ජාතික ජන බලවේග ආණ්ඩුවේ වැඩ කටයුතු, ආණ්ඩුවෙන් කෙරෙන නොකෙරන දේ පිළිබඳව දැඩි විවේචනාත්මක මහජන සාකච්ඡාවක් පසුගිය මාස දෙක පමණ කාලය තුළ සිදුවී තිබේ. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආණ්ඩුකරණය පැත්තෙන් බලන විට එය නරක දෙයක් නොවේ. හොඳ දෙයකි. මනා ලෙස ක්‍රියාත්මක වන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමයක් පවතින සමාජයක එක් විශේෂ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ගුණාංගයක් වන්නේ රට වෙනුවෙන් තීරණ ගන්නා ප්‍රධාන බලවේගය වන ආණ්ඩුව තමන්ගේ තීරණ, ක්‍රියාමාර්ග මෙන්ම නොකරන දේත් පිළිබඳ මහජනතාවට වගවීමයි. ලංකාවේ දේශපාලන සාකච්ඡා තුළ පසුගිය අවුරුදු කිහිපය තුළ ඉතා සුලබව භාවිත කරන ලද සංකල්පයක් වූයේද ‘ආණ්ඩුවේ වගවීම’ යන්නයි. විරුද්ධ පක්‍ෂයේ සිටින කාලයේදී ජාතික ජනබලය බලයේ සිටි ආණ්ඩුවලින් වගවීම සහ වගකීම තදින්ම ඉල්ලා සිටි දේශපාලන කණ්ඩායමද විය. ආණ්ඩු බලය හිමි සහ ක්‍රියාත්මක කරන බලවේගය බවට පත්වීමෙන් පසු, විරුද්ධ පක්‍ෂ, ජනමාධ්‍ය, දේශපාලන සතුරන් මෙන්ම විවේචකයන්ද ආණ්ඩුවට තදින්ම බල කරන බව පෙනෙන්නේ, වග වීම සහ වගකීම යන බැඳීම් දෙකටම ගරුකරන ලෙසය. මෙය ආණ්ඩුවේ සිටින සමහර මැති ඇමතිවරුන්ට අප්‍රසන්න කරදරයක් ලෙසින්ද පෙනෙන්නට පුළුවන. එහෙත් ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ හැටි එසේය’ යන්න පිළිගැනීම, ආණ්ඩුවේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සෞඛ්‍යයට අත්‍යවශ්‍යය.
පසුගිය සති කිහිපය තුළ එලෙස විවාදාත්මක වු කරුණු කිහිපයක් ගැන, එම විවාද මොහොතවල්වලින් එළියට බැස ආපසු හැරී බැලීම ආණ්ඩුව පැත්තෙන්ද, ආණ්ඩුවේ අසාර්ථක වීම අපේක්‍ෂා නොකරන මා වැනි පුරවැසියන්ටද ප්‍රයෝජනවත් ව්‍යායාමයක් වනු ඇත. ඒ සඳහා උත්සාහයක් ගැනීම මේ ලිපියේ අරමුණයි.
