ටැබූ සබ්ජෙක්ට්ස්
ආරංචියක්. මාලබේ සයිටම් වෛද්‍ය විද්‍යාලයීය සිසුන් කොතලාවල ආරක්ෂක විශ්වවිද්‍යාලයේ වෛද්‍ය පීඨයට ඇතුළත් කිරීම සඳහා ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන සහ උසස් අධ්‍යාපන අමාත්‍ය විජයදාස රාජපක්ෂ ඉදිරිපත් කළ ඒකාබද්ධ කැබිනට් පත‍්‍රිකාවකට අනුමැතිය හිමිව ඇත්තේල. ඒ අනුව දැනට සයිටම් වෛද්‍ය විද්‍යාලයීය සිසුන් දහසක් පමණ කොතලාවල වෛද්‍ය පීඨයට ඇතුළත් කරන්ට අදහස් කෙරේල. එම සිසුන්ට කොතලාවල වෛද්‍ය සිසුන්ට මෙන් රජයේ රෝහල්වල සායනික පුහුණුව හා පසුව ශ‍්‍රී ලංකා වෛද්‍ය සභාවේ අනුමැතිය හිමිවන බවද කියැවේ.
වත්මන් සයිටම් සිසුන්ගේ හා දෙමාපියන්ගේ පැත්තෙන් පමණක් සලකතොත් මෙය යම් පමණෙක සාධාරණ විසඳුමකැයි ගත හැකිය. කිසිවකුගේ අනුකම්පාවට තබා අඩු තරමේ අවධානයටවත් බඳුන් නුවූ සයිටම් සිසුන්ගේ කථාව ශෝචනීයය. එහි පෙර කණ්ඩායම් වෛද්‍ය උපාධියක් බලපොරොත්තුවෙන් දැනට තම යොවුන් දිවියේ වසර දහයකට වැඩි හෝ කිට්ටු කාලයක් නාස්ති කොට තියේ. මොවුන්ට වෙනත් අධ්‍යාපන ධාරාවක් කරා යොමුවන්ට තව කාලයක් නැත. මාධ්‍ය වාර්තා නොකළද, අභ්‍යන්තර ආරංචි මාර්ගවලට අනුව සයිටම් සිසුන් අතර විශාදය පොදු රෝගී තත්ත්වයකි. සිය දිවි නසා ගැනීමේ හා උත්සාහ දැරීමේ ප‍්‍රතිශතයද සාමාන්‍යයට සාපේක්ෂව වැඩිය. එහෙයින් මෙතෙක් අවිනිශ්චිත අනාගතයක් හිමිව තුබුණු මේ පිරිසට යන්තමින් හෝ උමඟ කෙළවර ආලෝකයක් දකින්ට ලැබීම සතුටට කරුණකි.
එසේ වුව, මෙය රටට වග කියන හා කොන්ද පණ ඇති ආණ්ඩුවක් තුබුණේ නම් ලැබිය හැකිව තුබුණු ප‍්‍රශස්ත විසඳුම නම් නොවේ. කළ යුතුව තිබුණේ සයිටම් වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ අධ්‍යාපන පාඨමාලා හා අපේක්ෂිත මට්ටම අතර යම් පරතරයක් වී නම් රජය විසින් ඒ පරතරය පුරවන්ට ආධාර කිරීම හා රාජ්‍ය නොවන, ගාස්තු අයකරන වෛද්‍ය විද්‍යාලයක් සේ සයිටම් වෛද්‍යවිද්‍යාලය නොකඩවා පවත්වා ගෙන යෑම පිණිස තාක්ෂණික හා මූල්‍යාධාර සැපයීමය. අවාසනාවකට අපේ රටේ ජනතාවට වග කියන හෝ කොන්ද පණ ඇති හෝ ආණ්ඩු නැත.
