සෞඛ්‍ය ඇමති නලින්ද පුළුවන් නම් වෙස්වළාගෙන ගිහින් බලන්න
කොළඹ ජාතික රෝහලේ අත්දැකීමකි
2024 වර්ෂයට සාපේක්ෂව වත්මන් ආණ්ඩුව 2025 වර්ෂය සඳහා සෞඛ්‍ය සඳහා වෙන්කර ඇති මුදල මුහුණත් අගයෙන් පමණක් නොව සැබෑ අගයෙන්ම වැඩිය. 2024 වර්ෂයේදී සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශය සඳහා රනිල් වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුව පුනරාවර්තන හා මූලධන වියදම්වල එකතුව වශයෙන් රුපියල් බිලියන 410ක (රු. 410,789.998,000) මුදලක් වෙන්කර තිබූ අතර මෙම ආණ්ඩුව සෞඛ්‍ය හා ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යාංශය සඳහා පුනරාවර්තන හා මූලධන වියදම් වශයෙන් රුපියල් බිලියන 508ක් (රු. 508,499.998,000) වෙන්කර තිබුණි. එහෙත් එම අමාත්‍යාංශය සඳහා වෙන්කරන ලද මුළු මුදල තුළ ජනමාධ්‍ය විෂයට අදාළ රජයේ ප්‍රවෘත්ති දෙපාර්තමේන්තුව, රජයේ මුද්‍රණ දෙපාර්තමේන්තුව හා තැපැල් යන ආයතනවලට වෙන්කරන ලද රුපියල් බිලියන 29ක (රු. 29,026,000,000) මුදල ඉවත්කළ විට සෞඛ්‍ය සඳහා පමණක් රුපියල් බිලියන 479ක (රු. 479,473,998,000) මුදල් වෙන්කර තිබේ. එය ඒ අනුව 2024 වර්ෂයට සාපේක්ෂව 2025 වර්ෂය සඳහා සෞඛ්‍ය සඳහා රුපියල් බිලියන 68ක (රු. 68,685,000,000) මුදලක් වැඩියෙන් වෙන් කිරීමකි.
මෙසේ වැඩියෙන් මුදල් වෙන් කිරීමේදී සිදුවිය යුතු එකක් වන්නේ දැනට පවතින රජයේ සෞඛය සේවාවේ නැත්නම් පද්ධතියේ වැඩි දියුණුවක් සිදුවී එහි ප්‍රතිලාභ ඒ මගින් ප්‍රතිකාර ලබා ගැනීමට පැමිණෙන මහජනතාවට හිමවීමය. එවැනි ප්‍රතිලාභයක් මහජනයාට හිමි නොවේ නම් ඉන් ප්‍රතිඵලයක්ද අත් වන්නේ නැත. මන්ද රජයේ සෞඛ්‍ය සේවාවේ ඉලක්කය මහජන සුබ සිද්ධිය වන හෙයින්ය.
මෙවැනි පැහැදිලි කිරීමක් කිරීමට ලියුම්කරු සිදුවුණේ පෞද්ගලික අත්දැකීමක් ආශ්‍රයෙන් රජයේ සෞඛ්‍ය සේවයේ සැබෑ තත්වය පිළිබඳව එහි වගකීම් දරන දේශපාලන නායකත්වයටත්, රාජ්‍ය නිලධාරි නායකත්වයටත් ඔවුන් මෙතෙක් දන්නා හෝ නොදන්නා යමක් රෝගිකයෙකුගේ අත්දැකීම් අනුව පැහැදිලි කර දීමටය.
