ නිසා තමයි ඇත්තටම මේක කරගන්න ඕන නම් ජාතික ජන බලවේගය වැදගත් වෙන්නේ. ජනතාවගෙන් ගන්න වැඩපිළිවෙළ ක්‍රියාත්මක කිරීමට ජාතික ජන බලවේගය ශක්තිමත් කිරීම තමයි ඓතිහාසික වශයෙන් සියල්ල සැලකුවාම අපිට තියෙන උත්තරේ.
ඔය කතාවෙන් කියවෙනවානේ ජාතික ජන බලවේගය ප්‍රමුඛ කරගත්ත ආණ්ඩුවකින් තමයි මේක විසඳාගන්න පුළුවන් කියලා. නමුත් අපිට අනුව ඒක එහෙමම වෙන්න තියෙන ඉඩ අඩුයි. ඊට එළියෙන් ඉන්න පක්‍ෂ හා කණ්ඩායම් දිහා බැලුවාම අපට පෙනෙන්නේ, ජාතික ජනබලවේගයත් ඉන්න නමුත් සියලු දෙනාටම එකතුවෙන්න පුළුවන් පොදු වැඩපිළිවෙළක් හරිගස්සගන්න එකයි වඩා හොඳ. ඒ වගේ දේකට ඉඩක් තියනෙවා කියලා ඔබ හිතනවාද?
අපි කෙලින්ම කාරණාව ගත්තොත් සජබ, එජාපය, ඊට අමතරව ආණ්ඩුව ඇතුළෙන් පක්‍ෂ හා කණ්ඩායම් මේ ක්‍රියාවලිය තුළ ගැලවෙනවාමයි.. අන්න ඒවා, එකතු කරගෙන මේක කරන්න පුළුවන් කියලා අපි හිතන්නේ නැහැ. දේශපාලන භාෂාවෙන් කිව්වොත් සභාගයක් මේකට හරියන්නේ නැහැ. ඒ අන්තයට අපි යන්නේ නැහැ. එහෙනම් අනිත් අන්තය? ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට තනිවම මේක කරන්න පුළුවන් කියලා අපි පිළිගන්නේත් නැහැ. එහෙම හිතන සිතුවිලි දෙකම උගුල් හැටියට තමයි අපි කල්පනා කරන්නේ. මේ කතාව ඇතුළේ එක උගුලක් මේ වෙනකොට අපි ලිහාගත්තා. ඒ තමයි සමාජවාදීද, ධනවාදීද, සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීද, නව ලිබරල්වාදීද කියන උගුල. ඒක අපේ මේ සාකච්ඡාව තුළ ලිහිලා ඉවරයි. නමුත් තව උගුල් දෙකක් තියෙනවා රට සහ අපි ඉස්සරහ. එකක් තමයි වෙනදා වගේ සුපුරුදු විදියට ආණ්ඩු විරෝධී ඔක්කොම එක ගොඩකට දාගෙන ඇත්තම වැඩ පිළිවෙළක් හැටියට හැදෙන එකකකුත් බාර අරගෙන මේක කරන්න යන එක. ඒක ඉදිරියේ අනතුරක් තියෙනවාමයි. ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ වෙනම ගත්තොත්, ‘ඒක වෙන්නේ නැහැ.’ වෙන්නේ නැති නිසා තමයි ජවිපෙ දැනටමත් ඒකත් ඉන්න තවත් යම් යම් පිරිස් එකතු කරගත්ත ජාතික ජන බලවේගෙට ගිහිල්ලා තියෙන්නේ. සමාජ වුවමනාව ඉෂ්ට කරගන්න පුළුවන් අවසාන ආකෘතියට අපි ඉඩ දෙමු. ආකෘති ඕනෑ වැඩේට මිසක් වැඩේ ආකෘති අස්සට බස්සන්න යන්න ඕනෑ නැහැ. මේ ගෙවෙන කාලය තුළ හැම දේශපාලන ව්‍යාපාරයකටම සමාජෙ ක්‍රියාකාරකම් රාශියක් තියෙනවා. ඒ ක්‍රියාකාරකම් තුළ අපි විශ්වාස කරනවා ඔබ හැදිය යුතුයි හිතන ව්‍යාපාරයට වඩා ශක්තිමත්ව ජාතික ජනබලවේගය වටා ජනතාව පෙළගැහෙයි කියලා.
