පොලිස් වෙඩි පහරකින් 2016 ඔක්තෝබර් 20වැනිදා මියගිය විජයකුමාර් සුලක්ෂන් මියගොස් ඇත්තේ පපුවට වෙඩි වැදීමකින් බවත්, නඩරාජා ගජන් මියගොස් ඇත්තේ පපුවට එල්ලවූ පහරදීමක් නිසා හටගත් අභ්යන්තර තුවාලවලින් බවත් මේ වනවිට නිල වශයෙන් හෙළිදරව් වී හමාරය. මරණයෙන් පසු දිනයේම යාපනයේ අධිකරණ වෛද්ය යූ. මයෝරදන් සිසුන් දෙදෙනාගේම පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණ සිදුකළේය. සිදුවීමෙන් පසු දිනය වන ඔක්තෝබර් 21වැනිදා සවස 12.20ට සහ 12.35ට පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණ සිදුකොට තිබුණි.
ඔක්තෝබර් 21වැනිදා දිවා කාලය වෙද්දී මරණය සිදුවූ ආකාරය නිවැරදිවම අධිකරණ වෛද්යවරයා හඳුනාගෙන තිබුණි. පොලීසියට එය නොදැන සිටීමට කිසිදු හේතුවක් නැත. එහෙත් ලංකාවේ නීතිය රැුකීමට සිටින පොලීසිය බරපතළ අපරාධයක් යටගසන්නට උත්සාහ කළේ පහත් පෙළේ මිනීමරුවෙකුගේ මට්ටමට වැටෙමින්ය. අපරාධවලින් සමාජය මුදවන්නට සිටින පොලීසිය විසින් මෙවැනි අපරාධ සිදුකොට දෙපාර්තමේන්තුවක් ලෙස එකා මෙන් එක්සත්ව අපරාධය සඟවන්නට උත්සාහ කළ පළමු උත්සාහය මෙය නොවේ. එහෙත් මේ නිශ්චිත සිදුවීමේදී පොලීසියේ හැසිරීම ජනවර්ග අතර සැකය වර්ධනය කරමින් ලංකාවේ බරපතළ ගැටලූ ඇතිකරන්නට පසුබිම සැකසූ අන්දමේ එකක් විය. සිසුන්ගේ මරණ පරීක්ෂණ වාර්තාවලට පැමිණෙන්නට පෙර මඳක් අතීතයට යන්නට අපි බලාපොරොත්තු වන්නෙමු.
බොරු ප්රවෘත්ති
‘2016.10.20 දින පැය 23.55ට පමණ යාපනය පොලිස් වසමේ කන්කසන්තුරය මාර්ගයේ කොකුවිල් ප්රදේශයේදී යාපනය දෙස සිට චුන්නාගම් දෙසට ධාවනය වූ යතුරුපැදියකින් මාර්ගයෙන් ඉවතට පැන තාප්පයක ගැටීමෙන් අනතුරක් සිදුවී ඇත. අනතුරින් බරපතළ තුවාල ලැබූ යතුරුපැදියේ පැදිකරු සහ පසුපැදිකරු යාපනය රෝහලට ඇතුළත් කිරීමේදී මියගොස් ඇත.’
ඉහතින් උපුටාගෙන ඇත්තේ 2016 සැප්තැම්බර් 21 වැනිදා පොලිස් මූලස්ථානයෙන් නිකුත් කරන ලද මාධ්ය නිවේදනයක කොටස්ය. පශ්චාත් මරණ පරීක්ෂණයට පැය භාගයකට පමණ පෙර නිකුත් කළ එම මාධ්ය නිවේදනයෙන් දන්වා තිබුණු ‘හදිසි අනතුරෙන්’ මියගොස් තිබුණේ, නඩරාජා කජන් නම් කිළිනොච්චියේ පදිංචිකරුවෙකු සහ සවුන්ඞ් රාජා සුලක්ෂන් නමැති චුන්නාගම්හි පදිංචිකරුවෙකි. අනතුරු කොතෙකුත් සිදුවන ලංකාවේ ඉහත කී අනතුරත් සාමාන්ය පුවතක් විය.
