■ ප්‍රසාද් නිරෝෂ බණ්ඩාර
රටක පොලීසියේ කාර්යභාරය හා වගකීම මොකද්ද?
සාමාන්‍යයන් රටක නීතිය හා සාමය ආරක්ෂා කිරීමට ව්‍යවස්ථාපිතව පත් කරලා තියෙන ප්‍රධාන ආයතනය තමයි පොලීසිය. ඊටත් එහාට ගිහින් බලනවානම්, අපරාධ නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්න ලංකාවේ තියෙන එකම ආයතනය පොලීසිය.
පොලීසිය භාරව සිටින ඇමතිවරයා හා පොලීසිය අතර තියෙන ගනුදෙනුව කොයි වගේද?
ලංකාවේ පාලන ක්‍රමයේ ප්‍රධාන අංශ තුනයිනේ. ඒ විධායකය, ව්‍යවස්ථාදායකය හා අධිකරණය කියන කොටස් තුන. ඒ අතරින් පොලීසිය අයත්වන්නේ විධායකයට.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ විධායකය අර්ථ දක්වලා තියෙන්නේ ජනාධිපතිවරයා හා කැබිනට් මණ්ඩලය විදිහට. ව්‍යවස්ථාව අනුව නීතිය හා සාමය කියන කොටස පවත්වාගෙන යෑමට පත් කරන ව්‍යවස්ථාපිත අමාත්‍යවරයකු යටතට තමයි පොලීසිය අයත් වන්නේ. පොලීසියේ සියලු පාලන කටයුතු, මූල්‍යමය කටයුතු හා ප්‍රතිපත්තිමය කටයුතු සොයාබලන එක ඒ අමාත්‍යවරයාගේ වගකීම.
පොලීසිය ව්‍යවස්ථානුකූලව බැඳිලා ඉන්නවා මහජනයා විසින් පත් කරනු ලැබූ, විශේෂයෙන් ව්‍යවස්ථාදායකය විසින් පනවනු ලැබූ අණපනත් ගැන සලකලා බලන්න. මූලික අයිතිවාසිකම් නඩු බොහෝ දුරට විධායක හෝ පරිපාලන ක්‍රියාවක් කඩවීමෙන් සිදුවන දේවල් නිසා තමයි පොලීසිය බොහෝ දුරට ඒ සම්බන්ධ වින්දිතයන් බවට පත්වන්නේ.
රාජ්‍ය සේවකයන් වන සමහර පොලිසියේ ඉහළ නිලධාරීන් පුරවැසියන් ඉස්සරහා වැඩ කරද්දි එසේ කරන්නේ ‘අපේ ආණ්ඩුව’ කියන අදහසින් සහ ඔවුන් ඒ වචන පවා ප්‍රසිද්ධියේ පාවිච්චි කරනවා?
අපේ ආණ්ඩුව නෙමෙයි. ආණ්ඩුව පත්කරන්නේ මහජනතාව. යම් පොලිස් නිලධාරියෙක් එහෙම කිව්වා නම් කියන්න ඇත්තේ ඔහුත් විධායකයේ කොටසක් වෙන නිසා වෙන්න පුළුවන්. මේක පක්ෂ දේශපාලනික විදිහට බලන්නේ නැතිව බලන්න ඕනෑ.
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන්නේ හොඳම පාලන ක්‍රමය නෙමෙයිනේ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන්නේ තියෙන ක්‍රමවේද අතරින් හොඳම ක්‍රමය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයෙන් කරන්නේ පණස් එක විසින් හතළිස් නමය පාලනය කිරීම. නමුත් අධිකරණය කියන්නේ සීය විසින් සීය පාලනය කිරීම. ඒ විදිහේ පාලන ක්‍රමයක් ගොඩනගාගන්න බැරි නිසායි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගන්නේ. ඒ අනුව බලපුවාම පොලීසිය විධායකයේ කොටසක් නිසා ඒ කතාවේ විශාල වරදක් මං දකින්නේ නෑ. පොලීසිය නිකං අත වගේ. අත ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ මොළයෙන් ගන්න තීරණ අනුව. මොළයෙන් ගන්න තීන්දු ස්නායු හරහා බාහුවට එනවා. ඒවා ක්‍රියාත්මක කරන්නේ බාහුව. බාහුව තමයි පොලීසිය. ගැටෙන්නේ බාහුව නිසා මිනිස්සු කවුරුත් හිතන්නේ නෑ බාහුව ක්‍රියාත්මක වන්නේ අණපනත් එක්ක කියලා.
