ජාතිකවාදීන්ගේ අන්තිම සටනද?

ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ පදවි ප්‍රාප්තියෙන් වසරක් පිරෙන විට, සිංහල ජාතිකවාදීන්ගේ ‘අන්තිම සටන් කාලයෙන්’ අවුරුද්දක්ද ගෙවී ගොස් තිබේ. ඒ කියන්නේ, ඔවුන්ගේ ‘ජාතික’ වැඩ පෙන්වීමට තව ඇත්තේ අවුරුදු හතරක කාලයක් පමණක් කියාය.
මේ ජාතිකවාදීන්ගේ අන්තිම සටන් කාලයයැ’යි කියන්නේ ඇයි? මේ කාලයේදීවත් වැඩ නොපෙන්නුවොත්, ඔවුන්ගේ ජාතිකවාදය රටේ පැළ නොවූ පුස්සක් බව පැහැදිලිව පෙනී යනු නියත නිසාය.
තමන්ගේ චින්තනය අනුව රට පාලනය කර පෙන්වන්නට දැන් අන්තිම අවස්ථාව ඔවුන්ට උදාවී තිබේ. අසූවේ දශකයේදී එස් ඩබ්ලිව් ආර් ඩී බණ්ඩාරනායක ගුණ සමරු දේශනය ආචාර්ය නලින් ද සිල්වා විසින් පවත්වන්නට යෙදුණු අවස්ථාවේ සිට, 2015 ඩීඒ රාජපක්‍ෂ සමරු දේශනය ගෙවිඳු කුමාරතුංග විසින් පවත්වන්නට යෙදුණු අවස්ථාව හරහා මේ දක්වා, ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්‍ෂය සිය බලයට නතු කර ගැනීමට මේ සිංහල-බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදීන් ගත් වෑයම කූටප්‍රාප්තියට පත්ව ඇත්තේ 2019න් පසු, මේ දැන්ය.
බණ්ඩාරනායක ගුණ සමරු දේශනයන් පසු වුවද, ශ්‍රීලනිපයෙන් ජනාධිපතිකමට පත්වුණු චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක කුමාරතුංග, මේ කණ්ඩායම තමන්ගේ පාලන කවයන් තුළට වැද්ද ගත්තේ නැත. ඒ නිසා මහින්ද රාජපක්‍ෂ වැන්නකු හරහා තම බලය උරගා බලන්නට ඔවුන්ට සිදුවිය. කාටවත් නෑ බෑ නොකියන මහින්ද රාජපක්‍ෂ, මේ අයට වුවමනා හැටියට ඔවුන් ඉදිරියේ කතා බහ කළත්, ජනාධිපති වූ පසුව, ජාතිකවාදීන්ට වුවමනා හැටියට රට කරවන්නට ලැබුණු පාර්ලිමේන්තුවේ බලය ප්‍රමාණවත් නොවීය. ඒ නිසා සිය පාලනයට සුළුතර ජාතික පක්‍ෂද, එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයද, ඇතැම් විට වාමාංශික පක්‍ෂද, බලවත් ලිබරල් මතධාරීන්ද එකතු කරගන්නට මහින්ද රාජපක්‍ෂට සිදුවීම නිසා, ජාතිකවාදී න්‍යාය පත්‍රයට තනි ඉඩක් මහින්ද රාජපක්‍ෂ පාලනය තුළ අත්පත් කරගත නොහැකි විය.