එහෙත් ඉහත කී පුවත මාධ්යවල වාර්තා වීමෙන් පැයක් හෝ දෙකක් යන්නට ප්රථම ලියුම්කරු ඇතුළුව උතුරේ මාධ්යවේදීන් සමඟ සම්බන්ධතා තිබුණු මාධ්යවේදීන් කිහිපදෙනෙකුට දැනගන්නට ලැබුණේ ඉහත කී මරණ හදිසි අනතුරක් නොව පොලීසිය විසින් වෙඩි තබා කරන ලද ඝාතනයක් බවයි. සමාජ මාධ්ය සහ ස්වාධින වෙබ් අඩවි හරහා සිදුවීම වාර්තා වෙද්දී සියලූ මාධ්යවලට එය වාර්තා කිරීමට සිදුවිය. යහපාලන පොලීසිය යාපනයේ විශ්වවිද්යාල සිසුන් දෙදෙනෙකුගේ මරණයෙහි සැබෑ තතු වසන් කරන්නට උත්සාහ ගෙන තිබුණි.
සැබෑ තතු හෙළි වූ විගස පොලීසියේ මාධ්ය නිවේදනය ව්යාජ එකක් බව හෙළිවිය. ඒ සමඟම පොලීසියට මාධ්ය නිවේදන නිකුත් කිරීම එවකට නීතිය හා සාමය භාර අමාත්ය සාගල රත්නායක විසින් තහනම් කරන ලදි. පොලිසිය වාචිකව කරුණු කියන්නට විය. පොලීසිය තවත් කරුණු දෙකක් කීය. එකක් සිසුන් දෙදෙනා බීමතින් සිටි බවයි. අනෙක් කාරණය වුණේ සිසුන් අණ නොතකා ධාවනය කළ බවයි. එම කාරණා දෙකම බොරු විය. ඒ ප්රකාශ කරද්දීත් සිසුන්ගේ මරණ පරීක්ෂණ වාර්තා නිකුත් වී හමාරය. පොලීසිය ඒ මරණ පරීක්ෂණ වාර්තා යට ගැසීය. මරණ පරීක්ෂණ වාර්තා හෙළිවුණේ මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවෙන් ලංකාදීප පුවත්පතේ මාධ්යවේදී තරිඳු ජයවර්ධන විසින් යොමුකරන ලද තොරතුරු ඉල්ලූම් පත්රයක් හරහාය.
මරණ පරීක්ෂණ
පළමුවැනියට සිදුකර තිබුණේ නඩරාජා කජන්ගේ මරණ පරීක්ෂණ වාර්තාවයි. හිසෙහි ඉදිරිපස කැපුමක් තිබී ඇත. එයට යටින් බිඳීම් කිහිපයක් තිබී ඇත. මේ බිඳීම් මොළයේ ඉදිරිපස කොටස දක්වා විහිඳී ඇත. මොළයේ ඉදිරිපස කොටසේද බිඳීම් කිහිපයක් ඇත. මෙවැනි තුවාල මත මණය සිදුව ඇත. ඊට අමතරව ඔහුගේ සිරුරේ තැලීම් සහ බිඳීම් කිහිපයක්ම ඇතැයි මරණ පරීක්ෂණ වාර්තාවෙහි සඳහන්ය. ඒ බිඳීම් පහරදීම් නිසා සිදුවූ ඒවායැයි විශ්වාස කළ හැකිය. මේ පහරදීම් මත සිදුවූ තුවාල සියල්ල හිස, මුහුණ, පපුව, උරහිස් ඇතුළු සිරුරේ ඉහළ කොටස්වල සිදුව ඇත.
