2015 ජනවාරියට කලින් සංවාදයට ලක්වූ බොහෝ දේවල් දැන් බොඳ වෙමින් තිබේ. සමහර කරුණු සහ ප‍්‍රශ්නවල අරුත් දියාරු වෙමින් තිබේ. ආපසු හැරී බලන විට, 2015 ජනවාරියේ ඇති කර ගත් එකම වැදගත් වෙනස, රාජපක්ෂලා ගමන් කරමින් සිටි ඒකාධිපති ගමන නතර කිරීම පමණකැයි කෙනෙකුට සිතුණොත් පුදුමයක් නැත.
එහෙත් රාජපක්ෂලා ඒකාධිපති මාවතක යමින් සිටියේ හිස් දෑතින් නොවේ. ඔවුන් ඒ ගමන යමින් සිටියේ බොහෝ අවශේෂ කදමලූ ද කර ගහගෙනයි. එයින් ප‍්‍රධාන කදමල්ලක් වුණේ දූෂණයයි. තවත් එකක් වුණේ, දේශපාලනික අපරාධ හරහා ඇතැම් සමාජ ප‍්‍රශ්න පහසුවෙන් යටපත් කර ගැනීමට දැක්වූ දේශපාලනික නැමියාවයි. එබැවින්, ඔවුන්ගේ බලය පෙරලා දැමීමේ යහපාලනික පරමාර්ථය වුණේ, අර ඒකාධිපති ගමන නතර කිරීම පමණක් නොව, ඒ ගමනේ ගෙන ගිය අවශේෂ කදමලූ ද යහපාලනයක් යටතේ බිමින් තැබීමයි. මන්ද යත්, හැබෑ ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයක අනාගතයක් සඳහා යහපත් පරිවාර සංස්කෘතියකුත් අත්‍යාවශ්‍ය වන බැවිනි.
ඒ සඳහා නීතිරීති සහ රෙගුලාසි පමණක් ප‍්‍රමාණවත් වන්නේ නැත. ඊට සමාජ ප‍්‍රතිමානත් අවශ්‍ය කෙරේ. සමාජ ප‍්‍රතිමාන යනුවෙන් අදහස් කරන්නේ, සුභාවිත සම්මතයන් ය. උදාහරණ කිහිපයකින් එය පැහැදිළි කර ගමු. රාජපක්ෂලාගේ මහ පරිමාණ සොරකම් ගැනත්, දූෂණ ක‍්‍රියා ගැනත් බරපතල විවේචන ඉදිරිපත් කළ යහපාලන කඳවුරක්, බැඳුම්කර වංචාවක් කිරීම මෙන්ම, සෘජුව හෝ වක‍්‍රව, ඊට අදාළ පුද්ගලයන් හෝ එම ක‍්‍රියාව ආරක්ෂා කිරීමට ඉදිරිපත් නොවිය යුතුව තිබුණි. රටක වංචා සහ දූෂණ ක‍්‍රියා මුළුමණින් නතර කිරීම දුෂ්කර විය හැකිය. එහෙත්, එවැනි කි‍්‍රයා සම්බන්ධයෙන් නීතිය ක‍්‍රියාත්මක කිරීමට අමතරව, ඒවාට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් හෝ පාර්ශ්වවල ආරක්ෂකයන් වශයෙන් පෙනී නොසිටීම, යහපාලනයක් තුළ අපේක්ෂිත එක් ප‍්‍රධාන ප‍්‍රතිමානයකි.
