ඔහුගේ නිවසේ ගෝනිවල සම්මාන, පදක්කම්, සහතික ගොඩගසා ඇත. ඔහුගේ ගරාජයට හෝ නිවසට පැමිණෙන අයට පෙනෙන සේ නිවසෙහි ඒවා ප‍්‍රදර්ශනය කරන්නටවත් ඔහුට වුවමනාවක් නැත. ඒවා දිරාපත්වෙමින් පවතින්නේය.
‘‘ඒ කියන්නෙ දැන් රේස් පදින්න ආසා නැද්ද?’’ අපි අසන්නෙමු.
‘‘ආසයි. ඒත් අපට සාධාරණ අවස්ථාවක් නැත්නම් නිකම් කාලය, මහන්සිය, සල්ලි වියදම් කරගෙන යන්නෙ මොකටද.’’ ඔහු කියයි.
ඔහු ලංකාවේ කලෙක සිටි දක්ෂතම මෝටර් රථ ධාවකයෙකි. දැනුදු ඔහුට හැකියාව ඇතත් දැන් ඔහු ක‍්‍රීඩාවෙන් ඈත්ව සිටින්නේය. ඔහුගේ නම ඇනෙස්ලි පෙරේරාය. සැබෑ මෝටර් ධාවන තරග රසිකයන්ට ඇනෙස්ලි ජයගත් තරග ඉසව් කිහිපයක්ම මතකයට නැගෙනු ඇත. එහෙත් එක් කලෙක ඔහු එකවරම ධාවන තරග පිටියෙන් අතුරුදන් විය. වත්තල ඇති ඔහුගේ ගරාජයේදී අපට ඔහු මුණගැසුණි. ලංකාවේ මෝටර් රථ ධාවන තරග ලෙස අප හඳුන්වන්නේ රැුලි මෝටර් තරගය. ත‍්‍රිවිධ හමුදාව සතුව ඇති මෝටර් රථ ධාවන පථ කිහිපයක් ආශ‍්‍රිතව හමුදාව විසින් වාර්ෂිකව සංවිධානය කරන ජනප‍්‍රිය මෝටර් ධාවන තරගාවලි කිහිපයක් වෙයි. ලංකාවේ ක‍්‍රිකට් හැරුණුකොට සාපේක්ෂව ඉහළම පේ‍්‍රක්ෂක ඉල්ලූ‍මක් ඇති ක‍්‍රීඩා කිහිපයක් අතර රග්බි, වොලිබෝල් සහ මෝටර් රථ ධාවන තරඟ වෙයි. මේ ක‍්‍රීඩාව අනුග‍්‍රහයක් සහ මුදල් විශාල වශයෙන් ගැවසෙන ක‍්‍රීඩවකි.
ඇනෙස්ලි පෙරේරා මේ ක‍්‍රීඩාවට යොමුව ඇත්තේ අහම්බයකිනි. ‘‘මම මෝටර් තරගවලට ආවේ අහම්බයෙන්. අනූව දශකයේ අග විතර ටි‍්‍රප්් එකක් ගිහින් දියතලාවේ ගිය මොහොතකදී තමයි ෆොක්ස් හිල් ට‍්‍රැක් එක දැක්කේ. ඒ අවුරුද්දේ ට‍්‍රැක් එකට ගිය මම ට‍්‍රැක් එක බලාගෙන පුහුණු වට කිහිපයක් ගියා. මගේ මිතුරු හමුදා කර්නල්වරයෙක් හරහා තමයි මම ට‍්‍රැක් එකට ගියේ.’’
‘‘ඊට පස්සෙ අවුරුද්දේ මම ජීප් ටර්බෝ කියන අංශයෙන් රේස් එකකට ගියා. එතකොට මට රේස් ගැන ලොකු දැනුමක් තිබුණේ නැහැ. පළවැනි රේස් එකේදී අන්තිමයා නොවී බේරුණා.’’
ඒ පරාජය පුහුණුව ලබන්නට අවස්ථාවක් විය. ඒ පුහුණුව ඉන්පසුව එළැඹුණු 2001 වර්ෂයේ ෆොක්ස්හිල් තරගාවලියේදී ඇනෙස්ලි පෙරේරා සලකුණ තබන්නට උදව් විය.
‘‘මම පුරුදු වුණා. එතැන ආයෙමත් ප‍්‍රැක්ටිස් වුණා. රේස් එක මම පැද්දේ ෆෝඞ් ලේසර් කාර් එකක්. එදා මම ඇක්සිඩන්ට් වෙලා කකුල කැඩුණා.’’ පාදයක් බරපතළ ආබාධයකට ලක්විය. රෝහලට ඇනෙස්ලි ගෙන ගොස් තිබුණි. එහෙත් ඒ අනතුර විසින් මෝටර් රථ ධාවන තරග ඔහුට එපා වී නොතිබුණි. ඔහුගේ ආශාව දෙගුණ වී තිබුණි. පසුදිනම නැවත ධාවන පිටියට යන්නට ඔහුට ඕනෑවිය.