දෙවැනියට සිදුකර තිබුණේ විජේකුමාර් සුලක්ෂන්ගේ මරණ පරීක්ෂණයයි. මරණයට හේතුව ලෙස සඳහක් කර තිබුණේ පපුවේ දකුණු තනපුඩුව අසලින් සිරුරට ඇතුළු වූ රයිෆල් උණ්ඩයකි. ඇඳ සිටි සුදු පැහැ කමිසයේ දකුණු පස ලේ තිබී ඇත. මේ වෙඩි පහරට අමතරව එහි සුලක්ෂන්ගේ සිරුරේ බිඳීම් සහ තැලීම් කිහිපයක් පිළිබඳවත් සඳහන් කර ඇත. ඒ අනුව සුලක්ෂන්ට වෙඩි තබන්නට පෙර පහරදී ඇති බවද පෙනෙන්නේය.
මරණ පරීක්ෂණ දෙකෙහිම පැහැදිලිව සඳහන්ව ඇත්තේ සිසුන් දෙදෙනා බීමත්ව නොසිටි බවයි. ගජන්ගේ ආමාෂයෙහි ජීර්ණය නොවූ ආහාර කොටස් ග්රෑම් 600ක් තිබී ඇති අතර සුලක්ෂන්ගේ ආමාශයෙහි ජීර්ණය නොවූ ආහාර කොටස් ග්රෑම් 750ක් තිබී ඇත.
මරණ පරීක්ෂණ වාර්තා දෙකෙන් පෙනෙන්නේ සිසුන් දෙදෙනාටම අමානුෂික ලෙස පහරදී ඇති බවයි. ගජන් පහරදීම් නිසා මියගොස් ඇත. සුලක්ෂන් පහරදීම්වලින් පසුව පපුවට වෙඩි තබා මරණයට පත් කර ඇත.
දකුණේ මාධ්ය
මරණ පරීක්ෂණ වාර්තා ප්රසිද්ධ වෙන්නට පෙරම වෙඩි වැදී තිබුණේ ඉදිරිපසින් බව සිසුන්ගේ සිරුරු දුටු අය දැන සිටියෝය. අපි ඒ සිදුවීම වූ විගස යාපනයට ගියෙමු. චුනන්නාකම්හි තිබුණු සුලක්ෂන්ගේ නිවසටද ගියෙමු. සුලක්ෂන්ගේ සිරුරේ පපුවෙහි තුවාලයක් තිබුණු බව එහිදී අපට තහවුරු විය. අණ නොතකා ධාවනය කරද්දී වෙඩි තැබූ බවට පොලීසිය කියන කතාව සම්පූර්ණ ව්යාජයක් බව මාධ්යවේදීන් ලෙස අපට වැටහුණේ ඒ දිනවලමය. බොහෝ මාධ්යවේදීන්ද එය දැනසිටි බව අපි හොඳින් දැනසිටියෙමු. එහෙත් මාධ්ය ඒ සිදුවීම පොලීසියේ ව්යාජ තොරතුරු මත වාර්තා කළේය.
පොලීසියේ ව්යාජ තොරතුරුවලට හසු නොවී වාර්තාකරණයෙහි යෙදුණු ප්රධාන ධාරාවේ මාධ්ය නියෝජනය කළ එකම මාධ්යවේදියා ලංකාදීපයේ තරිඳු ජයවර්ධන පමණක් බව ඔහුට ගෞරවය පිණිස ලියා තැබිය යුතුය.
‘උතුරේදී මියගිය විශ්වවිද්යාල සිසුන් දෙදෙනා ගමන් කළ යතුරුපැදිය සීසී 1000 වර්ගයේ මෙරට තහනම් යතුරුපැදි වර්ගයේ එකක් බව අනාවරණය වී ඇත. මෙම අධිබලැති යතුරුපැදි වර්ගයට උතුරේ මෝටර්රථ ප්රවාහන බලධාරීන් බලපත්ර දීම බරපතළ සැකයට කරුණක් බවද ආරක්ෂක ආරංචි මාර්ග පැවසීය.
