පුත්තලම් – මන්නාරම් පාර වැටී තිබුණේ විල්පත්තු වනය මැද්දෙනි. අසීරුවෙන් මේ මාර්ගය තරණය කළෙමු. වනය මැද්දේ ස්ථීරව පදිංචිව සිටින්නේ වනසතුන්, නාවික හමුදාව සහ පල්ගහතුරෙයි, පූකුලම් වැනි විල්පත්තු වනයේ ඇති ධීවර ගම්මාන කිහිපයක ජනතාවයි. විල්පත්තු වනයේ මුහුද අද්දර ඇති ඒ ධීවර ගම්මානවල පදිංචිව සිටින්නේ මුස්ලිම් ජනතාව නොවේ. එහෙත් පූකුලම් වැසියන්ට කැලෑ කපන බවට චෝදනා නැත.
දුෂ්කර කැලෑ මාර්ගයේ ගමන පැය තුනකට අධිකය. ගමන අවසානයේදී ගංගාව පිහිටා ඇත. එතැනින් පුත්තලම් දිස්ත්රික්කය අවසාන වෙයි. විල්පත්තු වනය අයිතිවෙන්නේ පුත්තලම් දිස්ත්රික්කයටය. ගම්මානය සමඟ විල්පත්තු වනයත් අවසාන වෙයි. ගඟ හරහා පාලමකි. එතෙක් වැලි පාර පාලමෙන් එහාට තාර පාරකි. ගෙඟන් එතෙර වූ පසුව උතුරු පළාතය. මන්නාරම් දිස්ත්රික්කයය. මන්නාරම් දිස්ත්රික්කයේ විල්පත්තු වනයක් නැත.
එතැනින් තාර පාර දිගේ යන අපට මුලින්ම හමුවන්නේ මුල්ලිකුලම් දෙමළ ගම්මානයට යන මාවතයි. කලෙක මුල්ලිකුලම් ගම එල්.ටී.ටී.ඊ. සංවිධානයේ මන්නාරම් දිස්ත්රික් මූලස්ථානයක් වූ බව අතීත තතු දත්තෝ කියති. එතැන පහුවෙද්දී මරිච්චිකට්ටු හමුවෙයි. විල්පත්තුව තිබුණු පුත්තලම් දිස්ත්රික්කය පසුවී කිලෝමීටර් ගණනක් පැමිණ හමාරය. පළමු දිනයේ නැවතුම මරිච්චිකට්ටු විය. මරිච්චිකට්ටුවේ අත්දැකීම් ලියැවෙන්නේ ඉදිරි සතිය කය.
‘ඒ අය ගැනත් ලියන්න. එයාලාට තියෙන්නෙත් අපට තියෙන ප්රශ්නම තමයි. එයාලා අපි වගේ යුද්දෙට කලින් මෙහේ හිටපු කට්ටියක් නෙවෙයි. අලූතෙන් ගෙනත් පදිංචි කරපු කට්ටිය. ඒ වුණාට එයාලාත් මෙහේට ආවෙ එයාලාට යන එන තැනක් නැති නිසා වෙන්න ඇතිනෙ. අපට නම් ජාතිභේදයක් නැහැ. අපිත් එයාලාත් විඳින්නෙ එකම දුක.’ මරිච්චිකට්ටුවේ මුස්ලිම් ජනතාව සිලාවතුර සිංහල ගම්මානය ගැන ලිවිය යුතු බව කියද්දී අපට පිළිතුරු දුන්නේ එසේය.
මරිච්චිකට්ටු පසුවී තවත් ගම්මාන කිහිපයක් පසුකරමින් වයඹදිග මුහුදු සීමාවේ කිලෝමීටර් ගණනක් ඉහළට යද්දී සිලාවතුර සිංහල ගම්මානය හමුවෙයි. සිලාවතුර සිංහල ගම්මානය තියෙන්නේ අනාදිමත් කාලයක පටන් පවතින සිලාවතුරෙහි නොවේ. සිලාවතුර නගරය සහ ධීවර ගම්මානය ඇත්තේ තව ටිකක් උතුරට වෙන්නටය. කොණ්ඩච්චි නම් වූ පැරණි ගම්මානය අසල මේ සිලාවතුර සිංහල ගම්මානය පිහිටා ඇත. කොණ්ඩච්චි ගම්මානයේ පදිංචිව ඉන්නේ මුස්ලිම් ජනතාවය.
