හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත‍්‍රී හර්ෂ ද සිල්වා
ආණ්ඩුව ප‍්‍රජාතන්ත‍්‍රවාදයට පිටින් කටයුතු කරන බව චෝදනා එල්ලවෙනවා නේද?
මම හිතන්නෙ බුද්ධිමත්ව බලන ඕනෑ කෙනෙක්ට ඒක පේනවා. ජනාධිපතිවරයාට ඕනෑ නම් මේ වෙලාවේ ව්‍යවස්ථාව කඩන්නේ නැතිව වැඩ කරන්න පුළුවන්. කවුරු මොනවා කිව්වත් ව්‍යවස්ථාවේ බලය තුලනය කරන ක‍්‍රමවේදයක් තියෙනවා. ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායකය හා අධිකරණය අතර. ඒ අනුව ව්‍යවස්ථාදායකයට මාස තුනකට වඩා රැස් නොවී ඉන්න බෑ කියලා ව්‍යවස්ථාවේ තැන් කිහිපයකම තියෙනවා.
මේ ප‍්‍රශ්න ගැන හඩ නැඟීම හා අධිකරණය ඉදිරියට යෑම ආණ්ඩුවට කරන බාධාවක් යැයි විපක්ෂයට චෝදනා එල්ල කරනවා නේද?
අපි බාධා කළේ නැහැ. ඇත්තටම අපි අවස්ථා ගණනාවකදීම සහයෝගය දුන්නා. හොඳම උදාහරණය තමයි ඇඳිරි නීතිය. ඒ වෙලාවේ අපි ඇඳිරි නීතිය පැනවීම වලංගු නොවන බව කියමින් බාධා කළේ නෑ. ආණ්ඩුවට සහයෝගය දුන්නා. ඒත් ව්‍යවස්ථාදායකය සම්පුරණයෙන් පයින් ගහලා පාගලා, දිගින් දිගටම ව්‍යවස්ථාව උල්ලංඝනය කරනවා නම් අපි නිහ`ඩව ඉන්න ඕනෑද? විපක්ෂය ඒවා ගැන කතා නොකරනවා නම් තමයි අපි වගකීම ඉටු නොකරන බව චෝදනා එල්ල කරන්න ඕනෑ. අපි සහයෝගය දෙන්න කතාකරනකොට ඒක විහිළුවකට ගන්නවා. දැන් අපේ සහයෝගය ලබාගන්න නම් පාර්ලිමේන්තුව කියන ආයතනය ශක්තිමත් වෙන්න එපැයි. මීට කලින් සුනාමිය තිබුණු කාලයේදී චන්දිකා මැතිනිය දාපු කමිටුවල ආණ්ඩු පක්ෂයේ සහ විපක්ෂයේ හැමෝම හිටියා. ජාතික ව්‍යසනයකදී රට මුහුණදුන්නේ පක්ෂ විපක්ෂ භේදයකින් තොරව. දැන් චෝදනා කළාට ඔවුන් විපක්ෂයේ හිටපු කාලයේ කිසිම දේකට සහයෝගයක් දුන්නේ නැහැනේ. රට ආපදාවලට සහ ත‍්‍රස්ත ප‍්‍රහාරවලට ලක්වෙනකොට ඔවුන් හැමදේම කඩාකප්පල් කරන්න උත්සාහ කළානේ.
සහන ලබාදීමට පත්කරපු ජනාධිපති කාර්ය සාධක බලකායට බැසිල් රාජපක්ෂ මහතා පත්කිරීම විවේචනයට ලක්වුණා. ඒ වගේම ඒ කාර්යසාධක බලකාය සාර්ථකද කියන ප‍්‍රශ්නයත් අහනවා..
ඇත්ත, ඒ වැඬේ සම්පූර්ණයෙන්ම අසාර්ථකයි. බැසිල් රාජපක්ෂ එහි ප‍්‍රධානියා විදියට පත්කළේ ඔවුන්ගේ මැතිවරණ මෙහෙයුම ක‍්‍රියාත්මක කරන්න බව රහසක් නෙවෙයි. ඔවුන්ගේ බිම් මට්ටමේ ඉන්න පළාත් පාලන මන්ත‍්‍රීවරුන් එක්ක තමයි බැසිල් රාජපක්ෂ මහතා පළාත් පාලන ඡුන්දයත් කළේ. ඇත්තටම බැසිල් රාජපක්ෂ කියන්නේ කවුද? ඔවුන්ගේ පක්ෂයේ ජාතික සංවිධායකව පත්කළාම රටේ මිනිසුන්ගේ ජීවන තත්වය ඉහළ යනවාද? අඩු තරමේ මාස ගාණක් ගියාට පස්සේ කිසිම සැලසුමක් ඉදිරිපත් කරලා නෑනේ. ආර්ථික කළමනාකරණය පිළිබඳව මොකක් හරි සැලැස්මක් තියෙන්න එපැයි. දැන් කොහෙද මේ වියත් මඟ? කොහෙද ඔවුන්ගේ විජ්ජාකාරී සැලසුම්?
