විගණන සේවා සංගමයේ සභාපති – ඊ.ඒ.ඩී. ප්‍රසාද් ප්‍රසන්න
විගණනයෙන් වැඩ කරන්න කිසිම බාධාවක් නැහැ
සමාගම් 37ක් පහුගිය කාලයේ විගණන මඟහැරියා
හිටපු ආණ්ඩුව විගණන සේවය ක්‍රියාත්මක කළේ නැහැ
රාජ්‍ය සේවක මාෆියාවක්
විගණන සේවයට විරුද්ධයි
20 වැනි සංශෝධනයෙන් විගණන කොමිසම අහෝසි වෙන බව කියනවා. එහි බලපෑම මොකක්ද?
ඇත්තටම විගණන කොමිසම පිහිටවූවේ විගණන කටයුතු සඳහා නෙවෙයි. විගණන කටයුතු කරන්නේ විගණකාධිපතිවරයා හා විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව ඔහුගේ කාර්ය මණ්ඩලයෙන්. විගණකාධිපතිවරයා හා ඔහුගේ කාර්ය මණ්ඩලය කරන්නේ විධායකය පරීක්ෂා කිරීමක්. විධායකය පරීක්ෂා කරන කණ්ඩායම විධායකයෙන් ස්වාධීන වෙන්න ඕනෑ කියන එක තමයි ජාත්‍යන්තරව තියෙන පිළිගැනීම. එතකොට මේ සම්බන්ධයෙන් මුලින්ම 1977 දී ජාත්‍යන්තර විගණන සංවිධානයෙන් යෝජනාවක් අනුමත කළා. ඒ යෝජනාවේ තිබෙන මූලික කාරණා තුනක් තමයි රටක විගණකාධිපතිවරයාට ස්වාධීනව වැඩ කරන්න පරිසරයක් ඕනෑ බව, ඔහුට පරිපාලන ස්වාධීනත්වයක් ඕනෑ බව සහ මූල්‍යමය ස්වාධීනත්වයක් තියෙන්න ඕනෑ බව.
ඒ කියන්නේ, විගණනය කරන අය ආණ්ඩුවට ඕනෑ විදියට පාලනය කරන්න නොහැකි වෙන්නට නේද?
ඒ සඳහා තමයි විගණන කොමිසම පිහිටෙව්වේ. විගණන කොමිසම කරන්න ඕනෑ විගකාධිපතිවරයාගේ කාර්ය මණ්ඩලයට අදාල පත් කිරීම්, උසස් කිරීම් සහ විනය සම්බන්ධ කටයුතු. ඊට අමතරව විගණකාධිපතිවරයාගේ අයවැය ලේඛනය සකස් කරලා පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කිරීම. විගණන වාර්තාවලින් හඳුනාගන්නා වැරදි සම්බන්ධ අධිභාර පැනවීම.
විගණන කොමිසම ස්වාධීනව පැවතීම විගණන සේවයේ ඉන්න අයට අනුන්ගේ බලපෑම් නැතිව වැඩ කරන්නට වැදගත්. ඒක කොන්ද ලැබීමක් වගේ නේද?
විගණන නිලධාරීන්ගේ පරිපාලන කටයුතු විධායකයම කරනවානම් කාර්ය මණ්ඩලයට බලපෑම් කරන්න පුළුවන්. හොඳට විගණනය කරලා හොරකම්, වංචා අල්ලාගත්ත නිලධාරියෙක් ඉන්නවා කියමු. ඒ නිලධාරියාගේ උසස්වීම් කිරීම නවත්වන්න බලපෑම් කිරීමේ ඉඩක් තියෙනවා. නැත්නම් ඔහුගේ වියදම් කපා දාන්න පුළුවන්. එයාට ක්ෂේත්‍ර පරීක්ෂණයක් කරන්නට අවශ්‍ය ගමන් වියදම් කැපුවොත් පීඩා විඳින්න සිද්ධවෙනවා. ඒ වෙනුවෙන් තමයි විගණන කොමිසම තියෙන්නේ.