අවසන් නැති සහල් ප්‍රශ්නය
පළමුවැනි කරුණ, තවමත් අවසන් වී නැති සහල් ප්‍රශ්නයයි. සහල් හිඟය කැකුළු සහල් හිඟය බවට දැන් ලඝුවී තිබෙන බවද පෙනේ. ළඟදී සුපර්මාකට් එකට ගිය විට, එහි හාල් එළවළු අංශයේ සිටි තරුණ සේවිකාවක උපහාසාත්මක සිනාවක් සහිතව කීවේ, ‘දැන් ඉතින් හාලුත් නෑ, පොලුත් නෑ, සීනිත් නෑ’ කියාය. සීනි, හාල්, පොල් යන භාණ්ඩ තුනම එම වෙළෙඳසැලේ තිබෙන බව මා ඇයට කී විට, ඇය කීවේ, ‘සුදු හාල්නෙ තියෙන්නෙ. කැකුළු හාල් නෑනේ’ කියාය. ඉන් පසුව මම ඇයට කියා සීනි කිලෝවක්ද කිරා ගත්තෙමි. ඇගේ මේ ප්‍රකාශයට අර්ථකථන දෙකක් දිය හැකි බව මට පෙනිණ. පළමුවැන්න, ඇය සජබය හෝ විරුද්ධ පක්‍ෂයක ප්‍රචාරිකාවක යන්නයි. දෙවැන්න, ඊට වෙනස් එකකි. ‘මේ ආණ්ඩුව ආව විතරයි. හාලුත් නෑ. පොලුත් නෑ. සීනිත් නෑ. එල්බෝඩ්කාරයො ආණ්ඩු කරනකොට ඔහොම තමයි.’ යන විරුද්ධ පක්‍ෂ දේශපාලනඥයන්ද, සමාජ, මුද්‍රිත සහ විද්‍යුත් මාධ්‍යවලින්ද දිගින් දිගටම ගෙනයන නිෂේධනීය ප්‍රචාරවලින් මෙම වෙළඳ සේවිකාවගේ විඥානය කොතරම් හැඩගස්වා තිබේද යත්, ඇය යථාර්ථය ලෙස දකින්නේ, ඇසෙන් දැකිය හැකි දෙය නොව, මාධ්‍ය ප්‍රචාරවලින් ඇගේ සිතේ ගොඩනගා ඇති ව්‍යාජ යථාර්ථයයි. මෙය සමාජ මාධ්‍ය යුගයේ විශේෂයෙන් මතුවන අභියෝගයකි.
සහල් ප්‍රශ්නයේ, මා කලින් ලිපියකද මතුකළ, විශාල ගැටලුවක් තිබෙන බවත්, ඒ ගැන ප්‍රමාණවත් අවබෝධයක් ආණ්ඩුවේ ඇමතිවරුන් හා ප්‍රකාශකයන් විසින් අත්පත්කරගත යුතු බවත් පෙනේ. ඇමතිවරුන්ගේ ප්‍රකාශවලින් පෙනෙන්නේ, ඔවුන්ට තිබෙන්නේ සහල් හිඟයේ ගැටලුව පිළිබඳ ගම් මට්ටමේ දේශපාලන ක්‍රියාකාරිකයන්ව සිටියදී තිබුණ ‘ජනතාවාදී සටන්පාඨ’වලින් සැකසුණු දැනුම ඉක්මවා යාමේ අභියෝගය ඔවුන් ඉදිරියේ තිබෙන බවයි. එම ගැඹුරු දැනුම ලබාගත හැකි ඉතා හොඳ මූලාශ්‍ර කෘෂිකර්ම අමාත්‍යාංශයේත්, රජයේ විශ්වවිද්‍යාලවල කෘෂිකර්ම පීඨවලත් සිටිති. කෘෂිකාර්මික ආර්ථික විද්‍යාව පිළිබඳ ආචාර්ය උපාධි හිමි, සහල් නිෂ්පාදනයේ සිට සහල් වෙළඳපොළ දක්වා විශේෂඥයෝද ඔවුන් අතර සිටිති. මැතිවරණ රැස්වීම්වල කියූ දෙයට වඩා අලුත් සහ ගැඹුරු දෙයක් රටට කියන්නට නම් ආණ්ඩුවේ අදාළ ඇමතිවරුන් මෙම කෘෂිකාර්මික ආර්ථික විශේෂඥයන්ගේද සහාය ලබාගැනීම අත්‍යවශ්‍ය වී තිබේ. තමන් යටතේ ඇති දෙපාර්තමේන්තු සහ විශ්වවිද්‍යාලවල සිටින විෂය විශේෂඥයන් අමතක කිරීම, අතීතයේ ආණ්ඩුවලද ලක්‍ෂණයක් විය. ඔවුන් එම විශේෂඥයන්ට කළේ තමන්ගේ යටතේ වැටුපට වැඩකරන යටහත් පහත් නිලධාරීන් බවට පරිවර්තනය කිරීමයි. ජාජබ ආණ්ඩුවේ පිළිවෙත විය යුත්තේ එම විශේෂඥයන්ගේ දැනුමෙන්ද ඉගෙන ගැනීමයි. සහල් ප්‍රශ්නය ඇතුළු බරපතළ සමාජ ආර්ථික අභියෝගවලට විද්‍යාත්මක දැනුම මත පදනම් වූ විසඳුම් සොයායාමයි.