ඇමතිවරයා පසු ගිය දවසක කිව්ව දෙයක් තමයි පොලිසිය නීතිය ක්‍රියාත්මක වෙන විදිහ මෘදු වැඩියි. ඒ අයගේ ක්‍රියා වෙනුවෙන් කොන්දේසි විරහිතව පෙනී ඉන්නවා කියලා?
සරත් වීරසේකර ඇමතිවරයා පත් කරලා තියෙන්නේ නීතිය ක්‍රියාත්මක වීම සම්බන්ධයෙන් බාරව. ඒ නිසා එතුමා දෙන නීත්‍යනුකූල නියෝග ක්‍රියාත්මක කිරීම පොලිසියේ වගකීමක්.
මේ කාරණය සම්බන්ධයෙන් ලෝකයේ නඩු ගණනාවක් තියෙනවා. එකක් තමයි දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පස්සේ නාසීන්ට එරෙහිව පැවති ලෝක ප්‍රකට ‘නියුරම්බර්ග්’ නඩු විභාගය. මේ නඩු විභාගයේදී නාසි නායකයන් තර්ක කළේ මේ සමූල ඝාතන ජර්මානු පාර්ලිමේන්තුවෙන් පාස් කළ නීති කියන එක. ඒ අනුව ඒ අය කිව්වේ තමන් නීතිය කළා මිස නීතියට එපිටින් කිසි දෙයක් කළේ නෑ කියන එක. හැබැයි කොයි විදිහේ අණක් දුන්නත් ඒක නීත්‍යනුකූල වෙන්න ඕනෑ. අනීතික අණ ක්‍රියාත්මක කරන්න බෑ ‘අණ’ කියන වචනයට ක්‍රියාත්මක වෙලා. නාසි නායකයන්ට එරෙහිව තීන්දුව වුණෙත් නීතිය තිබුණාට අනීතික විදිහට කටයුතු කරන්න බෑ කියන එක. ඒ නිසා ඇමතිවරයා හරි කවුරු හරි නියෝගයක් දුන්න පමණින් කිසිම නිලධාරියෙක්ට කටයුතු කරන්න බෑ.
ලංකාවේ පොලීසියේ එදිනෙදා භාවිතය තුළ ‘අණ’ කියන එක නීත්‍යනුකූලව සසඳා බලලා ක්‍රියාත්මක වෙනවා කියන එකද ඔබේ අදහස?
ඒ විදිහට තමයි වෙන්න ඕනෑ. මට පොලීසියේ වසර හතළිහක සේවා කාලයක් තිබුණා. ඒ කාලෙන් වැඩිම කාලයක් මම ගත කළේ කාර්යාල කටයුතුවලට වඩා, අපරාධ විමර්ශන කටයුතුවල. ඒ විදිහේ ගැටලුවක් ඇතිවෙනවා නම් මට පෙනුණ දෙයක් තමයි, ඒක නිලධාරීන්ගේ පෞරුෂය එක්ක ඇති වුණ දෙයක් කියලා.
සාමාන්‍යයෙන් පෞරුෂය හොඳ නිලධාරියෙක්ට කවුරුත් වැරදි නියෝගයක් දෙන්නේත් නෑ. දුන්නත් කරන්නේත් නෑ. පෞරුෂයක් සහිත නිලධාරීන් වර්ධනය කිරීම හා ඔවුන් ශක්තිමත් කිරීමට තමයි පොලිස් කොමිසම වගේ දේවලින් ඉටු වෙච්ච කාර්යභාරය. පොලිස් හෝ වේවා වෙනත් කුමන හෝ කොමිසමක් වේවා ශක්තිමත් ස්වාධීන එකක් නම් ඊට අදාළ ආයතන වඩා ශක්තිමත් වෙනවා කියන එකයි මගේ අදහස.
