ආර්ථිකය ගොඩගන්නේ කොහොමද?

බලහත්කාරයෙන් වෙනසක් කරන්න බැහැ

ආචාර්ය අනිල් ජයන්ත

අද තියෙන ආර්ථික තත්වය පිළිබඳ තක්සේරුවකට එනවානම්, අපි බලන්න ඕනෑ සිද්ධි වශයෙන් නෙවෙයි. සමස්ථ ආර්ථිකය යන්නේ කොහේටද කියලා තමයි බලන්න ඕනෑ. ඒත් ඒ සංවාදය ගිලිහෙනවා. අපි හැමදාම කතා කරන්නේ අද වෙන දේ, ඊයේ වුණ දේ හෝ හෙට සිද්ධවෙන දේ. තනි තනි සිදුවීම් ගැන කතාකරලා වැඩක් නෑ. මේක අපි අනුගමනය කරන ප්‍රතිපත්තිවල දිගුවක්.

අපට මේ මොහොතේ තීරණාත්මකම තත්වය තමයි ඉතිහාසයේ කවදාවත් නොවූ විරූ තත්වයකට ආර්ථිකය කඩාවැටීම ඇවිල්ලා තිබීම. එහෙත් එය පෙනෙන්නේ නැහැ. මේ වෙනකොට අපට පෙනෙන දේ තමයි ගන්න ගොඩක් තීන්දු තීරණ කෙටිකාලීනව මේ අර්බුදයෙන් ගොඩයන්න, ආණ්ඩුව ගොඩයන්න, තමන්ගේ වැඩපිළිවෙල ගොඩයන්න ගන්න තීන්දු මිසක් දීර්ඝකාලීන ආර්ථික පැවැත්ම, සංවර්ධනය වෙනුවෙන් නෙවෙයි. කොවිඞ්-19 වසංගතයෙන් පස්සේ සාමූහික තීන්දු ගැනීම වෙනුවට හුදු දේශපාලන තීන්දු ගැනීමක් තමයි පෙනෙන්නේ. ඒකෙන් ගැටලු ගොඩක් ඇතිවෙන්න පුළුවන්.

පටු තීන්දු කියන්නේ මොනවාදැයි මා පැහැදිලි කරන්නම්. අපි තේරුම් ගන්න ඕනෑ රට ඇතුළේ භාණ්ඩ හා සේවා නිෂ්පාදනය වෙන්නේ නැතිනම් රටකට ඉස්සරහට යන්න බෑ. ආර්ථික වෘද්ධිය හෙවත් ආර්ථික වර්ධනය කියලා කියන්නේ ඒ භාණ්ඩ හා සේවා නිෂ්පාදනය කිරීම. අද අපේ ආර්ථික වෘද්ධිය දුර්වලයි. ඒක කොවිඞ්-19 නිසා යන්න ඕනෑ. අපි හෙමින් හෙමින් යන්න ඕනෑ නිෂ්පාදන හා සේවා වර්ධනය කරන තත්වයකට. ඒත් බොරුවට දඟලන්නේ නැතිව හෙමින් යන්න ඕනෑ.

අපි තව ණය අර්බුදයක හිරවෙලා ඉන්නවා. ඒත් අපට පෙනෙන විදියට මෙයාලා විශ්වාස කරන්නේ සල්ලි ටිකක් පොම්ප කළාම ආර්ථිකය දුවනවා කියලයි. එහෙත්, වැඩ කරන්නේ නැතිව සල්ලි පොම්ප කළාට ආර්ථිකය දුවන්නේ නැහැ. පහුගිය කාලයේ සීයට හතරේ පොළියට දෙන්න, ණය අඩු කරන්න ආදී දේවල් කීවා. ඇත්තටම අපි පොළී අනුපාතය බලහත්කාරයෙන් පාලනය කරගැනීමක් කරගෙන තියෙන්නේ.