විගණන කොමිසම සහ විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව තිබුණාට ලංකාවේ හොරකම නතර වෙලා නැති බව සමහර අය කියා තිබෙනවා…
විගණනයේ කාර්යභාරය වෙන්නේ ව්‍යවස්ථාදායකය හා විධායකය නියම කරලා තියෙන පරිදි වැඩකටයුතු සිද්ධවෙනවාද කියලා බැලීමයි. ජනාධිපති, අමාත්‍ය මණ්ඩලය, රාජ්‍ය පරිපාලන දෙපාර්තමේන්තුව, මහා භාණ්ඩාගාරය ආදී ආයතන හා පුද්ගලයන්ගේ චක්‍රලේඛ, විධිවිධානවලට අනුකූලව ආයතන ක්‍රියා කරනවාද කියලා බලලා පාර්ලිමේන්තුවට වාර්තා කිරීමයි විගණකයාගේ කාර්යභාරය. ඒක නිවැරදි කිරීමේ වගකීම විගණනයට නැහැ. ඒ කටයුත්ත පැවරිලා තියෙන්නේ විධායකයේම ඉන්න අමාත්‍යාංශ ලේකම්වරුන්, ඇමතිවරුන් ආදී ප්‍රධානීන්ට. විගණකයාට දත් දීලා නැහැ. දඬුවම් දීමේ බලයක් නැහැ. එහෙත්, විගණකයාගේ වාර්තා මත තීන්දු තීරණ ගත්තොත් හොරකම් අල්ලන්න පුළුවන්. ලංකාවේ මෙතෙක් කාලයක් තිස්සේ විගණන වාර්තාවලින් පෙන්වාදුන් කාරණා මත ක්‍රියාමාර්ගවලට යොමු වූ අවස්ථා අඩුයි. ඒ නිසයි විගණනය තිබුණාට හොරු ඇල්ලුවාද වගේ ප්‍රකාශ අහන්න වෙන්නේ.
මෑත ඉතිහාසයේ බොහෝ ආයතනවල මහා පරිමාණ වංචා, දූෂණ, නාස්තිය සහ පාඩු ලැබීම් ගැන විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව වාර්තා කරලා තියෙනවා නේද?
විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව රජයේ සියළු අමාත්‍යාංශ, දෙපාර්තමේන්තු, සංස්ථා විගණනය කරලා තියෙනවා. 2015 අවුරුද්දේ 19 වැනි සංශෝධනයෙන් පස්සේ සමාගම් විගණනය කරන්න ලැබුණා. ඉන් පස්සේ සමාගම් ඇතුළු සියළු ආයතන ගැන වාර්ෂිකව වාර්තා ඉදිරිපත් කරලා තියෙනවා. අපි වාර්තා ප්‍රමාද කරලා නැහැ. මූලික ක්‍රමවේදවල තියෙන අඩුපාඩු, කළමණාකරණ දුර්වලතා, මූල්‍ය අක්‍රමිකතා ගැන දිගින් දිගටම වාර්තා කරලා තියෙනවා.
විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුව පෙන්වන කරුණු අරගෙන වාර්තා කිරීම මාධ්‍යවලත් කාර්යභාරයක් නේද?
ඇත්තටම රටේ රාජ්‍ය මූල්‍ය පාලනය සම්බන්ධයෙන් ජනතා පරමාධිපත්‍යය බලයක් තියෙනවා. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ තුන්වැනි ව්‍යවස්ථාවෙන් කියන්නේ මූල්‍ය පාලන බලය සම්පූර්ණයෙන්ම ජනතාව සතු බව. ඒ බලය ව්‍යවස්ථාදායකයට හා විධායකයට බෙදලා දෙනවා. ව්‍යවස්ථාවේ 148 වැනි ව්‍යවස්ථාවෙන් කියනවා රාජ්‍ය මූල්‍ය සම්බන්ධ පූර්ණ පාලන බලය පාර්ලිමේන්තුව සතු වෙනවා කියලා. ජනතාව වෙනුවෙන් මූල්‍ය පාලනය කරන්නේ පාර්ලිමේන්තුව. පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් මේ කාර්යභාරය කරන්න බැරි නිසා තමයි විගණකාධිපතිවරයෙක් රටට ඉන්නේ. විගණකාධිපති පාර්ලිමේන්තුවට වාර්තා කරන්නේ මහජනතාව වෙනුවෙන්. ඒවා නිරීක්ෂණ කිරීම සඳහා තමයි කෝප්, කෝපා කමිටු පිහිටුවලා තියෙන්නේ. එම කමිටුවලින් තමයි මේවා පරීක්ෂා කරලා ආයතනවලට විධාන නිකුත් කරන්න ඕනෑ. ඒවා ක්‍රියාත්මක කිරීම මත තමයි විධායකයේ ඵලදායකත්වය තීන්දු වෙන්නේ. ඒ අනුව විගණනය කරද්දී, ක්‍රියාත්මක වෙන්නේ නැත්නම් ඒක විධායකයේ අඩුපාඩුවක්.
