තරිඳු උඩුවරගෙදර
ලේඛිකාවක් වෙන්න හිතුණෙ කොහොමද?
මම නිහඬ කෙනෙක්. මම මගේ හැඟීම් ප‍්‍රකාශ කරන්න ලිවීම තමයි පාවිච්චි කළේ. කොටින්ම සමහර හැඟීම් මම කවියෙන් කියද්දී වැඩිහිටියො කිව්වා ඒවා ලියන්න එපා, ඔයා ඕවාට අත දාන්න එපා කියලා. අනෙක මට කියවන්න අවස්ථාව ලැබුණා. තාත්තා ළඟ ලොකු පුස්තකාලයක් තිබුණා. එයා මාව කියවන්න යොමු කළා. ඒ නිසා තුන වසර පහුවෙද්දීම මට ලේඛකයෙක් වෙන්න ඕනෑවුණා. නිකන්ම ලේඛකයෙක් නෙවෙයි, දැවැන්ත ලේඛකයෙක් වෙන්නයි ඕනෑවුණේ. පස්සෙ තේරුණා ලිවීම කියන්නේ එහෙම දෙයක් නෙවෙයි, ලිවීමමයි වැදගත් වෙන්නේ කියලා. උසස්පෙළ කාලයේදී තමයි කවි ලියන්න අදහසක් ආවේ. එහෙත් විශ්වවිද්‍යාලයට යන්න ලකුණු මදිවුණ නිසා මම ඉන්දියාවේ උසස් අධ්‍යාපනය ලබන්න ගියා. ඉන්දියාවෙ අවුරුදු කිහිපයක් ඉඳලා ආයෙ ඇවිත් මාස අටක් විතර පරිගණක ක්ෂේත‍්‍රයේ ඉගැන්වීම කළා. ඒ අතරෙ ලේක්හවුස් එකට ලිව්වා. මාස අටකින් ලේක්හවුස් එකේ මාව ස්ථීර රැුකියාවට ගත්තා. ඒ එක්කම අර රැුකියාව අත්හැරලා මම මාධ්‍ය වෘත්තියට ආවා. එතකොට තමයි කවි ලිවීම නැවතත් හරියටම ඇරඹුණේ. දැන් අවුරුදු දාහතරක් තිස්සෙ දිනමිණ පත්තරේ විශේෂාංග ලේඛිකාවක් විදියට මම ඉන්නවා.
ඔබ ඇතුළු තරුණ ලියන්නන් කිහිපදෙනෙක්ම කිසිදා පොත්පත් පළ කරන එකක් නැතැයි සමහරු කීවා. ඒත් අන්තිමේදී ඔබේ පොත් එළිදැක්වුණා. ෆෙස්බුක්වල දැන් ඔබව දකින්නත් නැහැ. ඒ ඇයි?
මම බ්ලොග් අඩවියෙන් පටන් අරගෙන සමාජ මාධ්‍යවල ලියන්න හුරුවුණා. මුල් කාලයේ, ‘පොතක් මුද්‍රණය කරන්න ඕනෑ නැහැ, ඊබුක් එකක් කරන්න ඕනෑ’ කියලා හිතුවා. ඒත් ප‍්‍රකාශකයන් ඒ වැඬේට කැමති නෑ. සමාජ මාධ්‍යවල ඉන්නෙ යම් පිරිසක් විතරයි. මටත් හිතුණේ මේ පවතින තත්වයෙන් එහා යන්න අපට අවුරුදු ගණනාවක් යයි කියලා. කොහොමත් තාක්ෂණය පැමිණීමත් එක්ක අපි පොත්, පත්තර අවසානයි කියලා හිතුවත් ඒක එහෙම නෑ. අපි හැඟීමක ඉන්නවා පත්තර ඉවරයි කියලා. ඒ්ත් ඒක ඉවර නෑ. ඒවා හරි ශක්තිමත්. මිනිස්සු ඒවා විශ්වාස කරනවා. දැන් මාස හයක් විතර තිස්සේ මම ෆෙස්බුක්වලින් අයින් වෙලා. ලියන්නෙක්ට සමාජ මාධ්‍යවලින් බාධාවකුත් තියෙනවා. වේදිකාවක් නොතිබුණු ලියන්නන්ට සමාජ මාධ්‍ය වේදිකාවක් හැදුවා. එහෙත් ඇතැම් අයව නැති කරන්නත් සමාජ මාධ්‍යයම පාවිච්චි වුණා.
ඔබේ කවි කිසි දේශපාලනයක් නැති පේ‍්‍රම කවි පමණක් බව කීවොත් ඔබේ ප‍්‍රතිචාරය…
පේ‍්‍රමය ඇතුළෙ දේශපාලනය තියෙනවා. ඒ දේශපාලනය අල්ලාගන්න විදිය තමයි ප‍්‍රශ්නය. ලංකාවෙ දේශපාලනය ගැන ලියද්දී එක්කෝ ඒක ඇඟිල්ලෙන් ඇනලා වගේ කියන්න ඕනෑ. නැත්නම් කඨෝර විදියට, ඛේදාන්ත විදියට කියන්න ඕනෑ. දුක්බර හැඟීමකින් බරවෙලා නොකීවොත් කවුරුවත් ඒක බාරගන්නෙ නෑ.
