සුන්දර ස්ථානයක මඳක් නතර වී පරිසරය සමඟ මුහුවන්නට ඇති කැමැත්ත අප රැගෙන එන ජානමය ලක්ෂණයකි- මේ තරගකාරී ලෝකය තුළ අතරමං වී සිටින මිනිසුන් පරිසරය සමඟ කරන ගනුදෙනුවට අදාළ ජාන සටහන මේ වන විට හෙමින් සීරුවේ මැකී යන බව පෙනේ. තනිවම කඳු තරණය කරමින්, වනාන්තරවල සැරිසරමින් මේ ස්වභාව සුන්දරත්වය විඳින පුද්ගලයන් කිහිපදෙනෙකු ඉඳහිට තවමත් අපට හමුවේ- එහෙත් කාන්තාවක ලෙස තනිවම මේ ආකාරයට සංචාරය කිරීම අපට නුහුරු නුපුරුදු දෙයකි. “ෆ්ලයිං මී” නම් යූටියුබ් නාලිකාව හරහා තමා විඳින පරිසර සුන්දරත්වය අන් අය සමඟත් බෙදා ගනිමින් සිටින ඇය නමින් විශ්වනී අල්ගෙවත්තය- වෘත්තියෙන් ක්ෂුද්‍රජීවවේදිනියක වන ඇය තමා ලබා ගත් අත්දැකීම් අප හා මෙලෙස බෙදා ගත්තාය.
තනියම සංචාරය කිරීමේ අත්දැකීම මොන වගේද?
හරිම සාමකාමී, නිදහස් අත්දැකීමක්. මම මේ වෙද්දී ඇවිදලාම මුණගැහුණු යාළුවො එක්කත් ගමන් යනවා. නමුත් ඒකයි, තනියම සංචාරය කරනවා කියන එකයි ගොඩක් වෙනස් අත්දැකීම් දෙකක්. කන්දක් නගිද්දි යාළුවෝ පහක් හිටියොත් එතැන අදහස් පහක් තියෙනවා. එක්කෙනෙක් කැමතියි කන්ද උඩට ගිහින් දර්ශනය බලන්න. තව කෙනෙක් කැමතියි පුළුවන් තරම් ඉක්මනින් එතෙන්ට යන්න. තව කෙනෙක් කැමතියි ගමන යද්දී රස දේවල් උයාගෙන කන්න. අදහස් ගොඩක එකතුවක් වගේම සමඟිය, එකමුතුකම, ඉවසීම තියාගෙන යන ගමනක් තමයි ඒක.
තනියම ගමනක් යද්දී ඉන්නේ මම කියන සාධකය විතරයි. මගේ ආසාවල්, මම කරන්න කැමති දේවල් එතැනදී කරන්න පුළුවන්- මම තනියම ගිහින් කරන්නේ යම් ඉලක්ක සම්පූර්ණ කිරිල්ලක්ම නොවෙයි. මම එකම ස්ථානවලට දෙතුන් වතාවක් ගිහින් තියෙනවා- මට අවශ්‍ය මේ ගහ කොළ සමඟ සමපාත වෙන්න.ඒ වගේ තැනකට ගිහින් හුස්මක් ගනිද්දී ඒ දැනෙන සැනසීම, හිස්බව විඳින්න ලැබෙන එක තමයි තනියම ඇවිදින එකේ තියෙන තෘප්තිය.
යන තැන් ගැන කලින්ම තීරණය කරනවාද? ගියාට පස්සේ සිද්දවෙන දේ ගැන කිව්වොත්-..
මුල් කාලයේ ඉඳන්ම මම ඇවිද්දේ ගමනාන්තයක් සැලසුම් කරගෙන නෙවෙයි. මට හිතුණා මම යනවා වගේ පිළිවෙතක් තමයි මට තියෙන්නේ- ඒත් සැලසුම් කරගෙන ගමනක් යනවා නම් ඒකටත් අදාළ යම් ක්‍රියාවලියක් තියෙනවා.මුලින්ම මම යන ගමන තීරණය කරනවා- ඒ තැනට අදාළ රූපරාමු වගේ තියෙනවා නම් ඒවා නරඹනවා. ඊට අමතරම ගූගල් මැප් සහ ගූගල් අර්ත් යන යෙදුම්වලින් මම ස්ථානය නිරීක්ෂණය කරනවා. මේ අධ්‍යයනය පෙර සැලසුමක් ඇතුව යන ගමන්වලට වගේම එහෙම නැතුව යන සංචාරවලටත් ලොකු පහසුවක් වෙනවා. මොන විදිහේ ආපදාවන් එයිද කියන අවබෝධයක් මට මේ හරහා ලබා ගන්න පුළුවන් වෙනවා- ඉලෙක්ට්‍රොනික උපාංග ක්‍රියාවිරහිත වුණත් මගෙ ඔළුවෙන් ඒ ගමනාන්තයට යෑමට හැකි වන අයුරින්ම මම සිතියම අධ්‍යයනය කරල තමයි යන්නේ.