විගණන කරන නිසා හරිහැටි වැඩ කටයුතු කරන්න බැරි බවත්, රාජ්‍ය සේවකයන් වැඩ කරන්න බය වෙලා ඉන්න බවත් ඇතැමුන් කියනවා…
විගණන නිලධාරීන් බලන්නේ පවතින නීතියට අනුව වැඩ කරලා තියෙනවාද කියලායි. කිසියම් රාජ්‍ය නිලධාරියෙක් පවතින නීතියට අනුව වැඩ කළොත්, ඔහුට කිසිම ආකාරයකට බාධාවක් ඇති වන්නේ නැහැ. විගණකයා කිසිම ආකාරයකින් රාජ්‍ය නිලධාරියා කරන වැඩ වැළැක්වීමට මැදිහත් වීමක් කරලාත් නැහැ. විගණකයාට දත් නැති බව මා කලිනුත් කීවා. විගණකයා කරන්නේ තොරතුරු වාර්තා කිරීම පමණක් නම්, එය කිසිම කෙනෙක්ට බාධාවක් වීමේ ප්‍රායෝගික හැකියාවක් නැහැ.
ආයතනවලට ඉක්මනින් තීන්දු ගන්න ඕනෑ නිසා සමහර වෙලාවට නීතියකට පිටින් නිලධාරීන්ට තීන්දු ගන්න ඕනෑ බව කියනවා නේද?
ඒවාට විධිමත් ක්‍රමවේද තියෙනවා. අනෙක කිසියම් ආයතනයකට ඉක්මනින් වැඩ කරන්න විශේෂ ලිහිල් නීති අවශ්‍ය නම් ඒවා සකස් කර දීමේ හැකියාව ව්‍යවස්ථාදායකයට සහ විධායකයට තියෙනවා. භාණ්ඩාගාරයට ලිහිල් චක්‍රලේඛ හදලා දෙන්න පුළුවන්. විධිමත් ප්‍රසම්පාදනයට පිටින් ගිහින් හදිසියේ ප්‍රසම්පාදන කටයුත්තක් කරන්න ඕනෑ වුණා කියලා හිතමු. එහෙම වෙලාවක අදාල චක්‍රලේඛයක් නිකුත් කිරීමේ හැකියාව භාණ්ඩාගාරයට තියෙනවා. ඒක විගණනයෙන් ප්‍රශ්න කරන්නේ නැහැ. නිසි ක්‍රමවේදයට වැඩ කරන කිසි කෙනෙක්ට විගණනය බාධාවක් නෙවෙයි.
රජයට කොටස් අයිතිය තියෙන සමාගම් විගණනය කිරීම වැදගත් කාරණයක් නේද?
ඒක හරි. අපි දෙයක් පැහැදිලි කරගන්න ඕනෑ. 1978 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව ආපු වෙලාවේ ලංකාවේ ඔය වගේ සමාගම් තිබුණේ නැහැ. රාජ්‍ය සංස්ථා ආදිය තමයි තිබුණේ. 1982 දී තමයි ලංකාවේ සමාගම් ඇති වෙන්න පටන්ගත්තේ. ඒ නිසා 1978 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සකස් කරනකොට රජයේ සමාගම් විගණකාධිපති විගණනය කළ යුතුයි කියන කොන්දේසිය 154 (1) ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් කරලා තිබුණේ නැහැ. එහෙත්, අසූදෙකෙන් පස්සේ රජයේ ඇතැම් සංස්ථා සමාගම් බවට පත් වුණා. අලුත් සමාගම් හැදුණා. ටෙලිකොම්, ශ්‍රී ලංකන්, ලිට්රෝ, ශ්‍රී ලංකා ඉන්ෂුවරන්ස් වගේ. ඒවායේ තියෙන්නේ රජයේ සම්පත්. ඒවා 2015 දක්වා විගණනයට ලක් වුණේ නැහැ. ඒ එක්කම පාර්ලිමේන්තුවේ කෝප් කමිටුවට එම ආයතන කැඳවන්න බැරි වුණා. ඒ එක්ක මේ සමාගම් සම්බන්ධයෙන් රාජ්‍ය මූල්‍ය පාලන කටයුත්ත බැහැර වුණා. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 148 ව්‍යවස්ථාව අනුව රාජ්‍ය මූල්‍ය සම්බන්ධ සම්පූර්ණ පාලනය පාර්ලිමේන්තුව සතු විය යුතුයි.