පසුගිය කාලය තුළ බි්රතාන්ය ඩයස්පෝරාව විසින් උතුරේ විශ්වවිද්යාල සිසුන්ට මෙම යතුරුපැදි ප්රදානය කර ඇතැයි අනාවරණය වී තිබේ. චුන්නාකම් පොලිසියේ බුද්ධි අංශ නිලධාරීන් දෙදෙනාට පහර දුන් කල්ලිය ද පැමිණ ඇත්තේ 1000 සීසී වර්ගයේ අධිබලැති යතුරුපැදිවලින් බව එම ආරංචි මාර්ග පවසයි.’
ඉහත උපුටා ඇත්තේ ‘දිවයින’ පුවත්පතේ පළවී තිබුණු පුවතකි. ‘යාපනයේ වෙඩි වැදුණු සිසුන් ගියේ තහනම් අධිබල යතුරුපැදියකින්’ යන්න ප්රවෘත්තියෙහි මාතෘකාව වී තිබුණි. ඉහත කී ප්රවෘත්තිය ලංකාවේ මාධ්ය විසින් වාර්තා කරන ලද නින්දිතම ප්රවෘත්ති අතරින් එකක් විය. පළමු කාරණය වන්නේ සිදුවීම වූ මොහොතට අදාළ ඡුායාරූප ඕනෑ තරම් අන්තර්ජාලයේ තිබීමයි. ඒ ඡුායාරූපවල පැහැදිලිවම සීසී 100 වර්ගයේ මෝටර් සයිකලයේ ඡුායාරූප ඕනෑ තරම් විය.
විශාල ආන්දෝලනයක් ඇතිවන අන්දමේ පුවතක් වන ඉහත පුවත කීර්ති වර්ණකුලසූරිය නම්, මුළු ජීවිත කාලයේම සුළු වාර්ගිකයන් සමග වෛරයකින් පෙළෙන වාර්තාකරු වාර්තා කර තිබුණේ ඒ ඡුායාරූපවත් නොබලා බව පැහැදිලිය. දකුණේ බියක්, කලබලයක් ඇතිකළ හැකි අන්දමේ බරපතළ ප්රවෘත්තියක් වන ඉහත පුවත කිසිදු තහවුරු කරගැනීමකින් තොරව ලියා තිබුණි.
අනෙක් මාධ්යවල වාර්තාකරණයන් මෙතරම් අන්තවාදී ලෙස සිසුන් අපරාධකරුවන් බව කියන්නට උත්සාහ නොකළේය. එහෙත් මේ සිදුවීම සමඟම ආරක්ෂක අංශවල තොරතුරු මත ඉරිදා පුවත්පත්වල පිටු ගණන් වාර්තා පළවුණේ යාපනයේ මෝටර් බයිසිකල් කල්ලි සැරිසරන බව කියමින්ය. මේ ඝාතන සිදුවීමෙන් පසුව අවසන් කටයුතු සිදුවෙද්දී යාපනයේ සිටි අපට ජනතාවගේ සාමකාමී විරෝධතාවන් මිස ආයුධ රැුගත් කලබල කිසිවක් දක්නට නොලැබුණි. එහෙත් අප චුන්නාක්කම් නගරයෙන් පිටව යාපනය නගරයට යන අතරේ අසන්නට ලැබුණේ චුන්නාක්කම් නගරයේදී පොලිස් නිලධාරියෙකුට කඩුවකින් පහරදී මෝටර් බයිසිකලයකින් දෙදෙනෙකු පලාගොස් ඇති බවයි. මේ තනි සිදුවීම රැුගෙන යාපනයේ භීෂණයක් ඇතැයි දකුණේ මාධ්යවල වාර්තා පළවිය. ඒ සිදුවීම වාර්තා වූ විගස නැවත චුන්නාක්කම් ගියද අපට එවැනි භීෂණයක් දකින්නට නොලැබුණි. එහෙත් කඩුවකින් පොලිස් නිලධාරියෙකුට කරන ලද සුළු කැපුම් තුවාලයකින් සම්පූර්ණ කතාව කණපිට හරවන්නට දකුණේ මාධ්යවේදීහු