ඒත් මේකෙන් භයානක ප්‍රතිඵල ලැබේවි. ඔය යොදන සල්ලි දිගුකාලීන ආර්ථිකයට එන්නේ නැතිනම් ආර්ථික වශයෙන් ක්‍රියාමාර්ගය අසාර්ථක වෙනවා. අනෙක් අතට අඩු පොළියට දෙන්න කියලා මහ බැංකුවට කරන බලපෑමත්, ඒ අනුව අඩු පොළියට දෙන්න කියලා බැංකුවලට කීමත් නිසා නරක බලපෑම් එල්ලවෙනවා. මහ බැංකුවෙන් පොළිය අඩු කළාම, වාණිජ බැංකු අඩු පොළියට දෙන එක ඇත්ත. කොහොමත් එහෙම දෙන්න වෙනවා. රටේ ද්‍රවශීලතාව වැඩිවෙලා තියෙනවා. ඒකට ප්‍රධාන හේතුව තමයි රජය වගකීමකින් තොරව තමුන්ගේ වියදම් ආවරණය කරගන්නට අනවශ්‍ය විදියට භාණ්ඩාගාර බිල්පත් හරහා මුදල් අච්චු ගහනවා. ඒකෙන් ආර්ථිකයට විශාල මුදල් ප්‍රමාණයක් නිදහස් වෙලා තියෙන්නේ. හැබැයි, එහෙම නිදහස් වුණාට ආර්ථික ක්‍රියාවලියක් නැහැ. බැංකුවලින් අඩු පොළියට ණය දුන්නාම සිද්ධවෙන එක දෙයක් තියෙනවා. ඇත්තටම පීඩනයට පත්වෙන්නේ අහිංසක මිනිසුන් අමාරුවෙන් හම්බ කළාම, ඒක බැංකුවේ තැන්පත් කළාම ඒකට ඒ මනුස්සයාට ලැබෙන පොළියත් අඩු වෙනවා.

හරි නම් ආණ්ඩුව කරන්න ඕනෑ බිලියන දාහක් නිදහස් කරනවානම්, ඒක යන්න ඕනෑ කොහෙටද කියලා මාර්ග සිතියමක් සකස් කරගැනීම. එතකොට සැබෑ ලෙස පැවතිය යුතු පොළියට අමතරව ආණ්ඩුවෙන් වියදමක් ලෙස දරමින් සාධාරණ පොලියක් දෙනවා. ආණ්ඩුවේ වියදම යහපත් අරමුණු සඳහා යොදාගත් එකක් බවත් සැලකිය හැකියි. එහෙත් දැන් එහෙම සැලසුමක් නෑ.

අපි හිතමු, සීයට හතරේ පොළියට සහන ණය දෙනවා කියලා. ඒවා භාණ්ඩාගාර බිල්පත් ගහලා තමයි නිදහස් කළේ. ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ සීයට හතරට දුන්නාට ඇත්ත පොළිය ඒක නෙවෙයි. වාණිජ බැංකුවකින් ව්‍යාපාරයක් කරන කෙනෙක් සීයට හතරේ පොළියට මිලියන 50ක් දුන්නා කියා හිතමු. එහෙත් වාණිජ බැංකුවට ඇත්තටම දෙන්න පුළුවන් පොළිය සීයට 9ක් විතර. දෙන්නේ සීයට 4ට. එතකොට වෙනස සීයට 5ක් විතර. ඒ වෙනස මහබැංකුව වෙතින් වාණිජ බැංකුවට ගෙවන්න ඕනෑ. මහ බැංකුවෙන් දැරුවාට ඒ වියදම ආණ්ඩුව දරන්න ඕනෑ. මීට පෙර ඒ වෙනස ආණ්ඩුවේ වැයක් විදියට සැලකුවා. එහෙත් මෙවර ඉතිහාසයේ පළවැනි වතාවට මහබැංකුවේ වියදම් විදියට වාර්තා කරනවා. එතකොට ආණ්ඩුව හැංගෙනවා. ආණ්ඩුවේ වියදම් විදියට ගණනය කළ යුතු එකක් ගණනය කරන්නේ නැහැ.

