මෙවර පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී ශ්‍රී ලංකා පොදුජන පෙරමුණට ඡන්ද 6,853,693ක් ලැබී තිබුණි. එය ප්‍රතිශතයක් ලෙස සීයට 59.09 කි. එහෙත් පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුර සංඛ්‍යාවෙන් සීයට 66ක් පමණ හෙවත්, තුනෙන් දෙකක පමණ බලයක් පොදුජන පෙරමුණට ලැබුණි. ජනතා ඡන්දවලින් තුනෙන් දෙකක බහුතරයක් නොලැබූ ආණ්ඩු පක්ෂය, ඊට සමානුපාතික නොවන ආකාරයට වැඩි පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුර සංඛ්‍යාවක් ලැබීය. එයට හේතුවක් වූයේ ප්‍රධාන විපක්ෂය වූ සමගි ජන බලවේගයට දිස්ත්‍රික්ක ගණනාවක සාපේක්ෂව ඉතා අඩු ඡන්ද ප්‍රතිශතයක් ලැබී තිබීමය.
සමගි ජන බලවේගය 2019 ජනාධිපතිවරණයේදී තමන්ට ලැබුණු ඡන්ද ප්‍රමාණයවත් රඳවා තබාගැනීමට මෙවර අසමත් වූ බව පැහැදිලිය. මේ ඒ පිළිබඳ ගණනය කිරීමකි.
මෙවර මහමැතිවරණයේදී වලංගු ඡන්දදායකයන් සංඛ්‍යාව 16,263,885කි. පාවිච්චි කර තිබුණේ ඡන්ද 12,343,302 කි. එය ප්‍රතිශතයක් වශයෙන් සීයට 75කි. ප්‍රතික්ෂේපිත ඡන්ද සංඛ්‍යාව 774,373ක් නිසා පිළිගත හැකි ඡන්ද සංඛ්‍යාව 11,598,929කි.
2019 ජනාධිපතිවරණයේදී ඡන්දදායකයන් සංඛ්‍යාව 15,992,096කි. එයින් සීයට 83.71ක් හෙවත් 13,387,951ක් ඡන්දය පාවිච්චි කර තිබුණි. 2019 ජනාධිපතිවරණයට වඩා මෙවර මහමැතිවරණයේදී වැඩිවී තිබෙන ඡන්දදායකයන් සංඛ්‍යාව 271,789කි.
සමගි ජන බලවේගයට ජාතික මට්ටමෙන් ලැබී තිබුණේ ඡන්ද 2,771,984කි. එය සීයට 23ක ප්‍රතිශතයකි. එක්සත් ජාතික පක්ෂයට ඡන්ද 249,435ක් ලැබී තිබුණු අතර ප්‍රතිශතය 2.15කි. දෙකට බෙදී තරග කළ එම පක්ෂ දෙකේ සිටි කණ්ඩායම ලබා ඇති ඡන්දවල එකතුව 3,021,942කි.
දෙමළ ජාතික සන්ධානයට ඡන්ද 327,168ක් ලැබුණි. ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය, රිෂාද් බදියුදීන් මහතාගේ පක්ෂය දිස්ත්‍රික්ක කිහිපයකින් මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වී ඡන්ද ලබාගෙන තිබුණි.
2019 නොවැම්බර් මාසයේ පැවති ජනාධිපතිවරණයේදී පොදුජන පෙරමුණෙන් ඉදිරිපත් කළ අපේක්ෂක ගෝඨාභය රාජපක්ෂ ඡන්ද 6,924,255ක් ලබාගත්තේය. එය ප්‍රතිශතයක් ලෙස 52.25ක් විය. මෙවර ඔවුහු ඡන්ද 6,853,693ක් ලැබුහ. ආණ්ඩු හිතවාදීන් 2019 නොවැම්බර් සිට මේ දක්වා ඡන්ද ප්‍රතිශතය වැඩිව ඇති බව මවා පෙන්වුවත්, ඇත්තටම සිදුව ඇත්තේ ගෝඨාභය රාජපක්ෂට ලැබුණ ඡන්ද අතරින් ලක්ෂයක් පමණ අඩු වී තිබීමය. ඒ සුළු වෙනස නොතැකුවොත් ඔවුන්ගේ ඡන්ද ප්‍රමාණයෙහි සුළු වෙනසක් පමණක් සිදුව ඇත. අවලංගු වූ ඡන්ද ප්‍රමාණය ගැනත් කල්පනා කරද්දී, ඔවුන්ගේ ඡන්ද ප්‍රමාණයෙහි වෙනසක් සිදුව නැති බවත් කල්පනා කළ හැකිය.
