පිස්සු නටන විරුද්ධ පක්ෂයක් වැඩක් නෑ
යුද්ධයෙන් විපතට පත් කාන්තාවන්ගේ සංගමයේ සභාපති විසාකා ධර්මදාස
අපේ රටේ පාලන ව්‍යුහයේ තියන පළාත් පාලන, පළාත් සභා සහ පාර්ලිමේන්තු කියන ආයතන හතරේම මහජන නියෝජිතයෝ, එහෙමත් නැත්නම් සභිකයෝ ඉන්නවා. ඒ ඒ ආයතනවල කාර්යභාරය එකිනෙකට වෙනස්. මේ හැම ආයතනයකම ආණ්ඩු පක්ෂ සභිකයින් පිරිසක් සහ විරුද්ධ පක්ෂ සභිකයින් පිරිසක් ඉන්නවා.
මේවාගෙන් පාර්ලිමේන්තුව අපට වඩා වැදගත් වෙන්නේ රටට බලපාන නීති සම්පාදනය කරන ආයතනය සහ මුදල් පිළිබඳ වගකීම දරන ආයතනය පාර්ලිමේන්තුව වන නිසයි. ඒ නිසා විරුද්ධ පක්ෂයේ හෝ වේවා, ආණ්ඩු පක්ෂයේ හෝ වේවා එහි සභිකයින්ට රට ගැන, මහජනතාව ගැන විශාල වගකීමක් පැවරෙනවා.
නීති සම්පාදනයේදී බොහෝ නීති කෙටුම්පත්, යෝජනා ඉදිරිපත් වෙන්නේ ආණ්ඩු පක්ෂය පැත්තෙන්. එවායේ රටට මහජනයාට හිතකර, පලදායක නීති වාගේම අහිතකර, පලදායක නොවෙන නීතිත් තියෙන්න පුළුවන්. රටට මහජනයාට පලදායක නීති, යෝජනාවලදී ආණ්ඩු පක්ෂයට සහය දැක්වීම විරුද්ධ පක්ෂයේ නියෝජිතයින්ගේ යුතුකමක් වනවා වාගේම, අහිතකර නීති, යෝජනාවලදී ඒවායේ බලපෑම පිළිබඳ විවිදවලට දායක වෙලා, ඒවාට සහය පල නොකර සිටීම හෝ විරුද්ධ වීම විරුද්ධ පක්ෂයේ නියෝජිතයින්ගේ අනිවාර්ය වගකීමක් වෙනවා.
නමුත් අපේ රටේ පාර්ලිමේන්තුව තුළදී මේ ක්‍රියාවලින් එහෙම්මම වෙනවද කියලා ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. ඒ ප්‍රශ්න ගැන එකින් එක කතා කරන්න අවශ්‍ය නැත්තේ වසර ගණනාවක් තිස්සේ මේ රටේ මහජනයා හැටියට අපි අපේ පාර්ලිමේන්තුව දිහා බලාගෙන ඉඳලා තිබෙන නිසාත්, එහි අවුල්සහගත බව අපි හැමෝම හොඳින් දන්නා නිසාත්.
නමුත් මූලික වශයෙන් අපේ පාර්ලිමේන්තුවේ ආණ්ඩු පක්ෂයේ වගකීම හරියට වෙන්නේ නෑ, වගේම විරුද්ධ පක්ෂයේ වගකීමත් හිරියට වෙන්නේ නෑ කියලා කියන්න පුළුවන්. සභිකයින්ගේ, පැමිණීම අඩු වීම, සහභාගිත්වය අඩු වීම, අණ පනත් පිළිබඳ අධ්‍යයනය නොකර ඒවාට සහයෝගය දැක්වීම හෝ විරුද්ධ වීම අපි දකිනවා. ඇතැම් සභිකයින් පක්ෂයට පක්ෂපාතීව අන පනත්වලට සහය පළ කරනවා. ඇතැම් අය මුදල් හෝ පුද්ගලික ලාභ ප්‍රයෝජන නිසා තමන්ගේ සහය හෝ විරෝධය පළ කරනවා. මේ වගේ තත්වයක් තමයි අපේ පාර්ලිමේන්තු තුළ තියෙන්නේ.
