දහනවවැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය අහෝසි කර 20 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය කෙටුම්පත් කිරීම සඳහා නව කැබිනට් මණ්ඩලය සිය මුල්ම හමුවේදී අනුමැතිය ලබාදී ඇත.
19 වැනි සංශෝධනය අහෝසි කර 20 වැනි සංශෝධනය තුළ ගෙන එන වෙනස්කම් මොනවාදැයි තවම පැහැදිලි නැත. එම වෙනස්කම් තුළ ජනාධිපතිවරයාට ඇමතිධුර දැරීමට හැකියාව ලබාදීම, ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණයට, අභියාචනාධිකරණයට හා රජයේ ඉහළ තනතුරුවලට පුද්ගලයන් පත් කිරීමේ හැකියාව ලබාදීම, ස්වාධීන කොමිෂන් සභාවවලට පුද්ගලයන් පත් කිරීමට බලය ලබාදීම ආදිය අනිවාර්යයෙන් ඇතුළත් විය හැකිය. මන්ද එම කරුණු ඉටු කරගැනීමට නොහැකි වීම සම්බන්ධයෙන් පසුගිය කාලය පුරාම ජනාධිපතිවරයාත්, ආණ්ඩුවේ ඇත්තනුත් බොහෝ මැසිවිලි නැගූ නිසාය.
ගෙනඒමට නියමිත එම සංශෝධන සඳහා පාර්ලිමේන්තුවේ තුනෙන් දෙකක බලයක් ගැනීම වත්මන් ආණ්ඩුවට අසීරු නැත. ගෙන ඒමට නියමිත සංශෝධන සඳහා ජනමත විචාරණයක් අවශ්‍ය බවට ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය තීරණය කළහොත් මේ අවස්ථාවේදී ඒ සඳහා ජනතා අනුමැතිය ගැනීමද ආණ්ඩුවට අසීරු නැත.
මේ වාතාවරණය තුළ පසුගිය කාලය තුළ රටක් වශයෙන් අප දිනාගත් යහපත් වෙනස්කම් ආපසු හැරවීම නොවැළැක්විය හැකි එකක් බවට පත්වනු ඇත.
එම නිසා එම ආයතන වැළැක්විය හැකිද හා ඒ කාහටද යන ප්‍රශ්නයද අප හමුවේ මතුවේ. වත්මන් පාර්ලිමේන්තුවේ විපක්ෂය ලෙස තේරී පත්වී ඇති සමගි ජන බලවේගය, දෙමළ ජාතික සන්ධානය, ජාතික ජන බලවේගය, විග්නේෂ්වරන්, බදියුදීන්ගේ හා රවුෆ් හකීම්ගේ පක්ෂ හා සන්ධානවලින් තේරී පත්වී ඇති නියෝජිතයන් මේ අයහපත් ප්‍රතිසංස්කරණවලට විරුද්ධ වනු ඇතැයි අපට දැනට අනුමාන කළ හැකිය.
වත්මන් ආණ්ඩුව සමග දිගටම කටයුතු කළ ඩග්ලස් දේවානන්දා, පිල්ලෙයාන්, අතාවුල්ලා, ආදි වෙනම තරග කර ජයගත් උදවිය ඒ සංශෝධනවලට සහාය දෙන බව කිව හැකිය. ඒ අනුව පාර්ලිමේන්තුව තුළ ගෙන ඒමට නියමිත 20 වැනි සංශෝධනය පරාජය කළ නොහැකි බව බැලූ බැල්මට පෙනේ. එහෙත් මෙම පාර්ලිමේන්තුව තුළම උත්සාහ කර බැලිය හැකි තවත් දෙයක්ද තිබේ. ඒ කළකිරීමය. කැබිනට් හා කැබිනට් නොවන අමාත්‍යධුර පිරිනැමීමේදි කරන ලද නොසලකාහැරීම්වල කළකිරීමය. එහිදීත් විශේෂයෙන්ම ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණ යටතේ තරග කළ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ කළකිරීම් සැලකිල්ලට ගැනීම වටී. මන්ද සමසමාජ, කොමියුනිස්ට් ආදි සෙසු පක්ෂවල කළකිරීම් ගැන අපට කොහොමත් බලාපොරොත්තු තැබිය නොහැකි නිසාය.
