සමහර දේශපාලන නායකයන්, ජනතාවගේ පොකට්ටුවෙන් වියදම් කරවාගෙන, මහජනතාව පීඩාවට ද පත් කරමින්, තමන් ‘නිහතමානි’ බව පෙන්වන්නට යාම පිළිබඳ තවත් උදාහරණයක් මේ දිනවල නුගේගොඩ, මිරිහාන හා උඩහමුල්ල ප්‍රදේශ හරහා යන එන කෙනකුට දකින්නට ලැබේ. ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ, තමන්ගේ පෞද්ගලික නිවසේ ම තම ජනාධිපති ධුර කාලය ගත කරන්නට තීරණය කිරීම නිසා, ඔහුගේ නිවෙසට ආසන්න ඉහත කී ප්‍රදේශවල බලහත්කාර පිළිවෙළක්, සංවර්ධනයක් හා දඩිබිඩි මහන්තත්තයක් ගොඩ නැගෙන ආකාරය නිසා ය ඒ.
සති දෙක තුනක් තුළ මහත් ශීඝ්‍රතාවකින් යුක්තව ඒ ඉසව්වේ මග දෙපස ගොඩනැගිලි කඩා දමා, මහාමාර්ග පුළුල් කර, වාහන ටයර්වලින් මඳ ගැස්සීමක්වත් උත්පාදනය නොවන පරිදි සුමට ව කාපට් අතුරා, වටරවුම් අතුරුදන් කරවා, දෙපස වෘක්‍ෂ-ලතා ද අලුතින් සිටුවා, බස් නැවතුම් ද උගුල්ලා දමා, මහමඟ යනු සාමාන්‍ය මිනිසුන්ට අයත් නොවන්නක් බව පසක් කරවන්නට රජයේ නිල-බලධාරීන් මහත් කැපවීමෙන් කටයුතු කරන බව රාජපක්‍ෂ ජනාධිපතිතුමා පවා සමහර විට නොදන්නවා ඇත. අද, මේ රාජ්‍ය නායක නිවැසි පෙදෙසේ මහමඟ අයිනේ හදිසියකටවත් වාහනයක් නවත්වා කඩපිළකට ගොඩවන්නට අවසර නැත. ඒවා නවත්වන්නට පොදු තැන් වෙන් කර ද නැත. මහමඟ පමණක් නොව යාබද සියලු පටු මංවල පවා, තමන්ගේ නිවෙස ඉදිරිපිටවත් වාහනයක් ගාල් කරන්නට ඒ ආශ්‍රිතයන්ට අවසර නැත. ප්‍රදේශයේ හැම පටු මාවතක ම පැය විසිහතරේ ම වාහන හසුරුවන්නට සැරසී කල් මරන පොලිස් නිලධාරීහු ය. ප්‍රභූ සැරිසර යෙදෙන විට, පුරවැසි සියලු දෙනා, සිය ගමන් නවතා ප්‍රභූන්ට ගරු කරන ගාථා කිව යුතු ය.
රටේ දේශපාලකයන් හා ඉහල නිලධාරීන් ගමන් බිමන් යන විට මහ මග යන්නන්ට කාණුවට බහින්නට වූ ද, ඔවුන් යන පැත්තට පිටුපා මහ පාරේ තාප්ප දිගේ බඩගාන්නට වූ ද කාලයක් අපි පසුකර ඇත්තෙමු. දැන් දැන් ඒ කාලය නැවතත් බර අඩි තබ තබා අප වෙත සමීප වන ආකාරයක් පෙනේ.
ඇත්ත, සංවර්ධනයට විරුද්ධ වන්නෝ ද්‍රෝහියෝ ය. ඒ ද්‍රෝහී ලේබල් දරා ගෙන වුණත්, අප ඇසිය යුත්තේ, ජනාධිපතිතුමා මෙපෙදෙසේ නොවසා නම්, මේ දඩිබිඩි සංවර්ධනය ලබන්නට මේ පෙදෙස්හි පුරවැසියෝ වාසනාවන්තයෝ ද යන අසාධාරණ ප්‍රශ්නයයි. දෙවනු ව, මේ බලහත්කාර සංවර්ධනය, පොදු ජන සේවය ම සඳහා ද, නැති නම් එහි යන එන ප්‍රභූන්ට කේන්ති නොයන, සුමට, සුවදායක ගමනක් ලබා දීම සඳහා ම ද යන්නයි. උත්තරය කවුරුත් දනිති.
මීට පෙර, පහුගිය ආණ්ඩු කාලයේ ජනාධිපතිවරයා ද මහත් ‘නිහතමානි’ විය. ජනාධිපති කාර්යාලයේ දී ද අනුභව කෙළේ, ගෙදරින් කෙසෙල් කොළයක ඔතාගෙන ආ බත් ගෙඩියකි. එහෙත්, අවුරුදු පහක ජනාධිපති ධුර කාලය අවසන් කරන විට, කොළඹ හත, ඉහළ ම වටිනාකමකින් යුත් භූමි ප්‍රදේශයක ප්‍රභූ නිවාස තුනක් එකට අල්ලා සකසන ලද පහයෙක යාව-ජීව හිමිකරු බවට හෙතෙම පත්ව සිටියේ ය. ඔහුගෙන් පසු ඔහුගේ බිරිඳට ද ඒ පහය උරුම ය. එහෙත්, ඒ ‘නිහතමානිකම’ පවත්වා ගෙන යෑම සඳහා බදු ගෙව්වේ මේ රටේ ජනතාව මිස මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා නම් නොවේ.
ලෝකයේ ඕනෑ ම රටක, රාජ්‍ය නායකයන් සඳහා නිල නිවාස වෙන් කර තිබේ. කොයිතරම් මහේශාක්‍ය පෙදෙසක ඒවා තිබුණත්, මහජනතාවට කමක් නැත්තේ ඒ ඉසව්වල සාමාන්‍ය මිනිසුන් නොයන, නොගැවසෙන නිසා ය. නායකයන් ඒ නිවෙස්වල විසුවාට කිසිවකු අහිතක් ගන්නේ නැත. විවේචන කරන්නේ ද නැත. ඒ, නායකයන්ට චිරාත් කාලයක සිට ඒවා උරුම බවටත්, ඒවා එසේ තිබිය යුතු බවටත් පොදු සම්මුතියක් ඇති නිසා ය. ඉතින්, ඒ නිල නිවාසවල විසුවාට කිසිවකුගේ නිහතමානිකම නැති වන්නේ ද නැත. වහලුන් නොවන පුරවැසියන් විරුද්ධ වන්නේ ද, විරුද්ධ විය යුත්තේ ද, ඒ නිල නිවෙස් හැර පියා (ඒවා ද පෙර පරිදි ම නඩත්තු වේ.) තමන්ගේ ‘නිහතමානිකම’ වෙනුවෙන් මහජනතාවගේ පොකට්ටුවෙන් තවත් මුදල් වැය කිරීමේ බොරු සෝබනයට හා ඒ හරහා ඇති කරවන මහජන පීඩාවට ය.■
