දේශපාලන පරිමණ්ඩලය තුළ සදාතනික සත්‍යයන් යනුවෙන් පැවතිය හැකි කිසිවක් නොපැවතුන ද බලය පිළිබඳ ගැටලූ‍ව සහ එයට දේශපාලකයන් ආමන්ත‍්‍රණය කරන ආකාරය අතර කිසියම් සාම්‍යතාවක් ඓතිහාසිකව ගොඩනැංවී ඇති බව සත්‍යයකි. දේශපාලනය වූකලී මානවයා කණ්ඩායම් ගත පරිසරය තුළ සිය ආධිපත්‍ය තහවුරු කරගනිමින් අතිශය ස්වාර්ථකාමී ලෙස බලය පසුපස හඹා යාමක් බව යථාර්ථවාදී දේශපාලන න්‍යායේ ඉගැන්වෙන අදහසකි. බලය යනු දේශපාලනයේ කේන්ද්‍රීය ද්‍රවශීලතා සාධකය වශයෙන් ගැනීම ම යනු සමාජය පිළිබඳ දේශපාලන න්‍යාය පත‍්‍රය වඩාත් පාර්ශවීය කෝණයකින් දැකීමකි. වඩාත් වැදගත් විය යුත්තේ දේශපාලනයේ අවසන් නිෂ්ටාව ද? නැතිනම් එම නිෂ්ටාව ළඟා කර ගැනුමට භාවිතා කරන ආධාරකයන් ද?
දේශපාලනය යනු බලය පසුපස හඹා යාමේ අනවරත අරගලයක් බවට විශ්වාස කරන දාර්ශනිකයන් බලය ලබා ගැනීමට පවතින ඕනෑම ආධාරකයක් භාවිතා කිරීම අනුමත කරයි. එනම්, දේශපාලනය සහ ආචාරධාර්මික හා සදාචාරාත්මක පරිමණ්ඩල අතර පැවතිය යුතුයයි සම්මත කිසිදු අත්‍යාවශය සම්බන්ධයක් ඔවුන් නොදකී. කෙසේමුත්, දේශපාලන අචාරධාර්මිකත්වය හෝ සත්‍යවාදී පැවැත්ම සමාජ ප‍්‍රගමනයට අතිශය වැදගත් වන බවට අපි පිළිගනිමු. පවත්නා ධනවාදී ආර්ථික අවකාශය තුළ පුද්ගලයාට හා කණ්ඩායම්වලට ආචාරධාර්මික වියහැකි ද යන කාරණයත් යමෙකුට මතුකළ හැකිවේ. නමුත්, දේශපාලන පරිමණ්ඩලය ආචාරධාර්මික මාර්ගයේ ගෙන යෑමේ දේශපාලනය ධනවාදය සේම සමාජවාදය තුළද එකසේ වැදගත් වන බව අපගේ අදහසයි.
වත්මන් ජනාධිපතිවරයා ආචාරධාර්මික දේශපාලනය පිළිබඳ විශාල බලාපොරොත්තුවක් සමාජය හමුවේ තැබීය. එක්සත් ජාතික පක්ෂයෙන් එවන් පොරොන්දුවක් සිවිල් සමාජය අපේක්ෂා නොකළහැකි මුත් යහපාලන රෙජීමය යනු ආචාරධාර්මික ප‍්‍රතිමානයන් සමස්තයක නියෝජනයකි. ද්‍රව්‍යාත්මක දේශපාලන පොරොන්දු පිළිබඳ අදහස වෙනුවට ප‍්‍රජාතාන්ත‍්‍රික ප‍්‍රතිමාන තුළින් දේශපාලන ක‍්‍රියාවලිය ජවසම්පන්න වීමම විශාල ජයග‍්‍රහණයකි. නමුත් යහපාලනය හා ආචාරධාර්මික දේශපාලනය අතර කිසිඳු සම්බන්ධතාවක් පැවතිය යුතු නොවන බවට එම රෙජීමය වඩාත් හොඳින් අපට දෛනිකව පැහැදිළි කරමින් සිටී. ජනපතිවරයා සහ එජාපය අතරවන කඹ ඇදිල්ල කෙළවර ඇත්තේ යහපාලනයේ තාවකාලික සම්භෝගයේ කෙළවර පමණක්නම් එය සමාජයට එතරම් බරපතළ කාරණයක් නොවිය හැක. නමුත්, මෙරට දේශපාලනය සබුද්ධික මඟ වෙත කැඳවා ගැනීමේ දේශපාලන ව්‍යායාමයට එය විශාල හානියක් ගෙන දෙනු ඇත.