මේ සියලු ගැටලු නිරාකරණය කරගනිමින් ජාතිකවාදීන්ට රටේ පාලන බලය බලවත් ලෙස අල්ලා ගන්නට පුළුවන් වුණේ 2019න් පසුවය.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ජනාධිපති වුණා පමණක් නොව, තමන් ජය ගත්තේ සිංහල බෞද්ධ ඡන්දවලින් පමණක් බව දිවුරුම් දීමේදී කිව්වේය. දිවුරුම් දීමද පැවැත්වුණේ, සිංහල බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදීන්ගේ අතීතකාමී රණමඬල හෙවත් රුවන්වැලි සෑය ඉදිරිපිටදීය. කොයි තරම් ජාතිකවාදීන් සමග පයිරුපාසානකම් පැවැත්වුවත්. මහින්ද රාජපක්‍ෂවත්, තමන් පත්වුණේ සිංහල බහුතරය නිසා බව ප්‍රසිද්ධියේ කිව්වේවත්, සිංහල බෞද්ධ සංකේතාත්මක ස්ථානයක දිවුරුම් දීම පවත්වන්නට එඩිතර වූයේවත් නැත. ඒ නිසා, 2019 නොවැම්බර් 19වැනිදාම, එතෙක් ඉටු නොවී තිබුණු ජාතිකවාදීන්ගේ එක බලාපොරොත්තුවක් ඉටුවුණේය. ඒ, තමන් සිංහල බෞද්ධ ජනාධිපතිවරයකු යැයි තිරසාරව කියන ජනාධිපතිවරයකු පත්කර ගන්නට හැකිවීමය. ඒ ජනාධිපතිවරයා, තමන් පත්කළ පළමුවැනි කැබිනට් මණ්ඩලයට කිසිම මුස්ලිම් ඇමතිවරයකු පත් නොකර, (ඩග්ලස් දේවානන්දා සහ ආරුමුගම් තොන්ඩමාන් එහි සාමාජිකයෝ වූහ. ඒ ඔවුන් පක්‍ෂ නායකයන් හැටියට පොහොට්ටුවේ සිටි නිසාය.) තමා සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදීන්ගේ නායකයා බව නැවත තහවුරු කළේය.
ඒ අවුරුද්දේ පෙබරවාරි මාසයේ ‘යුතුකම’ සංවිධානය වෙනුවෙන් ගෙවිඳු කුමාරතුංග, ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ කැඳවා ‘ශක්ති සම්පන්න රාජ්‍යයක් -අපේම ව්‍යවස්ථාවක් සඳහා යෝජනා’ යන මැයෙන් යුක්ත ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා යෝජනා මාලාවක් පිළිගැන්වූයේය.
එම කෙටුම්පතේ එක් කොටසක් මෙසේය. ‘..කුඩා පක්‍ෂවල බෙදුම්වාදී ජාතිවාදී ඉල්ලීම්වලට, අවස්ථාවාදී ආගමික ඉල්ලීම්වලට යටත් වීමට, කප්පම් දේශපාලනයට නතු වීමට පත්වන රජයන්ට සිදුවී ඇත. මේ කප්පම් දේශපාලනය ජනාධිපතිවරණයන්හිදීද, වාර්ගික ආගමික ඡන්ද මලු වෙන්දේසි කරමින් පසුගිය කාලය පුරාම සිදුව ඇත.’ ඒ අනුව ඔවුන්ගේ ප්‍රාර්ථනය වුණේ, සුළුතර වාර්ගිකයන්ගේ බලපෑම්වලින් තොර, බහුතරවාදී රාජ්‍ය පාලනයකි. ධුරයේ වැඩ බාර ගෙන යන්තම් මාස තුනක කාලයක් ඉක්ම යන විට යුතුකම සංවිධානය ජනාධිපතිවරයා කැඳවා මේ යෝජනා බාරදුන්නේ, ජනාධිපතිවරයා මත තමන්ගේ ආධිපත්‍යය ප්‍රදර්ශනය කරන්නටත්, ඉදිරි ගමන ගැන ඔහුට මග පෙන්වන්නටත් යැයි සිතා ගැනීමට අපහසු නොවේ.