සංචාරය කිරීමට අවශ්‍ය උපකරණ සියල්ලම වගේ මේ වෙද්දි මට තියෙනවා- කූඩාරම, කෑම පිසීමට අවශ්‍ය උපකරණ වගේ දේවල් මම අරන් යනවා- ගමන අනුව තමයි හදන කෑම ජාති තීරණය වෙන්නේ- ලේසියෙන් ගිහින් එන්න පුළුවන් ගමනක් නම් බත් උයනවා- දවස් තුන හතරක් කැළේ ඇතුළෙන් යන ගමනක් නම් මම ගොඩක් වෙලාවට ගෙනයන දෙයක් තමයි ශීතකළ රොටි- එහෙම කෑමක් කෑවාට පස්සේ බඩත් පිරෙනවා, බර අඩු නිසා ගෙනයන්නත් පහසුයි, රත් කර ගන්න ලොකු මහන්සියක් වෙන්නෙත් නැහැ- මට කොහේ ගියත් කිරි එකක් අවශ්‍ය වෙනවා- මේ ගමන්වලදී දවසම කෙසෙල් ගෙඩියකිනුයි, රොටියකනුයි පිරිමහ ගත්ත වාර තියෙනවා- කෑම ගොඩාක් කෑවොත් කඳු නගින්න අපහසු වෙන්නත් පුළුවන් නිසා බඩගින්නට විතරක් කාලා අවශ්‍ය ශක්තිය ලබාගෙන යාම තමයි කරන්නේ-
ඒ ක්‍රියාවලිය ගැන මීට කලින් ඉඳන්ම දැනගෙන හිටියාද?
මෙහෙම තනියෙන් ගමන් යන්න පෙර මේ කිසිම දැනීමක් මට තිබුණේ නැහැ. කූඩාරමක් සවිකර ගන්න ආකාරය තියා එහි තිබෙන උපාංග ටික පිළිබඳව වත් අවබෝධයක් තිබුණේ නැහැ. මම මුලින්ම කූඩාරමක් අරගෙන කන්දක් නැග්ගේ නාරංගලට- කූඩාරම සවි කරන්න බලද්දි පොළොවට සවි කරන කම්බි කූරු ගෙනත් නැහැ. එදත් මට ඉන්න වුණේ වෙන ළමයි පිරිසකගේ කූඩාරමක- ඒ විදිහට පියවරෙන් පියවර දැනුම එකතු කර ගෙන තමයි ගමන් යන්නේ. දැනටත් දවසින් දවස අලුත් දේවල් ඉගෙන ගනිමින්, එකතු කර ගනිමින් තමයි ගමන් යන්නේ.
ගැහැනු ළමයෙක් විදිහට බයක් දැනිලාම නැද්ද?
පටන් ගනිද්දී මට බයක් දැනුණේ නැහැ- මොකද මම කරන්නේ මම කැමතිම දෙයක්. බය වුණොත් කරන දෙයින් මම හොයන සැනසීම ලබාගන්න බැරිවෙනවා. බය අපේ හිතට එන්නේ අවසාන මොහොතෙදි.බය එන්න කලින් පියවර කිහිපයක් තියෙනවා. අපි කරන දෙය පිළිබඳ විශ්වාසය ඇති වෙන්න ඕනෑ. ඒ විශ්වාසය නැත්නම් මම අඩියක්වත් තියන්නේ නෑ. විශ්වාසයෙන් හා සිහියෙන් යන නිසා මගේ ගමනට බය පැමිණෙන්නේ හරිම අඩුවෙන්. එක පාරක් මම නමුණුකුල කන්දට නැන්ගා. වෙලාව හවස පහට වගේ ඇති- ඒ වෙලාවේ ඒ කන්ද උඩ හිටියේ මම විතරයි. කන්දෙන් පහළට බහින්න වෙලාවක් තිබුණේත් නැති නිසා මම කූඩාරමක් හදාගෙන එතැන ඉන්නවා- එතැනට ගොඩක් වෙලාවට කැලෑ හරක් එනවා. කූඩාරම හරක් වට කරගෙන ඉන්නවා වගේ හැඟීමක් ඇවිත් මම බයවුණා- ඒක තමයි මම බයවුණු එකම වතාව. ඒත් එදා මම බයවෙලා තිබුණේ බොරුවට. එදා හරක් ඉඳලා නෑ- කූඩාරමේ රෙදි හුළඟට ඇතිල්ලෙන සද්දෙට තමයි බයවෙලා තියෙන්නේ.