අවන්ගාඞ් සිද්ධිය, මේ ආණ්ඩුවේ බරපතල විවේචනයට ලක්වූ කාරණයකි. පැහැදිළිවම, එම ව්‍යාපාරය තුළ බරපතල දූෂණ ක‍්‍රියාවන්ට අමතරව රාජ්‍ය ආරක්ෂාව පිළිබඳ ප‍්‍රශ්නත් තිබුණි. අවන්ගාඞ් සමාගම වෙනුවෙන්, අතීතයේ යම් අවස්ථාවක තිලක් මාරපන සහ විජේදාස රාජපක්ෂ නීතිඥයන් හෝ නීති උපදේශකයන් වශයෙන් කටයුතු කොට ඇත. එය වරදක් නොවේ. මන්ද යත්, එය ඔවුන්ගේ වෘත්තීය කටයුත්තකැයි සැලකෙන බැවිනි. (දූෂණ-විරෝධී සමාජ ව්‍යාපාරයකට නායකත්වය දෙන නීතිඥයෙකු, මහජන දේපල සොරකම් කළ සොරුන් නීතියෙන් නිදහස් කර ගැනීමට බලන අතරේ, දූෂණයෙන් තොර රටක් අපේක්ෂා කිරීම නොපෑහෙන දෙයක් බව බැලූ බැල්මට පෙනේ. කෙසේ වෙතත්, එය වෙනම සාකච්ඡුාවට ලක් කළ යුතු, සංකීර්ණ ප‍්‍රශ්නයකි).
දැන් මේ දෙන්නා යහපාලන ආණ්ඩුවේ ඇමති ධුර දෙකක් දරමින්, තමන්ගේ පැරණි සේවාදායකයා වෙනුවෙන් පාර්ලිමේන්තුවේ හෝ වෙනත් ප‍්‍රසිද්ධ වේදිකාවක පෙනී සිටීම, ළබැඳියාවන් අතර ගැටුමක් වශයෙන් සැලකුණි. ඒ අනුව, ඒ දෙන්නාව ඇමති ධුරවලින් ඉවත් කිරීමට තරම් යහපාලන ආණ්ඩුව ‘ආදර්ශමත්’ විය. එය, තවත් යහපාලනික ප‍්‍රතිමානයකට උදාහරණයකි.
එහෙත් ඊළඟට සිදුවුණේ කුමක් ද? ටික කලකින් නැවත ඒ දෙන්නාව අමාත්‍ය තනතුරුවලට පත්කිරීමයි. දැන්, කලින් අනුගමනය කළ යහපත් ආදර්ශයට සිදුවන්නේ කුමක් ද? රාජපක්ෂලා, යහපත් සම්මතයක් උල්ලංඝණය කළ කිසිවෙකු කිසි අවස්ථාවක ඇමති ධුරවලින් ඉවත් කෙළේ නැති අතර, යහපාලකයන් කෙළේ, එවැන්නන්ව වරක් ඉවත් කොට යළිත් තනතුරේ පිහිටුවීමයි. ඒ දෙක අතරේ වෙනසක් තිබේ ද? ඔව්, රාජපක්ෂලා තමන් නිවැරදි යැයි සිතන වැරැද්ද ‘අවංකව’ කළෝය, යහපාලකයෝ මහජනයා නිවැරදි යැයි සිතන දෙය තමන් කරන බව බොරුවට ඇෙඟව්වෝය. එනම්, මහජනයාව රැුවට්ටුවෝය.
මේ ආණ්ඩුව බලයට පත් සැණින් රූපවාහිනියේ ජ්‍යොතිෂය සහ වෙනත් මිථ්‍යා විශ්වාස වැඩ සටහන් නතර කෙරුණි. (එහි ගෞරවය, යහපාලනය යටතේ එහි ප‍්‍රථම සභාපතිවරයා වූ සෝමරත්න දිසානායකට හිමි වෙයි*). කලක් යන විට, තවත් ඉදිරියට යමින්, ‘යථාරූප’ නමින්, මිථ්‍යාවට එරෙහි ඉතා ජනප‍්‍රිය වැඩ සටහනක් ජාතික රූපවාහිනියේ සාර්ථකව පවත්වාගෙන ගියේය. ගිය සතියේ සිට ඒ සියල්ල නතර කොට, ජ්‍යොතිෂය සහ අවිද්‍යාව නැවත ජාතික රූපවාහිනියට ජයග‍්‍රාහීව ගෙන්වාගෙන තිබේ. දැන්, ඉහතින් කී සන්සන්දනයට නැවතත් යන්න. රාජපක්ෂලා ප‍්‍රගතිශීලීත්වයක් හෝ සබුද්ධිකත්වයක් රජයේ ජනමාධ්‍ය අවකාශය තුළ බොරුවට පෙන්නීමට ගියේ නැත. එහෙත් ආරම්භයේදී වීරයාට ඇන්ද ‘විප්ලවීය’ යහපාලනය, ආපසු කැරකී ගොස් රාජපක්ෂලාගේ මිථ්‍යාවටම දැන් කර ගසා ඇත.