පොලිස් කොමිසමේ වර්තමාන තත්ත්වය පිළිබඳ ඔබේ තක්සේරුව මොකද්ද?
විසිවන සංශෝධනයට අනුව දැනට පොලිස් කොමිසමට තියෙන්නේ පොලීසියට එරෙහි මහජන පැමිණිලි විභාග කිරීමේ බලතල. නමුත් 19 සංශෝධනයේදී ඊට වඩා ශක්තිමත් විදිහට පොලිස් කොමිසම පිහිටෙව්වා. ඒත් එතැන ගැටලුව වුණේ කොමිසමට පත් කළ නිලධාරීන්ගේ දේශපාලනික ගැතිභාවය. රංජිත් අබේසූරිය මහත්තයා මෙහෙයවපු මුල්ම පොලිස් කොමිසම හැර ඊට පස්සේ තිබ්බ අනික් පොලිස් කොමිෂන් දෙකේම යම් යම් ගැතිභාවයන් පෙනෙන්න තිබුණා. ලංකාව වගේ රටවල තියෙන මූලික ගැටලුවක්නේ ක්‍රමවේදය කොච්චර හරි වුණත් ක්‍රියාත්මක කිරීමේදී මේ විදිහේ අවුල් සිදුවන එක.
මහජනතාව හැමවෙලේම පොලීසියෙන් ස්වාධීනත්වය බලාපොරොත්තු වනවා. ඒත් ඒ ස්වාධීනත්වය ක්‍රියාත්මක කරන්න ගිහිල්ලා යම් කිසි නිලධාරියෙක් වින්දිතයෙක් බවට පත් වුණොත් ඔහු වෙනුවෙන් හඬක් නගන්නේ නෑ කවුරුත්. ඔය නිසා හතර පස් වතාවක් වින්දිතයෙක් වුණු නිලධාරියෙක් මම. අනික් රටවල යම් නිලධාරියෙක්, නීතිය ක්‍රියාත්මක කරන්න ගිහින් වින්දිතයෙක් වුණාම ඒ රටේ මහජනතාව ඔහු වෙනුවෙන් නැගීසිටිනවා. වැඩි ඈතකට යන්න ඕන නෑ ඉන්දියාවේ අන්නා හසාරේ වගේ අය මූලික වෙලා පිහිටුවපු සංවිධාන මීට උදාහරණ විදිහට ගන්න පුළුවන්.
නමුත් සමාජ මාධ්‍ය දියුණුවීමත් එක්ක ලංකාවේ පොලිස් නිලධාරීන්ගේ වැරදිවලට මිනිස්සු විරෝධතාව පානවා වගේම පොලිස් නිලධාරියාට එරෙහිව අසාධාරණයක් වෙද්දී ඊට එරෙහිව විරෝධතා දක්වනවා පෙනෙනවා?
ඔව්, ඒක ඇත්තටම හොඳ ප්‍රවණතාවක් තමයි. සමාජ මාධ්‍ය අද සියලු ජනමාධ්‍ය අබිබවා ඉන්නවා. ඒ නැඹුරුතාව ගොඩක් හොඳයි. අපිට හරි දේ හරි ලෙස කරන අය ආරක්ෂා කරන්න ක්‍රමවේදයක් තියෙන්න ඕනෑ. පොලීසියේ ඉන්නවා ඉතා දක්ෂ, හරි දේ හරි විදිහට කරන නිලධාරීන්. නමුත් මේ ක්‍රමය ඔවුන්ගේ කොඳු කඩලයි තියෙන්නේ.