එහෙත් අපට ශ්‍රීලනිපයේ කළකිරීම් ගැන යම් බලාපොරොත්තුවක් හෝ තබාගත හැක්කේ ඔවුන්ට වෙනම පක්ෂයක් ලෙස හෝ තරග කර පාර්ලිමේන්තු, පළාත් සභා හා පළාත් පාලන ආයතනවල නියෝජනයක් ලබාගත හැකි නිසාය. පසුගිය පළාත් පාලන ඡන්දයේදී ශ්‍රීලනිපය පොහොට්ටු පක්ෂයට එරෙහිව වෙනම තරග කර යම් නියෝජනයක් ලබාගැනීම ඊට හේතුවය.
කළකිරීම වාසියක් කර ගනිමින් 19 වැනි සංශෝධනය ආරක්ෂා කිරීමේ යම් හෝ වුවමනාවක් හා වගකීමක් තිබේ නම් මේ අවස්ථාවේ 20 වැනි සංශෝධනය වැළැක්වීමේ තීරණාත්මක කාර්යභාරය ඇත්තේ ශ්‍රීලනිපයට පමණය. ඔවුන්ට ඇති මන්ත්‍රීධුර සංඛ්‍යාවෙන් එය කළ හැකිය. ගැටෙනවා නම් සාමූහික වගකීමකට ගැටෙන්නේ ඇමතිධුර ලබාගත් නිමල් සිරිපාල හා මහින්ද අමරවීර පමණය. මේ පිරිසට අවසාන මොහොත දක්වා ශ්‍රීලනිපයේ සිට පොහොට්ටු පක්ෂයෙන් නාමයෝජනා ලබාගත් කිසිදු අමාත්‍ය තනතුරක් නොලැබුණ එස්.බී. දිසානායක, සුසිල් ප්‍රේම්ජයන්ත්, අනුර ප්‍රියදර්ශන යාපා වැනි තවත් පිරිසක්ද එක් කරගත හැකිය.
එහිදී පොහොට්ටු පක්ෂයට මේ අයගේ මන්ත්‍රීධුර ඉවත් කිරීමේ ක්‍රියාමාර්ගයකට යා හැකිය. පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුර පක්ෂ මගින් ඉවත් කිරීමේ කටයුතුවල ඉතිහාසය දෙස සැලකීමේදී එය පහසු කාර්යයක් නොවන බව පෙනේ. විශේෂයෙන්ම පොහොට්ටු පක්ෂය යටතේ වෙනම පක්ෂයක් ලෙස තරග කළ ශ්‍රීලනිපයේ මන්ත්‍රීධුර ඒ පිළිබඳ ගිවිසුමක් ඇතත්, නැතත් හෝසි කිරීම ලෙහෙසි එකක් නොවනු ඇත. ඉවත් කරන ලද මන්ත්‍රීවරුන් තනි තනිව හෝ පක්ෂයක් ලෙස අධිකරණ ක්‍රියාමාර්ගයක් ගතහොත් ඒ සම්බන්ධ තීන්දුවක් එන විට බොහෝවිට මෙම පාර්ලිමේන්තු කාලය අවසන් වී තිබෙන්නට පුළුවන. ඉන්පසු අප නොසිතන, බලාපොරොත්තු නොවන අලුත් දේශපාලන නායකත්වයක් රට තුළ නිර්මාණය වී තිබෙන්නට පුළුවන.
ඒ නිසා 20 වැනි සංශෝධනය යනු කඩාවැටෙමින් ඇති ශ්‍රීලනිපයට යළි වෙනස් ජවයකින් නැගී සිටින්නට අවස්ථාවක්ද ඉතිහාසය තුළ නිර්මාණය කරනු ඇතිය යන්න පුරවැසියාගේ අදහසය. ශ්‍රීලනිපය එය කරනු ඇතිද?■
