”ඕනෑ මනුස්සයෙකුට මගේ දුක තේරෙන්න ඕනෑ” නවවැනි කොරෝනා මරණයේ අබිරහස

– මියගිය කාන්තාවට රෝගය ආවේ කොතැනින්ද?

– තිබුණේ කොරෝනා නම් ලංකාව සමාජගත රෝග ව්‍යාප්තියට මාරු වෙලාද?

– ඇගෙන් කාටවත් බෝ නොවුණේ කොහොමද?

– මෙත්සඳ සෙවණ නිරෝධායන කඳවුරකට යැව්වේ නැත්තේ ඇයි?

– ඇගේ දෙවැනි වාර්තාවේ ප්‍රතිඵලය මොකක්ද?

ශ්‍රී ලංකාවේ කොවිඩ්-19 රෝගයෙන් මියගිය බව ආණ්ඩුව නිල වශයෙන් කී නවවැනි රෝගියා කාන්තාවකි. ඇය මෝදර මෙත්සඳ සෙවණ නිවාස සංකීර්ණයේ සිටි මුස්ලිම් කාන්තාවක බව දැන් රටට රහසක් නොවේ.

රෝගීන්ගේ අනන්‍යතාව හෙළි නොකර සිටීම, විශේෂයෙන්ම ජනවාර්ගික අනන්‍යතාව හෙළි නොකර සිටීම මේ මොහොතේ මාධ්‍ය ආචාරධර්මවලට අනුව කළ යුතුය. එහෙත් මේ කාන්තාවගේ පවුලේ උදවියට සිදුව ඇති අසාධාරණය කතා කරන්නට නම්, ඔවුන්ගේ අනන්‍යතාව හා ජනවර්ගය කතාකළ යුතු තීරණාත්මකම කාරණාව වෙයි.

මියගිය කාන්තාවගේ සැමියාගේ නම මොහොමඞ් මිෂාක් මොහොමඞ් ෂෆික්ය. අපි ඔහුට කතාකළෙමු.

බණ්ඩාරනායක මාවතේ මුල්ම වරට රෝගී බවට පත්වූ කාන්තාව දූරකථනයෙන් සම්බන්ධ කරගනිමින් හිරු ටීවී ආයතනය ප්‍රවෘත්ති පළ කළේය. තමන්ට රෝගය ආවේ අසල්වැසි නිවෙසකින් බව ඇය කීවාය. ඒ නිවසේ සිටියේ මුස්ලිම් ජාතිකයන් බව හැඟවෙන පරිදි ප්‍රවෘත්ති වාර්තාවක් ඇගේ එම ප්‍රකාශයත් උපුටා දක්වමින් පළ විය.

මිෂාක් මොහොමඞ් ෂෆික් කොවිඩ්-19 වසංගතය ගැනවත්, ඇගේ බිරිඳට සිදුවූ අත්දැකීම ගැනවත් කිසිදු විශේෂඥ මතයක් බෙදාගැනීමට සමත් කෙනෙක් නොවේ. ඔහු සාමාන්‍ය  දැනුමක් ඇති පුරවැසියෙකු බව සියල්ලට පෙර අප සිහිපත් කළ යුතුය. ඒ නිසා ඔහුගේ හැඟීම්බර වචන අතරින්, ඔහුට ඇත්තෙන්ම අසාධාරණයක් වී ඇතිදැයි විචාරශීලීව තේරුම් ගැනීමට උත්සාහ කළ යුතුය.

ජාතිවාදය අවුස්සන්නට රෝගය ගැන විශේෂඥ දැනුමක් නැති රෝගී පුද්ගලයන්ගේ අත්දැකීම් බෙදාගන්නා පසුබිමක අප මිෂාක් මොහොමඞ් ෂෆික්ගේ අත්දැකීමට ඉඩ විවර කරන්නෙමු. රෝගීන් හෝ රෝගයට මුහුණදෙන පුද්ගලයන් විශේෂඥයන් නොවන බව ඇත්තය. එහෙත් තමන්ගේ පවුලට සිදුවූ අත්දැකීම බෙදාගැනීමේ හැකියාව ඔහුට ඇත.

