සමගි ජන බලවේගයේත්, පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්‍ෂයේත් නායක සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා විසින් කරන ලද ප්‍රකාශයක් ළඟදී පුවත්පත්වල වාර්තා කර තිබිණ. එය නම්, එතුමා බලයට පත් වූ විට, පාස්කු ප්‍රහාරයට සම්බන්ධ ත්‍රස්තවාදීන්ටත්, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කරුවන්ටත් තමාගේ ආණ්ඩුව විසින් මරණ දඬුවම ලබා දෙනු ඇත යන්නයි. මීට පෙරදීද එතුමා කිහිප වරක් මෙම ප්‍රකාශය සිදුකර තිබුණ බව පුවත්පත්වල වාර්තා පළවිය.
සමගි ජන බලවේගයේ හෝ විපක්‍ෂයේ හෝ වෙනත් අය මෙම ප්‍රකාශය ප්‍රශ්න කිරීමට ලක්කළ බවක්ද දැනගන්නට නැත. එහෙත් අප රටේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලන ක්‍රමයත්, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලන ක්‍රමයක සාරධර්මත් අගය කරන පුරවැසියන්ද, දේශපාලන හා සමාජ ක්‍රියාකාරිකයන්ද සජිත් මහතාගේ මෙවැනි ප්‍රකාශ වහාම විවේචනයට ලක්කළ යුතුව තිබේ. එතුමාත් ගමන් කරන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයෙන් පිට, දක්‍ෂිණාංශික ජනකාන්තවාදී මාවතක බවත්, එය වැරදි දේශපාලන මගක් බවත්, එතුමාටත් සමගි ජන බලවේගයේ අනෙකුත් නායකයන්ටත් කිව යුතුව තිබේ. එම මාවත දේශපාලන අන්ධකාරයේ මාවත බවද අවධාරණය කළ යුතුය.
අපරාධකරුවන්ට මරණ දඬුවම දීමට පොරොන්දු වීම, ජනප්‍රිය වීමේ සහ ඡන්ද ජයගැනීමේ මාධ්‍යයක් ලෙස භාවිත කිරීම පසුගිය කාලයේදී මතුවූයේ දක්‍ෂිණාංශික, අධිකාරවාදී සහ පශ්චාත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන ප්‍රවණතාවක් ලෙසය. මෙවැනි දක්‍ෂිණාංශික දේශපාලන විකල්ප ඉදිරිපත් කළ දේශපාලනඥයන්ට පොදු ලක්‍ෂණයක් වූයේ, ඔවුන් සාම්ප්‍රදායික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන පක්‍ෂ සමග අඩු සම්බන්ධයක් තිබුණ, නැතහොත් ඒවාට පිටතින් දේශපාලනයට පැමිණි, ඒ නිසාම තමන්ගේ පෞද්ගලික කීර්තිය සහ ආඩම්බරය මත දේශපාලන ව්‍යාපාර ගොඩනැගීමට බල කෙරුණ අය වීමයි. මේ සඳහා හොඳම නිදසුන් තුන වන්නේ, ඇමෙරිකාවේ ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප්, බ්‍රසීලයේ බොන්සනාරෝ සහ පිලිපීනයේ දුතර්තේ යන දේශපාලනඥයන් තිදෙනාය.
සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා දැනට ගොඩනගමින් යන ස්වයං ප්‍රතිරූපය වඩාත් ළංවන්නේ පිලිපීන ජනාධිපති දුතර්තේට බව පෙනේ. දුතර්තේගේ 2016 වසරේ ජනාධිපතිවරණ ව්‍යාපාරය තුළ තිබි ප්‍රධාන පොරොන්දුවක් වූයේ පිලිපීනයේ අපරාධ සහ මත්ද්‍රව්‍ය උවදුර නැති කරන බවයි. ඔහු ඊට පෙර නගරාධිපතිවරයකුව සිටියදී, අපරාධ මැඬලීම පිළිබඳ ‘කීර්තියක්’ ගොඩනගා ගෙන සිටි දේශපාලනඥයෙකි. ඔහුගේ එම ‘කීර්තියේ’ ඇති විශේෂත්වය නම්, අපරාධ සහ මත්ද්‍රව්‍ය මර්දනයේදී රටේ නීතිය නොතෙකා සහ නීතියට පිටින් ක්‍රියාකිරීමට පොලිසියට බලය දීමයි. අපරාධකරුවන්ට ‘දුටු තැන වෙඩි තැබීමේ’ භාවිතය හඳුන්වා දුන්නේ ජනාධිපති දුතර්තේය. ඇම්නස්ටි ඉන්ටර්නැෂනල් සංවිධානයට අනුව, අධිකරණ නොවන සහ නීතියට පිටින් යන මාර්ගවලින් පිලිපීන පොලිසිය විසින් දෙදාහකට ආසන්න පිරිසක් ඝාතනය කර ඇත. මෙය නඩු අසන්නේ නැතිව, හුදෙක් සැකය මත පමණක් පදනම්ව, කිසිදු අධිකරණ ක්‍රියාවලියක් අනුගමනය කරන්නේ නැතිව, පුද්ගලයන් අමුඅමුවේ මරාදැමීම මගින් මරණ දණ්ඩනය ක්‍රියාත්මක කිරීමයි. අපරාධ සහ ත්‍රස්තවාද මර්දනය පිළිබඳ සජිත් ප්‍රේමදාස මහතාගේ ඉදිරි දර්ශනයත් දේශපාලන ම්ලේච්ඡත්වයට කිට්ටුවන මෙවැන්නක්ද යන ප්‍රශ්නය එතුමාගෙන් දැන් සිටම ඇසිය යුතුව තිබේ.
එතුමාගෙන් එවැනි පැහැදිලි කිරීමක් සඳහා බල කිරීමට විශේෂ හේතුවක් තිබේ. එය නම්, මහජන ඡන්දයෙන් බලයට ඒම සඳහා හේතුවන පරිදි, මහජනයාගේ සිත් කළඹවන ආකාරයේ සහ අමානුෂික, ශිෂ්ට සම්පන්න නොවන සහ සම්පූර්ණයෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී දේශපාලන විඥානයක්ද සමාජයේ ගොඩනැගීමට බලකාමී දේශපාලනඥයන් ඉදිරියට ඒම ලෝකයේ නව දේශපාලන ප්‍රවණතාවක් වීමයි. මේ සඳහා නිදසුන් අසල්වැසි ඉන්දියාවෙන්ද ලැබේ. උත්තර් ප්‍රදේශයේ මහ ඇමති යෝගී ආදිත්‍යනාත් නම් හින්දු පූජකවරයා, දැන් ලැහැස්ති වන බව පෙනෙන්නේ, ඉන්දියාවේ නරේන්ද්‍ර මෝදිගේ අනුප්‍රාප්තිකයා වීමටයි. පසුගිය අවුරුදු කිහිපය තුළම ඔහු ඒ සඳහා පසුබිම සම්පාදනය කරමින් සිටී. එම දේශපාලන අභිලාෂය සඳහා ඔහු යොදාගන්නා ප්‍රධාන අවිය නම් අත්‍යන්ත සහ වියරු මුස්ලිම් විරෝධයයි. ‘ලව් ජිහාද්’ යනුවෙන් ඔහු උත්තර් ප්‍රදේශයේ ආරම්භ කළ මුස්ලිම් විරෝධී ව්‍යාපාරය, මෙම ක්‍රියාවලියේ ප්‍රධාන එකකි. හින්දු තරුණියන් මුස්ලිම් කරුණයන් සමග ප්‍රේම සම්බන්ධතා ඇතිකර ගැනීම මුස්ලිම් කුමන්ත්‍රණයක් ලෙස හඳුන්වා දෙමින්, ඒවා නැවැත්වීමට නීතිද හඳුන්වා දෙමින්, අගමැති මෝදිත් නොකළ ආකාරයේ වියරු මුස්ලිම් විරෝධයක්, තම පුද්ගලික දේශපාලන අනන්‍යතාව ලෙස යෝගි ආදිත්‍යනාත් දැනටමත් ඉදිරියට දමා තිබේ. එය උත්තර් ප්‍රදේශ ප්‍රාන්තයේ පමණක් නොව උතුරු සහ බටහිර ඉන්දියාවේ හින්දු ප්‍රාන්තවල හින්දු ජනයා අතරද ජනප්‍රිය වෙමින් පවතී. අලුත් සතුරකු නිර්මාණය කිරීම මෙම දේශපාලනයේ ඇති ලක්‍ෂණයකි.
සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා යෝගී ආදිත්‍යනාත් කෙනකු යැයි කිව යුතු නැත. එහෙත්, ‘ආණ්ඩුව දෙන මරණ දඬුවම’ පිළිබඳ ඔහුගේ ප්‍රවාදය, ආදිත්‍යනාත්ගේ ‘ලව් ජිහාද්’ නතර කිරීමේ ව්‍යාපාරය වැනි දක්‍ෂිණාංශික ජනකාන්තවාදී දේශපාලන විඥානයක් අප රටේද නිර්මාණය වීමට තුඩු දෙන්නට පුළුවන. සජිත් මහතා උත්සාහ ගන්නා බව පෙනෙන්නේ, තමා ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාට වඩා දැඩි සිතැති, අධිෂ්ඨානශීලී, නොසැලෙන, දැඩි තීරණ ගැනීමට නොපැකිළෙන නායකයකු බව ජනතාවට පෙන්වාදීමට බව පෙනේ. මෙය වනාහි දේශපාලන වශයෙන් අවාසනාවන්ත සහ සිදු නොවිය යුතු දෙයකි. ලංකාවේ ජනතාවට අවශ්‍ය වන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාට වඩා හැඩිදැඩි සහ නිර්දය පාලකයෙක් නොවේ. එම නායක මාදිලිය ප්‍රතික්‍ෂෙප කරන, මධ්‍යස්ථවාදී, මෘදු සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලකයෙකි. මරණ දඬුවම ගැන ආඩම්බරයෙන් කතාකරන නායකයෙක් නොවේ. ඒ ගැන ලජ්ජා වන, කම්පා වන, එය අහෝසි කිරීමට පොරොන්දු වීමට තරම් මානුෂවාදී නායකයෙකි. සජිත් මහතා දැනට තමන් සතුව නැති බව ප්‍රකාශ කරමින් සිටින්නේ මෙම ලක්‍ෂණයයි. සජිත් මහතා කළ යුතු යැයි ඔහුගේ උපදේශකයන් කිව යුත්තේ, රටේ දේශපාලන සාකච්ඡාව මානුෂීයකරණයට පාත්‍ර කිරීමට සහභාගි විය යුතු බවයි.
ශක්තිමත් පාලකයා කව්ද?
මෙම දුර්වලතාව දේශපාලනඥයන් තුළ ගොඩනැගීමට නොයෙකුත් හේතු අතර එක් ප්‍රධාන හේතුවක් වන්නේ, ‘ශක්තිමත් පාලකයා’ යන සංකල්පය පිළිබඳ, වැරදි අර්ථකථනයයි. වර්තමානයේ ලංකාවේ සිටින පාලකයන්ද, බොහෝ විට අනාගතයේ නායකයන් වීමට අපේක්‍ෂා කරන සමහර දේශපාලනඥයන්ද සිතන බව පෙනෙන්නේ, මහජනයා තමන්ට ආකර්ෂණය වනු ඇත්තේ තමන් නීතිය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, විවේචනය, විරුද්ධ මත, බලයට සීමා, වගවීම යනාදිය නොතකන, තම සිතැඟි පරිදි, එනම් හිතුවක්කාරව, රාජ්‍ය බලය මෙහෙයට යොදාගන්නා, ‘කාටවත් බය නැති’ සහ හදවතක්ද නැති පාලකයකු වන විට හෝ වන බවට ප්‍රචාරය කරන විට හෝ කියාය. මෙම ප්‍රවණතාවට විරුද්ධව සටන් කිරීම, ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී බලවේගවල න්‍යාය පත්‍රයට අලුතෙන් එකතු වී තිබෙන තේමාවකි.
