■ ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර
ඔබේ වැඩි කැමැත්ත තියෙන්නේ රූපවාහිනියට නේද?
මම රූපවාහිනියට කැමතියි. ටෙලි නිර්මාණයකට අපි සම්බන්ධ වුණාම වැඩි ප්‍රේක්ෂක පිරිසක් ටෙලිනාට්‍ය බලනවා කියන පදනමේ ඉඳලා මම එහෙම කියන්නේ. අද අපේ රටේ ඇති වෙලා තියෙන තත්වය එක්ක වැඩිම ප්‍රේක්ෂක ප්‍රතිචාරය තියෙන්නේ රූපවාහිනියේ. මම වැඩියෙන්ම දායක වෙලා තියෙන්නෙත් ටෙලි නාට්‍යවලට. වැඩකට නැති චිත්‍රපට දහයක රඟපානවාට වඩා එක හොඳ ටෙලිනාට්‍යක රඟපෑවත් ඇති. මෑත භාගයේ හරිහමන් සිනමා කෘතියක් අපේ රට් හැදුණේ නෑ. අපි ලෝක සිනමාවේ උසස් කෘති රසවිඳලා තියනවා. අපේ සිනමාව තව බොහෝ වර්ධනය වෙන්න ඕනෑ. මීට වඩා හොඳ නිර්මාණ බිහි වෙන්න ඕනෑ. පිටපත් රචකයෝ, අධ්‍යක්ෂවරු බිහි වෙන්න ඕනෑ. ලොකේ දියුණු රටවල සිනමා කලාව ඉදිරියෙන්ම තියනවා. කලාව ඉදිරියෙන් තියන රටවල් දියුණු වෙලා තියනවා.
අපි අපේ රටේ ටෙලිනාට්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ කඩාවැටීම ගැන කතා කළාට මේ වෙනකොට ලෝකයේ රූපවාහිනී මාලා නාටක සිනමාව තරමටම මුදල් වියම් කරන, වෙහෙස වෙලා හදන, ජනප්‍රිය නිර්මාණ බවට පත් වෙලා තියනවා. අපේ රූපවාහිනියට ඒ වගේ වැඩක් කළාම කියන්නේ මෙයා රූපවාහිනියයි, සිනමාවයි පටලවාගෙන කියලා. අපි රූපවාහිනී මාධ්‍යයේ විනාශය පැත්තට යනකොට වෙනත් රටවල් දියුණු පැත්තට ගමන් කරමින් ඉන්නවා.
ලංකාවේ ක්‍රිකට් ටීම් එක හරියට දක්ෂතා දක්වන්නේ නෑ කියලා මේ දවස්වල මුළු රටම කතා කරනවා. කැළඹිලා තියනවා. පරණ මනිස්සුත් ඒ ගැන කතා කරනවා. ලෝකේ ඉන්න ක්‍රිකට් විශේෂඥයෝ ගෙනැත් කතා කරනවා. ඒත් මේ කලාවට වෙලා තියන හානිය ගැන කතා කරන්න කවුරුවත් නෑ. කලා ක්ෂේත්‍රයේ 25,000 ක් විතර වැඩ කරනවා. නායකයෙකුටවත් ඔළුවක් තිබුණොත් මේක ගොඩ ගන්න ඕනෑ කියලා ලොකු දෙයක්.
පාලකයෝ මිනිස්සු ඥාණනය කරන කලාවට අනුග්‍රහය දක්වන්නේ නෑ කියන එකයි පොදු පිළිගැනීම..
