මගේ බෙල්ල කපලා මැරෙන්න අත්හැරියා- අනුරසිරි හෙට්ටිගේ

සාහිත්‍ය ලෝකයේ බොහෝ අයට තියෙන්නේ ග්‍රාමීය, වෙල් එළිවල දුව පැනපු අත්දැකීම්. එහෙත් ඔබ කොළඹ හැදුණ කෙනෙක්…

මම ඉපදුණේ කොළඹ පිටකොටුවේ ශාන්ත බස්තියන් වීදියේ, සුචරිත මාවත කියන ගෙවල් විසිහතක් තිබුණු වත්තක. මගේ තාත්තා රජයේ මුද්‍රණාලයේ පොත් බඳින්නෙක්. අම්මා ගෘහණියක්ව සිටියා. එහෙත් පස්සේ කාලෙක නිවසේ ප්‍රශ්න නිසා ආච්චිගේ වෙළඳාමට හවුල් වුණා. ඒ නිසා අම්මා අවුරුදු විස්සක් තිහක් විතර මැනිං මාකට් එකේ වෙළඳාම් කළා. පවුලේ ළමයි දහදෙනෙක්. මම නවවැනියා. මට බාල මල්ලි කෙනෙක් ඉන්නවා. අක්කලා තුන්දෙනෙක් හා අයියලා හයදෙනෙක් ඉන්නවා. මා හිටපු කොළඹ නාගරික අවකාශයේ ඉපදිලා, ඒ අවකාශයේම හැදී වැඩිලා කලා සාහිත්‍ය ලෝකයේ ප්‍රසිද්ධියට පත් වූ අය බොහොම අඩුයි. මගේ කොළඹ ජීවිතේ ඉතාම කටුකයි. එහෙත් එහි සුන්දරත්වයකුත් තියෙනවා. අපට තිබුණ වපසරිය එක්ක සුන්දරත්වය වින්දා. මට දැනෙන කාලය වෙද්දී වැඩිහිටි සහෝදරයන් හතරදෙනෙක් ගෙදරින් පිට වුණා. ගෙදර ඉඩකඩ නැහැ.

එතකොට ගෙදර නිදාගත්තේ…

කෑලි දෙකයි තිබුණේ. කුස්සිය එක කෑල්ලක. ඒ කෑල්ලේත් නිදාගත්තා. සාලයේත් නිදාගත්තා. ඉස්සරහා පොඩි මිදුල කෑල්ලක් තිබුණා. ඒකේ ලෑල්ලෙන් ගහපු පොඩි කොටසක තාත්තා නිදාගත්තා. පරිසරයට අනුකූල තදබදයක තමයි අපි ජීවත් වුණේ. වත්තේ පොදු වැසිකිළිය හා නාන කරාමය පාවිච්චි කළා. මට ඒක අවුලක් විදියට දැනුණේ නැහැ. මගේ දෙවැනි අයියාට මුද්‍රණාලයේ රහස් අංශයේ ලිපිකරුවෙක් විදියට රස්සාවක් ලැබුණා. ඒකෙන් ජීවිතයේ වෙනසක් වුණා.

ඉස්කෝලේ ගියේ කොහේද?

කොළඹ වේල්ල වීදියේ මහ කච්චේරිය ඉස්සරහා තිබුණු පල්ලියේ කනිෂ්ඨ ඉස්කෝලයක්. එය අප්‍රසිද්ධ පාසලක්. දැන් වීදි ළමයි ඒකේ ඉගෙනගන්නවා. ඒ කාලයේත් ඉතා දුගී ළමයි ගිය ඉස්කෝලයක්. පල්ලියකින් තමයි ඉස්කෝලය පාලනය කළේ. මම නවවැනි ශ්‍රේණියේ ඉඳලා කොටහේන මධ්‍ය මහා විද්‍යාලයට ඇතුළුවුණා. උසස්පෙළ දක්වා එතැන ඉගෙනගත්තා. ඒ අතරේ මම වෘත්තියක් කරන්න ගිහින්, බාහිරව කැළණිය විශ්වවිද්‍යාලයේ උපාධිය සම්පූර්ණ කළා.

