■ පුරවැසියා
යළිත් වරක් අප ගමන් කරමින් සිටින්නේ බොහෝ මානව හිමිකම් කඩවීම් සිදුවිය හැකි හා ඒ පිළිබඳ හඬ නගන්නට නොහැකි යුගයකටද?
මෙම ප්‍රශ්නය පැන නැගීමට ආසන්නතම හේතුව පාතාල කල්ලි සාමාජිකයකු යැයි කියන කොස්ගොඩ තාරක නැමැත්තාතේ මව ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිසමට කළ පැමිණිල්ලය. ඇය එම පැමිණිල්ලෙන් කියා ඇත්තේ දැනට බන්ධනාගාර ගතකර ඇති සිය පුතා බන්ධනාගාරයෙන් පිටතට ගෙන ගොස් මරා දැමීමේ අනතුරක් පවතින බවය.
ඊට හේතු වශයෙන් ඇය කියා ඇත්තේ පසුගිය කාලය තුළ අත්අඩංගුවට ගත් පාතාල කල්ලි සාමාජිකයන් යැයි කියන අය ආයුධ පෙන්වීම වැනි හේතු කියමින් රඳවා සිටින ස්ථානවලින් එළියට ගෙන ගොස් මරා දමා ඇති බවත් සිය පුතාද ඒ ආකාරයට බන්ධනාගාරයෙන් එළියට ගෙන යෑම සැක සහිත බවයි. ඒ නිසා සිය පුතාගේ ජීවිතාරක්ෂාව සලසා දෙන ලෙස ඇය ශ්‍රී ලංකා මානව හිමිකම් කොමිසමෙන් ඉල්ලා ඇත.
පාතාල නායකයන් යැයි කියන අය අත්අඩංගුවට ගැනීම, ස`ඟවා ඇති ආයුධ පෙන්වීමට ගෙන යෑම, එම සඟවා ඇති ආයුධ පෙන්වීම සඳහා මාංචු ගැලවීම, ඒ අවසරයෙන් සඟවා ඇති ආයුධයක් ගෙන සැකකරු පොලීසියට වෙඩි තැබීම හෝ වෙඩි තැබීමට උත්සාහ කිරීම, ආත්මාරක්ෂාව සඳහා පෙරළා පොලීසිය වෙඩි තැබීම හෝ පොලිස් ජීප් රථයේ යන අවස්ථාවේදී රියදුරුගේ ගෙල මිරිකීමට උත්සාහ කිරීම හෝ පොලිස් නිලධාරියෙකුගේ ගිනි අවියක් ගැනීමට උත්සහ කිරීම හා ආත්මාරක්ෂාව සඳහා පෙරළා පොලීසිය වෙඩි තැබීම අප දකින මෙම නාටකයේ අවස්ථාවන්ය. මෙය අලුත් දෙයක් නොවේ. මීට පෙර 2005-2015 මහින්ද රාජපක්ෂ පාලන කාලයේදී අප දුටු සුපුරුදු පිටපතමය.
මේ පිටපතේ රඟදැක්වීම් සාධාරණීකරණය හා උත්කර්ෂයට නැංවීමේ මාධ්‍ය වාර්තා සහ පුවත්පත් කතුවැකිද දකින්නට ලැබීමත්, අධිකරණයද පොලීසියේ මේ ක්‍රියාව ප්‍රශ්න නොකිරීමත් තුළ මෙහි ආරම්භයේ මතු කළ ප්‍රශ්නය පැන නැගීම නිතැතින්ම සිදුවේ.
මේ ආකාරයට පරණ සුපුරුදු පිටපත රඟදැක්වීම මඟින් ආණ්ඩුව පෙන්නුම් කරන්නේ පාතාල මර්දනය සම්බන්ධයෙන් ඔවුන්ගේ හැකියාව යැයි මතුපිටින් පෙනුණද එහි භයානක අනෙක් පැත්ත වන්නේ රජයේ භාරයේ සිටින පුද්ගලයන්ගේ ජීවිත ආරක්ෂා කිරීමේ වගකීමවත් ආණ්ඩුව ඉටු නොකරමින් සිටින බවයි. මේ තත්වය තුළ ආණ්ඩුවේ භාරයෙන් පිටත සිටින පුද්ගලයන්ගේ ජීවිත ආරක්ෂා කිරීම ගැන ආණ්ඩුවෙන් සහතිකයක් බලාපොරොත්තුවීම මුලාවකි.
මේ තත්වය මත නැවතත් අපට බලාපොරොත්තු විය හැක්කේ 2005-2015 තත්වය හෝ ඊටත් එහා ගිය තත්වයකි. එය පාතාලය යන ලේබලයෙන් පටන් ගෙන මාධ්‍ය ඇතුළු දේශපාලන හා අනෙකුත් සිවිල් ක්‍රියාකාරින් දක්වාද විහිදී යන බව අත්පොලසන් දෙමින් දැන් සතුටින් සිටින අය තේරුම් ගත යුතුය. හිට්ලර්ගේ සමය ගැන මාටින් නීමොලර් කියූ ලෙස යුදෙව්වන්ගෙන් පටන් ගනිද්දී මට නොවේ යැයි කියා අහක බලාගෙන සිටි අයට ඔහු කරා එන විට ඔහු වෙනුවෙන් කිසිවකු ඉතිරිවී නොසිටින්නට පුළුවන.
එහෙත් ඊට එරෙහිව හඬක් නැගිය යුතු වූවත් විපක්ෂයේ ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂවලින්ද එය සිදුවන බවක් නොපෙනේ. ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය හා ඊට සම්බන්ධ පිරිසක් මේ වන විට කොවිඞ් 19 රෝගීන් මිය යෑමේදී ලෝක සෞඛ්‍ය සංවිධානයේ උපදෙස්වලට පටහැනිව භූමදානයට අවසර නොදුන් බව කියමින් ඉදිරිපත් කර ඇති මූලික අයිතිවාසිකම් පෙත්සම පමණක් දේශපාලනිකව යම් ක්‍රියාකාරිත්වයක් පෙන්නුම් කර ඇත.
විපක්ෂ දේශපාලන පක්ෂ හා ව්‍යාපාර සුන්නද්දූලි කර 1980 න් ඇරැඹි යුගයේදී පුරවැසියන්ගේ මානව අයිතිවාසිකම් ආරක්ෂා කරදීම වෙනුවෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රීය අයිතිවාසිකම් සුරැකීමේ ව්‍යාපාරය (එම්ඩීඩීආර්), ජාතීන් අතර යුක්තිය හා සමානාත්මතාව පිළිබඳ ව්‍යාපාරය (මර්ජ්) වැනි ආයතන තිබුණි. එහෙත් අද පුරවැසි මානව හිමිකම් ගැන කතාකරන්නට එවැනි ව්‍යාපාරද නැත.
එවැනි ව්‍යාපාරවලට අද රික්තයක් ඇතැයි කිව හැකිය. එහෙත් ජේආර් වත් පසුකරගෙන යෑමට උත්සාහ කරන ගෝඨාභය රාජපක්ෂගේ පාලනයක් තුළ එවැනි ව්‍යාපාරවලට ඉඩක් ලැබේද යන්නද තවත් ප්‍රශ්නයකි. ■
