තමන් රටේ ජනතාව අතර කොයි තරම් අවමානයට, අපහාසයට, හෙළාදැකීමට හා වෛරයට ලක්වී තිබේදැයි ජනාධිපති සිරිසේනත්, අගමැති වික‍්‍රමසිංහත් දන්නේද? වටේ ඉන්නා ඊනියා උපදේශකයන්ගේ කෙස් පැළෙන දේශපාලන තර්ක, උපාය හා ප‍්‍රශස්තිවලින් මිදී වෙස්වලාගෙන රට වටේ ඇවිද්දොත්, රටේ මිනිසුන් කියන කතා ඇහුවොත්, මේ ජනතාව තමන්ට කොයිතරම් වෛර කරනවාදැයි ඇස් පනාපිටම අසා දැක ගන්නට මේ නායකයන් දෙපළට හැකිවනවා ඇත. ඒ මහපොළවේ දැනුම, සෑම දිනකම හෝ සතියකම ඔවුන් අතට ලැබෙන බුද්ධි අංශ වාර්තාවල ඇතුළත් වන්නේ නැත. බුද්ධි අංශ සිටින්නේ, වැල යන අතට මැස්ස ගසා පෙන්වීමට මිසක්, නායකයන්ගේ සිත රිදවන දේ පෙන්වා දීමට නොවේ.
කෙටියෙන් කිවහොත්, බලයට පත්වී අවුරුදු තුනක්, තුනහමාරක් ගත වන විට ජනාධිපති සිරිසේනත්, අගමැති වික‍්‍රමසිංහත් මේ රටේ ජනතාව අතර හැඳින්වෙන්නේ ‘මහා පාවාදෙන්නන් දෙදෙනකු’ හැටියටය. අද වන විට තවදුරටත් ඔවුන්ගෙන් ගත හැකි වැඩක් හෝ ඔවුන්ට කළ හැකි තවත් දෙයක් හෝ තිබෙනවායැයි කිසිවකු සිතන්නේ නැත. දෙදෙනාගේම අසමත්කම් පෙන්වමින් ඒ සියලූ බලාපොරොත්තු මේ නායකයන් දෙදෙනා සමෝසමේ විනාශ කර දමා තිබේ. ඒ අර්ථයෙන් අද ඔවුන් දෙදෙනා ජනතාව අතර ‘පවතින්නේ’, ‘කල් ඉකුත් වී ගොස් ඇති භාණ්ඩ’ ලෙසය. පුදුමය නම්, මේ තරම් මහජනතාව අතර ගර්හාවට, විශ්වාස භංගයට පත්වී ඇති මේ නායකයන් දෙදෙනා තනි තනිව තමන්ට යළිත් ජනාධිපතිවරණයක් ජයග‍්‍රහණය කළ හැකියැයි විකාර සිහිනයක් දැකීමය.
2015 ජනවාරි 8වැනිදා, ජනාධිපති මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන පත්වන විටත්, අගමැති රනිල් වික‍්‍රමසිංහ පත්වන විටත්, ලක්‍ෂ හැට දෙකක බහුතර ජනතාවක් සිතුවේ, රටට ස්වර්ණමය අවස්ථාවක් උදාවී ඇති බවය. එය අගක් මුලක් නැති සිහිනයක් නොවේ. හේතුභූතයන් ඇතිව නිර්මාණය කරගන්නා ලද සිහිනයකි.
