හොරාගේ අම්මාගෙන් පේන අසන්නට එපා යැයි කියමනක් ඇත්තේ එය ඵල රහිත වැඩක් බැවිනි. හොරාගේ අම්මාගෙන් පේන ඇසීමේ තත්වය එසේ නම් හොරාගෙන් පේන ඇසීමේ තත්වය කෙසේදැයි අමුතුවෙන් විස්තර කළ යුතු නැත.
ඉහත උපහැරණය සිහියට ආවේ ජනමාධ්‍යවේදීන්ට එරෙහි අපරාධ සම්බන්ධයෙන් දණ්ඩ මුක්තිය ලබාදීමට එරෙහි ජාත්‍යන්තර දිනය වෙනුවෙන් නිදහස් මාධ්‍ය ව්‍යාපාරය නිකුත් කර ඇති මාධ්‍ය නිවේදනයේ ඇති කරුණක් පිළිබඳ අවධානය යොමු කිරීමේදීය. එම මාධ්‍ය නිවේදනය පුරාම පසුගිය කාලය පුරා ශ්‍රී ලංකාවේ මාධ්‍යයට එරෙහිව සිදුවූ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් දණ්ඩ මුක්තිය හිමිවී ඇති බව කරුණු පැහැදිලි කරන අතර ජනමාධ්‍යට එරෙහි සිදුවු අපරාධ සම්බන්ධයෙන් පරික්ෂණ සිදුකරන ලෙසත් ඒ සම්බන්ධයෙන් සොයා බැලීම සඳහා ජනාධිපති කොමිසමක් පත්කරන ලෙස ජනමාධ්‍ය සමාජයෙන් කරනු ලැබූ ඉල්ලීම ගැනද සඳහන් වේ.
උපහැරණ සඳහනට හේතු වූයේ ජනමාධ්‍යයට එරෙහි අපරාධ සම්බන්ධයෙන් සොයා බැලීමට පූර්ණ බලැති ජනාධිපති කොමිසමක් පත්කරන ලෙස මෙම ආණ්ඩුවෙන්ද ජනමාධ්‍ය ජනමාධ්‍ය සමාජය ඉල්ලා සිටිය යුතු බවට එම නිවේදනය යෝජනා කර තිබීමය. එම යෝජනාව සාධාරණීකරණයට එම නිවේදනයේ සඳහන් කර ඇත්තේ බලයේ සිටින්නේ කුමන ආණ්ඩුවක් වුවද යුක්තිය ඉටුකරන ලෙස ඉල්ලීම ලොව පිළිගත් දෙයක් බවයි. එම සාධාරණය කිරීමේ වාක්‍යය එන්නේ එම නිවේදනයේ ඊට පෙර ඇති අමිහිරි සත්‍යය පිළිගැනීමේ හෙවත් ජනමාධ්‍යයට එරෙහි වැඩිම අපරාධ සංඛ්‍යාවක් සිදුවු ආණ්ඩු පාලනයකට අයත් පිරිසක් යළි ආණ්ඩු කරන බව සඳහන් කිරීම තුළය.
ජනමාධ්‍යයට එරෙහි අපරාධ සම්බන්ධයෙන් සොයා බැලීමට ජනාධිපති කොමිසමක් පත්කරන ලෙස පසුගිය ආණ්ඩුවෙන් හෙවත් හිටපු ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේනගෙන් ඉල්ලා සිටි බව හා ඔහු එම ඉල්ලීමට කිසිඳු යහපත් ප්‍රතිචාරයක් නොදැක්වූ බව ඇත්තය. එහෙත් එම ඉල්ලීම සිදුකිරීම සඳහා ජනමාධ්‍ය සමාජයට හේතුවක් තිබුණි. ඒ එම ආණ්ඩුව බලයට පත්වූයේම ජනමාධ්‍යයට එරෙහි මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන කාලයේ සිදුවූ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් පරීක්ෂණ සිදුකර අපරාධකරුවන්ට දඬුවම් ලබාදෙන බව පොරොන්දු වෙමින් නිසාය.