අපේ රටවල ඒක එහෙම වෙන්න පුළුවන්. දියුණු රටවල තත්වය ඊට ටිකක් වෙනස්. කලාව කියන්නේ රටක් දියුණුයි ද කියලා මනින මිනුම් දඬුවලින් එකක්. ඇතතටම අපිට තේරෙන්නේ නෑ. හරි අර්බුදකාරී තැනක මේ ක්ෂේත්‍රය තියෙන්නේ. බැරිකම නෙවෙයි. අවශ්‍යතාව තියෙන එක මිනිහෙක් හිටියා නම් හදන්න පුළුවන්. නාලිකාවල ඉන්න අයටත් යම් රසවින්දනයක් හෝ තිබුණා නම් මේ වගේ වෙන්නේ නෑ. මම හිතන්නේ රසවින්දනය කියන දේ නාලිකාවල ඉන්න අයට ආදාල නෑ. ඒ අය ඉන්නේ වෙන තැනක. ඒ නිසා ඒ අයට මොකුත් කියන්නත් බෑ. අපි නිර්මාණකාරයෝ හැටියට ඔය කියන සේරම ඔළුවේ තියාගෙන තමයි නිර්මාණ කරන්න ඕනෑ. මම මහා බර නිර්මාණයක් කරලා මිනිස්සු මේක බලන්න ඕනෑ කියලා බල කළාට වැඩක් නෑ. මිනිසුන්ටත් ඒක බලන්න පුළුවන්කම තියෙන්න ඕනෑ. ඒ නිසා සරල රසවින්දනය ඕන්නෑ කියන තැන නෙවෙයි මම ඉන්නේ. සරල රස වින්දනය විතරක්ම තියාගත්තොත් අපේ රසවින්දනය මොට වෙනවා.
රස වින්දනය විවිධයි යථාර්ථවාදී නිර්මාණ වාගේම ෆැන්ටසි බලන්නත් මිනිස්සු කැමතියි..
අපි අපේ නිර්මාණ හරහා යම් කිසි මතවාදයක්, නිර්මාණ රසවින්දනයක් ගොඩනගන්න ඕනෑ කියලා හිතනවා. චිත්‍රපටියක් බලනකොට ඒක රස විඳින්න මම තෝරා ගත්ත ක්‍රම විධි ටිකක් තියනවා. ළමයෙක් වුණත් එහෙම යම් විධික්‍රමයක් එක්ක කෘතියක් රස විඳින්න පුහුණු කරන්න ඕනෑ කියලා මම හිතනවා. අපි යමක් ළමයෙකුට රසවිඳින්න දුන්නාම ඒ ළමයාගේ රසවින්දනය හැදෙන්නේ එතැනින්. චිත්‍රපටි පාසල්වලින් කරන්නේ ඒකනේ. චිත්‍රපටි පාසලක ඉගෙන ගත්තහම රසවින්දනය පිළිබඳ යම් අදහසක් හැදෙනවා. රූපවාහිනිය දාලා විකාශය වන දේ බලනවා කියන තැනින් මෙහාට අපේ ප්‍රේක්ෂකයා ගන්න ඕනෑ. ඒ වගකීම තියෙන්නේ මේ මාධ්‍ය භාවිත කරන අයට. තියෙනවාට වඩා ජීවිතය ගැඹුරින් දැනෙන්න ප්‍රක්ෂේපනය කරන්න පුළුන් නම් හරිම වටිනවා. මගේ රාජකාරිය ඒක කියලා තමයි මම හිතන්නේ. මට පිටරටවල ඉන්න සමහර අය කතාකරලා කියනවා අපේ අපේ ජීවිතවල කතාව තමයි තණමල්විල නාට්‍යයේ තියෙන්නේ කියලා. සිනමාව සම්බන්ධයෙන් මම කියන දේ එක විෂයක් පමණයි. සරල රසවින්දනය සඳහා දේවල් හදන්න මිනිස්සු ඕනෑ තරම් ඉන්නවා. හැබැයි මම කියන තැන ඊට ටිකක් එහා තියෙන්නේ. ඒ සඳහා යම් පරිචයක් අවශ්‍යයි.
තණමල්විල කොල්ලෙක් අත්දැකීම මෙන වගේද?
