එකම රූපකාය හිමි හත් දෙනෙකු බැගින් මිහිපිට සිටිතියි යන මතය විද්‍යාත්මක බව කියවෙතත් ඇතැමෙක් එය මිථ්‍යාවකියි බැහැර කරති. ලෝක ජනගහණය බිලියන අටකට ආසන්න ය. ඒ අතර අතිශයින් ම සමාන රූ ඇත්තන් සිටින බව ඡායාරූප සමග ම වාර්තා කෙරෙන අවස්ථා ද දැකිය හැකි ය. මේ ද්විත්ව කාය සංකල්පය විවිධ නිරීක්ෂකයන්ගේ අවධානයට ලක් වන්නක් මෙන් ම විවිධ කලා නිර්මාණයන්ට පාදක වන්නක් ද වේ.
ජෝර්ඩන් පීල් විසින් 2019 දී පිටපත ලියා අධ්‍යක්ෂණය කරන ලද ඹි නම් සිනමාපටය එලෙස ද්විත්ව කාය සංකල්පය යොදා ගත් නිර්මාණයකි. පාරභෞතික හෝ අද්භූත බලවේග පදනම් කර ගත් සිනමා කෘති නැරඹීමට එතරම් ප්‍රිය නොකරන මා ඹි සිනමා පටය නැරඹුවේ අලස නෙතකිනි. චිත්‍රපටයේ අවසාන ජවනිකාව දක්වා එය මා තුළ කිසියම් හෝ අපූර්ව හැඟීමක් ජනිත කළේ නැතැයි කීව ද නිවැරදි ය. එහෙත් චිත්‍රපටයේ අවසානය මුළු වෘත්තාන්තය ම නැවත ස්මරණය කෙරෙන කූටප්‍රාප්තියක් මතු කරනුයේ නොසිතූ විරූ දාර්ශනික අන්තයකට අප ගෙන යමිනි. සංත්‍රාස ශානරයේ චිත්‍රපටයක් සඳහා ලියැවෙන විද්‍යා ප්‍රබන්ධයක් මිනිස් ජීවිතය සම්බන්ධ යථාර්ථවාදී දැක්මකට සම්බන්ධ කිරීමේ අපහසු කාර්යය මේ නිර්මාණයේ දී සාක්ෂාත් කර ගැනීමට සිනමාකරුවා සමත් වී තිබේ. හුදු ආනන්දය තුළින් වහා ම ප්‍රඥා කලාපයකට ගෙන යනු ලැබීම රසිකයෙකු කලා නිර්මාණයකින් ලබන අපූරු අත්දැකීමකි. චිත්‍රපටය නිමා වී විනාඩියක් තුළ එම අත්දැකීම ලද මම එයට දැඩි ලෙස ඇලුම් කළා පමණක් නොව දැන් ඒ ගැන සටහනක් ද ලියමින් සිටිමි.
සාවුන් යොදා ලත් ක්ලෝනකරණ ක්‍රියාවලියක් මගින් රජයේ අනුග්‍රහයෙන් ඇමරිකානුවන්ගේ ද්විත්ව කායන් නිර්මාණය කරන ව්‍යාපෘතියක් ඹි චිත්‍රපටයට පාදක වේ. එම ව්‍යාපෘති භූමියේ භූගත අවකාශයෙහි එක් විවරයක් කැඩපත් ශාලාවක් ලෙස වෙරළාසන්නේ පිහිටුවා තිබෙන අතර 1986 වසරේ දී පවුලේ සැඳෑ සංචාරයක් අතරතුර අහම්බෙන් එම කුටියට ඇතුළු වන ඇඩිලේඞ් විල්සන්හට එහි දී තමාගේ ද්විත්ව කාය මුණ ගැසේ. මුළු සිනමා නිර්මාණය ම ගලා යන්නේ මේ සිදුවීම පාදක කර ගනිමිනි. ජීවිතය පුරා ම ලුහුබඳින ඒ අද්භූත මතකය දෙබස් අතර රැව් දෙන්නේ මෙසේ ය.
“ත්‍ව..පොඩි කාලෙ මං අම්මයි තාත්තයි එක්ක බ්‍රෝඞ්වේ එකට ගියා. මං ඔහේ ඇවිදගෙන ගියා. ඒ ඇයි කියලා මං දන්නෙ නෑ. මං ඔහේ ගියා. අන්තිමට මං නතර වුණේ කැඩපත් ශාලාවක. එතන තව ගෑනු ළමයෙක් හිටියා. එයා මං වගේමයි. හරියට ම මං වගේ……..ඒ මගේ ප්‍රතිබිම්බය නෙමෙයි. එයා ඇත්ත ම කෙල්ලක්. මං පුළුවන් තරම් වේගෙන් ආපහු දිව්වා. මගේ ජීවිතේ පුරා ම මට දැනෙන්නේ එයා මං පස්සෙන් පන්නනවා කියලා….”
කුඩා කල තමාගේ ම ද්විත්ව කාය විසින් තම අනන්‍යතාව සොරා ගත් පසු ඇඩිලේඞ්හට එය සොයා සටන් වැදීමට සිදුවෙයි. මේ සටන අපට වෙනත් මානයකින් කියවා ගත හැකි ය. ජීවිතය ඇදී යන්නේ අප කැමති වන ආකාරයට නොවේ. ඉතිහාසයේ නිශ්චිත දවසක හෝ අද දක්වා ක්‍රම ක්‍රමයෙන් හෝ අපට අප අහිමි වී ගොස් ඇත. අහිමි වී ගිය තම සැබෑ ප්‍රතිරූපය නැවත අත්පත් කර ගැනීමේ සටන සැම දා සැම තන්හි ම පවතින්නකි. තමා අහිමි වූ මනුසතුන්ගේ සනාතන අරගලය මේ චිත්‍රපටයේ යටිතලයෙන් සංකේතවත් කරනු වැන්න. ඒ සටන යම් යම් ජයග්‍රහණයන් අත් කර දෙනවා විය හැකි ය. එහෙත් නූතන සංකීර්ණ සමාජය තුළ බොහෝ විට එය ලබන්නේ පරාජය ම නොවේ ද?
