සිරිසේන යනු සංස්කෘතියේ දිළිඳු භාවය විසින්ම දේශපාලනික අනාථයෙකු බවට පත් පුද්ගලයෙකු බව දැන් ඔහු ආදර්ශයෙන් පෙන්වා තිබේ. මෙවැනි පුද්ගලයන් තමාගේ තරම පෙන්වීමට ගන්නා සෑම උත්සාහයක්ම අවසන් වන්නේ තමා මොන තරම් පුංචි මිනිසෙකු ද යන්න මුළු ලොවටම ප‍්‍රදර්ශනය කිරීමෙනි. පසුගිය දා තමාගේ සහ අගමැතිවරයාගේ සංස්කෘතිය වෙනස් යැයි කියා සිටින විට ඔහු අවිඥානිකව ගම්‍ය කෙළේ ඒ යථාර්ථයයි.
2015 ජනවාරි 8 වැනි දා සිට ගත වූ අවුරුදු හතරකට ආසන්න කාලය තුළ, ජනාධිපති සිරිසේන මොන විදිහකින්වත් අගමැති වික‍්‍රමසිංහගේ හෝ එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ සිරකරුවෙකු වුණේ නැත. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, තමාට අවශ්‍ය සෑම දෙයක්ම ජාතික ආණ්ඩුව යටතේ කර ගැනී මට කිසි බාධාවක් අගමැතිවරයාගෙන්වත් එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන්වත් ඔහුට එල්ල නොවුණු බවයි. ඇත්ත වශයෙන්ම සිදුවුණේ එහි අනිත් පැත්තයි. සමස්තයක් වශයෙන් ගත් විට, සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගේ නාමයෙන්, වෙනත් වචනවලින් කිවහෙ ාත් ‘ජාතික ආණ්ඩුවේ’ නාමයෙන්, එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයාව පැත්තකින් තැබීමට අගමැතිවරයා හැම වෑයමක්ම ගත්තේය. එය, එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ අතීත සම්ප‍්‍රදාය පසෙකින් තැබීමකි. ඒ නිසාම, ඒ පාක්ෂිකයෝ විශේෂයෙන් තම නායකයා කෙරෙහිත්, පොදුවේ එක්සත් ජාතික පක්ෂය කෙරෙහිත්, බෙහෙවින් කලකිරුණෝය.
මුලින්ම, පරාජිත මහින්ද රාජපක්ෂට කුරුණෑගලින් අපේක්ෂකත්වය ලබා දීමේදීත්, ජනතාව විසින් මැතිවරණයෙන් පරාජයට පත්කරන ලදුව අතරමංව සිටි දේශපාලන අනාථයන්ට කැබිනට් ඇමති ධුර පිරිනැමීමේදීත්, අල්ලස් කොමිසමේ අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල්වරියව පන්නා දැමීමේදීත්, ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඇතුළු හිටපු හමුදා නායකයන් කිහිප දෙනෙකු අක‍්‍රමිකතා සම්බන්ධයෙන් අධිකරණය ඉදිරියට කැඳවූ අවස්ථාවේ ඔවුන්ගේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන් ඉදිරිපත් වීමේදීත්, සජින් වාස් ගුණවර්ධන සහ මහින්දානන්ද අලූත්ගමගේ වැනි බොහෝ දේශපාලනඥයන්ට එරෙහිව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීම වැලැක්වීමේදීත්, ශිෂ්‍යයන් 11 දෙනෙකු පැහැරගෙන යාම සම්බන්ධයෙන් හිටපු නාවුක හමුදාපති රවි විජේගුණවර්ධනට එරෙහිව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීම වැලැක්වීමේදීත්, (ලැයිස්තුව තව බොහෝ දිග ය) මේ ජනාධිපතිවරයා ගැන අගමැතිවරයා හෝ එක්සත් ජාතික පක්ෂය කටක් ඇර වචනයක් කීවේ නැත. කොටින්ම, මේ පුවත්පතට පුංචි හෝ දැන්වීමක් ලබා දීම, අපේ දීර්ඝ කාලීන මිතුරෙකු වන මංගල සමරවීර ඇමතිවරයා එක දිගටම ප‍්‍රතික්ෂේප කෙළේය. ඔහුගේ තර්කය වුණේ, ‘අනිද්දා’ පුවත්පත සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිවරයා තුළ පවතින දැඩි ක්‍රෝධය මධ්‍යයේ තමාගේ අමාත්‍යාංශයකින් දැන්වීමක් ලබා දීම ජනාධිපතිවරයාගේ නොසතුටට හේතු විය හැකි බවයි. ඒ තරමට, ඔහුගේ සිත නොරිදවා කටයුතු කිරීමට එක්සත් ජාතික පක්ෂ නායකත්වය වගබලාගත් බව මේ ලියුම්කරු පෞද්ගලිකව දන්නා කාරණයකි.
