ජනාධිපතිවරයාට හිතුණු වෙලාවක, ඔහුගේ තනි තීරණය මත පොලිස්පතිවරයා ඉවත් කරන්නට බැරි නම් එයින් පෙනෙන්නේ 19හි දුර්වලතාවක් නොව, එහි ඇති ශක්තියයි.
සියලු පාර්ශ්වයන්ගේ අදහස් අරගෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විදියට අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් හැදෙන්නට
ඉඩ ඇත්තේ, ආණ්ඩුවේ බලය අධි-බලයක් නොවන තැනකදීය.
ව්‍යවස්ථාවක් හැදීම තනි කණ්ඩායමකගේ අහංකාර අත්තනෝමතිකත්වයට යටවන විට, ඒ ව්‍යවස්ථාව හැකි ඉක්මනින් අහෝසි කිරීමට සමාජයේ තිබෙන පෙළඹවීමද ක්‍රමයෙන් පුළුල් වේ.
දහනම වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය කඩිමුඩියේ සංශෝධනය කරන්නට, (ආණ්ඩුවේ උදවිය කියන්නේ ‘අහෝසි කරන්නට’ කියාය), උත්සාහ කරන ආණ්ඩුව ඊට පසුව අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හැදීමට පියවර ගන්නා බවද කියයි.
19වැනි සංශෝධනය වෙනස් කරන්නට යන්නේ කොයි විදියටදැයි ආණ්ඩුවේ වගකිවයුතු තලයක සිටින කිසිවකුත් දන්නා බවක් පෙනෙන්නේ නැත. ඔවුන් 19 ගැන කියන දේවලින් ඒ බව පැහැදිලි වේ. බොහෝ දෙනා ‘19 එපා’යැයි සමූහ ගායනාවක් කරන බව පෙනෙනමුත් 19 කියන්නේ මොකක්දැයි කියලාවත් ඒ අයට අවබෝධයක් තිබෙන බවක් පෙනෙන්නේ නැත. බොහෝ දෙනාගේ පොදු මන්තරයක් වී ඇත්තේ ‘බලන්න, මෙච්චර විනාශයක් වෙලාත් පොලිස්පතිවරයාවත් වෙනස් කරන්න ජනාධිපතිට බැරි නං 19 අසාර්ථකයිනේ.’ යන්නය.
ජනාධිපතිවරයාට හිතුණු වෙලාවක, ඔහුගේ තනි තීරණය මත පොලිස්පතිවරයා ඉවත් කරන්නට බැරි නම් එයින් පෙනෙන්නේ 19හි දුර්වලතාවක් නොව, එහි ඇති ශක්තියයි.
මහජනතාවගේ එදිනෙදා ජීවිතයට නීතිය යෙදවීමේ අතිවිශාල බලයක් පරිහරණය කරන පොලිසියේ ප්‍රධානියා, ජනාධිපතිට හෝ අගමැතිට හෝ වුවමනා විදියට පත්කරන්නට හෝ ඉවත් කරන්නට ඉඩ සැලසීමෙන් වන්නේ පොලිසිය පවතින ආණ්ඩුවේ දේශපාලන රූකඩයක් බවට පත්වීමය. මහින්ද බාලසූරිය වැනි රූකඩ පොලිස්පතිවරුන් හිටි කාලයේ පොලිසිය කටයුතු කළ ආකාරය මතක් කර ගැනීමෙන් අපට එය තේරුම් ගත හැකිය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී රටක මූලික ලක්‍ෂණයක් වන්නේ, එවැනි වැදගත් තනතුරු හැකි තරම් ස්වාධීන කිරීමය. ස්වාධීන කිරීම ප්‍රායෝගිකව කරන විධියක් වන්නේ, පත්කිරීම ස්වාධීන ආකාරයෙන් කිරීමත්, ඉවත් කිරීම කිසිවකුගේ හිතුමතේට කිරීමට ඇති ඉඩ ඇහිරීමත්ය.