වඳුරන්, දඬුලේනුන්, මොනරුන් සහ වල්අලින්ගෙන් ගොවීන්ටත්, ගොවි පවුල්වලටත්, සාමාන්‍ය ජනතාවටත් මතුවී ඇති, බැලූ බැල්මට විසඳුම් නැති ප්‍රශ්නයත් දැන් ආණ්ඩුව මුහුණ දෙන සංකීර්ණ ප්‍රතිපත්ති අභියෝගයක් බවටද පරිවර්තනය වී තිබේ. වනසත්ව ජීවිතය, චර්යා රටාව, ජීවන රටාව පිළිබඳ විශේෂඥයන් වන සංරක්‍ෂණ සහ වනජීවී දෙපාර්තමේන්තුවලද, විශ්වවිද්‍යාලවල සත්ව විද්‍යා අංශවලද, පරිසර සංවිධානවලද සිටිති. ආණ්ඩුව ප්‍රමාද වී හෝ කළ යුතුව තිබෙන්නේ, ඒ පිළිබඳව විශේෂඥයන්ගේද ගොවි ජනතාවගේද දැනුම සහ විසඳුම් යෝජනා පිළිබඳ සාකච්ඡා මාලාවක් තුළින්, ප්‍රායෝගික, කල් පවත්නා සහ මානුෂවාදී විකල්ප මතුවීමට අවකාශය ලබාදීමයි. විෂය විශේෂඥයන්, ගොවි ජනතාව, දේශපාලනඥයන් සහ නිලධරතන්ත්‍රය යන පාර්ශ්ව හතරම එකතු කර සිදුවන සාකච්ඡාවක් ගොඩනැගීමේ හැකියාව තිබෙන්නේද ආණ්ඩුවටය. හැම සමාජ ප්‍රශ්නයකටම පාර්ශ්වකාර කණ්ඩායම් ගණනාවක් සිටිය හැකිය. ඒ සියල්ලන්ගේම අදහස්වලට සවන්දීම යහපත් ආණ්ඩුකරණ ලක්‍ෂණයකි.
‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ මතුකරන ගැටලු
අලුත් අවුරුද්ද ජනාධිපතිතුමා දියත් කළ ‘පිරිසිදු ලංකා’ යැයි සිංහලයෙන් කිවහැකි ‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ මෙහෙයුමද අලුත් ව්‍යායාමයකි. ආර්ථික අර්බුදය ඉදිරියේ, විදේශ විනිමය සොයාගන්නා ප්‍රධාන මාධ්‍යයක් ලෙස විදේශ සංචාරක ව්‍යාපාරය දියුණු කිරීමේ ආර්ථික අරමුණද ‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ ව්‍යාපෘතිය දියත් කිරීමට හේතු වූ බව අනුමාන කළ හැකිය. ලංකාවේ ‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ ව්‍යාපෘතිය, අඩු තරමින් ආසියාතික රටවල් දෙකක මීට පෙර ක්‍රියාත්මක කරන ලද ‘රට පිරිසිදු කිරීමේ’ දේශපාලන ව්‍යාපෘතිවලින් ආභාසය ලබා ඇති බව පෙනේ.
පළමුවැන්න, සිංගප්පූරුවේ අගමැති ලී ක්වාන් යු සාර්ථක ලෙස ක්‍රියාත්මක කළ පිරිසිදු කිරීමේ ව්‍යාපාරයයි. බුලත්විට කෑම, බුලත් කා ඇඟිල්ලේ හුණු පාරවල් පුටුවල, බිත්තිවල, තාප්පවල, විදුලි සෝපානවල ගෑම හා සෑම තැනම බුලත් කෙළ ගැසීම යන දුගී සහ කම්කරු ජනතාවගේ ‘අශීලාචාර පුරුදු’ නැවැත්වීම ඔවුන්ගේ ප්‍රධාන අරමුණක් විය. රාජ්‍ය බලය යොදාගෙන සාර්ථක වූ එම ව්‍යාපෘතියෙන් සිදුවුයේ සිංගප්පූරුව විදේශ ආයෝජකයන්ට ආකර්ෂණීය තැනක් බවට පත්කිරීමයි. ජනතාවගේ සෞඛ්‍යය ආරක්‍ෂා කිරීමද එහි අතුරු අරමුණක් විය.
