මුහුණතෙන්ම ඒ ඇමති මණ්ඩලය, සුළුතර ජනවර්ග බැහැර කරවනසුලු එකකි.
ලක්‍ෂ හැට අටක-නවයක මහජනතාවගෙන් බහුතරයකගේ මෙන්ම මේ භික්‍ෂූන්ගේද අනුමැතිය හිමිව ඇත්තේ, රාජ වංශයක් යළි ස්ථාපිත කළා වුණත් කමක් නැත යන මතයටය.
ඔවුන් කරනු ඇත්තේ කුමක්ද? නමට පමණක් තිබෙන, ස්වාධීනත්වයක් නැති,රූකඩ කොමිෂන් සභා බවට ඒවා අංගච්ඡෙදනය කිරීමයි.
රජවරුන් රාජප්‍රාප්ත වන්නේ උරුමයෙනි. රජ කරන්නේ කවුදැයි තෝරාගන්නේ රජ පවුලයි. රාජ්‍යත්වයට පත් තැන් පටන්, රාජ්‍යයේ නීති හදන්නා හෙවත් ව්‍යවස්ථාදායකයද, නීති ක්‍රියාත්මක කරන්නා හෙවත් විධායකයද, නඩු විසඳන්නා හෙවත් අධිකරණයද රජම වන්නේය. ඒ සියල්ලක්ම එතැන් පටන් පවතින්නේ රජුට අනුවය. රජු සිතැඟි පරිදිය. කවදාක හෝ රජු මියයන තෙක්, කැමැත්තෙන් සිහසුන අත්හරින තෙක් හෝ කිසිවකු විසින් රාජ්‍යත්වය පැහැරගන්නා තෙක්, රජ රජමය. ලංකාවේ රාජ වංශය, දළ වශයෙන් ක්‍රිස්තු පූර්ව 543 සිට පැවැතී, අවසන් වන්නේ ක්‍රිස්තු වර්ෂ 1815දී ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජු ඉංග්‍රීසින්ට යටත් වීමෙනි.
2020 අවුරුද්ද ලංකා ඉතිහාසයේ ලියැවෙනු ඇත්තේ, 1815න් අවසන් වූ රාජ පෙළපත නැවත ආරම්භ කළ වර්ෂය හැටියටය. වෙනස නම්, 2020 රාජ පාලනය යළි ඇරඹෙන්නේ, පරම්පරාවෙන් උරුම වී නොව, ජනතාව විසින් තෝරා පත්කර ගැනීමෙන් වීමයි. 2019දී ලක්‍ෂ හැට නවයක හා 2020දී ලක්‍ෂ හැටඅටක ජනතාවක් ඒ රාජ වංශය යළි පිහිටුවීමට සිය කැමැත්ත ලබාදී තිබේ.
ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතා දිවුරුම් දුන්නේ අනුරාධපුරයේ රුවන්මැලි සෑය අබියසය. ලංකාවේ ශක්තිමත්ම දමිළ රාජ්‍ය පාලකයා වූ එළාර පරාජය කිරීම සංකේතවත් කරන රුවන්වැලි සෑය ඉදිරිපිට සිට ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ, තමා තවදුරටත් රටේ සිංහල, දෙමළ හා මුස්ලිම් යන සියලු ජනවර්ගවල නායකයා නොවන බව සංකේතාත්මකව පෙන්වීය. ඒ දිවුරුම් දීම සුළුතර දෙමළ ජනතාවට දැනෙන්නේ කොහොමදැයි පූර්ව ගණන් බැලීමක් ඔවුන් කරන්නට ඇති බව නිසැකය. ඇත්ත. ඔවුන්ට අවශ්‍යව තිබුණේද බැහැරකාරක ඒ ඇඟවුම දෙමළ ජනතාව වෙත කරන්නටය. එපමණක් නොවේ, ‘අපි ඔබේය’ යනුවෙන් සිංහලයන්ටත්ෟ