රුපියල් පන්දාහ බෙදීම පවා අසාර්ථක බව කියනවා..
ඒගොල්ලෝ කියනවා පවුල් ලක්ෂ 78කට මේක දුන්නා කියලා. ජන හා සංඛ්‍යාලේඛන දෙපාර්තමේන්තුවේ දත්ත අනුව කියනවා ලංකාවේ පවුල් ඉන්නේ ලක්ෂ පනස් දෙකහමාරයි කියලා. අපි හිතමු ඔය සංඛ්‍යාවෙන් සීයට 50ක් අනුපවුල් හිටියා කියලා. එහෙම ගත්තත් අනුපවුල් එක්ක මුළු ලංකාවේ ඉන්න පුළුවන් සම්පූර්ණ පවුල් ප‍්‍රමාණය ලක්ෂ 75ක්නේ. රුපියල් 5000 හැමෝටම දුන්නේ නැහැනේ. එහෙනම් කාටද දුන්නේ. තමන්ගේ හිතවතුන්ට අසාධාරණ විදියට දීපු බව තමයි අපට නම් තේරෙන්නේ.
ලංකාවට විදේශ ආධාර නොලැබුණ බව කියනවා නේද?
ඔවුන් කියන්නේ ලැබුණේ නැහැ කියලා. ඒත් රටවලින් බොහෝ දේවල් ලැබිලා තියෙන බව අපි හැමෝම දන්නවා. නොයෙකුත් තැන්වලට ඒවා බෙදලාත් ඇති. ඒගොල්ලෝ මේ වැඩපිළිවෙළ සම්පූර්ණයෙන්ම දේශපාලනීකරණය කළ බව දැන් නම් නැහැයි කියන්න බෑ. ඔවුන්ට ලැබුණ දේවල් අරගෙන තමන්ට ඕනෑ විදියට බෙදුවා. ඒගොල්ලොන්ගේ ඡන්ද ව්‍යාපාරය විදියට මේ ආපදාව සැලකුවා.
අවුරුද්දට කලින් රුපියල් පන්දාහ දෙනවා කියලයි කිව්වේ. ඒත් තවම අපේ‍්‍රල් මාසයේ සල්ලි බෙදනවා. බඩු බෙදන එකේ යම්කිසි සීමාවක් තියෙනවා. බොහෝ අය නොදන්නවා ඇති, රුපියල් 5000 කතාව මුලින්ම කීවේ මම. මාර්තු මාසයේදීමයි ලිපියකින් මම ඒ ගැන කතාකළේ. ඒත් මම රුපියල් 5000 ගණන් හැදුවේ අත්‍යවශ්‍ය ද්‍රව්‍ය අරගෙන සතියක් ජීවත්වෙන්න යන වියදම විදියට. රැකියා නැවතුණාම මාසික ආදායම් අඩු වුණා. වැඩි ආදායම් ලබපු අයට වියදම් අඩු කරගෙන ඒ කාලසීමාව ගත කරන්න පුළුවන්. ඒත් ආදායම අඩු අයට වියදම් සීමා කරන්න බෑ. මොකද ඔවුන් කලින් වියදම් කළේත් අත්‍යවශ්‍ය දේවල්වලට විතරයි. ඒ අනුව අත්‍යවශ්‍ය දේවල් සඳහා වියදම අනුව මාසෙකට අඩුම තරමේ රුපියල් 17,500ක පමණ හිඟයක් තියෙන බව මම කීවේ. ඒ මුදල කොහොමද හොයාගන්නේ කියන වගකීම රජයට තියෙනවා. එතකොට ඒ අයට තමයි සහනය ලබාදෙන්න ඕනෑ.