ඉන්පසු ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිවරයා, තමන්ට රාජ්‍ය පාලනයේදී උපදෙස් ලබාගැනීමටයැ’යි කියමින් බෞද්ධ උපදේශක සභාවක් පිහිටුවීය. ඒ උපදේශක සභාවේ කැපී පෙනෙන තැනක් හිමිවුණේ සිංහල බෞද්ධ ස්වෝත්තමවාදය කරපින්නාගත් බෞද්ධ සංඝ ගණයාටය. ඒ අනුව, රාජපක්‍ෂ මහතාගේ පාලනයට සිංහල-බෞද්ධ බලපෑම තවදුරටත් තහවුරු විය. දැඩි විය.
එහෙත්, නිතරම ඔහුගේ මැසිවිල්ල වූයේ තමාට පාර්ලිමේන්තු බලය ප්‍රමාණවත් පරිදි නැති නිසා, පොරොන්දු න්‍යාය පත්‍රය ඉටුකිරීමට බාධා ඇති බවය.
මේ බාධා මගහරවා ගැනීමට ජාතිකවාදීන්ට ලැබුණු ඊළඟ අනගි අවස්ථාව 2020 අගෝස්තුවේදී උදාවිය. එනම් පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකට ආසන්න ආසන ප්‍රමාණයක් පොහොට්ටුව පක්‍ෂයට තනිවම ලැබීමයි. ඒ විතරක් නොව, ජාතිකවාදීන්ගේ ප්‍රමුඛ ප්‍රකාශකයකු වූ ගෙවිඳු කුමාරතුංගට පාර්ලිමේන්තුවේ ජාතික ලැයිස්තු මන්ත්‍රීධුරයක්ද හිමිවිය. ඒ හරහා ආණ්ඩුවේ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කණ්ඩායමේදී තමන්ගේ මතය පැතිරවීමට ජාතිකවාදීන්ට අවස්ථාව හිමිවිය. කළුතර දිස්ත්‍රික්කයෙන් අනුප පැස්කුවල්ද මනාප ඡන්ද ලබා පාර්ලිමේන්තුවට තේරී පත්වීම නිසා පාර්ලිමේන්තුව තුළ ජාතික චින්තනවාදී හයිය තවත් වැඩි විය. මහාචාර්ය නලින් ද සිල්වා, බුරුම තානාපති ධුරයට පත්කරනු ලැබිණ. ජාතිකවාදීන්ගේ දීර්ඝ කාලීන මිතුරකු වන දිනේෂ් ගුණවර්ධන, අගමැතිට පමණක් දෙවැනි වන බලවත් ඇමතිවරයෙකි. ගුණදාස අමරසේකර අනුගාමිකයකු වන විමල් වීරවංස පළමු පෙළේ ඇමැතිවරයෙකි. ඔවුන්ට හිතවත් දිලිත් ජයවීර, තමාට අයත් මාධ්‍යවලින් ජාතිකවාදීන්ට පුළුවන් තරම් ඉඩ දෙන අතර, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුවේ ප්‍රමුඛතම මාධ්‍ය සහායකයා හැටියටද කටයුතු කරයි.
20 වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගැන ජාතිකවාදීන්ට ආදර-වෛර කෙඳිරිගෑම් තිබුණද එහි මූලික අරමුණ සමග ඔවුන්ට කිසිම අරෝවක් නොවීය. එනම්, ජනාධිපතිවරයා කියන තනි පුද්ගලයාට, පාර්ලිමේන්තුවත්, අධිකරණයත්, විධායකයේ අනෙක් කොටසුත් හිතුමතේ පාලනය කරන්නට බලය ලබා දීමයි.
ඉහත කී යුතුකම සංවිධානයේ ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතේ යෝජනා කර තිබෙන මේ කාරණය ඒ අදහස බොහෝ දුරට තහවුරු කරයි. ‘පාර්ලිමේන්තුව පත්ව වසරක් ගතවූ පසු ඕනෑම අවස්ථාවක විසිරවීමේ බලය, අගමැති ඇතුළු ඕනෑම ඇමැතිවරයකු, නියෝජ්‍ය ඇමතිවරයකු ඉවත් කිරීමේ බලය ජනාධිපතිතුමා සතු විය යුතුය.’