මම කියන්නේ, මහජන නියෝජිතයෙකුට ප්‍රධාන වෙන්න ඕනෑ ඔය මොනවත් නොවෙයි. ඔවුන් තීන්දු තීරණ ගත යුතු වෙන්නේ රට සහ තමන්ව එතෙන්ට පත් කරලා යවපු මහජනතාවගේ පැත්තෙන් හිතලා. එහෙම නොවුණ නිසා තමයි අද අපේ රට මේ වගේ ඛේදනීය ඉරණමකට මුහුණ පාලා තියෙන්නේ.
අපි මේ කතා කරන මොහොත වෙනකොට, අපේ රටේ පාර්ලිමේන්තුව විසුරවලා, එළඹෙන 14 වන දා නැවත අලුත් පාර්ලිමේන්තුවක් පත් කරගන්න රට, මහජනයා සූදානම් වෙමින් ඉන්නේ. ඒ නිසා මේ මොහොත හරිම තීරණාත්මකයි. ඒ වගේම මේ මැතිවරණයත් තීරණාත්මක එකක් වේවි.
සාපේක්ෂව ගත්තාම, මේ වෙනකොට අපේ පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයින්ට වඩා මහජනතාව දැනුම, ආකල්පවලින් ඉදිරියට ගිහිල්ලා තියෙනවා. ඒ නිසා පැරණි දේශපාලන සංස්කෘතිය තවදුරටත් වලංගු නැති වේගන යනවා. පැරණි දේශපාලන සංස්කෘතිය තුළම පවතින්න උත්සාහ කරන දේශපාලකයින් මේ ක්‍රියාවලියෙන් ඉවත් වෙන්න පටන් අරන් තියෙනවා. ඒක ස්ව කැමැත්තෙන් වෙන්න පුළුවන්. නැත්නම් මේ ක්‍රියාවලිය විසින් ක්‍රමිකව සිදු වෙනවා වෙන්නත් පුළුවන්.
පක්ෂයකට පුද්ගලයෙකුට බලය ලැබුණාම ඔහු හෝ ඒ පක්ෂය යම් ආකාරයක අත්තනෝමතික ලෙස ක්‍රියා කරන්න තියෙන ඉඩකඩ වැඩියි. ඒ නිසා දැනුමෙන්, තොරතුරුවලින් විපක්ෂය ශක්තිමත් වෙන්න ඕනෑ. මහජනතාවගේ සැබෑ උවමනාවන් හඳුනාගන්න ඕනෑ. ඒවා වෙනුවෙන් උත්තරීතර ආයතනයේදී වාද කරන්න ඕනෑ. ප්‍රශ්න කරන්න ඕනෑ. තමන්ගේ නියෝජනය නිවැරදිව දක්වන්න ඕනෑ. එහෙම නොවෙන ආණ්ඩු පක්ෂ හෝ විරුද්ධ පක්ෂ මහජන නියෝජිතයින්ගෙන් මේ රටට මහජනයාට පලක් නෑ. මහජනයා හැටියට අපි හොඳ ආණ්ඩු පක්ෂ නියෝජිතයින් පිරිසක් මේ සභාවට යවන්න ඕනෑ වගේම දක්ෂ, බුද්ධිමත්, මහජනතාවට වගවෙන, විරුද්ධ පක්ෂයේ කාර්යභාරය හොඳින් තේරුම් අරන් වැඩ කරන්න පුළුවන් පිරිසක් විරුද්ධ පක්ෂයට තෝරා පත් කරන්න ඕනෑ. ඒ වගකීම මහජනයා සතුයි.
අනික් වැදගත් කාරණය තමයි, අපි මේ නියෝජිතයින්ට නායකයෝ කියලා කියනවානේ. නායකයෝ නම් තමන්ගේ ප්‍රජාවට ආදර්ශමත් වෙන්න ඕනෑ. ඇත්තටම අපේ පාර්ලිමේන්තුව විනයානුකූල, බුද්ධිමත්, මහජනතාවට වගවෙන එකක් වෙනවා නම් අපේ රට ඉක්මනින් හොඳ තත්වයකට ගේන්න පුළුවන්.
අපි දන්නවා පාර්ලිමේන්තුවේ ඇතැම් සභාවාරවලදී ගැලරියේ පාසල් දරුවන් ඉවත් කරන්න කියලා කතා නායකවරයා කියපු අවස්ථා තිබුණා. ගැලරියේ පාසල් දරුවන් සිටින බව මතක් කරපු අවස්ථා තිබුණා. පාසල් දරුවන්ට ආදර්ශමත්ව නිරීක්ෂණය කරන්න පුළුවන් සභාවක්, ආණ්ඩු පක්ෂ නියෝජිතයින් පිරිසක් සහ විරුද්ධ පක්ෂ නියෝජිතයින් පිරිසක් හදා ගන්න පුළුවන් නම් රටක් ලෙස මහජනතාව ලෙස අපි දිනුම්.