වංගෙඩිගල ගිය ගමනකදී කූඩාරම ඇතුළේ ඉද්දී මට තේරුණා කූඩාරමෙන් එළියේ කොටියෙක් ඉන්නවා කියලා. මම එදා කොටියා මාව කෑවොත් කයි, නැත්නම් නෑ කියන එක භාරගෙන මම පැය භාගයක් වගේ වෙලාවක් කිසිම කලබලයක් නොකර හිටියා- ඒ කාලය පුරාවටම මට අර සතාගේ ශබ්දයත් ඇහුණා. මගේ සන්සුන්භාවයත් නිසාමද මන්දා ඒ සතාත් සන්සුන් වෙලා එතැනින් ගියා- ඒක නිසා අපි අපිවම පිටිපස්සට ඇදලා ගන්න සාධකයක් විදිහට තමයි බය මම දකින්නේ-
සංචාරය කරද්දී විවිධාකාරයේ මිනිස්සු මුණගැහිලා ඇති.
අපි හිතන්නේ මිනිස්සු හරි නරකයි, හැමවෙලේම අපිට වෙන කෙනෙක්ගෙන් කරදරයක් වෙයි කියලා. ඒත් ගොඩාක් මිනිස්සු හරිම හොඳයි. මිනිසුන්ට අපි දක්වන ප්‍රතිචාරය මත අපිට දක්වන ප්‍රතිචාරය වෙනස් වෙනවා. ගැරඬිඇල්ල යද්දී මුණගැහුණු බණ්ඩා මාමා සුවිශේෂ චරිතයක්. මාමා කන්ද නගින්න කලින් මගෙ දූරකථන අංකය ඉල්ලාගත්තා. මම කන්ද නගිනවා පහළ ඉඳන් බලාගෙන ඉඳලා, මම කන්දේ වැරදි පාරක යනවා දැක්ක ගමන් මට කිව්වා යන්න ඕනෑ ඔය පැත්තට නෙවෙයි අනෙක් පැත්තට කියලා- මට එච්චර දුරක් පෙනුණේ නෑ. මට විතරක් නෙවෙයි එන සංචාරකයෝ හැමෝටම කිසිම දෙයක් බලාපොරොත්තු නොවී හිතේ තියෙන අවංක, අව්‍යාජභාවයෙන්ම ඒ මිනිස්සු ඒ දේවල් කරන්නේ.මම නකල්ස් යද්දී මුණගැහුණු වචනයෙන් විස්තර කරන්න බැරි තරම් නිර්ලෝභී මනුස්සයෙක් තමයි මහතුන් මිමා. මම වතාවක් කිසිම සැලසුමක් නැතුව දෙණියායට යනවා. දෙණියායට යද්දි හවස තුන හමාරට විතර ඇති- මට ආපහු එදාම ගෙදර එන්නත් ඕනෑ. එතැන පොඩි තේ කඩයක් කරන සහෝදරියෙකුගෙන් ඇහුවාම කිව්වා බස්එක තියෙන්නේ රෑ දොළහට කියලා. මාව බස්එක එනකන් තනියෙන් තියන්න බෑ කියලා ඒ අක්කා මාව එක්කන් ගියා ගමේ ටිකක් වැදගත් කියලා සම්මත නිවසකට. වැදගත් කියලා තීරණය කරලා තිබුණේ ඒ ගෙදර ගැහැනු ළමයි තුන් දෙනෙක් හිටිය නිසා. ඒ ගෙදර මිනිස්සු මාව එදාමයි දැක්කේ- මාව ගෙදරට කතා කරලා, මට කන්න දීලා, බස්එක එනකන් නිදාගන්න දීලා, ඒ ගෙදර මාමා මාව බස්එක එන තැනටම එක්ක ඇවිත් බස් එක යනකනුත් බලාගෙන ඉඳලා තමයි ගියේ. හැම ගමනකදිම මට මේ වගේ මිනිස්සු ගොඩක් මුණගැහිලා තියෙනවා- හැම තිස්සෙම මෙහෙම ආගන්තුකයෙක් හම්බවෙන එක, ඒ අය සමඟ කතාබහ කරන එක, ජීවන අත්දැකීම් බෙදාගන්න එක හරි සුන්දර අත්දැකීමක්.