ලිවීමට පසුබිම හැදුණේ කොහොමද?

මම කොළඹ කලබලකාරී පරිසරයක හැදුණත්, හොඳ කියවන්නෙක්ව හිටියා. යාළු මිත්‍රයන් ආශ්‍රය කළත් එක්තරා සීමාවකින් එහාට ඔවුන්ගෙන් ඈත් වුණා. යාළුවන් කවුරුත් පොත්පත් කියෙව්වේ නැහැ. මා කලින් ගිය ඉස්කෝලයේ ලොකු කබඞ් එකක් තිබුණා. ඒකේ පොත් තමයි මුලින් කියවන්න ගත්තේ. හයවැනි ශ්‍රේණියට එනකොට ඒකේ පොත් ඔක්කොම කියවලා නිසා නැවත කියවමින් හිටියා. කොළඹ හිටපු පුංචි මා විස්මිත ලෝකයකවලට ඒ පොත් කියවලා ගියා. ඒ කාලයේම කොළඹ නගර සභාවෙන් පවත්වාගෙන ගිය ජංගම පුස්තකාලයෙන් මම පොත් ගත්තා. ඒත් මට ඒකේ සාමාජිකත්වය ගන්න බැරි වුණා.

කොළඹ ඉඳලත් සාමාජිකත්වය නොලැබුණේ ඇයි?

අපේ ගෙවල්වල ඒ අයදුම්පත්‍ර පුරවලා, සාමාජිකත්වය ගැනීමේ ක්‍රියාවලියට යොමු වෙන්න තරම් දැනුමක් තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා මම අනුන්ගේ සාමාජික කාඞ්වලින් පොත් ගත්තා. ඇල්බියන් වගේ ලොරියක් තිබුණේ. මම ඒකට නැගලා පොත් කියෙව්වා. ඔය කාලයේ ඉස්කෝලයේ බේකරියක අයිතිකාරයෙකුගේ දියණියක් හිටියා. ඇයත් පොත්පත් කියවන්න ආසයි. ඒත් ගැහැණු අයට කියවන්න තහනමක් වගේ තිබුණ නිසා, ගෙදරින් කියවන්න අවසර නැහැ. ඇයට දිනපතා රුපියල් දෙකක් ලැබුණා. ඇයත් මාත් ගුණසේන පොත්හලට ගිහින් චිත්‍රකතා, ඩීමන් ආනන්දගේ සත පණහේ පොත් ආදිය ගත්තා. ඇය ඉස්කෝලෙදී කියෙව්වා. ඒත් ඒ පොත් ගෙදර ගෙන යෑමේ අයිතිය මට ලැබුණා. ඒ පොත් මම නැවත නැවතත් කියෙව්වා. මට ලිවීමේ ආතතිය ගොඩනැගෙන්න ඇත්තේ ඒකෙන්.

පොඩි කාලයේ හිටපු යාළුවන් මොන වගේද?

හිටපු සමහර යාළුවන් පසුකාලීනව පාතාල සාමාජිකයන් කියලා ප්‍රසිද්ධ වූ අය. සමාජයෙන් පාතාලයට යොමු කරපු අය. එයාලාගේ අවට පරිසරය නිසා යොමු වුණේ ඒ පැත්තට. මැනිං මාකට් එක ළඟම හිටපු නිසා බලය එක්ක සමීප වුණා. ඒ ක්ෂේත්‍රයේ ඉහළට යන්න එයාලාට ලෙහෙසි වුණා. මගේ එක් යාළුවෙක් ඉතාලියේ ඉඳලා ආවාට පස්සේත් ඝාතනයට ලක් වුණා. තවත් අය පාතාලයට නොගියාට, මැනිං මාකට් එකේ වෙළඳුන් විදියට ඉන්නවා. මගේ සමීප ඥාතීන් පවා මැනිං මාකට් එකේ ඉන්නවා. ඔවුන් තවම අනුරසිරි හෙට්ටිගේ කියලා මා දන්නේ නැහැ. දන්නේ නිහාල් කියලයි. නම හෙට්ටිගේ නිහාල් අනුරසිරි. කාලයක් මම ලීවේ හෙට්ටිගේ එන් අනුරසිරි කියලා. මුල් පොත් අටක් තිබුණේ ඒ නමින්. පසුව නිමල් ඒකනායක කියන දක්ෂ නාට්‍ය ශිල්පියා සහ මිත්‍රයා තමයි බලහත්කාරයෙන් වගේ නාට්‍යයකට මගේ නම අනුරසිරි හෙට්ටිගේ කියලා දැම්මේ.