මෑත කාලයේදී කිවිඳියන් බොහොමයක් දකින්න ලැබුණා. එපමණක් නෙවෙයි, සමාජ දේශපාලන සංවාදවල කාන්තාවන් දකින්න ලැබුණා. එහෙත් ඔබ කාන්තා අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ සංවාද, විවාදවල දකින්න ලැබෙන්නෙ අඩුවෙන්…
කාන්තාවක් දේශපාලන මාතෘකා කතාකරද්දී ඇයට අදහස්වලින් බිම දාගෙන ගහනවා. ඕක ඉතිහාසය පුරා තිබුණා. එහෙත් දැන් කාන්තාවන් නිහඬව පසුබාන්නෙ නෑ. අනෙක් පැත්තට ගහනවා. කතාකරනවා. ඒ තත්වය තව තවත් පුළු‍ල් වේවි.
මම සාමාන්‍යයෙන් සමාජ මාධ්‍ය ඇතුළු බොහෝ තැන්වල රණ්ඩුවලට මැදිහත් වෙන්නේ නෑ. මේ දේශපාලන සංවාද බොහොමයක තේරුමක් නෑ. එහෙම ගත්තොත් මම කාන්තාවගේ අයිතීන් වෙනුවෙන් වැඩක් කරන්නෙම නැති බව කෙනෙක්ට චෝදනා කළ හැකියි. මම හිතන්නේ අයිතිවාසිකම් පිළිබඳ සටන මේ යුගයේදී වෙනස් වෙලා. සටන්පාඨ උච්චාරණය කරමින් තැන් තැන්වල එක්කාසු වීමෙන් එහාට මේ යුගය ඇවිත්. සාම්ප‍්‍රදායික අයිතිවාසිකම් සටන් නිකන්ම ඝෝෂාවක් වෙනවා විතරයි.
පත්තරයක ලිවීමයි සාහිත්‍යමය ලිවීමයි අතර වෙනස මොනවගේද?
මම ඉන්නේ දිනපතා පත්තරයක. පැය භාගයකින් ලිපියක් ඉල්ලූ‍වොත් දිය යුතුයි. හැමදාම අලූ‍තෙන් ලිපි ලිවිය යුතුයි. එහෙත් සාහිත්‍යමය රචනා එහෙම වේගයෙන් එළියට දාන්න බැහැ. ඒවා නැවත නැවත සංස්කරණය විය යුතුයි. මේ එකිනෙකට වෙනස් ලිවීම් දෙකට කල් යද්දී මම හුරුවුණා. පස්සේ මට තේරුණා පත්තරේ ලිවීමෙන් මගේ සාහිත්‍යමය ලිවීම්වලට ලොකු උදව්වක් වුණා කියලා. තව ටික කාලයක් යද්දී මට හිතුණා පෞද්ගලික ලිවීම් පත්තරයට උදව්වක් කියලා. කොහොම වුණත් පත්තරයට ලිවීම තමයි මට ලොකුම සතුට. ඒකෙන් ලැබෙන වින්දනය ක්ෂණිකයි. එතැන තමයි පීඩනය තියෙන්නෙ. ඉස්සර මට ලියන්න නම් වෙනම මූඞ් එක එනතුරු ඉන්න ඕනෑ. ඒත් පත්තරය නිසා ඕනෑම මූඞ් එකකින් ලියන්න හැකිවුණා. ලිවීම විවිධාකාර විදියට විඳින්න වෙනවා. සමහර කාල අමාරුයි. වැඩිපුර ලියන්න වෙනවා. ඒත් සමහර වෙලාවට සැහැල්ලූ‍යි. මම හිතන්නේ මේ රැුකියාව විඳින්න නම් අර අමාරු කාලයන් පවා තියෙන්න ඕනෑ.
නිර්මාණාත්මක ප‍්‍රතිභාවක් තියෙන බොහෝ අයගෙ වෘත්තීන් තෝරාගැනීමේ ලැයිස්තුවෙහි පත්තර රස්සාව තියෙන්නෙ අන්තිමට. ලොකුම හේතුව වැටුප. ඔබට වෙනත් ක්ෂේත‍්‍රවල අවස්ථා තිබියදී පත්තරවලම ඉන්නෙ ඇයි?
මම මේ ගේම් එකට ආසයි. ඒ නිසා තමයි අවුරුදු දාහතරක් තිස්සෙ මගෙන් කවුරුහරි තාමත් පත්තරේද ඉන්නෙ කියලා ඇහුවාම ඔව් කියන පිළිතුර දෙන්නෙ. මේක සුන්දර ඇබ්බැහියක්. මීට වඩා වටිනාකමක් තියෙන ආරාධනා ආවත් මේ රැුකියාවෙම ඉන්නෙ ඇබ්බැහිය නිසා. ඕනෑනම් අර සිහින සැබෑවීමක් වගේ වැටුප් තියෙන රැුකියාවලට ආරාධනා ලැබෙනවා. එහෙම යන අය ඉන්නවා. ඒත් මම මෙතැන ඉන්නවා. ඒ විනෝදය දන්නේ ඒකේ ඉන්න අපි.