ඹි චිත්‍රපටය මෙබඳු යාබද චින්තන කුටීර වෙත අප රැගෙන යයි. සමාජයේ සැබෑ නපුර සැරිසරනුයේ වෙස් වලාගෙන ය. ඇතැම් විට අප ජීවිතය පුරා නපුර යැයි පිළිකෙව් කර ඇත්තේ යහපත බව පසුව වැටහී යයි. එහෙත් යහපත් වෙසින් සිටි නපුර අතින් නැවත නැවතත් සැබෑ යහපත සහ සාධාරණත්වය පරාජය වූ පසු අපේ ජයග්‍රාහී සතුට කලකිරීමේ වේදනාවකට හැරේ. මේ සත්‍යයෙන් හද රිදවා ගන්නට නම් අපට මේ චිත්‍රපටය අවසානය දක්වා ම නරඹන්නට සිදු වේ.
මිනිසා තමා සමග ම කරන අරගලය නිර්මාණ ලෝකය තුළ විවිධාකාර පරිකල්පනයන් ඇසුරේ අරුත් ගන්වා තිබේ. ඹි චිත්‍රපටයෙන් ලද අභිප්‍රේරණය එවැනි වෙනත් අර්ථකථන කිහිපයක් වෙතට ද අප ගෙන යයි. ඩූපන්ගැන්ගරයා තමා හා සටන් වදින කෙනෙකු මෙන් ම තමා තුළ සිටිමින් මෙහෙයවන හෝ වලක්වන සිතුවිලි බලවේගයක් ද විය හැකි ය. තමා තුළ ම සිටින තමාගේ අනෙකා ගැන නිර්මාණකරුවෝ විවිධ දෑ ලියති. ඈන් සෙක්ස්ටන් සහ සිල්වියා ප්ලාත් යන කිවිඳියන් දෙදෙනා ගැන වරින් වර සමවැහි රේඛා සටහන් තැබුවෙමි. අද නැවත ඔවුන් දෙදෙනා කැඳවා ගෙන එන්නට සිදු වී ඇත. සම්බන්ධයක් නැතත් ඈන් වයස 45 දීත්, සිල්වියා වයස 30 දීත් දිවි නසා ගත් බව ද මතක් කරමි. ඔවුන් දෙදෙනා ලියූ සුවිශේෂ කවි දෙකක ඇතුළත් කල්පනාවෝ තමන්ගෙන් කොටස බැගින් මෙහි ලියන්නැයි මා පොළඹවති.
ඈන් සෙක්ස්ටන්ගේ කවිය මෙසේ කියයි.
අප බොහෝ දෙනෙකු තුළ
පිටතට එන්නට හදන පොඩි මහලු රුවක් ඇත සවන් රැහැනක වැනි සිහිනි සරකින් ටෘමන්ගේ විරාගික හඬින් කොඳුරනවා ඔහු මං ඔබේ කුරුමිට්ටා
මායි ඇතුළත ඉන්න සතුරා ඔබේ සිහිනවල නියමුවා.
සිල්වියා ප්ලාත් ද සිය දිගු කවියෙන් තමා තුළ සිටින ද්විත්ව කාය ගැන පවසන්නී ය.
මගේ අනෙකිය මහද තුළ ටින් බෙරයක් වයයි මා නිදාගන්න හදන විට ඇඳුම් වනමින් සිටියි මා සාද ඇඳුමක් අඳින විට ඈ වැලපෙයි වැලපෙයි
මා අලයකට අනින සඳ ඈ හඬයි මා යමෙකු සිඹින විට ඉකි බිඳියි.
නැවත ඹි චිත්‍රපටය දෙස බලමි. නමින් ම ඉඟි කරන පරිදි ඒ කතාව ‘අප’ ගැන ය. සැබෑ ඇඩිලේඞ් වූ කලී තමාගේ ජීවන උරුමය සොයා එන රෙඞ් ය. ඇය තමාට සිදු වූ අසාධාරණය විග්‍රහ කරන ආකාරය අප හද සසලවන්නේ ඒ අදාළ අවස්ථාවේ දී නොව සිනමාපටය නරඹා නිම කළ පසුව ය. ඇතැම් විට අනන්‍යතාව අහිමි කර ගත් අපේ ම කතාවක් සේ රෙඞ් කියන කතාව අපට ඇසෙන්නට ඉඩ තිබේ.
“…..එකමත් එක කාලෙක ගැහැනු ළමයෙක් හිටියා. එයාට හෙවණැලි ළමයෙකුත් හිටියා. මේ දෙන්නා යා වුණා. නැවත වෙන් වෙලා ගියා. ගැහැනු ළමයාට රසවත් උණුසුම් ආහාර ලැබුණා. හෙවණැල්ලට බඩගිනි දැනුණා ම ලැබුණේ ලේ ගලන අමු හා මස්. නත්තල් දාට ගැහැනු ළමයාට ලස්සන පුළුන් පිරුණු සෙල්ලම් බඩු ලැබෙන කොට හෙවණැල්ලට ලැබුණෙ මුවහත් සීතල සෙල්ලම් බඩු!………..ඉතින් ඔයාට පේනවා මේ කාලෙ පුරා ම හෙවණැල්ල ගැහැනු ළමයාට වෛර කරපු එක වැරදි නැහැ……”■