මා මේ කියන්ට යන කතාව, ඉදිරියේදී ජනාධිපති සිරිසේනට අත්විය හැකි එහි අනිත් පැත්තේ යථාර්ථය පිළිබඳ පුරෝකථනයකි.
එක්සත් ජාතික පක්ෂය සමග ජනාධිපති සිරිසේනගේ ආරෝව පටන් ගන්නේ ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ සභාපතිත්වය භාර ගැනී මත් සමග ය. එවැනි ආරෝවක් ඇති වීම, වැළැක්විය නොහැකි, ස්වාභාවික තත්ත්වයකි. මන්ද යත්, තමා එක්සත් ජාතික පාක්ෂිකයෙකු නොවන බව නොපෙන්වා ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ බිම් මට්ටමේ පක්ෂපාතීත්වයක් ලබා ගැනීමේ කිසි ඉඩක් ඔහුට නැති බැවිනි. මුලදී මේ අවශ්‍යතාව, තවත් ප‍්‍රධාන සාධකයක් සමග පෑහුණි. එනම්, රාජපක්ෂලාගෙන් ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ නායකත්වය තමන්ගේ පැත්තට දිනා ගැනීමේ අවශ්‍යතාවයි. ඉහත කී සැකක ාර පුද්ගලයන්ගේ නෛතික ආරක්ෂාව සහ පරාජිත අනාථයන්ගේ දේශපාලනික අභිලාෂයන් වෙනුවෙන් ඔහු පෙනී සිටියේ, ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ අතීත අවනීතික ක‍්‍රියා කලාපයන්ට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් ඇතුළු ඕනෑම ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පාක්ෂිකයෙකුගේ ආරක්ෂාව සහතික කරලීමේ ‘අවසාන බලය’ තමන් සතුව ඇති බව සාමාන්‍ය පාක්ෂිකයාට ප‍්‍රදර්ශනය කොට ඔවුන්ගේ හොඳ හිත දිනා ගැනීමට ය. එය, එක්සත් ජාතික පක්ෂයට විකල්පව, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේනගේ අලූත් ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයක් නිර්මාණය කර ගැනීමේ ආයාසයක් වශයෙන් අපට හැඳින්විය හැකිය. 2015 ජනවාරියේ බලයට පත්වූ සැණින්, ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ නායකත්වය ලබා ගැනීම පිළිබඳ ලණුව ඔහුට දුන් පුද්ගලයන් ඒ කාර්යය සැලකුවේ, ඉතා පහසුවෙන් සාක්ෂාත් කර ගත හැකි, සරළ ඉලක්කයක් වශයෙනි. රාජපක්ෂලා මැදමුලනට වී බවුන් වැඞීමට හිත හදාගෙන කටයුතු කෙළේ නම් සිරිසේනගේ ඒ ආයාසය සාර්ථක වන්නට තිබුණි.
අබග්ගයක මහත කෙතෙක් ද යත්, පෙබරවාරි 10 වැනි දා ජනාධිපති සිරිසේ න මහ පොළොවට කඩාගෙන වැටුණි. දැන්, ඉහතින් කී අරමුණු දෙක, එනම්, එක පැත්තක ින් එක්සත් ජාතික පක්ෂය කෙරෙහි වන දේශප ාලනික විරෝධයක් පවත්වා ගැනීමත්, තවත් පැත්තකින් ශ‍්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ බලය රාජක්ෂලාගෙන් ඩැහැ ගැනීමත් යන දෙකෙන් එකක් අතහැරීම ඔහු සම්බන්ධයෙන් ගත් විට අනිවාර්ය කෙරුණි. ඔහු අතහැරිෙ ය් පළමු වැන්න නොව, දෙවැන්නයි. පළමු වැන්න අතහැරීමට ඔහුට හැකිය ාවක් නෙ ාවුණි. ඒ වන විට, ඒ තරමට එක්සත් ජාතික පක්ෂය, පසමිතුරෙකුගේ සිට ජන්මාන්තර හතුරෙකුගේ තත්වයට ඔහු විසින්ම පත්කරගෙන තිබුණු බැවිනි. රනිල් වික‍්‍රමසිංහ එදා පටන් සිරිසේනගේ ‘අංක එකේ හතුරා’ විය.
අගමැතිවරයාට එරෙහි පාර්ලිමේන්තුවේ විශ්වාස භංගය ජනාධිපතිවරයාගේ උසිග ැන්වීමෙන් කරලියට එන්නේ එහි ප‍්‍රතිඵලයක් වශයෙනි. තමාගේ ක‍්‍රියාවක, විශේෂයෙන් තමාගේ සුරුවිරු කමක් වශයෙන් ගෙන සිටි මෝඩ ක‍්‍රියාවක ප‍්‍රතිවිපාකය තමා නොසිතූ ආකාරයෙන් තමාටම ඉමහත් අනර්ථයක් වූ විට, එහි වරද හැම විටකම ඉතා සාහසික අන්දමින් වෙනත් කෙනෙකු මත පැටවීමට උත්සාහ දැරීමේ ඉතා ප‍්‍රාථමික මානසික ප‍්‍රවණතාවක් අප කා තුළත් තිබේ. පෙබරවාරි 10 වැනි දා පළාත් පාලන මැතිවරණයෙන් ලද තමාගේ අන්ත පරාජයට වගකිව යුත්තා රනිල් වික‍්‍රමසිංහ බවට සිරිසෙ ්න අර්ථ ගන්වා ගන්නේ එබැවිනි. එසේ නොමැතිව, සියයට 13 ක් වැනි ඡුන්ද ප‍්‍රතිශතයක් සහිත තමාගේ පරාජයට වඩා, සියයට 32 ක ඡුන්ද ප‍්‍රතිශතයක් ලැබූ වික‍්‍රමසිංහගේ පරාජය, අගමැතිවරයා කෙරෙහි විශ්වාස භංගයක් ගෙන ඒමට තරම් ප‍්‍රමාණවත් තර්කයක් වශයෙන් කෙනෙකුට අර්ථ ගන්වා ගත හැක්කේ කෙසේද?
2015 ජනවාරි 9 වැනි දා හෝ 10 වැනි දා වැනි දිනයක සිටම (මලිත් ජයතිලකගේ පොතේ සඳහන් වන පරිදි) රාජපක්ෂලා සමග රහස් සාකච්ඡුා අවකාශයක් නිර්මාණය කරගෙන සිටි සිරිසේන, 2017 පෙබරවාරි 10 වැනි දායින් පසු තීරණාත්මක දේශපාලන ික තීරණයකට පැමිණියේය. එනම්, (විශ්වාස භංගය හරහා) ව්‍යවස්ථානුකූල මාර්ගයෙන් අගමැතිවරයා සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂය පරාජයට පත් කිරීමට ගත් අසාර්ථක තැත, දැන් ව්‍යවස්ථානුකූල නොවන ආකාරයකින් හෝ වහා සාර්ථක කර ගත යුතුව ඇති බවයි. මෙහිදී සිරිසේන ඉතා මූලික දේශපාලනික යථාර්ථයක් අමතක කෙළේය. එනම්, ව්‍යවස්ථානුකූල නොවන ආකාරයකින් පවතින රජයක් ගෙදර යැවීම සහ තමා ලද එකම ජනවරමින් වරක් ප‍්‍රතික්ෂේප කරනු ලැබ ඇති බලවේගයක් (මහින්ද) ඒ වෙනුවට රාජ්‍යත්වයට පත්කර ගැනීම, රනිල් වික‍්‍රමසිංහ හෝ එක්සත් ජාතික පක්ෂය පිළිබඳ සරළ ප‍්‍රශ්නයකින් ඔබ්බට යන, පක්ෂ භේදයකින් තොරව සියලූ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රීය බලවේග අවදි කරවන සහ ඒකරාශී කරවන නිමිත්තක් විය හැකි බවයි.
අවසානයේ හැරී බලන විට සිරිසේනගේ දේශපාලනය නිශ්චිතවම තුඩුදී ඇත්තේ රාජපක්ෂලාගේ දේශපාලනය යළි ස්ථාපිත කිරීමට ය. ලබන 16 වැනි දා හෝ ඊට පෙර දවසක පාර්ලිමේන්තුවේදී විසඳා ගැනීමට නියමිත බල අරගලයේ ස්වභාවය තීරණය වන්නේ ඒ දේශපාලනික යථාර්ථය තුළයි.