සමත්වූහ. එය ඝාතන දෙකක් යටපත් කරන්නට සමත් විය. කඩු පහරට අමතරව මෝටර් බයිසිකල් කල්ලිවලට අයිති පුද්ගලයන්යැයි කියමින් කිහිපදෙනෙකු අත්අඩංගුවට ගැනීමද සිදුවිය. ඒ සියලූ වාර්තා සමඟ ඉහත ඝාතනය සම්බන්ධ කරගැනීම පාඨකයන් විසින් සිදුකරගත් අතර සිසුන් දෙදෙනාගේ මියයෑම තවත් එක් මරණයක් නොවී විශාල ජනවාර්ගික පීඩනයක් ඇතිකළ සිදුවීමක් විය.
උතුර
දකුණ මේ සිදුවීම සමඟ එල්ටීටීඊයේ යළි නැඟිටීමක් ගළපාගනිමින් සිංහල ජාතිවාදී ප්රවේශයකට තල්ලූ වෙද්දී උතුරේ ජනතාව තුළද මේ සිදුවීම සමඟ විශාල පීඩනයක් නිර්මාණය විය. පොලීසිය පැහැදිලිවම මියගිය පුද්ගලයාට යුක්තිය ඉටු නොකරන බව උතුරේ ජනතාව විශ්වාස කළෝය. ඒ විශ්වාසය පදනම් සහගත එකක් බව සිදුවීමෙන් වසර දෙකක් ගෙවෙන්නට ආසන්න මේ මොහොතේත් තහවුරු වන්නේය. ඒ සිදුවීම ගැන පරීක්ෂණ අදත් සිදුවන්නේ ඉතාම මන්දගාමී ලෙසය.
උතුරේ ජනතාවගේ විශ්වාසය නම් ආවා කල්ලිය යනු පොලීසිය ඇතුළු ආරක්ෂක අංශවලින් මෙහෙයවන කණ්ඩායමක් බවය. එසේ නැතිනම් පොලීසියේ ආශීර්වාද මත ක්රියාත්මක වන කණ්ඩායමක් බවය. උතුරේදී පස්දෙනෙකු එක්ව කතාබහ කළත් පොලීසියේ බැල්ම වැටෙන පසුබිමක ආයුධ සන්නද්ධ කල්ලියක් සංවිධානය කිරීම පොලීසියේ සහයෝගය නැතිව කළ නොහැක්කක් බව උතුරේ ජනතාවගේ විශ්වාසයයි. ආවා කල්ලියට ආරක්ෂක අංශවල ඇති සම්බන්ධතා අපි මීට පෙරද හෙළි කර ඇත්තෙමු. ආවා එළියට එන්නේ ආරක්ෂක අංශවලට අවැසි අවස්ථාවලදී වීමද පැහැදිලිව පෙනුණු කාරණයකි. සිසුන් දෙදෙනාගේ ඝාතන යටගසා දකුණේ බිය අවුලවන්නටද පොලීසියට උදව්වට ආවේ ආවා කල්ලියයි. ඉතින්, උතුරේ ජනතාවට අනුව නම් උතුරේ ඇති එකම භීෂණය ආරක්ෂක අංශ වේ. ආරක්ෂක අංශවල අතිබහුතරය වන්නේ සිංහල කතාකරන පුද්ගලයන්ය. එදා මළගෙදරට සහභාගි වූ සිංහල ජාතිකයන් ඉතාම සුළු පිරිසක් අතර සිටි අපට මළගෙදර සිටි ජනතාවගෙන් එල්ලවුණේ වේදනාව, කේන්තිය, දුක, කළකිරීම ඇතුළු ජනවර්ගයක පීඩාව රැුගත් ප්රතිචාර ගොන්නකි. පොලීසිය යනු උතුරේ ජනතාව මත පීඩනය බරපතළ ලෙස පැටවූ ආයතන අතරින් එකක් විය. ජනතාව සිටියේ පොලීසිය සමඟ දැඩි කේන්තියකිනි. ඒ සුලක්ෂන්ට වෙඩි තැබීම නිසා පමණක් නොවේ. අප මීට පෙරත් වාර්තා කර තිබුණු අන්දමේ ගැටලූ බොහොමයක් නිසාය.