වෙන්නප්පුවේ ඒ ඒස්පී එරික් පෙරේරාව මාරු කළ වෙලාවේ ඔබ කිව්වා වගේ බලවේගයක් ආවා. නමුත් ඒ බලවේගය එච්චර ශක්තිමත් වුණේ නෑ. පහුගිය දවසක අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයකු හා පොලිස් නිලධාරියෙකු අතර ඇතිවූ ගැටලුවේදී ඉතාමත්ම ශක්තිමත් විරෝධතාවක් ආවා ලේකම්වරයාට එරෙහිව. පොලිසියට විතරක් නෙමෙයි, අපේ රටට සමස්ත රාජ්‍ය නිලධාරීන් ආරක්ෂා කිරීමට ශක්තිමත් ක්‍රමවේදයක් අවශ්‍යයි. වෙන රටවල ඒ විදිහේ ශක්තිමත් ක්‍රමවේද තියෙනවා. මොකද දේශපාලනඥයාට නිලධාරියාගේ කොටසට පැනලා ඒක කරන්න දෙන්න බෑ. ඒ වගේම නිලධාරියාට දේශපාලනඥයාගේ කොටස කරන්න දෙන්නත් බෑ. රටේ රාජ්‍ය නිලධාරියා ශක්තිමත් කළා කියලා නිලධාරිවාදයක් එන්නේ නෑ. ඒක බොරු මතයක්. රාජ්‍ය නිලධාරියා ශක්තිමත් කරද්දී නිලධාරී වාදයක් නොඑන්න හැම දේම තුලනය වෙන්න ඕනෑ. එහෙම වුණා නම් පොලීසිය වුණත් මීට වඩා හොඳ තත්ත්වයකට ගේන්න පුළුවන්.
වැඩිපුර නඩු ලබා දීම පොලිස් නිලධාරීන්ගේ උසස්වීම් ලබාදීමේ නිර්ණායකයක් ද? එහෙම නම් ඒක පුරවැසියාට බලපාන්නේ කොහොමද?
පොලිස් නිලධාරියකුට ඔහුගේ උසස්වීම් සඳහා බලපාන ක්‍රමවේද කීපයක් තියෙනවා. එකක් තමයි, ඔහුගේ අධ්‍යාපනය අනුව විවෘත විභාගවලින් එන්න පුළුවන්. අනික තමයි ඔහුගේ කාර්ය හැකියාව හා දක්ෂකම අනුව එන්න පුළුවන්. ඒ වගේ ක්‍රම රාශියක් තියෙනවා. ගන්න නඩු ප්‍රමාණය අනුව ඔහුව ඇගයෙනවා කියන්නේ ඒ අතරින් එකක් විතරයි. ඒ නිසා නඩු නිසාම උසස්වීම් ලැබෙනවා කියන එක අතිශයෝක්තියෙන් කියන දෙයක්.
ඔය චෝදනාව ගොඩක් එන්නේ රථවාහන වැරදි සම්බන්ධයෙන්නේ. නමුත් එහෙම දෙයක් නෑ. හැබැයි අපි දන්නවා මුළු ලෝකෙම තියෙනවා ‘ටාර්ගට් ඔෆෙන්ස්’ කියලා එකක්. ඒ කියන්නේ ඒ ඒ කාලෙදි අපි විශේෂයෙන් සැලකිල්ලට ගන්න දේවල් තියෙනවා. සමහර කාලවලදී අපිට පේන්න පුළුවන් වැරදි ලෙස ඉස්සර කිරීම නිසා මාරක රිය අනතුරු රාශියක් වෙනවා රටේ. ඒ අනුව පොලීසිය වැරදි ලෙස ඉස්සර කිරීම කියන කාරණය වඩාත් සැලකිල්ලට ගන්න පුළුවන් ඒ කාලෙදි.
අනික තමයි පොලිස් නිලධාරීන් නඩු කොච්චර ප්‍රමාණයක් ගත්තත් ඒ ගන්නේ නිලධාරීන්ගේ යහපත නිසා නෙමෙයි. මේ තියෙන මාරක රිය අනතුරු වළක්වන්න. අද ලංකාවේ වසංගතයක් හැරුණාම වැඩිම ප්‍රමාණයක් මිනිස්සු දෛනිකව මියයන්නේ මාරක රිය අනතුරු නිසා.