සයිටම් වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ නිෂ්ටාවත් සමඟ අපේ රටේ වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය සඳහා වන රාජ්‍ය නොවන විශ්වවිද්‍යාල මොඩලය දෙවන වරටත් තනිකරම දේශපාලන හේතු මත බිඳ වැටී තියේ. මේ මොඩලය පළමු වරට බිඳ වැටුණේ උතුරු කොළඹ (රාගම) වෛද්‍ය විද්‍යාලය ඈවර වීමෙනි. එය ගුණාත්මකභාවයේ අඩුවක් නිසා නොවුණු බව ස්ඵුට වූයේ එහි වෙද සිසු කැල ඉන්පසුව කැලණිය විශ්වවිද්‍යාලය තුළින් වෛද්‍යවරුන් බවට පත්ව අත්දැකීම් හා පශ්චාත් උපාධි මාර්ගයෙන් තමන් මෙරට රජයේ විශ්වවිද්‍යාල තුළින් බිහිවන වෛද්‍යවරුන්ගෙන් කිසිසේත් නොවෙනස් බව ආදර්ශයෙන්ම පෙන්වූ හෙයිනි. (ලංකාවේ රාජ්‍ය නොවන වෛද්‍ය විද්‍යාලයන්හි ගුණාත්මකභාවයේ අඩුව යනු කිසිදා ඔප්පු නොකළ, එහෙත් අවාසනාවන්ත සේ ජනගත වූ අර්ධ මිථ්‍යාවකි. එසේම රාජ්‍ය නොවන විශ්වවිද්‍යාලයන්හි කොලිටියේ අඩුව ගැන කරදර වන නෝනාවරු මහත්වරුම අගනුවරින් ඈත, මෑත පිහිටුවූ රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලයන් මඟින් අඩු පහසුකම් යටතේ බාගෙට තම්බා මැසිමෙන් එළියට දාන වෛද්‍යවරුන්ගේ ගුණාත්මකභාවය ගැන වදනක් හෝ නොදොඩති.)
ගැලරිය තේරුම් නොගන්නා කාරණාව මේ ආර්ථිකාර්ථ සිද්ධියක් නොවන වගයි. රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලයන්හි වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය පිණිස, තමන්ගේ දක්ෂතාවේ අඩුවක් නිසා නොව, එක්කෝ තවමත් අසාධාරණ ලෙස ක‍්‍රියාත්මක දිස්ත‍්‍රික අනුපාත ක‍්‍රමය, ලන්ඩන් උසස් පෙළ විභාගයට පෙනී සිටීම වැනි හේතූන් නිසා හෝ තනිකරම තරගකාරිත්වය වැඩි වීම නිසා වරම් නොලබන, එහෙත් වෛද්‍යවරුන් වෛද්‍යවරියන් වීමේ නිසඟ අපේක්ෂාවෙන් යුතු සිසු සිසුවියන්ට රට තුළ රාජ්‍ය නොවන, ගාස්තු අය කරන මොඩලයක් නොවීම හේතුවෙන් ඇතිවන ප‍්‍රතිඵලය කිසිසේත් රටට අර්ථදායි නොවේ.
දැනට උසස් පෙළ ප‍්‍රතිඵලවලින් රාජ්‍ය සරසවි වරම් නොලබන බොහෝ ශ‍්‍රී ලාංකික ශිෂ්‍යයන් කරන්නේ ඉන්දියාව, බංග්ලාදේශය, චීනය හෝ රුසියාව වැනි රටක වෛද්‍ය විද්‍යාලයකට ඇතුළු වීමය. මේවායින් වෛද්‍ය උපාධි ලබන වෛද්‍යවරුන් ලංකාවේ රජයේ වෛද්‍ය සේවයට ඇතුළු වීම වෛද්‍ය සභාව මඟින් දරුණු ලෙස පාලනය කොට තියේ. වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය පිණිස මෙසේ එතෙර යන ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ගේ අභිප‍්‍රායද එය නොවන බව පෙනේ. එහෙයින් ඔවුනට එය ගැටලූවක් නොවනවා විය හැක. ඔවුන් එක්කෝ විදෙස් රෝහල්වලට නැතොත් අපේ රටේම පෞද්ගලික රෝහල්වලට යොමු වනවා විය යුතුය.
අනුපාතයක් සේ මෙසේ රටින් බැහැර වෛද්‍ය අධ්‍යාපනය ලබන සිසු සිසුවියන් ගණන ලේඛකයා නොදනියි. එය ලංකාවේ රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලයන්හි මහජන මුදලින් අධ්‍යාපනය ලබන සිසු සිසුවියන් ගණනට වැඩි මිසෙක අඩු වනු බැරිය. ඒ පිණිස වැයවන විදේශ විනිමය ප‍්‍රමාණය කුඩා රටක් සේ ගත් කල, සාපේක්ෂව විශාලය. රටේ ස්වාභාවිකව වර්ධනය වන වෙළෙඳපළ කෘත‍්‍රිමාකාරයෙන් පාලනය කරන්ට ගිය විට මෙවැනි විප‍්‍රකාර සිදුවේ.