පොඩි කාලයේ ලිව්වාද?

මම ජී.බී. සේනානායකගේ වෙසක් පහන කෙටිකතාව කියවලා වෙසක් කූඩුව කියා කෙටිකතාවක් ලීවා. ලියන්න කොළ නැති නිසා ගණිත පොතක ඉතිරි කොටු රූල් පිටුවල ලීවේ. නිවාඩු කාලෙක ලිව්වා වගේ මතක. ඒක පෙන්වන්න කෙනෙක් හිටියේ නැහැ. අපේ ගෙදර ඒකට පසුබිමක් තිබුණේ නැහැ. ඔය කාලයේ පුංචි අම්මා කෙනෙකුගේ නාලන්දයට ඉස්කෝලේ ගිය පුතෙක් හිටියා. ශාන්ත බස්තියම් වීදියේ ඔවුන්ගේ කිරි කඩයක් තිබුණා. එයාට පොත දුන්නාම, බැලුවේවත් නැහැ. මා කෙරෙහි කිසිම අමනාපයක් ඇතිව නෙවෙයි. එයාත්, පවුලේ අය අදටත් මට හරිම ආදරෙයි. ඒත් ඔහු ඒ වෙලාවේ කීවේ අනේ උඹයි මමයි ලියන කෙටිකතා කියලා. ඒක තරහකට නෙවෙයි, ඒ වගේ පරිසරයක කෙනෙක් ප්‍රබන්ධයක් ලියාවි කියන එක බලාපොරොත්තු වුණේ නැති නිසා කීව දෙයක්. මට ලැජ්ජා හිතිලා, වත්තේ තියෙන පොදු වැසිකිළියේ කාමරයක් ඇතුළට ගිහිල්ලා තනියම කියෙව්වා. මම පොත විඳලා ඇඬුවා කිව්වත් හරි. කියවන්න කෙනෙක් නොසිටි නිසා අලුතෙන් දෙයක් ලියන්නට ආසාව අඩු වුණා. ඒත් හොඳට කියෙව්වා. වත්තේ ඥාති මාමලා මට කීවේ ඉස්කෝලේ මහත්තයා කියලා. මොකද මගේ අතේ හැම වෙලාවෙම පොතක් තිබුණා. ඉස්සරගදරට සීනි වගේ බඩු ගේන්නේ පත්තර කොළවල ඔතලා. මම බෝතලේට සීනි දානකල් පත්තර කොළේ කියවන්න බලා හිටියා. කියවීමෙන් තමා මා ලිවීමට යොමු වුණේ.