අනවශ්‍ය විදියට මුදල් නිදහස් කිරීම, මහ බැංකුවට බලපෑම් කිරීම, සැලසුමක් නැතිව කෙටිකාලීනව තීන්දු ගැනීම තුළින් මේක තව තවත් කඩාවැටෙනවා. මොකද, පුරවැසියන්ගේ ක්‍රය ශක්තිය පහළ වැටෙනවා. මාසෙකට රුපියල් විසිපන්දාහක්, තිස්දාහක් පඩි ගත් කෙනෙකුගේ පඩිය ඉහළ යන්නේ නැහැ. එහෙත්, භාණ්ඩ මිල ඉහළ යනවා. ඒක ඉක්මනින් සිදු වෙන්නේ නැහැ. මාස හය හතරක් යන්න පුළුවන්. ඒ කාලසීමාවේ කුමන ප්‍රමාණයෙන් මේක ඉහළ යාවිද කියා කියන්න අමාරුයි. ඒ අනුව බඩු මිල ඉහළ යන බවත්, එහි ප්‍රතිඵලයක් විදියට මිනිසුන් පීඩනයට පත්වෙන බවත් කියන්නට සිදු වෙනවා. මේක ගොඩදාන්න පුළුවන් වෙන්නේ නිෂ්පාදනයට තල්ලු කළොත් විතරයි. බලහත්කාරයෙන් වෙනසක් කරන්න බැහැ.

පස් අවුරුදු සැලැස්මක් ඕනෑ

මහාචාර්ය සුමනසිරි ලියනගේ

මා හිතන විදියට 1978 ඉඳලා 2020 දක්වා කාලය එක් යුගයක් හැටියට විග්‍රහ කරගන්න ඕනෑ. අර්බුදය කොතැනද කියා බලන්න පුළුවන් වෙන්නේ එහෙම කළොත් විතරයි. ඒ නිසා මා කියනවා මේ අර්බුදය ආරම්භ වෙන්නේ සහ වර්ධනය වෙන්නේ මේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය යටතේ බව. ඒක වරින් වර ඉහළ පහළ ගිහින් තියෙනවා. මුලින්ම නැගලා තියෙනවා. අසූතුන වෙනතුරු. ඊට පස්සේ බැහැලා තියෙනවා. 2005න් පස්සේ නැවත නැග්ගා. 2013 දක්වා නැගලා නැවත බැස්මක් තියෙනවා. මේ චක්‍රීය ස්වභාවය දැක්කාම රෙජීම්වල ප්‍රශ්නයක් නොවෙන බව පේනවා. රෙජීම්වල හෙවත් දේශපාලන තන්ත්‍රයන්ගේ ප්‍රශ්න යම් යම් මොහොතක තිබුණත්, මූලිකව මේක ආර්ථික තර්කනයේ ප්‍රශ්නයක්.

දැන් අපේ ආර්ථිකය ලෝක ආර්ථිකය එක්ක තමයි ගමන් කරන්නේ. ලෝක ආර්ථිකයේ බැලුවත්, නව ලිබරල් ආර්ථිකය අසූව දශකයේ පටන් අරගෙන හොඳට ගමන් කරලා, ඒකේ මධුසමය දෙදාස් ගණන්වලදී ඉවර වුණා. ඒකම තමයි මේ තියෙන්නේ. කණ්ණාඩියක් ඇල්ලුවා වගේ පෙන්වන්න බෑ. ඒත් ඒකේ දිගුවක් මේ.

ලංකාවේ ආර්ථිකය 2013 ඉඳලා බහින්න පටන්ගත්තා. යහපාලන ආණ්ඩුව ආවාම මේක කඩාවැටෙන්න ගත්තා. ලොකුම කඩාවැටීම සිද්ධවුනේ 2019 දී. මේකෙන් පෙන්නුම් කරන්නේ නව ලිබරල් ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති යටතේ මේ රටට අනාගතයක් නැති බව. දැන් අපි ඇවිල්ලා ඉන්නේ මේ ආර්ථිකයේ ඓන්ද්‍රීය අර්බුදයකට. නව ලිබරල් ආර්ථික ක්‍රමයට ආධිපත්‍යයක් තියෙනවානේ. ඒ ආධිපත්‍යය දැන් අවසානයට ගමන් කරලා තියෙනවා. ඒ නිසා අපි ඇවිල්ලා තියෙන අවස්ථාව මේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියේ ඉඳගෙන තවදුරටත් ඉදිරියට යන්න බැරි තත්වයක්.

