Off Road ආර්ථික talks
ලංකාවේ අපි ඉතා දක්ෂ සංග්‍රාමකාරයෝ. ලේ වැගිරෙන පමණක් නොව, ලේ හත්පොලේ ගෑවෙන සංග්‍රාමයක් ඉවරවී අවුරුදු ගානක් ගියත් එහි තුවාල තවමත් සුව වී නැහැ. සංග්‍රාමයෙන් ඔද්දල් වී ඉන්න අපට ඕනෑම ක්‍රියාවලියක් සමග සංග්‍රාම කළ හැකියි. ක්‍රිකට් මැච් එකක් ගැසුවත් අපි කරන්නේ මහා ක්‍රිකට් සංග්‍රාමයි. කොරෝනා වසංගතය මැඬලීමට අපි හමුදාවක් හදාගෙන සටන් කරමින් සිටිනවා. මේ සංග්‍රාම අතර අලූත්ම සංග්‍රාමය ගෙවතු වගා සංග්‍රාමයයි. හැබැයි මේ සංග්‍රාමයේ විශේෂයක් තිබෙනවා. ඒ සංග්‍රාමය පටන් ගන්නෙම සටන් විරාමයකින්.
ලංකාවේ හැම කලාවකටම වඩා ටෙලිනාට්‍ය කලාව ජනප‍්‍රිය වෙන්නෙ ඇයිරෑ අපි ඇවිල්ල ඉතා දක්ෂ නරඹන්නෝ විශේෂයක්. සහභාගිත්ව හෝ මැදිහත්වීමේ සංස්කෘතියකට වඩා අපට ඇත්තේ බලාසිටීමේ සංස්කෘතියක්. ආණ්ඩුව නමැති මැජික් පෙට්ටිය අපට කියනවා ගෙදරට වෙලා ඉන්න කියලා. ඊළඟට කියනව ගෙදරට වෙලා ඈනුම් ඇර ඇර ඉන්නෙ නැතිව ගෙවතු වගා කරන්න කියලා. ඉස්සර වගේ නෙමෙයි දැන් අපට ඕනෑම බැරෑරුම් කටයුත්තක් ඉතා විනෝදජනක සරල මුහුණු පොත් ට්‍රේන්ඞ් එකක් කරගන්න පුළුවන්. ඉතිං වගා සංග්‍රාම ට්‍රේන්ඞ් එකට ඇතුළු වෙලා මල් පෝච්චියක මිරිස් පැලයක් දෙකක් වවලා මුහුණු පොතේ ෆොටෝ දාලා ගෙවතු වගා සංග්‍රාමය සමග විනෝද විය හැකියි.
කොරෝනා සමග සටන්කරන ලෝකයේ සිටින අහිංසකම ජනතාව අපි වෙන්ඩ ඇති කියලා හිතෙන තරමට මේ දේවල් අහිංසකයි.
ඒත් අහිංසක දේවල් අපි හිතන තරම් අහිංසක නෑ කියලා හිතෙන්නේ කොරෝනා කාර්යසාධක බලකායේ බැසිල් රාජපක්ෂ මහත්තයා මාධ්‍යයට ඇවිල්ල කථා කරනවා දකිනකොට. උන්නැහේ කියන්නෙ ගෙවතු වගාවට අවශ්‍ය බීජ පවා ගෙදරටම ගෙනත් දෙන බව.
පසුගිය රාජපක්ෂ රෙජීම සමයේ බීජ පනතක් සකස් කරලා ෆයිල් ඇතුළේ තියාගෙන ඉන්නවා. කොරෝනා මෙහෙයුමෙන් පසුව එන තුනෙන් දෙක ගැනීමේ මැතිවරණ යුද මෙහෙයුමෙන් පසුව මේ බීජ පනත් එළියට ඒමේ අවදානම් තත්වයක් තියනවා. දැනට කෙටුම්පත් කරලා තියෙන බීජ පනතට අනුව නම් බිත්තර වී මල්ලක් දෙකක් හදාගන්න පුංචි ගොවියෙක් පවා හිරගෙදර ගිහිං නතර වෙන්න පුළුවන්. ඒක නිසා අපේ ගොවි මහත්තුරු ලොකු වැඩ කරන්න යන්නෙ නැතුව බැසිල් මහත්තයගෙන් බීජ ඉල්ලගෙන මල්පෝච්චිවල වගා කරලා ෆොටෝ අප්ලෝඞ් කරමින් ජීවත් වෙන්ඩ පුරුදු වෙන එක නුවණට හුරුයි.
ඔරිජිනල් සංග්‍රාමවලට වගේම වගා සංග්‍රාමවලටත් අපට ඇත්තේ මයිල් කෙලින්වෙනසුලූ අතීතයක්. අපේ දේශපාලන අතීතයේ අලූතින් බිහිවන හැම ආණ්ඩුවක්ම වැඩ පටන් ගන්නේ වගා සංග‍්‍රහමවලින්. පස්සේ පස්සේ අලූතින් කරළියට එන හැම ඇමතියෙක්ම වගා සංග්‍රාම මාධ්‍ය සංදර්ශන පවත්වන්න පටන් ගත්තා. ඒවා හැම එකක්ම පාහේ දිගු සටන් විරාමවලට ගොස් නොපෙනී නිවී ගියා.
චන්ද්‍රිකා රෙජීමයේ දෙවන භාගයට සම්බන්ධ වුණු ජවිපෙට පවා මේ සංග්‍රාම ආකෘතියෙන් ගැලවෙන්න බැරිව වැව් හාරගෙන හාරගෙන ගියා මතකයි. රට තුළ පාංශුඛාදනය වැළැක්වීම සහ වැව් හෑරීම කියන්නේ නිරන්තර ක්‍රියාවලියක්. එසේම රටේ මෝසම් වැසි බාධාවකින් තොරව පැමිණි සෑම අවස්ථාවකම රටේ වී නිෂ්පාදනය වැඩිවෙලා රට සහලින් ස්වයංපෝෂිත වෙනවා. හැබයි හැරුණු තැපෑලෙන්ම ආපහු හාල් පිටරටින් ගේනවා. නිරන්තර සහ ස්වාභාවික ක්‍රියාවලි සංග්‍රාම ලෙස අර්ථ දැක්වීම අයිඩියලොජිකල් ප්‍රශ්නයක්.
ගෙවතු වගාව කියන්නේ එක අතකට සංග්‍රාමයක් තමයි. මොකද එහි නිරුවත් අරමුණ තමයි ලෝක ආර්ථික මකුළුදැලෙන් ගැලවිලා ගෘහස්ථව හෝ ආර්ථික ඒකකයක් හදාගැනීම. ඒකට ඉතිං අවංක උත්සාහයක් සහ තල්ලූවක් රටේ ආර්ථික සම්පාදනයෙන් ලැබෙන්න ඕනි. බහුජාතික සමාගම් ආයෝජන හරහා රටේ කෘෂිකර්මාන්තය අප්ඬේට් කිරීම තමයි දැනට රටේ හැම ආණ්ඩුවකම වගේ ප්‍රතිපත්තිය වුණේ. ඒ කියන්නේ මකුළුදැල තව තවත් ශක්තිමත් කරන වැඩනෙ.
සරද සමරසිංහ
