1977න් පසු ලංකාවේ සමාජ සැකැස්ම ආර්ථික පසමිතුරුතාවයෙන් තීරණාත්මක ලෙස නිශ්චය වීමට පටන් ගෙන වසර හතළිහකට ආසන්නය. ඊට සමාන්තරව අපට කියවීමට ලැබුණේ උපරි ව්‍යුහයේ දේශපාලනය පිළිබඳ පුළුල් වියමනකි. එකී දශක හතර පුරාම සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදය නම් වූ සමාජ පරිකල්පනය වත්මන් නව ලිබරල් ගෝලීය ධනවාදය සමග දැක්වූ සම්බන්ධය හා වෙනස අනාගතයටත් විවෘත වූ ඉතිහාසයකි. යහපාලන දෘෂ්ටිවාදය ඉතාම කෙටි කලකින් කිච වීමේ තතු යනු ජාතිකවාදය යළි යළිත් සිය ශක්‍යතාවය අත්පත් කරගැනීම ගැන වන නිවේදනය බව පෙනෙමින් තිබෙයි. මේ තතු යටතේ සමාජයක් එක්රැස්ව තබාගැනීමට අදාළව ජාතිය හා ජාතිකවාදය සතු සුවිශේෂී යාන්ත‍්‍රණය මූලික න්‍යායික හඳුනා ගැනීමකට ලක් කර ගැනීම අවශ්‍යය.
”ජාතිය නම් වූ හිස් හැඟවුම්කාරකයේ එක්තරා සුසම්බන්ධයක් ලෙස වන ජාතිකවාදය නූතන ප‍්‍රජාතනත‍්‍රවාදී දේශපාලන කතිකාව තුළ නියාමක ලක්ෂ්‍යයක් (Nodal Point) බවට පත්වෙමින් නොපැමිණි සමාජ පූර්ණත්වයක් සංකේතකරණය කිරීමේ ආකාරයක් ලෙස කි‍්‍රයාත්මක වෙයි.”
එහි තේරුම කුමක්ද?
ක්ලෝඞ් ලෙෆෝ නම් දේශපාලන සිතන්නා සමාජයක් රාශීභූත වන ආකාරය විග‍්‍රහ කර ඇති අයුරු මෙහිදී අපට වැදගත් වේ. සමාජයක් ඒකරාශී කළ හැක්කේ සමාජයෙන් පිටත ඇති සංකේත බලයකට එය සම්බන්ධ කිරීමෙන් පමණි. සමාජයත් එම සංකේත බලයත් අතර ඇත්තේ පරිකල්පනීය සම්බන්ධයකි. නූතන ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී රාජ්‍යයන් හි ව්‍යවස්ථාමය බලය මෙහිදී සිහියට නැගෙනු ඇත. එහෙත් පැරණි රාජාණ්ඩුවලදී මෙම සංකේතීය බලයේ තැන පුරවා තිබුණේ කුමාරයා විසිනි. එම පිරවීම සුජාත කිරීම සඳහා ඔහු විසින් කළ යුතුව තිබූ දෙයක් විය. එනම් මිනිස් බව හා දේවත්වය අතර මැදිහත්වීමක් කිරීමය. මෙම ධ‍්‍රැවයන් දෙකෙන් එක් පසෙකට කුමාරයා සම්බන්ධ වන්නේ නම් ඔහුගේ සුවිශේෂී ශරීරය හා ඔහුගේ නියෝජනයෙන් මූර්තිමත් කිරීමට බලාපොරොත්තු වන විශ්වීයත්වය අතර වන පරතරය හෙළිදරව් කළ යුතුය. එසේ නොවේ නම් කිරීමට ඇත්තේ තමන්ගේ නාමයෙන් පාලනය සිදු කරන ආඥාදායකයෙකු වීමයි.