දැන් තියෙන්නේ ණය ප්‍රශ්නය. කේන්ස්වාදී ක්‍රමයට මනින්නේ ආණ්ඩුව ගත්ත ණය ප්‍රමාණය. ජාතික ආදායම, ණය සහ රාජ්‍ය ආදායමේ ප්‍රතිශතය තමයි ඒ අනුව වැදගත් වෙන්නේ. අපේ විද්වතුන් දැන් විග්‍රහ කරන්නේ ඔය අර්බුදය ගැන. කලින් ජාතික ආදායම හා ණය ප්‍රතිශතය සීයට අසූ ගාණකට නැගලා තියෙනවා. ණය සහ රාජ්‍ය ආදායම දැන් සීයට සීයක මට්ටමකට ඇවිල්ලා තියෙනවා. ඒ අනුව දැන් අපි ණය අර්බුදයක ඉන්න බව ඇත්ත. එහෙත්, ගොඩක් අය ඉදිරිපත් කරන්නේ මේ ණය අර්බුදය විතරයි. ඒත් අද ණය නැත්තේ මේ රටේ මොන මනුස්සයාද.

දැන් සමාජයේ හැම මනුස්සයෙක්ම ණයකාරයෙක්. ගෞරවාන්විත ක්‍රෙඩිට් කාඞ් එකෙන් ගන්න ණය වෙන්නත් පුළුවන්, නැත්නම් ක්ෂුද්‍ර මූල්‍ය ණය වෙන්නත් පුළුවන්. හැමෝම ණය වෙලා ඉන්නේ. මේ ආර්ථිකය දැන් දුවන්නේ ණය මත. ඒකම තමයි ණය ලිබරල්වාදයේ ලක්ෂණයක් වෙන්නේ. 

මූඩිස් වගේ ශ්‍රේණිගත කිරීම් කරන ආයතනවලින් අප ශ්‍රේණිගත කරන්නේ මා මුලින් කී, රාජ්‍යයේ ණය ගැනීම් අනුව. මා හිතන විදියට මූඩීස් ආයතනයේ ශ්‍රේණිගත කිරීම් අඩු කිරීම අතාත්වික එකක්. ඒකෙන් ලංකාවේ තත්වය පෙන්නුම් කරන්න තාත්වික නැහැ. ශ්‍රේණිගත කිරීම් ආයතනත් හරි දේශපාලනිකයි. යම්කිසි බලගතු රටක ස්වෛරීය බැඳුම්කර විකුණාගන්න ඕනෑ වෙලාවක අර ශ්‍රේණිගත කිරීම් ආයතනවලින් හොඳ ශ්‍රේණිගත කිරීමක් දෙනවා. ඒකෙන් යම්කිසි රටක සැබෑ තත්වය පෙන්නුම් නොකරන බව මා හිතනවා. දේශපාලනික වශයෙන් ශ්‍රේණිගත කිරීම් ආයතන වැඩ කරන විදිය බලන්න ඕනෑ.

කෙසේවෙතත් දැන් තියෙන අර්බුදයෙන් ගොඩ එන්න හැටි අපි බලන්න ඕනෑ. මම කලිනුත් කියා තියෙනවා කොවිඞ් කියන්නේ මේ අර්බුදයේ හේතුව නෙවෙයි. මේකේ දල්වනයත් නෙවෙයි. එහෙත්, කොවිඞ් නිසා මේ අර්බුදය වැඩිදියුණු වුණා. අඬන්න ඉන්න මනුස්සයාට ඇඟිල්ලෙන් ඇන්නා වගේ එකක් තමයි වුණේ. දැන් දෙවැනි රැල්ලකුත් තියෙන නිසා තත්වය තවත් බරපතල වේවි. ලංකාවේ අපනයන අඩු වේවි. ඉදිරි කාලයේදී ඔය ප්‍රශ්න මතුවේවි. තව මාසයක් දෙකක්වත් තිබුණොත්, බ්‍රැන්ඩික්ස් ආයතනය ලංකාවේ අපනයන ලැයිස්තුවේ පිළිගැනීම වැඩි ආයතනයක්.