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව හරහා පොලිස්පතිවරයා පත් කෙරෙද්දී, පොලිස්පතිවරයා ඉවත් කිරීමේ ක්‍රියාවලිය බාරදී ඇත්තේ පාර්ලිමේන්තුවටය. උසස් නිලධාරීන් ඉවත් කිරීමට අදාළ වන පනත යටතේ එය කළ යුතුය. හිටපු පොලිස්පති පූජිත් ගුණවර්ධන දැන් විශ්‍රාම ගොස්ය. ඔහු විශ්‍රාම ගියේ මාර්තු මාසයේය. මේ වන තෙක් අලුත් පොලිස්පතිවරයකු පත්කර නැත. ඉන්නේ වැඩ බලන පොලිස්පතිවරයෙකි. පූජිත් ගුණවර්ධන පොලිස්පති තනතුරෙන් ඉවත් කිරීමට 2019 නොවැම්බරයේදී පත්වූ රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව කිසිම පියවරක් පාර්ලිමේන්තුවේදී ගත්තේද නැත. තමන්ගේ අතේ තිබෙන වගකීමවත් ඉටු නොකර තිබියදී ආණ්ඩුව කරන්නේ එය 19හි වරදක් හැටියට හුවා දැක්වීමය. එමගින් 19 විනාස කිරීමේ කාරිය සාධාරණය කිරීමය. නීතිය ගැන දළ අවබෝධයක් ඇති කෙනකුට වුවද මේ කතාවේ බොරුව මැනැවින් පැහැදිලි වේ.
මේ විදියට ‘19 එපා, 19 එපා’යැයි සමූහ ගායනයේ යෙදෙන බොහෝ අය ඇත්ත වශයෙන්ම ඒ ගැන දන්නේ නැත. ජනාධිපතිට හෝ අගමැතිට වුවමනා නිසා ඒ ගැන කියනවා මිස.
19 විනාස කිරීමෙන් පසු ආණ්ඩුව අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනෙන බව කියයි. ඒ සඳහා තමන්ට ජනවරමක් ලැබී ඇති බවද කියයි.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ ‘සෞභාග්‍යයේ දැක්ම’ මැතිවරණ ප්‍රකාශනය තුළ අලුත් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන බවට පොරොන්දු ඇතුළත්ව තිබුණි.
එහි දැක්වුණේ මෙසේය: ‘ජනතාවට වගකියන ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණයක්: දේශපාලන පක්ෂවල සහ ඒවායේ නායකයන්ගේ උවමනා එපාකම් සහ පෞද්ගලික අභිලාෂයන් වෙනුවෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව භාවිත කළ යුගය අවසන් කර අපේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ සිදු කර තිබෙන ව්‍යාකූලත්වය පිටුදකිමින් ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍ය බලය ප්‍රමුඛත්වයේ තබා ක්‍රියාත්මක කරන නව ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණයක් අපි නොපමාව ඉදිරිපත් කරන්නෙමු.’ (2 පිටුව)
‘ජාතික සමගියට මග කියන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාලනයක්: වත්මන් ව්‍යවස්ථාව පිළිබඳ සමාජයේ ඇත්තේ ප්‍රබල විවේචනයකි. එහි අඩුපාඩු දුරු කිරීමට ගෙනා 19වන සංශෝධනයෙන් සිදු වූයේ ප්‍රශ්න නැති කිරීමට ගොස් නැති ප්‍රශ්න ඇති කිරීමකි. එබැවින් ලෝක බලවතුන්ගේ සහ ජාත්‍යන්තර රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල අභිලාෂයන් වෙනුවට ජනතාවගේ අභිලාෂයන් මත නව ව්‍යවස්ථාවක් හඳුන්වා දීමට අපි කටයුතු කරන්නෙමු. මහජනතාවගේ මෙන් ම විවිධ දේශපාලන සහ බහුජන සංවිධානවල යෝජනා ලබා ගෙන නව ව්‍යවස්ථාව බිහි කිරීම සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ සියලු ම පක්‍ෂ නියෝජනය කරන තේරීම් කාරක සභාවක් පත් කිරීමට කටයුතු යොදනු ලැබේ.
විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය, මිශ්‍ර මැතිවරණ ක්‍රමය, පළාත් සභා ක්‍රමය, නීතියේ ආධිපත්‍යය සවිමත් කිරීම වැනි ක්‍ෂේත්‍ර සියල්ල ම ව්‍යවස්ථා සම්පාදනයේ දී අවධානය යොමු කෙරේ.
ඒකීය රාජ්‍යය, බුදු දහමට ලැබෙන ප්‍රමුඛස්ථානය, ආගමික නිදහස ඇතු`ඵ මූලික මිනිස් අයිතිවාසිකම් එකී ව්‍යවස්ථාවේ අනුල්ලංඝනීය ලක්ෂණයන් වේ.’ (9 පිටුව)
මේ කියන විදියට අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් සම්පාදනය කෙරෙන්නේ නම්, පාර්ලිමේන්තුවේ සියලු පක්‍ෂ නියෝජනය වන විදියට තේරීම් කාරක සභාවක් පත්කෙරෙනු ඇත. එය යහපත් දෙයකි. විවිධ දේශපාලන සහ බහුජන සංවිධානවල යොජනාද ලබාගැනෙයි. එයද හොඳ තත්වයකි. ඒ කියන විදියටම අලුත් ව්‍යවස්ථාවේ වැඩ කටයුතු පටන් ගැනීමට ආණ්ඩුවට හැකිවේවායි අපි ප්‍රාර්ථනා කරමු.
එහෙත්, ආණ්ඩුවේ පළමු දෙවන තුන්වන පෙළ නායකයන් මෙන්ම අනෙකුත් දේශපාලකයන්ද කියන විදියට අලුත් ව්‍යවස්ථාව ඒ තරම් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විදියට හැදෙන්නට ඉඩක් නැත. ඒ කියන විදියට නම් හැදෙන්නේ ඔවුන්ට වුවමනා ව්‍යවස්ථාවකි.
සියලු පාර්ශ්වයන්ගේ අදහස් අරගෙන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විදියට අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් හැදෙන්නට ඉඩ ඇත්තේ, ආණ්ඩුවේ බලය අධි-බලයක් නොවන තැනකදීය. එවිට අනෙක් පක්ෂවල සහ සංවිධානවල සහාය ව්‍යවස්ථාව සම්මත කරගැනීමට ලබාගැනීමට, ඔවුන් සමග සංවාද කරමින් සම්මුතිගත වෙන්නට ආණ්ඩුවට සිදුවෙයි. එවිට ආණ්ඩුවේ යෝජනාව හෝ කෙටුම්පත ඒ විදියටම සම්මත නොවෙයි. ඊට අනෙක් පාර්ශ්වයන්ගේ අදහස්ද එකතු වෙයි. 19වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ගෙනෙන විට ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙකක බහුතර බලයක් පාර්ලිමේන්තුවේ නොතිබුණ නිසා, අනෙක් පක්ෂවල සහාය ලබාගැනීමට ඔවුන් සමග සම්මුතිගත වන්නට ආණ්ඩුවට සිදුවිය. ඒ ක්‍රියාවලියේදී 19හි මූලික හරය විනාශ වී එය දියාරු වීම සිදුවුණත්, අන් පාර්ශ්ව සමග සම්මුතියට එළඹ ව්‍යවස්ථා සංශෝධන ගෙනඒමට කටයුතු කිරීම නම් හොඳ දෙයකි.