මේ පසුබිම, මෛත‍්‍රීපාල සිරිසේන රාජපක්ෂකරණයට ගොදුරු වීමේ කතාව වටහා ගැනීමට ප‍්‍රයෝජනවත් ය.
2014 නොවැම්බර් මාසේ දවසක රාජපක්ෂ පවුලට එරෙහිව එළියට බැස්ස තැන් පටන් ගත වූ තෙවසරකට වැඩි කාලය තිස්සේ ඔහු කෙමෙන් එම රාජපක්ෂ පවුල ඔස්සේම රාජපක්ෂවාදය කරා ආපසු යන සැටියක් දැන් දක්නට තිබේ. රාජපක්ෂ පවුල සහ රාජපක්ෂවාදය යනුවෙන් මා අදහස් කරන්නේ ඉඳුරා වෙනස් කරුණු දෙකක් බව කරුණාකර සිහියේ තබා ගන්න. මගේ වැටහීමට අනුව, රාජපක්ෂලා කිසිවෙකු නැති රාජපක්ෂවාදයක් තිබිය හැකිය. බණ්ඩාරනායකගේ ජාතිකවාදයට, යුද ජයග‍්‍රහණයෙන් උරුම කෙරුණු භූමිපුත‍්‍ර-ජාතිකවාදය මිශ‍්‍ර කළ විට, මා අදහස් කරන රාජපක්ෂවාදය බිහි වෙයි. එහි ප‍්‍රධාන උපාංග දෙක වන්නේ, සිවුර සහ සන්නද්ධ සේවා නිල ඇරිමයි. මේ දෙකම, එකක් ලෝකෝත්තර අරුතින් ද, අනෙක ලෞකික අරුතින් ද, පූජණීය සහ ගෞරවනීය සංකේත දෙකකි. එහෙත් භූමිපුත‍්‍ර-ජාතිකවාදය තුළ, ඒ දෙකේම පූජණීයත්වය සහ ගෞරවණීයත්වය පාවිච්චියට ගැනෙන්නේ, දේශපාලනික මෙවලම් වශයෙනි. ඒ රාජපක්ෂවාදය නිශ්චිතව පරාජය කළ හැකිව තිබුණේ එකම මාර්ගයකිනි. එනම්, මුලින් සඳහන් කළ රාජපක්ෂ කදමලූ, 2015 ජනවාරියේ පටන් බිම තැබීමට පටන් ගැනීමෙනි. ඉන් එකක් විය හැකිව තිබුණේ, දේශපාලනික ඇඟිලි ගැසීම්වලින් තොරව නීතිය ක‍්‍රියාත්මක වීමට ඉඩ හැරීමයි. එනම්, සිවුර සහ සන්නද්ධ සේවා නිල ඇඳුමත්, වෙනත් ඕනෑම ඇඳුමක් සේ, නීතියට යටත් කිරීමයි. විවිධ අවසරයන් යටතේ මේ දෙක දේශපාලනිකව පාවිච්චියට ගන්නා ඕනෑම කෙනෙකු භූමිපුත‍්‍ර-රාජපක්ෂවාදියෙකු වෙයි.