කෙසේ වෙතත්, මේ අර්බුදයෙන් දැන් අප යා යුතු පැත්තට තල්ලු කරලා තියෙනවා. ඒ කියන්නේ ජාතිකාභිමුඛ ආර්ථිකයක් දක්වා. අද අපට විකල්පයක් නෑ. ඒ තැනට අපි තල්ලු කරලා තියෙනවා. ඒ විකල්පය ශක්තිමත් හා ධෛර්යමත් විදියට ගන්න මේ ආණ්ඩුවට පුළුවන් බව පේන්නේ නැහැ. ඒ පාරේ නොයා බැරිකමට යනවා වගෙයි. නිශ්චිත ප්‍රතිපත්තියක් අරගෙන යන්නේ නැහැ. එහෙම යනවානම්, මේ වෙලාව වෙද්දී පස් අවුරුදු සැලැස්මක් හදන්න ඕනෑ. ඒත් මෙයාලා හිතන්නේ කොවිඞ් ඉවරවෙලා ඉබේම ඉර උදාවේවි කියලා බලාගෙන ඉන්නවා.

සැලැස්මක් කියන්නේ ඉලක්ක හදන එක නෙවෙයි. ඉලක්ක කරා ගමන් කරන ක්‍රියාමාර්ග හදාගන්නයි ඕනෑ.

අවුරුදු තිහකට හතළිහකට වතාවක් ක්‍රමයම වෙනස් කරන අවස්ථාවක් එනවා. හැත්තෑ ගණන්වල නව ලිබරල්වාදය ආවේ ඒ විදියට. එහෙත්, දැන් මේ අර්බුදය ඇවිල්ලා තියෙනවා. මා හිතන්නේ නැහැ මේ ක්‍රමයෙන්ම අර්බුදයෙන් ගොඩ එන බව. මොකුත් නොකර හිටියත් ආර්ථිකය ඉඳහිට නගිනවා. සමහරුන් කියනවා වී අකුරේ හැඩයට නගින බව. යූ අකුරේ හැඩයට නගින බව. එහෙත් මේ කියන අර්බුදය සහ ප්‍රශ්නය විසඳෙන්නේ නැහැ.

සේවා නියුක්තිය පිළිබඳ ප්‍රශ්නය, දරිද්‍රතාව පිළිබඳ ප්‍රශ්නය, වසංගත පිළිබඳ ප්‍රශ්න ආදී සියල්ලෙහි ප්‍රශ්න. කොරෝනා අර්බුදය ආවේත් කාර්මික කෘෂිකර්මාන්තය එක්ක චීනයේ වුහාන් දිස්ත්‍රික්කයෙන්. ඒක කැලෑ කැපීමේ ප්‍රතිඵලයක්. ලංකාවේත්, කැලෑ කපලා කාර්මික කෘෂිකර්මාන්තයක් හදනවානම් අපටත් අලුත් වෛරස් වර්ග මුණගැසීමට තිබෙන ඉඩකඩ වැඩි වෙනවා.

අපේ ආණ්ඩුවේ ප්‍රතිපත්තිය මුඩු බිම් වගා කළොත් රට හැදේවි, පිටරටින් හරි කිරි ගොවීන් ගෙනාවොත් හරි කියලා. ඒත් ඒකෙන් ප්‍රශ්න විසඳෙන්නේ නැහැ. ඒකෙන් තවත් අර්බුද වැඩි වෙනවා. කෘෂිකර්මයටත් දියුණු සංකල්ප තියෙනවා. ශුන්‍ය පිරිවැය කර්මාන්ත වගේ සංකල්ප තියෙනවා. එවැනි නවීන සංකල්ප එක්ක තමයි කෘෂිකර්මය දියුණු කරන්න පුළුවන් වෙන්නේ. කිසිම සැලැස්මක් මේ ආණ්ඩුවට තියෙන බව මට නම් පෙනෙන්නේ නැහැ.

