අරුණ ජයවර්ධන
පසුගිය සතියෙන්
වැලිකඩ බන්ධනාගාරයට කඩා වැදුණු එස්ටීඑෆ් හා යුද හමුදා භටයන් විසින් බන්ධනාගාර රඳවුවන් 27 දෙනකු ඝාතනය කරනු ලැබ මේ වන විට වසර පහක් ගතවී තිබේ. 2012 නොවැම්බර් 9 වැනිදා අපරභාගයෙන් පටන්ගෙන 10 වැනිදා උදේ දක්වා බන්ධනාගාරය තුළ ක‍්‍රියාත්මක වුණු මේ බිහිසුණු මෙහෙයුම නිසා තුවාල ලත් රඳවුවන් සංඛ්‍යාව 43ක් පමණ බව වාර්තාවෙයි. බන්ධනාගාරය තුළ රඳවුවන් සතු නීති විරෝධී දුරකථන හා වෙනත් දේ සොයාගැනීම පිණිසයැ’යි කියමින් සැලසුම් කරන ලද මේ ඝාතන මෙහෙයුම සැලසුම් කරන ලද්දේ එවකට ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ඇතුළු පිරිසක් විසිනි. බන්ධනාගාරය තුළ සිදුවූ ඝාතන ඉතාමත් සැලසුම් සහිතව, රඳවුවන්ගේ නම් කතාකොට, පැත්තකට ගෙන බිත්තියට හේත්තු කොට, ඉතා සමීපයේ සිට වෙඩි තැබීමෙන් සිදුවූ ඒවා බවට ඉතා පැහැදිලි සාක්‍ෂි තිබේ. එහිදී මරා දැමුණු නිරායුද රඳවුවන්ගේ මළ සිරුරු අසළ, ටී56 ගිනි අවි පසුව දමා තිබුණි. ඒ ඔවුන් ඝාතනය වුණේ ගැටුමක් නිසා බව පෙන්වන්නටය.
දැන් මේ ඝාතන සම්බන්ධයෙන් අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව විසින් පොලිස් මත්ද්‍රව්‍ය නාශක කාර්යාංශයේ පොලිස් පරීක්‍ෂක නියොමාල් මෝසස් රංගජීව හා එවකට මැගසින් බන්ධනාගාර අධිකාරි ලෙස සේවය කළ එමිල් රංජන් ළමාහේවා අත්අඩංගුවට ගෙන රක්‍ෂිත බන්ධනාගාරගත කොට තිබේ. මේ දෙදෙනා වැලිකඩ රඳවුවවන් සමූහ ඝාතනයට සම්බන්ධවූ ආකාරය ගැන පසුගිය සති කිහිපයේ මෙහි විස්තර විය.
ඒ තරමට ඔවුන්ගේ අපරාධ වගකීම ගැන තොරතුරු තිබියදී, ‘දිවයින’ පුවත්පත ඇතුළු සමහර මාධ්‍ය උත්සාහ කරන්නේ රංගජීව ජාතික වීරයකු හැටියට ඔසොවා තබන්නටය. ජාතික වීරයෝ මිනීමරුවෝ වෙත්ද? මිනීමරුවන්ට ජාතික වීරයන්් විය හැකිද? මේ දෙක වෙන් කර හඳුනා නොගන්නා මාධ්‍ය සමාජයට කරන අවමානය, හානිය හා අගෞරවය කෙතරම්ද?
කොහොම වුණත්, මේ තත්ත්වයට වැලිකඩ සමූහ ඝාතනය ගැන අපරාධ විමර්ශනය කැරුණේ වර්තමාන ආණ්ඩුව පත්වුණු පසුවය.
බන්ධනාගාරයක් තුළ සිටින්නෝ වරදවලට දඬුවම් ලැබූවෝය. සමහරු මරණීය දණ්ඩනය නියම කරන ලද්දෝය. ඒ කවුරු වුණත් ඔවුන් සිටින්නේ රජය භාරයේය. එහි තේරුම මේ සියලූ දෙනාගේම පරම ආරක්‍ෂාව රජය විසින් සැපයිය යුතු බවයි. එහෙත්, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ රජයේ මේ පරම වගකීම කුණු කූඩයට දමා, රඳවුවෝ 27 දෙනෙක් ඝාතනය කරන ලද්දෝය.
