කේ.ඩී. ලාල්කාන්ත – ජවිපෙ දේශපාලන මණ්ඩල සභික
20 වැනි සංශෝධනයෙන් එන ඒකාධිපති වියරුව පරාද කළ යුත්තේ වාමාංශික දෘෂ්ඨිවාදයකුත් අන්තර්ගත කරලා. අපි කියන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියලා නෙවෙයි. එහෙත් ඒ සටන්පාඨය එන්න ඕනෑ අර තැනින්. එහෙම නොවුණොත් නැවත වෙනත් ධනේෂ්වර ප්‍රතිගාමී බලවේගයකට පාර කැපේවි.
දහනවවැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව අහෝසි කරලා, හැත්තෑඅටේ ව්‍යවස්ථාවේ ජනාධිපති බලතල ශක්තිමත් කරන්න ඕනෑයැයි තර්ක කරන තැනට ආණ්ඩුවක් පත් වූ ආකාරය දෙස නැවත හැරී බැලුවොත්..
යහපාලනය නමින් ක්‍රියාත්මක වුණේ මුළු රටම අරාජික කරපු පාලනයක්. ඒ අරාජිකත්වය නිසා සමාජයේ යම් පිරිසක් ශක්තිමත් පාලකයෙක් ඉල්ලා සිටිනවා. ශක්තිමත් ව්‍යවස්ථාවක් ඉල්ලනවා. ඒක ලෝකයේ අරාජික වූ හැම තැනකම ලක්ෂණයක්. හිට්ලර් බිහිවුණේත් අරාජිකත්වයක් ඇතුළේ. මේ වගේ වෙලාවක හිට්ලර්ලාට එළියට එන්න පුළුවන්. දිනන්න පුළුවන්. විශාල බලයක් එකතු කරගන්නත් පුළුවන්. එහෙම දෙයක් වෙන්නේ ජනතාවගේ ආශිර්වාදයෙන්. එහෙම තැනකට ජනතාව පත්වෙන්නට බලපාන්නේ පහුගිය පාලනයේ තිබුණු දැඩි අරාජික, අකාර්යක්ෂම තත්වය. ඒක තමයි මෙයාලා නෛතිකව තිබුණු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඉඩ හා ආයතනික වශයෙන් පැවතුණු ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඉඩට පයින් ගහලා අලුත් සංශෝධනයක් ගේන්නට හේතු වෙන්නේ.
ඒ ඉල්ලීම ජනතාව අතරින් පැනනැගුණු එකක්ද? නැතිනම් ආණ්ඩු පාර්ශ්වයෙන් ජනමාධ්‍ය අල්ලාගෙන ජනතාව මත පැටවූ ඉල්ලීමක්ද?
ඒ විදියට හදපු විරෝධයක් තියෙනවා. ඒ වගේම එවැනි විරෝධයක් හදන්නට දේශපාලන හේතුවකුත් තියෙනවා. ලංකාවේ මහජනයා සූරාකමින් තව පැත්තකින් පොදුජන දේපළ කොල්ලකමින් හොරකමෙන්, වංචාවෙන්, දූෂණයෙන් යන පාලනයකට දේශපාලන වශයෙන් ජනතාව නොසලකා හැරලා තමන්ගේ අණසකට යටත් ජනතාවක් බිහිකරගෙන ගමනක් යෑමේ වුවමනාවක් තියෙනවා. ඒ වුවමනාව තියෙන අය සහ ඒ වුවමනාවෙන් ප්‍රතිලාභ ලබන්න පුළුවන් වන්දිභට්ට කල්ලි ඒ වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නවා. ඊට ප්‍රතිපක්ෂව අපි වගේ දේශපාලන පක්ෂ, වාමාංශික කණ්ඩායම්, දක්ෂිණාංශික ලිබරල් කණ්ඩායම්, සමහරවිට වාම ලිබරල්වාදීන් හැමදාමත් පෙනී ඉන්නවා. ඒ කණ්ඩායම් වැඩිපුර ඉල්ලන්නේ නෛතික ප්‍රතිසංස්කරණ හා ආයතනික ප්‍රතිසංස්කරණ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය දෙසට සිදුකළ යුතු බවට. ප්‍රතිසංස්කරණ කරලා විතරක් මදි. ඒවා රැකගන්නත් ඕනෑ. ඒක දිගින් දිගටම කරන්න ඕනෑ අරගලයක්.
