ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙක ලැබුණොත් දේශපාලන අස්ථාවරත්වයක් ඇතිවේවි කියලා ඔබ කියා තිබුණා..
ආණ්ඩුවට තුනෙන් දෙකක් ලැබුණොත් රටට ගොඩ එන්න බැරිවෙන විදියේ විශාල විනාශයක් ඇති වෙනවා. මම කියන්නේ ප්‍රධාන කරුණු දෙකක් උඩ. එකක් තමයි අපේ දේශපාලන ඉතිහාසය. තුනෙන් දෙකක බලයක් ලැබුණු ආණ්ඩු නිසා අපේ රටට සිද්ධවුණ දේවල් මතක් කරලයි මම ඒක කියන්නේ. ඕනෑ දෙයක් කරනකොට බලන්න එපැයි මීට කලින් ඒක කෙරුණාම වුණේ මොකක්ද කියලා. දෙවැනි කාරණාව මෙම ආණ්ඩුවේ තියෙන නිශ්චිත සුවිශේෂ මතවාද හා ගුණාංග.
පරණ අත්දැකීම් ගැන විස්තර කළොත්..
ලංකාවේ තුනෙන් දෙකක බලයක් මුලින් ලැබුණේ සිරිමා බණ්ඩාරනායකගේ 1970 ආණ්ඩුවට. දෙවැන්න ජේ.ආර්. ජයවර්ධන මහතාට 1977 දී. අපට ඒ කාලය ආණ්ඩු දෙකක වකවානු දෙකක් හැටියට දකින්න පුළුවන්. නැත්නම් අපට තුනෙන් දෙකක ආණ්ඩු තිබුණු 1970 සිට 1988 දක්වා එක් කාලසීමාවක් හැටියට දකින්නත් පුළුවන්. මොන විදියට බැලුවත් අපට පෙනෙන්නේ මහා ලේ සාගරයක්. 1970 ආණ්ඩුව තුනෙන් දෙකක් අතැතිව බලයට ආවා. කලින් හිටපු යූඇන්පී ආණ්ඩුව බලය අත්හරින්නේ නැති බවට තිබුණු අදහස මුල් කරගෙන ජවිපෙ ආයුධ සන්නද්ධව ශක්තිමත් වෙලා හිටියා. ඒ අතරේම ජවිපෙ 1970 ඡන්ද ව්‍යාපාරයේදී සමගි බලවේගයට පත්වීමට විවේචනාත්මක සහයෝගය දුන්නා. නෙළුම්දෙණියේ බෝම්බ පිපිරීම වගේ ඒවා වුණේ එජාපයේ දක්ෂිණාංශය ඩඞ්ලි සේනානායකවත් යටත් කරගෙන බලය අත් නොහරින බව හිතලා ගොඩගහපු ආයුධ නිසයි. සමගි ජන පෙරමුණු ආණ්ඩුවට තිබුණේ තමන් බලයට පත්වීම සඳහා උදව් කළ තරුණ බලවේගය එක්ක සාකච්ඡා කරන එක. එහෙත් තුනෙන් දෙකක බලය නිසා තිබුණු අහංකාරකම නිසා සාකච්ඡා කළේ නැහැ. ආණ්ඩුවකට තුනෙන් දෙක තිබුණාම අහංකාරකමක් ඇතිවෙනවා. ඒ නිසා මර්දනයට ගියා. ඔය දකුණේ තත්වය.
උතුරේ 1970 ඡන්දයේදී වෙනම රාජ්‍යයක් ඉල්ලපු එකම අපේක්ෂකයා පරාද වුණා. ෆෙඩරල් පක්ෂය ඉල්ලා සිටියේ ෆෙඩරල් ක්‍රමයක්. ඔවුන් ජයග්‍රහණය කළා. එහෙත් අවුරුදු හයක් යනකොට 1976 දී වඩුක්කෝඩෙයි සමුළුවේදී ෆෙඩරල් පක්ෂය වෙනම රාජ්‍යය පිළිබඳ මතවාදය වැළඳගන්නවා. 1977 දී දෙමළ පක්ෂ සියල්ල දෙමළ එක්සත් විමුක්ති පෙරමුණ ලෙස ඉදිරිපත් වුණා. ඔවුන් එකම සටන්පාඨයක් ඉදිරිපත් කළේ. ඒ ස්වාධීන ස්වෛරී සමාජවාදී තමිල් ඊලාම් රාජ්‍යයක් ඕනෑ කියලා. 1977 දී සම්පූර්ණ උතුරු පළාත හා නැගෙනහිර කොටසක් ඒ සටන්පාඨය ජයග්‍රහණය කළා.