‘‘මට කකුලේ වේදනාව දැනුණේ නෑ. මට ඊළඟ රේස් එක පදින්න ඕනෑ වුණා. අන්තිමේදී මාව ජීප් එකට උස්සගෙන ගිහින් තිබ්බා. තරගයෙන් මම දෙවැනියා වුණා.’’ ඇනෙස්ලි එදා ෆොක්ස්හිල් ධාවන පථයේ අසීරුම වංගුවක වේගය වැඩිකරමින් තවත් ජීප් රියක් පසුකළ අන්දම මෝටර් රථ ධාවන ඉතිහාසයේ සුන්දරම අවස්ථාවක් ලෙස සැබෑ රසිකයන්ගේ මතකයන්හි රැඳී ඇතිවා නිසැකය.
එලෙස ක‍්‍රීඩාවට පැමිණි ඔහු 2003 වර්ෂය පසුවෙද්දී ධාවන තරග අතර නිතරම මුල් ස්ථාන අතර සිටි තරගකරුවෙක් විය. ක‍්‍රමයෙන් ඔහුගේ නම ඉදිරියෙන් ලියැවෙන්නට විය. ඔහුට ක‍්‍රීඩාව එපා වෙන්නේද එලෙස ඉදිරියට පැමිණෙද්දීය. මෝටර් රථ ධාවකයන් හොඳින් දන්නා ‘‘ජනප‍්‍රිය ධාවකයන්ගේ’’ අවධානයට ඔහු ලක්විය. මේ ‘‘ජනප‍්‍රිය ධාවකයන්’’ මාධ්‍යවල මිතුරෝ වූහ. පරිපාලකයන්ගේ මිතුරෝ වූහ. ඔවුන් පසුකර යෑම ධාවකයන්ට අසීරු විය. ඇත්තෙන්ම විනෝදාංශය උදෙසා ධාවන තරගවලට පැමිණෙන ‘‘ඇනෙස්ලි’’ වැන්නන් තරගවල සහභාගිත්වයෙන් සෑහීමට පත්විය යුතු විය.
ඇනෙස්ලි 2009 දී ෆොක්ස්හිල් ෆෝඞ් ලේසර් අංශයෙන් පළවැනි ස්ථානය ලබන්නේය. ඉන්පසු වර්ෂය වෙද්දී ඔහුට ධාවන තරගවලට සහභාගී වීම සඳහා මෝටර් රථ ක‍්‍රීඩා සංගමයේ (ස්ලාස්) ලියාපදිංචි වීම අසීරු වන්නේය. ඔහු පාවිච්චි කරන නම පිළිබඳ ගැටලූ පැමිණියේය.
ඇනෙස්ලිට තමන්ට වුවමනා තරග ඉසව්වලට සහභාගී වීමද නොහැකි වී ඇත. තරගයක් පටන්ගන්නට පෙර වාද විවාද ගණනකට මුහුණදෙන්නට සිදුවිය. මෙය ඇනෙස්ලි, සුසන්ත ගුණවර්ධන ඇතුළු දක්ෂ ධාවකයන් කිහිපදෙනෙකුටම මුහුණදෙන්නට සිදුව ඇති අත්දැකීමක් විය.
‘‘මම කැමති කැටගරිය වෙනුවට වෙනත් කැටගරිවලින් මට රේස් එක පදින්න දුන්නා. එයාලා කොහොමද මම පදින්න ඕනෑ රේස් එක තීරණය කරන්නේ. මම කැමති නම්, මට හැකිවෙන්න ඕනෑ ඕනෑම කැටගරියකින් රේස් පදින්න. ලයිසන් එක දෙන්නේත් සංගමය. ක‍්‍රීඩා කරන අය, ක‍්‍රීඩා කරන අයගේ තාත්තලා සංගමයේ ඉද්දී අපි පදින්න ඕනෑ කැටගරිය එයාලා තීරණය කරන්නේ කොහොමද.’’