සයිටම් විරෝධීන්ගේ මූලික තර්කයක් වූයේ දොස්තර නෙවිල් ප‍්‍රනාන්දු මේ ව්‍යාපෘතියෙන් ලද ලාභයයි. ඕනෑම අර්ථපතියකු ආයෝජනයක් කරන්නේ ලාභයක් උපයා ගැන්මේ ආත්මාර්ථකාමී අරමුණින් මිස ලෝකයට සේවයක් කිරීමේ පාරිශුද්ධ චේතනාවෙන් නොවේ. ලාභය යනු ආයෝජකයා ගන්නා අවදානම වෙනුවෙන් ඔහු ලබන එකම ප‍්‍රතිලාභයයි. මේ ව්‍යාපෘතිය වෙනුවෙන් නෙවිල් ප‍්‍රනාන්දුගේ මුල් ආයෝජනය රුපියල් බිලියන 1.6 කි. (අද මුදලින් නම් රුපියල් බිලියන 2.2 කි.) වසර 2009 දී ඔහු ඒ මුදල ලබා ගන්නේ තමන්ගේ ආශා සෙන්ට‍්‍රල් රෝහලෙහි කොටස් අශෝක් පතිරගේට විකිණීමෙනි. මේ සා දැවැන්ත ආයෝජනයක් රට වෙනුවෙන් කරන පුද්ගලයකු ඉන් ලාභයක් බලාපොරොත්තු නොවන්නේ නම් එයයි පුදුමය! එසේම මේ ආයෝජනය දැඩි අවදානමක් සහිත ක්ෂේත‍්‍රයක කිරීමෙන් ඔහුගේ එකම අරමුණ ලාභයක් ලැබීම නොවන බවද පෙනේ. කොටින්ම තමන්ගේ කොටස් මුදල් ආශා සෙන්ට‍්‍රල් රෝහලේ එසේම තියෙන්ට හැරියේ නම් ඔහුට අඩු අවදානමකින් යුතු ක්ෂේත‍්‍රයක වඩා විශාල ප‍්‍රතිලාභයක් ලබා ගන්ට තුබුණේය. මේ සරල කළමනාකරණ සිද්ධාන්ත තමන්ගේ මුළු ජීවිත කාලයටම රුපියල් දහයක හෝ අයෝජනයක් නොකළ පිරිසකට වටහා ගැනීම දුෂ්කර විය හැකිය.
සයිටම් සාගාවේ අවසානයේ සිට නැවත හැරී බලන විට අපට පෙනෙන්නේ ආරම්භයේ පටන්ම ඊට එරෙහිව වූ විරෝධය අන්තිම කුහකාකාරයෙන් සිදුව ඇති බවයි. මුලින්ම සයිටම් විරෝධයට එක්වූවෝ රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලයන්හි වෙද සිසුවෝය. ඔවුන්ගේ විරෝධයට හේතුව අපට අනායාසයෙන් උපකල්පනය කළ හැකිය. වෛද්‍යවරුන් සඳහා රටෙහි ඇති ඉල්ලූම සීමිතය. මේ පරිමිත ඉල්ලූම වවාගෙන කා හැකි එකම මඟ සැපයුම දරුණු සේ සීමා කිරීමයි. මේ නිසා රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලයන්හි වෙද සිසුනගේ ඉලක්කය හැකි හැම අයුරකින්ම සැපයුමට කටුව ගැසීමය. රාජ්‍ය වෛද්‍ය පීඨ තුළ පවා වෛද්‍ය ශිෂ්‍ය කණ්ඩායම්වල ප‍්‍රමාණය අඩු කර ගත හැකි නම් ඔවුන් ඒ අන්තයටද යනු ඇතැයි සිතිය හැක. ප‍්‍රායෝගිකව ඔවුන්ට ඒ ඉර ඇඳ ගැනීමේ අපහසුවක් තියේ. හැබැයි එයින් එපිට එපිණිස හැකි හැම උත්සාහයක්ම ගැනෙයි. පේරාදෙණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ සමසෞඛ්‍ය සිසුන්ටද රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලයන්හි වෙද සිසු විරෝධය එල්ල විය. කාරණය තේරුම් ගත හැක්කේය.