දරුණු ලෙස උණ ගැනී ඒ සඳහා පෞද්ගලික වෛද්‍යවරයෙකුගෙන් ප්‍රතිකාර ලබාගනිමින් සිටියදී රුධිර පට්ටිකා අඩුවීම සහ ඩෙංගු රෝගයේ බාහිර ලක්ෂණ ශරීරයෙන් පෙන්නුම් කිරීම නිසා මා කොළඹ ජාතික රෝහලේ ප්‍රතිකාර සඳහා යොමු වූයේ පසුගිය ජනවාරි 02 වෙනිදාය. (කොළඹ ජාතික රෝහල මගේ නිවසට ඇති ආසන්නතම රජයේ රෝහල වේ)
චීන රජයේ ආධාර යටතේ ජාතික රෝහලේ අලුතින් ඉදිකරන ලද බාහිර රෝගී අංශය සඳහා මා යොමුවූ අතර මා පරීක්ෂා කළ වෛද්‍යවරියගේ නිගමනය වූයේ මට නේවාසික ප්‍රතිකාර ලබාදිය යුතු බවයි. ඒ අනුව ප්‍රතිකාර සඳහා රෝහලට ඇතුළත් කිරීමේ අංශයට මා යොමුකළේ ලියාපදිංචි වීම සඳහායි. එහිදී පැහැදිලිවම ලේඛනවල සඳහන් කළේ මා රෝද පුටුවකින් රැගෙන යායුතු රෝගියකු බවයි. එහෙත් රෝද පුටුවකින් මා රැගෙන යෑම සඳහා කිසිදු රෝහල් සේවකයකු එහි සිටියේ නැති අතර මම රැගෙන ගිය පිරිස සමඟ විදුලි සෝපානයට පැමිණ පළමු මහලේ සිට බිම් මහලට ලියාපදිංචිය සඳහා පයින්ම පැමිණියෙමි. ලියාපදිංචියෙන් පසු යළිත් යායුතු වූයේ පළමු මහලටමය. එයද සුපුරුදු පරිදි පයින් ඇවිද විදුලි සෝපානයට විත් පළමු මහලට යාමක් විය. රෝද පුටුවකින් මා රැගෙන යැමට හෝ රෝද පුටුවක් ලබාදීමට හෝ කිසිදු රෝහල් සේවකයකු සිටියේ නැත.
පළමු මහලේදී ඉන්පසු කරන්නේ කුමක්දැයි හෝ යන්නේ කොතනටදැයි මඟපෙන්නීමක් නොතිබුණු අතර රෝගීන් යැයි සැලකිය හැකි පිරිසක් හා ඔවුන් සමඟ පැමිණි පිරිසක් සිටි ස්ථානයක හිඳ ගතිමු. එහෙත් වැඩි විස්තරයක් දැන ගැනීමට රෝහල් සේවකයකු එහි සිටියේ නැත. යම් වේලාවක් එහි සිටීමෙන් පසු මා රැගෙන ගිය අයෙකුට කීවේ රෝගීන් හා ඔවුන් සමඟ ආ අය යන එන බවක් කොරිඩෝවක් වැනි ස්ථානයෙන් ඇතුළට ගොස් විපරම් කර බලන ලෙසයි. ඒ අනුව දැන ගන්නට ලැබුනේ ඇතුළත් කරන ලෙස නියම කර ඇති රෝගියාව එහි රැගෙන එන ලෙසයි.
එය ඇඳන්වලින් සමන්විත තාවකාලිකව ප්‍රතිකාර කරන ස්ථානයක් වූ අතර රෝගීහුද, වෛද්‍යවරුද, හෙදියෝ ද එහි වූහ. යම් වේලාවක් සිටගෙන සිටීමට සිදුවු අතර පසුව හිඳගැනීමට පුටුවක් ලැබුණි. ඒ අතරතුර හෙදියක රෝහල්ගත කිරීමේ විස්තර හා මාගේ පරීක්ෂණ විස්තර ලබාගත් නමුත් පැය කිහිපයක් ගතවූවත් ප්‍රතිකාරයක් හෝ වෛද්‍ය පරීක්ෂාවකට ලක් වූයේ නැත. ඉන්පසු වෛද්‍ය පරීක්ෂාවකට ලක්වූ අතර වෛද්‍ය නිගමනය වූයේ වාට්ටුවට ඇතුළත් කිරීමට පෙර වහාම ස්කැන් පරීක්ෂණයක් සිදුකර මා වාට්ටුවට ඇතුළත් කළ යුතු බවයි. මා වැනිම නිගමන තවත් රෝගීන් දෙදෙනෙකුට ලැබුණි. එම වෛද්‍යවරිය කීවේ ඒ බව ඉදිරි කවුන්ටරයේ සිටින අයට පවසන ලෙසයි.