තණමල්විල කොල්ලෙක් හදපුවාම, නාලිකාවල තියෙන බලාධිකාරයත් එක්ක කොහොමද නිර්මාණයක් විකුණාගන්නේ කියන ගැටලුවට මට ඉස්සෙල්ලාම මුහුණ දෙන්න වුණා. ටෙලිනාට්‍ය නිෂ්පාදනයකට ගෙවන්න වෙන්නේ බොහෝම අඩු මුදලක් කියලා තමයි රූපවාහිනී නාලිකා පෙන්වා දෙන්න හදන්නේ. තණමල්විල කොල්ලෙක් නාට්‍යයෙන් ඒකට උත්තරයක් හම්බ වුණා. ලංකාවේ ප්‍රේක්ෂකයා ඉන්දියානු දීර්ඝ ටෙලි නාට්‍යයම නෙමෙයි ඉල්ලන්නේ, වෙන බලන්න දෙයක් නැති නිසා පෙන්වන දේ බලාගෙන සිටීමට ඔවුන්ට සිදු වෙලා කියලා තණමල්විල කොල්ලෙක් සනාථ කළා. සම්මත වට්ටෝරුවෙන් මිදිලා වෙනස් විදිහට හැදෙන නාට්‍යක් ජනප්‍රිය කරන්න පුළුවන් බව අපි පෙන්නුවා. ඒකත් දැක්කේ නෑ වගේ ඉන්න ස්වභාවයක් තමයි තියෙන්නේ. සිනමාව හරි, කලාව හරි හරියට හදාරපු කෙනෙක් තණමල්විල නාට්‍ය බැලුවොත් මගේ නාට්‍ය කොතනද ස්ථානගත වෙන්නේ කියලා වටහාගන්න පුළුවන්. වර්ණවත් රූපරාමු තමයි අපේ ප්‍රේක්ෂකයා ඉල්ලන්නේ කියලා පහුගිය කාලේ රූපවාහිනී නාලිකාවලින් මතයක් හදලා තිබුණා. එහෙම හිතලා කිසිම අන්තර්ගතකින් තොරව පාට පාට දේවල් පෙන්වන්න පටන් අරන්. සිනමා කෘතියක හරි, ටෙලි නාට්‍යක හරි වර්ණවත්භාවය කියන්නේ ඕක නෙවෙයි. වර්ණවත්භාවය තියෙන්න ඕනෑ නිර්මාණ අන්තර්ගතයේ. ඒ අන්තර්ගතයට ගැලපෙන්නයි වර්ණ තියෙන්න ඕනෑ.නැවත ටෙලි නාට්‍යක් කරන්න මම ලෑස්ති වුණා. නිෂ්පාදකවරයක් කැමති වෙලා ඉඳලා ආයෙත් බෑ කියලා තියනවා. ඒ නිසා වෙනත් නිෂ්පාදකවරයෙක් සොයන ගමන් ඉන්නේ. චිත්‍රපටියකුත් ලෑස්ති කරන් නිෂ්පාදකවරයෙක් හොයමින් ඉන්නවා.
කලා ශිල්පීන් හා තාක්ෂනික ශිල්පීන් බොහෝ දෙනෙක්ගේ ආදායම් මාර්ග ඇහිරී ගිහින් තිබෙනවා නේද?
මේ වෙනකොට හැමෝම අපිට බල කරමින් ඉන්නේ වැල යන අතට මැස්ස ගහන්න කියලා. ශිල්පීන් ලෙස මේ වෙලාවේ අපි ඉතාම අමාරු තත්වයක ඉන්නේ. බලයට පත් වෙන පාලකයන්ටත් අපි දිගින් දිගටම මේ කෂේත්‍රයේ තියෙන ප්‍රශ්නය ගෙනිහිල්ලා තියනවා. මේක කාට හරි තේරෙයි කියලා හිතලා. ඒත් තවම තේරිච්ච එකෙක්වත් ආවේ නෑ. අපේ කලාවේ තියන කඩා වැටීම කියලා මම අදහස් කරන්නේ සමස්ත සමාජ ක්‍රමයේම කඩා වැටිලා නිසා මේ ක්ෂේත්‍රයත් කඩා වැටිලා කියන එක නෙමේ. කොවිඩ් තත්වය නිසා මුළු ලෝකයම මුහුණ දීලා තියෙනවා කියන තත්වයත් නෙවෙයි. මම කියන්නේ කොවිඩ් එන්න කලිනුත් අපිට ප්‍රශ්න තිබුණා. කොවිඩ් ආවට පස්සේ ඒ තත්වය වඩාත් වැඩි වුණු එක ඇත්ත. අපි හරි පාරක නෙමේ මේ ගමන් කරමින් ඉන්නේ. හරි ක්‍රමවේදයකට නෙවෙයි ගාල් කරලා ඉන්නේ. අපේ හිටපු ප්‍රවීණයෝ පවා තමන්ගේ ගොඩ හදා ගන්න කටයුතු කළා මිසක් පොදුවේ ක්ෂේත්‍රයේ අනාගතය ගැන හිතන්න ඕනෑ කියන තැන හිටියේ නෑ. තම තමන්ගේ නම් හදාගෙන තම, තමන් ගොඩ යන විදිහක් තමයි බොහෝ අය බලන්නේ. ව්‍යාපාරයක් ලෙස මේ ක්ෂේත්‍රය ගොඩ නගා ගන්න ඇයි අපිට බැරි. මේ රටවල පාලකයින්ගෙනුත් මීට වඩා දෙයක් බලාලොරොත්තු වෙන්න බෑ.