ජනාධිපතිවරයා පත්කළ අන්තර්කාලීන ඇමති මණ්ඩලය කිසිම දමිළ මුස්ලිම් ඇමතිවරයකු නැති බහුතරවාදී එකකි. ඊට මාස කිහිපයකට පසු ඔහුගේ වැඩුමල් සහෝදරයා මහමැතිවරණය ජයගෙන අගමැති හැටියට දිවුරුම් දුන්නේ කැලණිය පන්සලේදීය. ඔහුද, තමන් රටේ සියලු ජනවර්ගයන්ගේ නොව, බහුතරයේ පමණක් දෙවැනි නායකයා බව කැලණියේදී සංකේතාත්මකව පෙන්වූයේය. ඔහුගේ ඇමති මණ්ඩලය දිවුරුම් දුන්නේ මහනුවර, අන්තිම ලාංකික රාජධානියේ මඟුල් මඬුවේදීය. ඒ ඇමති මණ්ඩලයද සියලු ජනවර්ගයන්ගේ ඇමති මණ්ඩලයක් නොව, බහුතරයේම එකක් බව එයින් සංකේතාත්මකව ඇඟවූයේය. පත්කරන ලද ඇමති මණ්ඩලයේ මුස්ලිම් ජාතිකයන් සිටින්නේ එක්කෙනෙකි. ඔහු ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ මහතාගේ නඩුවලට නීති උපදෙස් දීමෙන්, නොමිලේ පෙනීසිටීමෙන් හා අවශ්‍ය අවස්ථාවලදී මුදලින් පවා උදව් කිරීමෙන් ඒ මහතාට සමීපව සිටි බව ෆේස්බුක්හි ලියා තැබුවේ, ඔවුන් දෙදෙනාගේම සමීපතමයකු වන දිලිත් ජයවීර මහතාය. එහි තේරුම, ඒ සමීප සම්බන්ධකම නොතිබෙන්නට ඔහුටද ඇමතිකමක් ලැබෙන්නට ඉඩක් නොතිබෙන බවද? අලි සබ්රිගේ පෞද්ගලික ඇඟලුම්කම නොවන්නට අධිකරණ ඇමති වන්නට නිශ්චිතවම ඉඩ තිබුණේ සිංහල බෞද්ධ විජයදාස රාජපක්‍ෂය.
කෙසේ වෙතත්, මුහුණතෙන්ම ඒ ඇමති මණ්ඩලය, සුළුතර ජනවර්ග බැහැර කරවනසුලු එකකි.
මේ සෑම දිවුරුමකදීම කැපී පෙනෙන ස්ථානයක් හිමිවූයේ පන්සලට මෙන්ම භික්‍ෂූන්ටය. ලංකාවේ රාජ වංශයේ භික්‍ෂූන්ට හිමි තැන අලුතෙන් කිවයුතු නැත. රජවරුන් මනුෂ්‍ය ඝාතක පාපයන්ගෙන් නිදහස් කිරීමට බුදුදහමට අලුත් අර්ථකථන දීමේ සිට, රාජ්‍යත්වයට පත්කිරීම, අවවාද අනුශාසනා දීම, රජුන් හා අන්‍යයන් බිඳවීම හරහා විවිධාකාර කුමන්ත්‍රණ දක්වා ලංකාවේ භික්‍ෂුගණයාගේ ඓතිහාසික භූමිකාව විහිද තිබේ. ඒ අයගෙන් පැවත එන සමහර නායක භික්‍ෂූන් අදද කියන්නේ හිට්ලර් කෙනකුගේ වේශයෙන් හෝ රට පානය කළ යුතු බවයි. තවත් භික්‍ෂුවක් කියන්නේ, අධි-බහුතර බලයක් සහිත පාර්ලිමේන්තුවක් සඳහා ඡන්දය දීම නිවන් යන පුණ්‍ය කර්මයක් බවයි. ලක්‍ෂ හැට අටක-නවයක මහජනතාවගෙන් බහුතරයකගේ මෙන්ම මේ භික්‍ෂූන්ගේද අනුමැතිය හිමිව ඇත්තේ, රාජ වංශයක් යළි ස්ථාපිත කිරීම වුණත් කමක් නැත යන මතයටය.