ජනතාවගේ සල්ලි, ජනතා නියෝජිතයන් හරහා පරීක්ෂාවට ලක් කරන්න එපැයි. එතකොට 2015 දක්වාම ඒක සිද්ධවුණේ නැහැ නේද?
ඔව්, ඒවායේ තියෙන සම්පත් හා කටයුතු ගැන ක්‍රියාත්මක වීමේ යාන්ත්‍රණයක් තිබුණේ නැහැ. මේවා අතර තිබුණ ඇතැම් සමාගම්වල පාඩු පියවාගැනීම සඳහා හැමදාම රජයේ අයවැය ලේඛනයෙන් මුදල් වෙන් කරන්න සිදු වුණා. එලෙස දුන්න මුදල් අර අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩල පරිපාලනය කළා. නැවත නැවතත් පාඩු ලැබුවා. එහෙත්, සල්ලිවලට මොකද වුණේ කියලා සෙවීමේ හැකියාව අමාත්‍ය මණ්ඩලයට තිබුණේ නැහැ. ඒ ගැන දිගින් දිගටම සමාජයේ කතිකාවක් ඇති වුණා. මාධ්‍යවලින් ඒ ගැන ප්‍රශ්න කළා. ඒකත් එක්ක තමයි 19 වැනි සංශෝධනයට රාජ්‍ය සමාගම් ඇතුළත් වුණේ. රාජ්‍ය සමාගම් 19 වැනි සංශෝධනයෙන් විගණකාධිපතිවරයාගේ විෂය පථයට ඇතුළු වුණාම ආණ්ඩුවට සීයට 50 හෝ ඊට වැඩි කොටස් අයිතියක් තියෙන සමාගම් 150ට වඩා තිබුණා. ඒවා තුළ 117ක් විතරයි මේ දක්වාත් විගණකාධිපතිවරයාට විගණනය කරන්න පුළුවන්කම ලැබුණේ.
ඒ කියන්නේ දහනවවැනි සංශෝධනයෙන් සමාගම් විගණනය කරන්නට අවසර දුන්නාට පසුවත්, සමහර සමාගම් කට්ටි පැන්නා…
විවිධ නීති තර්ක ඉදිරිපත් කරමින් සමහර සමාගම් අධිකරණයට ගියා. ඔවුන් 2015 සිට මේ දක්වා විගණනය මඟහරිමින් ඉන්නවා. කරන්න ඕනෑ එම ආයතනත් විගණනයට ලක් කිරීම. එවැනි ආයතනවල සිටින අධ්‍යක්ෂ මණ්ඩලවල සාමාජිකයන් ගන්න තීන්දු ගැන විශ්වාසයක් තියෙනවානම් විගණනයට බය ඇයි. දැනට එවැනි සමාගම් විගණනයට ලක් කරන්නේ පෞද්ගලික ආයතන. ඒ සමාගම් පනතේ තියෙන ප්‍රතිපාදන යටතේ. සමාගම් පනතේ ප්‍රතිපාදන යටතේ විගණනය කරන්න එයාලා කැමතියි. විගණකාධිපති යටතේ විගණන කරන්න අකමැතියි. මේකට මොකක්හරි හේතුවක් තියෙන්න එපැයි.
සමාගම් 37ක් විගණනය වැළැක්වීම තුළ ඒවා පාර්ලිමේන්තුවට වාර්තා කිරීම නතර වෙලා. අනෙකුත් සමාගම් 117 විගණකාධිපතිවරයා විගණනයට ලක් කිරීම මගින්, කළමණාකරණයේ තිබුණ මිලියන ගණන් පාඩු පාර්ලිමේන්තුවට වාර්තා කරලා ඒවා සම්බන්ධයෙන් නෛතික කටයුතුවලට යොමු වුණ අවස්ථා තියෙනවා. ඒවාත් ඉදිරියේදී නවතින්න පුළුවන්. ගල් අඟුරු, ශ්‍රී ලංකන් වගේ නොයෙකුත් නම්වලින් හඳුන්වන්න පුළුවන් විශේෂ සිදුවීම් ගණනාවක් තියෙනවා.