මෙහෙම යහපත් මිනිසුන්ගේ ආශ්‍රය ලැබෙන නිසාම මේ ගමන් යද්දී සිද්ධ වුණු අනතුරු, කරදර, බාධක එහෙමත් අඩු ඇති
ගමන්වලදී තවමත් ලොකු අනතුරු, කරදර සිද්ද වෙලාම නෑ. කොටියෝ, අලි වගේ සත්තු ළඟපාතම ඉන්නවා වගේ දැනිලා තිබුණාට සතුන්ගෙනුත් එහෙම අනතුරක් තවම වෙලා නැහැ. මම හරිහැටි විශ්වාසයක් නොමැති ගමන් යන්නේ නැති නිසා අනතුරු වෙලා නැහැ.
ඔබ අවාරේ සිරිපා වන්දනා කරලා තියෙනවා- ඒක මොන විදිහේ අත්දැකීමක්ද?
සිරිපා වන්දනාව ආගමික පසුබිමක් සමඟ බැඳුණු දෙයක්. ඒත් මම දකින දෙයක් තමයි සිරිපා වන්දනාව තුළින් සෑහෙන ලොකු පරිසර විනාශයක් සිද්දවෙනවා- බැතිමතුන්ගෙන් පරිසරයට කුණු බැහැර කිරීම වැනි හානි බොහෝමයක් සිද්දවෙනවා. මට සිරිපාදය කියන්නේ වන්දනා භූමියක් විතරක් නෙවෙයි පරිසර පද්ධතියක්. ඔය යන පාරේ දෙපැත්තේ කැලෑවකට ඔළුව දාලා බැලුවොත් තේරෙයි මේක කොච්චර සුවිශේෂ පරිසර පද්ධතියක්ද කියලා. මේ පරිසර පද්ධතියේ තිබෙන ලස්සන, නිස්කලංකබව විඳින්න කැමති නිසාම තමයි මම අවාරේ යන්න කැමති. වාරයේත් ඒ සුන්දරත්වය තිබුණත් ඊට උඩින් කෑකෝ ගහන නඩ, බොරු අටෝප විච්චූර්ණ, මිනිස් ක්‍රියාකාරකම් වැඩි වෙන නිසා ඒක අඩු වෙනවා. අවාරයේ සිරිපාදේ යන එක වන්දනා ගමනකටත් වඩා පරිසර චාරිකාවක්.
මෙහෙම සංචාරය කරන එක සමාජ ජාල මාධ්‍යවලට මුදාහරින්න ඕනෑ කියලා හිතුණේ ඇයි?
මුලින්ම ඒ යන ගමන් ඡායාරූපගත කරලා, වීඩියෝගත කරලා මගේ ගෙදර අයට පෙන්වනවා. එයාලා තමයි මට කිව්වේ යන එන තැන්වල ලස්සන තව කෙනෙක්ට බලන්න පුළුවන් වෙන්න ක්‍රමයක් හදන්න කියලා. ඒකත් එක්ක තමයි “ෆ්ලයිං මී” කියන යූටියුබ් ගිණුම හරහා හා අනෙකුත් සමාජ මාධ්‍ය ජාලවලට දාන්න පටන් ගත්තේ. සමාජ මාධ්‍යවල දාන්න පටන් ගත්තාට පස්සේ මිනිස්සු සෑහෙන සුළු කාලයකින් ඒ දේවල් ආදරයෙන් වැළඳ ගත්තා.ඒ වීඩියෝවල තිබුණේ හරිම නිස්කලංක නිවීමක්. කොයිම වෙලාවකවත් ඒවා මුදාහැරියේ මට ජනප්‍රිය වෙන්න නෙවෙයි. මට තිබුණේ අරමුණු දෙකයි. එකක් ලංකාව ඇතුළේ ගැහැනු ළමයි හිරවෙලා, තද වෙලා ඉන්න පීඩනය මුදාහරින්න මාර්ග තියෙනවා කියලා පෙන්වන්න. ඕනෑකමක් තියෙනවා නම් තමන්ගේ මනස නිදහස් කර ගන්න තමන්ටම පුළුවන්කමක් තියෙනවා කියලා පෙන්වන්න ඕනෑ වුණා. ගොඩාක් ගැහැනු ළමයි ඒ දේ තේරුම් ගත්ත බව මට තේරුණා- මට ඕනෑ වුණ අනෙක් දේ තමයි. පරිසරය හරි ආකාරව විඳින්නේ කොහොමද, පරිසරයට ආදරය කරන්නේ කොහොමද, පරිසරය රකිමින් විඳින්නේ කොහොමද කියන සංකල්පය මිනිස්සු අතරට ගෙනියන්න.