ද්විත්ව පුරවැසිභාවය ගැන හීනි විරෝධයක් තිබුණත්, 20වැනි සංශෝධනයට කිසිම පැකිළීමක් නැතිව අත් ඔසවන්නට ඔවුන්ට පිළිවන් වුණේ, සමස්තයක් හැටියට විස්සේ හරයට ඔවුන්ගේ ඇති බලවත් කැමැත්ත නිසාය. 20වැනි සංශෝධනය සම්මත විය. ජනාධිපතිවරයාටෙ රටේ ප්‍රධාන පාලන ආයතන තුන ගැන සමස්ත පාලනය එමගින් පැවරිණ. අහවල් බලය තවදුරටත් අපට දෙන්නටයැයි ඉල්ලන්නට කිසිම දෙයක් නැති වන තරමට ජාතිකවාදීන්ගේ සියලු මනදොල දැන් සම්පූර්ණ වී තිබේ. ඒ නිසා, දැන් ඔවුන්ට සිය ‘වැඩ’ පෙන්විය හැකි කාලය එළැඹ තිබේ.
එහෙත් කිසිවක් සිදු නොවී ම, කාලය ඉක්මනින් ගෙවීයයි.
එහෙත් අවුරුද්දක් ගතවන තුරුත් රටේ සැලකිය යුතු වෙනසක් කරන්නට ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂටත්, 2019 නොවැම්බර් සිට ඔහුට සහාය දුන් අගමැති ප්‍රමුඛ පාර්ලිමේන්තුවටත්, ඔවුන් වටා ඊට පිටතින් සිටි සංඝයාවහන්සේලා ප්‍රමුඛ සිංහල බෞද්ධ බහුතර ස්වෝත්තමවාදීන්ටත්, කොටින්ම නොහැකි විය. ඒ වෙනුවට, ඔවුන්ගේ බලවේග අතරම, එකිනෙකාට විරසකකම් කරන, එකිනෙකා පාවා දෙන ගැටුම් සහිත තත්වයක් නම් දැන් ඇතිවී තිබේ. ඒ විරසකකම් පුපුරා යන්නට නොදී ආරක්‍ෂා කර ගැනීමේ මෙවලම වී ඇත්තේ ගෙනෙනවායැයි කියන අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවකි. එනිසා, දැන් ඔවුන්ගේ බලාපොරොත්තුවේ සීමාව අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් දක්වා ඈතට පාවී ගොස් ඇති බව පෙනේ.
අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් යන්න ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට අවශ්‍ය දෙයක් නොවේ. එයින් ලබාගත යුතු දේ සියල්ල දැනටමත් ඔහු ලබාගෙන ඇති බැවිනි. අතිරේකව අවශ්‍යවනු ඇත්තේ. මැතිවරණ ක්‍රමයේ වෙනසකි. ඒ වෙනසින් ජාතිකවාදීන් බලාපොරොත්තු වනු ඇත්තේ, සුළුතර ජාතික, ආගමික කුඩා පක්‍ෂවල බලය පාර්ලිමේන්තුව තුළ දුර්වල වන, ප්‍රධාන පක්‍ෂ දෙකේ ආධිපත්‍යය තහවුරු වන, වැඩි බරක්, කේවල කොට්ඨාස ක්‍රමය මත තැබෙන මැතිවරණ ක්‍රමයකි. එහෙත්, සම්පූර්ණ සමානුපාතික නියෝජන ක්‍රමය යටතේ පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකකට ආසන්න බලයක් ලබාගත් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂට, මැතිවරණ ක්‍රමය මුළුමනින්ම වෙනස් කර, අලුත් ක්‍රමයක් මත බර තැබීමට වහාම වන දැඩි අවශ්‍යතාවක් ඇති බවක් නොපෙනේ. ඒ නිසා, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ අලුත් ව්‍යවස්ථාව තිබෙන්නේ කෙරෙන පැත්තට වඩා නොකෙරෙන පැත්තටය.
