පසුගිය දවස්වල රූපවාහිනී පුවත්වල ප්‍රමුඛතාව ලැබී තිබුණු එක් ප්‍රවෘත්ති අංගයක් වූයේ ජනාධිපති ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ගමින් ගම ගොස් ජනතා ගැටලු විසඳීමේ අවස්ථාවන් ගැන වූ ආවරණයන්ය. එබඳු එක් අවස්ථාවක ඔහු රැස්වීමක සිටි නිලධාරීන් අමතා කළ ප්‍රකාශයක්; සිය කටවචනය චක්‍රලේඛ හා සම ලෙස සලකා කටයුතු කරන ලෙස කළ ප්‍රකාශය, සමාජ මාධ්‍ය ජාලාවල යම් ආන්දෝලනයක් ද ඇති කළේය. එම ප්‍රකාශයේ වරද, නීතියේ ආධිපත්‍යය පිළිබඳ අදහස සමග එහි තිබෙන නොගැළපෙනසුලු ගතිය, ප්‍රංශයේ දා හතරවැනි ලුවී රජු ‘රජය යනු මම’ යැයි කළ ප්‍රකාශය හා ජනාධිපතිගේ කථාව අතර සමානකම ආදි වූ දෑ විවේචකයන් විසින් පෙන්වා දෙන්නට යෙදුණි. දාහතරවන ලුවී රජු සමග ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සංසන්දනයේ ව්‍යංග්‍යය නම්, වත්මන් ජනාධිපති ලුවී රජු වාගේ සැහැසි ඒකාධිපතියෙකු වීමේ මගට පිවිස සිටින බවයි.
ඉහත කී සියලු විවේචන අඩු වැඩි වශයෙන් සදොස් නැත. කට වචනය නීතිය ලෙස පිළිගන්න යැයි කළ ප්‍රකාශය නීතියේ ආධිපත්‍යය ගැන නූතන අදහස සමග අනුකූල නොවන බව සැබෑවකි. එහෙත් මෙම සංසිද්ධිය තුළ තිබෙන – ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ලිබරල් විවේචකයන්ට මග හැරෙන වෙනත් වැදගත් කරුණක් ඇත. එනම් ජනාධිපතිගේ එම ප්‍රකාශය රැස්ව සිටි ගම්වාසීන් පිළිගත් ආකාරයයි. ඊට ප්‍රතිචාර ලෙස ලැබුණේ උණුසුම් අත්පොලසන් රාවයකි. රජය යනු මම යැයි ලුවී පැවසූ කල්හි පොදුජන සමාජය මහත් ඔල්වරසන් සහිතව එම ප්‍රකාශය පිළිගත්තාද? ගෝඨාභය රාජපක්ෂ සහ දාහතරවන ලුවී සංසන්දනය කිරීම නිෂ්ඵල දෙයක් වන්නේ මෙතැනදීය.
මේ ප්‍රශ්නය වඩාත් පැහැදිලි කරගැනීම සදහා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අදාළ ප්‍රකාශය කළ සන්දර්භය සමීපව විමසිය යුතුය. මෙම ලියුම්කරුට අනුව ජනාධිපති මේ දවස්වල කරන ‘ග්‍රාම චාරිකා’ වැඩසටහන සංකේතාත්මක ලෙස ඉතාම වැදගත් එකකි. හෙතෙම කෙලින්ම ජනතාව අතරට යයි. එම හමුවල දී ජනයා අතුරින් මතු වන්නේ ඔවුන් දෛනිකව විඳිනා අනේකවිධ දුක්ඛ දෝමනස්සයන් පිළිබඳ පැමිණිලිය. ගමට පාරක් නොමැති වීම, පාසල්වලට ගුරුවරුන් නොමැතිකම, වගාව විකුණා ගැන්මට නොහැකි වීම, ගම්මිරිස්වලට නිසි මිලක් නොමැති වීම – මේ ආදි වශයෙනි. මේවා පිටිසරබදව වෙසෙන සාමාන්‍ය ජනයාගේ ජීවිතවල ‘සැබෑ’ අත්දැකීම්ය. ඔවුහු ඒවා සමග වෙසෙති. ඒවා සමග පොර බදිති. ප්‍රසම්පාදන කොමිසමට හෝ විගණන කොමිසමට වඩා ඔවුන්ගේ දෛනික ලෝකය තුළ මේ ප්‍රශ්නවලටය අර්ථය තිබෙන්නේ.