දෙවැනි ආදර්ශය ලැබෙන්නේ අසල්වැසි ඉන්දියාවෙනි. එය අගමැති නරේන්ද්‍ර මෝදි තම පුද්ගලික ව්‍යායාමයක් ලෙස ක්‍රියාත්මක කළ ‘ස්වච්ඡ් භාරත් අභියාන්’ (‘ඉන්දියාව පිරිසිදු කිරීමේ ප්‍රයත්නය’) යන්නයි. එහි ප්‍රධාන ඉලක්කය වූයේ ඉන්දියාවේ විශේෂයෙන් දුගී ජනතාව අතර කාලයක් තිස්සේ තිබුණ විවෘතව එළිමහනේ මලමුත්‍ර පහකිරීමේ පුරුද්ද නැවැත්වීම සහ නගර, ගම්, ගේ දොර පිරිසිදුව තබාගැනීමට විශේෂයෙන් දුගී ජනතාව උනන්දු කරවීමයි. අමිතා භච්චන්, ශාරුක් ඛාන්, සචින් තෙන්දුල්කාර් වැනි ‘මහජන වීරයන්’ද පිරිවරාගෙන ඉතා වටිනා ඇඳුම් ඇඳ ඉදලක් අතට ගත් අගමැති මෝදි ස්වච්ඡ් භාරත් ව්‍යාපාරයට නායකත්වය දෙන පින්තූර එකල ඉන්දියානු ජනමාධ්‍යයේ ප්‍රමුඛත්වය දී පළකෙරිණ. නගරවල සහ ගම්වල ප්‍රසිද්ධ වැසිකිළි සෑදීමේ සහ වතුර සැපයීමේ ප්‍රයත්නද ඊට සමාන්තරව පටන් ගැනිණ. ඉන්දියාවේ විශාල ව්‍යාපාරික ධනකුවේරයන්ද, නාගරික මධ්‍යම පන්තියද, සිනමා නළු නිළියන්ද තම ව්‍යාපාරයට සම්බන්ධ කරගැනීමට අගමැති මෝදි අමතක නොකළේය.
මෙම පිරිසිදු කිරීමේ ව්‍යාපාර වෙතින් ඉගෙන ගත යුතු, ජනාධිපති දිසානායක මහතාගේද ක්‍ෂණික අවධානය යොමු විය යුතු සමාජීය කරුණක් තිබේ. එය නම් මෙවැනි ව්‍යාපාරවල ගොදුරු සහ වින්දිතයන් වන සමාජ ස්තරයක්ද තිබෙන බවයි. එම සමාජ ස්තරය නම් ග්‍රාමීය සහ විශේෂයෙන් නාගරික සමාජයේ ජීවත්වන දුගී, දුප්පත් සහ කම්කරු ජනතාවයි. ඉන්දියාවේ සෑම නගරයකම මලමූත්‍රවලින් ‘අපිරිසිදු’ සහ ‘සෞඛ්‍යයට හානිදායක ලෙස ‘විනාශ’ කිරීමේ චෝදනාවට ගොදුරුවන්නේ, ගම්වලින් නගරයට සංක්‍රමණය වී කම්කරුවන්ද, යාචකයන්ද වී සිටින පිරිමින්, ගැහැනුන් සහ කුඩා දරුවන්ය. ඔවුන් සංඛ්‍යාවෙන් දශලක්‍ෂ සංඛ්‍යාත පිරිස්ය. ගෝඨාභය රාජපක්‍ෂ යටතේ නාගරික සංවර්ධන අධිකාරිය තිබුණු අවධියේදී, මරදාන, දෙමටගොඩ, මෝදර, කොටහේන, කොම්පඤ්ඤ වීදිය ආදි කම්කරු පන්ති පවුල් ජීවත් වන ප්‍රදේශවලින් ඔවුන් ඉවත් කර, කොළඹ ‘ලස්සන’ කිරීමේ ව්‍යාපාරයේද ඍජු වින්දිතයෝ සිටියහ. ඔවුහු නම් දුප්පත් කම්කරු පන්ති පවුල්ය.