අර කීව අන්ත දෙකම අතහරිනවා නම්, මැද මාර්ගය සංස්කරණය කරගන්න එක තමයි අභියෝගය. සෑහෙන කාලයක් තිස්සේ බිමේ සහ ඇඟෙන්ම දේශපාලනය කළ සහ තමන්ගේ වාද ඇතුළේ හිරවෙන්නේ නැතිව යම් තරමක් විවෘතව පවතින තත්වයන් දිහා බලන කෙනෙක් හැටියට මැද මාර්ගය තෝරාගන්නවා නම් මොනවගේ දේවල් ගැනද අපි හිතන්න වෙන්නේ?
අපිට හොඳ වැඩපිළිවෙළක් හදාගන්න පුළුවන්. ඒකේ අභියෝගයක් නෑ කියලායි මම හිතන්නේ. එහෙම හදාගන්න වැඩපිළිවෙළකට ශක්තිමත් නායකත්වයක් අවශ්‍යමයි. ඒක අත්හරින්න බැරි බරපතළම සාධකයක්. එතැනදී තමයි නැවත නැවත ජාතික ජනබලවේගය ගැන මම අවධාරණය කරන්නේ. අපි බොහෝ කාලයක් තිස්සේ ඉල්ලා සිටින දේවල් ටික කරගන්න ඕනැමයි. එළත්‍ඹන ආන්ඩුව පළමුවෙන්ම හොරකම් වංචා දූෂණ නොකරන එකක් වෙන්න ඕනැමනේ. ඔබ මාව අර්ථ දක්වපු විදියට බිම් මට්ටමට ගියාම තියෙන ප්‍රධානම එකක් ඕක. දෙක, මෑත කාලය තුළ හොරකම් කරගත්ත දේවල් ටික ගන්නම ඕනෑ. ඔවුන්ට දඬුවම් ලැබෙන්න ඕනෑ. තුන්වෙනි එක, යුක්තිය සාධාරණය අවශ්‍ය කරන අසාධාරණයට ලක්වෙච්ච මිනිස් කණ්ඩායම්වලට යුක්තිය ලැබෙන්නම ඕනෑ. ඊළඟට ගැඹුරු කරන ලද ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ ඕනෑ. ආර්ථික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයක් ඕනෑ. ඔය ටික ජාතික ජනබලවේගය මූලික කරගත් නායකත්වයකින් හැර සිද්දවෙයි කියලා මට නම් අවංකවම විශ්වාසයක් නැහැ. අපි කාටවත් වගකීමක් නැහැ ජනතාව නැවතත් අවිනිශ්චිත තැනකට ඇදලා දාන්න. දේශපාලනය කළ අපි කාගෙවත් වගකීම් හරිහැටි ඉෂ්ට නොවීමේ ප්‍රතිඵලයක් හැටියට තමයි රට අද මෙතැන තියෙන්නේ. ඒකට වගකියන්න බෑ කියලා කාටවත් කියන්න බැහැ. බලයේ සිටි සහ නොසිටි සියලු දෙනාගේම ක්‍රියාකාරකම් නිසා තමයි මෙතැනට රට ඇවිල්ලා තියෙන්නේ. ඉතින් ආයෙත් අපිට අත්හදා බලන්න වැඩ කරන්න බැහැ. එතැනදි අපිට අපි හැර වෙන විශ්වාසවන්තයෙක් නැහැ.
අපේ යෝජනාව, අපි වැඩපිළිවෙළ හදමු. ජනතාව ඒක බාරගන්න, ඒ වටා එකතුවෙන විදියක් තියෙයිනේ. ඒක අපි විවෘතව තියමු.