ඒ වෙනසට සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුව බලපෑවේ කොහොමද?
ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනාවා. ප්‍රශ්නය තිබුණේ දෙමළ එක්සත් පෙරමුණේ නායක චෙල්වනාගම් මහත්තයා කරුණු හයක ලියමනක් යෝජනා ලෙස එව්වා. ඒකේ රැඩිකල්වාදයක්, බෙදුම්වාදයක් තිබුණේ නැහැ. ආණ්ඩුව ඒ ලියුම බැලුවේවත් නැහැ. එහෙම බලන්න වුවමනාවක් තිබුණේ නැහැ. මොකද, තුනෙන් දෙක තිබුණා. ආණ්ඩුව ඔවුන්ගේ යෝජනා සම්පූර්ණයෙන්ම පැත්තට දාලා සිංහල පමණක් රාජ්‍ය භාෂාව කරලා, බුදුදහමට ප්‍රමුඛස්ථානය දීලා සෝල්බරි ව්‍යවස්ථාවෙන් සුළුතරයට තිබුණු සියලුම ආරක්ෂාවන් බිඳදමලා අධිපතිවාදී ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනාවා. ඒ ව්‍යවස්ථාව ගෙනාපු අවුරුද්දේ දෙමළ තරුණයන් කළුකොඩි ඔසවපු එකට ඔවුන්ව හිර කළා අවුරුදු ගණනකට. 1972 ව්‍යවස්ථාවේ දරුවා හැටියට දෙමළ නව කොටි සංවිධානය ඒ අවුරුද්දේම ඉපදුණා.
අනෙක 1977 දක්වා ක්‍රියාත්මක කරපු ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය නිසා මිනිසුන් අඩ හාමතේ හිටියා. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන ආණ්ඩුවට හයෙන් පහක් ලැබුණේ සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුවේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය නිසා. මිනිසුන් කුණුබක්කිය හාරලා ගස්ලබු ලෙලි කන තැනට ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය බලපෑවා. ඒක කරන්න පුළුවන් වුණේ තුනෙන් දෙක තිබුණු නිසා. නැත්නම් මෙහෙම කළොත් ගෙදර යන්න වේවි කියලා බය වෙනවානේ. තුනෙන් දෙකේ ප්‍රාකාරය පිටිපස්සේ ආණ්ඩුව කල් ගත කළා. රටේ බෙදුම්වාදය, දකුණේ පළවැනි කැරැල්ල ඇතිවුණේ ඒ තුනෙන් දෙකේ ආණ්ඩුව කාලයේ.
හැත්තෑහතෙන් පසු ආණ්ඩුව ගැන කීවොත්..