වැලිකඩ සමූහ ඝාතනය ලංකාව තුළ පමණක් නොව ජාත්‍යන්තරයේද අවධානය දිනාගත්තේ රාජ්‍යය, තමන්ගේ පොලිසිය හා හමුදාවම යොදවා, තමන් භාරයේ සිටි පිරිසක් මෙලෙස අමු අමුවේ මරාදැමීම නිසාය. එනිසා මේ බිහිසුණු ඝාතනය ගැන පරීක්‍ෂණයක් පැවැත්වීම අත්‍යවශ්‍ය විය. එහෙත්, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ ඒ පරීක්‍ෂණ පැවැත්වුණේ ඔවුන්ට සුපුරුදු වරදකරුවන් ආරක්‍ෂා කරන පිළිවෙතේම හිඳිමිනි. ඒ නිසා ඒ කාලය තුළ සිදුකෙරුණු එකම පරීක්‍ෂණයකවත් වාර්තා එළියට ආවේ නැතිවා පමණක් නොව, මිනිස් ජීවිත 27ක් බිල්ලට ගත් වරදකරුවන් කිසිවකු හඳුනාගැනුණේද නැත.
ඝාතන සිදුවූ වහාම අපරාධ පරීක්‍ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව හෙවත් සීඅයිඞීය පරීක්‍ෂණයක් ආරම්භ කළේය. මේ පරීක්‍ෂණයේ ප‍්‍රතිඵල තවමත් කිසිවකු දන්නේ නැත. සීඅයිඞීයට සාක්‍ෂි දුන් සිද්ධිය ඇසින් දුටු රඳවුවන්ගේ ප‍්‍රකාශ පවා සටහන් කරගත්තේ කෑලි අඩුවෙන් බව රඳවුවෝම ප‍්‍රකාශ කරති. එක් බන්ධනාගාර නිලධාරියකු සීඅයිඞීයට සාක්‍ෂි දෙන්නට සැරසෙන විට සීඅයිඞී නිලධාරියකු ඔහුට කීවේ මෙවැන්නකි. ‘අපි ඇවිල්ලා ඉන්නේ ආණ්ඩුවේ පව් හෝදන්න. ඒ නිසා දෙන කටඋත්තරයක් පරිස්සමට දෙන්න.’ ඉතින් සීඅයිඞී පරීක්‍ෂණය ගැන කුමන කතාද?
සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් පරීක්‍ෂා කොට වාර්තාවක් සපයනු පිණිස එවකට පුනරුත්ථාපන හා බන්ධනාගාර හා ප‍්‍රතිසංස්කරණ ඇමති චන්ද්‍රසිරි ගජධීරද තිදෙනකුගෙන් යුත් කමිටුවක් පත් කළේය. එහි සාමාජිකයෝ වූවෝ, විශ‍්‍රාමලත් මහාධිකරණ විනිසුරු බන්දුල අතපත්තු, විශ‍්‍රාමලත් නියෝජ්‍ය පොලිස්පති ගුණසේන තේනබදු හා බන්ධනාගාර ප‍්‍රතිසංස්කරණ අමාත්‍යාංශයේ නීති නිලධාරි ලලිත් අන්ද්‍රාහැන්නදිය. මේ කමිටුවේ අතුරු වාර්තාව 2013 පෙබරවාරි මාසයේදීත්, අවසන් වාර්තාව 2013 නොවැම්බර් මාසයේදීත් ගජධීර ඇමතිවරයාට භාරදුන් බව පැවසෙන නමුත් එයට කුමක්සිදුවූවාදැ’යි දන්නා කෙනෙක් නැත. ආරංචි මාර්ග කියන්නේ, කමිටුවේ එක් සාමාජිකයකු වාර්තාවේ අවසන් නිර්දේශවලට එකඟ නොවීම නිසා, එම නිර්දේශ ක‍්‍රියාත්මක කළ නොහැකි බව ඇමති ගජධීර කී බවයි. කොහොම වුණත් පුවත්පත් වාර්තා කළේ, රඳවුවන් අතර තිබුණු පෞද්ගලික අමනාපකම් මත සහ ආයධු භාවිතය හරිහැටි නොදත් ඔවුන් එකිනෙකාට වෙඩිතබා ගැනීමෙන් මේ ඝාතන සිදුවී ඇති බවට කමිටුව නිගමනය කර ඇති බවයි.