රටක් සහ නගර ‘පිරිසිදු’ කිරීමේ සහ ‘ලස්සන’ කිරීමේ රාජ්‍ය බලය උපයෝගි කරගෙන සිදුකරන ‘සෞන්දර්යවාදී’ ව්‍යාපෘතිවල පන්ති/සමාජීය සහ නිහඬ ප්‍රචණ්ඩ දේශපාලනයක්ද තිබෙන්නේය යන්න අපේ ජනාධිපතිතුමාගේත්, අමාත්‍ය මණ්ඩලයේත් සැලකිල්ල නොපමාව යොමු විය යුතු කරුණකි. කොළඹ ලස්සන කිරීමෙන් කොළඹ ජීවත්වන දුගී ජනතාවගේද සෞඛ්‍යය දියුණු වනු ඇත. ‘ලස්සන කොළඹක’ ජීවත්වීමෙන් ඔවුන්ද තෘප්තියට පත්වනු ඇත. එහෙත් එම ලස්සන කිරීමෙන් තම නිවාස, පාරම්පරික ගේදොර අහිමි වීම ගැන ඔවුන් අසරණභාවයට හා කෝපයට පත්වීම වැළැක්විය නොහැකි වනු ඇත. පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී තමන්ට පක්‍ෂව ඡන්දය දුන් කොළඹ වැසියන්ගෙන් බහුතරය වන්නේද මෙම පන්ති පසුබිම් සහිත දුගී ජනතාවයි. ඔවුන්ගේ ඉරණම, විදේශ සංචාරකයන් හා ආයෝජකයන්ද, දේශීය මධ්‍යම පන්තික හා ප්‍රභූ පන්තිකයන්ද සතුටු කිරීමේ ව්‍යාපෘතියක් නොවිය යුත්තේ ඒ නිසාය. එම ජනතාවට අයුක්තිය හා අසාධාරණය සිදු නොවන පරිදි තම ‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ ව්‍යාපෘතිය සැලසුම් කිරීම හා ක්‍රියාත්මක කිරීම වැදගත් වන්නේද එබැවිනි. ‘හැම ලස්සන හා පිරිසිදු කිරීමකම පන්ති දේශපාලනයක් තිබෙන බව’ ජාජබ ආණ්ඩුවේ නායකයන්ට අලුතෙන් මතක් කර දිය යුතු නැත.
බස් හිමියන් සහ රියැදුරන් කීකරු කිරීම
ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා ව්‍යාපෘතිය යටතේ මාධ්‍ය ආන්දෝලනයක් ඇතිකළ තවත් කටයුත්තක් නම් මගී ප්‍රවාහන බස් නියාමනය කිරීමයි. බස්වල වේගය, නලාවලින් නැගෙන අනවශ්‍ය ශබ්ද සහිත නලාහඬ පාලනය කිරීම, බස්වලට සවිකර තිබෙන සුදුයකඩ පොලු පතුරු ආදිය ඉවත්කිරීම යනාදිය ගැන මගී සහ පාරේ යන ජනතාවගෙන්ද කැමැත්ත ආණ්ඩුවට ලැබේ. ඒ අතර එම බස් හිමියන්, බසු රියැදුරන් සහ කොන්දොස්තරවරුන් ඒ ගැන කෝප වී ප්‍රකාශකරන්නට පටන් ගෙන තිබේ. ලංකාවේ දේශපාලන සහ නිලධාරිවාදී දූෂණයට හසුවී තිබෙන මහජන සේවා අංශයක් වන මගී බස් සේවය නියාමනය කිරීමම මහජන සේවයක් වනු ඇත. රජයට අයත්ව තිබෙනවාට වඩා පුද්ගලීකරණය කර බස් හිමියන් අතර තරගයට ඉඩ දීමෙන්, පාරිභෝගිකයන්ට වඩා හොඳ කාර්යක්‍ෂම මගී මිත්‍ර බස් සේවයක් ලබාගත හැකිවනු ඇත යනුවෙන් නිදහස් වෙළෙඳපොළ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය වර්ණනා කරමින් ජේආර් ජයවර්දන හා ලලිත් ඇතුලත්මුදලි වැනි එජාප ආණ්ඩුවේ නායකයන් ඉදිරිපත් කළ ධනවාදී ආර්ථික තර්කය බොරු කිරීම, අප රටේ පුද්ගලික බස් රථ හිමිකරුවන් හා රියැදුරන් කළ එක් මහජන සේවයකි.