ජනාධිපතිගේ අරමුණ මේ ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් ලබාදෙන ගැලවුම්කරු ලෙස තමුන් රූපණය කරගැන්මට වෑයම් කිරීමය. එහි දී ඔහු තමාට ඡන්දය දුන් මෙම ජනතාව වෙනුවෙන් යම් ආඛ්‍යානයක් ඉදිරිපත් කරයි; එනම් ජනතාව නියෝජනය කරන, ඔවුන් වෙනුවෙන් වැඩ කිරීමේ අවශ්‍යතාව තිබෙන ජනාධිපති ප්‍රමුඛ රජය හා නිලධාරිවාදී උපමාරු යොදමින් එය සාක්ෂාත් කරගැන්මට බාධා කරන නිලධාරීන් අතලොස්ස යන පසමිතුරුතාවයි. මෙය කරුණුමය වශයෙන් සැබෑවක් ද නැද්ද යන්න ද්විතීයිකය. ප්‍රාථමික කරුණ නම්, ‘ජනතාවගේ ජනාධිපති’ ලෙස තමුන්ගේ ප්‍රතිරුව තහවුරු කරගැන්මට ගෝඨාභය රාජපක්ෂ දරන වෑයමයි. මෙය ඔහුගේ සහෝදරයාගේ ප්‍රවේශය යම් ආකාරයක වෘත්තීයවේදීමය ඔප මට්ටම් කිරීමක් ද සහිතව පවත්වා ගැන්මට දැරෙන උත්සාහයක් ලෙස සැලකිය හැක.
මේ වෑයම 2015-2019 කාලය තුළ ලංකාව ආණ්ඩු කල යහපාලන රජයේ අගමැති වූ රනිල් වික්‍රමසිංහගේ දේශපාලන පෞරුෂය සමග සැසඳූ කල වෙනස වඩාත් ප්‍රකටව පෙනී යයි. ජනතාවගේ නායකයෙකු ලෙස තමුන් හඳුන්වාගැන්මේ කිසිදු උනන්දුවක් රනිල් වික්‍රමසිංහ වෙත නොවීය. සංකේතාත්මක ලෙස ගතහොත්, 2015 මහ මැතිවරණය පරාජය වූ විගස මහින්ද රාජපක්ෂ කළේ සිය බල කඳවුර වූ හම්බන්තොටට ගොස් තමන්ගේ ආධාරකරුවන් ඇතුළු ජනයා ඇමතීමය. ඔහු ගියේ ‘ජනතාව අතරටය’. 2018 ඔක්තෝබර් මස පාර්ලිමේන්තු කුමන්ත්‍රණයෙන් බලය අහිමි වූ කල, රනිල් වික්‍රමසිංහ මුලින්ම දිව ගියේ මෙරට විදෙස් තානාපතිවරුන් මුණ ගැසීමටය. (රනිල් වික්‍රමසිංහ සමග තකට තක තැබිය හැකි අනෙක් පුද්ගලයා මහා ප්‍රගතිශීලියෙකු ලෙස ඇතැමුන් අතර ජනප්‍රියව සිටින, වත්මන් රජයේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති විවේචනය කරන විට ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල හෑෂ් ටැග් කරන මංගල සමරවීර මහතාය)
ස්වකීය ප්‍රශ්න තම ගමට විත් විචාරන ජනාධිපති සිය කටවචනය නීතිය ලෙස ගෙන ජනතාවගේ ප්‍රශ්න විසඳන ලෙස නිලධාරීන්ට කියන විට එය අසා සිටින ගම්වාසින්ට එය ඇසෙන්නේ ඒකාධිපතියෙකුගේ දුෂ්ට ගර්ජනාවක් ලෙස නොව තමුන් වෙනුවෙන් කරන මැදිහත්වීමක් විදියටය. මෙම කරුණ ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ ආණ්ඩුව ගැන; එමෙන්ම රාජපක්ෂවාදය ලෙස නම් කළ හැකි, 2005 සිට මෙරට ආධිපත්‍යය උසුලන දේශපාලන ව්‍යාපෘතිය සම්බන්ධයෙන් ගත් කල කිව හැකි එක් වැදගත් දේශපාලන ගතිලක්ෂණයක් පිළිබඳ ඇඟවුමකි ; එනම් එය සරලමතික ලෙස ඒකාධිපතිවාදයක් ලෙස සැලකිය හැක්කක් නොව, මහජන අනුමැතිය සහිත අධිකාරිවාදයක් – එනම් අධිකාරිවාදී ජනප්‍රියවාදයක් – යන හැඟවුමයි. එම ව්‍යාපෘතිය පෙන්වන දේශපාලන ගුණ වන වාර්ගික ජාතිවාදය සහ සංස්කෘතික ගතානුගතිකවාදය යන දක්ෂිණාංශික වටිනාකම් සලකන විට එය දක්ෂිණාංශික ජනප්‍රියවාදී ව්‍යාපෘතියක් ලෙස හඳුනා ගැනීම සාධාරණය.