ලෝකයේ බොහෝ දියුණු රටවල් ඒ තත්වයට පත් වෙලා තියෙන්නේ හොඳ ආණ්ඩු පක්ෂ කණ්ඩායමක් වගේම හොඳ විපක්ෂයක් ඔවුන්ට සිටි නිසා. නැත්නම් පිස්සු නටන ආණ්ඩු පක්ෂයක් සහ පිස්සු නටන විරුද්ධ පක්ෂයක් තිබිලා වැඩක් නෑ. ඒ ඒ තත්වයන්වල වටිනාකම, කාර්යභාරය හරිහැටි හඳුනා ගත්ත, රට, මහජනතාව නිවැරදිව නියෝජනය වන විපක්ෂයක් තියෙනවා නම් ආණ්ඩු පක්ෂයකට වුනත් පිස්සු නටන්න ලැබෙන්නේ නෑ. ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර
ඒ වගකීම මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් ගිලිහිලා
පාර්ලිමේන්තුවේ හිටපු සන්නිවේදන අධ්‍යක්ෂ ශාන් විජේතුංග
පාර්ලිමේන්තු නියෝජිතයින්ට තමයි රටේ විශාල කාර්යභාරයක් පැවරෙන්නේ. ඒකෙනුත් විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන්ට විශාල කාර්යභාරයක් පැවරෙනවා. මොකද පාර්ලිමේන්තුව පවත්වාගෙන යාමේ සම්පූර්ණ වගකීම තියෙන්නේ ඔවුන්ට නිසා. ආණ්ඩු පක්ෂය පාර්ලිමේන්තු ක්‍රියාකාරකම් මෙහෙයවූවාට, විපක්ෂය තමයි පාර්ලිමේන්තුව ඇදගෙන යා යුතු වෙන්නේ. විවාද, අණ පනත් සම්මත කරගැනීමේදී විපක්ෂය තමයි ශක්තිමත්ව සිටිය යුතු වෙන්නේ.
යම් කිසි පනත් කෙටුම්පතක් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් වුණාම, ඒ පනත් කෙටුම්පත මහජනතාවට හිතකර නොවෙනවා නම්, එය පරාජය කිරීමට හෝ මහජනතාවට අහිතකර වන්නා වූ වගන්ති සංශෝධනය කිරීමට පූර්ණ වගකීම පැවරෙන්නේ විපක්ෂයට.
පාර්ලිමේන්තුව තුළ විවිධ කාරක සභා ක්‍රියාත්මකයි. විශේෂයෙන් පාර්ලිමේන්තුවේ තියෙනවා ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා. පාර්ලිමේන්තුව තුළ සම්මත කරගැනීමට ඉදිරිපත්වන ඕනෑම පනත් කෙටුම්පතක්, ප්‍රථමයෙන්ම විවාදයට ලක්වෙන්නේ මේ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවලදී. සම්ප්‍රදායානුකූලව මේ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවල සභාපතිධුරය හිමි විය යුත්තේ විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරයෙකුට. ඒක තමයි වෙස්ට්මින්ස්ටර් ආණ්ඩුක්‍රමයේ සම්ප්‍රදාය. බි්‍රතාන්‍ය වගේ රටවල මේ සම්ප්‍රදාය මහා ඉහළින් සලකනවා. ඒ රටවල පාර්ලිමේන්තු ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා මෙහෙයවීමේ වගකීම පැවරෙන්නේ විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන්ට. විපක්ෂය ඒ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවල සභාපතිත්වය දරන විට, එහි සාමාජිකත්වය ආණ්ඩු පක්ෂ, විපක්ෂ ලෙස නෙමෙයි කටයුතු කරන්නේ. ඔවුන් පොදුවේ තමයි කටයුතු කරන්නේ. මෙතනදීත් පනත් කෙටුම්පතට සංශෝධන ගේන්න පුළුවන්. අවශ්‍ය නම් ඒ පනත් කෙටුම්පත මේ ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවේදී ප්‍රතික්ෂේප කරන්න පුළුවන්. එසේ නොවෙයි නම් මේ පනත් කෙටුම්පත සංශෝධන සහිතව සම්මත කරගත යුතුයි කියලා ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභාවට නිර්දේශ කරන්න පුළුවන්. පාර්ලිමේන්තුවේ දෙවන වර කියවීමේ දී විපක්ෂය තමයි ඒ සංශෝධන ගැන විවාද කරලා, ඊ ළඟට එන කාරක සභා අවස්ථාවේදී සංශෝධන ඉදිරිපත් කරන්න ඕනෑ. ආණ්ඩුව කැමති නම් ඒ සංශෝධනවලට ඉඩකඩ ලබා දෙන්න පුළුවන්. නැත්නම් ප්‍රතික්ෂේප කරන්නත් පුළුවන්. නමුත් අපි අපේ වගකීම හරියට කළා කියලා ජනතාවට කියන්න විපක්ෂයට පුළුවන්. රටට නොවැදගත් වන්නා වූ හෝ සමාජයට අභියෝගයක් වන්නා වූ වගන්ති සංශෝධනය කරන්න අපි කටයුතු කළා කියලා කියන්න පුළුවන්. මේ වගකීම හරියට කරන්න නම් මන්ත්‍රීවරු මේ පනත් කෙටුම්පත් හරියට කියවන්න ඕනෑ. අධ්‍යයනය කරන්න ඕනෑ.
ලංකාවේ තියෙන පුස්තකාල අතරින් ඉතා හොඳ පුස්තකාලයක් පාර්ලිමේන්තුවේ තියෙනවා. ඒ පුස්තකාලය මන්ත්‍රීවරුන් ප්‍රයෝජනයට ගන්නවා මෑත කාලයේ අපි දැක්කේ නෑ.
ඒ වගේම පර්යේෂණ අංශයක් පාර්ලිමේන්තුව සතුයි. හරියට නම් විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරු හැම විටම මේ පර්යේෂණ අංශයේ ඉන්න ඕනෑ. වෙනත් රටවල නම් එහෙමයි. පර්යේෂණ අංශයට ගිහිල්ලා ඔවුන් එක්ක සාකච්ඡා කරලා, ඔවුන්ගෙන් තොරතුරු අරගෙන, පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් වෙන අණ පනත්වල ස්වභාවයන් ගැන, ඒවායෙන් ඇති විය හැකි විපාක ගැන, සමහර විට සුභදායක තත්වයන් ගැන විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරු උනන්දු වෙන්න ඕනෑ. දැනට වෙන්නේ පර්යේෂණ අංශයෙන් ලබා දෙන පත්‍රිකාව අරගෙන ගිහිල්ලා, සභා ගර්භයේ කතා කිරීම. විවාදවලදී භාවිත කිරීම. එතනින් එහාට ගිහිල්ලා ගැඹුරින් මේ තොරතුරු ලබාගෙන සාකච්ඡාවට සහභාගි වන මන්ත්‍රීවරු ඉන්නේ අතලොස්සයි. පසුගිය පාර්ලිමේන්තුවේ පමණක් නොවෙයි. මෑත ඉතිහාසයේ තිබුණ බොහෝ පාර්ලිමේන්තුවල අපි දැක්ක දේ ඒකයි. ඒකට එක හේතුවක් තමයි තමන්ගේ වගකීම පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන් හරිහැටි අවබෝධ කර නොගැනීම. බොහෝ මන්ත්‍රීවරුන් සභාවට පැමිණිලා මම පැමිණියා කියලා මාර්ක් කිරීම හැරෙන්නට, ඔවුන් පාර්ලිමේන්තු සභා ගර්භය තුළ රැඳෙනවා අඩුයි.