ජාතික ජන බලවේගයට 2019 නොවැම්බර් ජනාධිපතිවරණයේදී ඡන්ද 418,553ක් ලැබී තිබුණි. එම ඡන්ද ප්‍රතිශතය සීයට 3.16කි. මෙම සංඛ්‍යාවද මෙවර මැතිවරණය වෙද්දී තිස්දහසකින් පමණක් වැඩි වී ඇත.
එහෙත් අප සොයාබැලිය යුත්තේ ජාතික ජන බලවේගය සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂය ලැබූ ඡන්දවල සිදුව ඇති වෙනස ගැනය.
2019 ජනාධිපතිවරණයේදී නව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණෙන් ඉදිරිපත් වූ සජිත් ප්‍රේමදාස මහතා ඡන්ද 5,564,239ක් ලබා තිබුණි. එනම් ප්‍රකාශිත ඡන්දවලින් සීයට 41ක ප්‍රතිශතයකි. එම ඡන්ද ප්‍රමාණය හා ප්‍රතිශතය නිර්මාණය වූයේ පක්ෂ ගණනාවක ඡන්ද එකතු වීමෙනි. එම දේශපාලන පක්ෂ මහමැතිවරණයට ඉදිරිපත් වූයේ වෙන් වෙන්වය. එම පක්ෂ ලැබූ ඡන්ද එකතුව සලකා බැලිය යුතුය.
මහමැතිවරණයේදී සමගි ජන බලවේගය, එක්සත් ජාතික පක්ෂය, දෙමළ ජාතික සන්ධානය, ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය, සමස්ත ලංකා මක්කල් කොංග්‍රසය හා පුත්තලම් දිස්ත්‍රික්කයෙන් උක්ත මුස්ලිම් පක්ෂ දෙක එක්ව තරග කළ ජාතික මුස්ලිම් සන්ධානය ජාතික මට්ටමෙන් ලබාගෙන ඇති ඡන්ද සංඛ්‍යාව 3,482,308 ක් පමණි. එනම්, එම සියලු දේශපාලන පක්ෂවලින් ඡන්ද 2,081,931ක් අඩු වී ඇත.
ඊට අමතරව ජනාධිපතිවරණයේදී ඍජු සහයෝගයක් සජිත් ප්‍රේමදාසට නොදැක්වූ ගජේන්ද්‍රකුමාර් පොන්නම්බලම් මහතාගේ පක්ෂය සහ සී.වී. විග්නේශ්වරන් මහතාගේ පක්ෂය යාපනය, වන්නි, ත්‍රිකුණාමලය හා මඩකලපු දිස්ත්‍රික්කවලින් ලබා තිබුණු ඡන්ද සංඛ්‍යාව 118,784 කි. ඒ ඡන්ද සංඛ්‍යාවෙන් සැලකිය යුතු කොටසක් ජනාධිපතිවරණයේදී සජිත් ප්‍රේමදාසට ලැබී ඇතැයි අනුමාන කළ හැක්කේ, එම දේශපාලන පක්ෂ දෙක පොදුජන පෙරමුණට විරුද්ධ ප්‍රතිපත්තියක සිටින නිසාය. ඒ අනුව එකතුව 3,601,092කි. ඒ සියල්ල සැලකුවොත් අඩු වී ඇති ඡන්ද සංඛ්‍යාව 1,963,147කි.
අප සොයා බැලීමට උත්සාහ කරන්නේ ජාතික මට්ටමෙන් මෙවර ලැබුණු ඡන්ද ප්‍රමාණයෙන් කොපමණ ප්‍රමාණයක් සමගි ජන බලවේගයට සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂයට අහිමි වී ඇතිද යන්නය.
යාපනය, වන්නි, මඩකළපුව, ත්‍රිකුණාමලය, දිගාමඩුල්ල, පුත්තලම යන දිස්ත්‍රික්කවලින් දෙමළ ජාතික සන්ධානය, ශ්‍රී ලංකා මුස්ලිම් කොංග්‍රසය යන පක්ෂ දෙක සහ ඊට අමතරව ගජේන්ද්‍රකුමාර් පොන්නම්බලම්, සී.වී. විග්නේශ්වරන්, රිෂාද් බදියුදීන් යන නායකයන් නියෝජනය කරන පක්ෂ ලබා ඇති ඡන්දවල එකතුව 581,963කි.