පොලිසිය කියන්නේ මහජන සේවකයෝ. පොලිසිය කියන්නේ එක පැත්තකින් හරියට පෞද්ගලික ආයතනයක් මුදල් යොදවා ආරක්ෂක සේවාවක් භාවිත කරනවා වගේ තමයි. රටේ මහජනතාව තමන් ගන්නා සීනි ටිකෙන්, පරිප්පු ටිකනේ බදු ගෙවලා තමයි පොලිසිය නඩත්තු කරන්නේ තමංව ආරක්ෂා කරන්ඩ කියලා. රටක අයවැයෙන් වෙන් වන මුදලින් වැඩි බහුතරය යොමු වන්නේ ආරක්ෂාව වෙනුවෙන්. ඒ නිසා ඒ මිනිස්සුන්ගේ මානව අයිතිවාසිකම් පොලීසිය ආරක්ෂා කරන්න ඕනෑ.
අපරාධ නිවාරණය කිරීම හා අපරාධ මර්දනය පිළිබඳ වෙනස ගැන ලංකාවේ පොලිසිය තුළ පැහැදිලි අවබෝධයක් තියෙනවාද?
ඒක ඉතාම වැදගත් කාරණයක්. අපරාධ මර්දනය වගේම අපරාධ නිවාරණය කියන එකත් ඉතාම වැදගත් අංගයක්. නමුත් අවාසනාවකට වගේ අපේ රටේ අවධානය යොමුවෙන්නේ අපරාධයක් කරන තුරු ඉඳලා ඒක මර්දනය කරන, විමර්ශනය කරන ක්‍රමයක්. ඒකට ජනමාධ්‍ය ඇතුළු සෙසු පිරිසුත් වගකියන්න ඕනෑ. අපේ රටේ මාධ්‍යවලින් පවා වීරයන් විදිහට මතු කරන්නේ අපරාධ මැඬලූ අය විතරයි. නමුත් තවත් නිලධාරීන් පිරිසක් ඉන්නවා අපරාධ සිදුවෙන්න කලින්, අපරාධවලට යොමුවීමට තියෙන සමාජය වෙනස් කරන්න වෙහෙසෙන. ඒත් ඒ අය මතු වෙන්නේ නෑ. ඇගයීමට ලක්වෙන්නේ නෑ.
අපි දන්න සරල උදාහරණයක් තමයි රීටා ජෝන්ස් ඝාතනය. රීටා ජෝන්ස් කියන ඉන්දියානු සුරූපිනියගේ පෙම්වතාට පහර දීලා රීටා ජෝන්ස් දූෂණය කරලා ඇයව මරා දැම්මා මෝදර ප්‍රදේශයේ අපරාධ කල්ලියක්. ඒ සම්බන්ධයෙන් විමර්ශන කටයුතු පොලීසිය කළා. ඉතා කෙටි කලකදී විත්තිකාරයෝ අත්අඩංගුවට ගත්තා. පත්තරවල පිටු පිරෙන්න විස්තර ගියා. පොලීසියට ගෞරවය පුදකළා.
නමුත් එතන හැංගිච්ච දෙයක් තිබුණා. ඒ තමයි මේ අපරාධ කල්ලිය දීර්ඝ කාලයක් මේ ප්‍රදේශයේ පැවතිලා තියෙනවා කියන එක. එහෙම වුණේ ඇයි? රීටා ජෝන්ස් මිය ගියා. අපරාධකරුවන් අත්අඩංගුවට ගැනුණා. පොලීසියට ප්‍රශංසා ලැබුණා. නමුත් එහෙම වුණා කියලා රීටා ජෝන්ස් කෙනෙක් ආයෙ දෙන්න බෑනේ ඒ පවුලට. ඒ නිසා රීටා ජෝන්ස් ඝාතනය කිරීමට පස්සේ, ඒ බලවේග අත්අඩංගුවට ගැනීම විතරක් නෙමෙයි ඇත්තටම වෙන්න ඕනෑ, රීටා ජෝන්ස් ඝාතනය කළ බලවේග පොලිස් වසම්වල බිහිවන එක වළක්වන්නයි මුලින්ම පොලීසිය කටයුතු කරන්න ඕනෑ. දියුණු රටවල් අපරාධ මර්දනයට වඩා මූලිකත්වය දීලා තියෙන්නේ අපරාධ නිවාරණයට. මොකද අපේ රටේ අපරාධ කරන්නේ සීයට දශම එකක් නැත්තං දෙකක ප්‍රමාණයක්.