මෙය කියවන ජාතිවාදියෙකු සිටී නම් තවත් විශේෂ කාරණාවක් කියා සිටිය යුතුය. මේ තවත් මනුෂ්‍යයෙකු බව සලකන්න. ඕනෑම කෙනෙකුට දැනෙන හැඟීම් මේ මනුෂ්‍යයාටත් දැනෙන බව සලකන්න.

ආදරණීයයන්ගෙන් සමුගැනීම යනු මනුෂ්‍ය ජීවිතයෙහි වචනවලින් විස්තර කළ නොහැකි තරම් සංවේදීම සිදුවීම් අතරින් එකක් බව සලකන්න.

අනෙකුත් ජනවර්ගවලට අයත් මිනිසුන් තමන්ට සමාන මනුෂ්‍යත්වයෙන් සලකනවා වෙනුවට මනුෂ්‍යත්වයට වඩා පහත් පිරිසක් ලෙස සැලකීම ජාතිවාදීන්ගේ පුරුද්දය. තමන්ට සමාන මිනිසුන් විදියට නොසලකා අනෙකුත් ජනවර්ගවල ගැටලු හා ඉල්ලීම් කුණුබක්කියට දැමීම මේ මානුෂීය අර්බුදය මොහොතේ පවා ඇතැම්මු කරමින් සිටිති.

මේ මොහොමඞ් ෂෆික්ගේ කතාවය.

‘මගේ බිරිඳගේ නම ෆාතිමා රිනෝසා. එයා 1976 ඉපදුණේ. මිය යන මොහොත වෙනකම් එයා කිසිම ලෙඩකට රෝහල්වල නතර වුණේ නැහැ. බෙහෙත් ගත්තේ එයාට සෙම නිසා. සෙම හිරවෙලා හුස්ම ගන්න දිගටම අමාරුයි කියපු නිසා මම එයාව එක්කගෙන ගිහින් ප්‍රයිවට් ඉස්පිරිතාලෙකිනුත් බෙහෙත් අරගෙන දුන්නා. බැරිම තැන අපි එයාට  ජාතික රෝහලේ බාහිර රෝගී අංශයෙන් බෙහෙත් ගත්තා. මැයි 02 වෙනි දා අපි එයාව ආපහු එක්කගෙන ගිහින් ජාතික රෝහලේ නැවැත්තුවා. එයාව හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකයේ පැය දෙකක් විතර තිබ්බා. හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකයේ ඉන්නකොටත් මෙයා තනියම ඇඳෙන් බැහැලා වැසිකිළි පවා ගිහින් තිබුණා.

ඉන්පස්සේ මගේ බිරිඳ 07 වෙනි හදිසි අනතුරු ඒකකයේ හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකයට දාලා තිබුණා. එතන රෝගීන් දෙන්නෙක් ඉදලා තිබුණේ. ඉන්පස්සේ  හදිසි අනතුරු ඒකකයේ ඔක්සිජන් එක පවර් මදි කියලා මගේ බිරිඳව ආපහු කොරෝනා හදිසි ප්‍රතිකාර ඒකකයට මාරු කරලා තිබුණා. ඔය දේවල් තේරුම් ගන්න අපි ඉංග්‍රීසි දන්නේ නැහැ. අපි ඒ වාට්ටුව මොකක්ද කියලා අහන කොට වැඩ කරන කෙනෙක් තමයි  අපිට කිව්වේ මේක කොරෝනා අයිසීයු එක කියලා. මගේ බිරිඳට තිබුණේ සෙමයි, පපුවේ අමාරුවයි. මැයි 04 වෙනිදා තමයි මාරු කරලා තිබුණේ. එදා හවස අපි ජාතික රෝහලට ගියාම අපිට කිව්වේ එයාව කොරෝනා අංශයට මාරු කළා කියලා.