සිලාවතුර සිංහල ගම
මන්නාරම් දිස්ත්රික්කයේ, මුසලි ප්රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාසයේ සිලාවතුර සිංහල ගම්මානයේ පදිංචිව සිටින සිංහල ජනතාව මුහුණදෙන්නේ අඩු වැඩි වශයෙන් බෝගස්වැව ජනතාව මුහුණදෙන ගැටලූවලටමය.මේ ජනතාව පෙන්වාදෙන ආකාරයට ඔවුන් ගම්මානයේ පදිංචියට ගොස් ඇත්තේ 2014 වර්ෂයේදීය. මුලින්ම ගම්මානය නිර්මාණය කිරීමේ අරමුණ කජුවත්ත නම් වූ හමුදාව සතු කජු වගාවෙහි සේවය කළ පුද්ගලයන්ට ඉඩම් ලබාදී, ගම්මානයක් නිර්මාණය කිරීම වූ බව ගම්වාසීහු කියති. පසුව කජුවත්ත ගම්මානයට පිටින් සිටින, සිවිල් ආරක්ෂක දෙපාර්තමේන්තුවේ සේවය නොකරන පුද්ගලයන්ටත් ඉඩම් ලබා දී ඇත.
පදිංචි කිරීම් සිදුකර තිබුණේ බැසිල් රාජපක්ෂ මහතාගේ සභාපතිත්වයෙන් යුතු යුද්ධයෙන් අවතැන් ජනතාව නැවත පදිංචි කිරීමේ කමිටුව හරහාය. මේ කමිටුව ඉඩම් පවරාග ැනීම් කර තිබුණේද අපිළිවෙළටය. ඒ නිසා අදත් මරිච්චිකට්ටු ඇතුළු ප්රදේශවල ජනතාවට ගැටලූ රැුසකට මුහුණදෙන්නට සිදුව ඇත. සිලාවතුර සිංහල ගම්මානයේ ජනතාව ‘නැවත’ පදිංචි කිරීමේ මුවාවෙන් සිලාවතුරට ගෙනැවිත් පදිංචි කරවීමෙන් පසුව ඔවුන්ට ඉඩම් අයිතියක් ලබාදීම ගැනවත් බැසිල් රාජපක්ෂලා කල්පනා කර තිබුණේ නැත.
මේ ගම්මානයේ පදිංචි ජනතාවට ඉඩම් ඔප්පු ලබාදී තිබුණේද නැත. ‘ඒ.ජී. ඔෆිස් එකෙන් ඔප්පු ඉල්ලලා අපි රස්තියාදු වෙනවා. ඒත් අපට ඔප්පු දෙන්නෙ නැහැ.’ ටිරෝන් එසේ කීය. වෙනත් ආයතනවලට අයත් ඉඩම් බලහත්කාරයෙන් පැහැරගෙන නිවාස තනා ජනතාව අතර බෙදා තිබුණත්, ඉඩම් නිදහස් කරගැනීම නිසි ලෙස සිදු නොකිරීම නිසා මේ ජනතාව ගැටලූ රැසකට මුහුණ දී ඇත.
සිලාවතුර සිංහල ගම්මානය නිර්මාණය කර තිබුණේත් කජුවත්ත නම් හමුදාව සතු වතුයාය නිර්මාණය කර තිබුණේත් කල්ලාරු රක්ෂිත සීමාවේය. ගම්මානයේ වෙසෙන්නන් අතර සිවිල් ආරක්ෂක සෙබළු, ගොවියෝ සහ ධීවරයෝ සිටිති.
පද්මලතා
ටිරොන් 
සෝමතුංග
‘මේ ස්ථීරව පදිංචිවෙලා ඉන්නෙ 12 දෙනෙක් විතර. ඒ ඉන්න පවුල් ඔක්කෝම වගේ අය සිවිල් ආරක්ෂක දෙපාර්තමේන්තුවේ අය. එයාලාට රස්සාව තියෙන නිසා ඉන්නවා. අපට මෙහේ රස්සාවක් කරන්න බැරි නිසා තමයි ගමට නෑවිත් ඉන්නෙ.’ ගමේ සංයුතිය පිළිබඳව අප සමඟ විස්තර කළේ යූ.කේ. පද්මලතා මහත්මියයි. ඇය මේ ගම්මානයේ පදිංචියට පැමිණ තිබුණේ විලච්චියෙනි.
