ඉන්දියාවේ මේ දවස්වල යුද්ධයකි. ඒ යුද්ධය හරයෙන් අලූ‍ත් එකක් නොවේ. නමුත් තීව‍්‍රතාවයෙන් අලූ‍ත් ය. ඉන්දියාව අඩු වැඩි වශයෙන් විවෘත පිළිමල් කඳවුරු දෙකක් මුහුණට මුහුණලා සිටින සේ දැන් බෙදා ඇත්තේ ඒ යුද්ධය විසිනි. සරලව දක්වතොත්, එහි බල වින්‍යාසය පහත පරිදි ය:
භාරතීය ජනතා පක්ෂයේ හා එහි අතවැසි රාෂ්ටී‍්‍රය ස්වායම්සේවක් සන්ග් (RSS) හෙවත් ජාතික ස්වේච්ඡුා ක‍්‍රියාධරයන්ගේ සංවිධානයේ ලෝක දැක්ම පිළිගන්නාවුන් එක් පැත්තක කඳවුරු බැඳ සිටියි. ඉන්දියාව හින්දු රාජ්‍යයක් යැයි කල්පනා කරන ඔවුහු හින්දුත්වවාදය පොදු ජීවන විලාසය සේ පිළිගන්නා අවශේෂ ජාතීන්ටත් ඉන්දියාවේ නිදහස්ව ජීවත් විය හැකි යැයි කියති. ඊට විරුද්ධ ලෝක දැක්මක් සහිත ලෝකායතවාදී හා වාමවාදී නැඹුරුවක් ඇති දේශපාලන පක්ෂ, බහුජන කණ්ඩායම් හා සමාජ ව්‍යාපාරයන් ද, වෘත්තීය සමිති හා බුද්ධිමතුන් ද, සමාජ ක‍්‍රියාධරයන් ද ඇතුළු සෙස්සෝ අනෙක් පැත්තෙහි කඳවුරු බැඳ සිටිති. හින්දුත්වවාදය වනාහී ෆැසිස්ට්වාදයේ ඉන්දියානු ස්වරූපය යැයි විශ්වාස කරන ඔවුහු, හින්දුත්වවාදී දේශපාලනය විසින් කරන්නේ සංඛ්‍යාත්මකව සුළුතර ජාතීන් ද, කුල, ආගමික, හා සමාජ ලිංගික පීඩිතයන් ද, ආදි වාසි ජනයා මෙන්ම සටන්කාමී කම්කරු හා ගොවි ජනයා ද පාගා මැඩලීම බැව් විශ්වාස කරති.
දෙවැනුව කී කණ්ඩායම් වනාහී ඉන්දියාවේ ජාතික ආරක්ෂාවට එරෙහි ඉන්දියානු විරෝධී කුමන්ත‍්‍රණකාරී බලවේගයන්ගේ ඒජන්තයන් යැයි ද, නාගරික නක්සල්වාදීන් යැයි ද හින්දුත්වවාදීහු චෝදනා කරති. තමන් පිළිගන්නා මූලධර්මවලට ඇති බැඳියාව ‘නාගරික නක්සල්වාදයක්’ නම්, තමන් සියල්ලෝ ‘නාගරික නක්සලයිට්කාරයන් වම්හ’යි දෙවැනුව කී පිරිස් කියති. අරුන්දතී රෝයිගේ පටන් නාට්‍යවේදී ගිරිෂ් කර්නාද් දක්වා වූ බොහෝදෙනෙක් මේ ලේබලය නොබියව පැළැඳ සිටිති.
එක් පැත්තකට රාජ්‍ය බලයත්, රාජ්‍ය මර්දන උපකරණ සිත් සේ යොදාගැනීමේ බලයත් අයිති ය. අනෙක් පැත්තට ඔවුන් පිළිගන්නා දේශපාලන මූලධර්මයන්ගේ සදාචාර බලය අයිති ය. යුද්ධය ඇවිළ යන්නේ ඒ විශ්වාසයන් අතරේ ය.
ජූනි 6 වැනිදා විශේෂ පොලිස් මෙහෙයුමක් මගින් ඉන්දියාවේ පළමු පෙළේ මානව හිමිකම් හා සමාජ ක‍්‍රියාධරයන් ගණනාවක් අත් අඩංගුවට ගත් බීජේපී ආණ්ඩුව, අගෝස්තු 9 වැනිදා හා 28 වැනිදා අලූ‍ත් වටයකින් අත් අඩංගුවට ගැනීම තීව‍්‍ර කළේය. මෙසේ අත් අඩංගුවට ගත් පිරිස් අතර, නාග්පූර් සරසවියේ ඉංග‍්‍රීසි භාෂා අංශයේ ප‍්‍රධානී මහාචාර්ය ශෝමා සෙන් ද, ඉන්දීය ජනතා නීතිඥ සංගමයේ සුරේන්ද්‍ර ගඞ්ලින් ද, වෘත්තීය සමිති ක‍්‍රියාකාරිනී හා නවදිල්ලියේ ජාතික නීති විද්‍යාලයේ බාහිර මහාචාර්ය සුදා භාරද්වාජ් ද, කීර්තිමත් ඉතිහාසයක් සහිත ‘ඉකොනොමික් ඇන්ඞ් පොලිටිකල් වීක්ලි’ සඟරාවේ කර්තෘ මණ්ඩල උපදේශක ගෞතම් නව්ලාකා ද, කූඩන්කුලම් න්‍යෂ්ටික බලගාරයට හා ඇන්ග්ලෝ ඉන්දියානු වේදාන්ත සමාගමට එරහෙි බහුජන සටන්වල මූලිකයකු වූ තමිල්නාඩුවේ මැයි 17 ව්‍යාපාරයයේ තිරුමුරුගන් ගාන්ධි ද, 80 හැවිරිදි තෙළිඟු සාහිත්‍යධරයකු වූ වරවර රා ඕ ද ඇතුළු බොහෝදෙනා වූහ. මින් සමහරක් දෙනා බන්ධනාගාරවලත්, සෙස්සෝ නිවාස අඩස්සියේත් පසුවෙති.