යහපාලනය නමින් බිහි වූ ආණ්ඩුව වටේට වාම ලිබරල්වාදීන් හා දක්ෂිණාංශික ලිබරල්වාදී කණ්ඩායම් මූලික වශයෙන් පෙළගැහිලා හිටියා. මේ මොහොතේත් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ප්‍රමුඛ ආණ්ඩුව වටේ පෙළගැහිලා ඉන්න අය විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය තිබුණාටත් වඩා ශක්තිමත් කරගෙන ජනතාව මෙහෙයවන්න තමයි මේ බලය ඉල්ලන්නේ. ජනතාව තලලා, පෙළලා, පීඩාවට පත් කරලා. එයාලා අපි කරන විදියට හිටපියව්, අපි පාලනය කරන්නම්, තොපි පාලනය වෙයව් කියලා කියනවා. ඒ අදහසට විරුද්ධ, ප්‍රතිපක්ෂ, ප්‍රතිගාමී කණ්ඩායමකුත් ඉන්නවා. විරුද්ධ කණ්ඩායම් ඉන්න අතරේම, අර පාලනය දැඩි කරන කණ්ඩායමත්, ඒ වෙනුවෙන් පෙනී ඉන්නවා. ඔය අතරේ සාපේක්ෂ වශයෙන් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කණ්ඩායමක් බලයට පත්වුණ මොහොතක පාලනය හරියට නොගියොත්, ප්‍රතිගාමී කණ්ඩායමේ වුවමනාව ශක්තිමත් වෙනවා. දැන් තියෙන තත්වයේ හැටියට රජ්ජුරුවන්ගේ කාලේ වගේ සියළු බලතල රජාට දුන්නත් එකඟ වේවි. අධිකරණ බලය, ව්‍යවස්ථාදායක බලය, විධායක බලය, ගහකොළ ඇතුළු සියළු දේ රජාගේ කියලා බලය ඉල්ලුවත් සැලකිය යුතු පිරිසක් බැතිමත්තු වගේ ඒක පිළිගනීවි. එක්තරා ආකාරයකට දහනවවැනි සංශෝධනය අහෝසි කරලා විසිවැනි සංශෝධනය ගෙන ඒමේ ක්‍රියාවලියෙනුත් රජාට වගේ එක් තැනකට ඔක්කෝම කේන්ද්‍ර කරගන්න තමයි උත්සාහ කරලා තියෙන්නේ.
විසිවැනි සංශෝධනයට විරුද්ධ වෙන්නට දැන් ප්‍රමාද වැඩි බව කියමින් ඇතැම් අය දුර්මුඛ වෙලා…
විසිවැනි සංශෝධනය නූතන ලෝකයත් එක්ක යන ක්‍රමයක් නෙවෙයි. අපි පෙනී ඉන්නවා නූතන ලෝකයේ දේවල් වෙනුවෙන්. සමහරවිට අපි ඉස්සරහට යයි, විටෙක පස්සට එයයි. විටෙක අනෙක් පැත්ත ඉස්සරහට එයි. එහෙත් අපි විස්සටයි, රජගේ වගේ බලයක් ගොඩනඟාගන්න එකටයි විරුද්ධ අරගලයේ හැමදාම ඉන්නවා. අපේ අරගලය දිනයිද, එයාලා දිනයිද කියලා දන්නේ නැහැ. ජනතාව මේ අදහස් සම්පූර්ණයෙන් පිළිගත්ත වෙලාවට තමයි අපි දිනන්නේ.