මේ පවුල් විශාල ප්රමාණයක් අතරින් ගමේ ස්ථීරව පදිංචිව සිටින්නේ අතිශය සුළුතරයකි. පවුල් රැසක් නිවාඩු දිනවල පමණක් ගමට පැමිණෙති. ඔවුහු තම තමන් මුලින් පදිංචිව සිටි ප්රදේශවල ස්ථිරව පදිංචිව සිටිති. අලූතෙන් පදිංචි කිරීම් කළත්, රැුකියා අවස්ථා බිහිකිරීම වැනි කාරණා පිළිබඳ අවධානයක් යොමුකර තිබුණේ නැත.
‘අපි ධීවරයො. මේ ගමේ ධීවර පවුල් දොළහක් විතර ඉන්නවා. මෙතැන ඉඳන් කිලෝමීටරයකින් මුහුද තියෙනවා. තොටුපලක් තියෙනවා. ඒත් පාරේ කැලෑව නිසා මුහුදට යන්න බැහැ. පාරක් හදලා නැහැ. තොටුපලක් හැදිලා, පාරක් හැදුණොත් මෙතැන ගම්මානවල ධීවර රස්සාවට යන්න පුළුවන් මිනිස්සු ඉන්නවා.’ සිලාවතුර ධීවර ගම්මානයෙන් සිලාවතුර සිංහල ගම්මානයට පැමිණි ඩබ්ලිව්. සී. ටිරෝන් මහතා එසේ කියන්නේය.
‘වගා කරන අයට වතුර පහසුකම් නැහැ. වතුර ලබාදෙන්න ක්රමයකුත් නැහැ. ඉතින්, මෙහේ ඉන්න ගොවියන්ට හරි රස්සාවක් නැහැ.’ එසේ කියන්නේ ගොවිතැනෙහි යෙදෙන යූ.කේ. පද්මලතා මහත්මියයි.
‘අපට ආණ්ඩුවෙන් ඉඩම් නොමිලේම දුන්නා. අපි ආවේ ඒ හින්දා. ගෙවල් හදාගන්න 7,90,000 ක් දුන්නා. අපි ගෙවල් හදාගත්තා. තව ගෙවල් කිහිපයක් රිෂාද් බදියුදින් ඇමතිතුමා හදලා දුන්නා.’ ගමේ වාසය කරන විශ්රාමික ගොවියෙකු වන සෝමතුංග මහතා කියයි. ඔහු ගමේ ස්ථීර පදිංචිකරුවෙකි. ඔහුට ඇති ආදායම සමෘද්ධිය වැනි සුළු සහනාධාර මුදල් පමණි.
වෙනත් පහසුකම්
‘මෙහේ ළමයින්ට ඉස්කෝලයක් නැහැ. දෙමළ දන්න ළමයි දෙමළ ඉස්කෝලෙට යනවා. මේ ගමේ ඉන්න ළමයින්ගෙන් ගොඩක් දෙමළ දන්නවා.’ පාසල් සිසුවියක වන සංජු එසේ කියන්නීය. කොණ්ඩච්චි ගම්මානයේ දරුවෝ දෙමළ මාධ්ය පාසලක ඉගෙනුම ලබති. දෙමළ නොදන්නා දරුවන් සිටින පවුල්වලට ගම්මානයේ ස්ථීර පදිංචියට පැමිණීමට නොහැකි වී ඇත්තේ හරිහමන් පාසලක් නොමැති නිසාය.
සිලාවතුර, විලච්චිය වැනි ප්රදේශවලින් පැමිණ සිටි බොහෝ දෙනෙකුට දෙමළ භාෂාව කතාකිරිමේ හැකියාව ඇත.