හැම දේශපාලන පක්‍ෂයකටම තමන්ගේ වැඩපිළිවෙළක් තියනවානේ. හැමෝම කියන්නේ තමන්ගේ එක නිවැරදියි කියලා. නමුත් ඒක ප්‍රමාණවත් නැතිවීම ගැන ප්‍රශ්නයක් තියෙන, එයින් සෑහීමට පත් නොවන පිරිසකුත් ඉන්නවා. අපි තමයි හරියටම කරන්නේ කියන අදහසේ පක්‍ෂ ටික හිටියාම, නැවත වරක් බෙදී වෙන්වෙච්ච පිරිසක් හැටියටද අපි 2024ට යන්නේ?
ප්‍රශ්නේ තියෙන්නේ ජනතාවගේ නෙවෙයි. මම යෝජනා කරනවා ඔබ සජිත් ප්‍රේමදාසගෙන් ගිහිල්ලා අහන්න, විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරන්න එකඟද කියලා, ඊළඟ ආණ්ඩුව හොරකම දූෂණය නොකරන බවට දෙන්න තියෙන සහතිකය මොකක්ද කියලා, ඔහුට ඔහු ගැනවත් එහෙම කියන්න පුළුවන්ද කියලා, ඔහුගේ අතීතය අනුව එහෙම කියන්න පුළුවන්ද කියලා. චම්පික රණවකගෙන් අහන්න, ඔබ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ගැන මොකද කියන්නේ කියලා. (රනිල්ගෙන් නම් අහන්න ඕන නැහැ ඇත්තටම.) එහෙම ටිකක් අහගෙන ගියොත් ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ එයි.
ඔබ කීව ‘මහජනතාවගෙන් වැඩපිළිවෙළ අහනවා’ කියන එක ක්‍රියාවට පරිවර්තනය කරගන්නේ කොහොමද?
2015දී සෝභිත හාමුදුරුවන්ගේ ව්‍යාපාරය ඒකට යම් මග පෙන්වීමක් කරනවා. ඒ කියන්නේ මේක ආරම්භ කරන්න ඕනෑ. ඒ වෙනුවෙන් වෙන්වෙච්ච කැපවීමක් කරන දහයක පහළොවක විස්සක කණ්ඩායමක් ඒ වැඩේ වේගෙන් දැන් ආරම්භ කරන්න ඕනෑ. ඒ කණ්ඩායමට පුළුවන් එහෙම එකක් හදාගෙන දේශපාලන පක්‍ෂ මුණගැහෙන්න. දේශපාලන පක්‍ෂත් ඇතුළු කරගෙනම ඔය වැඩේ පටන් ගන්නත් පුළුවන්. එවැනි කතිකාවක් ආරම්භ වෙන එකම ජනතාවට සහනයක්. අපි වෙනකොට ගමෙන් පටන් ගමු වැඩසටහන තුළ වෙන්න ඕනෑ ප්‍රතිංසස්කරණ සහ ඊළඟ ආණ්ඩුව කළ යුතු දේවල් හැටියට මා ඉදිරිපත් කළ සියල්ලටම ජනතාව එකඟයි. ඒක එක්තරා ජනමත විමසුමක් වගේ වැඩක්. ඒවාත් අන්තර්ගත කරගෙන අපි කතිකාවක් පටන්ගනිමු.
ඔබ එහෙම 2015 ගැන කීවාට සමහරුන් එවැනි දෙයක් වූ බවක්වත් දන්නේ නැති විදියටයි ඉන්නේ. අපි 2015න් පස්සේ ඇතිවෙච්ච හොඳ ටික පැත්තකට දාමු. මොනවද 2015න් අපි ඉගෙන ගන්න ඕනෑ පාඩම් හැටියට ඔබ දකින්නේ?