දෙවැනි අයියාගේ රැකියාවත්, ඒ නිසා ජීවිතයේ සිදු වූ වෙනස ගැනත් කීවොත්…

ඔහුට 1966දී රැකියාව ලැබෙද්දී විවාහ වෙලා හිටියේ නැහැ. ඔහු අක්කලා තුන්දෙනාත්, මාත්, මල්ලීත්, අම්මා සහ තාත්තාත් අරගෙන කොටිකාවත්තට ගියා. කාමර තුනක නිවෙසකට.තදබදයෙන් පිරි පරිසරයෙන් අප මුදවාගත්තා. එහෙම ගියපු ඔහු අවුරුද්දකින් විතර කසාද බැඳලා නිවසෙන් ගියා. ඒත් අපි අර නිවසේම හිටියා. ඒ විදියට ටික කාලයක් ඉන්නකොට අපට අර ගෙදර නඩත්තු කරගන්න බැරි වුණා. නැවත 1970දී විතර අර කොළඹ හිටපු ගෙදරටම ගියා. එතකොට අක්කලා දෙන්නෙක් කසාද බැඳලා. මාත්, මල්ලිත්, පොඩි අක්කාත්, අම්මාත්, තාත්තාත් ඉතිරි වෙලා හිටියා. ඒ ගෙදර අපි කාලයක් ජීවත් වෙනකොට වත්ත කැඩුවා.

ඒ ඇයි?

අපේ වත්තට යන්නට තිබුණේ ප්‍රේමදාස මහත්තයාගේ දොරකඩින්. සුචරිත මාවත කියන්නේ සුචරිත ව්‍යාපාරයේ ශාලාව තිබුණු මාවත. ඔහු පටන්ගත් නිවාස ව්‍යාපෘතිවලදී 1978 අවුරුද්දේ කඩපු පළවැනි වත්ත අපේ එක. නගර සභාවේ සිතියමෙනුත් අපේ වත්ත මැකිලා ගියා. ඒ ආසන්නයේම සාංචි ආරච්චි වත්ත කියන මහල් නිවාස සංකීර්ණයට අපි ගියා. එදා පටන් 2006 දක්වා හිටියේ ඒ නිවස. මම රස්සාවට ගිහින්, විවාහ වෙලා, දරුවන් හදලා සියල්ල කළේ ඒ මහල් නිවාසයේ. ඒකත් කෑලි දෙකක කුඩා නිවාසයක්. ඒකේ වෙනම වැසිකිළියක් හෙම තිබුණා. නාන කාමරයක් තිබුණා. මහල් නිවාසයේදී පුද්ගලික අනන්‍යතාවකට අපි හුරු වුණා. ඒ මහල් නිවාසයේ හිටපු කාලයේ තමයි මගේ ලේඛනය ආරම්භ වුණේත්.

මහල් නිවසෙන් යන්නට හේතුව කීවොත්…

අම්මායි තාත්තායි දෙන්නාම 2006 වෙද්දී අසනීප වෙන්න ගත්තා. මහල් නිවාසයේ පඩි නැගීම ආදියත් අසීරුයි. ඒ නිසා අපි ගෙදරින් එළියට ආවා. නැවත ගියේ කොටිකාවත්තේ දෙවැනි අක්කා කෙනෙකුගේ ගෙදරකට. ඒ ගෙදරදී තමයි මගේ ලේඛනය දියුණුවට පත් වුණේ. එතැන් සිට මම කොළඹ අවට කුලියට හිටියේ. මෑත කාලයේ මාකොළ පැත්තේ මගේ නිවෙසක් ගොඩනගමින් හිටියා. මාසෙකින් විතර ඒ ගෙදර පදිංචියට යනවා. කොහොමහරි මගේ ජීවිතයම ගෙවුණේ කොළඹ. ඒ සම්බන්ධය ගැලවෙන එකක් නෑ.

ලිවීමේ උනන්දුව නැවත ඇති වුණේ කොහොමද?