රෝහලක් පිළිබඳ ප්රශ්නයත් එසේමය. ගමේ පදිංචිකරුවන්ට මරිච්චිටකට්ටුවට යා හැකිය. මරිච්චිකට්ටුවේ සතියකට දින තුනක් පමණක් පැමිණෙන වෛද්යවරියක් සිටියි. එහෙත් පහසුකම් නැත. ‘හදිසියෙ ලෙඩක් හැදුණොත් මේක ඇතුළෙම මැරෙන්න තමයි වෙන්නෙ.’ පද්මලතා මහත්මිය කියන්නීය. බස්රියක් ඇත්තේ හවස පහට පෙර පමණි. රාත්රිය වෙද්දී ගමෙන් එළියට යා නොහැක.
‘ළිං තිබුණත් වතුර නැහැ. නියඟයේ බලපෑමත් තියෙනවා. තියෙන වතුරත් ලූණු රහයි. ඒ නිසා වතුර ගේන්න වෙනවා.’ ගම්වාසීන් මුහුණදෙන බරපතළම ප්රශ්නය වන ජල ප්රශ්නය ගැන ඔවුන් කීවේ එසේය. නියඟය නිසා එක් අතකින් ජල ප්රශ්නයට ඔවුහු මුහුණදෙති. නියඟය අවසාන වුණත් නිවෙස්වලට ළිං නොමැතිවීමත්, ළිං කපාගැනීමට මුදල් නොමැතිවීමත් ඔවුන්ට ඇති ප්රශ්නයයි.
කජුවත්ත සිිවිල් ආරක්ෂක කඳවුරෙන් මීට පෙර ජලය ගෙනැවිත් ලීටරය සත පණහ බැගින් අලෙවි කර තිබුණි. මේ වෙද්දී එයද අහිමි වී තිබේ. දැන් මන්නාරමෙන් එන පෞද්ගලික ජල වෙළෙන්දෙක් ලීටරය 3.50 බැගින් ජලය අලෙවි කරයි.
ගමට ආධාර ලෙස ජල ෆිල්ටරයක් ලැබී තිබුණද එයට ජලය ලබාගැනීමට ක්රමයක් නැත. සිවිල් ආරක්ෂක දෙපාර්තමේන්තුවෙන් කෙටි කාලයක් ජලය ලබාදී තිබුණු අතර ඒ ජල සැපයුමත් නතර වී තිබුණි. ‘නැවත’ පදිංචිකිරීම් සිදුකළත් බොන්නට වතුර බිංදුවක් දෙන්නට සැලසුමක් තිබී නැත.
‘අනේ මොනවා නැතත් වතුර ෆිල්ටරේ ගැන ලියන්න. මේක ලක්ෂ ගාණක් වියදම් කරලා ගමේ හැදුවෙ. දැන් දිරලා යනවා. වතුර නැහැ.’
රට යනවා
අනාගත සහනයක් බලාපොරොත්තුවෙන් ගමට පැමිණි සෝමලතා මහත්මිය තමන්ට අත්වූ ඉරණම ගැන කෙටියෙන් මෙසේ විස්තර කළාය.
‘අපේ පුතා සිවිල් ආරක්ෂක දෙපාර්ත මේන්තුවේ. කජුවත්ත කෑම්ප් එකේ තමයි පුතා වැඩ කරන්නෙ. ඒ නිසා අපට මේ ඉඩම් දුන්නා. අපි මේ ගමේ ස්ථීර පදිංචියට එන්න හිතාගෙනයි ඉඩම් ගත්තෙ. ඒත් දැන් අපට ආයෙමත් හිටපු තැන්වලටම යන්න වෙලා. මොකද මෙහේ කරන්න රස්සාවක් නැහැ. මම දැන් රට යන්න පොත දීලා තියෙන්නෙ. කුවේට් යනවා. පණස්දාහයි පඩිය.’ ඇය එසේ කීවාය.
සිලාවතුරේ පදිංචිව සිටින ජනතාව අනවසර පදිංචිකිරීම්යැයි කියමින් එළවා දැමිය යුතු බව අප කියන්නේ නැත. දැන් ඔවුන් පදිංචි වී හමාරය. දැන් කළ යුත්තේ ඔවුන්ට අවශ්ය පහසුකම් ලබාදීමය. අපට කළ හැක්කේ ඔවුන්ගේ අසරණකම හැකි අයුරින් විස්තර කිරීම පමණි.
රේඛා නිලූක්ෂි හේරත්
තරිඳු උඩුවරගෙදර