තරගයක පරාජය අවමානයක් නොවේ. සමහර පරාජයන් ජයග‍්‍රහණයන්ට වඩා තේජාවිත ය. ගෞරවාන්විත ය. ඉදිරි සතියක හෝ දෙකක කාලය තුළ පාර්ලිමේන්තුවේදී විසඳා ගැනීමට නියමිත තරගය, සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා සම්බන්ධයෙන් ගත් විට, විශේෂිත ස්වභාවයක් ගනී. දැනට පවතින තත්ත්වය අනුව, ඔහුගේ අත්තනෝමතික විධායක ක‍්‍රියාව (අලූත් අගමැතිවරයෙකු පත් කිරීම) පාර්ලිමේන්තුවේ දී පරාජයට පත්වීමට නියමිත ය. නොවැම්බර් 16 දක්වා වන දීර්ඝ කාලයකට ඔහු පාර්ලිමේන්තු සැසිවාරය කල්දමා ගත්තේ ඒ පරාජය ආපසු හරවා ගැනීම සඳහා අවශ්‍ය කරන බිම් මට්ටම සකස් කර ගැනීමටයි.
එදාට ඔහු පරාජය වුණොත්, එනම් පාර්ලිමේන්තුවේ බහුතරයකින් ඔහුගේ විධායක ක‍්‍රියාව සම්මත කර ගැනීමට ඔහු අසමත් වුණොත් ඔහු ලබන පරාජය අසාමාන්‍ය එකක් නොවේ. ඒ සඳහා ඔහුට ගෙවීමට සිදුවන මූලික වන්දිය වන්නේ ලජ්ජාව (එවැන්නක් තවමත් ඉතිරිව ඇතොත්) ගිල ගැනීම පමණි. එහෙත් ඔහුගේ සදාතන ඉරණම තීන්දු කෙරෙන නිශ්චිත මොහොත එළැඹෙනු ඇත්තේ ඔහු මෙයින් ජයග‍්‍රහණය කළොත් ය. එය අතිශය අන්තරායකාරී ජයග‍්‍රහණයකි. තවත් විදිහකින් කිවහොත්, ඔහුව සදාතනික පරාජිතයෙකු බවට පත්කරවන ජයග‍්‍රහණයකි.
පසුගිය 26 වැනි දා ව්‍යවස්ථා විරෝධී සහ නීති විරෝධී අගමැතිවරයෙකු දිව්රුම් දීමත් සමග රාජ්‍ය මාධ්‍ය ආයතන ඇතුළු අනෙකුත් මර්මස්ථාන සියල්ල අත්පත් කර ගත්තේ මහින්දවාදීන් මිස සිරිසේනවාදීන් නොවේ. මේ ලිපියේ මුලින් අවධාරණය කළ, පසුග ිය වසර හතරකට ආසන්න කාලයක් තිස්සේ සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා ජාතික ආණ්ඩුව තුළ භුක්ති විඳි නිදහස සහ බලය, රාජපක්ෂලා විසින් එවැනි බිම් මට්ටමේ අත්පත් කර ගැනීමකින් පසු, සිරිසේනගේ ළඟපාතක ඉතිරි වන්නේ නැත. රාජපක්ෂලා හිටු කියන විට හිටගන්නටත්, ඉඳු කියන විට ඉඳගන්නටත් සිදුවන ඉරණම්කාරී තත්වයක් එවැනි ‘ජයග‍්‍රහණයක්’ තුළ පැහැදිළිවම කෙටී තිබේ.
රාජපක්ෂලා බලයට පත්විණි නම් තමන්ට අත්විය හැකිව තිබූ අඩි හයේ වළක කතාවක් මීට කාලයකට පෙර සිරිසේන කීවා අපට මතක ය. එය දැන් (විශ්වාස භංගය මහින්දලා ජය ගත්තොත්* වෙනත් ආකාරයකින් සිරිසේන කෙරෙහි ක‍්‍රියාත්මක වීමට නියමිත ය. ඒ, දේශපාලනික හිඟන්නෙකුගේ සහ රාජපක්ෂලාගේ සදාතන සිරකරුවෙකුගේ තත්වයට සිරිසේන පත්වීමෙනි. එය මිනී වළක් නොව, නරා වළකි.