ඔබ වෘත්තියෙන් ක්ෂුද්‍රජීවවේදිනියක්. අයාලේ නිදහස හොයාගෙන යන්නට පෙර තමන්ගේ පාදම ශක්තිමත් කරගෙන එයට යොමුවීම මොනතරම් වැදගත්ද?
තමුන්ගේ ජීවිතයේ වගකීම තියෙන්නේ සම්පූර්ණයෙන්ම තමන්ගේ අතේ- ඒ වගකීම වෙන කෙනෙක්ට පවරලා මට ඕනෑ විනෝද වෙන්න විතරයි කියලා හිතන තැනකට මනුස්සයෙක් එනවා නම් ඒ අයට ඒකේ ප්‍රතිවිපාක ලැබෙන්න ඕනෑ. ඉගෙනගෙන, රැකියාවක නිරත වෙලා උපයන දෙයින් මම විනෝද වෙනවා කියන තැන නෙවෙයි මම ඉන්නේ- මට තිබෙනවා යම් වගකීම් කොටසක්. අපි සමාජයක් සමඟ බැඳිලා ජීවත් වෙන ජීවීන් කොට්ඨාසයක්. මේ විනෝදාංශය මම රැකියාවේ වැඩවලට බාධාවක් කර ගන්නවා නම් මම ඒ වගකීම නිවැරදිව ඉෂ්ඨ නොකරන පුද්ගලයෙක් බවට පත් වෙනවා.මම නිවාඩු දවසට තමයි මම මෙහෙම ගමන් යන්නේ. කන්දක් උඩ ඉද්දී වුණත් මගේ රැකියා ස්ථානයෙන් ඇමතුමක් ආවොත් ඒකට පිළිතුරු දීලා මගෙන් අවශ්‍ය දේ කරනවා. ඒ වගේම, දෙයක් දැක්ක ගමන් ඒක කරන්න යන්න එපා. ඒ පුද්ගලයා එතැනට එන්න ගත්ත උත්සාහය ගැන අවබෝධයක් අරගෙන එයින් යම් ආභාසයක් ලබා ගන්න. මම ඇවිදින එක දැකලා ඒක ඔබේ අභිප්‍රේරණය කරගන්න එපා- මම මෙතැනට එන්න ඉගෙනගෙන, රැකියාවක් කරලා මගේ පාදම ශක්තිමත් කර ගත්තේ කොහොමද, අන්න ඒ ක්‍රියාවලියෙන් ආභාසය ලබාගැනීම තමයි සුදුසුම දෙය.
ඔබ ඔබම වෙලා ජීවත් වෙන්න කැමතියි- නමුත් විවාහය, රැකියාව වගේ දේවල්වල තමන්ගේ ජීවිතය හිරකර ගෙන ඉන්න මිනිස්සු ගොඩක් අපි දකිනවා.
මිනිස්සු හැමවෙලේම උත්සාහ කරන්නේ තමුන්ව පාලනය කරගැනීමට වඩා තමුන්ගේ ඉදිරියේ ඉන්න අයව පාලනය කරන්න. විවාහයකදී වුණත් වෙන්නේ ඒ විදිහට තමා. තමන්ව මරා දාලා අපි නොවන කෙනෙක්ව අපි නඩත්තු කරනවා. අපි ඉස්සරහ ඉන්න මනුස්සයවත් අපි අපිට ඕනෑ විදිහට නඩත්තු කරන්න උත්සාහ කරනවා. මිනිස්සු හිර වෙනවා කියන තැනට යන්නේ ඔය හේතු නිසා. අපි වෙන චරිතයක් නඩත්තු නොකර තමන් වෙලා ජීවත් වීමට පුළුවන් නම් මම හිතනවා එහෙම මිනිස්සු හිරවෙන්නේ නෑ කියලා. එයට අවශ්‍ය හරි වේලාවකදී හරි අවස්ථාවේදී තමන්ගේ ජීවිතයේ සුළු වෙනස් කිරීමක් පමණයි.
- රන්දිමාල් වික්‍රමරත්න
