සිනමාව තියෙන්නේ විනෝදය වෙනුවෙන්
කැමරා අධ්‍යක්ෂ
නිරෝෂන් විතාන
ඔබ සිනමා අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වෙනුවට කැමරා අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වෙන්න හිතුවෙ ඇයි?
පුංචි කාලයෙ ඉඳන් මට කැමරා අතපත ගාන්න ලැබුණා. මගේ තාත්තා රූපවාහිනියට සම්බන්ධ වැඩක් කළා. ඉතින් මට ඒ පසුබිම තිබුණා. හැබැයි මම කොහොමත් අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වෙන්න හිතුවේ නැහැ. මුලින්ම මම සංස්කරණය තමයි කළේ. සාමාන්‍ය පෙළ ඉවරවුණ කාලයේදීම වගේ මම ඒ වැඩවලට යොමුවුණා. පස්සේ කාලයක පුටුවක ඉඳගෙන සංස්කරණය කරන්න කම්මැලි හිතෙනකොට තමයි කැමරා අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වෙන්න හිතුවේ. මම උසස්පෙළ ඉවරවෙලා ජනමාධ්‍ය අභ්‍යාස ආයතනයේ සිනමා පාඨමාලාවට සම්බන්ධ වුණා. මුල්ම කණ්ඩායමක සාමාජිකයෙක් විදියට. කැමරාකරණය ගැන එතැනදී ඉගෙනගත්තා. මේ රැුකියාවෙන් මම තෘප්තිමත්. වෙන රැුකියාවකට යන්න අදහසක් නෑ. සමහර කැමරා අධ්‍යක්ෂවරු, සහාය අධ්‍යක්ෂවරු හිතනවා කවදාහරි අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වෙන්න. ඒත් අධ්‍යක්ෂ කියන්නෙ කලාත්මක රැකියාවක්. සහාය අධ්‍යක්ෂවරයාගේ කටයුත්ත වෙනස්. කැමරා අධෂ්‍යක්ෂණය කියන්නේ තවත් ක්ෂේත‍්‍රයක්. මට අනුව කැමරා අධ්‍යක්ෂණය කියන්නේ රැුකියාවක් විතරක් නෙවෙයි. පැෂන් එකක්. ඒකට මම කැමතියි.
ලංකාවෙ චිත‍්‍රපටි නිෂ්පාදන ඇතුළේ මේ විවිධ දෙපාර්තමේන්තු අතරේ හරිහැටි වැඩ බෙදාගෙන තියෙනවාද?
දියුණු සිනමා සංස්කෘතියක් ඇති රටවල චිත‍්‍රපටිය පිටට එන්න කලින් චිත‍්‍රපටියේ සම්පූර්ණ සැලසුම තියෙනවා. පිටපතෙන් එහා ගිහින් භූමි දර්ශන, වර්ණ සංයෝජනය, උපකරණ ඇතුළු සියල්ල කලින්ම ලිඛිතව එයාලා ලඟ තියෙනවා. එතකොට දර්ශන තලයට ගිහින් නෙවෙයි කැමරාව තියන්නෙ කොතැනද කියලා කල්පනා කරන්නෙ. සංස්කරණය කරන්න ගිහින් නෙවෙයි දර්ශන ගැන කල්පනා කරන්නෙ. හැමදේම කලින් තිතට ලිඛිතව ප්ලෑන් කරනවා. හැම කෙනෙක්ම ඒ නිසා තමන්ගේ කාර්යභාරය නිවැරදිවම දන්නවා. ලංකාවෙ හරියටම ඒ තත්වය නැහැ. ඒ නිසාම අධ්‍යක්ෂවරයා සහ කැමරා අධ්‍යක්ෂවරයා අතර සම්බන්ධය අපි ප‍්‍රාර්ථනා කරන මට්ටමේම නැති බව පිළිගන්න වෙනවා. හැබැයි මේ දෙදෙනා අතරෙ සම්බන්ධය උපවිඥානය ඇතුළේ තියෙන වෙන වැඩක් විය යුතුයි. ඒ සම්බන්ධය තියෙන අය බොහොමයක් ඉන්නවා. අධ්‍යක්ෂවරයා දැනගන්න ඕනෑ තමන්ගේ නිර්මාණයට ගැළපෙන කැමරා අධ්‍යක්ෂවරයාව තේරුම් ගන්න. ඒක හැදෙන්නේ දෙදෙනාගේ මිත‍්‍රත්වය සහ එකට ගැවසීම එක්ක. ප‍්‍රසන්න – මහින්දපාල දෙදෙනා එකතුවීම දිහා බැලූ‍වොත් ඒක තේරුම්ගන්න පුළුවන්. චිත‍්‍රපටියට එනකොට ඒ විශිෂ්ටත්වය රූපය ඇතුළේ තේරෙනවා. ප‍්‍රසන්න මහත්තයා කියන්න උත්සාහ කරන දේ මහින්දපාල මහත්තයා තේරුම් ගන්නවා. ඒ සම්බන්ධය හැදෙද්දී තමයි නිර්මාණය හොඳ වෙන්නේ.