ඔවුන් ජේවීපීය තහනම් කළා. ඒ සම්පූර්ණ බොරුවක් උඩ. 1983 මුල් කාලයේ නියමිතව තිබුණු පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය නොතියා ඒ වෙනුවට ප්‍රචණ්ඩ සහ ප්‍රෝඩාකාරී ජනමත විචාරණයක් 1982 දෙසැම්බර් මාසයේ පැවැත්වුවා. බණ්ඩාරනායක මැතිනිගේ ප්‍රජා අයිතිය අහෝසි කරලා ප්‍රධාන විපක්ෂය දුර්වල කළා. විජය කුමාරතුංගව හිරේ දැම්මා. පාර්ලිමේන්තු ඡන්දය නොතියපු නිසා එක්සත් ජාතික පක්ෂය හඳුන්වාදුන් ආර්ථික ආකෘතියෙන් ඇතිවුණ අසමානකම්වලට මතුවෙන්න ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ඉඩක් තිබුණේ නැහැ. ඒ අස්සේ සිරිල් මැතිව් වැනි එජාපයේ අය ඒ විරෝධය ජාතිවාදයට යොමු කළා. ඒ නිසා අසූතුනේ කළු ජූලිය ඇතිවුණා. බිළිඳු කොටි සංවිධානය ශක්තිමත් හමුදාවක් බවට පත්වුණා. අසූතුනේ කළු ජූලියෙන් පස්සේ තමයි ඉන්දියාවේ රහස් ඔත්තු සේවය වන රෝ සංවිධානය බෙදුම්වාදීන්ට පුහුණුව දෙන්න පටන්ගත්තේ. ඊට කලින් පුහුණුව දුන්නේත් නැහැ. තමිල්නාඩුවේ ඇති වූ ජන කැලඹීම නිසා ඉන්දිරා ගාන්ධි ඒ වගේ තැනකට තල්ලු වුණා. ඊට පස්සේ දකුණේ කැරැල්ල ඇතිවුණා. ඒ අතරේ ඉන්දීය සාම සාධක හමුදාව ගොඩබැස්සා. මේ සියල්ල සිද්ධවුණේ හයෙන් පහක බලයක් තිබීම නිසා ඇති වූ අත්තනෝමතිකත්වය හේතු කරගෙන. ඒ අනුව හැත්තෑවේ ඉඳන් තුනෙන් දෙකක ආණ්ඩු තිබුණු කාලයේ ලංකාව ලේ සාගරයක් වුණා. දකුණේත් කැරැල්ලක්. උතුරේත් කැරැල්ලක්. විදේශ හමුදාවක් ආවා.
අයින්ස්ටයින් කියන විදියට උන්මත්තකභාවයේ නිර්වචනය වන්නේ එකම දේ යළි යළිත් කරමින් වෙනස් ප්‍රතිඵලයක් බලාපොරොත්තු වීම. ඉතින්, දෙසැරයක් තුනෙන් දෙකේ බලයක් ඡන්දයෙන් දීලා අන්තිමේ සිද්ධවුණ දේ දෙසැරයක් දැක්කානේ. තුන්වැනි සැරේ එහෙම දුන්නොත් එසේ නොවේවි කියලා හිතාගන්න පුළුවන් උන්මත්තකයෙක්ට විතරයි. අනෙක කිසිම පක්ෂයක් එහෙම ඉල්ලන්නේත් නැහැ. මේ ආණ්ඩුවත් දන්නවා ඊට කලින් දෙවතාවේම සිද්ධවුණේ මොකක්ද කියලා. අන්තිමේ ඒ ආණ්ඩුවලටත් සෙතක් වුණේ නැහැ. සිරිමා බණ්ඩාරනායකට නැවත කවදාවත් බලයට එන්න බැරිවුණා. ශ්‍රීලනිපය අවුරුදු 17ක් විපක්ෂය හැටියට හිටියා. ඒක වුණේ තුනෙන් දෙක කාලයේ තිබුණු උද්දච්චකම නිසා. එජාපය තව ටිකෙන් සුන්නද්දූලි වෙනවා. ඒක වෙනස් වුණේ ප්‍රේමදාස මහතාගේ ජනප්‍රියත්වය නිසා. එජාපයටත් බලය අහිමි වුණාට පස්සේ අවුරුදු 20ක් ඉන්න වුණා. තමන්ගේ යහපත ගැන හිතුවත් සිහිබුද්ධියක් ඇතිව තුනෙන් දෙකක් ඉල්ලන්නේ කොයි පක්ෂයද?
ආණ්ඩුව කියන විදියට දහනවවැනි සංශෝධනය අහෝසි කරන්න තුනෙන් දෙක ඕනෑලු..
