‘කැච්-22’ යනුවෙන් හැඳින්වෙන ඉංග්‍රීසි යෙදුමක් ජාත්‍යන්තර ව්‍යවහාරයේ තිබේ. එම යෙදුම ජනප්‍රිය ව්‍යවහාරයට ආවේ, ඇමරිකානු නවකතාකරුවෙකු වන ජෝසප් හෙලර් විසින් ලියන ලද ‘කැච්-22’ නමැති නවකතාව ඇසුරෙනි. මේ යෙදුමේ දළ අදහස වන්නේ, නඩත්තු කළ නොහැකි තාර්කික පටලැවිල්ලක් යන්නයි. තාර්කිකත්වයත් ඇති තැන සාමාන්‍යයෙන් පටලැවිල්ලක් තිබිය නොහැකි මුත්, තාර්කිකත්වයක් ඇති නිසාම දෙකොන පැටලෙන තත්වයක් පිළිබඳ අදහස එහි ගැබ් වෙයි. එය ඒ නවකතාවේම එක් උදාහරණයකින් දැක්වුවහොත් මෙසේ ය: එක් ගණිකාවක්, එහි ප්‍රධාන චරිතය වන යොසේරියන් සමග විවාහ වීම ප්‍රතික්ෂේප කරයි. හේතුව, ඇගේ තර්කය අනුව, ඔහු පිස්සෙකු වන බැවිනි. තමා පිස්සෙකු යැයි ඈ සිතන්නේ මන්දැයි ඔහු ප්‍රශ්න කරයි. එවිට ඈ කියන්නේ මෙවැන්නකි: කන්‍යාවක නොවන ගැහැනියක විවාහ කරගැනීමට යන පිරිමියා පිස්සෙකි. යම් දවසක ඈ විවාහ වෙතොත්, ඒ සිහිමොළේ ඇති පිරිමියෙකු සමග පමණි. මෙහි අදහස වන්නේ කුමක්ද? ඇය හා විවාහ වීම ප්‍රතික්ෂේප කරන පිරිමි, ඈට අනුව, සිහිමොළේ ඇත්තෝය. ඒ ඕනෑම පිරිමියෙකු සමග විවාහ වීමට ඈ කැමැත්තීය. එහෙත්, ඇය හා විවාහ වීමට තීරණය කරන මොහොතේම ඒ ඕනෑම පිරිමියෙකු, ඇගේම තර්කය අනුව, පිස්සෙකු බවට පත්වන්නේය. ඒ නිසා, ඒ සෑම කෙනෙකු සමගම විවාහය ප්‍රතික්ෂේප කිරීමට ඈට සිදුවන්නේය.
වර්තමාන ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව, එක අංශයකින් නොව, අංශ ගණනාවකින්ම ‘කැච්-22’ තත්වයට මනා උදාහරණයකි. එය, මේ වන විට පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත්ව තිබෙන කොළඹ වරාය නගර කෙටුම්පත සම්බන්ධයෙන් ගත්තත්, දේශපාලන පළිගැනීම් පිළිබඳ සොයා බැලීමට පත්කළ උපාලි අබේරත්න කොමිසම සම්බන්ධයෙන් ගත්තත් පැහැදිලිව පෙනී යන්නකි. වරාය නගර කෙටුම්පත, මෙතෙක් කල් ෆෙඩරල් ක්‍රමය ගැන දකුණේ මවාගෙන සිටි බිල්ලා පඹයෙකු බවට පත්කරයි. ඉදිරියට, ෆෙඩරල් ක්‍රමයක් ඉල්ලා සිටීමට අවශ්‍ය කරන පන්නරය දෙමළ ජනතාවට ලබා දෙයි. එනම්, අනාගතයේදී එය ‘කැච්-22’ තත්වයකට තුඩුදෙන බවයි. ඒ ගැන පසුවට සාකච්ඡා කිරීමට බලාපොරොත්තු වන අතර අද සාකච්ඡා කෙරෙන්නේ, පළිගැනීමේ කොමිසමට අදාළ කාරණා ගැන පමණි. (‘පළිගැනීමේ කොමිසම’ යැයි සඳහන්ව ඇත්තේ භාෂාව හැසිරවීමේ වැරදීමකින් නොවන බව කරුණාවෙන් සලකන්න).