අපේ ඉස්කෝලෙන් උසස්පෙළ කරන්න සමත් වුණේ මා විතරයි. යාළු මිත්‍රයන් සියළුදෙනා උසස්පෙළ පන්තියට සමත් වුණේ නැහැ. ඒත් උසස්පෙළ පන්තියට පිටින් ළමයි ආවා. ඒ කණ්ඩායමේ ලියන්න උනන්දුව වැඩි පිරිසක් හිටියා. ඔවුන් එක්ක මාත් කවි ලියන්න ගත්තා. ඒ අතරේ සිංදුත් ලීවා. ඒවා තැපැල් කළා. මා යැවූ ගීතයකට මාලිනී පිළිතුරකුත් එව්වා. ඔබේ ගීයක් තෝරාගත්තා කියලා. හරි ආඩම්බරයි. මම බන්දුල පද්මකුමාරලාගේ කුමරි පත්තරේට නොයෙකුත් ඒවා ලියලා ඇරියා. දයාබර සොයුරියේ කියලා එකක් පළ වුණා. හරි සතුටුයි. පසුව මම ලංකාදීපෙට ගියා. මාධ්‍ය ගැන ඉගෙනගත්තා. කැළණියේ බාහිර උපාධියක ලියාපදිංචි වුණා. ඩී.ආර්. විජයවර්ධන නවකතා අත්පිටපත් තරගයට මම මගේ නවකතාවක් ඉදිරිපත් කළා. ඒකට මම ‘ගණදුරේ දිලෙන එළි’ කියලා අත්පිටපතක්. සිද්ධාර්ථ වගේ විමුක්තිය සොයා යන චරිතයක් ගැන. මේ අත් පිටපත හයවැනියාට තේරිලා. මට හරි සතුටුයි. එදා මගේ නමටත් යටින් ප්‍රසිද්ධ ලේඛකයන් හිටියා. ඒ පොත එළිදැක්වුවා. ඒකෙන් තමයි මට ලියන්න පුළුවන් කියන හැඟීම ආවේ.

ඔබ නාට්‍යවලටත් කාලෙක යොමු වුණා නේද?

ආනන්ද හේවගේ කියලා උසස්පෙළ කාලයේ සර් කෙනෙක් හම්බවුණා. ඔහු හරිම බඩු තුනක් වගේ චිත්‍රපටි කළා. ඔහු කරපු පසමිතුරෝ කියන චිත්‍රපටියට උසස්පෙළ ඉවරවුණ ගමන් මා සහාය අධ්‍යක්ෂ හැටියට සම්බන්ධ වුණා. එතකොට අවුරුදු විස්සක් විතර ඇති. ඊට පස්සේ සිරිනාථ වික්‍රමසිංහ කියන කලා අධ්‍යක්ෂවරයා එක්ක වේදිකා නාට්‍යවල වැඩ කළා. නළුවෙක් හැටියටත්, වේදිකා පරිපාලකයෙක් හැටියටත් හිටියා. නිමල් ඒකනායකගේ උක් දඬු ගිනි නාට්‍යයේ චරිතයක් කළා. ඒ මයිකල් ප්‍රනාන්දු කියන ඝාතනයට ලක් වූ පියනමගේ චරිතය. මනෝරත්නලාගේ නාට්‍යවල, ජගත් මුතුකුමාරණගේ නාට්‍යවල මම වැඩ කළා. එහෙත්, පසුකාලීනව ඒවා අත්හැරලා ලේඛනය ළඟ නතර වුණා.

නාගරික පරිසරයක, ඉඩකඩ අඩු පසුබිමක ලීවේ කොහොමද?

මම හිටපු මහල් නිවාසයේ අඩි එකොළහක් දිග, අඩි එකොළහක් පළල සාලයක් තිබුණේ. ඇඳි පුටුවක් තිබුණා. ඒක මත ඉඳගෙන එක්සයිස් පොත්වල කටවහරෙන් ලීවා. පැත්තක තියාගෙන ලියන්න හුරු වූ නිසා මට කාලයක් මේස මත ඉඳගෙන ලියන්නත් බැරි වුණා. එහෙම ඉඳගත්තාම අදහස් ආවේත් නැහැ. කාලය ගෙවෙද්දී මම ටයිප් කරන්න පටන්ගත්තා. අපේ ආයතනවලට පරිගණක ආවාම අපට ටයිප් කරන්න පුළුවන් වුණා. කොළඹ ළමයි පොත ලියන්න පටන්ගත්තේ පරිගණකයේ. ඒක අත්හදා බැලීමකුත් වුණා. මුලින් පරිගණක තිරය දිහා බලා ඉන්නකොට අදහස් හරියට ගලන්නේ නැති අවුලකුත් තිබුණා. එහෙත් පහුගිය අවුරුදු ගණනක් තිස්සේ මම ටයිප් කළා මිසක් කිසිම අවස්ථාවක අත් පිටපතක් ලියලා නැහැ. දැන් නම් ටයිප් කිරීම පුදුම පහසුයි. අදහස් එන වේගයෙන්ම ටයිප් වෙනවා. වතාවක් මම අනුරාධපුරයේදී අතේ තියාගෙන අදහස් ටිකක් අතින් ලියන්න උත්සාහ කළත්, එය අසාර්ථක වුණා.