දෙවනුව සයිටම් විරෝධය රජයේ වෛද්‍ය නොවන සිසුන් අතර විස්තීරණය විය. මෙයට හේතුව කලින් මෙන් උදුව පැහැදිලි නැත. අපට ඒ සඳහා තව දුරක් යන්ට වේ. රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලයන්හි ශිෂ්‍ය දේශපාලනය රටේ පොදු දේශපාලනයට බැඳිය. වචන නාස්තියකින් තොරව කෙළින්ම කියන්නේ නම් අපේ රටේ ඊනියා ශිෂ්‍ය දේශපාලනය යනු විශ්වවිද්‍යාලවල ගැටලූ හෝ පොදුවේ ශ‍්‍රී ලාංකීය තරුණයා මුහුණ දෙන ගැටලූ මත පදනම් වූවක් නොව පෙර ජවිපෙ දැන් පෙරටුගාමී දේශපාලනය තුළින් පාලනය වන බළල් අත් දේශපාලනයකි. (ඔවුන්ම ඊට ‘ශිෂ්‍ය දේශපාලනය’ නොකියා කෙළින්ම ‘බළල් අත් දේශපාලනය’ කියන්නේ නම් මේ දීර්ඝ පැහැදිලි කිරීම් අවශ්‍ය නොවේ.) මේ බළල් අත් දේශපාලනයේ පැවැත්මට රජය සමඟ ගැටලූ තිබිය යුතුය. සින්න ගැටලූ නොව පෙරිය ඒවාය. සයිටම් යනු අවාසනාවට මේ පෙරිය ගැටලූ නිර්මාණය කර දෙන අපූරු මැසිමක් විය. ‘අන්තරය’ නම් නිල නොවන මැර දේශපාලන සංවිධානයට එය බන්දේසියක තබා දුන් අවස්ථාවකි. රාජ්‍ය සරසවි සිසුන් තම වහලූන් සේ භාවිත කිරීමේ ලොකු සිවිල් බලයක්, අවිධිමත් වුව, මේ සංවිධානයට ඇත. ‘සයිටම් ප‍්‍රශ්නයේදී’ ක‍්‍රියාත්මක වූයේ මේ අදිසි බලයයි. (උද්ධෘත පාඨ ලක්ෂණ යොදා ගැන්මට සිදු වූයේ සැබෑ ප‍්‍රශ්නය සයිටම් නොව රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලම හෙයිනි.)
වෛද්‍යවරුන්ද, රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ද (පරිමිත පිරිසක්) සයිටම් විරෝධී වන්නේ මින් අනතුරුවය. ඇත්ත. මේ දෙපිරිසටම සයිටම් වෛද්‍ය විද්‍යාලය සමඟ උදු ගැටලූවක් නොවේ. රජයේ නොවන වෛද්‍යවිද්‍යාලයක් මඟින් අනාගතයේ යම් වෛද්‍යවරුන් පිරිසක් බිහිවීම දැනටමත් තම රැුකියාවන්හි සුරක්ෂිතභාවය ස්ථිර කරගෙන ඇති ඔවුන්ට කවර හෙයින් නම් ගැටලූවක් වේද? ඔවුන්ගේ ප‍්‍රශ්නය වෙනෙකකි. එය එක අතෙකින් පන්ති භේදය පිළිබඳ කාරණාවකි. ‘බස් ගැමුණුගෙ මෝඩ පුතා/දුව’ තර්කය එන්නේ ඒ රේඛාවේය. මෙය ධන ධාන්‍යයෙන් හා සමාජ තත්ත්වයෙන් පිරිහෙමින් සිටියද නව ධනවතුන්ගේ ආගමනය දරා ගත නොහුණු මාතර හාමිනේගේ ‘උන්ට කවුද හිර දෙන්නෙ’ ප‍්‍රකාශය සමඟ පහසුවෙන් සැසඳිය හැකිය. මේ වෘත්තික දෙපිරිසේම දෙවැනි අරමුණ මේ අහිංසක කුහකත්වය අබිබවා යයි. තනිකරම තමන්ගේ වෘත්තීය අවශ්‍යතා පිණිස රාජ්‍ය වෛද්‍ය නිලධරයන්ගේ සංගමයද, රජයේ විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ගේ සංගමයද ‘සයිටම් ප‍්‍රශ්නය’ දඩමීමා කර ගත් ආකාරය අපි පසුගිය සමයේදී නිරීක්ෂණය කළෙමු.
සමස්ත සයිටම් සාගාවේ ලේඛකයා විස්මය පත් කරවන එක් කරුණක් පමණක් වෙයි. එනම් සාමාන්‍යයෙන් වෙනත් ඕනෑම ප‍්‍රශ්නයකදී ගත හැකි ආන්තික සාම්ප‍්‍රදායික, ආන්තික පසුගාමී ස්ථාවරය ගන්නා ආචාර්ය නලින් ද සිල්වා මේ කාරණයේදී පමණක් ඉදිරිගාමී ආස්ථානයක් ගැනීමයි. එය ඔහු අවබෝධයෙන් කළ දෙයක්ය හිතනවාට වඩා හුදෙක් කාලයක් තිස්සේ විශ්වවිද්‍යාල ප‍්‍රතිපාදන කොමිෂන් සභාවේ සාමාජිකයකුව හිඳීම තුළින් ලද නිරාවරණය හා ගොඩ නඟා ගත් සම්බන්ධතා ඊට හේතු වන්ට ඇතැයි ලේඛකයා සිතයි. ආචාර්ය නලින් ද සිල්වාද මනුෂ්‍යයෙකි.