‘දේශපාලනික පළිගැනීම්’ සොරාගෙ/අපරාධකරුවාගේ කෙම්බිම
යහපාලන ආණ්ඩුව කාලයේ, රාජපක්ෂවාදී පිරිස් දේශපාලනික දඩයමකට හෝ පළිගැනීමකට යටත් වී ය යන්න වර්තමාන පාලකයන්ගේ ප්‍රබල තර්කයකි. ඒ සියල්ලන්ම (බැසිල් රාජපක්ෂ, යෝෂිත රාජපක්ෂ, උදයංග වීරතුංග, ජාලිය වික්‍රමසූරිය, උදය ගම්මන්පිල, පිල්ලෙයාන්, විමල් වීරවංශ, නිශ්ශංක සේනාධිපති, වසන්ත කරන්නාගොඩ ආදි සියල්ලන්ම) රාජපක්ෂවාදීන් වීමත්, අනිත් පැත්තෙන් ඔවුන් නීතිය ඉදිරියට ගෙන ඒමට එදා ‘බාගෙට’ කටයුතු කළ යහපාලන ආණ්ඩුවේ අයත්, ඉන් පිටස්තර (අනුර කුමාර දිසානායක වැනි) අයත් රාජපක්ෂ-විරෝධීන් වීමත් නිසා, යම් දඩයමක් හෝ පළිගැනීමක් මේ කියන රාජපක්ෂවාදී පුද්ගලයන් සම්බන්ධයෙන් ක්‍රියාත්මක වී ය යන චෝදනාවට ‘තාර්කිකත්වයක්’ ලබා දෙයි. ඉතිං, එම තත්වය නිවැරදි කිරීම සඳහා, හිටපු කුප්‍රකට විනිසුරුවරයෙකු වන උපාලි අබේරත්නගේ සභාපතිත්වයෙන් ජනාධිපති කොමිසමක් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපතිවරයා විසින් පත් කෙරුණි. එම කොමිසම, මේ සියලු පුද්ගලයන් නිfදාස් කොට නිදහස් කිරීමටත්, ඔවුන්ට එදා කරදර කළ සියල්ලන්ට විරුද්ධව කටයුතු කිරීමටත් දැන් නිර්දේශ කොට තිබේ. එපමණක් නොවේ. තව කාරණයක් ගැනත් සිහිකැඳවා ගත යුතුව තිබේ: යහපාලන කාලයේ මේ කියන පුද්ගලයන් නීතිය ඉදිරියට ගෙනාවේ, පොලීසිය, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව සහ අධිකරණය යන යුක්තිය පසිඳලීමේ සම්මත ආයතන පද්ධතිය හරහා ය. එහෙත් අද ඔවුන් නිfදාස් කොට නිදහස් කරන්නැයි නිර්දේශ කොට ක්‍රියාත්මක කිරීමට යන්නේ, රාජපක්ෂවාදී ජනාධිපතිවරයෙකු පත්කළ දූෂිත පුද්ගලයෙකුගේ ඊනියා කොමිසමක් සහ රටේ සම්මත නෛතිත පද්ධතියට උඩින් ක්‍රියාවේ යෙදවෙන, පාර්ලිමේන්තුවේ යෝජනා සම්මතයක් හරහා ය. ඒ අනුව, එදා තිබුණා යැයි කියනවාටත් වඩා දඩයමක් සහ පළිගැනීමක් වර්තමාන ක්‍රියාවලිය තුළ ඇති බව රාජපක්ෂවාදීන්ටම වුවත් පිළිගැනීමට සිද්ධ වීම ඉහත කී ‘කැච්-22’ තත්වයකි.
එය ප්‍රාථමික නිරීක්ෂණයකි. ඉන් එහාට, වඩාත් සංකීර්ණ සහ වඩාත් ගැඹුරු ආකාරයකින්, රාජපක්ෂ චර්යාව තුළින් එම තත්වය තවදුරටත් විදාරණය වෙයි. මේ ජනාධිපති කොමිසම හරහා රාජපක්ෂවාදීන් තහවුරු කරන මුඛ්‍ය කාරණය කුමක්ද? ලංකාවේ පොලීසිය, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව සහ අධිකරණය පිළිබඳ විශ්වාසයක් තැබිය නොහැකි බවයි. ඔවුන්ට අනුව, මේ ආයතන තුන හරහා එදා තමන්ගේ සගයන් තාඩනපීඩනයට ලක් කිරීමට හැකි වුණේ එබැවිනි. එපමණක් නොවේ. ඒ තත්වය නිවැරදි කිරීම සඳහා අද තිබෙන (ඔවුන්ගේ) පොලීසිය, නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුව සහ අධිකරණය කෙරෙහි පවා විශ්වාසය තැබිය නොහැක. අධිකරණය සහ නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවට උඩින් පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි ඡන්දයකින් පමණක්, අර කියන අතීත වැරැද්ද අද නිවැරදි කිරීමට ගෝඨාභය ආණ්ඩුව සැරසෙන්නේ එබැවිනි. හොඳයි, දැන් අපි ඒ තර්කය වෙනත් පැත්තකින් සලකා බලමු.