ජාතික රෝහලෙන්  අයිඩීඑච් රෝහලට මැයි 04 රාත්‍රියේ මගේ බිරිඳව මාරු කරලා යවලා. එයාව මාරු කරන කොටත් එයා මිය ගිහින්. ජාතික රෝහලෙන් අයිඩීඑච් එකට රිපෝට් එකක් යවලා තියෙන්නේ මගේ නෝනාට කොරෝනා කියලා. අයිඩීඑච් එකේ ලොකු දොස්තර මහත්තයා නම් කියලා තියෙන්නේ මගේ නෝනාට තියෙන ලෙඩේ මොකක්ද කියලා ඒ අයට හොයා ගන්න බැහැ කියලා.

මගේ නෝනා එදා රෑ මියගිහින් තිබුණා. අපි ඒ ගැන දැනගෙන හිටියේ නැහැ. අපිට පහුවෙනිදා උදේ පාන්දර 5.30 විතර පණිවිඩයක් ආවා අයිඩීඑච් රෝහලෙන්  නෝනාට කොරෝනා හැදිලා තියෙන්නේ, ඒ නිසා ඔයාලා කවුරුවත් ගෙදරින් එළියට බහින්න එපා කියලා. මගේ බිරිඳව ජාතික රෝහල ඇතුල් කළේ මගේ දෙවැනි පුතා බඳින්න හිටපු ගැහැනු ළමයාගේ අම්මා ෆාතිමා රිනෝසා. පණිවිඩය දීලා තිබුණේ රිනෝසාට. එයා තමයි අපිට පණිවිඩය කිව්වේ. පීඑච්අයි මහත්වරු කට්ටියකුයි තවත් මහත්වරු ටිකකුයි අපේ ගෙදර ආවා.

ජනාධිපති කෙනෙක් ගෙනියන්න වගේ තමයි අපිව එක්කගෙන යන්න ආවේ. ලොකු ආරක්ෂාවක් එක්ක අපව අරගෙන ගියා.

ඉන්පස්සේ අපේ ගෙදරට ආපු අය පීඑච්අයි මහත්වරු අපිව ගෙදරින් එළියට අරගෙන මොනවාද වතුර වගයකින්  අපිව නාවන්න වගේ ස්ප්‍රේ කළා, අපේ මුළු ගෙදරටම ඒ වතුරත් ස්ප්‍රේ කළා, අපේ බෑග්වලටත් ඒ වතුර ස්ප්‍රේ කළා. අපිව පිස්සෝ ටිකක් වගේ ගේ ඇතුළේ දාලා කොටු කළා. ආපු කිසිම කෙනෙක් කිව්වේ නැහැ මගේ බිරිඳ මියගිහින් කියන කාරණයවත්. හවස 3.30ට විතර මහල් නිවාසේ පහළ අඩි  දෙකක් විතර ඈතින් පුටු තියලා අපි සේරමල්ලාට ඉඳගන්න කිව්වා. ඉන්පස්සේ නහයට කටු දාලා කටටත් කටු දාලා මොනවා හරි කළා.

මගේ ළමයි හයදෙනාටයි මටයි කිසිම කොරෝනාවක් නැහැ. මගේ පුතාව බදින්න හිටපු ගැහැනු ළමයාගේ පවුලේ අයවත්  චෙක් කළා. අපි සේරම 15ක් හිටියා. අපි සේරම අයව පටවාගෙන කන්දකාඩු නිරෝධායන මධ්‍යස්ථානයට අරගෙන ගියා. අපි කන්දකාඩු යනකොට රාත්‍රි 10.30 වුණා. අපිට කාටවත් දූරකථන ඇමතුමක් ගන්නවත් ක්‍රමයක් තිබුණේ නැහැ. අපේ අතේ සල්ලි තිබුණෙත් නැහැ. වෙන්නේ මොනවාද කියලා අපට කීවෙත් නෑ.