කෙසේ වුවද වත්මන් ලෞකික සමාජයන් හි කුමාරයාගේ භූමිකාව අභාවයට ගොස් ඇත. ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී විප්ලවයන්ගේ වැදගත්කම වන්නේ සුවිශේෂී ශරීරයකින් ඉහත සංකේතීය බලය නියෝජනය කිරීම බිඳ වැටීමයි. එහි ප‍්‍රතිඵලය වූයේ බලය යන්න හිස් තැනක් වී එය අදෘශ්‍යමානව යාමයි. දැන් බලයේ තැන පූර්ණව අත්කරගත හැකි පුද්ගලයෙකු හෝ කණ්ඩායමක් නැති වී තිබෙයි. පෙනෙන්නට තිබෙන්නේ සමාජයේ නාමයෙන් බලය අත්හදා බලන විවිධ උත්සාහයන් රැුසක් පමණි. එහි ප‍්‍රතිඵලය ලෙස වන්නේ සමාජයේ ඒකීය බව ඇති කිරීමට ගන්නා සෑම ප‍්‍රයත්නයකින්ම ගැටුම් හා පසමිතුරුතා පැන නැගීමය. එය විරුද්ධාභාසයකි. ඒ අනුව සංකේතීය බලයේ හිස් අවකාශය තුළ ස්ථානගත වීමට නම් පුළුල් හෙජමොනියක් ගොඩනැගිය යුතුය. මෙතැනදී හෙජමොනිය යනු දෘෂ්ටිවාදී නායක ආධිපත්‍යයක් පිහිටුවීමෙන් පවත්වා ගන්නා අණසකකි. එය එක්තරා අයුරක සහනුමැතියේ පිටුබලය මත ගොඩනැංවූ බලාධිපත්‍යයකි. ජාතිය, ජනතාව වැනි හිස් හැඟවුම්කාරකයන් නූතනවාදී දේශපාලන කතිකාව තුළ තීරණාත්මක නියමු කේන්ද්‍රයන් (Nodal Point) ලෙස භාවිත කෙරෙන්නේ ඉහත තතු යටතේය. සරලව කිව හොත් මම කතා කරමි යන්න ජාතිය කතා කරයි බවට පත් කළ යුතුය. කෙසේ වෙතත් ඒ සඳහා ජාතියට ගෙනෙන යහපත පිළිබඳ වියුක්ත කතා ප‍්‍රමාණවත් නොවෙයි. සංකේතීය බලයේ හිස් අවකාශය පුළුල්ව අත්කර ගැනීමට නම් කිසිවෙක් ජාතිය වැනි හිස් හැඟවුම්කාරවලට සුවිශේෂී අන්තර්ගයක් සපයමින් හෙජමොනික කළ යුතු වේ.
ජාතික අවකාශය පිළිබඳ සමජාතීකරණය හා සාරාත්මකරණය විසින් ජාතිය යනු කුමක්ද යන්න ගැන වන ප‍්‍රකාශන රැුසක් ගොඩනංවනු ලැබෙයි. එහෙත් ඒ සියල්ලෙන්ම දිගින් දිගටම මග හැරී යන යම් දෙයක් ඇත. එනම් ජාතියේ සැබෑම වූ සාරය කුමක්ද යන ගැටළුවයි. ජාතිය පිළිබඳ ඉහත දැක්වූ ඒකමානීය ගල් ගැස් වූ නාමකරණයන් බිහිවන්නේ මෙම ගැටළුවට සොයාගන්නා සාමූහික පිළිතුරක් මගිනි. සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදය පිළිබඳ ජනප‍්‍රිය ප‍්‍රකාශමානවීම් සිහියට නගා ගැනීමෙන් මෙම පිළිතුර පිළිබඳ සංඥාවක් ඇති කර ගත හැකිය. පසුගිය දශක කිහිපය පුරාම එහි නියෝජන ප‍්‍රකාශකයන් සිංහල බෞද්ධත්වය ගැන කතා කරමින් කර ඇත්තේ එහි විවිධ කුමන්ත‍්‍රණකාරී සතුරන්ව නම් කිරීම වේ. දෙමළා, මුසල්මානුවා, අධිරාජ්්‍යවාදියා, එන්.