ඔබට රංගනය ගැන මුල්ම ආසාව පහළවෙන්නේ කොහොමද?
මම හිටියේ නුවර ගලහ කියන ප‍්‍රදේශයේ. මම ඉගෙනගත්තෙත් ගමේ ඉස්කෝලයේ. ඒ කාලයේ ගමේ නාට්‍යයක් බලන්න තරම්වත් සංස්කෘතියක් තිබුණේ නෑ. ගලහ චිත‍්‍රපටි ශාලාවක් තිබුණා. ඒකේ චිත‍්‍රපටි බලපු හැටි නම් මතකයි. හැබැයි ඒ හෝල් එක වැහුණා. ඒ සංස්කෘතිය නතර වුණා. හැබැයි, ඉස්කෝලයේදී සහ දහම් පාසලේදී නාට්‍යවල රඟපාන්න මම යොමුවුණා. මගේ අම්මා සහ තාත්තාත් යම් මට්ටමකට කලා රසයක් තිබුණු අය. එයාලා කියපු දේවලූ‍ත් බලපාන්න ඇති. ඒ නිසා මම රඟපෑම විධිමත්ව හදාරන්න කොළඹට එනවා. ටවර්හෝල් පදනමට සම්බන්ධ වෙනවා. මුල් කාලයේදීම මට දකින්න ලැබුණ නාට්‍යකරුවන්ගේ සංස්කෘතියට මම ආදරය කළා. එතැන ඉගෙනගන්නේ නාට්‍ය හා රංග කලාව කියන පුළුල් විෂය. ලංකාවේ රංගනය උගන්වන තැන් නැති තරම්. ඉතින් මම ටවර්හෝල් පදනමේ අවුරුදු දෙකක ඩිප්ලෝමාවට සම්බන්ධ වුණා. ඒක තමයි ආරම්භය. පස්සේ මම චිත‍්‍රපටි බලන්න ඒ කාලේ කොළඹ තියෙන සිනමා උලෙළවල්, සිනමා දර්ශනවලට යන්න පටන්ගත්තා. එතැනින් පස්සේ අසීරුවෙන් අවස්ථා හොයාගත්තා. කෙටි චිත‍්‍රපටි කළා. 2018 දී මම මගේ පළවැනි වෘත්තාන්ත චිත‍්‍රපටිය කරන්න ලෑස්තිවෙනවා.
ලංකාවේ බොහෝ හැකියාවෙන් පිරි රංගන ශිල්පීන් වේදිකාවේ අත්දැකීම් මත බිහිවුණත් ‘දොළහක්’ නාට්‍යය හැර ඔබ කර ඇත්තේ වේදිකා නාට්‍ය කිහිපයක් පමණයි නේද?
මාව බොහෝදෙනෙක් හඳුනාගන්නේ වේදිකා නාට්‍ය සංස්කෘතියෙන් ආ කෙනෙක් විදියට. එහෙත් මම ඒ තරම් වේදිකා නාට්‍යවල රඟපෑ කෙනෙක් නෙවෙයි. හුණුවටයේ කතාවේ රඟපෑවා. තවත් නාට්‍ය කිහිපයක වැඩ කළා. එච්චරයි. හැබැයි, මම හිතන්නේ අපට වේදිකා නාට්‍ය සංස්කෘතියෙන් ලොකු පසුබිමක් තියෙනවා.
ටිකක් රළු, වල්මත් වුණ, අනන්‍යතාවක් සොයන, පහළ පන්තියේ චරිතවලින් තමයි ඔබව හොඳින්ම මතකයේ රැුඳිලා තියෙන්නේ. මෑත කාලයේදී ‘කූඹියෝ’ සහ ‘සහෝදරයා’ ටෙලිනාට්‍යවලත් ඔබ කළේ එවැනි චරිත දෙකක්. ඒ චරිත ඔබ කරන තෝරාග ැනීමක්ද?
මාව ගොඩක් වෙලාවට තෝරාගන්නේ ඒ වගේ චරිතවලට. මගේ පෞද්ගලික ජීවිතයේ හැසිරීම් රටා ටිකක් තියෙනවා. අධ්‍යක්ෂවරු උත්සාහ කරන්නේ ජගත් මනුවර්ණගේ පෙනුමට සහ හැසිරීමට ගැළපෙන චරිත මට දෙන්න. ඒ නිසා මේ වගේ චරිත මම නිතර රඟපෑවා. නාමල් ජයසිංහගේ සහෝදරයා ටෙලිනාට්‍යයේදීත්, ලක්මාල් ධර්මරත්නගේ කූඹියෝ ටෙලිනාට්‍යයේදීත් මට ලැබෙන සාමාන්‍ය එවැනි චරිතවලට වඩා වෙනස් චරිත දෙකක් ඉදිරිපත් කරන්න අධ්‍යක්ෂවරුන් සමත් වුණ බව මම හිතනවා.