වෙනත් දියුණු රටවල් අපරාධ නිවාරණය සම්බන්ධයෙන් ගන්න පියවර මොන වගේද?
විශේෂයෙන් අපරාධ නිවාරණයේදී මහජනතාව දැනුවත් කිරීම සහ අපරාධකරුවන් සුපරීක්ෂණය වගේ දේවල් වැදගත් වෙනවා. ඒ වගේ දියුණු රටවල් අපරාධ සම්බන්ධයෙන් වෙන්කරන මුදල්වලින් සීයට හැත්තෑ පහක් විතරම වැය කරන්නේ අපරාධ නිවාරණ කටයුතු සඳහා.
සීසී ටීවී කැමරා, අතේ පළඳින බෑන්ඩ්, සමීප රූප කැමරා වගේ තාක්ෂණික උපකරණ වගේ දේවල් ඒ රටවල පාවිච්චි වෙනවා. මේ සඳහා යන තාක්ෂණය එච්චර සංකීර්ණ එකක් නෙමෙයි. ඒ වගේම විශාල වියදමක් යන්නෙත් නෑ. ඒ නිසා අපිටත් ඒවා පාවිච්චි කරන්න පුළුවන්. අපේ රටේ දැනට ඉන්නවා ලියාපදිංචි අපරාධකරුවන් හතළිස් හත්දාහත්, පණස් එක්දාහක් අතර පිරිසක්. අපිට ඒ අය සම්බන්ධයෙන් මේ වගේ දේවල් යොදාගන්න පුළුවන්.
හොඳම උදාහරණයක් තමයි පහුගියදා නවසීලන්තයේ වුණ සිද්ධිය. නවසීලන්ත පොලීසිය ඒ ලාංකික අපරාධකරුවා දිගින් දිගට නිරීක්ෂණය කළා. ඔහු කඩේකට ගිහින් කිසියම් දෙයක් මිලදී ගනිද්දි ඒ කාර්ඩ් එකේ විස්තර පවා පොලීසියට එනවා ඒ තාක්ෂණය මගින්. අපරාධකරුවෙක්ගේ ඒ වගේ විස්තර ලබාගැනීම මිනිහෙකුගේ පෞද්ගලිකත්වයට ඇඟිලි ගැහීමක් නෙමෙයි. නෛතිකවම රජයට අයිතියි ඒ තොරතුරු. නවසීලන්ත පොලීසිය ඒ විදිහේ තාක්ෂණික නිරීක්ෂණයක් කළේ නැත්තං ඒ අපරාධකරුවා එදා කොච්චර මිනිස්සු මරන්න තිබ්බුණාද? එදා ඒ අපරාධකරුවා සුපිරි වෙළඳසැලකින් පිහියක් මිලදී ගනිද්දිම පොලීසිය ක්ෂණිකව දැනගන්නවා එයා පිහියක් මිලදී ගත්තා කියලා. ඒ නිසායි පොලීසියට පුළුවන් වුණේ එවෙලේම එතැනට ඇවිත් සිදුවෙන්නට තිබුණු මීටත් වඩා විශාල අපරාධයක් වළක්වන්න.
අද සිංගප්පූරුව විතරක් සීසීටීවී පාවිච්චි කරලා කොච්චර අපරාධ නවත්තනවාද කියලා බලන්න පුළුවන් අන්තර්ජාලයට ගියොත්. අපි අලුත් තාක්ෂණය කියලා පාවිච්චි කරන්නේ ස්වයංක්‍රිය ඇඟිලි සලකුණු ක්‍රමය විතරයි. අපිටත් අපේ දරුණු ගණයේ අපරාධකරුවන්ට ඇප ලබාගෙන එළියට යද්දී අර විදිහේ බෑන්ඩ් එකක් පළඳන්න පුළුවන්. ඒකට වැඩි මුදලක් යන්නෙත් නෑ. මං පොලිස් සේවයේ ඉන්න වෙලාවේ ඕක යෝජනා කළා අමාත්‍යතුමාට. අපි යන්න ඕන ඒ වගේ දේවල්වලට.