එසේ පැවසුවද වැඩක් වූයේ නැති අතර, තවත් බොහෝ වේලාවක් එහිම පුටුවක් මත රැඳී සිටීමට සිදුවිය. අවසානයේ මාද ඇතුළු වාට්ටුවලට ඇතුළත් කිරීමට නියමිත රෝගීහු පිරිසක් එක් රෝහල් සේවකයකු විසින් රැගෙන යන ලදහ. ඒ එම තාවකාලික ප්‍රතිකාර ස්ථානයේ සිට විදුලි සෝපානය දක්වා, සෝපානයෙන් බිම් මහලට යෑමෙන් පසු එම ගොඩනැඟිල්ලෙන් එළියට ගොස් පාරේ අනෙක් පැත්තේ ඇති ගොඩනැඟිල්ලේ වාට්ටුවලට යන විදුලි සෝපානය දක්වා සහ එතැන් සිට වාට්ටුවට යෑම දක්වා පයින්මය. වාට්ටුවට රැගෙන ඒමට පෙර ස්කෑන් පරික්ෂාවක් සිදුකළේ නැති අතර වාට්ටුව අසල පුටුවල අපට හිඳගැනීමට සලස්වනු ලැබීය.
ඒ වනවිට වේලාව රාත්‍රී 10 පමණ වී තිබූ අතර මා බාහිර රෝගී අංශයට ඇතුළත් වූයේ සවස 4ත් 5ත් අතර කාලයේදීය. බඩගින්නද දැනී ඇති බැවින් බිස්කට් එකක් සමඟ කෙසෙල් ගෙඩියක් ගෙන්වාගෙන පුටුවේ සිටම කන්නට සිදුවිය.
එසේ තව ටික වේලාවක් සිටින විට තාවකාලික ප්‍රතිකාර මධ්‍යස්ථානයේ මා ඇතුළු කිහිප දෙනෙකු පරීක්ෂා කළ වෛද්‍යවරිය රෝහල් වාට්ටුවට පැමිණි අතර අප හඳුනාගත් ඇය ස්කෑන් කළාදැයි විමසා වාට්ටුවට ඇතුළත් කිරීමට පෙරම ඒ ඉදිරිපස ඇති කාන්තා වාට්ටුවට ගෙන ගොස් අප ස්කෑන් පරීක්ෂණයට යොමු කරන ලදි. ඉන්පසු නැවතත් පුටුවලම සිටි අප වාට්ටුවට ඇතුළත් කර ගන්නා ලද්දේ රෑ 11ත් පසුවීය.
ඇඳක් ලැබුණද ඇඳ ඇතිරිලි නැති බව හා කොට්ට නැති බව පැවසූ අතර අප රැගෙන විත් ඇති ඇතිරිල්ලක් ඇතත් කොට්ටයක් නැති බව පැවසූ විට කොට්ටයක් ලැබුණි. එහෙත් රෝද පුටුවේ රැගෙන යා යුතු යැයි කී මා ළඟ කිසිවකු නැවැත්වීමට අවසර ලබා නොදුන් අතර ප්‍රතිචාරයෙන් පෙනුණේ රෝහල් සේවකයන් මාගේ කටයුතු සිදුකරන බවකි.