තුන්වැනි පරීක්‍ෂණය කෙරුණේ එවකට බන්ධනාගාර කොමසාරිස් ජෙනරාල්ගේ නියමයෙනි. 2012 නොවැම්බර් මාසයේ භාරදුන්නායැ’යි කියන ඒ වාර්තාවටද වුණු දෙයක් දන්නා කිසිවෙක් නැත. කොහොම වුණත්, බන්ධනාගාර ඝාතනයේදී බන්ධනාගාර කොමසාරිස් ජෙනරාල් කොඩිප්පිලි මහතාගේ දායකත්වය ගැන ඇසූදුටු සාක්‍ෂි යහමින් තිබේ.
හතරවැනි පරීක්‍ෂණය ආරම්භ කෙරුණේ මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවෙනි. ඒද 2012දීය. එහෙත් මානව හිමිකම් කොමිසමේ සභාපතිවරයා මාධ්‍යයට කියා තිබුණේ බන්ධනාගාර කොමසාරිස් ජෙනරාල්ගේ ඉල්ලීම අනුව එම පරීක්‍ෂණය පැත්තකට දැමූ බවය.
මේ පරීක්‍ෂණ හතරේම පොදු ගුණාකාරය වුණේ ඒවා නොකෙරෙන වෙදකමට කෝඳුරු තෙල් හෙවූ පන්නයේ වැඩ වීමයි. බන්ධනාගාර ඇමතිත්, සීඅයිඞීයත්, මානව හිමිකම් කොමිසමත්, බන්ධනාගාර කොමසාරිස් ජෙනරාලූත් ඒ කාලයේ හිටියේ රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ සාක්කුවේ බැවින්, මේ කිසිම පරීක්‍ෂණයක් ඇත්ත කියන්නේ නැති බව ඒකාන්ත විය. ඒ නිසා රාජපක්‍ෂවරුන්ගේ පව් හෝදන්නට කෙරුණ පරීක්‍ෂණවල ප‍්‍රතිඵල ගැන පුදුම විය යුතු නැත.
එහෙත්. 2015 අලූත් ජනාධිපතිවරයකු හා ආණ්ඩුවක් පත්වුණු පසු වැලිකඩ සමූහ ඝාතනය ගැන සොයාබලා වාර්තාකරන්නට අලූත් කොමිටියක් පත්කිරීම එසේ ලඝු කොට තකන්නට බැරිය. මේ කොමිටිය පත්කරන ලද්දේ එවකට අධිකරණ හා බන්ධනාගාර කටයුතු ඇමතිවරයා වූ විජේදාස රාජපක්‍ෂ මහතා විසින් 2015 ජනවාරි 22වැනිදාය. කොමිටියේ සභාපතිවරයා ලෙස විශ‍්‍රාමලත් මහාධිකරණ විනිසුරු විමල් නම්බුවසම් මහතාද, අනෙක් සාමාජිකයන් දෙදෙනා ලෙස හිටපු ජ්‍යෙෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති අසෝක විජේතිලක හා රාජ්‍ය සේවයේ ප‍්‍රවීණ නිලධාරියකු වූ එස්කේ ලියනගේ යන මහත්වරුද පත්කරන ලදහ. බන්ධනාගාර සිදුවීමට හේතුවුණු කරුණු සොයාබැලීම, සිදුවීමට වගකිවයුතු අය කවුදැ’යි සොයාබැලීම, වගකිවයුත්තන්ගේ වගවීමේ ක්‍ෂෙත‍්‍ර සොයාබැලීම, සිදුවීම නිසා ඝාතනය වුණු හා තුවාල ලද අයගේ අනන්‍යතාව සොයාබැලීම, ඝාතනය වුණු හා තුවාල ලද පුද්ගලයටන්ගේ සමීපතමයන්ට වන්දි ගෙවීම යන කාරණා කමිටුව විසින් කළයුතුයැයි ඔවුන්ට බලය පවරන ලද විධාන පත‍්‍රයේ සඳහන්වෙයි.