දැන්, රාජපක්‍ෂ පාලනය ඒ සඳහා නිශ්චිත ඉදිරි පියවර තබමින් සිටියි. පළමුව ජනාධිපතිවරයාට උපදෙස් දෙන්නට ත්‍රෛනිකායික සංඝ සභාවක් පත්කරන ලදි. එහෙත්, සුළුතර ආගමික පූජකයන්ගෙන් එවැනි උපදේශන සභාවක් ජනාධිපතිවරයා පත්කර ඇති බවක් අප දන්නේ නැත. ඉතින්, ජනාධිපතිවරයාට උපදෙස් ලැබෙන්නේ බහුතර සිංහල බෞද්ධ මතවාදය රටේ තහවුරු කළ යුතු අන්දම ගැනය. ඔහු ගන්නේද ඒ උපදෙස්ය.
ජනාධිපතිවරයා වටා සිටින ජාතික චින්තනවාදීන් ඇතුළු පිරිසගේ අරමුණ දැඩි බලයක් සහිත විධායක ජනාධිපතිවරයකු බිහිකර ගැනීමය. අනාගත ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් සඳහා ඔවුන් සමහරකු ඉදිරිපත් කර ඇති යෝජනාවල සාරය පණ්ඩුකාභය ගණයේ වැඩවසම් පාලනයකි.
ඒ දර්ශනයෙන් මෙළවූ කල්පනාව ඇති රාජපක්‍ෂ පාලනය දැන් සැරසෙන්නේ ව්‍යවස්ථාමය වශයෙන් එවැනි පාලනයක් ලංකාවේ ස්ථාපිත කිරීමටය.
ඒ සඳහා පළමු පියවර හැටියට ඉතාම ඉක්මනින් 19වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ආපස්සට හරවන ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ පාර්ලිමේන්තුවට ගෙනැවිත් තමන්ට ඇති තුනෙන් දෙකක බලයෙන් සම්මත කරගන්නවා ඇත.
පසුගියදා රූපවාහිනි නාලිකාවක සාකච්ඡාවකට එකතුවූ බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතා, 19 වැනි සංහෝධනය ක්‍ෂණිකව ඉවත් කළ යුතුයැයි අවධාරණය කෙළේය. ඒ කියන්නේ අලුත් ආණ්ඩුවේ මංගල නීති ප්‍රතිසංස්කරණය වනු ඇත්තේ 19 කුණු කූඩයට විසිකිරීමයි. එහෙත් 19හි, වෙනස් කරන්නට වුවමනාවක් නැති විධිවිධානයක් හැටියට ඔහු පෙන්වූයේ, ජනාධිපතිගේ ධුර කාලය අවුරුදු පහ දක්වා අඩුකිරීමයි. එය වෙනස් නොකරන්නේ, ජනාධිපතිතුමා අවුරුදු පහකට වැඩියෙන් බලයේ සිටින්නට කැමැත්තක් නැති නිසා බව ඔහු කීවේය. එහෙත් එය ඇත්ත නොවේ. අවුරුදු පහක ධුර කාලය වැඩි කිරීමට නීතියෙන්ම ඉඩක් නැත. යමකු ජනාධිපති හෝ අගමැති ධුරයට පත්වන අවස්ථාවේ නීතියෙන් පනවා තිබුණු ධුර කාලය, පසුව ගෙනඑන සංශෝධනයක් මගින් දීර්ඝ කළ නොහැකිය. මහජන වරම ලැබී ඇත්තේ අවුරුදු පහකට පමණක් නිසාය. එහෙත්, කාලය ඊට වඩා අඩු කළ හැකිය. බැසිල් රාජපක්‍ෂ ඒ බවක් කියන්නේ නැතිව, ‘ජනාධිපතිතුමාගේ යහපත්කම’ ඊට ආරෝපණය කෙළේය.