එජාපය ගැන ද්වේෂයෙන් අද වේදිකාවල විකාර දොඩවන විදියට, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මහතා 2014 නොවැම්බරයේදී රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවෙන් එළියට එන්නේ, එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය සේනානායකලාගේ පක්‍ෂයක්ද, සේනානායක ලක්‍ෂණ තවදුරටත් එහි පවතිනවාද වැනි විකාර ගැන සිතමින්, කිරා බලමින් නොවේ. එජාපයේද සහාය ඇතිව ජනාධිපති ධුරයට පත්විය හැකියැයි කියන උන්නතිකාමී විශ්වාසය ඇතිවය. අවුරුදු හතළිහක පළපුරුදු දේශපාලනයක් කළායැයි කියන ඔහුට, ඒ වන විට රැුල්ල ගමන් කරමින් තිබුණු දිසාව තේරුම් ගැනීමට බැරිවන්නට හේතුවක් නැත. පැරදුණා නම් අඩි හයක් පොළව යට ඉන්නට වන බව ඇත්ත. එහෙත්, එවැන්නක් නොවන ආකාරයට තමාට ජනාධිපතිවරණය ජය ගත හැකි බව ඔහු දේශපාලනිකව දැනසිටියේය. තමා සමග එන්නට රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ මහ පිරිසක් නැති බවද ඒ සමගම ඔහු දැනසිටියේය. ඒ නිසා ජයග‍්‍රහණය සඳහා විශ්වාසය තැබිය හැකි ප‍්‍රමුඛතම සහ විශාලතම බලවේගය හැටියට ඒ මොහොතේ සිටියේ එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයයි. ඔය කියන සේනානායක ලකුණු එහි තිබේදැයි බලමින් ප‍්‍රමාද වන්නට, ඒ නිසා සිරිසේනට අවස්ථාවක් හෝ වුවමනාවක් හෝ තිබුණේ නැත.
අනෙක් අතට, ජනාධිපති සිරිසේන අද එජාපයට කරන චෝදනාවම පෙරළා ඔහුටද කළ හැකිය. මෙසේය. ‘2014දී පොදු අපේක්‍ෂකයා විදියට තෝරාගන්නා විට, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන මේ තරම් දුර්වලයෙක්යැයි අප කල්පනා කළේ නැත.’
සිරිසේන මහතාගේ පැමිණීම මූලික වශයෙන් චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංගගේ උත්සාහයේ ප‍්‍රතිඵලයකි. සිරිසේන විශ්වාසදැයි තමාගෙන් ඇසූ හැම කෙනකුටම ඇය කීවේ ඔහු විශ්වාස කළ හැකි බවය. එහෙත්, බලයට පත්වී මොහොතකින් ජනාධිපති සිරිසේන, එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයටත්, චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංගටත් එරෙහි වෛරී ව්‍යාපෘතිය ඇරඹීය. තමන්ගේ ක‍්‍රියා පිළිවෙතින්ම ඒ වෛරය ප‍්‍රදර්ශනය කළේය. බලයට පත්වී අවුරුදු තුනක් ගත වන විට, චන්ද්‍රිකා කුමාරතුංගත්, එජාපයත් සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාගේ ජන්මාන්තර වෛරක්කාරයන් බවට පත්වී තිබෙන්නේ ඒ ව්‍යාපෘතියේ ප‍්‍රතිඵලය හැටියටය.
එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය ප‍්‍රමුඛ දේශපාලන පක්‍ෂවල සහායට අමතරව, සිරිසේන මහතාගේ ජයග‍්‍රහණය සඳහා උරදුන් අනෙක් ගාමක බලවේගය වුණේ, සිවිල් සමාජ ක‍්‍රියාකාරිත්වයයි. ඔවුන් සිරිසේනගේ සහායට පැමිණියේ ඔහුගේ පෞද්ගලික සුපිරිසිදුබවක්වත්, දක්‍ෂකමක්වත් ගැන විශ්වාසයකින් නොවේ. ඒ වන විටත්, සිවිල් සමාජය විසින් නිර්මාණය කරන ලද මහජන න්‍යාය පත‍්‍රය ගැනත්, එහි ඇති දේ ඉටුකරන්නට ඔහු දැක්වූ එකඟතාවත් සලකාය. ඔව්, සිවිල් සමාජයට වුවද ඒ වන විට වෙනත් තෝරාගැනීමක් තිබුණේ නැත.
