■ අමන්දිකා කුරේ
ඔබ කලාවට සම්බන්ධ වීමට අදාළ පසුබිම මොකක්ද?
මගේ පවුල් පසුබිම හරහා තමා මම කලාවට යොමුවෙන්නේ. මගේ තාත්තා චිත්‍ර හා මූර්ති ශිල්පියෙක්. ඒ වගේම මගේ අම්මාත් සංගීතය යම් දුරකට හැදෑරූ කෙනෙක්. මේ දෙදෙනාගේම සහයෝගයෙන් තමා අපිට කුඩා කාලයේ සිටම කලාව යම් විෂයකට සීමා නොවන තැනකට ගෙනගියේ. පුංචිම කාලේ ඉඳන් තනියම හිතෙන විදිහට කැමති සායමකින් චිත්‍රයක් අදින්න, සිංදු කියන්න, නටන්න, අභිරූපණයක් කරන්න, කලාත්මක නිර්මාණයක් තනියම නිර්මාණය කරගන්න වගේම බොහෝ වෙලාවට, අලුත් අවුරුදු දවසට හා නත්තලට අපිට වෙනම වේදිකාවක් වෙන් කරන්නත් එයාලා වග බලා ගත්තා. එදාට නෑයෝ හැමෝම එකතු වෙලා සින්දු කියලා නටලා බජව්වක් දාන්න අපි එනකන් බලන් ඉන්නේ. එයාලා තමා අපේ මුල්ම ප්‍රේක්ෂාගාරය වුණේ. එයාලා හරහා ලැබුණ දේවල්වල ප්‍රතිඵලයක් විදිහට මමයි මගෙ අක්කායි අදටත්, අපි අපිට තනියම ලස්සන ඇඳුම් මහගන්නවා, ගෙදරට බරක් නොවී ගොඩක් දේවල් තනියම කර ගන්න පුළුවන් ශක්තිය ගොඩනැගිලා තියෙනවා. එය කාන්තාවකට හරිම වටිනා දෙයක්. ඒ නිසාම පුංචි කාලේ ඉඳන් හැම දෙයක්ම කලාත්මකව දකින්න, කලාව හා යෙදෙන්න පුහුණුවක් ලැබුණා වගේම කලා විෂයන් පවා හැදෑරීමට යොමු වුණා. එහි ප්‍රතිඵලයක් විදිහට තමා තවමත් කලාවට සම්බන්ධ වෙලා ඉන්නේ.
කලාව සම්බන්ධයෙන් ඔබගේ හැදෑරීම එහෙම කොහොමද?
මං කලින් සඳහන් කළ දේ ප්‍රතිඵලයක් විදිහට තමා පුංචිම කාලේ කැස්බෑව සංස්කෘතික මධ්‍යස්ථානයට යොමු වුණේ. ඒ නර්තනය හැදෑරීමට. මං එහිදී පහතරට, සබරගමු හා මඳ වශයෙන් උඩරට යන දේශීය නර්තන හොඳින් ප්‍රගුණ කළා. පසුකාලීනව නාට්‍ය ගුරුවරයකුගේ බල කිරීමට ඉතාමත්ම අකැමැත්තෙන් නාට්‍ය හැදෑරීමට සිද්ධ වුණා. මට තිබූ සහජ හැකියාවත් සමගම ළමා නාට්‍යවලට සම්බන්ධ වුණා. තරුණ වයසට එළඹෙන තෙක්ම විවිධ නාට්‍ය ශිල්පීන් සමග නාට්‍ය නිර්මාණවලට සහභාගි වුණා. විවිධ පිරිස් සමග විවිධාකාරයෙන් යම් හැදෑරීම්කට කෙරුණා. ඒ අතර නෙරන්ජන් චන්ද්‍රාදිත්‍ය ගුරුතුමාගේ එක් නාට්‍යකට සම්බන්ධ වෙලා මගේ ප්‍රථම, හොඳම නිළියට හිමි සම්මානය හිමි කරගත්තා. පසුකාලීනව නාට්‍ය හා රංග කලාව මං කැමති විෂයක් බවට පත්වුණා කියන්නත් පුළුවන්.
ඔබට දායක වීමට ලැබුණු විවිධ නිර්මාණ පිළිබඳ අත්දැකීම දැනගන්න කැමතියි.
මම බොහෝ නිර්මාණවලට සම්බන්ධ වුණ කෙනෙක් නෙවෙයි. ඒ නිසාම ඒ සම්බන්ධ අත්දැකීම් සීමිතයි.