දහඅටවැනි සංශෝධනය ගෙනාපු වෙලාවේ ඉඳන් සෝභිත හාමුදුරුවන් ප්‍රමුඛ මහජන ව්‍යාපාරයක් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට එරෙහිව ගොඩනැගුණා…
අනිවාර්යයෙන්ම ඒ වගේ ව්‍යාපාරයක් හැදෙන්න ඕනෑ. එහෙත් අපි වගේ ව්‍යාපාරයක් සැලකිලිමත් වෙන්න ඕනෑ කාරණා ප්‍රමාණයකුත් තියෙනවා. ඒක මෙහෙමයි. දැන් පොහොට්ටුවේ මේ දේශපාලන ආඥාදායකත්වයට හිට්ලර්වාදී පිළිවෙතට එරෙහිව සමාජයක් තියෙනවා. විසිවැනි සමාජයට අදාලවත්, තවත් ප්‍රශ්නවලට අදාලවත් තියෙනවා. කවුද එහෙම ඉන්නේ. කණ්ඩායම් අඳුනගන්න ඕනෑ. වාමාංශික කණ්ඩායම් ඉන්නවා. වාම, ජනතාවාදී කණ්ඩායම් ඉන්නවා. වාම ලිබරල්වාදී කණ්ඩායම් ඉන්නවා. දක්ෂිණාංශික ලිබරල්වාදී කණ්ඩායම් ඉන්නවා. එතකොට වාම ලිබරල්වාදීන් හා වාම ජනතාවාදී කණ්ඩායම් මේ අරගලයට නායකත්වය දිය යුතුයි, අර දක්ෂිණාංශික ලිබරල්වාදීන්ගේ අතට මේ සටන්පාඨය යන්න නොදී විස්ස ගෙනෙන්නේ කොල්ලකන්න බව කියන්න ඕනෑ.
එහෙම කියන්නේ ඇයි?
නැත්නම්, ඉසරදයට කොට්ටය මාරු කළා වගේ. ආයෙත් දක්ෂිණාංශික බලවේගයකට බලයට එන්න මේවා පාර කපනවා. අපේ මූලික දැක්ම තමයි නෛතික ප්‍රතිසංස්කරණ සහ ආයතනික ප්‍රතිසංස්කරණවලට එහා ගිය ආර්ථික හා සමාජීය පීඩනයක් විසිවැනි සංශෝධනය ඇතුළේ තියෙන බව. ඒ ආර්ථික හා සමාජීය පීඩනයට එරෙහිව කරන අරගලය තමයි වාම ජනතාවාදී ව්‍යාපාරයක අංක එක වෙන්න ඕනෑ. වාම ලිබරල්වාදීනුත් ඒකට එකතු කරගන්න ඕනෑ. දක්ෂිණාංශික ලිබරල්වාදීන්ට තමයි ප්‍රතිසංස්කරණ අරගලය ප්‍රමුඛ වෙන්නේ. ඔවුන් ආර්ථික අරගලය පෙරට ගන්නේ නැහැ.
ඔය කියන්නේ සමගි ජන බලවේගය හා එක්සත් ජාතික පක්ෂය වටේ ඉන්න අය ගැන නේද?
උදාහරණයක් විදියට ඔවුන් හඳුන්වන්න පුළුවන්. ඔවුන්, ආර්ථික පීඩනය ගැන අරගලය ඉදිරියට ගන්නේ නැහැ. ඔවුන් ගන්නේ නෛතික සහ ආයතනික පද්ධතිය සකසාගැනීමේ අරගලය. 20 වැනි සංශෝධනයෙන් එන ඒකාධිපති වියරුව පරාද කළ යුත්තේ වාමාංශික දෘෂ්ඨිවාදයකුත් අන්තර්ගත කරලා. අපි කියන්නේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියලා නෙවෙයි. එහෙත් ඒ සටන්පාඨය එන්න ඕනෑ අර තැනින්. එහෙම නොවුණොත් නැවත වෙනත් ධනේෂ්වර ප්‍රතිගාමී බලවේගයකට පාර කැපේවි. ඒක නැවත 2015 යහපාලන විගඩම වගේ වෙන්න ඉඩ තියෙනවා. එහෙම නොවෙන්න නම්, වාම ජනතාවාදී වැඩපිළිවෙලක් ඇතුළේ තමයි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගලය කරන්න ඕනෑ. ඒ අර්ථයෙන් අපි මේකට සම්බන්ධ වෙන්න ලෑස්තියි.