නායකයන්ගේ ‘දැක්ම’
මෙම පසුබිම තුළ මතුවන තවත් වැදගත් ප්‍රශ්නයක් තිබේ. එනම්, විශේෂයෙන් විරුද්ධ පක්‍ෂවල සිටින නායකයන්ගේ අනාගතය පිළිබඳ දේශපාලන දැක්ම කවර ස්වභාවයක් ගත යුතුද? යන්නයි. බලයේ සිටින දේශපාලනඥයන්ට මෙන්ම මෙම බලයේ නොසිටින, විරුද්ධ පක්‍ෂයේ සිටිමින්, බලයට ඒමට අපේක්‍ෂා කරන දේශපාලන නායකයන්ටද මෙම කාරණය වැදගත් වෙයි. බලයේ සිටින දේශපාලනඥයන් සාමාන්‍යයෙන් ක්‍රියාකරන්නේ තමන්ගේ බලය රැකගැනීමටය. රාජ්‍යය සහ එහි විවිධ අංශවල පුරවැසි විරෝධී, අත්තනෝමතික ක්‍රියා ආරක්‍ෂා කරමින්, ඒවා සාධාරණීය කිරීමටය. බලයේ සිටින දේශපාලන පක්‍ෂ සහ නායකයන් වඩාත් ශක්තිමත් ප්‍රවණතාවක් දක්වන්නේ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ප්‍රතිසංස්කරණවලට වඩා මර්දනකාරී, පීඩාකාරී ප්‍රතිසංස්කරණ සිදුකිරීමටය. විරුද්ධ පක්‍ෂවලට සහ විරුද්ධ පක්‍ෂ නායකයන්ට ශක්තිමත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දැක්මක් සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා කැපවීමක් අවශ්‍ය වන්නේ ඒ නිසාය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය රැකෙන්නේ ආණ්ඩු පක්‍ෂ නිසාම නොවේ. විරුද්ධ පක්‍ෂවල මැදිහත්වීම්ද නිසාය.
ලංකාවය, ඉන්දියාව, බංග්ලා දේශය, පකිස්තානය, බුරුමය, තායිලන්තය සහ චීනය යන රටවල වර්තමානයේ පවතින එක් පොදු දේශපාලන ප්‍රවණතාවක් වන්නේ, දේශපාලනයත්, රාජ්‍යයත් අමානුෂිකත්වයට පාත්‍ර වීමයි. එය මෙම එක් එක් රටක විවිධ පරිමාවෙන් පවතී. චීනය, බුරුමය සහ ඉන්දියාව යන රටවල් තුන මෙම ප්‍රවණතාවේ ඉදිරියෙන්ම සිටියි. ලංකාවද එම ප්‍රවණතාවේ ඉදිරියෙන්ම සිට පසුගිය අවුරුදු කිහිපය තුළ, තරමක් මානුෂීකරණයකට පාත්‍ර වුවත්, එම ක්‍රියාවලිය ආපස්සට යෑමේ අනතුර නිරන්තරයෙන්ම තිබේ. විපක්‍ෂ නායකවරයාගේ වගකීම විය යුත්තේ මෙම අනතුර නැවැත්වීමට ක්‍රියාකිරීමයි. ඒ සඳහා පරිණත ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාන විඥානයක් සහ අවබෝධයක් ගොඩනගාගැනීමට එතුමාට අත්‍යවශ්‍ය බව පෙනේ.