ජාතික රූපවාහිනියට ගියේ කොහොමද?

මම වෘත්තියෙන් ගබඩාකරුවෙක් විදියට තමයි රූපවාහිනියට බැඳුණේ. එතැනින් ඉහළට ගිහින් විශ්‍රාම යන විට නියෝජ්‍ය අධ්‍යක්ෂ සැපයීම් දක්වා උසස් වුණා. මම ගබඩා ක්ෂේත්‍රයේ ඉඳන් වැඩසටහන් නිෂ්පාදනයට පැත්තට මාරුවෙන්න හැදුවත්, ඒකට අවස්ථාව ලැබුණේ නැහැ. මම ආවේ එක් අංශයකට නිසා වෙන අංශයකට මාරු වෙන්න බැරි බව කීවා. මගේ කලා ජීවිතය ගැන රූපවාහිනියේ හරි අවබෝධයක් තිබුණාදැයි දන්නේ නැහැ. මම හැකි විදියට ටෙලිනාට්‍ය හා වාර්තා වැඩසටහන්වල පිටපත් ලීවා, වෙනත් වැඩවලට උදව් කළා.

‘මර්වින් සිල්වා සිදුවීම’ ඔබේ ජීවිතයේ තීරණාත්මක අවස්ථාවක්. ඒ සිද්ධිය මතක් කරන්න පුළුවන්ද?

ගොඩක් අයට ඒ සිදුවීම් අමතකයි. බලයට ආවාට පස්සේ හිටපු ආණ්ඩුවටත් ඒ සිද්ධිය අමතක වෙලා ගිහින් තිබුණේ. ඒ සිදුවීම් ගැන පරීක්ෂණයක්වත් කළේ නැහැ. සේවකයන් පිරිසක් මාරාන්තික තුවාල එක්ක පහරකෑමට ලක් වූ බව අද ඇතැමුන්ට මතක නැහැ. පුස්තකාලයාධිපතිනිය පවා කැපුම් පහර එක්ක ගුටි කෑවා. මම මර්වින් සිල්වා එක්ක තරහක් නැහැ. මා පෙනී හිටියේ රූපවාහිනී සංස්ථාවේ සේවකයන් වෙනුවෙන්. අන්තිමේ මගේ බෙල්ල කපලා මැරෙන්න අත්හැරලා දැම්මා. මට ජීවිතය එක්ක සටන් කරන්න වුණා.

ඔබ ඒ කාලයේ වෘත්තිය සමිති නායකයෙක්…

මම ජවිපෙ වාමාංශික දේශපාලනයට යොමු වෙලා හිටියා. වෘත්තිය සමිතිවලටත් යොමු වුණේ ඒ අනුව. රූපවාහිනී සංස්ථාවේ ජවිපෙ වෘත්තිය සමිතියේ සභාපතිත් වුණේ මම. රූපවාහිනී සංස්ථාවේ වෘත්තිය සමිති ගොනුවේ නායකත්වයේ හිටියේත් මම. එහෙම වෙලාවක තමයි එවකට අමාත්‍ය මර්වින් සිල්වා රූපවාහිනී සංස්ථාවට ඇවිත් සේවකයෙක්ට පහරදීලා තිබුණේ. අපි එද්දී පහරදීපු ඇමතිවරයා මුහුණට මුහුණ එනවා. මම ඔහුත් එක්ක වාද කළා. ඒ වෙලාවේ රූපවාහිනී සංස්ථාවේ සභාපතිවරයා ඇමතිවරයා කාමරය ඇතුළට එක්කාගෙන ගියා. ඒත්, සභාපතිවරයා ඇමතිවරයා එක්කාගෙන ගියේ තනි මාර්ගයක. ගිය තැනින්ම තමයි ඇමතිවරයා පිටවිය යුතුව තිබුණේ. අපි ඒ මාර්ගය වසාගෙන රැස් වුණා.