කෙටි ක්‍රම නැහැ

ආචාර්ය චන්දන අලුත්ගේ

ආර්ථික ශ්‍රේණිගත කිරීම් පිළිබඳ සංකල්පය දැන් ලංකාවේත් ප්‍රකට වෙලා තියෙනවා. එක් එක් ආයතනවලට ශ්‍රේණිගත කිරීම් තියෙනවා. ඒ ඒ වත්කම්වලටත් ශ්‍රේණිගත කිරීම් තියෙනවා. යම්කිසි මූල්‍ය ආයතනයක් හෝ වෙනත් ආයතනයක් යම්කිසි වත්කමක් වෙළඳපොළට නිකුත් කරනකොට ඒ වත්කමටත් ශ්‍රේණියක් තියෙනවා. යම් ණයක් ගන්නකොට වුණත්, ඒ ණය ගෙවාගන්න පුළුවන්ද කියලා ශ්‍රේණිගත කිරීමක් කරනවා.

දැන් රටවල්වලටත් ශ්‍රේණිගත කිරීම් කරනවා. ලංකාව වැනි විශාල ආර්ථිකයක් නැති නමුත් ලෝක වෙළඳපොළෙන් ණය ගැනීම් කරන, සංවර්ධන කටයුතු කරන රටවල්වලට ශ්‍රේණිගත කිරීම් වැදගත්. ලංකාව දේශීය වෙළඳපොළෙන් ණය අරගන්නවා. ඒ වගේම ජාත්‍යන්තර වෙළඳපොළෙනුත් ණය ගන්නවා. සංවර්ධන බැඳුම්කර වගේ ඒවායින්  මුදල් රැස් කරන අවස්ථා පසුගිය කාලයේ තිබුණා.

ලංකාව එක් පැත්තකින් ආදායම් වැඩි කරගත්තා. අපි තවදුරටත් පහළම ආදායම් ලබන රටක් නෙවෙයි. දැන් අපි ඉන්නේ මැදි ස්ථරයේ පහළ කොටසේ. ඒ මට්ටමට ගියාම අයිඑම්එෆ්, ලෝක බැංකුව, ආසියානු සංවර්ධන බැංකුව වගේ ආයතන සහ වෙනත් ජාත්‍යන්තර ආයතනවලින් ලැබෙන ප්‍රදාන නැතිවෙලා තියෙනවා. ඒවා දුප්පත් රටවල්වලට දෙන ප්‍රදාන.

ඒ විදියේ ප්‍රදාන නැති වෙනකොට අපට හැමදේම උපයාගන්න හෝ ණය ගන්න සිද්ධවෙනවා. ණය ගැනීමේදී තමයි ශ්‍රේණිගත කිරීම් වැදගත් වෙන්නේ. ඉංග්‍රීසි අකුරක්, අකුරු කිහිපයක් හෝ අංකයක් වශයෙන් අපට ලබාදෙන ශ්‍රේණිගත කිරීම පෙන්වලා තමයි අපට ණය ගෙවන්න තියෙන හැකියාව අපි ජාත්‍යන්තර සමාජයට කියන්නේ.

පහුගිය කාලයේ පාස්කු ඉරිදා ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය නිසා අපේ ආර්ථිකය දරුණු කඩාවැටීමකට ලක්වෙලා. එදිනෙදා ජීවන කටයුතු ගෙනියන්න පවා රජය විශාල වශයෙන් ණය ගන්නවා. ණය ගත්තාට කමක් නැහැ, ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ ඒ ණය අරගෙන කරන්නේ මොකක්ද කියන එක. අපි පහුගිය කාලයේ ගත්ත ණය බොහොමයක් වියදම් පියවාගැනීම, දේශපාලන පොරොන්දු ඉටු කරගැනීම ආදී කටයුතුවලට පාවිච්චි වුණා. ඒවා පාවිච්චි කළේ ආදායම් උපයන දිගුකාලීන කටයුතු සඳහාම නෙවෙයි. එහෙම එදිනෙදා කටයුතුවලට ණය ගත්තාම ණය ගෙවන්නේ කොහොමද කියන එක එන්න එන්නම බරපතල ප්‍රශ්නයක් වෙනවා.