අලුත් ව්‍යවස්තා කෙටුම්පත් සම්පාදක මණ්ඩලයේ සභාපතිවරයා භක්තිමත් කතෝලිකයකු මෙන්ම නීති ක්‍ෂෙත්‍රයේ දක්‍ෂ වෘත්තිකයකු හා ගෞරවනීය නීතිඥයකුද වන ජනාධිපති නීතිඥ රොමේෂ් ද සිල්වාය. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ වුවමනාවන් සලකා බලා ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පත් යෝජනා සකස් කිරීමට ඔහු මහන්සි ගනු ඇති නමුත්, තමා දන්නා, ගරු කරන, සුළුතර ජාතීන්ටද සමාන අයිතිවාසිකම් හිමි විය යුතුයැයි කියන නීතිමය නියමයන් හා මානව අයිතිවාසිකම් මූලධර්ම මුළුමනින්ම බැහැර කර, තමාගේ නමින් කෙටුම්පත් වන ව්‍යවස්ථාවක් සම්පූර්ණයෙන්ම සිංහල බෞද්ධ ජාතිකවාදී ආගම්වාදී කෙටුම්පතක් බවට පත්වන්නට සිල්වා මහතා ඉඩ හරිනු ඇතැ’යි සිතන්නට නොහැකිය. ඒ නිසා, මේ ජාතිකවාදී සන්ධානයේ ඊළඟ පොරපිටිය බවට පත්වනු ඇත්තේ අලුත් ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතය.
ඒ අතර, රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව භූමියේ යථාර්ථයන්ට මුහුණ දෙමින් සිටියි. 20වැනි සංශෝධනය සම්මත කරගන්නට මුස්ලිම් මන්ත්‍රීවරුන්ගේ ඡන්ද අවශ්‍ය විය. ඊට විරුද්ධ වන්නටවත් ‘බෙදුම්වාදී ජාතිවාදී ඉල්ලීම්වලට, අවස්ථාවාදී ආගමික ඉල්ලීම්වලට යටත් වීමට, කප්පම් දේශපාලනයට නතු වීමට පත්වන රජයන්ට සිදුවී ඇත.’යැයි ලියූ ජාතිකවාදීන්ට නොහැකි විය. 20 සම්මත වීමේ තීරණාත්මක සාධකය බවට පත්වුණේ ජාතිකවාදීන් නොව, මුස්ලිම් මන්ත්‍රීවරුන් බව පැහැදිලිය. ඒ සහායට කළගුණ සැලකීමක් වශයෙන්, කොවිඞ්-19 වැළඳී මියයන මුස්ලිමුන්ගේ මෘතදේහ භූමදාන කිරීමට අවසර දිය හැකිද යන්න ගැන ආණ්ඩුව දැන් බැරෑරුම්ව අවධානය යොමුකර තිබේ. කොවිඞ් 19 හරහා මුස්ලිම් විරෝධය දැල්වූ ජාතිකවාදීන්, ඒ තීරණය ගැන තවමත් කිසිවක් කියා නැත. කිසිවක් නොකියන බවද පැහැදිලිය.
ඉතින්, එක පැත්තකින් ජාතිකවාදීන් ඉල්ලූ සකලාකාර පාලන බලතල ලැබී තිබේ. රාජ්‍ය පාලනයේ මධ්‍යයටම පැමිණෙන්නට ඔවුන්ට හැකිවී තිබේ. ඒ නිසා, ඉදිරි අවුරුදු හතරක කාලය තුළ, ඔවුන්ගේ අභිලාෂ මුදුන්පත් කරගන්නට නොහැකි වුවහොත්, එහි තේරුම නැවතත් කිවයුතු නැත. ■