මේ කමිටුවටත්, ඊට පෙර ඇතිකරන ලද කමිටුවලටත් සාක්‍ෂි හෝ ප‍්‍රකාශ දුන්නෝ එකම පුද්ගලයෝය. රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව යටතේ පත්කරන ලද මුල් කමිටුවලට සිදුවූ සන්තෑසිය දන්නා ඒ සාක්‍ෂිකරුවන්ගෙන් යුක්තිගරුක කොටස, මේ අලූත් කමිටුව ගැන සතුටට පත්වුණේ, එම කමිටුව මගින් හානියට පත්වූවන්ට නියත වශයෙන්ම යුක්තියක් ඉටුවේයැ’යි කියන බලවත් විශ්වාසයකිනි. සාක්‍ෂි දුන් සමහර බන්ධනාගාර නිලධාරීහු සිදුවීමේ ඇත්තම කරුණු මේ කමිටුව හමුවේ ප‍්‍රකාශ කළහ. ඊට පෙර කමිටුවලදී එක්කෝ ඔවුන්ට පරෙස්සමෙන් සාක්‍ෂි දෙන ලෙස තර්ජනය කරන ලදි. නැතහොත් ඔවුන් කී දේ ඒ ආකාරයෙන්ම ලියා නොගන්නා ලදි. සමහර කරුණු ‘අවශ්‍ය නැතැ’යි නොසලකා හරින ලදි. ඒ නිසා යහපාලන ආණ්ඩුවේ අලූත් කමිටුව හැම දෙනාටම ගෙනාවේ අලූත් පිබිදීමකි.
කොහොම වුණත් 2015 ජනවාරි පත්වුණු කමිටුව, 2015 ජුනි 9වැනිදා සිය අවසන් වාර්තාව අගමැති රනිල් වික‍්‍රමසිංහටත්, බන්ධනාගාර ඇමති විජේදාස රාජපක්‍ෂටත් භාරදුන්නේය.
එක් අතකින්, වැලිකඩ ඝාතන සිදුවීම බිහිසුණු හා ම්ලේච්ඡු සිද්ධියකි. දෙවැන්න, එය එවකට ආණ්ඩුවේ ඉහළම පුද්ගලයන්ගේද මැදිහත්වීමෙන් මනාව සැලසුම්කොට ක‍්‍රිියාත්මක කරන ලද්දකි.
2012 නොවැම්බර් 9වැනිදායින් ඇරඹී 10 වැනිදා පහන්වන තුරු ඇදීගිය වැලිකඩ බන්ධනාගාර ඝාතන ක‍්‍රියාවලිය, ලංකා ඉතිහාසයේ කළු පැල්ලමකි. පරීක්‍ෂණ කමිටුව, සිද්ධිය සිදුවූ ස්ථාන නිරීක්‍ෂණය කරන්නට 2015 පෙබරවාරි 6වැනිදා උදේ වැලිකඩ බන්ධනාගාරයට ගියේය. සිය සාක්‍ෂි සටහන්වල මේ ගමනේදී කළ නිරීක්‍ෂණ කමිටුව සඳහන් කරන්නේ මෙසේය.