දෙමළ තරුණයෙකු ඝාතනය කොට, ඒ තරුණයා අපරාධකාරයෙකු ලෙස නම් කරන්නට දකුණ ගත් උත්සාහය දෙස උතුර බැලූවේ දැඩි වේදනාවකින් සහ කෝපයකිනි. ඊට පෙර 2014දී පස්යාලේ සිංහල තරුණයෙකුද පොලීසිය මේ ආකාරටම වෙඩි තබා ඝාතනය කර තිබුණි. ඒ කාලයේදී වෙඩි කෑ තරුණයා වෙනුවෙන් පෙනීසිටි සිංහල සමාජය උතුරේදී වෙඩි කෑ තරුණයාට විරුද්ධව කතාකළේය.
මියගිය සුලක්ෂන් යාපනය විශ්වවිද්යාලයේ ජනමාධ්ය අංශයේ සිසුවෙකි. නඩරාජා කජන් දේශපාලන විද්යා පීඨයේ සිසුවෙකි. ඔවුහු විශ්වවිද්යාලයේ ශිෂ්ය දේශපාලන සහ කලා කටයුතුවලද නිරත වී සිටි සිසුවෝය. ඒ නිසා ඔවුන්ගේ මරණය හදිසියේ සිදුවූ හුදෙකලා මරණයක් නොවන බවට යාපනයේ ශිෂ්ය සමාජය තුළ දැඩි අදහසක් නිර්මාණය වී තිබුණි. ඊට පෙරද සුලක්ෂන්ට ආරක්ෂක අංශවලින්යැයි කියාගත් දුරකථන ඇමතුම් ආදිය ලැබී තිබුණු බව මානව හිමිකම් කොමිසමේ පරීක්ෂණවලදී හෙළිව තිබුණි. වතාවක් ආරක්ෂක අංශයැයි කියාගත් පිරිසක් සුලක්ෂන්ගේ නිවසට පැමිණ තිබුණු අතර තවත් වතාවක් ආවා කල්ලියයැයි කියාගත් පිරිසක් සුලක්ෂන්ට පහරදී තිබුණි.
මේ සිදුවීම් සම්බන්ධයෙන් පොලිස් පරීක්ෂකවරුන් පස්දෙනෙකු අත්අඩංගුවට ගෙන තිබුණි. වසරක් අත්අඩංගුවේ සිටි ඔවුන් වසරකට පසුව ඇප මත නිදහස් කර තිබුණේ පරීක්ෂණ ඉදිරියට නොයන පසුබිමකය. දැන් මේ සිදුවීම සම්බන්ධයෙන් මහේස්ත්රාත් විමර්ශනයක් සිදුවෙයි. එහෙත් එය ඉතා මන්දගාමී එකකි. එවැනි පසුබිමක සිසුන් දෙදෙනාගේ ඝාතන කාලයේ යටපත්වීමට නියමිතය. එහෙත් ඒ ඝාතන නිසා ඇතිවූ වාර්ගික උණුසුම පහසුවෙන් යටපත් නොවනු ඇත.