දෙමළ ජනතාව දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ ලෝකයාට කියමින් තිබෙන එක දුක්ගැනවිල්ලක් තිබේ. එනම්, ජාතියක් වශයෙන් තමන්ට යුක්තිය ඉෂ්ට නොවන බවයි. ලංකාවේ දකුණ, මේ චෝදනාව සිරිතක් වශයෙන් ප්‍රතික්ෂේප කරයි. යුද්ධ කාලයේ ඇතැම් සිදුවීම් මුල් කරගෙන දෙමළ ජනතාව ජාත්‍යන්තරය ඉදිරියට යද්දී ලංකාවේ ආණ්ඩුව උත්තර දුන්නේ, එක පැත්තකින් එම චෝදනා එකහෙලා ප්‍රතික්ෂේප කරමිනි. අනිත් පැත්තෙන්, ඇත්තෙන්ම දෙමළ ජනතාවට දුක්ගැනවිලි ඇතොත්, අපේ යුක්තිය ඉෂ්ට කිරීමේ ක්‍රියාවලිය තුළ හෙවත් අපේ අධිකරණය තුළ ඒවාට ආමන්ත්‍රණය කිරීමේ විශාල අවකාශයක් ඇති බව පෙන්වා දෙමිනි. මීට කාලයකට පෙර, ක්‍රිෂාන්ති කුමාරස්වාමි නමැති දෙමළ තරුණිය දූෂණය කොට ඝාතනය කළ හමුදා නිලධාරීන් හය දෙනෙකු අපේ අධිකරණ ක්‍රියාවලිය තුළින් එල්ලුම්ගහට නියම කළ බව, එය සනාථ කෙරෙන ප්‍රබල සාක්ෂියක් වශයෙන් ඒ දවස්වල අපේ බලධාරීන්ගේ පැත්තෙන් ඉදිරිපත් කෙරුණි. එවැනි ආදර්ශමත් අධිකරණ ක්‍රියාමාර්ග ගැන සඳහන් කිරීමෙන් අපේ බලධාරීන් උත්සාහ කෙළේ ජාත්‍යන්තරයට නොගොස් දෙමළ ජනතාවගේ දුක්ගැනවිලි ලංකාවේම විසඳා ගැනීමේ යාන්ත්‍රණයක් ලංකාවේ පවතින බව ලෝකයාට කියා සිටීමයි.
එසේම, යුද්ධ කාලයේ සිදු වී යැයි කියන යුද අපරාධ පිළිබඳ සොයා බැලීමට ජාත්‍යන්තර විනිසුරන්ගෙන් සමන්විත අධිකරණයක් පිහිටුවිය යුතු බවට යෝජනා ඉදිරිපත් වෙද්දී, ඊට එරෙහිව ආණ්ඩුවේ බලධාරීන්ගේ පැත්තෙන් නැවතත් ඉදිරිපත් වුණේ ඉහත කී තර්කයමයි. හාස්‍යයට කාරණය වන්නේ, මෙම තර්කය වඩාත් ප්‍රබල වශයෙන් මෑත කාලයේ මතු කළ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයම, ඊට සපුරා වෙනස් පූර්වාදර්ශයක්, තරමක් ඈත කාලයකදී රටට සපයා තිබීමයි. එහි ප්‍රධාන කර්තෘකයා වුණේ වර්තමාන අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ ය. 1987-90 කාලයේ ආණ්ඩුව විසින් දකුණේ තරුණයන් ඝාතනය කළ බවට සියලු සාක්ෂි අරගෙන එදා ජිනීවා ගියේ ඔහු ය. එනම්, ලංකාවේ අධිකරණය සහ නීතිය තුළින් සාධාරණත්වයක් අපේක්ෂා කළ නොහැකි බව ලෝකයාට මුලින්ම කීවේ මේ රටේ දෙමළ ජනතාව නොව, වර්තමාන අගමැති මහින්ද රාජපක්ෂ ය.
