මා ඉහත මාතෘකාව තනා ගනු ලැබූයේ ගුණදාස අමරසේකර ගේ ”කියනු මැන දිවි අරුත” කෙටිකතා සංග‍්‍රහය ආශ‍්‍රයෙනි. මේ කෙටිකතා පොතේ නම මගේ සිහියට නැඟු‍ණේ අද දින (සැප්තැම්බර් 5) පැවැති රාජපක්ෂ කඳවුරේ උද්ඝෝෂණයට සහභාගි වූ ඇතැම් පුද්ගලයන්ගේ චර්යාව පිළිබඳ විවිධ උපහාසාත්මක තොරතුරු, ඡායාරූප යනාදිය සමාජ මාධ්‍යයන්හි සංසරණය වෙනු දුටු විටය. ඒ හරහා මුලින්ම මට කෘතියේ එන මැයි දිනය යන කතාව සිහිවිය. කෙසේ වෙතත් මා මේ සටහනට මූලික වශයෙන් මාතෘකා කරගන්නේ වෙනත් දෙයකි.
ඒ ශ‍්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණේ, කොළඹ නගරාධිපති ධුරයට තරඟ කළ මිලින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ පොතක් සහ එය දොරට වැඞීමේ උත්සවය පිළිබඳ වූ මතභේදාත්මක තත්වයකි. මේ පොතට රාජපක්ෂ කඳවුර සිය පරම සතුරෙකු ලෙස සලකන සුනන්ද දේශප‍්‍රිය පෙරවදනක් සපයා ඇති බව කියැවේ. එසේ ම මේ පොත ප‍්‍රකාශයට පත් කර ඇත්තේ රාජපක්ෂ කඳවුරේ එවැනිම සතුරෙකු වන උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගල බව ද කියැවේ. එසේ ම පොත දොරට වැඞීමේ අවස්ථාවේ කථිකයන් ලෙස උග‍්‍ර රාජපක්ෂ විරෝධියකු වන චම්පික රණවක ද, ජවිපෙ නලින්ද ජයතිස්සද සහභාගී වීමට නියමිතය. රාජපක්ෂ කඳවුරේ ක‍්‍රියාකාරී තරුණ බුද්ධිමතෙකු වන, එමෙන්ම සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදයේ ප‍්‍රබල ප‍්‍රකාශකයෙකු වන නාමල් උඩලමත්ත මහතා මේ සංයුතිය සම්බන්ධව සිය ෆෙස්බුක් ගිණුම හරහා තියුණු විවේචනයක් මිලින්ද රාජපක්ෂ මහතා වෙත එල්ල කර තිබුණි.
ඉතා පැහැදිලිව ම උඩලමත්ත මහතාගේ විවේචනය බෙහෙවින් ම ඒත්තුයනසුලූ එකකි. රාජපක්ෂ කඳවුරේ දේශපාලන ඉදිරි දැක්ම සම්බන්ධව සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී බලවේගයේ බුද්ධිමය කේන්ද්‍රය වෙතින් ඉදිරිපත්වන න්‍යාය පත‍්‍රය අනුව සලකා බැලූ‍වහොත් මිලින්ද රාජපක්ෂ මහතා කර ඇත්තේ සමාව දිය නොහැකි වරදකි. එය සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී බුද්ධිමය බලවේගය විසින් පරිකල්පනය කරන දේශපාලන දැක්මට සාපේක්ෂව දරුණු ස්වයං විනාශකාරී පියවරකි. විශේෂයෙන්ම සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී බුද්ධිමය බලවේගයේ (නලින් ද සිල්වා හැර) අනාගත ජනාධිපති සිහිනය වන ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මහතාගේ මාධ්‍ය ප‍්‍රකාශකවරයා ද වෙමින් මිලින්ද රාජපක්ෂ මහතා මෙසේ කිරීම අතිශයින් ම ස්වයං-විනාශකාරී ය.
