ජනාධිපති මෛත්‍රීපාල සිරිසේන ගමන් කරමින් සිටින්නේ 2015න් ආපස්සට බව දැන් දැන් හොඳින් පැහැදිලි වෙයි.
2015දී ජනාධිපති ධුරය දක්වා ඔහු ගෙන ආවේ තමා ලේකම්කම දැරූ ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක‍ෂය විසින් නොවේ. ඔහුගේ පෞද්ගලික දේශපාලන අතීතය විසින් වත්, ඒ වන තෙක් වූ ඔහුගේ දේශපාලන භාවිතාව විසින් වත් නොවේ. 2014 නොවැම්බර් මාසයෙන් පටන් ගෙන, ඔහු පෙන්වූ නව දේශපාලන භාවිතාව විසින් ය. ඒ පොදු අපේක‍ෂකයා වශයෙනි.
පොදු අපේක‍ෂකයාට තමාගේ ම වූ න්‍යාය පත්‍රයක් තිබුණේ නැත. ඔහුගේ පක‍ෂයක් විසින්වත්, පවුලේ අය විසින් වත්, පෞද්ගලික පුරෝහිතයන් විසින් වත් කෙටුම්පත් කරන ලද න්‍යාය පත්‍රයක් ඔහුට තිබුණේ නැත. ඇත්ත වශයෙන් ම එවැනි පෞද්ගලික න්‍යාය පත්‍රයක් නොතිබීම ම සිරිසේන මහතාගේ ධනාත්මක ලක‍ෂණය විය.
ජනාධිපතිවරණයේ දී ඔහු පා තැබුවේ, ඒ වන විට, ඔහුට පිටතින් සිටි බලවේග විසින් නිර්මාණය කරන ලද වේදිකාවකට ය. ඒ වේදිකාව නිර්මාණය කිරීම සඳහා එක්සත් ජාතික පක‍ෂය, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ, දෙමළ ජාතික සන්ධානය ඇතුළු දේශපාලන පක‍ෂ ද, මාදුළුවාවේ සෝභිත හිමියන් ඇතුළු වෘත්තිය සමිති හා පුරවැසි සංවිධාන ද, මහජනයා ද දායක වී සිටියෝ ය. කෙටියෙන් කිවහොත්, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන මහතා, එකඟ වුණේ ඒ බලවේග විසින් නිර්ණය කරන ලද න්‍යාය පත්‍රයකට ය.
සිරිසේන මහතා ඒ න්‍යාය පත්‍රය හිස් මුදුනින් පිළිගත්තේ ය. ඒ ප්‍රතිඥා අඩංගු මහජන සම්මුතීන්වලට ප්‍රසිද්ධියේ ම අත්සන් කොට පිළිගත්තේ ය. එම සම්මුතීන්වල අඩංගු දේ අකුරක් නෑර ඉටු කරන බවට ද හැම තැන ම පොරොන්දු වුණේ ය. ඇත්ත වශයෙන් ම ජනාධිපතිවරණය ආසන්න වන විට එම න්‍යාය පත්‍රය හා වැඩපිළිවෙළ සකස් කිරීම සඳහා පැවැත්වුණු හැම තීරණාත්මක රැස්වීමකට ම, සාකච්ඡාවකට ම ඔහු සහභාගි වුණේ ය. ඒ ඒ කෙටුම්පත්වල තිබුණු හැම දෙයක් ම ගැන තම එකඟතාව පළ කළේ ය.
එහෙත්, දැන් ජනාධිපතිවරයාගේ මතකය ආපස්සට හැරෙමින් තිඛෙන බව පෙනෙයි.
දැන් ඔහු ප්‍රසිද්ධියේ කියන කරන දේවලින් පෙනෙන්නේ, ඔහු තමා පොරොන්දු වුණු, පිළිගත් සියලූ එකඟතාවන් ක්‍රම ක්‍රමයෙන් ලිහිල් කරමින් සිටින බව ය. රටේ ලක‍ෂ හැට දෙකක මහජනතාවකගේ විශ්වාසයෙන් ගොඩ නැගුණු මෛත්‍රීපාල සිරිසේන වැනි සුවිශේෂ චරිතයකට එවැනි හැසිරීමක් තරම් නොවේ.
ජනාධිපතිවරයාගේ වර්තමාන හැසිරීම්වලින් ප්‍රකට කෙරෙන්නේ, තමා මුලින් එපැයි කී දේ, කාලයක් වළඳා, එහි රස තේරුම් ගැනීමෙන් පසු, අත් හරින්නට බැරි තත්ත්වයකට පත් වුණු පුද්ගලයකුගේ ගතිලක‍ෂණ ම ය. මීට පෙර සිටි නායකයෝ ද ඕනෑ තරම් එවැනි රැවටීම් මහජනතාව විෂයෙහි කර ඇත්තෝ ය. එහෙත්, ඔවුන් ගැන ජනතාව, සිරිසේන ජනාධිපතිවරයා ගැන තරම් විශ්වාසයක් කිසි දාක තැබුවේ නැති නිසාත්, ඒ පොරොන්දු මේ තරම් ජනජීවිතය තුළ කිඳා බැස නොතිබුණු නිසාත්, විශේෂ අවුලක් තිබුණේ ද නැත.
එහෙත්, මෛත්‍රීපාල සිරිසේන විෂයයෙහි ඒ තත්ත්වය වෙනස් ය. ඔහු ආවේ ඉක්මනින් යන්නට බලාගෙන, ඒ ගැන පොරොන්දු සියදසහසක් දෙමිනි. ඒ යන්නට පෙර, රටට අත්‍යවශ්‍ය ප්‍රජාතාන්ත්‍රික ප්‍රතිසංස්කරණ සියල්ල සිදු කොට, ඓතිහාසික දේශපාලන වීරයකු සේ ඔහු නික්ම යනු ඇතැයි මහජනතා විශ්වාස කළහ.
ජනාධිපතිවරයා දිගින් දිගටම පහර දෙමින් සිටින්නේ ඒ මහජන විශ්වාසය ට ය.•