හමුදාවේ අය අපිට හොඳට සැලකුවා. අපිට කන්න දුන්නා. ඒත් අපව තියාගත්තේ නැහැ. මැයි 07 වෙනිදා දවල් කිව්වා අපිට යන්න පිටත් වෙන්න කියලා. දවල් කෑම කාලා අපි බස් එකට නැග්ගා. ඒ අය අපිව ගෙනල්ලා මෝදර පොලිසියට භාර දුන්නා. ඉන්පස්සේ එතනින් අපිට ගෙවල්වලට යන්න පොලිස් රාළහාමිලා දෙන්නෙක් පොලිසියෙන් දුන්නා. ඒ අය අපිව ගෙවල්වලට ගෙනත් දැම්මා. අපි දැන් දවස් 14 ක් ගෙදරට වෙලා ඉන්නවා.

මැයි 20 වෙනිදා අපි හැමෝම බොරැල්ලේ එම්ආර්අයි එකට එක්කගෙන ගියා. එතැනින් අපේ සෙම චෙක් කළා. අපිව එක්ස්රේ කළා. එතන ලොකු දොස්තර මහත්තයා අපේ ප්‍රතිඵල බලලා කිව්වා අපේ පවුලේ හයදෙනාටම කිසි දෙයක් නැහැ කියලා. මගේ බිරිඳටත් කිසි දෙයක් නැහැ කියලා තමයි කීවේ. අපිට ආපහු තව දවස් 7 කින් එන්න කිව්වා.

අනුරාධපුරේ ගිහින් ආපු දවසේ ඉදලා අපි අමාරුවෙන් ජීවත් වෙනවා.

මගේ බිරිඳගේ අවසන් කටයුතු කළේ මගේ දෙවැනි පුතා. එයා කසාද බැඳලා වෙනම ගෙදරක ඉන්නේ. දෙවනි පුතා තමයි ඉස්පිරිතාලේ වැඩයි, මෝචරියේ වැඩයි, කනත්තේ වැඩ ටිකයි කරලා තිබුණේ. මගේ බිරිද මිය ගියා කියලා අපි දැනගෙන හිටියේ නැහැ. කොරෝනා කියලා තමයි අපිව උස්සගෙන ගියේ.

මගේ බිරිඳට කොරෝනා තිබුණා නම් සීල් කරන්න ඕනෑනේ. මරණය පෙන්වන්න බැහැනේ. මම පහුගිය දවස්වල අහලා තිබුණු විදියට නම් එහෙමයි.

ඒත් අපේ පුතාට ඇගේ මිනිය පෙන්වලා තියෙනවා. මුස්ලිම් ආගමේ විදියට  ආගම කියන්නත් දීලා තියෙනවා. පුතාව මෝචරියට පවා අරගෙන තියෙනවා.  අපි දෙන්නා කසාද බැඳලා අවුරුදු 28 ක් එකට ජීවත් වුණා.

අවුරුදු 28 ක් එකට හිටපු මගේ බිරිඳගේ මුහුණ අන්තිම මොහොතේ මට බලාගන්න ලැබුණේ නැහැ.

මගේ දරුවන්ට ලැබුණේත් නැහැ. මගේ බිරිඳගේ සිරුර පුච්චලා තිබුණා. ඒකත් කමක් නැහැ. මගේ හිතට වේදනාව තියෙන්නේ මගේ  නෝනාගේ මුහුණ බලාගන්න බැරි වුණ එක ගැන. මට මේ ගැන නොකීව එක ගැන.

ඕනෑ මනුස්සයෙක්ට මගේ දුක තේරෙන්න ඕනෑ. ඔබේ බිරිඳගේ හෝ සැමියා මියගිහින්, ඒ බව ආදාහනයෙනුත් පස්සේ දැනගන්න ලැබුණා නම් ඔබට හිතෙන්නේ මොකක්ද? මැරෙන තුරු මට මතකයේ තියාගන්න විදියක් නැහැ. ඇගෙන් සමුගන්න බව දැනගෙන, ඇගේ මුහුණ බලාගන්න මට බැරිවුණා.