කිසියම් ආකාරයකින් යහපාලනය කෙලවර වන්නේ සම්ප‍්‍රදායික ශී‍්‍රලනිප හා යුඇන්පී දේශපාලන ධ‍්‍රැවීයතාව තුළ මෙරට දේශපාලනය යළිත් වරක් ප‍්‍රතිගාමීත්වයේ අගාධය තුළ අතරමන් කරවීමෙන් නම් එයට එරෙහි දේශපාලන ප‍්‍රතියෝගිතාවය ගවේෂණය කිරීම වහාම ඇරඹිය යුතුව තිබේ. මෙරට දේශපාලන පරිමණ්ඩලය තුළ සමාජවාදය සහ ප්රජාතන්ත්රවාදය පිළිබඳ අපේක්ෂාව ගතානු ගතික දේශපාලන පංතීන් තුළින් සාධනය නොවන බවත් එසේම එම පංතීන්ට සැබවින්ම දේශපාලන ආඥාදායකත්වය හා නිර්ධන පංතීන් හා ආන්තික පිරිස් මර්ධනය කිරීම පිළිබඳ ඇත්තේ විශාල එකඟතාවක් බවත් මේ මොහොත අපට වඩාත් හොඳින් පැහැදිළි කරයි.
සිරිසේන හා වික්රමසිංහ සේම සිරිසේන හා රාජපක්ෂ හවුල ද නියෝජනය කරනුයේ යහපාලන අපේක්ෂා හෝ අනෙකුත් දේශජ අපේක්ෂා නොවන බවට වටහා ගැනීමට මෙරට සාමාන්‍ය මහජනයාට නොහැක. ඒ ඒ සඳහා වන විද්‍යාවක් නොමැතිකම නිසා හෝ වාමාංශික කඳවුරු දේශපාලනය ද තවමත් ඔවුන් සිරවී සිටින අධානග‍්‍රාහී චින්තනයන්ගෙන් එළියට පැමිණ නොමැති නිසා වියහැක. ඓතිහාසික ව මෙරට අත්දකින ධ‍්‍රැවීයතාවාදී දේශපාලනය අවසන් කිරීමේ අභියෝගය ජයගැනීමට සම්ප‍්‍රධායික සේම අතිශය සංකීර්ණ පිළිතුරු ද පැවතිය නොහැක. එම පිළිතුර පවතින්නේ පවත්නා දේශපාලන පන්තිය පිලිබඳ නිවැරදි විශ්ලේෂණයක් හා එයට එරෙහි අතිශය රැුඩිකල් භාවිතාවක් තුළ විය හැක. නමුත්, සමස්ත රාජ්‍ය යන්ත‍්‍රයම වසා පැතිරුණ දෘෂ්ටිවාදීමය අන්ධකාරයට, ජාතිවාදී හා පාරිභෝජන ධනවාදී සේම ස්වෝත්තමවාදී දෘෂ්ටිවාදයට, එළිය දීමේ දේශපාලනය කොතරම් ආලෝකමත් ලෙස දැල්විය හැකිද? හා ජනතාව එම ආලෝකය වෙතට කැඳවීමට එම දේශපාලන වාගාලංකාරයට කොතරම් හැකියාවක් ලැබේද? ආදී ගැටළු ගණනාවක් ද ඒ සමගම මතුකළ හැක.
යහපාලනය බල දේශපාලනය කරතබාගෙන සිය පංතිමය හා පවුල්මය දේශපාලන සීමාවන් හි බලය තර කරද්දී දේශපාලන ප‍්‍රතිසංස්කරණ දේශපාලනය සහ ආර්ථික සුරකෑමට, ජාතික සම්පත් විකිණීමට එරෙහි දේශපාලනයද යම් මට්ටමකින් වාමාංශික ව්‍යාපාරය තුළින් නියෝජනය වනු දැක ගත හැක. නමුත් මෙරට වාමාංශික හෝ විකල්ප පක්ෂ වශයෙන් හඳුනා ගන්නා ක‍්‍රියාකාරීත්වයද තමන් විසින් මෙතෙක් ආමන්ත‍්‍රණය නොකරණ ලද පිරිස් වෙතට ප‍්‍රමාණාත්මකව හා තීරණාත්මක ලෙස ගමන් කරන බවක් නොපෙනේ. එම නිසා වම දකුණ අතර භේදයට වඩා සමාජය වඩාත් දේශපාලනික කිරීමේ දේශපාලනයක් අවැසි බව දැකිය හැක. යහපාලන රෙජීමය සිය සුජාත භාවය අහෝ්සි කරගෙන ඇති තත්ත්වයක් තුළ මෙරට සාතිශය දිළිඳු ග‍්‍රාමීය බෞද්ධ, හින්දු හා ඉස්ලාමීය ජනයා පෙළගස්වන ප‍්‍රති-යහපාලනික හා දක්ෂිණාංශික අධිකාරිවාදයට එරෙහි පුළුල් ජනතා බලයක් ගොඩනැංවිය යුතුය. වැක්ලාව් හැවෙල් දුටු ලෙසට එම දේශපාලනය බලය වෙනුවෙන් සිය සත්‍යවාදී අචාරධාර්මිකත්වය කැප නොකොට සිටිය යුතුය.
අතුලසිරි සමරක‍ෝන්