ලංකාවේ කොච්චර ටීවී චැනල් තියෙනවාද? උදේ ඉඳන් රෑ වෙනකම් කෑම උයන්න උගන්නනවා, ඇඳුම් අඳින්න උගන්නනවා, සංගීත වැඩසටහන් කරනවා. කොයි ටීවී චැනල් එකකද මහජන ආරක්ෂාවට ඉන්න පොලිස් නිලධාරීන් ගෙන්නලා මේවා අහන්නේ. අපරාධවලින් ගැලවී ඉන්න පියවර කොයි නාලිකාවෙන්ද මහජනතාවට කියලා දෙන්නේ. පොලිස් නිලධාරියෙක් ගෙන්නලා ඇහුවොත් අහන්නේ දේශපාලනය. එහෙම නැත්තං කරන්නේ කීදෙනෙක් මැරුණාද, කීදෙනෙක් තුවාල වුණාද, කී දෙනෙක්ව රේප් කළාද වගේ තොරතුරු වාර්තා කරන එක.
ලංකාවේ නීතිය රැකීම ගැන මිනිස්සුන්ගේ ආකල්ප දියුණු වෙලා නැති බවකුත් පේනවා නේද? මිනිස්සු නීතිය රකින්නේ නීතිය රකින්න ඕනෑ නිසාටත් ඒ නීතිය පැනවීමේ අරමුණේ වැදගත්කම තේරුම්ගැනීම නිසාටත් වඩා පොලීසියෙන් ගැලවීමට නේද?
ඒක ඇත්ත. නීතිය මිනිසා සඳහා මිස මිනිසා නීතිය සඳහා නෙමෙයිනේ. අපේ රටේ මිනිස්සු දැන් මාස්ක් එක දාන්නෙත් කොරෝනාවලින් තමන් ගැලවීමටත් අන් අය ගලවාගැනීමටත් නෙමෙයිනේ. නීතියෙන් බේරෙන්න ඕනෑ හින්දා. බයිසිකල් පදින අය හෙල්මට් දාන්නෙත් එහෙමයි.
මෙතැනදි මං මතක් කරන්න කැමතියි, මගේ පශ්චාත් උපාධියට කළ පර්යේෂණයට අනුව මට පෙනුණ දෙයක් ගැන. ඒ තමයි අපේ රටේ පොලිස් නිලධාරීන් තුළ තියෙනවා මානව හිමිකම් ගැන බියක්. මොකද ඒ අය හිතනවා මානව හිමිකම් කියන්නේ ඒ අයව පාලනය කරන්න තියෙන එකක් කියලා. හැබැයි අනික් පැත්තට මානව හිමිකම්වල තියෙන බලය ලංකාවේ වෘත්තීය කටයුතුවලදී වැඩියෙන්ම පාවිච්චි කරලා තියෙන්නෙත් පොලිස් නිලධාරීන්. ඒ තමන්ගේ උසස්වීම් සඳහා. ඒ අනුව උසස්වීම්වලදී මානව හිමිකම් හොඳ වෙන්නත් අනික් වෙලාවෙදී වැරදි වෙන්නත් බෑනේ. ඒ නිසා ලංකාවේ පොලිස් නිලධාරීන් අනිවාර්යයෙන්ම එක්සත් ජාතීන්ගේ ප්‍රඥප්තියට ගරු කළ යුතුයි. අත්අඩංගුවට ගන්න මිනිස්සුන්ගේ අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කළ යුතුයි. මාත් ජ්‍යෙෂ්ඨ පොලිස් අධිකාරී අජිත් රෝහණ මහතාත් පොලිස් දෙපාර්තමේන්තු තුළ විශාල කථිකාවක් මෙහෙයුවා මේ ගැන. නමුත් අවාසනාවට වගේ එවන් කථිකාවක් තුළදී අපි තනි වෙනවා.■