මට හරියට එයාගෙන් සමුගන්න බැරිවුණා. මගේ හිතේ වචනවලින් කියන්න බැරි තරම් බරක් තියෙනවා.

මගේ නෝනාට කොරෝනා තිබුණේ නැහැ. මම ඕනෑම කෙනෙක්ගේ කකුල් අල්ලලා වැඳලා කියන්න ලෑස්තියි මේ බොරුව වෙනස් කරලා ඇත්ත මිනිස්සුන්ට කියන්න කියලා. වඳින්නම් මට ඇත්ත කියන්න.

දැන් මීඩියාවලින් බොරු චෝදනා කරන්නේ. මීඩියාවලින් මම චූන්පාන්කාරයෙක් කියලා නිව්ස් පළකළා. මම චූන් පාන් විකුණන කෙනෙක් නෙවෙයි. මගේ පවුලේ අයට සිද්ධ වුණ මේ අපරාදේ කාටවත් වෙන්න එපා එයලා මම දෙවියන්ගෙන් ඉල්ලන්නේ. ඒ තරමට අපි අසරණ වෙලා තියෙන්නේ.

අපිව කන්දකාඩු අරගෙන ගිහින් අපි එහේ ඉන්නකොටවත් අපිට කිව්වේ නැහැ මගේ බිරිඳ මියගිහින් කියලා. අපි ආණ්ඩුව කියන දේ අහගෙන එළියට බහින්නේ නැතිව ගේ ඇතුළටම වෙලා ඉන්නවා. අපේ අතේ සල්ලි නැහැ. අපිට දෙන දේ කාලා අපි ඉන්නවා.

මගේ බිරිඳ මියගියේ මොන හේතුවකටද කියලා අපිට තවම කිසි සහතිකයක් දීලා නැහැ. අපේ ගාව තියෙන්නේ ජාතික රෝහලෙන් දුන්න තුණ්ඩුවකුයි, අයිඩීඑච් එකෙන් දුන්න පොඩි තුණ්ඩු කෑල්ලකුයි විතරයි. අපේ පුතාව බය ගන්වලා තමයි ඇගේ මරණයෙන් පස්සේ මිනිය නිදහස් කරපු ලේඛනයකට අත්සන් අරගෙන තිබුණේ. ඔයා මේ මරණය භාර ගන්න අත්සන් කරන්නේ නැත්නම් අපි කවුරුත් නැති කෙනෙක් විදියට අවසන් කටයුතු කරනවා කියලා පුතාව භය කරලා. පුතා භය වෙලා අපි කවුරුත් නැති නිසා. ඉන්පස්සේ තමයි එයා අත්සන් කරලා තියෙන්නේ. මරණය පුච්චලා තියෙන්නෙත් පුතාව භය කරලා. පුතා දැන් භයෙන් ඉන්නේ.

මට දැන් ප්‍රශ්න ගොඩක් තියෙනවා. ලොකුම ප්‍රශ්නය තමයි එයාට තිබුණේ කොරෝනා නම් අපට බෝ වුණේ නැත්තේ ඇයිද කියන එක. එයාව රෝහලට එක්කගෙන යනකල් අපි හැමෝම කොරෝනා ගැන දන්නෙ නැහැ. සාමාන්‍ය විදියට එකට හිටියේ. එක ගෙදර කෑම පිඟන් බෙදාගත්තා. අපි ළංවුණා. එකිනෙකාව ඇල්ලුවා.

අපි ඉන්නෙ මහල් නිවාස සංකීර්ණයකනේ. මොන තරම් ලොක්ඩවුන් කළත් මිනිස්සු මුණගැහෙනවා. ඒක ඇතුළේ රෝගය පැතිරුණේ නැත්තෙ ඇයි?