ධුර කාල දෙකකට වැඩියෙන් ජනාධිපතිවරයකුට ඉන්නට බැරි කොන්දේසියද ඉවත් කිරිමට අදහසක් නැතැයි ඔහු කීවේය. තුන් වරක් එකම කෙනකු ජනාධිපති හැටියට ඉන්නවාට ජනතාව කැමැත්තක් නැති බව පෙනීගිය නිසා, ධුර කාල දෙක එලෙසම පවත්වා ගන්නා බවද ඔහු කීවේය.
19 සංශෝධනයේ අතිශය වැදගත් අගංයක් වූ ස්වාධීන කොමිෂන් සභා ගැන බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතා කතා කෙළේ දැඩි ද්වේෂයකිනි. තමන්ට විරුද්ධව නඩු වැටෙද්දී නිහඬව සිටි මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව, කුඩුකාරයන්, පාතාලයන් අල්ලන විට ආණ්ඩුවට මානව හිමිකම් මතක් කර දෙන බව ඔහු කියන විට, ආණ්ඩුව කොමිෂන් සභා දෙස බලන්නේ කුමන කෝණයකින්දැයි පැහැදිලි වෙයි. දැනටමත් මැතිවරණ කොමිෂන් සභාව මේ ආණ්ඩුවේ ඇත්තන්ට හිසරදයක් වී තිබේ. පොලිස් කොමිෂන් සභාව නිසා තමන්ට සියයට සියයක් රිසි සේ පොලිසිය හසුරුවන්නට බැරි තත්වයක් තවමත් තිබේ. මැතිවරණ කොමිසමේ සාමාජිකයන්ගේ තුන් අවුරුදු ධුර කාලය හෙටානිද්දා ඉකුත් වෙයි. ඒ අනුව, මෙවැනි කරදරකාරයන්ගෙන් තොර පිරිසක් කොමිසමේ සාමාජිකයන් හැටියට පත්කර ගැනීමට ආණ්ඩුවට කොහොමටත් හැකියාව තිබේ. මානව හිමිකම් කොමිසමේ සභාපතිනිය, ආචාර්ය දීපිකා උඩගම පසුගියදා ඉල්ලා අස්වුණාය. ඊට පෙර එහි තවත් සාමාජිකාවක, මැතිවරණයට තරග කිරීම සඳහා ඉල්ලා අස්වී තිබිණ. දැන් මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාවට තමන් කැමති අය පත්කර ගැනීමට ආණ්ඩුවට අවකාශ තිබේ. රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩු කාලයේ එහි කොමසාරිස්වරයකු වූ (එහි සභාපති මෙනි හැසිරුණු) ප්‍රතිභා මහානාමහේවා වැනි, මානව හිමිකම්වලටම එරෙහි සිතීමේ කලාවක් හා වැඩ විලාසිතාවක් ඇති, ඒ කාලයේ මානව හිමිකම් කොමිසමේ ශ්‍රේණිය ජාත්‍යන්තර වශයෙන් පහළ දමන්නට විශාල දායකත්වයක් දුන් අය, එම කොමිසමට නැවත පත්වුවහොත් අප පුදුම විය යුතු නැත.
එහෙත්, කොමිෂන් සභා සම්පූර්ණයෙන්ම නැති කරන්නට කටයුතු නොකරන බව බැසිල් රාජපක්‍ෂ මහතා අවධාරණය කෙළේය. එසේ නම් ඔවුන් කරනු ඇත්තේ කුමක්ද? නමට පමණක් තිබෙන, ස්වාධීනත්වයක් නැති රූකඩ කොමිෂන් සභා බවට ඒවා අංගච්ඡෙදනය කිරීමයි.
එය කරන්නේ කොහොමදැයි 2010 සැප්තැම්බර් මාසයේදී රාජපක්‍ෂ ආණ්ඩුව සම්මත කළ 18වැනි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේ විධිවිධාන දෙස ආපස්සට බැලීමෙන් තේරුම් ගත හැකිය.