සමහරු කියන්නේ අර සමාගම් පෞද්ගලික මට්ටමෙන් විගණනය කරන නිසා විගණකාධිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ විගණනයක් ඕනෑ නැති බව…
පෞද්ගලික සමාගම් කරන්නේ මූල්‍ය විගණනයක් විතරයි. එයාලා ගනුදෙනු ටික හරියට හරබැර කරලා තියෙනවාද කියලා බලනවා. මූල්‍ය ප්‍රකාශනයේ ඒවා හරියට ලියලා තියෙනවාද කියලා බලනවා. ගනුදෙනුවට කලින් ගන්න කළමණාකරණ තීන්දු සහ ක්‍රියාවලිය තුළ තමයි වැඩිපුරම අවිධිමත් භාවිතයන්, සම්පත් නාස්ති වීම්, ඉහළ මිල ගණන්වලට මිලදී ගැනීම් කෙරෙන්නේ. ඒ ක්‍රියාවලිය පෞද්ගලික අංශයේ විගණනයෙන් කෙරෙන්නේ නැහැ. ඒකට කියන්නේ කාර්ය සාධන විගණනය. ලෝකයේ වැඩිපුර රටවල් කාර්යසාධන විගණන පාවිච්චි කරනවා. එහෙම කළාම තමයි වංචා, දූෂණ, අවිධිමත් කළමණාකරණ තීන්දු, පාඩු, හානි ගැන වාර්තා වීමක් සිද්ධ නොවෙන්නේ. ඒවායේ කළමණාකරුවන් හරියට තීන්දු ගන්නවානම්, ඒවා රටට හිතකර නම් විගණනය කරනවාට විරුද්ධ වෙන්නේ ඇයිද කියන ප්‍රශ්නය අහන්න ඕනෑ. මහබැංකු බැඳුම්කර වංචාව පිළිබඳ ඓතිහාසික වාර්තාව නිකුත් කළේත් 19 වැනි සංශෝධනය නිසා නේද?
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 154 (1) ව්‍යවස්ථාවේ ඉස්සර තිබුණේ ගිණුම් විගණනය කළ යුත්තේය කියලා. ඒකෙන් පොඩි ප්‍රශ්න ඇති වුණා. ඇතැම් අය තර්ක කළා ගිණුම් කියන්නේ හර බැර සටහන් කිරීම පමණක් කියලා. එතකොට ඒ ඒ ආයතනවල කාර්යසාධන විගණනය කිරීමේදී බාධා පැමිණුවා. එයාලාගේ ක්‍රියාවලිය ගැන හොයලා බලනකොට ඒකට බාධා කළා. විශේෂයෙන් මහබැංකුව 1998 දී බැඳුම්කර ගැන පරීක්ෂා කරන්න උත්සාහ කරන විට බාධා කළා. එහෙම බැඳුම්කර ගැන හොයන්න විගණකාධිපතිට ව්‍යවස්ථාවෙන් බලයක් නැති බව කීවා. ඒ අනුව පරීක්ෂා කිරීම මඟහැරී ගියා. ඒ තියෙන අඩුපාඩු නිවැරදි කරන්න 19 වැනි සංශෝධනයෙන් අලුත් වගන්තියක් ඇතුල් කළා. ‘ගිණුම් ඇතුළුව විගණනය කළ යුතුයි’ කියා වගන්තිය වෙනස් කළා. එතකොට ගිණුම් පොත් ටික විතරක් නැතිව, යම් ආයතනයක සම්පූර්ණ ක්‍රියාවලිය විගණනය කරන්න පුළුවන් බව ව්‍යවස්ථාවට ආවා. 20 වැනි සංශෝධනයෙන් ඒක නැවත වෙනස් වෙනවා. 20 සම්මත වුණොත් නැවත වතාවක් අර පරණ තර්කය ගෙනල්ලා බැඳුම්කර වගේ දේවල් ගැන විගණනය කරන්න බැරි බව කියාවි. නැවත බැඳුම්කර වංචාවක් සිද්ධවුණොත් ඒ ගැන විගණනය කරන්න බැරිවේවි. බැඳුම්කර ගනුදෙනුව වෙලාවේ ගොඩක් අය ඇහුවා 2015 ගනුදෙනුව ගැන විතරක් හොයන්නේ ඇයිද කියලා. ඊට කලින් ගනුදෙනු ගැන හෙව්වේ නැත්තේ ඇයිද කියලා. 2015න් පස්සේ තමයි ඒවා කළේ. ඒවා කරන්න පුළුවන් වුණේ 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ලැබුණ බලතල නිසයි. ඒ විගණන වාර්තාව නිසයි, බැඳුම්කර ගනුදෙනුව ගැන මතු කරගැනීමේ හැකියාව ලැබුණේ.