ඉන්දීය පුවත්පත් හා වාර ප‍්‍රකාශනවලත්, සමාජ මාධ්‍ය ජාලයන් තුළත් මේ යුද්ධය ඉකුත් මාස කිහිපයේ තීව‍්‍රව ඇවිළ යමින් තිබේ. වීදි සටන් හා විරෝධතා ව්‍යාපාරයන් ද, මාධ්‍ය සාකච්ඡුා හා විවෘත නිවේදනයන් ද, මගින් මේ පසමිතුරුතා ප‍්‍රකාශයට පත්වෙමින් ඇත්තේ ඒ අනුව ය. ආගමික අධිපතිවාදය හා ලෝකායතවාදය අතරත්, අසමානත්වය හා සමාජ යුක්තිය අතරත්, පීඩක පිළිවෙත් හා වාර්ගික සමානත්වය අතරත් විවෘත යුද බිමක් බවට පෙරළෙමින් ඇති ඉන්දියාවේ මේ වැදගත් වර්ධනයන් ගැන, ඉන්දියාවට කිලෝ මීටර් 55ක් දුරින් පිහිටා ඇති ¥පතක් තුළ කිසිදු සාකච්ඡුාවක් හෝ අවධානයක් මතු නොවන්නේ ඇයි? ඉන්දීය පොලිස් අත් අඩංගුවට ගැනීම් පිළිබඳ උතුරු පළාතේ පැවැති මහජන විරෝධතා ව්‍යාපාරයන් හැරෙන්නට ඒ පිළිබඳ කිසිදු උද්යෝගයක් දකුණේ දේශපාලන සමාජය තුළින් මතු නොවන්නේ ඇයි? ආගමික අන්තවාදයත්, වාර්ගික අධිපතිවාදයත්, සමාජ අසමානත්වයත් විසින් මතුකරන අභියෝගයන් විසින් ලේ බත් කළුවරක ගිල්වා දැමූ දිවයිනක මේ ප‍්‍රශ්න ඇසීමෙහි වැදගත්කමක් තිබේ.
අප වටා හාත්පස පැතිරගත් කළුවර ගැන වැදගත් රහසක් මේ නිහඬතාවයෙහි ගැබ්ව ඇත. කවුරුන් කුපිත වුවද, තිත්ත ඇත්තක් වන ඒ රහස මෙයයි: යුක්තිය හා සමානත්වය වෙනුවෙන් වූ අපේ මෑතකාලීන අවසාන ජීවමාන අරගලය ගෙනයන ලද්දේ දෙමළ ජනයා විසිනි. දෙවරක් මැඩලා යටපත් කරන ලද දකුණේ පීඩිත තරුණ නැගිටීම් ඇසුරෙන් උගත් ඉතිහාස පාඩම් මහමග අතහැර යන්නට බලකරන ලද්දේ ද, රාජ්‍ය අපරාධකාරීත්වය පරාජය කිරීමට ඇති සදාචාර වගකීම අමතක කරවන ලද්දේ ද, රාජ්‍ය මර්දන යන්ත‍්‍රයේ සාහසිකභාවය ගැන ව්‍යාජ ප‍්‍රබන්ධ වමෙන් ද – දකුණෙන් ද නිර්මාණය කරන ලද්දේ ද දෙමළ ජනයා පාගා මැඩලා සිටීමේ අධිපති ආශාව විසිනි. ඉන්දියාව ගැන දකුණේ ආකල්ප හැඩගස්වන ලද්දේ ද මෙකී දෙමළ ජනයාගේ ජාතික ඉල්ලීම් ගැන සිංහල ආකල්පයන්ට යටත් කොට ය. ඉන්දියානු සමාජ අරගලකාරීත්වය විසින් ඇතිකරන පූර්වාදර්ශී දීප්තිය නොවැදගත් කොට සැලකීමට සිංහල ජනයා හුරු කරන ලද්දේ විවෘත හෝ රහසිගත දෙමළ විරෝධයේම අනුෂාංගි ක පිළිවෙත් විසිනි. අධිරාජ්‍යවාදය හෝ සමාජ පංති පීඩනය හෝ වාම ජීවන විකල්පයන් පිළිබඳ කතිකාවන් නරුමවාදයේ ‘සයිඞ් ඩිෂ්’ එකක් සේ අනුභවයට නොගන්නා ඉන්දීය බුද්ධිමය හා ප‍්‍රාව්‍යාවහාරික සම්ප‍්‍රදායයන්ගේ අල්ප මාත‍්‍රික හෝ බලපෑමක් දකුණේ සමාජ ක‍්‍රියාකාරීත්වයන්ට නොගලන්නේ ඒ නිසා ය.
ඉන්දියාවෙන් සිදුකළ මහින්දාගමනයෙන් ලැබුණු ලෝකෝත්තර පණිවුඩය ලංකාවේ කලක් රජැයූ ආධ්‍යාත්මික අඳුර මකා දැමුවේ යැයි බෞද්ධයෝ අදහති. යුක්තිය හා සමානත්වය ගැන ලෞකික පණිවුඩයත් ඒ ඉන්දියාවේම දිදුලන අරගල වෙතින්ම උගෙන ගැනීමට දැන් ඕනෑ නම් ඉඩ විවර වී තිබේ.
රෝහිත භාෂණ අබේවර්ධන