ඇත්තටම මම කීවේ පන්දාහේ ඒවා ලක්ෂ හැත්තෑඅටක් දෙන්න කියලා නෙවෙයි. මම කළා නම්, පවුල් ලක්ෂ 25කට විතර දෙනවා. එක පවුලකට 15,000 ගාණේ දෙන්න පුළුවන් එහෙම වුණොත්. අවශ්‍ය අයට 15,000ක් දෙනවා වෙනුවට අනවශ්‍ය කට්ටියට තමයි මේ සල්ලි දුන්නේ.
රුපියල් පන්දාහ බෙදනවාට අමතරව සහන වැඩසටහන් ගොඩක් කරන්න තිබුණා නේද?
පෞද්ගලික ආයතනවල රැකියා කරන අයට වැටුප් ගෙවීම සඳහා සීයට 4ක පොලිය සඳහා ණයක් දෙන්න ආණ්ඩුවට කටයුතු කරන්න තිබුණා. අපේ ආණ්ඩුවක් හිටියා නම් ඒක කරන්න තිබුණා. දැන් සමහර සමාගම්වල පඩි ගෙවන්න බැරිව ඉන්නවා. සේවකයන් පඩි නැතිව උද්ඝෝෂණ කරනවා. ඒත් බහුතරයක් පෞද්ගලික ආයතන බැංකුවලින් ණය ඉල්ලූවාම ණය ප‍්‍රතික්ෂේප කළා. මම හිටියා නම් බැංකුවට කියනවා, සහනදායී ක‍්‍රමයකට ඔවුන්ට ණයක් දෙන්න කියලා, ඒකට ආණ්ඩුවෙන් ගැරන්ටි එකක් දෙන්න කියලා. බැංකුව පැත්තෙන් ප‍්‍රශ්නයක් තියෙනවානේ. බැංකුවේ තියෙන්නේ තැන්පත්කරුවන්ගේ සල්ලි. බැංකුව ඒ සල්ලි ගැන වගකියන්න ඕනෑ. කාට හරි ඒ සල්ලි වලින් ණය දුන්නාම ණය ගෙවාගන්න බැරි වුණොත්, තැන්පත්කරුවා අමාරුවේ වැටෙනවා. මේ වගේ අවස්ථාවලදී තමයි රජයක මැදිහත්වීම අතිවිශේෂ වෙන්නේ. මේ වගේ වෙලාවක මැදිහත් වෙන්නෙ නැති රජයක් මොන මඟුලකටද? ඉන්දියාව ඉදිරිපත් කරලා තියෙන සහන පැකේජය ඔවුන්ගේ දළ දේශීය නිෂ්පාදනයෙන් සීයට 10ක්. ගොඩක් රටවල් තමන්ගේ දළ දේශීය නිෂ්පාදනයෙන් ලොකු ප‍්‍රතිශතයක් එවැනි කටයුතු සඳහා වෙන් කරනවා. ප‍්‍රශ්නය ඒ තරම් ලොකුයි. ඒත් මේ ආණ්ඩුව සේවකයන්ව බේරාගැනීම වෙනුවෙන් ඒ කැපකිරීම් කළේ නෑ. පී.බී. ජයසුන්දර මහත්තයාගේ ලියුමේ තිබුණේ රාජ්‍ය අංශය පුරෝගාමී බව. එතකොට පුද්ගලික අංශය පසුගාමීයි. ඒ තමයි රජයේ නායකයන් හිතන හැටි. දැන් පෞද්ගලික අංශයේ සේවකයාට වැටුප් ගෙවීම සඳහා සහනයක් නොදෙන්නේ පුද්ගලික අංශය පසුගාමී නිසාද?
මාසික වැටුප් කපාගැනීමත් සිද්ධවෙනවා..
මම හොයලා බැලූවා මුදල් අමාත්‍යාංශයේ වාර්ෂික වාර්තාව. ඒ අනුව මාසිකව පඩි, ඕටී, නිවාඩු දිමනා ආදි ඔක්කෝම බැලූවොත් ආණ්ඩුව වියදම් කරන්නේ බිලියන 465යි. ඒ 2019 වර්ෂයේ වියදම්. ඊළඟට බිලියන 120ක් පළාත් සභාවලට වියදම් කරනවා. කලින් කීව බිලියන 465න් බිලියන 240ක් විතර වියදම් කරන්නේ ත‍්‍රිවිධ හමුදාව හා පොලීසිය වෙනුවෙන්. ඉතිරි මුදල් තමයි අනෙකුත් රජයේ සේවකයන් වෙනුවෙන් වියදම් කරන්නේ. එතකොට රජයේ සේවකයන්ගේ වැටුපෙන් කොටසක් පරිත්‍යාග කරන්න කියන්නේ ත‍්‍රිවිධ හමුදාව, පොලීසිය හා ගුරුවරුන්ගෙන්. මේ දවස්වල ගුරුවරුන්ට පවා ටියුෂන් එකක්වත් කරගන්න නැතිව අතේ සතේ නෑ. ඒ නිසා මම පෙන්නලා දුන්නා හැමෝම යම්කිසි විදියක පරිත්‍යාගයක් කළත් බිලියන 20ක් වගේ තමයි උපරිම ඉතුරු කරගන්න පුළුවන් වෙන්නේ.