නමුත් සම්බන්ධ වුණ සුළු ප්‍රමාණය එක්ක සසඳනකොට මට දැනුණ දේ තමයි, අධ්‍යක්ෂවරයෙකුගෙන් තවත් අධ්‍යක්ෂවරයෙකුට සෑම දෙයක්ම වෙනස් වෙනවා. ඒ වගේම අධ්‍යක්ෂගේ හැඩයට රංගන ශිල්පියාට හැඩගැසීමට සිද්ධ වෙනවා. එය යම් තාක් දුරකට අභියෝගයක්. නමුත් නියමාකාරයේ රංගන ශිල්පියෙකු වීමට නම් ඒ අභියෝගය ජය ගැනීමට සිද්ධ වෙනවා.
චිත්‍රපට සම්බන්ධයෙන් අත්දැකීම මොකක්ද?
මට ලැබුණ හොඳම අත්දැකීම නම් භාව ප්‍රකාශනය සම්බන්ධ කාරණාවක්. එහිදී මට ලැබුණ උපදෙසක් තමා චිත්‍රපටවලදී මුහුණේ භාවමය හැඟීම් යම්තාක් දුරට අඩුවෙන් ප්‍රකාශ කළ යුතු බව. එයට හේතුව රිදී තිරය, පුංචි තිරය සහ වේදිකාව මෙන් නොවන නිසා. අපේ ඉතා සරලම භාව ප්‍රකාශනයක් වුණත් විශාල තිරයක විශාල වශයෙන් නැරඹීමට සිද්ධ වෙන නිසා. ටෙලිනාට්‍ය හා චිත්‍රපට තුළ ඊට අදාළ සංයමයක් ගොඩනගා ගැනීමට සිදු වෙනවා.
මේ වන විට ස්වර්ණවාහිනියේ විකාශය වන පානාමංකඩ ටෙලි නාට්‍යයේ ඔබ තරමක් වෙනස් චරිතයක් නිරූපණය කරනවා. පානාමංකඩ චරිතය ගැන ඔබට තිබෙන අත්දැකීම විස්තර කළොත්?
පානාමංකඩ මට ලැබුණේ සුද්දිගේ චරිතය. සුද්දි, නැත්නම් ස්වර්ණා කියන්නේ සමාජයේ නොගැටුණු, සමාජ අත්දැකීම නොලැබුණ ගමක හැදෙන නව යොවුන්වියේ තරුණියක්. එයාට ලොකු හීනයක් තියෙනවා. එයාට ඕනෑ දිනන්න. ඉතින් ගෙදරටත් අකීකරුකම් පෙන්නලා එයා මේ හීනෙ පස්සෙ තමා දුවන්නේ. වර්තමාන සමාජයේත් ඕනෑ තරම් සුද්දිලා ඉන්නවා. දිනනවාද, නැද්ද කියන එක තීරණය වෙන්නෙ මේ සමාජය අනුවම තමා.
ඔබ නිර්මාණයක් තෝරාගන්නේ කොහොමද?
එහිදී මං ප්‍රධාන වශයෙන් පිටපත හා අධ්‍යක්ෂවරයා සම්බන්ධව විමසීමක් කරනවා. මොකද හොඳ අධ්‍යක්ෂවරයෙකුට පුළුවන් අසාර්ථක පිටපතක් වුණත් සාර්ථක නිර්මාණයක් බවට පරිවර්තනය කරන්න.
ඔබ රංගනයෙන් දායක වී ඇති සංගීත වීඩියෝ පටවල ඉතා කෙටි කාලයකින් භාවාත්මක හැඟීම් ප්‍රකාශ කළ යුතුයි. එවැනි චරිතයකට ඇතුල් වීමේදී අනුගමනය කරන දේවල් මොන වගේද?
මේ ප්‍රශ්නයට නිශ්චිත පිළිතුරක් දෙන්න මට අමාරුයි. ඒක අවස්ථානුකූලයි. මොකද අධ්‍යක්ෂවරයාගේ ස්වභාවය අනුව එය වෙනස් වීමට ඇති ඉඩකඩ වැඩියි. මට දැනෙන විදියට එය අධ්‍යක්ෂවරයා අපිව හසුරුවන ආකාරය සමග සම්බන්ධයි.