අධිකාරිවාදී ජනප්‍රියවාදය ඒකාධිපතිවාදය හෝ ෆැසිස්ට්වාදය යන්නෙන් ගුණාත්මක ලෙස වෙනස්ය. ජනප්‍රියවාදය විසින් කරන්නේ ‘ජනතාව’ සහ ‘ජනතාවගේ සතුරන්’ ලෙස ජනප්‍රිය බෙදීමක් නිර්මාණය කිරීමය. එම බෙදීම තුළ ‘ජනතාව’ ලෙස නාමකරණය කෙරෙන බහුජන කොටස් ආමන්ත්‍රණය කිරීමය. රාජපක්ෂ ව්‍යාපෘතිය සුළු ජාතීන්, විදේශ බලවේග, කුඩු ජාවාරම්කරුවන්, රටේ දියුණුවට බාධා කරන සිංහල ජනතාව අතර සිටින කඩාකප්පල්කාරීන් – සහ දැන් නිලධාරීන් ආදි සුළුතරයක් සොරාගත් ජනතාවගේ බලය; ජනතාවගේ යහපත නැවත තහවුරු කරන බවට කියා සිටී. මෙබඳු ව්‍යාපෘතියක් සර්වජන ඡන්දයට බය නැත. ඇත්තෙන්ම, සර්වජන ඡන්දය මත එය විශ්වාසය තබයි. විරුද්ධ පක්ෂ තහනම් කිරීමේ උවමනාවක් හෝ ඡන්ද කල් තැබීමේ අවශ්‍යතාවක් ඊට නැත. හැබැයි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ලෙස ලැබෙන බලය එය විසින් පාවිච්චි කරන්නේ අධිකාරිවාදී ලෙසකටය. මෙම අධිකාරිවාදය මූලික වශයෙන් එල්ල වන්නේ ‘ජනතාවගේ සතුරන්’ ලෙස එම ව්‍යාපෘතිය නම් කළ කොටස්වලට එරෙහිවය. එසේ එල්ල වන තාක් දුරට, පොදුජනයා එම අධිකාරිවාදයට විරුද්ධ නොවෙති. උදාහරණ ලෙස, කුඩුකාරයන් යැයි කියන අය නඩු විභාගයකින් තොරව මරා දැමීම, උතුරේ තිලීපන් සැමරුම තහනම් කිරීම, හිජාස් හිස්බුල්ලාගේ මූලික අයිතිවාසිකම් කඩවීම ආදිය ජනප්‍රිය බහුතරයට ‘ප්‍රශ්නයක්’ නොවේ.
මේ අනුව ගෝඨාභය රාජපක්ෂ වඩා ළං වන්නේ දාහතර වැනි ලුවීට හෝ සියලු විපාක්ෂික කණ්ඩායම් පොඩිපට්ටම් කළ බුරුමයේ මිලිටරි ජුන්ටාව වැන්නකට නොව මුස්ලිම් අන්තරායෙන් ඉන්දියාව ගලවා ගැන්මට ප්‍රතිඥා දී බලය ගෙන සිටින, ඒ සමග ඉන්දියාව ගුජරාටය මෙන් සංවර්ධනය කරන බවට කියා සිටින – ඉතාම ජනප්‍රිය, ඒ වගේම බරපතළ ලෙස අධිකාරිවාදී හැසිරීම් පෙන්නුම් කරන ඉන්දියාවේ නරේන්ද්‍ර මෝඩි වැන්නෙකුටය. රාජපක්ෂ ව්‍යාපෘතියේ මේ සුවිශේෂතාව – එනම් එය හුදු ඒකාධිපතිවාදයක් නොව සිංහල පොදු සමාජයේ සාතිශය අනුමැතිය සහිත අධිකාරිවාදයක් බව, ඒ වගේම එම සාතිශය බහුතර අනුමැතිය නිර්මාණය කරගෙන තිබෙන්නේ හුදෙක් ජාතිවාදයෙන් පමණක් නොව පොදුජනයාගේ ප්‍රශ්න ගැන තමුන් සංවේදී බවට ඇති කොට තිබෙන විශ්වාසය නිසා ද වන බව තේරුම් ගැනීම ඉතාම වැදගත් දේශපාලන පාඩමකි. රාජපක්ෂ ව්‍යාපෘතිය සතුව තම දෛනික ප්‍රශ්නවලට විසඳුම් තිබෙන බවට පොදුජනයා අතර; විශේෂයෙන්ම ගම්බද සිංහල පොදුජනයා අතර තිබෙන විශ්වාසය විසම්බන්ධ කරන්නේ නැතිව රාජපක්ෂ පාලනයට තිබෙන ජනප්‍රියත්වය සාර්ථකව අභියෝගයට ලක්කළ නොහැක.