එහෙත් මෙම ආණ්ඩුවෙන් එවැනි ඉල්ලීමක් කිරීමට හේතු දෙකක් නිසා බැරිය. එකක් මෙම ආණ්ඩුව බලයට පත්වූයේ ජනමාධ්‍ය සමාජයට එරෙහි අපරාධ සම්බන්ධයෙන් පරීක්ෂණ කරන බව හෝ අපරාධකරුවන්ට දඬුවම් ලබාදෙන බව පොරොන්දු වෙමින් නොවන නිසාය. එවැනි පොරොන්දුවක් ලබාදීමට රාජපක්ෂවරුන්ට කොහොමත් බැරිය. ඒ ජනමාධ්‍යයට එරෙහි එම බොහෝ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් ඇඟිල්ල දිගුවී ඇත්තේ පසුගිය මහින්ද රාජපක්ෂ පාලනයට නිසාය. එම ආණ්ඩුවේ ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරයා ලෙස වත්මන් ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සුවිශේෂ කාර්යභාරයක් ඉටුකළ නිසාය. දෙවන හේතුව සම්බන්ධ වන්නේ ඊටය.
මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩු කාලයේ ජනමාධ්‍යයට එරෙහි අපරාධ සම්බන්ධයෙන් චෝදනා එල්ල වූයේ ආරක්ෂක අංශවලටය. ආරක්ෂක අංශ තුළ සිටි විශේෂ කණ්ඩායම්වලටය. එය තහවුරු වූ සුවිශේෂ අවස්ථා දෙකක් තිබේ.
එකක් මාධ්‍යවේදී කීත් නොයාර් පැහැරගෙන යෑමය. අනෙක මාධ්‍යවේදී පෝද්දල ජයන්ත පැහැරගෙන යෑමය. මෙම සිදුවීම් දෙකේදීම එම මාධ්‍යවේදීන් දෙදෙනාගේ ජීවිත බේරුණේ එවක ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ දැනුවත් කිරීමේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙනි. කීත් නොයාර් පැහැරගෙන යෑමේ සිද්ධිය සම්බන්ධයෙන් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුව හෙවත් සිඅයිඩීය කරන ලද පරීක්ෂණයේදී කීත් නොයාර් මුදාහැරීම සඳහා දුරකථන සංවාද එකිනෙකට සම්බන්ධ වූ ආකාරය හඳුනාගෙන තිබුණි. ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂගෙන් ආරක්ෂක අමාත්‍යාංශ ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්ෂට, ඔහුගෙන් යුද හමුදා බුද්ධි ප්‍රධානි කපිල හෙන්දාවිතාරණට, හෙන්දාවිතාරණගෙන් මේජර් බුලත්වත්තට ලෙස එම දුරකථන ඇමතුම් ගලාගොස් තිබුණී. ප්‍රතිඵලය වුණේ ඒ වනවිටත් වද දෙමින් ප්‍රශ්න කරමින් සිටි කීත් නොයාර් මුදාහැරීමය.
පොද්දල ජයන්ත පැහැරගෙන යෑමේ සිද්ධියද එයාකාරය. පෝද්දල පැහැරගෙන ගොස් ඇති බව එම අවස්ථාවේ ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්ෂ සමඟ ජනමාධ්‍යයට එරෙහි අපරාධ නතරකරන ලෙස සාකච්ඡාවේ නිරතවූ ජනමාධ්‍ය සංවිධාන නියෝජිතයන් දැනුම්දුන් අතර මහින්ද රාජපක්ෂ එය දැනුම්දුන්නේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂටය. ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඉන්පසු කාට කාට කතා කළාදැයි දන්නේ නැත. මන්ද ඒ පිළිබඳ අදටත් පරීක්ෂණයක් සිදුනොවූ නිසාය. නමුත් එම දුරකථන ඇමතුමේ ප්‍රතිඵලය වූයේ පැහැරගත්තවුන් පෝද්දල ජයන්ත මුදාහැරීමය.