දැන් සයිටම් සාගාව අවසාන වී ඇති හෙයින් අපට ලාභාලාභ ගිණුමෙක ධන ඍණ – හර බැර තුලිත කොට බැලිය හැකිය. නෙවිල් ප‍්‍රනාන්දු සිත් තැවුලක් හැරෙන්ට මූල්‍යමය අලාභයක් මේ ව්‍යාපෘතිය නිසා සිදු කර ගත්තේය නොසිතේ. රජයට පවරා ගත් ඔහු නමින් යුතු වූ රෝහල, ඔහුගේ මුදලින් නොව ලංකා බැංකුවෙන් ගත් ණය මුදලකින් තැනූවකි. එය රජයට පවරා ගැන්ම ඔහුට වාසියකි. මූල්‍යමය හා එසේ නොවන අලාභයක් වී නම් සිදුවූයේ සයිටම් සිසුන්ට හා ඔවුනගේ දෙමාපියන්ටය. දැන් කල් ගතව හෝ බලා පොරොත්තු ඉටුවීම ඔවුනට සහනයක් වනු ඇත්තේය. රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාල සිසුනට – වෙද සිසුනට පවා – සයිටම් නැතිවීම නිසා කිසිම විශේෂ හොඳක් සිදු නොවේ. ඔවුන් පුච්චා ගත් පෙට්රල්, කෑ ගුටි හා කඳුළු ගෑස්, නාපු නෑම් විනාස කර ගත් අනාගතයන් ඔවුන්ගේ ගිණුම්වලටය. මේ ඊනියා සටන තුළින් යම් ජනප‍්‍රියතාවක් දිනාගත් තරුණ පිරිසක් ඉදිරියේදී වාමාංශික දේශපාලනයට එක්ව, කාලයාගේ ඇවෑමෙන් දක්ෂිණාංශික දේශපාලන පක්ෂයකින් කල්ල මරේ කර ගෙන තම දේශපාලන ගමන නිමා කරනු ඇත. වෛද්‍යවරුන් හා යම් සීමිත විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන් පිරිසක් තම දේශපාලන හා වෘත්තීය (මූල්‍යමය) අරමුණු කිහිපයක් මේ නිසා දැනටමත් ඉටු කරගෙන තියේ. ඔවුන්ටද සයිටම් තිබීම හෝ වැසීම හිතට මිස මොළයට වැදගත් කාරණාවක් නොවේ.
සයිටම් සමාප්තිය නිසා දීර්ඝකාලීන අලාභයක් සිදුවන එකම කණ්ඩායම මෙරට පොදු මහජනතාවය. ඒ ඉදිරියේදී මෙරටට වෛද්‍යවරුන්ගේ අඩුවක් වන්ට ඉඩ තිබේය කියන මෝඩ ආස්ථානය ගැනීමේ අදහසක් ලේඛකයාට නැත. රජයේ වෛද්‍යවරුන්ගේ සංගමය පෙන්නා දුන්නාක් මෙන් මෙරටට අවශ්‍ය වෛද්‍යවරුන් ගණන රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාලවලින් දැනටමත් බිහි කරනවා විය හැකිය. සයිටම් හෝ විදෙස් අධ්‍යාපනයට සිසු සිසුවියන් යොමු වන්නේ ඒ නිසා නොවේ. සයිටම් නැති වීමෙන් රට හා සමාජය ලබන පාඩුව එක අතෙකින් ආර්ථික කාරණාවකි. අනෙක් අතින් අධ්‍යාපනයේ නිදහස පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නයකි. තමන්ට ඉල්ලීමකින් හෝ තොරව ලබා දුන් මේ ව්‍යාපාර අවස්ථාව ගැන ඉන්දියාවේ, බංග්ලාදේශයේ, රුසියාවේ හා චීනයේ වෛද්‍ය විද්‍යාල ගණනාවක් අපේ රටේ රාජ්‍ය විශ්වවිද්‍යාල සිසුන්ට (වෙද හා වෙද නොවන), වෛද්‍යවරුන්ට හා විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරුන්ට ස්තූති පූර්වක වනවා විය හැක්කේය.