ණය වැඩිවෙනකොට ඒක පුද්ගල ණය කියන එක වැඩිවෙනවා. අනෙක් පැත්තට ණය ගෙවීමට තියෙන හැකියාව වැඩියි. ණය ගෙවීමේ හැකියාව ලබාගත් ප්‍රධාන මාර්ගය තමයි ආදායම් ඉපයීම. ප්‍රධාන වශයෙන් අපි ආදායම් උපයන්නේ විදේශ අපනයනවලින්. ඒ අනුව අපි ලංකාවෙන් පිටරටට විකුණන්නේ මොනවාද කියලා බලන්න ඕනෑ. අපි නිදහස ලබලා අවුරුදු හැත්තෑවක් තිස්සේ බෝග කිහිපයක් පිටරට යැවීමෙන් තමයි ආදායම් ඉපයුවේ. අද අපි ටිකක් වෙනස් වෙලා. අසූවෙන් පස්සේ ඇඟලුම් සහ නුපුහුණු ශ්‍රමය ආදායම් බවට හරවාගත්තා. එහෙත් ඇඟලුම් ක්ෂේත්‍රයේත් විශේෂ වර්ධනයක් ලබාගෙන නැහැ. ලෝක සැපයුමෙන් සීයට තුනක් විතර තමයි අපි සපයන්නේ. ඒ අනුව අපි වැදගත් සපයන්නෙක් නෙවෙයි. මැලේෂියාව ලෝක ඇඟලුම් අවශ්‍යතාවෙන් සීයට 40ක් විතර සපයනවා. ඒ නිසා අපි වෙනස් වුණත්, ඒ වෙනස් වීම වර්ධනය කරගෙන නැහැ.

අපි විදෙස් ශ්‍රමිකයන්ගෙන් ඩොලර් බිලියන 5ක් විතර ලබනවා. එහෙත් ඒ අයත් නුපුහුණු සහ බාගෙට පුහුණු ශ්‍රමිකයන්. එහෙත් ඒ අයට තියෙන ඉල්ලුම මේ වගේ අර්බුදයක් ආපු ගමන් කඩාවැටෙනවා. දැන් ලංකාවට වෙලා තියෙන්නේ ඒකයි. අපි නුපුහුණු ශ්‍රමය යැව්වාම, ඒ රටවල අයටත් පඩි ගෙවන්න සල්ලි නෑ. ලංකාවට එවන සල්ලි ප්‍රමාණය අඩු වෙනවා.

දැන් අපි රටක් විදියට ශක්‍යතාව වර්ධනය කරගෙන නැහැ. ස්වභාවයෙන් ලැබෙන මොනවාහරි දෙයක් නිසා ඇදගෙන ගිහිල්ලා මිසක්, ක්ෂේත්‍ර වර්ධනය කරගැනීමක් කරගෙන නැහැ. තේ අපනයනයෙනුත් අපි ඉස්සර ලෝකයේ අංක එකේ අපනයන කරන්නා. එහෙත් අද අපි හතරවැනි හෝ පස්වැනි ස්ථානයට වැටිලා. අපිත් පස්සට ගිහින්. සිලෝන් ටී කියලා ලොකු වෙළඳ නාමයක් අපට තිබුණත්, ඒ වෙළඳ නාමයත් අපි දියුණු කරගනෙ නෑ.