මගේ උත්සාහය වන්නේ රාජපක්ෂ මහතාගේ ක‍්‍රියාව විනිශ්චය කිරීම නොව, උඩලමත්ත මහතාගේ විවේචනය පසුපස ඇති බැ?රුම් සත්‍යයක් නිරාවරණය කිරීමටයි. මිලින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ අදාළ ක‍්‍රියාව දෙස කිට්ටුවෙන් නිරීක්ෂණය කිරීමේ දී පෙනෙන දෙය වන්නේ මිලින්ද රාජපක්ෂ මහතා දේශපාලනය පරිකල්පනය කරන ආකාරය සහ නාමල් උඩලමත්ත මහතා දේශපාලනය පරිකල්පනය කරන ආකාරය අතර බරපතළ වෙනසක් පවතින බවයි. මෙම වෙනස ඊයේ දිනයේ (සැප්තැම්බර් 5වන දින) පැවැති ඒකාබද්ධ විපක්ෂයේ මහජන රැුළිය පිළිබඳව එල්ල වූ ඇතැම් විවේචන ඇසුරෙන් ද සලකා බැලිය හැක. ඊට එල්ල වූ විවේචන බොහොමයක් පදනම් වී තිබුණේ සහභාගිවූවන්ගේ බීමත් හැසිරීම් මුල් කරගෙනයි. කෙසේ වෙතත් මෙම තත්වය තම දේශපාලන අරමුණු සමඟ ආසන්න වශයෙන් පරස්පරතා මතුකරන අවස්ථාවක් ලෙස සිංහල-බෞද්ධ බුද්ධිමය කතිකාව තුළ හඳුනාගනු ලැබූයේ නැත. විශේෂයෙන්ම උඩලමත්ත මහතා පවා එවැනි විවේචකයන් වෙත තියුණු වාග් ප‍්‍රහාරයක් එල්ල කර තිබුණි.
නමුත් මගේ නිරීක්ෂණය වන්නේ මේ මහජන රැුළිය තුළ දක්නට ලැබුණු එකී ලක්ෂණ මිලින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ යථෝක්ත ක‍්‍රියාව මෙන්ම අපගේ අවධානයට යොමුවිය යුතු බවයි. මා ඉහත සඳහන් කර ඇති ගුණදාස අමරසේකරගේ කියනු මැන දිවි අරුත කෘතිව නිකුත් වූයේ රාජපක්ෂ පාලනය පැවැතී සෑහෙන කාලයකට පසුවයි. එම කෘතියේ එන ”මැයි දිනය” කතාව මගින් මූලික වශයෙන්ම විචාරයට භාජනය වන්නේ පාලන බලය දරන පක්ෂය (එනම් එක්සත් ජනතා නිදහස් සංධානය) ගැමි දුගීන් කෑම පැකට්ටුවක්, අරක්කු අඩියක් හා රුපියල් පන්සියයක් අල්ලස් ලෙස ලබා දී සිය මැයි රැළියට මිනිසුන් රැගෙන යාමේ සංසිද්ධියයි. අමරසේකර එය ඉදිරිපත් කරන්නේ තමා පෙනී සිටින දේශපාලන මාවතෙන් මෙවැනි අවක‍්‍රියා කෙතරම් දුරස්ථද යන්න හැඟවෙන ආකාරයෙනි.
සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී බුද්ධිමය කතිකාව අපට යෝජනා කරන්නේ පවත්නා අධිපති (බටහිර ගැති පරිභෝජනවාදී) දේශපාලන සංස්කෘතියෙන් මූලික වශයෙන් වෙනස් වන්නා වූ මාවතකි. මිලින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේ පොත් දොරට වැඩුමෙන් මෙන්ම රාජපක්ෂවාදීන්ගේ මහජන රැුළි තුළ අඩංගු ඉහත ලක්ෂණවලින්ද පෙනී යන්නේ ඒවා සිංහල-බෞද්ධ ජාතිකවාදී බුද්ධිමතුන්ට කොයිතරම් අභියෝගාත්මක ද යන්නයි. සිංහල-බෞද්ධයාට පේනතෙක් මානයක නායකයෙක් නැතැ යි නලින් ද සිල්වා කියන්නේ මේ නිසා ද?
නිර්මාල් රංජිත්