ජී. ඕ. කාරයා, පරගැත්තා, සංකරයා, ත‍්‍රස්තවාදියා ආදි වශයෙන් විවිධ සතුරු නාමකරණයන් නොමැතිව සිංහල බෞද්ධ සාරයක් පරිකල්පනය කිරීමට ඔවුනට නොහැකි වී තිබෙයි. ජාතිය හෙජමොනික කිරීමේ හා තහවුරු කිරීමේ අවසාන මූලය වන්නේ ද එම පිළිතුර බව පෙනෙයි. එම පිළිතුර වනාහි ජාතියේ සතුරන් පිළිබඳ කතිකාමය ගොඩනැංවීමයි. මින් ස්වයංකී‍්‍රයව ජාතියේ ඇතුළත හා පිටත තනා දෙයි. ජාතියට එරෙහි කුමන්ත‍්‍රණ න්‍යායන් පැන නගින්නේ ද මෙතැනිනි. එම ජාතියේ සතුරන් නිර්මාණය කිරීම සිදුවන්නේ ජාතියට එරෙහි කුමන්ත‍්‍රණයක් පිළිබඳ අදහස රැුගෙන එන පරිදිය. ඒ සඳහා ගෝලීය අත්දැකීම් දෙකක් මෙතැනදී සටහන් කර තැබීමට කැමැත්තෙමු. කොමියුනිස්ට් සතුරාගේ බිඳ වැටීමෙන් පසු චීනය, උතුරු කොරියාව හා ඉස්ලාමීය රටවල් අතර වන මූලධාර්මික සන්ධානය විසින් බටහිර ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදී රාජ්‍යයන් තර්ජනයට ලක් කර ඇතැයි කී කතාව ඉන් එකකි. අනෙක වන්නේ නැගෙනහිර යුරෝපය, ජපානය, ආසියානු කොටි හා ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය විසින් වෙනස් ආකාරයන්ගෙන් යුරෝපා ආර්ථිකය දුර්වල කිරීමට හේතු වූ බවයි.
සමාජ ලූබ්ධිමය විශ්ලේෂණයට ඇති නෑකමෙන් කිවහොත් ජාතියේ – වර්ගයේ සතුරන් යනු සුවිශේෂී වූ අතිරික්ත ප‍්‍රමෝදය යි Excessive Enjoyment). එහෙයින් ජාතිය – වර්ගය පැවතිය හැක්කේ එහි සුවිශේෂී ප‍්‍රමෝදය විවිධ සමාජ භාවිතයන් තුළ අඛණ්ඩව භෞතික කිරීමේ දුරට හා එම භාවිතයන් ජාතික – වාර්ගික මිත්‍යාවන් තුළ ව්‍යුහගත කිරීමේ අනුවර්තනයන් තුළයි. ජාතියේ – වර්ගයේ වන මෙම සුවිශේෂී ප‍්‍රමෝදය සාරාත්මකව අපට ජාතික දෙය (National thing) ලෙස නම් කළ හැකිය. ජාතික – වාර්ගි ක මිත්‍යාව සැමවිටම ඉහත කී ජාතික දෙයට ඇති අයිතිය සමග නිර්මාණය වන්නකි. ඊට අනුව අපගේ ජාතියේ – වර්ගයේ සතුරන්ට අපගේ ප‍්‍රමෝදය සොරා ගැනීමට සහ හෝ යම් රහසිගත විපරීත ප‍්‍රමෝදයක් වෙතට පිවිසීමට අවශ්‍ය වේ. ප‍්‍රමෝදයේ මෙම සොරකම අපගේ අනෙකා වෙතට පැවරීම විසින් සැබවින්ම සඟවාලන්නේ අපගෙන් සොරාගැනීමට තරම් දෙයක් අපට හිමි වී නොමැති වූවාය යන ඇත්තය. අනෙකාගේ සුවිශේෂී ප‍්‍රමෝදය ෆැන්ටසිගත කිරීමෙන් හෝ ඊට වෛර කිරීමෙන් හෝ සිදුකෙරෙන්නේ අපගේම ප‍්‍රමෝදයේ ආකෘතිය හෙළිදරව් කර ගැනීම හෝ ඊට වෛර කිරීමයි. ඉන් එක් අතකින් ප‍්‍රවේශ වීමට නොහැකි අනෙකාගේ ප‍්‍රමෝදය පිළිබඳ තෘප්තිමත්භාවයක් අපට ලබා දෙයි. අනෙක් අතට අප තුළම වන පූර්ණත්වයේ විය නොහැකිභාවයෙන් අපව ආරක්ෂා කරලමින් එය වියහැකිභාවයක් බවට දෘෂ්‍යමාන කෙරෙන පරිද්දෙන් පිටත අනෙකාට බැහැර කරනු ලබයි.
විදර්ශනකන්නන්ගර