මහින්ද රාජපක්ෂ ආණ්ඩු සමයේ ජනමාධ්‍යයට එරෙහිව සිදුවූ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් රාජපක්ෂවරුන්ගේ ඇති සම්බන්ධය පිළිබඳ පැහැදිලි කරන්නට එම උදාහරණ දෙකම හොඳටම ප්‍රමාණවත්ය. එය පැහැදිලි කරන්නට වෙනත් අටුවා ටීකා අවශ්‍ය නැත. එම පැහැදිලි කිරීමට අවශ්‍ය නම් තවත් දෙයක් එකතු කරගත හැක. ඒ එම ආණ්ඩු කාලයේ සිදුවූ ජනමාධ්‍යයට එරෙහි අපරාධ හා තවත් අපරාධ කිහිපයක් හැර ඉතිරි අපරාධ ගැන විමර්ශනය කිරීමට පොලීසිය සමත් වූවත් මෙම අපරාධ ගැන විමර්ශනය කිරීමට පොලීසිය අසමත් වූ බවය. ඊට හේතුව පැහැදිලිය. එය පොලීසියේ හෝ බුද්ධි අංශවල අසමත්කමක් නොවේ. කොළඹ පුපුරන බෝම්බයක් සම්බන්ධයෙන් පැය කිහිපයක් ඇතුළත උතුරු නැගෙනහිර ප්‍රදේශවලින් පුද්ගලයන් අත්අඩංගුවට ගැනීමේ හැකියාවක් තිබූ පොලීසියකට ජනමාධ්‍යයට එරෙහි අපරාධ සම්බන්ධයෙන් හා අනෙකුත් අපරාධ (වසීම් තාජුදීන් ඝාතනය වැනි) සම්බන්ධයෙන් පමණක් නොහැකියාවක් හෝ අසමත්කමක් ඇතිවීමට විශේෂ හේතුවක් තිබිය යුතු බව පැහැදිලි සත්‍යයකි.
තමන්ගේ කිසිදු සම්බන්ධයක් නැත්නම් එම ආණ්ඩු කාලයේදී එම අපරාධ පිළිබඳ පරීක්ෂණ ඉක්මණින් සිදුකරන ලෙස රාජපක්ෂවරුන්ට ඕනෑ තරම් නියෝග දීමට හැකියාව තිබූණි. එය එසේ නොකර ඒ සම්බන්ධයෙන් චෝදනා ලබමින් රාජපක්ෂවරුන් සිටින්නේ ඇයි? ඒ නිසා ජනමාධ්‍යයට එරෙහි එම අපරාධ සම්බන්ධයෙන් රාජපක්ෂවරුන්ගෙන් සාධාරණ පරීක්ෂණයක් බලාපොරොත්තුවීම අප නොකළ යුත්තකි. ජාත්‍යන්තරයෙන් ගැලවීම වැනි කාරණයකට රාජපක්ෂවරුන් එම අපරාධ සම්බන්ධයෙන් කොමිසමක් පත්කළත් එය දේශපාලන පළිගැනීම් පිළිබඳ සොයා බැලීමට පත්කර ඇති වත්මන් කොමිසම මෙන්ම අපරාධකාරයන්ගේ රඟමඬලක් වී රාජපක්ෂ මාධ්‍ය ඒකාධිකාරිය හරහා බොරුව ඇත්ත වී සමාජ ගතවන එකක් බවට පත්වනු නොඅනුමානය. එවැනි කොමිසමක් සඳහා විශ්‍රාමික ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරු උපාලි අබේරත්න වැනි අයකු සිටීම හොඳටම ප්‍රමාණවත්ය. බලය පැවරී ඇති පුද්ගලයන්ගේ නොවන පැමිණිලි බාර ගැනීමත් ඒ අනුව සාක්ෂිකරුවන් කැඳවීමත් ඒවා අවසන් වීමට පෙර ඇත්ත බොරුව වීමේ ආන්දෝලනාත්මක ප්‍රකාශ සිදුකිරීමත් වර්තමානයේ සිදුවන්නාක් මෙන්ම එහිදීත් සිදුවිය හැකිය.
මාධ්‍යවේදී ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ අතුරුදහන් කිරීම සම්බන්ධයෙන් දැනට නඩු දෙකක් පවරා විභාග වෙමින් ඇතත් එම අතුරුදහන් කිරීමේ පරීක්ෂණයේදී මෙන්ම මාධ්‍යවේදී ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතනය, මාධ්‍යවේදී කීත් නොයාර් පැහැරගෙන යෑම මෙන්ම මාධ්‍යවේදී උපාලි තෙන්නකෝන් හා මාධ්‍යවේදී නාමල් පෙරේරා පැහැරගෙන යෑමට උත්සාහ කිරීමේ පරීක්ෂණවලට බාධා පැමිණුණේ වෙන කිසිවක් නිසා නොව ඊට අදාළ හමුදාව සතු තොරතුරු ලබා නොදීම නිසාය. හිටපු ජනාධිපති සේනාධිනායක මෛත්‍රීපාල සිරිසේන එම තොරතුරු ලබා නොදෙන ලෙසට හමුදාවට බලපෑම් කළේය. එහි අරමුණ රාජපක්ෂවරුන් ආරක්ෂා කිරීමද නැතහොත් වෙන එකක්ද යන්න දන්නේ සිරිසේනම පමණය.