ඔබ තර්ක කරන්නේ 20 වැනි සංශෝධනයෙන් ආණ්ඩුව ගන්න උත්සාහය නිදහසේ පුරවැසියන් සූරාකන ව්‍යාපෘති කරමින්, අයිතීන් මර්දනය කිරීමේ උත්සාහයක් විය හැකිද?
ජනතාවාදීන් හැටියට අපි මතු කරන්න ඕනෑ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කියන සටන්පාඨය ඇතුළේම නෙවෙයි. මේ වගේ ව්‍යවස්ථාවලින් තමයි මිනිසුන් හූරාකන්නේ. මහජනතාව තැලීමට, පොදු දේපළ කොල්ලකෑමට මේ ව්‍යවස්ථා තමයි පාවිච්චි කරන්නේ. එහෙනම් මේක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය, නිදහස පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්ම නෙවෙයි. සාමාන්‍ය මනුස්සයාගේ එදිනෙදා ජීවිතය ගැන ප්‍රශ්නයක්. ඒ මනුස්සයා කොල්ලකෑම පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක්. බදු මුදල් පාලනය කරනවාය කියලා කියමින්, ඒවා තමන්ට රිසිපරිදි හසුරුවාගන්න තමයි බලය ඕනෑ. මේක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැති කිරීමටත් වඩා, පුරවැසියන් සූරාකන්නට ගේන සංශෝධනයක්. යම් කෙනෙකුගේ වතුර අයිතිය අහිමිකරලා, ඒකට විරුද්ධව කොමිෂන් සභාවකට හෝ අධිකරණයට යෑමේ අයිතිය අහෝසි කරලා දානවා වෙන්න පුළුවන්.
ඔය තරම් සූරාකෑම පිළිබඳ කතාව ඉස්මතු කරන එකේ වැදගත්කම මොකක්ද?
ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ සටන්පාඨයට සීමාවක් තියෙනවා. ධනේෂ්වර ලිබරල්වාදී බලවේගවලටත්, වාම ලිබරල්වාදී බලවේගවලටත් ඒක සීමා වෙනවා. වාමාංශික ව්‍යාපාරයේ මුදුනේ ඉන්න අයටත් ඒක දැනෙයි. එහෙත්, සාමාන්‍ය මිනිසුන්ට ඒක තමන්ගේ ප්‍රශ්නයක් කියලා දැනෙන්නේ නැහැ. උදාහරණයක් කීවොත්, ශිරාණි බණ්ඩාරණායක මහත්මිය ඉතාම ජඩ, නින්දිත විදියට එළවා දමනකොට ඒක තමන්ගේ ප්‍රශ්නයක් බව ඔවුන්ට දැනෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසා ජනතාවට දැනෙන්නේ නැති, ඉහළින් පාවෙන ප්‍රශ්නයක් නොවී මේක ජනතාව සූරාකෑමත්, ජනතාවගේ දේවල් කොල්ලකෑමත්, එයාලා පීඩනයට ලක් කිරීමත් පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් බව හරියට පෙන්වාදුන්නේ නැත්නම් මේ සටන අසීරුයි. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි කරනවා කියන එක ගැන ඉතිහාසය පුරා අර්ථ නිරූපණය වූ වැරැද්දක් තියෙනවා.
ඒ මොකක්ද?
අපි මේක කතාකරන්න ඕනෑ හුදු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ක්‍රමය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් හැටියට නෙවෙයි. විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ගෙනාවේ මොකටද කියලා පැහැදිලිව කතාකරන්න ඕනෑ. ජනතාවගෙන් ඉඩම් පැහැගන්න, එයාලාගේ අයිතීන් කොල්ලකන්න. ඒ ගැන ඒ විදියට අර්ථගන්වන්නේ නැතිව කතාකිරීම වරදක්.