18 වැනි සංශෝධනයට අනුව පිහිටුවන ලද්දේ වර්තමාන ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව වැනි බලවත් හා ස්වාධීන සභාවක් නොව, ‘පාර්ලිමේන්තු සභාව’ නමින් යුක්ත රූකඩ සභාවකි. එහි සාමාජිකයන් වන්නේ අගමැති, කතානායක, විපක්‍ෂ නායක, අගමැති නම් කරන පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයකු, විරුද්ධ පක්‍ෂ නායක නම් කරන පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරයකු කියන පස්දෙනාය. බැලූ බැල්මටම එහි වැඩි පක්‍ෂපාතිත්වය ආණ්ඩු පක්‍ෂයටය. විපක්‍ෂයෙන් ඉන්නේ දෙදෙනකු පමණකි.
සභාව කළ යුත්තේ කුමක්ද? පහත කොමිෂන් සභාවලට හා තනතුරුවලට පුද්ගලයන් පත්කිරීමේදී සභාවේ නිරීක්‍ෂණ ජනාධිපති ඉල්ලා සිටි විට එම නිරීක්‍ෂණ ඉදිරිපත් කිරීමය.
ඒ සභා නම්, මැතිවරණ කොමිෂන් සභාව, රාජ්‍ය සේවා කොමිෂන් සභාව, ජාතික පොලිස් කොමිෂන් සභාව, මානව හිමිකම් කොමිෂන් සභාව, අල්ලස් හෝ දූෂණ චෝදනා විමර්ශන කොමිෂන් සභාව, මුදල් කොමිෂන් සභාව හා සීමා නිර්ණය කොමිෂන් සභාවයි. තනතුරු වන්නේ, අගවිනිසුරු හා ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණ විනිසුරුවරුන්, අභියාචනාධිකරණ සභාපති හා අභියචනාධිකරණ විනිසුරුවරුන්, අධිකරණ සේවා කොමිසමේ සභාපති හැර අනෙක් සාමාජිකයන් දෙදෙනා, නීතිපති, විගණකාධිපති, පරිපාලන කටයුතු පිළිබඳ පාර්ලිමේන්තු කොමසාරිස් හෙවත් ඔම්බුඞ්ස්මන්, පාර්ලිමේන්තු මහලේකම් ය. (19 වැනි සංශෝධනයෙන් මේ ලැයිස්තුවට පොලිස්පතිවරයාද එකතු කරන්නේ එයද අතිශය ස්වාධීන තනතුරක් විය යුතු නිසාය.)
ජනාධිපතිවරයා මේ තනතුරුවලට පුද්ගලයන් පත්කරන අතර ඊට පෙර සභාවේ නිරීක්‍ෂණ ඉල්ලා යැවිය යුතුය. එහෙත් ඒ නිරීක්‍ෂණ සලකා බැලීමටවත් කිසිම බැඳීමක් ජනාධිපතිවරයාට නැත. එම නිරීක්‍ෂණ කුණු කූඩයට දමා තමා කැමති පරිදි පත්කිරීම් කිරීමට ඔහුට හැකිය. තම නිරීක්‍ෂණ නොසලකා හැරියායැයි කරන්නට කිසිවක්, බලයක් සභාවටද නැත.
එසේ පත්කරන ලද පුද්ගලයන් ඉවත් කිරීමට, විශේෂ විධිවිධාන නීතියෙන්ම පනවා ඇති අවස්ථාවලදී හැර, කළ හැක්කේ ජනාධිපතිවරයාට තනි කැමැත්තට අනුවය. පත්කරන්නෙත් ජනාධිපති. ඉවත් කරන්නෙත් ජනාධිපති.ඒ පැත්තෙන්ද, එම තනතුරුවල ස්වාධීනත්වය පැහැදිලිවම කෙලෙසා ඇත.
ජේආර් ජයවර්ධන මහතාගේ මුල් 1978 ව්‍යවස්ථාවට අනුව මේ පත්කිරීම් කෙරෙන්නේ ජනාධිපතිවරයා විසිනි. 17 වැනි සංශෝධනයෙන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සභාව පළමුවරට පිහිටුවා, ජනාධිපතිගේ ඒ බලය සීමා කරන ලදි. බලකාමී ලෙස 18න්, ඒ සියල්ල දියාරු කර, ව්‍යාජ පාර්ලිමේන්තු සභාවක් පිහිටුවා, මෙම ධුරවලට පත්කිරීමේ තනි බලය නැවතත් ජනාධිපතිවරයා වෙත පවරාගන්නා ලදි.