මහින්ද ජිනීවා ගියේ ඇයි?
දැන්, ඒ කාරණය අප තේරුම්ගත යුත්තේ කෙසේද? එදා මහින්ද රාජපක්ෂ ජිනීවා ගියේ දකුණේ සිංහල කැරලිකරුවන්ට අපේ නීතියෙන් සහ අධිකරණයෙන් යුක්තියක් නැති නිසා නම් සහ මහින්ද රාජපක්ෂම කී පරිදි, දකුණේ සිංහල තරුණයන් සම්බන්ධයෙන් දකුණේ සිංහල ආණ්ඩුව එදා අනුගමනය කළ ක්‍රියාකලාපය යුක්ති ධර්මයේ සීමාවන් ඉක්මවා ගොස් තිබුණේ නම්, දකුණේ ආණ්ඩු විසින් උතුරේ දෙමළ ජනතාව සහ දෙමළ තරුණයන් අරභයා යුක්ති ධර්මය කෙසේ ක්‍රියාත්මක වන්නට ඇත්දැයි සාධාරණ සැකයක් කෙනෙකුගේ සිතක ඇති නොවන්නේද? පසුගිය මාසයේ ජිනීවා නුවරදී ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාව කියා සිටියේ හරියටම ඒ කාරණයයි.
අද දක්වාමත්, ලංකාවේ ආණ්ඩුව ජාත්‍යන්තරය ඉදිරියේ චූදිතයෙකු වී සිටින්නේ, ඇත්ත වශයෙන්ම ආණ්ඩුව විසින් කළා යැයි කියන අපරාධවලට වඩා, එම සිද්ධීන් පිළිබඳව ආණ්ඩුව අනුගමනය කළ සහ කරන ක්‍රියාකලාපය හේතුවෙනි. එය වර්තමාන සාදෘශ්‍යයකින් පැහැදිලි කළොත් මෙසේ ය. මේ මොහොතේ, පාර්ලිමේන්තුවේ විවාදයට ගැනෙන ජාතික වශයෙන් ඉතා වැදගත් කාරණා දෙකක් තිබේ. එකක් වන්නේ, පාස්කු බෝම්බ ප්‍රහාරය පිළිබඳ කොමිෂන් වාර්තාවයි. අනෙක වන්නේ, ඉහතින් කී උපාලි අබේරත්න කොමිෂන් වාර්තාවයි. මේ කාරණා දෙක ගැනම විපක්ෂයට කතා කිරීමට ඉඩ නොදීම සහ හැකි සෑම ආකාරයකින්ම බාධා කිරීම, පසුගිය සති දෙක තුනක කාලයේ ආණ්ඩු පක්ෂයේ ප්‍රතිපත්තිය වූ බව අපි දැක්කෙමු. එසේ වුණේ ඇයි? පාස්කු ප්‍රහාරය පසුපස ඇති සැබෑ බලවේග හඳුනාගත යුතුව ඇති බව විපක්ෂය කියද්දී ආණ්ඩු පක්ෂයට කේන්ති යන්නේ ඇයි? කුප්‍රකට උපාලි අබේරත්න වාර්තාව මේ රටේ අධිකරණයට සහ නීතියට මරු පහරක් වන බව කියන විට ආණ්ඩු පක්ෂයට කේන්ති යන්නේ ඇයි? විපක්ෂයේ චෝදනාව තුළ තමන් වගඋත්තරකරුවන් වීම ඔවුන් නොඉවසීම ඊට හේතුවයි. මා යම් වරදක් කර නැත්නම් සහ එවැනි වරදක් ගැන කිසි සාක්ෂියක් තිබිය නොහැකි බවට මට සහතිකයක් ඇත්නම්, මා එම වරද කර ඇතැයි චෝදනාවක් ඉදිරිපත් වීම මාව කෝපයට පත්කළ යුතු නැත. ඇත්තෙන්ම මා ඒ ගැන සන්තෝස විය යුතුය. මන්ද යත්, අලුයම ලූ කෙළ පිඩක් සේ එම චෝදනාව සාක්ෂි සහිතව නිෂ්ප්‍රභ කිරීමේ හැකියාවක් මට ඇති නිසා ය. චෝදකයා නිරුත්තර කිරීමේ සෑම සාක්ෂියක්ම මට ඇති නිසා ය. එහෙත්, මා එක දිගටම චෝදකයා වළක්වයි නම් සහ චෝදකයාට බාධා කරයි නම් සහ චෝදකයාට පහර දෙයි නම්, එහි තිබිය හැකි එකම අර්ථය වන්නේ, නැඟෙන චෝදනාවේ යම් සත්‍යයක් ඇති බව රටට හෙළිදරව් වීම වැළැක්වීම ය.