ඒ කියන්නේ හැත්තෑඅටේ ව්‍යවස්ථාව හා ජේ.ආර්. ජයවර්ධන යුගයේ ගෙන ආ ආර්ථික ක්‍රමය ගැන එකට කියවාගන්න ඕනෑ බවද?
හරියට හරි. ආර්ථික වුවමනාවට තමයි මේක ගෙනාවේ. ආර්ථික වුවමනාව කුමක්ද, සුළු පිරිසකට මහජනයාගේ ඉඩම, ගංගා, පරිසරය, සතා සීපාවා වගේම එයාලාගේ මහන්සිය හූරාකන්න. ඒ කියන්නේ, පුරවැසියා උපයන දේ පුරවැසියාට නොදී ඉන්න. හැත්තෑඅටේ ව්‍යවස්ථාවෙන් පස්සේ ආපු ආර්ථික පීඩනය ගැන කතාව උඩට ගන්න ඕනෑ. මේක මහජනයාගේ අරගලයක් බවට පත් කරන්න නම් මහජනයාට වෙන්නේ මොකක්ද කියලා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ කතාවෙන් එහා ගිහින් ආර්ථික හා සමාජයීය බලපෑම ගැන පැහැදිලි කරන්න ඕනෑ. එහෙම කළොත් විතරයි ඒක වාමාංශික අරගලයක් වෙන්නේ. ආර්ථික, සමාජ කොටස අත්හැරියොත් ඒක ධනේෂ්වර සටන්පාඨයක් බවට පත්වෙනවා.
ඔබ වාමාංශික ජනතාවාදය කියලා කිහිප වතාවක් කීවා. ඒකේ අදහස මොකක්ද? ඒක කොහේහරි තියෙන දෙයක්ද? මේ මහපොළොවේ පැළ කරන්න පුළුවන් දෙයක්ද?
මෙහෙමයි, රටේ ප්‍රශ්න විසඳීම හුදු ආයතනික ප්‍රතිසංස්කරණවලට සීමා වුණාම කෙනෙක් හිතන්න පුළුවන් ඒක ගෝඨාභය රාජපක්ෂටත් කරන්න පුළුවන් දෙයක්නේ කියලා. තව කෙනෙක් හිතාවි ඒක සජිත් ප්‍රේමදාසටත් කරන්න පුළුවන් කියලා. එතකොට ජනතාව අගු පිල්වල ගාල් වෙනවා. දාහක් ප්‍රශ්න මිනිසුන්ට තියෙනවා. මේක ඇතුළේ දැවැන්තම දේ ඒ ආර්ථික පීඩනය. එදිනෙදා හම්බ කරන එකෙන් ජීවිතේ ගැටගහගන්නේ කොහොමද කියන ප්‍රශ්නය. භාණ්ඩ ටික නැතිව, රස්සාවක් නැතිව විඳින දුක. ගෙදරකට ගොඩවෙලා කතාකරලා බලන්න ඕනෑ මිනිසුන් විඳින දුක මොකක්ද කියලා. සමාජ පීඩනයකුත් තියෙනවා. මත්ද්‍රව්‍ය, ළමා හිංසනය, මිනීමැරුම් ආදී ඒවා සමාජ පීඩනයන්. ඒ සමාජ සහ ආර්ථික පීඩනයන්ට එරෙහිව කරන අරගලයක් සමඟ නෛතික සහ ආයතනික ප්‍රතිසංස්කරණ මුහු කරලා ගත්තාම ඒක වාමාංශික ජනතාවාදයක් වෙනවා. ඉතින්, එක මහපොළොවට අදාලයිනේ. දැන් වෙලා තියෙන්නේ, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය ගැන අරගලය හා අනෙක් කොටස වෙන්වෙලා තියෙනවා. මොකද ලිබරල් ධනේෂ්වර කණ්ඩායම් ආර්ථික ප්‍රශ්නය අල්ලන්න සූදානම් නැහැ. ඒ ඔවුන්ටත් ඒ ප්‍රශ්නය විසඳන්න බැරි නිසා. ඔවුන් එතැනට යන්නේ නැතිව තමන්ට රිසි සීමාවේ අරගල තියාගන්න හදනවා. ඒක තමයි ලංකාවේ ධනේෂ්වර ලිබරල්වාදීන් මෙච්චර දවස් කරලා තියෙන්නේ. අපිත් ඒකට එක්තරා ප්‍රමාණයකට ගොදුරු වෙලා තියෙනවා. ඒකට නැවත ගොදුරු නොවෙන්න නම් ආර්ථික පීඩනයට හා සමාජ පීඩනයට එරෙහි අරගලය උඩට ගනිමින් ජනතාව ඒකට බද්ධ කරගන්න ඕනෑ. තමන්ට එල්ලවෙන ආර්ථික සහ සමාජීය පීඩනයට එරෙහිව ජනතාව ඉක්මනට එකතු වෙනවානේ. අන්න එහෙම එකතුවෙන ජනතාව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් කරන අරගලයටත් සම්මාදම් කරගන්න ඕනෑ. අන්න එහෙම වාමාංශික ජනතාවාදී ව්‍යාපාරයකට මහපොළොවේ ඉඩක් තියෙනවා.