රාජපක්‍ෂ දෙබෑයන්ගේ වර්තමාන ආණ්ඩුව, වහ වහා ගෙන එන ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙන් කරනු ඇත්තේ, ඉහත පරිදි දියාරු පාර්ලිමේන්තු සභාවට සමාන එකක් යළි පිහිටුවීමයි. එහෙත්, 1978 ව්‍යවස්ථාවේ මුල් තත්වයට යළි නොයෑමටද ‘ඊනියා ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ’ නාමයෙන් ඔවුන් පරෙස්සම් වනු ඇත.
අවසාන ප්‍රතිඵලය කුමක්ද?
ඉහත සියලු පත්කිරීම් හා ඉවත් කිරීම් ජනාධිපතිවරයාගේ තනි කැමැත්ත මත පමණක් කිරීමයි. බල අරගලය වර්ධනය වුණොත් සමහර විට අන්තර්කාලීන විධිවිධානයක් හැටියට (ගෝඨාභය) ‘ජනාධිපති හා (මහින්ද) අගමැති අතර එකඟත්වයෙන් එය කළ යුතුයැ’යි ව්‍යාජ විධිවිධානයක්, ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට එකතු කරන්නට ඉඩ තිබේ. එවිට අයියාටත් මල්ලිටත් ගෙදර කුස්සියේ සිට වැඬේ කළ හැකිය.
අමාත්‍ය මණ්ඩලය පත්කිරීම ගැන 19න් ඇතිකරන ලදුව, දැනට අගමැතිවරයාට ඇති මැදිහත්වීමේ බලය, අයියා-මල්ලී සම්බන්ධතාවේ ප්‍රමාණයට එහෙමෙහෙ කෙරෙනු ඇත.
වෙනස්වන්නට ඉඩ බොහෝ දුරට ඇති අනෙක් ප්‍රතිපාදනය වන්නේ, ජනාධිපතිවරයාට එරෙහිව මූලික අයිතිවාසිකම් නඩු පැවරීමට 19න් ඇතිකරන ලද අවකාශයයි. 2018 ඔක්තෝබර් 26 වැනිදා, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා කුමන්ත්‍රණය කළ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ජනාධිපතිවරයාට එරෙහිව මූලික අයිතිවාසිකම් නඩු දැමීම නිසා, ඓතිහාසික තින්දුවක් ලබාගන්නට හැකිවිය. ඒ අවදානම ඉදිරි ජනාධිපතිට තබාගන්නට රාජපක්‍ෂවරුන් කිසිසේත් කැමති නොවනු ඇත.
අනෙක් අතට, පාර්ලිමේන්තුව කිසිම හේතුවක් නොදක්වා තනි කැමැත්ත අනුව විසිරුවා හැරිය හැක්කේ එය පත්වී අවුරුදු හතරහමාරකට පසුව පමණක් යැයි කියන විධිවිධානයද, අනාගත පාර්ලිමේන්තු යටත් කර ගැනීමේ අභිලාෂයෙන් වහාම වෙනස් කරනු ඇත. කාලය අවුරුදු එකක් දක්වා අඩුකරන්නට හොඳටම ඉඩ තිබේ. අගමැතිවරයා ධුරයෙන් ඉවත්කර, වෙනත් අගමැති කෙනකු පත්කරන්නට ජනාධිපතිට ඇති බලයද යළි ඇතිකරනු ඇත්තේ අයියා-මල්ලී හා රාජපක්‍ෂ පවුලේ එකඟතාව මතය.