මෙම දේශපාලන පාඩම බෙහෙවින් ප්‍රයෝජනවත් වන්නේ රාජපක්ෂ පාලනයේ හැකියාව ගැන ජනතාව අතර තිබෙන ‘විශ්වාසය’ සහ පවතින තත්වය අතර පරතරයක්, ආතතියක් භෞතික තලයේ තිබෙන බවට වූ කරුණ ද සැලකිල්ලට ගත් කල්හිය. නිලධාරීන්ට දොස් කිරීමෙන් යම් කාලයකට තම ජනප්‍රියත්වය දිග්ගස්සා ගත හැකි වුවද, එය හැමදාම කළ හැක්කක් නොවේ. විශේෂයෙන්ම ගෝඨාභය රාජපක්ෂ අවසාන විග්‍රහයේ දී අනුගමනය කරන ඊනියා සිංගප්පූරු සංවර්ධන මොඩලය තුළ මෙම ආතතීන් තවත් තීව්‍ර වීම අපේක්ෂා කළ හැක. මේ නිසා රාජපක්ෂ ව්‍යාපෘතියට තිබෙන බලය හීන කිරීමට විපක්ෂයට අවශ්‍ය නම්, රාජපක්ෂ මේ දවස්වල කරන දෙයම කළ යුතුය. එනම් ‘ජනතාව අතරට’ යා යුතුය; අලි වැට, වගා ණය, ක්ෂුද්‍ර මූල්‍ය ණය, ගම්බද පොදු සේවාවල තත්වය ආදි මාතෘකා දේශපාලනිකව සංවිධානය කිරීමට උත්සාහ කළ යුතුය.
මේ කථාව වැදගත් වන්නේ විසි වන සංශෝධනය සමග ජාතික තලයේ මහත් උණුසුමක් නිර්මාණය වී තිබෙන තතු තුළය. විසි වන සංශෝධනයේ තිබෙන අධිකාරිවාදී ඇඟවුම්වලට විරුද්ධව නාගරික ලිබරල් කොටස්වලින් මේ වනවිට විරෝධතා පළවීම ආරම්භ වී තිබේ. පසුගිය ආණ්ඩුව සමග ඉතාම සමීපව කටයුතු කල සිවිල් සමාජ නායකයන් ද ඒ අනුව කරළියට පිවිස සිටිනු දක්නට පුළුවන. විසි වන සංශෝධනයට විරුද්ධ වීම ඉතාම අත්‍යවශ්‍යය. එහෙත් ඒ සමග මතක තබාගත යුතු කරුණ වන්නේ, තම ගමට පැමිණ සිය දෛනික ගැටලු ගැන උනන්දුවෙන් විමසා බලන – අඩුම තරමින් එහෙම බලන බවට සිතන තැනට ජනයා පොලඹවා තිබෙන ජනාධිපතිවරයෙකු නතර කිරීම සඳහා ඒකාධිපතිවාදය පිළිබඳ වියුක්ත සටන් පාඨ කොහෙත්ම ප්‍රමාණවත් නොවන බවයි. දක්ෂිණාංශික-අධිකාරිවාදී වැඩසටහනක් සමග ‘ජනතාව අතරට’ යන ජනාධිපතිවරයෙකු නතර කළ හැක්කේ ‘ජනතාව අතරට’ යන විපක්ෂයකට පමණි. එම නිසා විශේෂයෙන්ම ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ඇතුළු වාමාංශයට තිබෙන අභියෝගය වන්නේ නැගී එන දේශපාලන අධිකාරිවාදය නිසා විසම්මුතියට තිබෙන ඉඩ හැකිලීමේ තර්ජනය පිළිබඳ ප්‍රශ්නය පොදුජනයාගේ දෛනික සමාජ ආර්ථික ප්‍රශ්න වෙනුවෙන් කරන විපාක්ෂික පෙනී සිටීම් සමග සන්ධි කළ හැකි මගක් සොයාගැනීමය. එනම් දේශපාලන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ සටන් පාඨය ආර්ථික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සම්බන්ධයෙන් වූ න්‍යාය පත්‍රයක් සමග සහ-සම්බන්ධ කිරීමය. ■