අනෙක් පැත්තෙන් මධ්‍යම පන්තිකයන්ගේ අවශ්‍යතා ගැන කිසිම සැලකිල්ලක් දැක්වූ බව පෙනෙන්නේ නැහැ නේද?
මිනිසුන්ට කිව්වා ගෙදර ඉඳන් වැඩ කරන්න කියලා. ගෙදර ඉන්නකොට මිනිස්සු ලයිට් දානවා, ෆෑන් දානවා. එහෙම නැතිව වැඩ කරන්න බෑ. උෂ්ණත්වය අංශක 30ට වැඩියි. දැන් මාස දෙකක ලයිට් බිල එකතු කරලා යුනිට් එකක මිල ඉහළ දාපු එක අන්තිම පහත් වැඩක්. ඒක පැත්තකින් තිබ්බත් දැන් මිනිසුන්ගේ පාවිච්චිය වැඩිවුණා. ගෙදර ඉඳලා වැඩ කරන්න කියලා ආණ්ඩුව කීවාම අර බිල් මිනිස්සු ගෙවන්න ඕනෑනේ. යුනිට් ගාණ වැඩිවුණ ගමන් යුනිට් එකක මිල ශීඝ‍්‍රයෙන් ඉහළ යනවා. අන්තිමේ දරාගන්න බැරි මිලක් වැටෙනවා. අනෙක් පැත්තෙන් විදුලියට අදාළ ආණ්ඩුවේ වියදම හොඳටම පහළ යනවා. තෙල් මිල අඩු වෙලා, ගල් අඟුරු මිල අඩු වෙලා. එයට අදාළ ගණන් හිලව් ඉදිරියේදී ඉදිරිපත් කරන්න මම බලාපොරොත්තු වෙනවා. සමස්තයක් විදියට පිරිවැය අඩු වුණාම, වියදම අඩු වෙනවා. ඒත් ඒකේ සහනය මිනිස්සුන්ට නැහැ.
මහ බැංකු වාර්තාවේ තියෙනවා පළවැනි මාස හයට ආණ්ඩුව රුපියල් බිලියන 200ක් තෙල් මිල පහත වැටීමෙන් ඉතුරු කරගන්න පුළුවන් කියලා. මම නෙවෙයි, මහබැංකු වාර්තාව තමයි කියන්නේ. ඉල්ලූමේ අඩුවක් තියෙන නිසා යම්කිසි ප‍්‍රමාණයකින් ඔය ඉතිරිය අඩු වුණා කියලා හිතමු. ඒත් ලොකු ඉතිරියක් තියෙනවා. ආණ්ඩුවේ වැඩකරන මිනිසුන්ට පඩිය කපන්න කියනවා. තෙල් මිලෙන් ඉතිරිවුණ සත පහක්වත් වියදම් කරන්නේ නැතිවයි ඒක කරන්නේ.
බොහෝ අය දැන් ආණ්ඩුව හා හිටපු ආණ්ඩුව සංසන්දනය කරනවා. ඒත් ඇත්තටම අපි සංසන්දනය කරන්න ඕනෑ හිටපු ආණ්ඩුව හා වත්මන් ආණ්ඩුව නෙවෙයි, සජිත් පේ‍්‍රමදාස හා ගෝඨාභය රාජපක්ෂ යන 2019 ජනාධිපතිවරණයේ ප‍්‍රධාන අපේක්ෂකයන් දෙන්නාවයි. සජිත් පිළේ ප‍්‍රබලයෙක් විදියට, එදා ජනාධිපතිවරණය සජිත් පේ‍්‍රමදාස ජයගත්තා නම් අද කොවිඞ්-19 වසංගතය පාලනය කරන ආකාරය මීට වඩා සාර්ථක විය හැකි බව හිතනවාද?