එහෙත් රෝහලේ දින 4ක කාලයක් නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ලබාගත්තද, රෝහල් සේවක සාත්තු සත්කාර ලැබුණේ නැත. අප ඩෙංගු රෝගීන් නිසා විශේෂ ප්‍රතිකාරයක් නොවූ අතර උණ නම් පමණක් පැරසිටමෝල් ලැබුණි. උපදෙස් දෙනු ලැබුයේ සෑම පැයකට වරක්ම වතුර හෝ ඕනෑම දියර වර්ගයක් මිලිලීටර් 100ක ප්‍රමාණයකින් පානය කළ යුතු වීමත්, පැය 2කකට වරක් මුත්‍රා කර එය ගණනය කිරීමත්ය. බිමට බසින්නේ නැතිව ඇඳේ සිට නැගිට වතුර හෝ දියර වර්ග පානය කළ හැකි වුවත්, මුත්‍රා කිරීම සඳහා සෑම පැය 2කට වරක් ඇඳෙන් බැස වාට්ටුවේ වැසිකිළියට යෑමට නම් සිදුවිය. එය රෑ 12න් පසු සේලයින් ලබාදෙන අවස්ථාවලදී පවා සිදුකළ යුතු එකක් වූ අතර අප සේලයින් එකත් අතින් ගෙන වාට්ටුවේ හෙද හෝ හෙදියන් සිටින ස්ථානයට ගොස් මුත්‍රා කිරීම සඳහා යෑමට එය ගලවා දෙන ලෙස කියා එසේ සිදුකරගෙන යා යුතු විය. ඉන්පසු නැවතත් ඔවුන්ට කියා සේලයින් සවිකරගත යුතු විය. සේලයින් ලබාදෙන අවස්ථාවේදී ලැබෙන එකම සහනය වූයේ පැයෙන් පැයට දියර වර්ග පානය කිරීමට සිදු නොවීමය.
දවසකට දෙවරක් උදය වරුවේ හා රාත්‍රී කාලයේ අපගේ ශරීරයේ ලේ වහනය වීමක් සිදුවී ඇතිදැයි බැලීමට ස්කෑන් පරීක්ෂණයකට ලක්කළ අතර ඒ සඳහා වැඩි දුරක් නොවුවද අනෙක් වාට්ටුවට යන්නට සිදුවූයේද පයින්මය. වෛද්‍යවරියන් අප එසේ රැගෙන යන්නේ සමහරවිට පයින් එන්න හැකිදැයි විමසමින්ය. ශරීරය තුළ ලේ ගැලීමක් සිදුවේද යන්න පිළිබඳ මාගේ ස්කෑන් පරීක්ෂාව පිළිබඳ සැකයක් මතුවී එක් දිනක රැයක ජාතික රෝහලේ ප්‍රධාන ස්කෑන් ඒකකයේ රේඩියෝලොජිස්ට්ට කතාකර මා ස්කෑන් පරීක්ෂණයකට ලක්කරන ලෙස දැනුම් දී තිබුණි. ඒ අනුව මාගේ ඇඳ අසලට ආ වෛද්‍යවරිය දැනුම් දුන්නේ පැය කාලක කාලයක් ඇතුළත ප්‍රධාන රේඩියෝලොජිස්ට් හමුවට ස්කෑන් පරීක්ෂණයකට යාමට ඇති නිසා ඉක්මණින් ලෑස්ති වන ලෙසයි. එවිට වේලාව රෑ 12ට ආසන්නය. මා සූදානම්ව සිටියත් මා රැගෙන යෑමට වාට්ටුවේ සේවකයකු සිටියේ නැත. වෛද්‍යවරිය වාට්ටු සේවකයා සෙවීමට යම් උත්සාහයක් දරමින් කීවේ ඔහු කොහේට හෝ ගොස් ඇති බවයි. ටික වේලාවකින් එම රෝහල් සේවකයා ආ අතර මා ජාතික රෝහලේ අනෙක් අන්තයේ පිහිටි එම පරීක්ෂණ ස්ථානය කරා රැගෙන ගියේ රෝද පුටුවකිනි. ඒ රෝද පුටුවකින් රැගෙන යා යුතු යැයි වෛද්‍ය නිර්දේශය ලත් මා රෝද පුටුවකින් රැගෙන ගිය පළමු හා එකම අවස්ථාව විය.
ඩෙංගු රෝගය යනු ඖෂධ ප්‍රතිකාර නැති උණ නම් පමණක් පැරසිටමෝල් ලබාදෙන රෝග ලක්ෂණ පිළිබඳ බාහිරින් මෙන්ම ස්කෑන් කිරීම් මගින් නිරීක්ෂණයෙන් සිටිමින් රෝගියා විවේකීව තබා සිදුකරන ප්‍රතිකාරයකි. කතාවට ඒ සඳහා කියන්නේ රෝගියා ඇඳෙන්වත් නොබැස්සිය යුතු බවයි. රෝගියාට ඇඳ විවේකය ලබාදිය යුතු බවයි. ඇත්තටම එය ප්‍රතිකාරයකට වඩා රෝගී සත්කාරයකි.