ඇය එක්කම කොරෝනා තියෙනවා කියලා මාධ්‍යවලින් කියපු කිහිපදෙනෙක් හිටියා. තුන්දෙනෙක්වම දෙවැනි වතාවට වෙන තැනකින් චෙක් කරලා. දෙවැනි වතාවේ ඒ තුන්දෙනාටම කොරෝනා නැහැ කිව්වා. මගේ බිරිඳටත් දෙවැනි වතාවේ කොරෝනා නැති බව හෙළිවුණා කියලා මහත්තයෙක් ටීවී එකේ කිව්වා.

ඇයට කොරෝනා තියෙනවද කියලා දෙවැනි වතාවේ චෙක් කළාද? ඒකෙ රිසල්ට් එක මොකක්ද? නැත්නම් දෙවැනි වතාවේ චෙක් කළේ නැද්ද? එහෙමනම් අනෙක් අයගෙත් රිසල්ට් එක වැරදියි කියල දැනගන්න ලැබුණාම ඇයව චෙක් කළේ නැත්තෙ ඇයි?

තවම ඇයගෙ මරණය ගැන හරි සහතිකයක් ලැබුණෙ නැත්තෙ ඇයි? ආණ්ඩුව පැහැදිලි වචනයක් කියන්නෙ නැත්තෙ ඇයි?

මම හිටියා නම් මේ මරණය පුච්චන්න දෙන්නේ නැහැ. ක්ෂය රෝගය කියලා හරි අපිට රිපෝට්  එක දෙන්න තිබ්බා ඒ අයට. එහෙනම් අපි හැමෝටම අවසන් වතාවට මගේ බිරිඳගේ මුහුණ බලන්න තිබුණා. අපි දැන් පිස්සෝ වගේ. මිනිස්සුත් අපිව දැන් කොන් කරනවා.’

ඔහු මතු කළ ඉහත සඳහන් ප්‍රශ්නවලට වඩා තවත් ප්‍රශ්න රැසක් මේ වන විට ඇත. ලොකුම ප්‍රශ්නය වන්නේ මේ කාන්තාව මියගියේ කොවිඩ්-19 රෝගයෙන් නම්, ඇයට වෛරසය ආවේ කොතැනින්ද යන්නය. අප මහජන සෞඛ්‍ය පරීක්ෂකවරුන් හරහා කළ සොයාබැලීම්වලදී නිශ්චිතව දැනගන්නට ලැබුණේ ඇය දැනට හඳුනාගෙන ඇති රෝගී වළලු සමඟ සම්බන්ධ වී නැති බවය. ඇයට කොරෝනා තිබුණා නම්, මෙය ශ්‍රී ලංකාව සමාජ හුවමාරු තත්වයට පත්වීමකි.

අනෙක් ප්‍රශ්නය වන්නේ පුදුමාකාර ලෙස තවත් කිසිවෙකුට රෝගය සම්ප්‍රේෂණය වී නොතිබීමය. කොවිඩ්-19 අප දන්නා නූතන ඉතිහාසයේ වේගයෙන්ම පැතිර යන වෛරස් රෝගයයි. ක්ෂණිකව තවත් කෙනෙකුට හුවමාරු වෙයි. එහෙත් ඇය සිටි මෙත්සඳ සෙවණ නිවාස සංකීර්ණයේ කිසිවෙකුට රෝගය නැත. මෙත්සඳ සෙවණේ සියයකට වැඩි පිරිසක් පරීක්ෂාවට ලක් කර තිබුණත් රෝගය වාර්තා වුණේ නැත.

අනෙක ඇයට මේ අධිවේගයෙන් හුවමාරු වන රෝගය තිබුණු බව ප්‍රකාශයට පත්කරන ආණ්ඩුවටද, මෙත්සඳ සෙවණේ තවත් කෙනෙකුට රෝගය ගොස් ඇතිදැයි බියක් නැති බව පෙනේ. මෙත්සඳ සෙවණේ තවත් කාට හෝ කෙලෙසක හෝ වෛරසය සම්ප්‍රේෂණය වී තිබුණොත් තත්වය බරපතළය. ඒ නිසා සැකය මත සියලුදෙනාම නිරෝධායනයකට යැවීම මීට පෙර සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය වැඩ කළ රටාව අනුව අනුමාන කළ හැකි තත්වයකි.