‘සහෝදරයා’ ටෙලිනාට්‍යයේ ප‍්‍රධාන චරිත තනි සුදු චරිත විදියට හඳුන්වන්න පුළුවන්. එහි තියෙන සංකීර්ණම චරිතය ඔබ රඟපෑ ‘සුදු මල්ලි’ කියන චරිතය කියලා විටෙක සිතෙනවා. ඒ චරිතය ‘සහෝදරයා’ ටෙලිනාට්‍යයට කරන බලපෑම ගැන ඔබට තියෙන අදහස මොකක්ද?
මම ප‍්‍රධාන චරිත විතරක් රඟපාන කෙනෙක් නෙවෙයි. හැබැයි යම් නිර්මාණයක මට ලැබෙන චරිතය නිර්මාණයට බලපෑමක් කරන එකක් වෙන්න ඕනෑ. සහෝදරයා ටෙලිනාට්‍යයේ තීරණාත්මකම චරිතයක් විදියට සුදුමල්ලි කියන පාතාල සාමාජීකයා හඳුන්වන්න පුළුවන්. ඔහුගේ චරිතය ඉතාම ගැඹුරුයි. ඔහු මිනීමැරුම්වලට සම්බන්ධ කෙනෙක් වෙද්දී ඔහුගේ හිතේ ගැඹුරු තැන්වල තියෙනවා තෙතබරිත තැන්. අම්මා ගැන ඔහු තියෙනවා අඳුරු මතකයක්. ඔහු හරි නින්දක් ලබන්නේ නැහැ. ඔහු ඉන්නේ වරදකාරී හැඟීමක් එක්ක. අභ්‍යන්තරයේ මනුෂ්‍යත්වය තියෙනවා. ඒත් හැම වෙලාවේම ඔහු ඒ සංවේදී බව යටපත් කරන්න උත්සාහ කරනවා. ඔහුට තියෙන ලොකුම බය තමන්ගෙ ඇතුළේ තියෙන මනුෂ්‍යත්වය මතුවේවිද කියන එක. ඔබ කීවා හරි. ටෙලිනාට්‍යයේ තියෙන ගැඹුරුම චරිතය ඒක.
ඉදිරියේදී තිරගත වෙන්න නියමිත රෝහණ විජේවීර චිත‍්‍රපටියේ ඔබ කරන්නේ ජවිපෙ හිටපු උපනායක උපතිස්ස ගමනායකගේ චරිතය. පෙර කී චරිතවලට වඩා සම්පූර්ණයෙන් වෙනස්. ඒ චරිතය කෙවැනිද?
ඇත්තටම උපතිස්ස ගමනායක ගැන මමත් ඒ තරම් කරුණු හොයලා තිබුණේ නැහැ. උපතිස්ස ගමනායකගෙන් තොරව ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ගැන කතාකරන්න බැහැ. හැබැයි ගමනායක ගැන විශේෂ තොරතුරු අහන්න ලැබෙන්නේ නැහැ. ඔහුගේ පින්තූරත් තිබුණේ ටිකයි. වීඩියෝ මට දකින්න ලැබුණේ එකයි. මට එක පොතක් විතරක් කියවන්න ලැබුණා ඔහු ගැන. මට ධීවර චරිතයක් ලැබුණොත් මම ධීවරයන් එක්ක දවස් ගණනක් ගතකරලා, ඔවුන් එක්ක මුහුදේ මාළු බාන්න ගිහිල්ලා අධ්‍යයනයක් කරනවා. හැබැයි ගමනායක ගැන එහෙම අධ්‍යනයක් කරන්න ලැබුණේ නැහැ. ඉතින් චරිතයට මම සේවය කළේ මගේ අනුමානයන් එක්ක. උපතිස්ස ගමනායකව අලූ‍තෙන් ගොඩනඟන්න වුණා. කොහොම වුණත් මේක චිත‍්‍රපටියේ ප‍්‍රධානම චරිතය නෙවෙයි.
තුසිත ලක්නාත්, කලණ ගුණසේකර, දසුන් පතිරණ, සම්පත් ජයවීර වගේ කණ්ඩායමක් ‘ගින්දර පොඞ්ඩක්’ කියන ඔබේ කෙටි චිත‍්‍රපටියේ රඟපෑවා. ඒ 2006දී. එදා අවස්ථාවක් හොයපු තරුණයන් වන මේ කණ්ඩායම මේ වන විට ලංකාවේ ජනප‍්‍රියම රංගන ශිල්පීන්. ඔබේ කණ්ඩායමට ලංකාවේ ජනප‍්‍රිය සංස්කෘතිය ඇතුළේ ලැබුණ වටිනාකම ගැන හිතන්නේ මොකක්ද?