‘වැලිකඩ බන්ධනාගාර අධිකාරි වශයෙන් බන්ධනාගාරය භාරව කටයුතු කළ ගාමිණී ජයසිංහ මහතා ප‍්‍රකාශ කළ පරිදි, මෙම සිද්ධිය ආරම්භ වූ අවස්ථාව වන විට ඔහු සිට ඇත්තේ බන්ධනාගාරයෙන් බැහැරවය. උදේ බන්ධනාගාරයේ සේවය කර, දහවල් ආහාරය සඳහා ඔහු බැහැරව ගොස් ඇති අතර, එස්ටීඑෆ් භටයන් ආයුධ සන්නද්ධව ඉන්දික සම්පත් මහතා සමඟ බන්ධනාගාරයට පැමිණ සිටින බව එදින දහවල් 1ට පමණ ප‍්‍රධාන ජේලර් විසින් ඔහුට දන්වා ඇත. ජයසිංහ මහතා ඒ පිළිබඳව එවකට බන්ධනාගාර කොමසාරිස් ජෙනරාල් කොඩිප්පිලි මහතාට දුරකථනයෙන් දන්වා ඇති අතර, බන්ධනාගාරය පරීක්‍ෂාවට එස්ටීඑෆ් භටයන් පැමිණියේ තම අනුදැනුම ඇතිව බව ඔහු දන්වා ඇත. ජයසිංහ මහතා බන්ධනාගාරයට පැමිණ ඇති අතර ඒ වනවිට එස්ටීඑෆ් භටයන් විසින් එල් ශාලාව පරීක්‍ෂා කරමින් සිට ඇත. එම පරීක්‍ෂාව කර ඇත්තේ රඳවුවන් ශාලාවෙන් පිටතට ගෙන අත්වලට ප්ලාස්ටික් මාංචු දැමීමෙන් පසුය. පරීක්‍ෂණයට පැමිණ ඇති එස්ටීඑෆ් භටයන් සංඛ්‍යාව විශාලය. ඔවුන් සිට ඇත්තේ ආයුධ සහිතව සහ කඳුළු ගෑස් ප‍්‍රහාරක අවි සහිතවය. නියෝජ්‍ය පොලිස්පති රණවනද බන්ධනාගාරය තුළ මේ වන විට සිට ඇත.
සවස 3.30ට පමණ රඳවුවන්ට රාත‍්‍රි ආහාරය ලබාදී ඇති අතර, ඒ අවස්ථාවේදී ඔවුන් පරීක්‍ෂා නොකරන ලෙස ජයසිංහ මහතා ඉල්ලා සිටියද, එම ඉල්ලීම පිළිගෙන නැත. මේ අතර චැපල් වාට්ටුවේ රඳවුවන් කෑකෝ ගසමින් එහි දොරටුව වෙත පැමිණ ඇත. එවිට එස්ටීඑෆ් භටයන් චැපල් වාට්ටුව තුළට කඳුළු ගෑස් ප‍්‍රහාර එල්ල කර ඇත. ඇතැම් කඳුළු ගෑස් උණ්ඩ පුපුරා ගොස් නැති අතර ඒවා එළියේ සිටි රඳවුවන් දෙසට වැටීමෙන් පසු ඔවුන් ඒවා එස්ටීඑෆ් භටයන් දෙසට දමා ගසා ඇත. මුළු ප‍්‍රදේශයම කඳුළු ගෑස්වලින් පිරීගොස් ඇති අතර, බන්ධනාගාර නිලධාරීන් මෙන්ම සිරකරුවන්ද දැඩි අපහසුතාවට පත්ව ඇත. ඉන්පසු එස්ටීඑෆ් භටයන් බන්ධනාගාර දොරටුව වෙත පසුබැස ඇත.
ඒ අවස්ථාවේදී ජයසිංහ මහතාට සිහි නැතිවී ඇති අතර, ඔහු ආරක්‍ෂක ස්ථානයකට ගෙනයනු ලැබ ඇත. 4.30ට හෝ 5ට පමණ ඔහු දැක් ඇත්තේ යුද හමුදා භටයන් හා පොලිස් නිලධාරීන් රාශියක් පැමිණ සිටින බවය. ඉන්පසු බන්ධනාගාර ජේලර් ශාන්ත මහතාගේ නිවසේ සාකච්ඡුාවක් පවත්වා ඇති අතර ඊට බන්ධනාගාර කොමසාරිස් ජෙනරාල් කොඩිප්පිලි, බි‍්‍රගේඩියර් දිසානායක, මානවඩු. ජ්‍යෙෂ්ඨ නියෝජ්‍ය පොලිස්පති අනුර සේනානායක, බන්ධනාගාර නිලධාරි එමිල් රංජන් යන අය සහභාගිවී ඇත. (එදින ඝාතන සැලසුම අවසන් වශයෙන් සකස්වී ඇත්තේ මේ සාකච්ඡුාවේදී බව අනුමාන කළ හැකිය.: ලියුම්කරුගේ අවධාරණය) එහිදී සාකච්ඡුා කර ඇත්තේ ඇතිවී තිබුණු කලබලකාරී තත්ත්වය මැඬපැවැත්වීම පිළිබඳවය.