විගණන සේවය හරිහැටි ස්ථාපිත නොවූ බව කියන්නේ ඇයි?
විගණන සේවා කොමිසමට බලතල පැවරුවේ රාජ්‍ය විගණන සේවය පිහිටුවීම සඳහායි. රාජ්‍ය විගණන සේවය පිහිටුවීම සඳහා මහින්ද රාජපක්ෂ මහත්තයා 2014 දෙසැම්බර් මාසයේ අමාත්‍ය මණ්ඩල පත්‍රිකාවක් ගෙනල්ලා තීන්දු කළා. 2015 දී 19 වැනි සංශෝධනයෙන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට ආවා. 2018 දී ජාතික විගණන පනතට ආවා. එහෙත් මේ දක්වා රාජ්‍ය විගණන සේවය ක්‍රියාත්මක වුණේ නැහැ. රාජ්‍ය විගණන සේවයේ ක්‍රියාකාරීත්වයට ඕනෑ කරන පරිපාලන ව්‍යූහයන් සකස් කිරීම කලින් රජය කළේ නැහැ. ඒ නිසා කොමිෂන් සභා සංකල්පය අසාර්ථක බවට සමාජයෙහි අදහසක් ඇති වුණා. ඒත් ඒක ක්‍රමයේ වැරැද්දක් නෙවෙයි. කොමිෂන් සභාවල ක්‍රියාකාරීත්වයට ඕනෑ කරන පසුබිම නිර්මාණය කළේ නැහැ. එතකොට මේ කොමිෂන් සභාවල ඉන්න ඇතැම් අය ස්වාධීනත්වය කියන කාරණය අර්ථකතනය කරගත්තේ කාමරය තුළ තමන් ස්වාධීනව සිටීමක් ලෙස.
ස්වාධීන වෙන්න ඕනෑ කාර්ය පටිපාටියෙන්. ස්වාධීනව වැඩ කරන්නයි ඕනෑ. ගොඩක් කොමිෂන් සභා කාමරයේ හැංගිලා හිටියා. ඒ නිසා කොමිෂන් පිහිටුවීමේ මූලික අරමුණට ගියේ නැහැ. අපේ කොමිසම රාජ්‍ය විගණන සේවය ස්ථාපිත කරගන්නට අවශ්‍ය කටයුතු ඉවර කළේ නැහැ. ඒ සඳහා පසුබිම හැදුණේ නැහැ. ඒ නිසා කොමිෂන් වලට කරන්න වැඩක් නැති වුණා. රාජ්‍ය විගණන කොමිසම ස්ථාපිත නොවීම නිසා රාජ්‍ය සේවා කොමිසමට විගණන නිලධාරීන් බඳවාගැනීම, උසස් කිරීම හා මාරු කර යැවීම සඳහා බලය පැවරිලා තියෙනවා.
හරි නම් දැන් කරන්න ඕනෑ ස්වාධීන විගණන සේවය පිහිටුවීම නේද?
ඒක තමයි කරන්න ඕනෑ. දැන් විගණන සේවය පිහිටුවලා නැතිව නිලධාරීන් බඳවාගන්න, උසස්වීම් දෙන්න බැරි වෙනවා. එතකොට මේ ආයතනය පවත්වාගෙන යන්න බැරි වෙනවා. ඒ ප්‍රශ්නයට උත්තරයක් විදියට නැවතත් ඒ බලතල රාජ්‍ය සේවා කොමිසමට පවරාගෙන සැප්තැම්බර් 16 වැනිදා රාජ්‍ය සේවා කොමිසම ගැසට් නිවේදනයක් නිකුත් කරලා තියෙනවා. විගණන කොමිෂන් සභාව පිහිටුවීමේ මූලික අරමුණ අවුරුදු පහක් ගිහිල්ලාත් ඉෂ්ඨ වෙලා නැහැ. ඒක දැන් ව්‍යවස්ථාවේ වරදක් නොවෙයි. රාජ්‍ය සේවය ස්ථාපිත නොවීමේ ප්‍රශ්නයක්. ලංකාවේ රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගේ මාෆියාවක් තියෙනවා. විගණනය ක්‍රියාත්මක වීමට එරෙහිව එම නිලධාරීන් ක්‍රියාත්මක වෙනවා.■