1982දී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙන් තමයි, පොදු අපේක්‍ෂකයා කියන දේ දේශපාලනයට ගෙනාවේ. 2015 කියන්නේ පොදු අපේක්‍ෂකයෙක් ජයග්‍රහණය කළ පළමුවැනි වතාව. හැබැයි ඔහු පසුව පක්‍ෂයක් බදාගත්තා. පොදු අපේක්‍ෂකකම ජයග්‍රහණයෙන් පස්සේ ඉවර වුණා. 2015 පොදු අපේක්‍ෂා ඉටුකරගන්නා ව්‍යාපාරයක නායකයෙක් වුණේ නැහැ එයා. 2015 සම්පූර්ණ කරගැනීමේ රුදාවක් එයාගේ පක්‍ෂයට තිබුණේ නැහැ. දැන් නම් මං කල්පනා කරන්නේ අපේක්‍ෂකයා වෙන්නම ඕනෑ, මේ කියන ජනතාවාදී වැඩපිළිවෙළ ක්‍රියාත්මක කරන්න සමත්, ව්‍යාපාරයකම කෙනෙක්. අපි අනුර සහෝදරයාව යෝජනා කරන්නේ ඒකයි. අපි හිතමු දේශපාලන ව්‍යාපාරයක නොවන, මුල් බැහැගත්ත ව්‍යාපාරයක් නොවන එකක කෙනෙක් අපි ගෙනල්ලා මුදුනේ තිබ්බා කියලා. එයාට මොකක්ද තියෙන බලවේගය? එහෙම බලවේගයක් නැහැ. අනිත් බලවේගයන්ට තියෙන තද වුවමනාවත් එක්ක අවුරුද්දකට පස්සේ ඇත්තම අර්ථයෙන් එයා ‘ගරු ජනාධිපති’ කෙනෙක් කරලා පැත්තකට කළා කියමුකො, එයා ගෙදර යන්න එන්නේ. ඊළඟ ඉතුරු වෙන ටිකෙන්නේ අගමැති කෙනෙක් තේරී පත්වෙන්නේ. ඒ අගමැති තේරී පත්වෙන්න ඕනෑ අර අරටුසහගත, ඒ රුදාව තියෙන ව්‍යාපාරෙන්. එහෙම නොවුණොත් කොහොමද ඉස්සරහට යන්නේ? මේ වැඩේ මේ පාර හරියටම කරන්න ඕනෑ. විධායක ජනාධිපතිව නාමික කරන තත්වය තුළ ඊළඟ අගමැති ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුවේ වුවමනාව අර ප්‍රතිසංස්කරණ ටික ක්‍රියාත්මක කිරීම බවට පත්වෙන්නේ නැත්නම් ආයිත් වැඩේ වරදිනවා. වැඩ වරදින ඒවා සිවිල් සමාජයට, තනි තනිව හිතන ජනතාවට සමහර වෙලාවට ප්‍රශ්න නෙවෙයි. ඒගොල්ලො ආයෙත් වැඩක් කල්පනා කරයි. නමුත් අපි වගේ දේශපාලන ව්‍යාපාරයකට නැවත වරද්දාගන්න නම් කොහෙත්ම ඉඩක් නැහැ. ජනතාව අපිට ගහනවා. අපි අහෝසි වෙනවා. අපිත් දායකවෙලා ඊළඟ වටයේ ජනතා වුවමනාව ඉෂ්ට නොකරන පාලනයක් බිහිවුණොත් අපිට දේශපාලනය අත්හරින්න වෙනවා.
සිවිල් සමාජය කල්පනා කරනවා ඒ අයට පුළුවන් කියලා දේශපාලන පක්‍ෂවලට විශාල බලපෑමක් කරන්න. ඔවුන්ගේත් සහභාගිත්වයෙන් පත්වන දේශපාලන බලවේගයක්, නියම පීල්ලේ තියාගන්න සිවිල් සමාජයට පුළුවන්ද? 2015 අසාර්ථක වෙන්න එක හේතුවක්, ඔන්න ඔතන කියලා හිතන්න පුළුවන්.
2015 සම්බන්ධ වෙච්ච සිවිල් සමාජ ක්‍රියාකාරීන් සෑහෙන ප්‍රමාණයක් එක්ක මම කතාබහ කරලා තියෙනවා. ඒගොල්ලො මාත් එක්ක රණ්ඩු වෙනවා 2015න් පස්සේ, ‘ඔයගොල්ලන්ට තිබුණා මේ වැඩේ කරගහලා කරන්න මහජනතාවත් සංවිධානය කරගෙන’ කියලා. එවකට පැවතුණු සිවිල් සමාජෙට බැරිවුණ නිසානේ ඒ. ඒක නං අදහස, ඉතිං අපිව භාරගන්න ඒ වැඩේට!■