ඔබට පහරදුන්නේ ඒ සිද්ධියෙන් පසු…

ඔය සිද්ධිය වුණේ 2007 ජනවාරි. මට පහරදුන්නේ 2008 මාර්තු මාසයේ. මම උදේ වැඩට එනකොට පහරදුන්නේ. ඔය අතරවාරයේ අපි අරගල කළා. රූපවාහිනී සංස්ථාවේ වෙනත් සේවකයන්ට වරින් වර පහරදුන්නා. අන්තිමේ තමයි මට පහරදුන්නේ. බෙල්ලට ආපු කැපීම මරණීය තුවාලයක් වුණා. මගේ නිල ලිපිනය තිබුණේ කොළඹ. ඒත් මා හිටියේ කොටිකාවත්තේ. අනුරසිරි හෙට්ටිගේ කියා මා ගැන සොයා තිබුණත්, හිතමිතුරන් නිහාල් කියන නමින් මා ගැන දැනගෙන හිටපු නිසා තොරතුරු එළියට ගිහින් තිබුණේ නැහැ. අන්තිමේ මා පදිංචිව හිටපු ලිපිනය ලැබී තිබුණේ ආයතනයේම පෞද්ගලික ලිපිගොනුවෙන්. ඒ තොරතුරු දුන්නේ කවුද කියන එකත් මා දන්න කාරණයක්. යහපාලන අවුරුදු පහේවත් ඒ අපරාධවලට සාධාරණයක් ඉටුවේවි කියා මා බලාපොරොත්තු වුණත්, සිද්ධවුණේ නැහැ.

ඒ සිදුවීමෙන් පස්සේ මොකද වුණේ…

හෙමින්වේ කියා තියෙනවා මිනිසුන් මරන්න පුළුවන්, ඒත් පරාජය කරන්න බැහැ කියලා. මා පරාජය කරන්න දෙන්නේ නැති බව හිතුවා. ධෛර්යය එකතු කරගන්නට මා ලීවා. ඉස්පිරිතාලයේ දවස් ගාණක් ඉඳලා ඇවිත්, ධෛර්යය වෙනුවෙන් මා ලියූ යොවුන් නවකතාව තමයි රන් සිරිමල්. කොළඹ අත්හැරලා ගමට ගිය ගුරුවරයෙක් දරුවෙක් ධෛර්යයෙන් ගේන හැටි ලීවේ. ඒකට තමයි 2009 දී මුල්ම වතාවට සම්මානයක් ලැබුණේ. එතැනින් පස්සේ හැම අවුරුද්දේම පාහේ මගේ නිර්මාණවලට සම්මාන ලැබුණා. මම ලිවීමට තදින් යොමු වුණා. ගුටිකෑමෙන් පස්සේ ලංකාව අත්හැරලා යන්න අවස්ථා විවර වුණත්, මම ගියේ නැහැ. පවුල එක්ක හිටියා. බිරිඳටත් දරුවන් දෙන්නාටත් මම ආදරෙයි. පුතා දැන් විවාහ වෙලා. ඔහුගේ වයස අවුරුදු 35ක්. දුවගේ වයස අවුරුදු 29ක්. ඇයත් විවාහයට ලෑස්ති වෙනවා. දැන් මම සැහැල්ලුවෙන්, තරුණ සහ නවක ලේඛක ලේඛිකාවන් ආදරයෙන් සහ සමීපව ආශ්‍රය කරමින්, සාහිත්‍ය ලෝකයේ වැඩ කරමින් ඉන්නවා.■