අලුත් ව්‍යවස්ථාව, ඒ ආකාරයෙන් සම්මුතියෙන් කරන්නට ඉඩක් නැත්තේයැයි දැන්මම පැහැදිලිව පෙනෙන්නේ වර්තමාන ආණ්ඩුවට පහසුවෙන් තුනෙන්-දෙකක් අලුත් ව්‍යවස්ථා කෙටුම්පතට පාර්ලිමේන්තුවේදී ලබාගත හැකි නිසාය. ඒ තුනෙන්-දෙක ලැබුණොත් ජනමත විචාරණයකදීත් සියයට 51ක ඡන්ද ප්‍රමාණයක් ඊට පක්‍ෂව ලබාගත හැකියැයි සිතිය හැකිය. ඒ නිසා, අනාගතයේ බිහිවන්නට නියමිතව ඇත්තේ මේ ආණ්ඩුවට ඕනෑ විදියට, ආණ්ඩුවේ නායකයන්ගේ වුවමනාවේ තරමට මසන ලද ව්‍යවස්ථා වස්ත්‍රයකි.
එහෙත්, එවැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක ස්වභාවය හා ඉරණම කුමක් වනු ඇද්ද? ඒ ගැන අදහසක් අපට ගත හැක්කේ, මෙවැනි විශාල බලයක් පාර්ලිමේන්තුවේ හිමිකරගෙන, මීට පෙර සිටි ආණ්ඩු කටයුතු කළ ආකාරයෙන්ය.
1970 මහ මැතිවරණයෙන් සිරිමා බණ්ඩාරනායක නායකත්වය දුන් සමගි පෙරමුණට පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන්-දෙකක බලයක් ලැබුණු අතර, ලංකාවේ පළමුවැනි ජනරජ ව්‍යවස්ථාව ගෙන ඒමට ආණ්ඩුව යුහුසුළු විය. පාර්ලිමේන්තුවේ සියලු පක්‍ෂ රාජකීය විදුහලට කැඳවන ලදි. එක්සත් ජාතික පක්‍ෂය, දෙමළ සුළුතර පක්‍ෂ ඇතුළු පාර්ලිමේන්තුවේ සියලු පක්‍ෂ එහිදී ආණ්ඩුවේ ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලියට සිය සහාය සහතික කර සිටියේය. එහෙත්, එතැනින් එහාට ඒ පක්‍ෂ සමග සම්මුතියෙන් අලුත් ව්‍යවස්ථාව හදන්නට සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුවට වුවමනාවක් නොවීය. තමන්ට කොහොමටත් තුනෙන්-දෙකක් ඇති නිසා අනෙක් අයගේ යෝජනා හා අදහස් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් කළත් නොකළත්, තමන්ගේ ජයග්‍රහණය ස්ථිර බව ඔවුන් දැනසිටි නිසාය.
ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලිය, ඇන්ඇම් පෙරේරා, කොල්වින් ආර් ද සිල්වා, ෆීලික්ස් ඩයස් බණ්ඩාරනායක වැන්නන්ගේ ප්‍රමුඛත්වයෙන් ඉදිරියට ගිය අතර, අනෙක් දේශපාලන පක්ෂවල අදහස්වලට එහි ඉඩක් නොවීය. ඒ හේතුවෙන්ම එක්සත් ජාතික පක්‍ෂයත්, අනෙකුත් සුළුතර දෙමළ පක්‍ෂත් ව්‍යවස්ථා සම්පාදන ක්‍රියාවලියෙන් ඉවත්විය. අවසානයේ හැදුණේ සමගි පෙරමුණු නායකයන්ට වුවමනා ව්‍යවස්ථාවකි. පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක් තිබුණු නිසා එය පහසුවෙන් සම්මත විය. එහෙත් ඒ ව්‍යවස්ථාවට අවුරුදු දහයක්වත් ක්‍රියාත්මක බලයේ සිටින්නට බැරිවිය. ව්‍යවස්ථාවත්, එහි ක්‍රියාකාරිත්වයත් ගැන තිබුණු විසම්මුතියම උලුප්පා දැක්වූ එජාපය, 1977දී අතිවිශාල බහුතරයකින් සමගි පෙරමුණ පැරදවීය.
