කොවිඩ් 19 වෛරසයට එරෙහිව සටන් කිරීම සඳහා ඖෂධ මංජුසාවක් ගෙයින් ගෙයට ගොස් ලබාදෙන බව රාජ්‍ය අමාත්‍ය සිසිර ජයකොඩි ප්‍රකාශ කර ඇත.
මේ සඳහා සැප්තැම්බර් 22 වැනිදා පැවති කැබිනට් මණ්ඩල රැස්වීමේදී අනුමැතිය ලැබුණු බවද ඔහු ප්‍රකාශ කර ඇත.
එමෙන්ම ඒ සඳහා රුපියල් බිලියන 6ක මුදලක් ඉල්ලුම් කළද අනුමත වූයේ රුපියල් මිලියන 250ක මුදලක් බව ඔහු ප්‍රකාශ කර ඇත.
තවද එම පළමු බෙහෙත් මංජුසාව සැප්තැම්බර් 28 වැනිදා අගමැතිවරයාට පිළිගැන්වීමද සිදුකර ඇත.
මේ වූ කලි කොවිඩ් 19 වළක්වා ගැනීම සඳහා මීට පෙර ගත් අමනෝඥ උත්සාහයන්වලම දිගුවකි. දුම් වට්ටි, ධම්මික පැණිය, පැන් මුට්ටි ආදියෙන් අප රටක් වශයෙන් තවමත් පාඩම් ඉගෙන ගෙන නැති බවට උදාහරණයකි.
කොවිඩ් 19 ලෝකයට ආ පසු එයට එරෙහිව ප්‍රතිශක්තිකරණ එන්නතක් සොයා ගැනීමට සිදුකළේ මහත් පරිශ්‍රමයකි. එන්නතක් සමාජගත කිරීම සඳහා අවශ්‍ය සියයට සියයක අත්හදා බැලීම් කාලයක් නැතත් දැනට නිපදවා ඇති එන්නත් නිර්දේශ කරනු ලැබුයේ ඒ සඳහා වූ දත්ත විද්‍යාත්මක පිරික්සුම්වලට ලක් කිරීමෙන් පසුය. එසේ නොමැතිව ඕනෑම දෙයක් කොවිඩ් 19 වැළැක්වීම සඳහා නිර්දේශ කර නැත.
කොවිඩ් 19 සඳහා අද සාර්ථක එන්නතක් නිපදවිය හැකි කෙනෙක් හෝ ආයතනයක් සිටී නම් ඔවුන් ලෝකයේ ආර්ථික වශයෙන් බලවත් වීම වැළැක්විය නොහැකිය. අපේ රටේ දේශීය, ආයුර්වේද, හෙළ ආදි ඕනෑම
ප්‍රතිකාර ක්‍රමයක් යටතේ කොවිඩ් 19ට එරෙහිව ප්‍රතිශක්තිය නිපදවිය හැකි ඖෂධයක් තිබේ නම් ඒ මගින් ලැබෙන ආර්ථික බලවත්කමෙන් මේ රට වෙළාගෙන සිටින ණය බරින් නිදහස් විය හැකිය.
මුදල් අමාත්‍ය බැසිල් රාජපක්ෂ රටේ ආර්ථික අපහසුතාව ගැන අදහස් දක්වමින් පාර්ලිමේන්තුවට කීවේ කොවිඩ් එන්නත් ගෙන ඒමට හා අනෙකුත් අවශ්‍යතා සඳහා විශාල මුදලක් වැය කරන්නට සිදුවී ඇති බවත් එය දැරිය නොහැකි තත්වයක පවතින බවත්ය.
එහෙව් අමාරු තත්වයක ඖෂධ මංජුසා සඳහා මුදල් වෙන් කිරීම අප හඳුනාගත යුත්තේ මෝඩකම ලෙසද නැතහොත් වෙනත් අරමුණකින් කරන දෙයක් ලෙසද?
රටේ ඇති නිවාස සංඛ්‍යාව දළ වශයෙන් ලක්ෂ 60ක් ලෙස සැලකුවහොත් වෙන්කර ඇති රුපියල් මිලියන 250ක මුදලින් එක් නිවසකට වෙන්වන්නේ රුපියල් 41.66කි. එම මුදලින් වෙළඳපොලේ ඇති පස් පංගුව පැකට් එකක්වත් දැන් මිලදී ගත නොහැකිය.
මේ අනවශ්‍ය වියදම් කුමක් වෙනුවෙන්ද?■