ආණ්ඩුව කොවිඞ්-19 වසංගතය පාලනය සම්බන්ධයෙන් කරපු දේවල්වල ලොකු වැරැද්දක් තියෙනවා කියලා කියන්න මට නම් බෑ. යම් යම් වැරදි කළ බව ඇත්ත. උදාහරණයක් විදියට පරීක්ෂණ සංඛ්‍යාව වැඩි කරන්න ඕනෑ දිගින් දිගටම කීවත් ඒක කළේ නැහැ. අනෙක ඉදිරිපෙළ සේවකයන්ගේ ආරක්ෂාව තහවුරු කළේ නැහැ. නාවික හමුදා සෙබළුන් ආරක්ෂා කිරීමේ වගකීම තිබුණේ ආණ්ඩුවට. ඒ සෙබළුන්ට රෝගය වැළඳීම ඔවුන්ගේ වැරැද්දක් නෙවෙයි. ආරක්ෂිත උපකරණ සහිතව ඔවුන් සේවයේ යොදවන්න තිබුණා. එවැනි වැරදි තිබුණත්, සෞඛ්‍ය හා ආරක්ෂක සේවාවන් විශාල කාර්යභාරයක් කරමින් වසංගතය පාලනය කළ බව මම විශ්වාස කරනවා. ඒ ගැන මම කෘතඥතාව පළකරනවා. ඒත් ආර්ථිකය පැත්තෙන් සම්පූර්ණයෙන්ම අනාථයි.
අපි හිටියා නම් සෞඛ්‍යාරක්ෂාව ගැන ඒ අංශවලට වැඩකිරීමේ ඉඩ පහසුකම් හදනවා. එහෙත් ආර්ථිකය පැත්තෙන් අපි විශාල කළමනාකරණයක් කරනවා. මිනිසුන්ගේ ජීවත්වීමේ ප‍්‍රශ්නය ගැන බලනවා. මම කලින් කීව කෙටිකාලීන සහන සැලසුම් ක‍්‍රියාත්මක කරනවා. ඊට අමතරව මධ්‍යකාලීනව කළ යුතු දේවල් ගොඩක් තියෙනවා. ඒත් ඒ වෙනුවෙන් අලූත් අදහස් ඕනෑ. මම අලූතින් හිතන මිනිහෙක්. මගේ එක අලූත් අදහසක් තමයි 1990 සුවසැරිය කියන්නේ. මගේ තවත් අලූත් අදහසක් තමයි ලංකාවේ පළවැනි වතාවට තෙතමනයයි, උෂ්ණත්වයයි පාලනය කරපු කෘෂි ගබඩාව. අපි ඒක දඹුල්ලේ පටන්ගත්තා. ඒත් මේ අය ඒක අත්හැරියා.
අද කරන්න ඕනෑ අලූත් අදහස්වලට ඉඩ ලබාදීම. වළස්මුල්ලේ පාරක් හදන්න බිලියන 15ක් මේ ආණ්ඩුව ණය ගත්තා. මම යෝජනා කරන්නේ ඒ වියදමෙන් ලංකාවේ හැම තැනම තෙතමනය සහ උෂ්ණත්වය පාලනය කරපු කෘෂි ගබඩා ජාලයක් හැදීමට වියදම් කරන්න තිබුණා. අන්තර්ජාලය හරහා වේදිකාවක් නිර්මාණය කරලා ගොවියා සහ වෙළෙන්දා සම්බන්ධ කිරීමේ වැඩපිළිවෙළක් හදන්න පුළුවන්. රට ඉදිරියට ගෙනයන්නට මොළේ කල්පනා කරලා අලූතින් හිතන්න ඕනෑ.
දැන් ඔවුන් සංවෘත ආර්ථිකයක් ගැන කතාකරනවා. රටේ හැමදේම වවන්නට කතාකරනවා. ඒවා කරන්න ගියොත් අපි කබලෙන් ළිපට වැටෙනවා. අපි කරන්න ඕනෑ දේශීය ආර්ථිකය ශක්තිමත් කිරීම. ඒකට තියෙන එකම ක‍්‍රමය තමයි දේශීය ආර්ථිකය ලෝක ආර්ථිකයට එකතු කිරීම. එහෙම නැතිව දේශීය ආර්ථිකය ශක්තිමත් කරන්න බෑ. ලංකාව ඉතිහාසය පුරාම වෙළඳ මධ්‍යස්ථානයක් විදියට ලෝකය එක්ක සම්බන්ධ වෙලයි හිටියේ. අපි ඉදිරියට යන්න ඕනෑ ඒ මාර්ගයේයි.