ලංකා ආණ්ඩුවේ යුද අපරාධ සම්බන්ධයෙන් ජාත්‍යන්තරයෙන් නැඟෙන චෝදනා ඉදිරියේ අපේ ආණ්ඩුව එක දිගටම අනුගමනය කළ ප්‍රතිපත්තියත්, ඉහත කී කාරණා දෙක සම්බන්ධයෙන් ලංකාවේ පාර්ලිමේන්තුව තුළ මේ මොහොතේ ආණ්ඩු පක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් හැසිරුණු ආකාරයට ඉඳුරා සමාන ය.
විග්නේස්වරන් කියන කතාව
මේ කාරණය ලියන්නට සිතුණේ, උපාලි අබේරත්නගේ වාර්තාව සම්බන්ධයෙන් හිටපු ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු විග්නේස්වරන් කියා තිබූ එක් කාරණයක් නිසා ය. එම වාර්තාව පිළිබඳ ප්‍රශස්ත නීතිමය විවේචනයක් ඉදිරිපත් කරන ගමන්ම ඔහු තවත් අගනා දෙයක් කීවේය. එනම්, ඇත්ත වශයෙන්ම මේ වාර්තාව ගැන තමන් එක්තරා ආකාරයක ‘කාලකණ්ණි’ සතුටක් ලබන බවයි. ඒ ඇයි? මෙපමණ කලක් උතුරේ දෙමළ ජනතාව සම්බන්ධයෙන් දකුණේ ආණ්ඩුව දැරූ ආකල්පයේ ස්වභාවය, දැන් දකුණේම අධිකරණය සහ නීතියේ ආධිපත්‍යයට කෙළ ගසන උපාලි අබේරත්න කොමිසම හරහා ඔහුට දකින්නට ලැබී තිබීම නිසා ය. ඉතා සරලව ඔහු කීවේ මෙයයි: පොතේ පවතින නීතිය ක්‍රියාත්මක වීමට සහ යුක්ති ධර්මය ඉෂ්ට වීමට ලංකාවේ ආණ්ඩුව ඉඩ නොදෙන බවයි.
මෙහිදී නිතැතින් අපේ සිහියට නැඟෙන්නේ, සුනිල් රත්නායක නමැති හමුදා සෙබළාට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ බලයට පත්වූ සැණින් විශේෂ සමාවක් දීමයි. මොහු 2000 දෙසැම්බර් මාසයේ දිනෙක යාපනේ මිරුසුවිල් නමැති ප්‍රදේශයේදී අවතැන් වූ දෙමළ ජාතික සිවිල් වැසියන් 8 දෙනෙකු ඝාතනය කොට තිබුණි. ඒ අතරේ දරුවෝ තුන් දෙනෙක් සිටියහ. ඉන් එක් අයෙකුගේ වයස අවුරුදු පහකි. ඒ අපරාධයට, 2015 ජුනි මාසයේදී කොළඹ මහාධිකරණය ඔහු මරණීය දණ්ඩනයට නියම කෙළේය.
ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ජනාධිපති වූ ගමන් ඔහුට සමාව දුන්නේය. තර්කණය වුණේ, ඔහු රණවිරුවෙක් ය යන්නයි. නමුත් මෙවැනි ක්‍රියාවක් සඳහා රණවිරුවා යන යෙදුම පාවිච්චි කරන හැම අවස්ථාවකම වසංගන දෙයක් තිබේ. එනම්, එවැනි හැම විටකම රණවිරුවා වන්නේ, දෙමළ ජාතිකයන්ට විරුද්ධව කටයුතු කළ සිංහලයෙකු බව ය. දෙමළ රණවිරුවන් සහ මුස්ලිම් රණවිරුවන් ගැන අප අසා නැත්තේ එබැවිනි. ඇත්තෙන්ම ඉහත කී හමුදා සෙබළාට සමාව ලැබෙන්නේ, ඔහු අතින් ඝාතනය වුණේ දෙමළ ජාතිකයන් වීමත්, ඔහු සිංහල ජාතිකයෙකු වීමත් සහ සිංහල හමුදා සෙබළෙකු වීමත් මිස, ඔහුගේ තිබුණු ‘රණවිරු’ ගතියක් නිසා නොවේ.