ඔබට 2012 දෙරණ මියුසික් වීඩියෝ අවෝඞ්ස්හිදී හොඳම කැමරා අධ්‍යක්ෂවරයාට හිමි සම්මානය හිමිවුණා. ඒ නිර්මාණයේදී ඔබ කැමරාකරණය කළේ මෝටර් බයිසිකල් දෙකක ලයිට්වලින් බව කියනවා. ලංකාවෙ අඩු පහසුකම් ඇතුළේ මේ වගේ වෙනස් අත්හදා බැලීම්වලට යන්න වෙනවා නේද?
ඒක නම් බොහොම අඩු වියදම් විඩියෝවක්. ඒකට සම්මානයක් ලැබුණත් ඒක මාර වැඩක්ද කියලා දන්නේ නැහැ. විනිශ්චය මණ්ඩලය කැමති නිසා සම්මානය ලැබුණා. ඒ නිසා මම ලොකු ස්වයංවර්ණනාවලට යන්නේ නෑ. හැබැයි ලංකාවෙ ආර්ට් කරන අපට බොහෝවිට ඒ වගේ දේවල් කරන්න වෙනවා. මේක අත්හදා බැලීමක් නෙවෙයි. අපි ඒක කළේ මුදල් නැතිකම නිසා. ඒක අත්දැකීමක් විදියට මට ඉතිරිවෙලා තියෙනවා. මම ළඟදී ටෙලිනාට්‍යයක් කළා ‘ඉස්කෝලෙ කාලෙ’ කියලා. ඒකෙ සමහර අවස්ථා තිබුණා සමහර දර්ශන තලවලට විදුලිය ගන්න බැරිවුණා. ඒ නිසා ලොකු කොටසක් ෆෝන් කිහිපයක් සහ ගිනිමැල කිහිපයක් පාවිච්චි කරලා ආලෝකය නිර්මාණය කරගත්තා. ආර්ථික සහ කර්මාන්තමය වශයෙන් උපකරණ නැහැ. හැබැයි නැතිකම අස්සේ අත්දැකීම් නිර්මාණය වෙනවා. ලංකාවෙ කලාත්මක නිර්මාණ ඇතුළේ ඒ වගේ අත්දැකීම් නිතර විඳින්න වෙනවා කියලා මට දකින්න ලැබෙනවා.
ඉක්කා චිත‍්‍රපටියේ අපූරුයැයි බොහෝ අය විශ්වාස කරන විදියේ කැමරා හැඩතල, රූපරාමු පෙනෙන්න නැති තරම්. ඒ වගේ විශේෂ රූපරාමු පාවිච්චි නොකළේ ඇයි?
ඉක්කා කරන්න පටන්ගත්තේ 2016 ජනවාරි පළවැනිදා. සම්පුර්ණයෙන්ම චිත‍්‍රපටිය හෑන්ඞ් හෙල්ඞ් කළේ. චිත‍්‍රපටියේ කොටසක් කොළඹ ගල්කිස්ස පැත්තේ වැඩකළා. අනෙක් කොටස් මඩකළපුව පැත්තේ කළා. කැමරා අධ්‍යක්ෂ විදියට මට හිතුණා ඒ චිත‍්‍රපටිය අස්සට ලොකු කැමරාකරණයන් අවශ්‍ය නැහැ කියලා. විශේෂ රූපරාමු, හැඩතල, වර්ණ සංයෝජන නැතිව එදිනෙදා දකින්න ලැබෙන විදියට රූපරාමු නිර්මාණය කරන්නයි මම හිතුවෙ. ඒ කතාවට ගැළපුණේ ඒක.