අපරාධයකට අදාළ තොරතුරු කිසිවකුට සඟවාගෙන සිටිය නොහැකිය. එය හමුදාවකටද අදාළය. එහෙත් හමුදාව එම අපරාධ තහවුරු කර ගැනීමට අදාළ තොරතුරු ලබාදීම දිගින් දිගටම මඟ අරින විට අධිකරණයද වෙනත් පාර්ශ්වවලට මෙන් ඉන් එහාට නොගොස් මුනිවත රැක්කේය. ඇත්තෙන්ම හමුදාවෙක් ඉල්ලූ එම තොරතුරු රහස්‍ය තොරතුරු නොවීය. ප්‍රගීත් එක්නැලිගොඩ පරීක්ෂණයේදී ඉල්ලුවේ ගිරිතලේ සන්නාහ සන්නද්ධ බුද්ධි හමුදා කඳවුරේ වාහන ඇතුල්වීමේ හා පිටවීමේ තොරතුරු පමණය. සෑම හමුදා කඳවුරකටම ඇතුල්වීමේ හා පිටවීමේ තොරතුරු සටහන්වීම අනිවාර්යය. එම තොරතුරු නැතිවීමට විදියක් නැති අතර ඒවා නැතිවූවේ නම් ඊට වගකිවයුතු නිළධාරින්ට දඬුවම් කළ යුතුය. නැතිනම් විනයගරුක හමුදාවක් පවත්වාගෙන යා නොහැකිය. ලසන්ත වික්‍රමතුංග ඝාතන පරික්ෂණයේදීත් ඉල්ලුවේ මරදාන ටි්‍රපොලි හමුදා කඳවුරේ සිට ක්‍රියාත්මක වූ හමුදා සාමාජිකයන්ට ලබාදුන් දුරකථන සිම්කාඞ් පිළිබඳ විස්තරය. මේ කිසිවක් හමුදාවේ රහස් හෙළිකිරීමක් හෝ හමුදාව පාවාදීමක් නොවේ. නීතිගරුක හමුදාවකට අදාළ දේය.
ජනමාධ්‍යයට එරෙහි අපරාධ සම්බන්ධයෙන් පසුගිය ආණ්ඩුව ආරම්භ කර ඇති පරීක්ෂණ ඉදිරියට ගෙනයෑම හෝ අලුත් පරීක්ෂණ ආරම්භ කරන ලෙස අප යෝජනා කළයුතු නැත. රාජපක්ෂවරුන්ගේ පරීක්ෂණ පිළිබඳ අත්දැකීම් අපට ලසන්ත වික්‍රමතුංග හා වසීම් තාජුදීන් ඝාතන වැනි පරීක්ෂණවලදී හොඳ හැටි දැකගන්නට හැකිවිය. එහිදී ඇත්ත බොරුව කළ හැටිත් බොරුව ඇත්ත කළ හැටිත් කිසිවකු අමතක කළ යුතු නැත.
ඒ නිසා ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ මේ ආණ්ඩුවට යෝජනාවක් කළ යුතුම නම් අප කළ යුත්තේ ඉහත සඳහන් කළ අපරාධ සම්බන්ධයෙන් අධිකරණය මගින් ඉල්ලා සිටි හමුදාවට සම්බන්ධ එම සුළු තොරතුරු (එය රාජපක්ෂලාට නම් සුළු නොවිය හැකිය) අධිකරණයට ඉදිරිපත් කරන ලෙස ඉල්ලා සිටීමය. එය ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඔහුගේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයේ සඳහන් කළ යුක්තිගරුක හා නීතිගරුක රටක් සෑදීම සඳහා ඉවහල් වෙනවා මෙන්ම ඔහු විසින් ස්ථාපිත කර ඇති යුක්තිගරුක හා නීති ගරුක රටක් සෑදීමේ කාර්යසාධඛ බලකායේ අරමුණටද ගැලපෙන්නේය.