එහෙත් රටේ ලොකුම රෝහල වන කොළඹ ජාතික රෝහලේ මගේ අත්දැකීම වන්නේ රෝද පුටුවේ ගෙන යා යුතු යැයි වෛද්‍ය නිර්දේශ පවා ඇති රෝගියකු පැය දෙකෙන් දෙකට ඇඳෙන් බස්සවා එහි වැසිකිළියට ඔහුම ගොස් මුත්‍රා මැනීම් ආදි කටයුතු ඔහුම සිදුකරගත යුතු පිඩාකාරී එකක් වූ බවයි. එය කිසිසේත්ම ඒ ආකාරයේ රෝගියකුට ලබාදිය යුතු සත්කාරයේ ස්වභාවයක් නොවිය යුතුය. එක්කෝ එම කටයුතු රෝගියා වෙනුවෙන් සිදුකිරීමට අපට අයකු නවත්වා ගන්නට ඉඩ දිය යුතුය. නැත්නම් එය අපට ඉඟිකළ ආකාරයටම රෝහල් සේවකයන් මගින් සිදුකළ යුතුය.
රෝහල්ගතව සිටියදී මෙන්ම වෙනත් රෝගීන් වෙනුවෙන් කටයුතු කළ අවස්ථාවලදී විශේෂයෙන්ම හවුස් ඔෆිසර් ලෙස හඳුන්වන ආධුනිකම වෛද්‍යවරියන් ඉතා වෙහෙස මහන්සියෙන් ඔවුන්ගේ කටයුතු සිදුකරන බව පෙනේ. හෙද හා හෙදියන්ද ඔවුන්ගේ කටයුතු වෙහෙස මහන්සියෙන් සිදුකරන බව පෙනේ. එහෙත් එම මහන්සියේ ප්‍රතිඵල මේ ආකාරයට රෝගීන් පීඩාවට පත්කරන එකක් බවට පත්වන්නේ ඉහළ සිට පහළටත්, පහළ සිට ඉහළටත් එසේ කරන කැපකිරීම් අන්තර් සම්බන්ධයෙන් යුතුව නොපවතින නිසාය. ප්‍රශ්නය පැන නඟින්නේ අප භාවිතයට සුළු සේවකයන් ලෙස හඳුන්වන අනෙකුත් කාර්ය මණ්ඩලය සම්බන්ධයෙනි. ඔවුන් එම වාට්ටුවල සේවයේදී කාගේ අධීක්ෂණයට ලක්වනවාද යන්න ප්‍රශ්නයකි.
කොළඹ ජාතික රෝහලේ නියෝජ්‍ය අධ්‍යක්ෂ වෛද්‍ය රුක්ෂාන් බෙල්ලන ලියුම්කරුට මීට කාලයකට පෙර කියා ඇති පරිදි කොළඹ ජාතික රෝහලේ ඇඳන් සංඛ්‍යාවට සමාන සුළු සේවකයන් ලෙස හඳුන්වන පිරිසක් සිටිති. ඔහු මාහට එසේ කීවේ මීට ටික කලකට පෙර මා දන්නා හඳුනන රෝගියකු ළඟ පුද්ගලයකු නැවැත්වීම සඳහා කළ ඉල්ලීමකදීය. ඔහු එහිදී කීවේ රෝගීන් ළඟ බාහිර පුද්ගලයින් නැවැත්වීමට අවස්ථාව ලබාදීම ඒ වනවිට නවත්වා ඇති බවත්, එම කටයුතු වෙනුවෙන් වැටුප් ලබන සේවකයන් සිටින බවත් හා එම සේවකයන් ඒ සඳහා යොමුකර ඇති බවත්ය. එසේ නම් ආහාර පිසීම, ඇඳුම් පිරිසිඳු කිරීම හා අනෙකුත් අත්‍යවශ්‍ය කටයුතු සඳහා යොමු කරන ලද රෝහල් සේවකයන් සංඛ්‍යාවක් ඉවත් කළ විට, කොළඹ ජාතික රෝහලේ බාහිර රෝගී අංශයට මෙන්ම වාට්ටු සඳහාද ඇඳන් ගණනට නොවුණත් විශාල සුළු සේවකයන් පිරිසක් රාජකාරි සඳහා සිටිය යුතුය. එහෙත් ඇත්ත තත්වය වන්නේ එසේ නොමැති බවයි.