ලංකාවේ තාරුණ්‍යය හරිම පරක්කු වෙලා එන්නේ. අවුරුදු තිස්පහක් හතළිහක් වෙනකන් කෙනෙක්ට තමන්ගේ මාවත හරිහැටි තෝරාගන්න බෑ. ඒ නිසා තමයි මිනිස්සු ලේසියෙන්ම මිනිස්සු ත‍්‍රීවීල් එකක් හොයාගන්නේ, ආණ්ඩුවේ ජොබ් එකක් හොයාගන්නේ. මොකද තමන්ගේම දෙයක් කරලා අනන්‍යතාවක් හදාගන්න අවුරුදු ගණනාවක් යනවා. අපි මේ කෙටි චිත‍්‍රපටිය කළේ 2006 විතර. මේ වෙද්දී අවුරුදු 12ක් ගෙවිලා ගිහිල්ලා. ඒ නිර්මාණය කළේත් මම රඟපාන්න කොළඹ ඇවිල්ලා අවුරුදු හතකට පස්සේ. එහෙම ගත්තාම මම චිත‍්‍රපටිකරුවෙක් වෙන්න හීන දැකලා අවුරුදු දහඅටකට පස්සේයි මගේ මාවත තෝරාගෙන තියෙන්නේ. මම චිත‍්‍රපටිය කරන්නේ 2018දී. අනෙක් කණ්ඩායමත් ඒ වගෙයි. අසීරුවෙන් ක්ෂේත‍්‍රයේ හිටපු නිසා පරක්කු වෙලා අවස්ථාව ලැබුණ අය.
ඔබේ චිත‍්‍රපටියේ වැඩකටයුතු දැන් කොහොමද?
මේ වෙද්දී චිත‍්‍රපටියේ හඬකැවීම්, වර්ණ සංයෝජනය වගේ කටයුතු ටිකක් කරමින් ඉන්නවා. මේ අවුරුද්ද අවසානය වෙද්දී චිත‍්‍රපටිය තිරගත කරන්න උපරිම උත්සාහයක් දරනවා. මේ චිත‍්‍රපටිය ආර්ට්හවුස් සිනමා සංස්කෘතියට අයිති චිත‍්‍රපටියක් විදියට හඳුන්වන්න පුළුවන්.
සිනමාකරුවෙක් විදියට ඔබ ඔබේ අරමුණ විදියට දකින්නේ මොකක්ද? හොඳ කලාත්මක චිත‍්‍රපටි කරලා තෘප්තියක් ලැබීමද, අන්තර්ජාතික සම්මාන ජයග‍්‍රහණය කිරීමද?
මම මේ දිනවල කල්පනා කරන දෙයක් තියෙනවා. ලංකාවේ කෝටි දෙකක ජනගහනය තවමත් හිතන්නේ නැහැ කලාත්මක නිර්මාණ රසවිඳීම සහ සංස්කෘතික ජීවිතයක් විඳීම තමන්ගේ අයිතියක් කියලා. එයාලා ලංකාවේ තිබුණු මර්දනය, යුද්ධය එක්ක ජීවත්වීමේ අරගලයක හිටියේ. මම උත්සාහ කරනවා ඒ වගේ පිරිසක් විනෝදයට පත් කරන්න පුළුවන් විදියේ කලාත්මක නිර්මාණයක් කරන්න. ලංකාවේ මේ වගේ නිර්මාණ බාරගන්න පේ‍්‍රක්ෂකයා සූදානම් කියලා ඔප්පුවෙමින් තියෙනවා. ඉතින් අපි උත්සාහ කරන්න ඕනෑ එවැනි නිර්මාණ කරන්න. උදාහරණයක් විදියට තුමිඳු, දසුන් පතිරණ, මම, කලණ ගුණසේකර වගේ අය හිටියේ ලංකාවේ ප‍්‍රධාන නළුවන් වෙන්න සුදුසුකම් නැති පුද්ගලයන් අතරේ. හැබැයි මේ වෙනකොට ඒක එහෙම නෙවෙයි කියන කාරණය ඔප්පුවෙලා තියෙනවා. ඒක අඛණ්ඩව පවත්වාගෙන යෑමයි වැදගත්. ඒක තනි නිර්මාණකරුවෙකුට කරන්න පුළුවන් දෙයක් නෙවෙයි. ඒක අපි සාමූහිකව ළඟා කරගන්න ඕනෑ තත්ත්වයක්. අපි මිනිසුන්ව විනෝදයට පත් කරන නිර්මාණ කරන්න ඕනෑ.
තරිඳු උඩුවරගෙදර