ශිෂ්ටාචාරහරණයට පිටුපෑම
‘මරණ දඬුවම’ යළි ක්‍රියාත්මක කිරීම සමාජ ප්‍රශ්නවලට විසඳුමක් ලෙස දේශපාලන නායකයන් සහ පක්‍ෂ විසින් උත්කර්ෂයෙන් කතාකරනු ලැබීම ප්‍රකාශයට පත්කරන්නේ සමාජයක ශිෂ්ටාචාරමය ප්‍රගතියක් නොව, ශිෂ්ටාචාරමය වශයෙන් ආපස්සට යෑමක් බව, ශිෂ්ට සම්පන්න ලෝකයේ සාමාන්‍ය පිළිගැනීමයි. දරුණු අපරාධවලට දඬුවම් නොදිය යුතුය යන්න එයින් අදහස් නොකෙරේ. මීට වසර දෙක තුනකට පෙර, මරණ දඬුවම යළි ක්‍රියාත්මක කිරීමට හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා කළ යෝජනාව විවේචනය කළ සහ එයට විරුද්ධ වූ අයට, එතුමා කළ චෝදනා වූයේ, එම විවේචකයන් මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කරුවන්ගේ හවුල්කරුවන් වන බවයි. එහෙත් මරණ දඬුවමට විරුද්ධ කිසිවකු, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම ගැන කරන පරීක්‍ෂණ නතර කරන ලෙස හෝ වැරදිකරුවන්ට දඬුවම් නොකරන ලෙස හෝ කියා සිටියේ නැත. ඔවුන්ගේ ප්‍රධාන අදහස වූයේ මරණ දඬුවම ශිෂ්ට සම්්පන්න නොවන, අමානුෂිකතම දඬුවම වන නිසා ශිෂ්ට සම්පන්න රාජ්‍යයක් එය ක්‍රියාත්මක නොකළ යුතුය යන්නයි. ඇත්තටම නූතන කාලයේ දේශපාලනඥයකු දේශපාලන ශිෂ්ටත්වයේ ඉණිමගෙහි ළඟාවී ඇති මට්ටම විනිශ්චය කිරීමට ඇති නොවරදින මිනුම් දඬුවක් වන්නේ මරණීය දණ්ඩනය පිළිබඳව ඔහුගේ ඇයගේ ඇති ස්ථාවරයයි.
ලංකාව, ඉන්දියාව, චීනය, රුසියාව ඇතුළු ලෝකයේ බොහෝ රටවල සමාජය සහ දේශපාලනය අද අභිමුඛ වී සිටින තියුණු සන්ධිස්ථානයක් තිබේ. එය නම් තම සමාජය, මානුෂවාදී ශිෂ්ටසම්පන්නභාවය අතහරිනවාද, නැද්ද යන්නයි. පසුගිය ජනාධිපතිවරණයේදී ඇමරිකානු සමාජය මුහුණ දුන්නේද මෙම තීරණාත්මක අභියෝගයටය. ඉන්දියානු සමාජයද අද මුහුණ පා සිටින්නේ එම අභියෝගයටයි. රටක සමාජය සහ ජනතාව නිර්මානුෂිකකරණයේ සහ නිර්-ශිෂ්ටාරගත කිරීමේ ව්‍යාපෘති සාධාරණීකරණය සඳහා දේශපාලනඥයන්ට විවිධ උපක්‍රමික ක්‍රියාමාර්ගද තිබේ. ආර්ථික සංවර්ධනය, ජාතික ආරක්‍ෂාව, ජාතික පරමාධිපත්‍යය, දේශපාලන ස්ථාවරභාවය, සතුරන්ගෙන් රට රැකීම වැනි අරමුනු සටන්පාඨ බවට පත් කරමින් බොහෝ දේශපාලනඥයන් සහ දේශපාලන බලවේග සිදුකරන්නේ එයයි. මෙම ශිෂ්ටාචාරහරණ ගංගාවේ දිය පහරට එරෙහිව ශිෂ්ටාචාරමය වශයෙන් උඩුගං බලා පිහිනීමට සූදානම් දේශපාලනඥයන් අද ලෝකයටද, අප රටටද අවශ්‍ය වී තිබේ.■