එහෙත් පුදුමයකි. මෙත්සඳ සෙවණේ අයට මෙත්සඳ සෙවණේම ඉන්නට ඉඩ හැර ඇත. පසුගිය සතියේ අප වාර්තා කළ පරිදි, එම නිවාස සංකීර්ණයේ අයට සාමාන්‍ය නිරෝධායන ක්‍රියාවලිය වෙනුවට ‘සෙමි ලොක්ඩවුන්’ නම් ලිහිල් තත්වයක් ක්‍රියාත්මක කරමින් පවතී. ඒ අනුව එතැන සිටින කෙනෙකුට භාණ්ඩ ලබාගැනීමට අවශ්‍ය නම් එක් අයෙකු පිටට ගොස් පැමිණිය හැකිය. මේ ‘සෙමි ලොක්ඩවුන්’ තත්වයත් අඩු වැඩි වශයෙන් දැන් කොළඹ හා ගම්පහ පවතින විහිළුකාර ‘ජනාකීර්ණ ඇඳිරි නීතිය’ වැනි අපබ්‍රංස තත්වයකි.

පිටට යන පුද්ගලයෙකුගෙන් රෝගය පිටට යා නොහැකිදැයි කිසිවෙකුට බියක් පහළ වී නැත.

ඇයට කොවිඩ්-19 තිබුණාද, නැද්ද යන පැනය තවමත් විවෘතව ඇත. ඇගේ සැමියා තමන්ගේ බිරිඳට කොවිඩ්-19 නැති බව කීම සාමාන්‍ය කරුණකි. ඔහුට සැක කරන්නට අතිශය සාධාරණ හේතු ඇති බවත් පැහැදිලිය.

කරුණු සිදුවී ඇති ආකාරය නිසා පුරවැසියන් ලෙස අපටත් මේ තත්වය ගැන ඇත්තේ සම්පූර්ණ සැකයකි. ඒ සැකයට හේතුව ආණ්ඩුවේ විනිවිදභාවයක් නැතිකමය. අර සැමියාගේ සැකය, හිතේ බර ගැන කිසිම සංවේදීතාවක් ආණ්ඩුවට නැත.

අනෙක් අතට මේ ගැටලුවේ වැඩි කොටසක් ඇයට කොවිඩ්-19 තිබුණත් නැතත් විසඳිය හැකිව තිබුණි. කාන්තාව මියගිය බව මියගිය මොහොතේ දැනුම්දීම ආණ්ඩුවේ වගකීමක් නොවේද? ඇගේ මරණයට අදාළ සැකයක් මතුවුණත් ප්‍රශ්න කරන්නට ඉඩ නොතබා සිරුර අළු කර දමා, ඉන්පසුව ඇගේ මරණය ගැන සැමියාට දැනුම්දීම කෙතරම් අමානුෂික තීන්දුවක්ද?

අනෙක ඇගේ ආගමික විශ්වාසයන්ට පිටින් ගොස්, සිරුර අළු කර දැමීම පවා ආණ්ඩුවේ අමනෝඥ තීන්දු නිසා ඇතිවූ තත්වයකි. ඇගේ අවසන් කටයුතු නිසි ලෙස සිදුකළාය යන සැහැල්ලුවවත් අන්තිමේ ඔහුගේ සිතට නැත. ඒ මේ වසංගතයේ වරදක් නිසා නොවේ. ලෝකයේ රටවල් 180ක්ම විද්‍යානුකූලව, නිසි නිර්දේශවලට අනුව කොවිඩ්-19 රෝගියෙකුගේ දේහයක් වළදැමීමට ඉඩ දුන්නාට කිසිදු විද්‍යානුකූල පදනමක් නොමැතිව සිරුරු ආදාහනයට පමණක් ලංකාවේ ආණ්ඩුව තීරණය කිරීම නිසාය.