එය අත්දැකීමක් විදියට මොනවගේ ද?
ඕනෑම දේකට දැන් තාක්ෂණය දියුණුයි. ඉස්සර හෑන්ඞ් හෙල්ඞ් කියන්නෙ අතේ කැමරාව තියාගන්න එක. දැන් හෑන්ඞ් හෙල්ඞ් විදියට හොඳට ෂූට් කරන්න අවශ්‍ය යන්ත‍්‍ර බිහිවෙලා තියෙනවා. එතකොට හෑන්ඞ් හෙල්ඞ් කරද්දීවත් කැමරා අධ්‍යක්ෂ කෙනෙක් කැමරාව අතේ තියාගන්නේ නෑ. කාමරයක් ඇතුළේ වැඩ කරනවා නම් බිත්ති ඉවත් කරන්න පුළුවන්. මොකද ඒ සෙට් එක ෂූටින්වලටම නිර්මාණය කළ එකක්. ලංකාවෙ ඒ පහසුකම් නෑ. අපි කාමරයක් පාවිච්චි කළොත් ඒ කාමරය නිර්මාණය වෙනුවෙන් හදපු එකක් නෙවෙයි. මිනිස්සු ජීවත්වෙන කාමරයක්. බිත්ති ගලවන්න බෑ. හෑන්ඞ් හෙල්ඞ් යන්ත‍්‍ර නෑ. ඉක්කා කරද්දීත් අපි ඒ පහසුකම් අඩුවට මුහුණදුන්නා. ලොකු ආදායමක් තිබුණේ නෑ. අන්තිමේදී කාමරයක දර්ශනයක් කරද්දී ජනේලයක් ඇතුළේ හිරවෙලා කැමරා කරන්න වුණා. අමුතු තැන්වල කැමරාව සෙට් කරලා අමාරු ඉරියව්වලින් ඉඳගෙන අපට අවශ්‍ය රූපරාමුව ගන්න උත්සාහ කරන්න වුණා. අනෙක දුෂ්කර ප‍්‍රදේශවල වැඩකරන ශිල්පීන්ට මුහුණදෙන්න වෙන අලි ප‍්‍රශ්නයට මුහුණදෙන්න වීම, බඩු දාලා දුවන්න සිදුවීම වගේ අත්දැකීම් පවා තිබුණා. අන්තිමේ මේ තරම් අගය කිරීමකට ලක්වේවි කියලා හිතුවෙ නැහැ. ඉක්කා අධ්‍යක්ෂ කෞශල්‍ය මාධව පතිරණ මා එක්ක ඩිජිටල් සිනමා ඇකඩමි එකේ එකට ඉගෙනගත්ත යාලූ‍වෙක්. අපි මීට කලින් චිත‍්‍රපටියක් කරන්න ප්ලෑන් කළා. ඒක ලොකු වියදමක් එක්ක කරන්න හිතපු දැවැන්ත එකක්. කණ්ඩායමේ හිටියේ අපිම තමයි. පිටපත් ලියලා, අධ්‍යයන වැඩ කරලා ලෑස්තිවුණා. සල්ලි ප‍්‍රශ්නය තමයි තිබුණෙ. ඒ චිත‍්‍රපටිය කරන්න ගිහින් ලබපු අත්දැකීම් තමයි ඉක්කා චිත‍්‍රපටියෙ කතාවට පදනම් වුණෙ.
ඔබ විශ්වාස කරන විදියට සිනමාව තියෙන්නෙ කුමක් වෙනුවෙන්ද?
මම හිතන්නේ සිනමාව තියෙන්නේ විනෝදය වෙනුවෙන්. ඒ් විනෝදය මොන මට්ටමේද, ඒක විඳින්නේ කොහොමද කියන එක විවිධාකාරයි. ඒත් ඒකෙන් විනෝදයක් තියෙන්න ඕනෑ. අධ්‍යාපනය, දේශපාලනය, සමාජ යහපත වෙනුවෙන් චිත‍්‍රපටි හදලා වැඩක් නෑ. අපේ පරම්පරාව ඒක ගැන කල්පනා කරන්න ඕනෑ.