මේ අතර, දුරගමන් යන බස්රථ ආශ්‍රයෙන් විශේෂයෙනුත්, බස්රථ උසංස්කෘතියක්ද පහළ වී තිබේ. එහි ප්‍රධානම මහජන සහ මගී පීඩක සහ ප්‍රචණ්ඩ අංශය බස්රථ ඇතුළේද, බස්රථවලින් එළියටද විහිදෙන විවිධ ශබ්දයි. රාත්‍රියේ දුරදිග දුවන බස්රථ ඇතුළේ වාදනය කරන සංගීත වීඩියෝ පටි නිර්මාණය කිරීම, සමහර පිරිස් අත ගෘහ කර්මාන්තයක්ද වී ඇත. ඒවා එක්තරා දුරකට අලුත් බහුජන සංස්කෘතියක අංගයක් වුවද, එය පීඩාකාරී සංස්කෘතියකි.
මෙම මගී බස් සංස්කෘකිය පාලනය කිරීම, නිලධාරිවාදී සහ පොලිස් ක්‍රියාමාර්ගයක් ලෙස ක්‍රියාවට නැංවීම ආණ්ඩුව වැළකී සිටිය යුතු දෙයක් වන්නට තිබුණ දෙයකි. සමහර විට දැනට තැනින් තැන මතුවන විරෝධය, බස් ගමනාගමනය ඇණහිටින තත්වයකට පත්වීමට පවා ඉඩ තිබේ. බස් හිමියන් සහ රියැදුරන් මාර්ග නීති නොතකන පිරිසක් බවට පත්වූයේ බස්හිමි ව්‍යාපාරිකයන්ද පොලිසියද අතර ගොඩනැගී තිබෙන අශූද්ධ සන්ධානය නිසාය. එම සන්ධානය බිඳදැමීම ආණ්ඩුව විසින් ගත යුතුව තිබෙන එක් පියවරකි. ඒ සමගම ගත යුතු තවත් පියවරක්ද තිබේ. එය නම් බස් රියැදුරන්, කොන්දොස්තරවරුන් සහ බස් මගී මහජනතාව යන පාර්ශ්ව තුනත්, ආණ්ඩුවත් අතර බස් සේවය පිරිසිදු කිරීම සඳහා සතර-පාර්ශ්වික සන්ධානයක් ගොඩනැගීමයි. ඒ මගින් බස් රියැදුරන්ද කොන්දොස්තරවරුන්ද මගීන්ද යන පාර්ශ්ව තුන, බස් සේවය පිරිසිදු කිරීමේ ස්වේච්ඡා පාර්ශ්වකරුවන් බවට පත්කිරීමයි. ඉහත කී වගකීම රථවාහන පොලිසියට පැවරීම අසාර්ථකත්වයෙන් අවසන් වීමට හොඳටම ඉඩ තිබේ.
‘ක්ලීන් ශ්‍රී ලංකා’ ව්‍යාපාරය දියත් කර ඇති ආණ්ඩුවට ඉගෙන ගත හැකි පාඩම් තුනක් මෙම සාකච්ඡාවෙන් ගම්‍ය වේ. පළමුවැන්න නම්, උඩ සිට පහළට, ක්‍රියාත්මක කරන ප්‍රතිසංස්කරණවලට පහළින් විරෝධය මතුවීම වැළැක්විය නොහැකි බවයි. දෙවැන්න නම්, ප්‍රතිසංස්කරණ ප්‍රයත්නයන් සාර්ථක වීමට නම් කලින් තිබුණු ක්‍රමයෙන් වාසි ලැබූ පිරිස් ප්‍රතිසංස්කරණ ක්‍රියාවලියේ හවුල්කරුවන් කරගැනීම වැදගත්ය යන්නයි. තෙවැන්න නම් ඕනෑම දූෂිත මහජන සේවයකින් ප්‍රතිලාභ ලබන්නන් හීලෑ සහ බල රහිත නොකර, කොතරම් යහපත් සිතින් දියත් කළත්, එම ව්‍යාපෘතිය අසාර්ථක කිරීමට දූෂිත සුළුතරයට හැකිවීමේ ඉඩද තිබෙන බවයි.