1978 දී සමගි පෙරමුණු ව්‍යවස්ථාව කුණු කූඩයට දැමිණ. අලුත් ව්‍යවස්ථාව හැදුණේ ජේආර් ජයවර්ධනගේ ඒකාධිපති පාලන සිහිනයට සකලාකාරයෙන් සමගාමීවය. ජාතික රාජ්‍ය සභාවේ හයෙන්-පහක විස්මිත බලයක් තිබුණු නිසා, සම්මත කර ගැනීම ගැන කිසිම සැකයක් නොවීය. ඉතින්, ජේආර් ජයවර්ධනට වුවමනා හැම දෙයක්ම ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් කෙරිණ. පහසුවෙන් සම්මත කර ගැනිණ. සිරිමා ආණ්ඩුවේ ජනපීඩක හා අත්තනෝමතික පාලනයද ව්‍යවස්ථාවේ වරදක් ලෙස අර්ථකථනය කර ඉදිරිපත් කෙරිණ. එනිසා මහජන අනුමැතියක්ද අලුත් ව්‍යවස්ථාවට නිතැතින්ම හිමිවිය.
එපමණක් නොවේ. එම ව්‍යවස්ථාවට ඇතුළත් කරන ලද 1 සිට 16 දක්වා සංශෝධනද ගෙනඑන ලද්දේ ජේආර්ගේ පාලන කාලයේ පාර්ලිමේන්තුවේ තිබුණු හයෙන්-පහක බලය උපයෝගි කරගෙනය. හිතෙන හිතෙන සංශෝධන හිතෙන හිතෙන වේලාවට සම්මත කරගැනීමේ මැජික් බලයක් ජේආර් ජයවර්ධනට පාර්ලිමේන්තුවේදී තිබිණ.
මේ පාර්ලිමේන්තුවේ අධිකතර බලයකත් එක් පක්‍ෂයකට හෝ සන්ධානයකට තිබුණු නිසා, ව්‍යවස්ථා හැදූ ආකාරය ගැන අතීත නිදසුන්ය. 1972 ව්‍යවස්ථාවට වැඩි ආයුෂයක් නොවීය. පැවැත්ම පිළිබඳ අනතුරට මුහුණ දුන් අවස්ථාවේදී එය රැකගන්නට කිසිවෙක් ඉදිරිපත් නොවීය. 1978 ව්‍යවස්ථාව, ලංකාවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අනතුරට හෙළුෑ නරකම ව්‍යවස්ථාව හැටියට සැලකෙයි.
අලුත්ම ව්‍යවස්ථාවක් නොවුවද, 18වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයද ඉහත නිදසුන්වලටම එකතු කළ හැකිය. 2009 යුද ජයෙන් පසුව 2010 ජනවාරියේ මහමැතිවරණයෙන් ලද අධිකතර බලයද උපයෝගි කරගෙන ගෙනා 18වැනි සංශෝධනය ගැන අලුතෙන් කිවයුතු නැත. එමගින් ජේආර් ජයවර්ධනටත් වඩා අධිකාරිවාදයේ කෙළවරට මහින්ද රාජපක්‍ෂ ගියේය.
දැන් අලුත් ආණ්ඩුව ඉන්නේද, 1970, 1978 හා 2010දී අධිකතර බලයක් ලබාගන සිටි ආණ්ඩු හිටි තැනමය. ඒ ආණ්ඩුවල අධිකතර බලය නිසා හිස උදුම්මාගත් පරණ නායකයන් මෙන්ම අලුත් ආණ්ඩුවේ නායකයන්ද කරන කියන දෙයින් පෙනෙන්නේ ලැබූ බලය නිසා ඔවුන්ට අරෝපණය වී ඇති බල අහංකාරයයි. 13වැනි සංශෝධනය ඉවත් කරන හෝ දියාරු කරන, 19 අහෝසි කරන, තමන්ට කැමති ආකාරයේ මැතිවරණ ක්‍රමයක් හදන කතා ඒ අයගේ මුවෙන් මේ දිනවල නිරන්තරයෙන් පිටවෙයි. ඉතින්, යන්නට හදන ගමන පරණ ආණ්ඩු මාර්ගයේම වීමට විශාල ඉඩක් තිබේ.