ඇනෙස්ලි කියන්නේ මෝටර් රථ ක‍්‍රීඩා සංගමයේ යන්ත‍්‍රණයම සියලූ ක‍්‍රීඩකයන්ට සමාන සැලකිලි නොදක්වන බවයි. උදාහරණයක් ලෙස උපුල්වන් සේරසිංහ සංගමයේ උපභාණ්ඩාගාරික ලෙස කටයුතු කරද්දී ධාවකයෙකු ලෙස තරඟවලටත් සහභාගි විය. සේරසිංහ මහතාගේ පුත් කෙවින් සේරසිංහද තරගකරුවෙක් විය. එවැනි පසුබිමක සංගමය සියලූ ක‍්‍රීඩකයන්ට මධ්‍යස්ථ ලෙස සලකන්නේදැයි ක‍්‍රීඩකයන් තුළ කුකුසක් ඇතිවීම වැළැක්විය නොහැකි විය.
‘‘මම රේස් ගිය කාලයේදී රුපියල් පන්දාහක් ගන්නවා රේස් එකකට. පස්සේ ඒක රුපියල් හත්දාහක් වෙලා. එතකොට රියැදුරෙක් රේස් එකකට සහභාගී වෙනවා නම් රුපියල් හත්දාහක් ගෙවන්න ඕනෑ.’ ඇනෙස්ලි තරගයකට එක් ක‍්‍රීඩකයෙකු ගෙවන මුදල ගැන කියන්නේ එසේය. මෝටර් රථයක් තරගයකට සහභාගී කරවන්නට අලූ‍ත්වැඩියා කටයුතු සහ ප‍්‍රවාහන කටයුතු ඇතුළු සියලූ වියදම් රුපියල් ලක්ෂ දෙකක් පමණ දරන්නට සිදුවන බව ඔහු කියයි. ඇනෙස්ලි තමන්ට ගරාජයෙන් ලැබෙන ආදායම කෝටි ගණනාවක් මෙතෙක් මෝටර් ධාවන තරග සඳහා යට කර ඇත. ඒ ආශාව නිසාය.
‘‘ක‍්‍රීඩකයන්ට අසාධාරණ වෙනවා. ඒත් අසාධාරණ ගැන කියන්න තැනක් නෑ. ස්ලාස් එකට අපි පැමිණිල්ලක් කළොත් අපි පැමිණිල්ල කරන්නේ අපට අසාධාරණය කරපු කෙනාටමයි. උදාහරණයක් විදියට, අපි පදින රේස් එකකට සහභාගී වුණ වෙනත් කාර් එකක තාක්ෂණික දෝෂයක් තියෙනවා කියලා අපට හිතුණොත් අපට පුළුවන් පැමිණිලි කරන්න. පැමිණිලි කරලා චෙක් කරන්න කියලා ඉල්ලන්නට රුපියල් 50,000ක් ගෙවන්න ඕනෑ. හැබැයි අපි පැමිණිලි කළාම එතැනම කාර් එක ගලවන්නේ නැහැ. ස්ලාස් එකෙන් කාර් එක සීල් කරනවා. ඊට පස්සේ ජර්මන් ටෙක් වගේ තැනකට ගෙනියලා තමයි කාර් එක පරීක්ෂා කරන්නේ. ට‍්‍රැක් එකෙන් කාර් එක අරගෙන ජර්මන් ටෙක් එකට යන අතරේ මොකක් වෙනවාද කියලා අපි දන්නේ නැහැ. ඊළඟට එන්ජිම ගලවන පුද්ගලයාව තීරණය කරන්නෙත් ඒ අයමයි. ඉතින් එයාලා පදින කාර් සාධාරණ ඒවාද කියන විශ්වාසයත් අපට නැහැ. ’’
ක‍්‍රීඩාවේ බලවතුන් එසේ අසාධාරණ වෙද්දී රටේම බලවතුන් කෙලෙස රඟනු ඇතිද. පසුගිය පාලනයේදී බලය හිමිව තිබුණු පුද්ගලයන්ගේ පුතුන් මේ තරගවලට පැමිණීම නිසා ක‍්‍රීඩකයන්ට සිදුවුණේද අසාධාරණකම්ය. වක‍්‍රාකාර තර්ජන, නීතිවිරෝධී මෝටර් රථ සමඟ එවැනි බලවත් ක‍්‍රීඩකයෝ තරග දින්නෝය. ඒවා ගැන අද වුව කතාකරන්නට ඇනෙස්ලි වැන්නෝ අදිමදි කරන්නෝය. ඒ බිය නිසාය. ඒ අසාධාරණකම්ද ඇනෙස්ලි වැනි දක්ෂයන්ට ක‍්‍රීඩාව ගැන කළකිරීමට පසුබිම හැදුවේය. ඒ කළකිරීම ක‍්‍රීඩකයන් ක‍්‍රීඩාවෙන් අතුරුදන් කර දැමීය. ඇනෙස්ලිද ඒ අතර සිටින අතුරුදන්වූවෙකි.