‘රාජ-පාක්ෂිකත්වය’ සහ ජාතිය
දැන් ප්‍රශ්නය මතුවන්නේ, දෙමළ ජාතිකයන් නොවන, සිංහල ජාතිකයන් වන අයවළුන් සම්බන්ධයෙන්ද, වෙනත් හේතුවක් මත මෙම තර්කණයම ලංකාවේ යුක්තිය පසිඳලීමේ ක්‍රමය තුළ ක්‍රියාත්මක විය හැකි බව ය. එය අපට හැඳින්විය හැක්කේ ‘රාජ-පාක්ෂික විරුවා’ යන පදයෙනි. උපාලි අබේරත්නගේ වාර්තාවෙන් නිදහස් කිරීමට නිර්දේශ කර ඇති සියලු පුද්ගලයන් ‘රාජ-පාක්ෂික විරුවන්’ ය. එතැනදී බලපවත්වා ඇත්තේ ජාතිය නොව, දේශපාලනික පක්ෂපාතීත්වයයි. මෙයින් කියැවෙන්නේ, ලංකාවේ යුක්ති ධර්මය ඉෂ්ට නොවීමට, ජාතිය මදිවට රාජපක්ෂවාදයත් බලපාන බවයි.
අවසානයේ මේ සියල්ල ප්‍රතිපක්ෂයෙන් කිරා බැලීමට සරත් ෆොන්සේකාගේ සිද්ධිය ගන්න: ඔය කියන යුද්ධයේ රණවිරුකම් එක්තැන් කළ හැකි තනි පුද්ගල සාධකයක් වෙයි නම් ඒ සරත් ෆොන්සේකා ය. එහෙත් එක් අවස්ථාවකදී ඔහුව හිරේට ඇදගෙන ගියේය. එයින් පෙන්නුම් කෙළේ, රණවිරුභාවය අවසානයේ තීන්දු වන්නේ, සටන් බිමේ වීරත්වයක් හෝ බෙදුම්වාදයට ඇති විරෝධයක් හෝ මත හෝ නොව, රාජපක්ෂ පවුලට පක්ෂද විපක්ෂද යන ඉතා සරල කාරණය මත බවයි.
මේ සෑම අවස්ථාවක් තුළම ඇති පොදු ලක්ෂණය ඔබට වැටහේද? එනම්, සිද්ධිය මත නොව, සිද්ධියට සම්බන්ධ පුද්ගලයන් මත යුක්තිය හෝ අයුක්තිය පිළිබඳ කාරණය තීන්දු වී ඇති බවයි. සුනිල් රත්නායකට ජනාධිපති සමාව දීම මෙන්ම, කප්පම් සඳහා පැහැරගත් ළමයින් 11 දෙනෙකු ඝාතනයේ, ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනයේ සහ රවිරාජ් ඝාතනයේ විත්තිකරුවන්ද, ඕස්ටේ්‍රලියානු කාන්තාවකගේ දේපළ කඩාවඩා ගත් උදය ගම්මන්පිල ඇතුළු සියලු විත්තිකරුවන්ද නිfදාස් කොට නිදහස් කළ යුතු බව මේ කොමිසම කියා ඇත්තේ, සිදු වූ අපරාධය හෝ දූෂණය ගැන නොතකමින්, ඒ අපරාධයට හෝ දූෂණයට ලක් වූ සහ ඒවා සිදු කළ පුද්ගලයන් කවුරුන්ද යන්න ගැන සැලකිලිමත් වෙමිනි.
දැන් දශක ගණනක් තිස්සේ දෙමළ ජනතාවත්, ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාවත් කියමින් සිටින්නේ ඒ සරල කාරණය නොවේද?
ගිය මාසයේ ජිනීවා නුවරට රැස්වූ ජාත්‍යන්තර ප්‍රජාව අද මෙසේ සිතනවා ඇතැයි මට සිතේ. ලංකාවේ යුක්තිය ඉෂ්ට නොවන බවට අප මතු කරන චෝදනා සියල්ල හැම අතකින්ම ඔප්පු කොට පෙන්වන්නේ ලංකාවේ ආණ්ඩුව විසින්ම වීම අපට මොන තරම් නම් පහසුවක්ද! මොන තරම් ආශීර්වාදයක්ද!■
