මොනවා කිව්වත්..
රුපියල අවප්රමාණය වන වේගය හා ප්රමාණය ආණ්ඩුව තුළ ද කම්පනයක් ඇති කරන්නට සමත් වී තිබෙන බව පෙනෙයි. දැන් දැන් ආණ්ඩුව ඒ සම්බන්ධයෙන් විවිධාකාර පියවර ගන්නට යන බව ද කියැවෙයි.
මුලින් ආණ්ඩුව සිටි ස්ථාවරය වුණේ, රුපියල අවප්රමාණය වීම ලෝක ප්රවණතාවක් බවත්, ලංකාව ද හසු වී තිබෙන්නේ ඒ දුස්ප්රවණතාවට බැවින් ‘මේක ලොකු දෙයක් නොවන’ බවත් ය. එහෙත් තත්ත්වය එන්න එන්න ම නරක අතට හැරෙමින් තිබේ. රුපියල අවප්රමාණය වන්නේ ලෝක ප්රවණතාවක අංගයක් හැටියට ද යන්න රටේ සාමාන්ය ජනතාවට වැඩක් නැත. ඔවුන්ට දැනෙන්නේ තමන්ගේ එදිනෙදා පාරිභෝගික ද්රව්යවල මිල ඉහළ යමින් පවතින බවත්, ඊට රුපියලේ අවප්රමාණය වීම ද බලවත් ලෙසින් දායක වී ඇතැ’යි පෙනෙන බවත් ය. මේ ප්රශ්නයට විසඳුම් නොදී ලෝක ප්රවණතා ගැන ක්ෂමාලාප දෙසමින් සිටීම පලක් නැති දෙයකි. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව කාලයේ, ලෝකයේ මෙවැනි ආර්ථික කැළඹීමක් නැතිව වුණත්, රුපියල ඉතා කෙටි කාලයක් තුළ අවප්රමාණය වුණු බව, මේ මොහොතේ දී ජනතාවට පෙන්වා දිය යුතු වුණත්, වත්මන් ඉරණම වෙනස් කිරීමට එවැනි කතාවලට ඇත්තේ අඩු හැකියාවකි.
ආණ්ඩුවේ පළමු අසමත්කම නම්, ඩොලරයේ අගය වර්ධනය හා ඊට සමානුපාතික ව රුපියල (අනෙක් රටවල මුදල් ඒකක ද ඇතුළු ව* අවප්රමාණය විය හැකි බවට පුරෝකථනය කරගන්නට නොහැකි වීම ය. විශේෂයෙන් ඩොනල්ඞ් ට්රම්ප් බලයට පත්වුණු පටන් කර ගෙන ආ ආරක්ෂණවාදී ආර්ථික ක්රියා පිළිවෙත තුළ, ඔහුගේ තීරණ ජාත්යන්තර ආර්ථික චිත්රයට විශාල බලපෑමක් කරන බව පෙර දකින්නට අපේ රටේ දේශපාලකයන් සහ ආර්ථික විද්යාඥයන් අසමත් වූ බවක් පැහැදිලිව ම පෙනෙයි. සමහරවිට ඒ තත්ත්වය පෙර දැක තිබුණා වුණත්, ඊට අදාළ පියවර ගන්නට ඔවුන් අසමත් වූවා වන්නට ද හැකි ය.
ඩොලරය ක්රම කමයෙන් ශක්තිමත් වන බව පෙනෙන විට, එය පාලනය කිරීමට ගත හැකි, සාමාන්ය මිනිසුන්ටත් තේරෙන උපක්රම කිහිපයක් තිබිණ. එකක්, රටේ විදේශ සංචිත වෙළෙඳපොළට මුදා හැර රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ කළාක් මෙන්, කෘත්රිම ලෙස ඩොලරයේ අගය පාලනය කිරීමයි. එහෙත් මේ වසරේ ඩොලර් ටි්රලියන ගණනකින්, ණය වාරික හා පොලිය ගෙවන්නට තිබෙන නිසා, විදේශ සංචිත දිය කර ගන්නට ආණ්ඩුව කැමති වුණේ නැත.
දෙවැන්න, රටේ අපනයනයන් වැඩි කර ගැනීම ය. විවිධාකාර අපනයන අංශ තිබෙන නමුත්, තේ, රබර් වැනි සාම්ප්රදායික අපනයන සම්බන්ධයෙන් තවමත් ලංකාව තබා ඇති බර දෙස බලන විට, අපනයන ආදායම වැඩිකර ගැනීම ද වහා ම කළ හැක්කක් නොවේ. පසුගිය කාලය පුරාමත්, කෙටි කාලීන ව හා දීර්ඝ කාලීන ව අපනයන ආදායම වැඩි කර ගැනීමට සැලකිය යුතු පියවරක් ගත් බව පෙනෙන්නේ නැත.
තෙවනුව කළ හැක්කේ ආනයන වියදම් සීමා කිරීමයි. වර්තමාන ආණ්ඩුව පසුගිය අවුරුදු තුනක පමණ කාලය තුළ උපරිම වශයෙන් අසමත් වී තිබෙන්නේ මේ විෂයෙහි ය.
නිදසුනක් ලෙස, ආණ්ඩුව පසුගිය කාලයේ දී කුඩා මෝටර් රථ ආනයනය සඳහා විශාල දිරි ගැන්වීමක් කළේ ය. එහි ප්රතිඵලය වුණේ, මුදල් ඇමතිවරයා ම කියන පරිදි ‘කුඩා මෝටර් රථ සුනාමියක’ට මුහුණ දෙන්නට රටට සිදුවීමයි. ඒ හරහා ලංකාවෙන් පිටතට ගිය මුදල් ප්රමාණය කෙතරම් විය හැකි ද? කුඩා මෝටර් රථ එසේ තිබේ වා, රටේ රාජ්ය නායකයා, අගමැති ඇතුළු මැති ඇමතිවරුන් සඳහා විශාල වටිනාකමකින් යුත් වාහන කෙතරම් නම් ආනයනය කළේ ද? රාජ්ය නිලධාරීන්ට ලබා දුන් බලපත්ර හරහා වාහන කෙතරම් ප්රමාණයක් රටට ඇතුළු වූයේ ද? ඒ සඳහා වියදම් වුණු මුදල කොපමණ ද? බස්නාහිර පළාත් සභා ශ්රවණාගාරය සඳහා ආසන පවා පිටරටවලින් ගෙන්වීමේ සිට නාස්තිකාර ලෙස කොයි තරම් මුදලක් ලංකාවෙන් පිටරටට ගෙන යන්නට ඇද්ද? ආණ්ඩුව මේ අර්බුදයට පත්වුණේ මේ සියල්ල දෙස අහක බලා ගෙන සිටී ය.
අමාත්ය හර්ෂ ද සිල්වා, මේ සතියේ ධනවතුන්ගෙන් ඉල්ලා සිටියේ ඇලස්කාවට යන්නට නියමිත සංචාරයන් නොයන ලෙසත් සුඛෝපභෝගී වාහන ගෙන්වීම මාස දෙක තුනකට කල් දමන ලෙසත් ය. මේ කතාව ඔහු මීට වසරකට දෙකකට පෙර කියන්නට තිබුණේ ඔහුගේ ම අගමැතිවරයාට නොවේ ද?x