ඒ අනුව ආණ්ඩු පක්ෂය ඡන්ද සංඛ්‍යාව ස්ථාවරව පවත්වාගනිද්දී සමගි ජන බලවේගය සහ එක්සත් ජාතික පක්ෂය ඡන්ද 1,381,184ක් හෙවත් ලක්ෂ 13ක් පමණ මෙවර මහමැතිවරණයේදී අහිමි කරගෙන ඇතැයි අනුමාන කළ හැකිය. මෙය පිල් බෙදී තරග කිරීමෙන් ඇති වූ තත්වයක් බව පැහැදිලි කාරණයකි.
මාස අටකට වැඩි කාලයක් විපක්ෂයේ සිටියදී, ආණ්ඩුව අත්තනෝමතික සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවිරෝධී යැයි සැලකිය හැකි තීන්දු ගණනාවක් ගෙන තිබියදී, ආර්ථික වශයෙන් ජනතාව පීඩාවට පත් කළ අවස්ථා තිබියදී විපක්ෂය වීමේ වාසියවත් නොගෙන මෙලෙස දුර්වල වීම කිසිසේත් අනුමත කළ හැකි තත්වයක් නොවේ. රාජපක්ෂ ආණ්ඩුව සමයේ බැඳුම්කර ගනුදෙනු පිළිබඳ තොරතුරු රැගත් වෝහාරික විගණන වාර්තාව ප්‍රකාශයට පත්කිරීම, ශානි අබේසේකර ආදි නිලධාරීන්ගෙන් පළිගැනීම, චෝදනා ගොනු නොකර හිජාස් හිස්බුල්ලා වැනි නීතිඥයන් රඳවා තබාගැනීම, සුනිල් රත්නායක නම් ඝාතකයාට ජනාධිපති සමාව ලබාදීම, මුස්ලිම් ජනතාවගේ අවසන් කටයුතු සඳහා ඇති අයිතිය උල්ලංඝනය කිරීම ආදි ලෙස කතාබහට ගත හැකි මාතෘකා ඕනෑ තරම් තිබුණි. ආර්ථිකය පරිපාලනය කිරීමේදී ආණ්ඩුව දැක්වූ අසමත්කම් ගැන කතාකිරීමේ හැකියාව තිබුණු අතර දහනවවැනි සංශෝධනය අහෝසි කරමින් නව ව්‍යවස්ථාවක් ගෙන එන්නට ආණ්ඩුව ගන්නා උත්සාහයෙහි භයානකකම අවබෝධ කරදීමේ හැකියාව තිබුණි. අලුත් ඡන්දදායකයන්ට කෙසේවෙතත් 2019 ජනාධිපතිවරණයේදී, තමන්ගේ ආණ්ඩුවක් තිබියදී තමන්ට ඡන්දය දුන් ඡන්දදායකයන්ට ඒ තත්වය අවබෝධ කර දීමේ හැකියාව විපක්ෂයට තිබුණි. එහෙත් සිද්ධවුණේ එය නොවේ. එම දේශපාලන පක්ෂ දෙක එකිනෙකා අතර විනය පරීක්ෂණ, නඩු, පක්ෂ කාර්යාලයේ බලය ඇල්ලීමේ කතාවලින් එක්නෙකාට දමා ගැසීමේ තත්වයකි.
ඉහත කී ආකාරයට උතුරු නැගෙනහිර නොවන දිස්ත්‍රික්කවල ඔවුන් අඩු කරගත් එම ඡන්ද සංඛ්‍යාව නිසා සිදුවූ බලපෑම ඔවුන්ට පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීධුර අහිමිවීම පමණක් නොවේ. ජාතික ජන බලවේගය මාතර, හම්බන්තොට, කළුතර ආදි දිස්ත්‍රික්ක කිහිපයකම සීයට 5ක ඡන්ද ප්‍රතිශතය ඉක්මවා ලබා තිබුණි. එම පක්ෂවලටත් ආසන අහිමි වුණේ පොදුජන පෙරමුණට ලැබුණු ඡන්ද ප්‍රතිශතය වැඩි නිසාය. එය ප්‍රධාන විපක්ෂයට ඡන්ද අඩු වීමෙන් ඇති වූ තත්වයකි.
ඒ නිසා ආණ්ඩුවට රටේ ජනතා අනුමැතියෙන් තුනෙන් දෙකක බහුතරය නැතත්, පාර්ලිමේන්තු සංයුතියෙන් තුනෙන් දෙකක් ලබාගැනීමට හැකිවීම ගැනත් ජාතික ජන බලවේගයේ ආසන සංඛ්‍යාව අඩුවීම ගැනත් දෙකඩ වූ ප්‍රධාන විපක්ෂය සෑහෙන දුරකට වගකිව යුතු බව පැහැදිලිව පෙනෙන කරුණකි.■