දැන්, ‘පොලිස් මූල්‍ය අපරාධ කොට්ඨාශය’ පිහිටැවූ කාලය මතකයට නගා ගන්න. රාජපක්ෂලාගේ චෝදනාව වුණේ කුමක් ද? එය දේශපාලනික දඩයමක් සඳහා ස්ථාපිත කිරීමට යන ආයතනයක් බවයි. මේ මාසයේ පිහිටැවූ විශේෂ අධිකරණය සඳහා වන නව නීති පරිපාටි ගෙන ඒමේ දී ඔවුන්ගේ චෝදනාව වුණේ කුමක් ද? විරුද්ධවාදීන්ව දඩයම් කිරීමට ආණ්ඩුව අරඅඳින බවයි. දැන්, ත‍්‍රිවිධ හමුදා මාණ්ඩලික ප‍්‍රධානී රවින්ද්‍ර විජේගුණරත්නව අත්අඩංගුවට ගැනීමේ අවසරය අධිකරණයෙන් ලැබී තිබියදී, එය වළක්වමින් පසුගි ය සතියක දෙකක කාලය තුළ ජනාධිපතිවරයා නැගූ ප‍්‍රධාන චෝදනාව මතකයට නගා ගන්න. පොලීසිය සැකකරුවන්ව අත්අඩංගුවට ගැනීමෙන් සහ මාස ගණන් රක්ෂිත බන්ධනාගාරගත කර තබා ගැනීමෙන් හිරිහැර කරනවා විනා, ඒ කිසිවෙකුට එරෙහිව නඩු පවරා ඉවරයක් කරන්නේ නැති බව, ඔහුගේ චෝදනාව විය. ඊට අමතරව, ත‍්‍රිවිධ හමුදා මාණ්ඩලික ප‍්‍රධානියා යනු හමුදා ධූරාවලියේ ඉහළම තැනැත්තා වන නිසා, එවැන්නෙකු අත්අඩංගුවට ගැනීමට පෙර, රටේ ආරක්ෂක ඇමතිවරයා සහ සන්නද්ධ සේනා නායකයා වන රටේ ජනාධිපතිවරයාට දැනුම් දීමක් කළ යුතුව ඇති බව (තවත් විදිහකින් කිවහොත් අවසරය ලබා ගත යුතු බව) කියැවුණි.
පළමු චෝදනාව තුළ ඇත්තේ, අපරාධකරුවන් සහ දූෂිතයන්ට නීතිය ඉදිරියේ කඩිනමින් දඬුවම් නොකිරීම සම්බන්ධයෙන් යහපාලනික නායකයෙකු තුළ ඇති වන සාධාරණ කෝපයක් යැයි බැලූ බැල්මට පෙනේ. දෙවැනි කරුණ තුළ ඇත්තේ, නෛතික නියමයකට හෝ යහපාලනික ප‍්‍රතිමානයකට වඩා, පාලකයෙකුට අවශ්‍ය අන්දමින් අවශ්‍ය තන්හිදී පාවිච්චියට ගැනීමට හෝ නොග ැනීමට අවසරය සපයන මතවාදයකි.
ජනාධිපතිවරයාගේ මේ චෝදනා සහ මතවාද, ඔහුගේ වෙනත් ක‍්‍රියාවන් සමග සසඳා බැලිය යුතුව තිබේ.
අත්අඩංගුවට ගැනීමට නොව, හිටපු ආරක්ෂක ලේකම් ගෝඨාභය ඇතුළු හිටපු හමුදා නායකයන් තිදෙනෙකු උසාවියක් ඉදිරියට කැඳවීමක් ගැන බලවත් සේ වරක් කිපුණු ජනාධිපතිවරයා, හිටපු අල්ලස් හෝ දූෂණ අධ්‍යක්ෂ ජෙනරාල්වරියව ගෙදර යැව්වේය. ඊළඟට, රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ සිදු කෙරුණු ප‍්‍රධාන අපරාධ ගණනාවක් සම්බන්ධයෙන් සන්නද්ධ සේවාවන්ගෙන් ලබා ගත යුතු අත්‍යාවශ්‍ය තොරතුරු රහස් පොලීසියට ලබා දිය යුතු නැතැයි සේවා ප‍්‍රධානීන්ට ඔහු උපදෙස් දුන්නේය.
ඒ අනුව, කීත් නොයාර්ට වධ දෙමින් රඳවාගෙන සිටි, හමුදාවට අයත් නිවාසයේ තොරතුරු රහස් පොලීසියට ලබා දීම තවමත් ප‍්‍රතික්ෂේප කෙරේ. ප‍්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ පැහැරගෙන ගොස් රඳවාගෙන සිටි කඳවුරේ ගේට්ටුවේ පවත්වාගෙන ගිය, ඇතුලූ වූ සහ පිට වූ අයගේ තොරතුරු සටහන් කර ගැනෙන වාර්තාව පොලීසියට ලබා දීම තවමත් ප‍්‍රතික්ෂේප කෙරේ. කඩිනමින් නඩු පවරා ඉවරයක් නොකිරීම සම්බන්ධයෙන් ජනාධිපතිවරයා පොලීසියට සහ නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවට චෝදනා කරන්නේ, එවැනි තත්වයක් යටතේ ය. (මෙසේ නඩු පැවරීමකින් තොරව අවුරුදු ගණන් හිර කරගෙන සිටින දෙමළ දේශපාලනික සිරකරුවන් ගැන මේ ජනාධිපති පාණ්ඩුකම්බල ශෛලාසනය උණු නොවීම ගැන මෙහිදී කතා නොකරමි).