මුලින්ම චරිත ස්වභාවය වටහාගන්නවා. ඊට අදාළව අධ්‍යක්ෂගෙන් ලැබෙන උපදෙස් අනුව ඔහුගේ හැඩයට හැඩගැසීමට මං උපරිමයෙන් උත්සාහ කරනවා. ඵ් වගේම ප්‍රවීණයන්ගෙන් ලැබෙන සහයෝගය අගය කරනවා වගේම විශේෂයෙන්ම මගේ ජංගම දූරකථනය මගෙන් ඈත් කරගන්නවා. මොකද රංගන මම දකින්නේ මානසික ගනුදෙනුවක් විදිහට. මට ජංගම දූරකථනය එක්ක මේ මානසික ගනුදෙනුව කරන්න බැරිවෙනවා.
වර්තමානයේ කලාව ගැන ඔබ දකින්නේ කොහොමද?
වර්ථමානයේ කලාව පමණක්ම නෙවෙයි කිසිම ක්ෂේත්‍රයක් සුබදායී තත්වයක නැහැ. කාලයක් තිස්සේ අපිට හැමදාම ඇහෙන විදියට තාමත් ලංකාව කියන්නේ දියුණු වෙමින් පවතින රටක්නෙ. ඒ නිසා කලාව හරහා නම් ජාත්‍යන්තරය තදින්ම අල්ලන එක වගේ දේවල් අපිට හීනයක්ම වෙන්න පුළුවන්. හොඳ නිර්මාණකරුවන්ගේ අඩුවක් නැති වුණත් ආර්ථික අපහසුතාව නිසා ඔවුන්ගේ නිර්මාණශීලිත්වය යටපත් කරගන්න අවස්ථා එමටයි. ඒ වගේම හොඳ නිර්මාණයක් බිහිවුණත් එය වැළඳගන්න ප්‍රේක්ෂාගාරයේ පිරිස අඩුයි. ඉතින් සුබදායක පිළිතුරක් දෙන්න අමාරුයි.
මුල ඉඳන්ම වෙනස් වෙනවා නම් ලංකාවේ අධ්‍යාපන ක්‍රමය මුලින්ම වෙනස් විය යුතුයි. එවිට පසුකාලීනව සාම්ප්‍රදායික නොවන, ඉතාමත්ම ප්‍රබල ප්‍රේක්ෂාගාරයක් බිහිවෙයි. එවිට ඉල්ලුමට සැපයුම මෙන් හොඳ නිර්මාණ දිගින් දිගටම බිහිවෙයි. මම එහෙම කියන්නේ ඒකට අවශ්‍ය වන රටකට උචිත හොඳ ආර්ථිකයකුත් බලාපොරොත්තුවෙන්.
මේ හැම දෙයක්ම පවතින්නේ අපි හැමෝම මත. රටක් විදිහට ගොඩයන්න අවශ්‍ය වගකීම අපි හැමෝම සතුයි. එතකොට කලාව ඇතුළුව හැම ක්ෂේත්‍රයක්ම වගේ ගොඩාක් ලස්සන වෙයි. එවිට අපි හැමෝටම තවදුරටත් අපේ බලාපොරොත්තු හීන විතරක්ම නොවේවි.
කාන්තාවක් විදිහට, විවිධ පරාසවල චරිත සමාජයට ඉදිරිපත් කරනවිට සමාජයෙන් එන ප්‍රතිචාර කොහොමද?
මට අනුව කාන්තාවකට පමණක් නොවේ පිරිමියෙකු වුවත්, රංගන ශිල්පියකු හෝ රංගන ශිල්පිනියකට යන දෙපාර්ශ්වයටම තමන් කැමති ඕනෑම පරාසයක චරිතයක් කිරීමට හැකි විය යුතුයි. කුමන පරාසයක් වුවත් එය රංගනයක් පමණක්ම බව තේරුම් ගැනීම ප්‍රේක්ෂකයාගෙ වගකීමක්. එයට මං කලින් සඳහන් කළා මෙන් බුද්ධිමත් ප්‍රේක්ෂාගාරයක් හරි වටිනවා. මගේ තියරිය අනුව නම් මම ඕනෑම පරාසයක චරිතයක් කිරීමට පසුබට වන්නේ නෑ. මොකද මම සහ මගේ ආදරණීයන් දන්නවා මම ඒ යෙදෙන්නේ රංගනයක පමණක්ම බව. සමහර වෙලාවට සමහර රංගනයන් හරහා සමාජයෙන් බැනුම් අහන්නත් සිද්ධ වුණා. නමුත් ගොඩක් වෙලාවට මං රංගනයක යෙදුණ විට මට වෙනම ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් ගොඩනගා ගැනීමට හැකි වුණා. ඔවුන් මගේ චරිතවලට ගොඩක් ආදරේ කළා. ඒක මට සතුටට කරුණක්.■