ඔය ඔක්කොම කතා ඇතුළේ විසිවැනි සංශෝධනය ගැන කතාව යටපත් වේවිද?
නැහැ, විස්සට අරගලයක් කරන්න ඕනෑ. ඒත් අර රාමුව ඇතුළේ. විසිවැනි සංශෝධනය ගැන වුණත් කලින් කීව කාරණා ඇතුළේ පැහැදිලි කරන්න ඕනෑ. එතකොට ඒක ඉබේම වාමාංශික අරගලයක් වෙනවා. අපි විස්සට එරෙහි අරගල කරන අය ගෙන්නාගන්න ඕනෑ එක මතයකට. අපේ ඉඩම්, ගහකොළ, ඇළදොල ගංගා ආරක්ෂා කරන්නයි අපි විස්සට එරෙහි වෙන්නේ කියන මතයට. එතකොට හරිනේ. මතවාදය වාමාංශිකයි. ප්‍රධාන මාධ්‍යවලින් ඒ මතයට ඉඩ නැහැනේ. සති අන්ත පත්තරවලට වාම අර්ථයකින් මේ අරගලය උඩට ගන්න පුළුවන් නම් පුළුල්ම බහුජන ව්‍යාපාරය ලංකාවේ හදන්න පුළුවන්. නැත්නම් විසිවැනි සංශෝධනයට එරෙහි අරගලයටත් යම් බුද්ධිමත් සමාජ ස්ථරයක් විතරක් එකතුවේවි.
ඔබ යෝජනා කරන්නේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව අහෝසි කරලා, පත්කිරීම් බලය ජනාධිපති ගන්නවා කීවාට කම්පනය නොවෙන පිරිසක් ඔබ කී වීදියේ සටන්පාඨ වටේට එකතුවේවි කියලාද?
ඔව්, එහෙම පිරිසක් එකතු වෙනවා. දැන් ගෝඨාභයට බලය දුන්නාට කමක් නැහැ කියලා සැලකිය යුතු පිරිසක් හිතනවා. ඔහොම නෙවෙයි, සම්පූර්ණ අධිකරණ බලයත් එතුමාට ගියාට කමක් නැහැ කියලා හිතන පිරිසක් ඉන්නවා. ඒක පාවිච්චි කරලානේ, කොල්ලකන්න උත්සාහ කරන්නේ. ඔය විදියට මිනිසුන්ගේ දේපළ කොල්ලකනකොට ඒකට විරුද්ධව සමහර අය නැගිටිනවානේ. අන්න ඒ වෙලාවට ඒ අය මර්දනය කරන්නට අර බලය පාවිච්චි කරනවා. අන්න එතකොට ඒක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයක් විදියට මිනිසුන්ට තදින් දැනේවි. අධික බලයක් ඔවුන්ට ලැබුණාම මුලින් එන්නේ මර්දනය නෙවෙයි, කොල්ලකෑම.■