සිරිසේන මහතා එජනිසයෙන් එළියට පැමිණ පොදු අපේක්‍ෂකයා වන්නට පෙර, සාධාරණ සමාජයක් සඳහා වූ ජාතික ව්‍යාපාරය ඇතුළු සිවිල් සමාජ සන්ධානය විසින් සකස් කර තිබුණේ මාස හයක හෙවත් දින එකසිය අසූවක ප‍්‍රතිසංස්කරණ න්‍යාය පත‍්‍රයකි. පියවරෙන් පියවර ගොස් අලූත් ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් නීතිගත කර ගැනීම දක්වා විධිවිධාන එම වැඩසටහනේ තිබුණි. එහෙත්, එජනිසයෙන් අපේක්‍ෂකයා පැමිණීම නිසා, තමන්ට බලය ලබාගත හැක්කේ කවදාද යන එජා පාක්‍ෂිකයන්ගේ බලාපොරොත්තුව නොසිඳ තබාගැනීම සඳහා, දින එකසිය අසූවේ වැඩසටහන දින සීයකට කෙටි කරන ලදි. ඒ අනුව, දින සියයකින් අදාළ මුලික ප‍්‍රතිසංස්කරණ කොට, මහමැතිවරණයකට යා යුතුව තිබුණු අතර, එහිදී එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයට ජයග‍්‍රහණය කළ හැකියැයි විශ්වාසයක් තිබුණි. ඒ විශ්වාසයේ අනෙක් පැත්ත වුණේ, සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා නිර්පාක්‍ෂිකව හිඳිමින් එජාප ආණ්ඩුවක් සමග, සිවිල් සමාජය සකස් කර තිබුණු න්‍යාය පත‍්‍රයට අනුව, අවුරුදු හයක් වැඩ කරාවිය යන්නයි.
එහෙත්, ජනාධිපතිවරයාගේ අත්තනෝමතික තීරණ අනුව, දින කිහිපයකදී ඔහු ශ‍්‍රීලනිපයේ නායකත්වය භාරගත්තේය. එය භාරගත් කාලයේ සාධාරණීකරණය සඳහා විවිධ දේවල් කියූවත්, අද වන විට, එය දේශපාලන සියදිවි නසාගැනීමක් බව පැහැදිලිව ඔප්පුවී තිබේ. අද ජනාධිපතිවරයා ගහපු ශ‍්‍රීලනිපයකුත් නැත. ශ‍්‍රීලනිපයේ පලූවකුත් නැත. විධායක ජනාධිපති ක‍්‍රමය අහෝසි කිරීමේ ඉලක්කය කරා යන්නට තැබූ මුල් පියවර වුණු 19වැනි ආණ්ඩුක‍්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පවා, විධායක ජනාධිපති ධුරයක් තිබිය යුතුයැයි මරාගෙන මැරෙන මේ ශ‍්‍රීලනිප අන්තවාදීන් නිසා බලගතු ලෙස දියාරු වුණු බව, අංගවිකල වුණු බව රහසක් නොවේ.අද සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා දෝෂ දර්ශනයට ලක්වන්නේ, ජනවාරි 8 න්‍යාය පත‍්‍රය ඉටු නොකළ නිසාය. එහි අඩංගු දේ ඉටුකරන්නට දේශපාලන නායකත්වය නොදුන් නිසාය. ඒ සඳහා දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක් ඔහුට නොතිබුණු නිසාය. අගමැතිවරයාද, මේ සියලූ චෝදනා ලැබීමට සර්වප‍්‍රකාරයෙන්ම සුදුස්සෙකි. ඔහුද ජනවාරි 8 න්‍යාය පත‍්‍රයෙන් ඒ ආකාරයෙන්ම පිට පැන්නේය. ඊට නායකත්වය නොදුන්නේය. ඒ සඳහා දේශපාලන අධිෂ්ඨානයක් නොපෙන්වීය. එපමණක් නොවේ, තමාගේ ගජමිතුරකු මහ බැංකුව මංකොල්ල කද්දී ඔහු ඒ සඳහා අනුබල සැපයුවේය. මහා හොරකමක් කළ බව ලෝකයා ඉදිරියේ පැහැදිලිව පෙනෙද්දීත්, ඒ සොරුන් හා වෙනත් සොරුන් රකින්නට කැපවී වැඩ කළේය.