එම සුළු සේවකයන් රාජකාරි ඉටුනොකර රාජකාරී වේලාවේදී ත්‍රීවීල් පැදවීම ආදි වෙනත් කටයුතුවල යෙදෙන බවට වෛද්‍ය බෙල්ලන පසු අවස්ථාවක ප්‍රසිද්ධියේ චෝදනා කළ අතර ඉන්පසු ඔහුට විරුද්ධව සුළු සේවක විරෝධයක් පැනනැඟුණි.
නේවාසික ප්‍රතිකාර ලබා රෝහලෙන් ආ පසු කකුල් ඉදිමී ඇවිදින්නට නොහැකි පසු සංකූලතා හේතුවෙන් නැවත දින කිහිපයකින් මම කොළඹ ජාතික රෝහලේ බාහිර රෝගී අංශයට යොමු වූයෙමි. චීන රජයේ පරිත්‍යාගයේ නූතනත්වයට කිසිසේත්ම නොගැළපෙන යකඩ බට, තහඩු හා ලීවලින් දේශීය වශයෙන් සාදන ලද, පිටුපස රෝද දෙකකින් පමණක් සමන්විත රෝද පුටු එහි ඇතුල්වන ස්ථානයේ තිබුණි. සේවකයෝද එහි සිටියෝය. ඔවුන් ඇවිදීමට බැරිව එන රෝගියෙකු අවශ්‍ය ස්ථානවලට රැගෙන යන්නේ නැත. මා රැගෙන යන්නට ඉන් එකක් දෙන ලෙස අප ඉල්ලීමක් කළ අතර නැවත එම ස්ථානයටම රැගෙන විත් තබන ලෙස දැනුම් දෙමින් ඉන් එකක් ලබා දුන්නේය.
එම රෝද පුටු රෝගියකුට යෑම බිය උපදවන්නකි. මන්ද එහි ඉදිරි රෝද දෙකක් නැති නිසා තල්ලුකර ගෙන යෑමක් වෙනුවට විශාල පසුපස රෝද දෙකෙන් රෝගියා රැගෙන යෑමට නම් රැගෙන යන්නාගේ අත්ල දෙසට රෝගියා ඇලකරගෙන යෑමට සිදුවන නිසාය. එහිදී රෝගියාට සිතෙන්නේ ඔහු පසුපසට වැටේදෝ යන්නය. මෙසේ මා රැගෙන විදුලි සෝපානයේ යන අතරේදී මා රැගෙන ගිය අය රෝහල් සේවකයන් විවේචනය කරමින් කීවේ ඇවිදින්න බැරි ලෙඩෙකුවත් ඔවුන් රැගෙන යන්නේ නැති බවයි. එම අවස්ථාවේදී තවත් සුළු සේවකයන් එම සෝපානයේ සිටි අතර මා වෛද්‍යවරයාට පෙන්වා ආපසු එන විටත් එම අදහස් ප්‍රකාශ කිරීම් රෝද පුටු අසල සිටි සේවකයන්ට සැලකර තිබුණි. මා සමඟ ගිය දෙදෙනා මට නියම කර තිබූ බෙහෙත් ගෙන ඒමට ගිය අතරතුර එම රෝහල් සේවකයන්ගෙන් එක් අයකු ඉතාමත් චණ්ඩි ලීලාවෙන් අනෙක් සේවකයාට මා පෙන්වමින් කීවේ ඒ ආකාරයෙන් කියා ඇත්තේ මා රැගෙන ගිය අය බවත්, රෝද පුටුවලින් රෝගීන් රැගෙන යෑමේ රාජකාරියක් ඔවුන්ට නොමැති බවත්, ඔවුන් රැගෙන යන්නේ නේවාසිකව ප්‍රතිකාර ලැබීමට නියමිත රෝගීන් පමණක් බවත්ය. ‘උන් ආවාම