ඒකට මේ තුනෙන් දෙක ඉල්ලන්න කිසිම තර්කානුකූල හේතුවක් නෑ. දහනවවැනි සංශෝධනයේ වෙනසක් ඕනෑ නම්, දහතුන්වැනි සංශෝධනයේ වෙනසක් ඕනෑ නම් ඒක දහනවවැනි සංශෝධනය ගෙනාවා වගේ කරගන්න පුළුවන්. දහනවය ගෙනාවේ තුනෙන් දෙකක බලයක් තිබිලා නෙවෙයිනේ. 2015 ජනාධිපතිවරණයෙන් තුනෙන් දෙකක් ලැබුණේ නැහැනේ. මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාගේත් අනුමැතිය ඇතිව සාකච්ඡා කරලා දහනවය ගේන්න අනුමැතිය ගත්තා. ඒ විදියට වැදගත් සංශෝධනයකට තුනෙන් දෙකක අනුමැතිය පාර්ලිමේන්තුවේදී ගන්න පුළුවන්.
අනෙක දහනවය කටුගාන්න ඕනෑ කියලා කියන අය එදා ඒකට ඡන්දය දුන්නේ ඇයි? මහින්ද රාජපක්ෂගේ ආශීර්වාදය ඇතිව සියලුදෙනාම දහනවයට ඡන්දය දුන්නානේ. ඡන්දය නොදුන් එකම කෙනා වන සරත් වීරසේකර අන්තිම ජාතිවාදියෙක්. දිනේෂ් ගුණවර්ධන, වාසුදේව නානායක්කාර, විමල් වීරවංශ ඇතුළු හැමෝම දහනවයට සිග්නල් කණු වගේ අත ඉස්සුවේ නෑ. දහනවය ගැන දීර්ඝ සාකච්ඡාවල යෙදුණා. ඒ ක්‍රියාවලියෙන් පසු සවිඥානිකව, දැනුවත්ව, සංශෝධන රාශියක් ඉදිරිපත් කරලා ඒ සංශෝධන සහිතව අත ඉස්සුවා. මේක මෙතරම් නරක නම් අත ඉස්සුවේ ඇයි? එදා වැරදි නැත්නම් අද ඒක කටුගාන්න තරම් වැරදි වුණේ කොහොමද? ඔය ප්‍රශ්නය කවුරුහරි අහන්න එපැයි.
මැතිවරණ ක්‍රමයේ වෙනසක් පසුව කරන බවට එකඟ වූ නිසා දහනවයට අත උස්සපු බව සමහරුන් කියනවා..
ඉතින්, ඉතිරි කොටස දැන් එයාලාට ගේන්න පුළුවන්නේ. ඒකට එයාලාට තුනෙන් දෙකක් ඕනෑ නැහැ. සාකච්ඡා කරලා දහනවය ගෙනාවා වගේ ගේන්න පුළුවන්. දහනවය නැවත අහෝසි කිරීම ඔය තර්කයට උත්තරය නෙවෙයිනේ.
දහනවය අහෝසි කිරීම මෑත කාලයේ ශක්තිමත් වූ මතයක් නේද?
2015න් පසු නැවත මහින්ද රාජපක්ෂව බලයට පත් කිරීමේ ව්‍යාපෘතියේ මම පෙරමුණේ හිටියා. ඒ වෙලාවේ කීවේ මහින්ද රාජපක්ෂට දහනවය නිසා නැවත ජනාධිපතිවරණයට එන්න බැහැ. එහෙත් මේ සංශෝධනයෙන් අගමැතිකම ශක්තිමත් වුණා. අපි මහින්ද මහත්තයා අගමැති කරනවා කියලයි ව්‍යාපාරය ගෙනගියේ. එතකොට මහින්ද දැන් ශක්තිමත් අගමැති තනතුරට පත්වුණා. දැන් මොකටද දහනවය කටුගාලා ඒ බලය නැති කරන්නේ. මහින්දව පියන් කෙනෙකුගේ බලතල තියෙන අගමැති කෙනෙක් කරන්නද යන්නේ. ඒ ගැන පොහොට්ටුව කියන්නේ මොකක්ද? දහනවය කටුගානවා නම් ශක්තිමත් අගමැති තනතුරට මහින්ද රාජපක්ෂ මහතාව ගේන බව කීවේ ඇයි? මොකක්ද රහස?
ඔබ කීවා මේ ආණ්ඩුවේ ඇතැම් ගතිලක්ෂණ නිසා තුනෙන් දෙක දීම භයානක බව..