තවත් කාරණයක් තිබේ. 2019 ජනාධිපතිවරණයේදී ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා ලබාගත් ඡන්ද ප්‍රමාණය 69,24, 255කි. ඔහුට විරුද්ධව හෝ ඔහුට අකමැතිව හෝ දුන් ඡන්ද ප්‍රමාණය 63,28,244කි. වෙනස ආසන්න වශයෙන් ලක්‍ෂ 6කි. ගෝඨාභයට පක්‍ෂද විපක්‍ෂද කුමක් වුණත්, මේ සියලු දෙනා ලංකාවේ පුරවැසියෝය. වර්තමාන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ බොහෝ තැන්වල ‘පුරවැසියා’ යන්න සඳහන් වෙයි. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් හදන්නේ රටේ සියලුම පුරවැසියන්ට අදාළ වන ලෙසය. එහි තේරුම, සියලුම පුරවැසියන්ට අඩු-වැඩි වශයෙන් එකඟ විය හැකි ව්‍යවස්ථාවක් තිබිය යුතු බවය.
සියලු දෙනාගේ සියලු වුවමනාවන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක අන්තර්ගත කළ නොහැකි බව ඇත්තය. එහෙත්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යනු, ‘අපද ඇතුළත් කරගත් එකක්’ මිස ‘අප බැහැර කළ එකක්’ ය කියන හැඟීම කිසිම පුරවැසියකුට හෝ පුරවැසි සංඝයකට නොදැනිය යුතු, නොහැඟිය යුතුය.
එවැනි නරක හැඟීමක් ඇති කරන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් වුවද තමන්ට තිබෙන දේශපාලන බලය අනුව නීතියෙන් සම්මත කරගත හැකිය. එහෙත් මහජනතාව අතර සම්මුතිගත කළ නොහැකිය. එවැනි ව්‍යවස්ථාවක ආයු කාලය කෙටිය. ව්‍යවස්ථාවක් හැදීම තනි කණ්ඩායමකගේ අහංකාර අත්තනෝමතිකත්වයට යටවන විට, ඒ ව්‍යවස්ථාව හැකි ඉක්මනින් අහෝසි කිරීමට සමාජයේ තිබෙන පෙළඹවීමද ක්‍රමයෙන් පුළුල් වේ. එවිට, ඊළඟ ආණ්ඩුවේ වැදගත් පොරොන්දුවක් විය හැක්කේ පෙර ව්‍යවස්ථාව අහෝසි කිරීමයි. එවැනි ක්‍රියාවලියක් විසින් අවුරුදු පහනේ පහට හෝ හයෙන් හයට අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් හදන විකාරරූපී රටක් බවට ලංකාව පත්කෙරෙනු ඇත.
ඒ නිසා, අලුත් ව්‍යවස්ථාවක් හැදිය යුත්තේ ලක්‍ෂ 69ට ගැළපෙන පරිදි නොවේ. ලක්‍ෂ 63ත් එකතුකරගෙන ලක්‍ෂ 132ටත්, ඡන්දය නොදුන්, ඡන්දය අවලංගු වූ පිරිසත්, ඡන්ද බලය නැති ළමයින් ඇතුළු සියල්ලන් ඇතුළත් වන ලාංකික පුරවැසිය කුලකයට ගැළපෙන ලෙසය. ඒ ගැන මගපෙන්වීමක් ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකිශයෙන්ම නැවත උපුටා දැක්විය හැකිය. ‘දේශපාලන පක්ෂවල සහ ඒවායේ නායකයන්ගේ උවමනා එපාකම් සහ පෞද්ගලික අභිලාෂයන් වෙනුවෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව භාවිත කළ යුගය අවසන් කර..’
අලුත් ව්‍යවස්ථා සම්පාදනයකදී තමාගේම මිනුම් දඬු ආණ්ඩුවේ නායකයනුත් සහචරයනුත් නැවත නැවත මතුරමින් ගුරුකොට ගන්නේ නම් හොඳය.■