ඔහු කල්පනා කළේ, ජේආර් ජයවර්ධන මෙන්, තමන්ගේ ඔවුන්ට රිසි සේ බෙදාගන්නට ඉඩ හැරීමෙන් බලය පවත්වා ගත හැකිය කියාය. රටේ මහා ආර්ථික, සමාජ විනාශයකට පසු බලයට ආ ආණ්ඩුවකට කිසිසේත් නොගැළපෙන හැකි හැම එකාටම කප්පම් දීමේ වැඩපිළිවෙළක් ඔහු පවත්වාගෙන ගියේය. මහා ආර්ථික අර්බුදයක රට ගිලී සිටින බව මතුරමින්, මැති ඇමතිවරුන්ට සියලූ සුඛවිහරණ ගන්නට ඉඩ හැරියේය. ඇමතිවරුන්, රාජ්‍ය ඇමතිවරුන්, නියෝජ්‍ය ඇමතිවරුන් පමණක් නොව අධීක්‍ෂක මන්ත‍්‍රීවරුන්ද පත්කරමින් ඒ සියල්ලන්ට සියලූ යසඉසුරු මහජන මුදලින් ලබාගත හැකි වන සේ කප්පම් දුන්නේය. රාජපක්‍ෂ ණය ගෙවන්නට තවත් ණය ගන්නට සිදුවන බව කියමින්, ඒ ණයවලින්, තීරු බදු රහිතව තමන්ටත්, අනෙක් මැති ඇමතිවරුන්ටත් රිසි රිසි ලෙස අතිසුඛෝපභෝගී වාහන ගෙන්වා ගත්තේය. වික‍්‍රමසිංහගේ නායකත්වයෙන් හා අනුබලයෙන් මේ පිරිස හැසිරුණේ අසීරු ආර්ථික හා සමාජ පරිසරයක වගකීමෙන් හැසිරෙන නායකයන් පිරිසක් හැටියට නොවේ. අනුන්ගෙන් පැහැරගත් මුදලින් කාබී නටා සැනසෙන මංපහරන්නන් පිරිසක් හැටියටය. මේ ලියන මොහොත වන විට රුපියල් 174ක්ද ඉක්මවා ගොස් ඇති ඩොලරය, ඒ තරම් නැගීමට විශාල දායකත්වයක්, වික‍්‍රමසිංහගේ මේ කප්පම් ප‍්‍රතිපත්තිය දක්වා තිබේ.
මෙවැනි නායකයන් දෙදෙනකු මහජනතාවගේ වෛරයට පාත‍්‍රවීම, මහජන මතය පාවාදුන්නන් හැටියට ගර්හාවට ලක්වීම අහන්නට දෙයක් නොවේ. ඊළඟ ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත්වන්නට ඔවුන්ට ඇත්තේ එකම තර්කයකි. ‘අපට නුඹලා ඡුන්දය නොදුන්නොත්, නැවතත් රාජපක්‍ෂලා බලයට පැමිණ සියල්ල විනාශ කරනු ඇත.’ ඇත්ත. ඔවුන්ට ඡුන්දය දුන් ලක්‍ෂ හැට දෙකක ජනතාව කිසිම හේතුවක් නිසා, නැවතත් රාජපක්‍ෂ පන්නයේ ක‍්‍රෑර පාලනයකට කැමති නොවන බව පැහැදිලිය. පසුගිය අවුරුදු තුනේ කිසියම් ආකාරයකට ශිෂ්ට බවට පත් ලංකාවේ ඉදිරි පාලන බලය ලබන්නට කිසිම සුදුසුකමක්, වැඩපිළිවෙළක් තමන්ට තිබෙන බවක් රාජපක්‍ෂ දුස්සන්ධානය මෙතෙක් පෙන්වා ද නැත. ඔවුන්ට ඇත්තේ, ඊළඟට වැඳ වැටෙන්නේ කුමන රාජපක්‍ෂ ඉදිරියේද යන ගැටලූව මිසක්, තමන් කළ වැරදි නිවැරදි කරගන්නේ කෙසේද යන ගැටලූව නොවේ.
ඒ නිසා, රාජපක්‍ෂ පාලනයකට යළිත් මේ රටේ යුක්තිගරුක ජනතාව ඉඩ දෙනු ඇතැ’යි සිතන්නට නොහැකිය. එහෙත්, එය වරපත‍්‍රයක් කරගෙන, මේ අසමත් හා දුර්වල නායකයන් දෙදෙනා යළි තමන්ගේ නායකයන් හැටියට පිළිගන්නටද ඒ ජනතාව සූදානම් නැත.