එම සාකච්ඡුාවෙන් පසුව යුද ටැංකි බන්ධනාගාරය තුළට ගෙනැවිත් ඇති අතර, එස්ටීඑෆ් හා හමුදා භටයන් වෙඩි තබමින් බන්ධනාගාරය තුළට ඇතුළු වී ඇත. ජයසිංහ මහතා ආපසු බන්ධනාගාරය තුළට පැමිණ ඇත්තේ පසුවදා අලූයම 6ට පමණය. ඒ වන විට මෘතශරීර තැන්තැන්වල විසිරී තිබෙනවා ඔහු දැක ඇත.’
මේ නිරීක්‍ෂණවලින් හා විවිධ පාර්ශ්වවලින් ප‍්‍රකාශ සටහන් කරගැනිමෙන් පසු කමිටුව පිටු 272කින් යුත් සිය වාර්තාව සකසන්නේය. රඳවුවන් හා බන්ධනාගාර නිලධාරීන්ගේ ප‍්‍රකාශවලින් හෙළිවන තිත්ත ඇත්ත කුමක්ද?
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ආරක්‍ෂක ලේකම්වරයාගේ මූලිකත්වයෙන් මෙවැනි මෙහෙයුමක් කරන්නට සැලසුම් කළ බවය. ඒ අනුව බන්ධනාගාර කොමසාරිස් ජෙනරාල් කොඩිප්පිලිගේ අනුදැනුමෙන් පළමුව එස්ටීඑෆ් භටයන් බන්ධනාගාරයට ආයුධ හා කඳුළු ගෑස් ප‍්‍රහාරක තුවක්කුවලින් සන්නද්ධව ඇතුළු වී තිබේ. ඔවුන්ගේ වෙඩි ප‍්‍රහාර හා කඳුළු ගෑස් ප‍්‍රහාරය රඳවුවන්ට එල්ලවිය. හැම අතින්ම වසා තිබුණු ගොඩනැගිලි තුළට කඳුළු ගෑස් එල්ලවීම නිසා ඇතිවුණේ මාරාන්තික තත්ත්වයකි. රඳවුවෝ නොපිපිරුණු කඳුළු ගෑස් ටින් එස්ටීඑෆ් නිලධාරීන් වෙත එල්ල කළහ. ඒ අතර, ඔවුහු බන්ධනාගාරයේ තිබුණු කුඩා ආයුධ ගබඩාව කඩා තුවක්කු පැහැරගත්හ. එස්ටීඑෆ් පසු බැස බන්ධනාගාරයෙන් පිටවිය. ඊට පසු යුද හමුදාව බන්ධනාගාරය තුළට ගියේය. ඒ අතර පොලිස් මත්ද්‍රව්‍ය නාශක කාර්යාංශයේ නිලධාරීහුද බන්ධනාගාරයට ඇතුළු වූහ. නියොමාල් රංගජීව නම් අඬගසමින් නිශ්චිත සිරකරුවන් කණ්ඩායමක් තමා වෙත කැඳවාගත්තේය. පසුව ඝාතනය වුණු පිරිස අතර මේ සිරකරුවෝද සිටිති. සිරකරුවෝ බන්ධනාගාර භූමිය තුළ තැනින් තැන මැරී වැටී සිටියෝය. පළමුව දකින විට ඒ අය සිටි තැන්වල වෙනත් කිසිම වැදගත් දෙයක් තිබුණේ නැත. මෙහෙයුම නිමවූ පසු රඳවුවන්ගේ අත තිබී එකතුකරගත් තුවක්කු ආපසු බන්ධනාගාර නිලධාරීන්ට භාරදෙන ලදි. පුදුමයකට මෙන් එසේ භාරදුන් තුවක්කුවලින් තුවක්කු හතරක් ඝාතනය වී සිටි සිරකරුවන්ගේ සිරුරු අසළ (වුවමනාවෙන්ම දමා)තිබී සොයාගන්නා ලදි. එහෙත්, ඒ තුවක්කු පත්තු වී තිබුණේ නැත. තුවක්කුවල සිරකරුවන්ගේ ඇඟිලි සලකුණු තිබුණේත් නැත.
මේ තිරශ්චීන අපරාධය සඳහා ඇත්තටම විපාක විය යුත්තෝ කවරහුද?