ලෝකයේ දැන් වැඩිපුරම අලෙවි වෙන භාණ්ඩ මොනවාද, ඉල්ලුම වැඩිපුර තියෙන භාණ්ඩ මොනවාද, ආර්ථික අවපාතයකදී ඉල්ලුම අඩු නොවෙන භාණ්ඩ මොනවාද කියලා අධ්‍යනයක් කරලා, ඒ ක්ෂේත්‍ර වර්ධනය කළා නම් අපට මේ ප්‍රශ්නය එන්නේ නැහැ. අපට හොඳ ශ්‍රම බලකායක් ඉන්නවා කියලා කියනවා. ඵලදාව වැඩි බව කියනවා. එහෙත්, අපි ඒවායින් හොඳ ප්‍රයෝජන අරගෙන නැහැ. ඒ නිසා අපි මෙවැනි අසීරු තත්වයකට ආවාම දුර්වලතා හොඳටම ඉහළට ඇවිත්, නොහැකියාව හොඳටම ඔප්පු වෙලා. ඒ නිසා අපි ගෝලීය මට්ටමෙන් මෙතැනට ඇවිත්.

දැන් ශ්‍රේණිගත කිරීම් පිළිනොගන්නා අය ඉන්නවා. අපි ශ්‍රේණිගත කිරීම් පැත්තක දාමුකෝ. ඒ මොනා නැති වුණත් දැන් තියෙන අර්බුදය සඟවන්න බැහැ. අවුරුදු හැත්තෑවක් තුළ අපි ආර්ථිකමය වශයෙන් කඩාවැටුණා. හිටපු හැම රජයක්ම මේ තත්වයට වගකියන්න ඕනෑ. ආදායම් වේගයෙන් උපයාගැනීමේ වැඩපිළිවෙලකට අපි ගිහිල්ලා නැහැ. අසල්වැසි රටවල්, අග්නිදිග ආසියාවේ රටවල් සාම්ප්‍රදායික අපනයනවලින් මිදිලා, ලෝකයට ඕනෑ අලුත් දේවල් නිෂ්පාදනය කළා. උදාහරණයක් ලෙස ලෝකයට වැඩිපුරම පරිගණක දෘඪාංග සැපයුම් කරන්නේ තායිලන්තය. තායිලන්තය කෘෂිකාර්මික රටක් වුණත්, ඔවුන් කෘෂිකර්මාන්තයේ රැඳී ඉන්නේ නැතිව ලෝකයේ සීග්‍රයෙන් ඉල්ලුම වැඩි වෙන භාණ්ඩ හා සේවා දිහා බලලා ආර්ථිකය සකස් කරලා තියෙනවා. ඉන්දුනීසියාව ලෝකයේ ප්‍රමුඛ මෝටර් වාහන නිෂ්පාදනය කරන රටක්.

අපි බැංකු ක්‍රමය විවෘත කළත්, ලෝකයේ ලොකුම බැංකු ජාල ලංකාවට ඇවිල්ලා නැහැ. ඒ ලංකාව එතරම් වැදගත් වෙළඳපළක් බව ඔවුන් හිතන්නේ නැති නිසා. ඒකෙන් පෙනෙන්නේ අද ලංකාව පත්වෙලා තියෙන තැන. වසංගතය අලුත් වුණොත් තවදුරටත් ආර්ථිකය අඩපණ වෙනවා. ඉන්දියාව, බ්‍රසීලය, ඇමෙරිකාව, රුසියාව වැනි වසංගතයෙන් පීඩා විඳින රටවල් පවා උත්සාහ කරන්නේ ආර්ථිකය ඉදිරියට ගෙනියන්න. ඔවුන් ඒකට විවිධ ක්‍රම හොයනවා. අපටත් ඉක්මනින්ම මේ තත්වය සමග ඉස්සරහට යන්නේ කොහොමද කියලා බලන්න වෙනවා.

මේක කාලයක් තිස්සේ අකාර්යක්ෂමතාව, දූෂණය, සැලසුමක් නැතිකම ආදී හේතු නිසා වැටුණු තත්වයක්. මේකෙන්  ගොඩ එන්නට කෙටි ක්‍රම නැහැ. දැන් ලෝකයම අඩපණ වෙලා තියෙන නිසා කෙටි ක්‍රම කොහොමත් නැහැ. ඒ නිසා, දැන් කරන්න ඕනෑ ක්‍රමයෙන් ඉහළට එන එක තමයි.■