පාලක කඳවුරේ බලය, ආධිපත්‍යය අත්පත් කරගෙන තියෙන්නේ අන්ත ජාතිවාදී, අධිකාරිවාදී කණ්ඩායමක්. ඔවුන්ගේ ව්‍යාපෘතිය ක්‍රියාත්මක කරන්න නම් ජනාධිපති ක්‍රමය සර්වබලධාරී ජනාධිපති ක්‍රමයක් බවට පත් කරන්න ඕනෑ. ජේ.ආර්. ජයවර්ධන හදපු එකට වඩා ශක්තිමත් ජනාධිපතිකමක් ඕනෑ. ජේආර්ගේ ජනාධිපති ක්‍රමය යටතේ අඩු තරමේ වාර දෙකක සීමාව තිබුණා. අනෙක බලහත්කාරයෙන් හරි 1987 දහතුන්වැනි සංශෝධනය ගෙනාවා. ඒකෙන් බලය යම් දුරකට හෝ විමධ්‍යගත කළා. දැන් දහතුන්වැනි සංශෝධනයත් කටුගාලා බලය සම්පූර්ණයෙන් මධ්‍යගත කරන්න හදන්නේ. ඊට පස්සේ හැදෙන්නේ මේ රටේ කවදාවත් නොතිබුණු තරම් බලය සංකේන්ද්‍රගත වූ ආඥාදායකත්වයක්. ඒකට මිලිටරි ස්වභාවයක් තියෙන බව දැනටම අපට පේනවා. ඒකේ ඇටසැකිල්ල දැනටත් පේනවා. හිටපු සහ සිටින මිලිටරි නිලධාරීන්, බුද්ධි අංශ නිලධාරීන්, පොලිස් නිලධාරීන්ගෙන් සමන්විත නමුත් තමන්ගේම අගමැතිවරයා ප්‍රමුඛ කැබිනට් මණ්ඩලය නැති ජනාධිපති කාර්යසාධක බලකා රාශියක් ගොඩනඟලා තියෙනවා. නිලබල තන්ත්‍රය තුළත් ඒ ඒ විෂය ගැන කිසිම හැදෑරීමක්, අධ්‍යාපනයක්, නිපුණත්වයක් නැති හමුදා නිලධාරීන් හෝ හිටපු හමුදා නිලධාරීන් පත් කරලා තියෙනවා. ඒක තමයි අලුත් බල ව්‍යුහයේ ඇටසැකිල්ල. ඒකට ලේ මස් දාන්න ඕනෑ. ඒකට තමයි ව්‍යවස්ථා වෙනසක් කරන්න යන්නේ. අපට ඇස් ඉස්සරහ පේන නව සත්වයාගේ ඇටසැකිල්ලට ව්‍යවස්ථානුකූලභාවයක් දෙන්න තමයි ඔය තුනෙන් දෙකක බලය ඉල්ලන්නේ. එහෙම වුණොත් රටේ විශාල විනාශයක් වෙනවා.
තුනෙන් දෙකක බලයක් ලැබුණොත් ඒක සාමාන්‍ය ජනතාවට බලපාන්නේ කොහොමද?
තුනෙන් දෙකේ බලයක් ලැබුණොත් මේ ආර්ථිකය මේ විදියටම පවතිනවා. කිසිම බයක් සැකයක් නැතිව වැටුප් ආදි සියල්ල කප්පාදු කරනවා. ඒකට විරුද්ධව කවුරුහරි නැගිට්ටොත් රතුපස්වල රීතිය ක්‍රියාත්මක කරනවා. ඒ නිසා මේ සියල්ල පෙනි පෙනී තුනෙන් දෙකක් සඳහා කරන ඉල්ලීමට හැමෝම විරුද්ධ වෙන්න ඕනෑ. තුනෙන් දෙකට එරෙහිව හැමෝම ඡන්දය දෙන්න ඕනෑ. විනාශයකින් මෙපිට මේ ගමනට තිරිංගයක් දමන්න තියෙන අවසන් අවස්ථාව මේක.