ජනාධිපති තනතුරට තරග කරන්නට ද්විත්ව පුරවැසියකුට නොහැකිය යන කොන්දේසියද, බැසිල් රාජපක්‍ෂගේ අනාගත දේශපාලන සැලසුම් අනුව සංශෝධනය කෙරෙනු ඇත. උත්ප්‍රාසය වන්නේ, ආණ්ඩුව ඇතුළත සිටින මරාගෙන මැරෙන සිංහල බෞද්ධ ජාතික චින්තනවාදීන්, ද්විත්ව පුරවැසියකු රටේ ජනාධිපති වීමට හැකිය යන්න භාරගන්නේ කෙසේද යන්නයි. මෙපමණ කාලයක් කළාක් මෙන්, ‘හෙන්රි ස්ටීල් ඕල්කට් රටට කළ සේවය නිසා අපි අමෙරිකානුවෙක්ද කියා නොබලා අපේ ජාතික නායකයකු හැටියට පිළිගත්තා’ වැනි අන්ධභූත තර්කයක් දමා ඔවුන් සාධාරණය කරනු නම් ඒකාන්තය. ජනාධිපති කෙනකු වීමට අවුරුදු 35ක් තිබිය යුතුය යන විධිවිධානය දැන් වෙනස් කිරිමට වුවමනා නොවනු ඇත්තේ නාමල් රාජපක්‍ෂ මහතාට අවුරුදු 35 පිරී ඇත්නම්ය.
ජනාධිපතිවරයා ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරමින්, දැනටමත් ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය තමා වෙත පවරාගෙන තිබේ. 19 වැනි සංශෝධනයේ වචන අනුවද, එහි දේශපාලන අභිලාෂය අනුවද ජනාධිපතිවරයකුට කිසිම අමාත්‍යාංශයක් තමා බාරයේ තබාගත නොහැකිය. එවැනි පැහැදිලි තත්වයක් තිබියදිත්, නිර්භයව ආරක්‍ෂක අමාත්‍යාංශය පවරාගන්නට ඇත්තේ, විරුද්ධ කෙනකුට නඩු යන ලෙසටද, නඩුවලදී සිදුවන දේ බලාගන්නට තමන්ට හැකි බවටද, විශ්වාසයක් රාජපක්‍ෂවරුන්ට තිබෙන බැවින් විය හැකිය.
වැඩවසම් පාලනයක රජු පමණක් නොව, පවුලේ හැකි සෑම දෙනාම සම්බන්ධ වීම සාමාන්‍ය තත්වයයි. රාජපක්‍ෂවරුද හය දෙනෙක්ම ව්‍යවස්ථාදායකයත් විධායකයත් නියෝජනය කරති. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ, මහින්ද රාජපක්‍ෂ, චමල් රාජපක්‍ෂ, ශෂින්ද්‍ර රාජපක්‍ෂ, නාමල් රාජපක්‍ෂ හා නිපුණ රණවක ඒ හය දෙනාය. බැසිල් රාජපක්‍ෂ, මුළු ආණ්ඩු යන්ත්‍රණයම පිටත සිට හසුරුවන යකඩ අතයි. පාර්ලිමේන්තුවෙන් ඈත්ව සිට, පරීක්‍ෂාවන්ට භාජනය නොවී, ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂගෙන් පසුව ‘නැවුම්’ රාජ්‍ය නායකත්වයක් සඳහා නියම මොහොතක බැසිල් කරළියට පිවිසීම අප බලාපොරොත්තු විය යුතුය.
දැන් ආරම්භ වී ඇත්තේ ඒ වැඩවසම් පවුල් පාලනයයි. ඒ පාලනය පිළිගන්නට සැදී පැහැදී සිටින බුද්ධිමත්තු, උගත්තු වියත්තු, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීහු, සිංහල-දෙමළ ජාතිකවාදීහු, සමාජවාදීහු, වාමාංශිකයෝ, දේශ හිතෛෂීහු යනාදිවූ විශාල පිරිසක් රාජපක්‍ෂවරුන් පසුගියදා තම ඡන්දයෙන් තෝරාපත්කර ගත්තෝය. ලාංකික රාජ්‍ය වංශයේ රාජපක්‍ෂ පරිච්ඡෙදය කොයිබක යා දැයි බලා සිටින්නට අපට එනිසා සිදුවෙයි.■