හොඳට කියපන් යැයි කියමින් හා ඕනෑනම් රෝහල් අධ්‍යක්ෂට පැමිණිලි කරන්න කියපන්’ යැයි කියමින් ඔහු වහසි බස් දෙඩෙව්වේය. ඒ අතර ඔහු සමඟ සිටි අනෙක් සේවකයා මා අසලට විත් එම කරුණුම ඊට වඩා අඩු ස්වරයකින් මට කියන්නට වූ අතර එහිදී මා අසා සිටියේ ඇවිදින්නට බැරි රෝගියකු එසේ නම් යන්නේ කෙසේද යන්නයි. ඔහුගේ පිළිතුර වූයේ ඒ සඳහා එම ගොඩනැඟිල්ල එළියේ හෙදියක සිටින බවත්, ඇයට තමන් වාර්තා කර රෝද පුටුවක් ලබාගත යුතු බවත්ය. එවැනි හෙදියක රෝහල් ගොඩනැගිල්ලට ඇතුළු වන ස්ථානයේ නැති බව මා ප්‍රකාශ කළ විට හා ඇය සිටින්නේ කොහේද යන්න මා අසා සිටි විට ඒ සඳහා පිළිතුරක් නොදී ඔහු ඉවතට ගියේය.
කෙසේ වෙතත් මෙම සටහන ලියන දින ප්‍රවෘත්ති වාර්තාවක දැක ගන්නට ලැබුණේ රජයේ රෝහල් උපස්ථායක සේවාව මින් ඉදිරියට එම සේවයට ගෞරවයක් ලෙස සාත්තු සේවක (ජ්රුටසඩැර) ලෙස ජාත්‍යන්තර මට්ටමේ පිළිගැනීමක් දක්වා නාම වෙනස්කරණයකට ලක්කරන බවත්, ඒ අනුව නිල ඇඳුමද වෙනස් කර එහිද ඊට අදාළ නම සහිත ලාංඡනයක් ඇතුළත් කරන බවයි.
පෞද්ගලික වෛද්‍ය සේවය ලබාගැනීමට හැකියාවක් නැති රෝගීන් වශයෙන් රජයේ රෝහල්වලින් මා ඇතුළු රෝගීන් බලාපොරොත්තුව වන්නේ නිසි ප්‍රතිකාර හා සත්කාර බිඳ වැටීමකින් තොරව ලබා ගැනීමයි. රජය මහජනතාවගෙන් ලබා ගන්නා බදු මුදල්වලින් රටේ රජයේ සෞඛ්‍ය සේවය සඳහා වෙන්කරන මුදල් ප්‍රමාණය වැඩි කරන්නේ ඒවායේ තත්වය මේ ආකාරයෙන් පවත්වාගෙන යන්නට නොවන බව පැහැදිලිය.
ඒ නිසා සිදුවිය යුත්තේ මෙවැනි අන්තර් සම්බන්ධයක් නැති. සම්බන්ධීකරණයක් නැති, වගකීමකට බැඳී නැති හා සුපරීක්ෂණයකට ලක්නොවන රෝහල් ප්‍රතිකාර තුළ සිදුවන කටයුතු සම්බන්ධයෙන් සොයා බලා ඒවා රෝගීන්ගේ හිතසුව පිණිස ඉහළ සිට පහළටත්, පහළ සිට ඉහළටත් බිඳ නොවැටෙන පරිදි සකස් කිරීමට කටයුතු කිරීමය. එසේ නොමැතිව සෞඛ්‍ය සඳහා කොතරම් වැඩි මුදලක් වෙන්කළ මෙම තත්වයේ වෙනසක් ඇති වන්නේ නැත.
ඒ නිසා මෙම පෞද්ගලික අත්දැකීමේ පොදු අවධානය සෞඛ්‍ය ඇමති නලින්ද ජයතිස්ස වෙතයි.