ආසියාවේ හොඳම ටෙලිනාට්‍ය කලාව තිබුණු රට අපේ රට කියලානේ කියන්නේ. එක්තරා නාලිකාවකින් තමයි ඒක නැති කරේ. මේ නැති කිරීමේ පළමු වෙඩිල්ල පත්තු කළේ. ඉන්දියාවේ පෙන්නගන්න බැරිව තිබුණු ටෙලි නාට්‍ය මෙහේ ගෙනැල්ලා හඬ කවලා පෙන්නන්න පටන් ගත්තා. ඊට පස්සේ ඉන්දියාවෙන් අධ්‍යක්ෂවරු ගෙනැල්ලා මෙහෙ නාට්‍ය හදන්න පටන් ගත්තා. ඊට පස්සේ මෙගා නාට්‍ය ආවා. ඒ අර්බුදයේ දිගුව තමයි අපි මේ ගෙවමින් ඉන්නේ. ආපහු මේ ක්‍රමය හදනවා නම් හදන්න පුළුන් ඒ අයටම තමයි. මේ නාලිකා දෙක තුන ඇතුළේ ඉන්දියානු, තුර්කි, නළු, නිළියෝ පිරිලා ඉන්නකොට අපි කොහෙද වැඩ කරන්නේ. අපිට ඉන්දියාවේ ගිහින් වැඩ කරන්න පුළුවන්ද? අපේ ඒවා ඉන්දියාවේ පෙන්වන්න පුළුවන් ද? රටක් විදිහට අපට ප්‍රතිපත්ති තියෙන්න ඕනෑ. එතකොට තමයි අපිට දැනෙන්නේ අපි වෘත්තිකයෝ කියල.
හැම දේම ගෝලීය වෙලා නිසා අපට මේ තත්වයන් තුළ වැඩ කරන්න සිදු වෙනවානේ..
නිකම්ම ග්ලෝබල් වුණා කිය කිය ඉඳලා වැඩක් නෑ. මෙගා නාට්‍යවල එකම කට්ටියක්, එක දිගට තමන්ගේම පිරිසක් දාගෙන වැඩ කරගෙන යද්දි තව නළුවකුට, නිළියකට අවස්ථාවක් ලැබෙන්නේ කොහොමද? ආසියාවේ හොඳම ටෙලිනාට්‍ය කලාව තිබුණා කියපු කාලේ අපේ නාට්‍යක තිබුණේ කොටස් 12 යි, 18 යි. දැන් 100 යි, 200 යි, 300 යි, 1000 යි. නව මාධ්‍ය පැමිණීම ගැන අද අපි කතා කරනවා. ඒවා ආවත් අවසානේ රූපවාහිනී නාලිකා අපිව හූරගෙන කන එකමයි වෙන්නේ. නිර්මාණකරුවෙක් නිර්මාණයක් කරල නාලිකාවට විකුණුවාට පස්සේ ගිවිසුම අනුව යූටියුබ් අයිතිවාසිකමත් ඒ අය අරගන්නවා. කන්න තියන සේරම ටික කාලා මෙන්න මේක කාපන් කියලා අපට හපේ විසි කරනවා.
ශාරුක් ඛාන් ආවේ රූපවාහිනී මාලා නාටකකවලින්. ඉන්දියාවේ බොහෝ නළු, නිළියෝ රූපවාහිනියෙන් සිනමාවට එන්නේ. එහෙම ඇවිල්ලා ආයෙත් රුපවාහිනියට යන්න ඒ අයට සිද්ධ වෙන්නේ නෑ. මොකද එතන ඉඳලා සිනමා කර්මාන්තය ඇතුලේ ඔවුන්ට හොඳින් පවතින්න පුළුවන්. අපේ රටෙත් එහෙම තත්වයක් තියනවා නම් රූපවාහිනිය බදා ගෙන ඉන්න ඕනෑ නෑ. අත්දැකීම් තියන අයට රූපවාහිනියෙන් සිනමාවට ඇවිත් හොඳ නිර්මාණ කරන්න තිබුණා.■