ඊළඟට, මෙසේ අත්අඩංගුවට ගැනීම් වැළැක්වීමට ඔහු ඇඟිලි ගසා ඇත්තේ ‘රණවිරුවන්’ සම්බන්ධයෙන් පමණක් ද?
සජින් වාස් ගුණවර්ධනව පාඨකයාට මතක ඇති. අප දන්නා පරිදි, ඔහු ‘රණවිරුවෙකු’ නොවේ. සිවුරක් හැඳ සිටියේ ද නැත. අලි සොරකමක් සහ තවත් අක‍්‍රමිකතා රැසක් පිළිබඳ කුප‍්‍රකට, හිටපු මහේස්ත‍්‍රාත් තිළින ගමගේව පාඨකයාට මතක ඇති. ඔහු ද ‘රණවිරුවෙකු’ නොවේ. සිවුරක් හැඳ සිටියේත් නැත. මේ දෙන්නාවම අත්අඩංගුවට ගැනීම වැළැක්වීමට ජනාධිපතිවරයා මැදිහත් විය. (කරන්නාගොඩ ඇතුලූ තවත් අය සිටිති). සජින් වාස් ගුණවර්ධන අත්අඩංගුවට ගැනීම වරක් වැළැක්වූයේ, සිංහල අවුරුද්ද ළඟ එන බව කියමිනි. ඊළඟට එය වැළැක්වූයේ, මැයි දිනය ළඟ එන බව කියමිනි. ඊළඟට එය වැළැක්වූයේ, මහින්ද රාජපක්ෂලා සමග කෙරෙන්ට නියමිත සාකච්ඡාවක් ගෙනහැර පාමිනි.
දැන් නීතියට ඇඟිලි ගැසීම සඳහා, සිවුර සහ නිල ඇඳුම පමණක් නොව, තවත් කාරණා ද හේතුකාරක වී ඇති බව අපට පෙනේ. මෙය, ඉන්තේරුවෙන්ම රාජපක්ෂලා අවුරුදු දහයක් තිස්සේ කර ගහගෙන ගිය එක් කදමල්ලකි. හමුදා මාණ්ඩලික ප‍්‍රධානී රවීන්ද්‍ර විජේගුණරත්න, හිටපු නාවුක හමුදාපති කරන්නාගොඩ, සජින් වාස් ගුණවර්ධන, තිළින ගමගේ සහ උඩුවේ ධම්මාලෝක හිමි වැනි අයවළුන් වෙනුවෙන් ජනාධිපතිවරයා නීතියට ඇඟිලි ගැසීම සමග අවසාන සන්සන්දනයක් කිරීමට මම කැමැත්තෙමි.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ තමන්ව අත්අඩංගුවට ගැනීම වළක්වා ගනු පිණිස අධිකරණය ඉදිරියට ගියේය. දැන් අවුරුද්දකටත් වැඩි කාලයක් තිස්සේ, පවතින නීතිය අනුව කටයුතු කරමින්, පවතින අධිකරණය ඉදිරියේ කරුණු ගොනු කරමින්, ඔහු අත්අඩංගුවට පත්වීමෙන් නිදහස්ව සිටී. අපේ ජනාධිපතිවරයා අධිකරණයක් ඉදිරියට නොගොස් ඒ කාරිය සහ ඒ සේවයම තවත් අයට සලසා දෙයි. වඩා ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී මොන ක‍්‍රමය ද? අධිකරණයක් හරහා නෛතිකව ගැලවී සිටීම ද, ජනාධිපතිවරයෙකුගේ කට වචනයක් හරහා නිරුපද්‍රිතව සිටීම ද?