ඒක මේ අලුත් මැතිවරණ ක්‍රමයත් එක්ක ඇති වෙච්ච දෙයක් වෙන්න පුළුවන්. මොකද විවාහ උත්සවවලට යන්න, අවමගුල්වලට යන්න, වෙනත් උත්සවවලට යන්න ඔවුන්ට සිද්ද වෙලා තියෙනවා. ඒ නිසා ඔවුන් පාර්ලිමේන්තුව තුළ ගතකරන කාලය ඉතාම සීමා වෙලා තියෙනවා. මේක අපේ රටේ තියෙන විශාල දුර්වලතාවක්. මේ තත්වය වෙනස් වෙන්න ඕනෑ. මොකද ආණ්ඩු පක්ෂයේ වේවා, විපක්ෂයේ වේවා පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරුන්ගේ කාර්යාලය වෙන්න ඕනෑ පාර්ලිමේන්තුව. අපි කාර්යාලයක වැඩට යනවා වගේ, මන්ත්‍රීවරයා පාර්ලිමේන්තුවට යන්න ඕනෑ. පෙරවරුවේ සිට සවස්වරුව දක්වා ඔවුන් එහි අධ්‍යයන කටයුතුවල, පර්යේෂණ කටයුතුවල යෙදෙමින්, සාකච්ඡාවල නිරත වෙමින් ඉන්න අවශ්‍යයි. ඒ වගකීම අපේ මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් ගිලිහිලා තියෙන්නේ.
අපි බොහෝ විට දකින්නේ පාර්ලිමේන්තුවේ සභා ගර්භයේ සිදු වන සිදු වීම් පමණයි. ඒකට හේතුව මේ සජීව විකාශය. නමුත් පාර්ලිමේන්තුව තුළ ඉන් ඔබ්බට ගිය ක්‍රියාකාරකම් ගණනාවක් තියෙනවා. අවම වශයෙන් පාර්ලිමේන්තුව පැවැත්වෙන දිනවල, දිනකට කාරක සභා රැස්වීම් 6 ක් 7 ක් තියෙනවා. සෑම කාරක සභා කාමරයකම රැස්වීම් පැවැත්වෙනවා. ඒවා උපදේශක කාරක සභා වෙන්න පුළුවන්, ආංශික අධීක්ෂණ කාරක සභා වෙන්න පුළුවන්, කෝප් කමිටු රැස්වීම් වෙන්න පුළුවන්, කෝපා කමිටු රැස්වීම් වෙන්න පුළුවන් මේ ආදී වශයෙන් විවිධ රැස්වීම් පාර්ලිමේන්තුව තුළ තියෙනවා. විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරු තමයි මේවාට සහභාගි වෙලා කරුණු විමසන්න ඕනෑ. ප්‍රශ්න අහන්න ඕනෑ. යෝජනා ඉදිරිපත් කරන්න ඕනෑ.
පසුගිය කාලේ අපි දැක්කා කෝප් කමිටුවේ සභාපතිත්වය විපක්ෂයට දීලා තිබුණා. විශේෂයෙන් ඔවුන් ඒවායේ සභාපතිත්වය දරපු අවස්ථාවල ඒවා ඉතා ක්‍රියාශීලීව පැවතුනා. ඒ නිසා විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරු නිරන්තරයෙන් ඒවාට සහභාගි වෙලා ප්‍රශ්න අහන්න ඕනෑ. කරුණු පෙන්නලා දෙන්න ඕනෑ. රාජ්‍ය නිලධාරීන්ගෙන් කරුණු විමසන්න ඕනෑ. කෝප් කමිටුවේ රැස්වීම් සජීව විකාශය නොවුනත් වීඩියෝ කරලා පසුව මාධ්‍යයට මුදා හරින නිසා එය තරමක් ජනප්‍රිය හා සහභාගිත්වය වැඩි වෙලා තියෙනවා. නමුත් අනෙක් කාරක සභාවල ඒ සාර්තකත්වය දකින්න නෑ. ඒ නිසා ඒ කාරක සභාවල කරුණු සාක්ච්ඡා වීම, පෝෂණය වීම ප්‍රමාණවත් නෑ. මම කියන්නේ ඒවා අකර්මන්‍යයි කයන එක නොවෙයි. ඒවා මීට වඩා පෝෂණය විය යුතුයි කියන එකයි. ඒවා පෝෂණය වෙන්න නම් විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් අනිවර්්‍යයෙන්ම මීට වඩා තමන්ගේ කාර්යභාරය හරියට ඉටු කරන්න ඕනෑ.
ඒ වගේම පාරලිමේන්තුව කියන්නේ රටේ මුදල් අනුමත කරන ආයතනය. මුදල් පිළිබඳ කාරක සභාව අතිශයින්ම තීරණාත්මක කාරක සභාවක්. එතනදීත් විපක්ෂයේ කාර්යභාරය ඉතාමත්ම තීරණාත්මකයි.
මේ කාරක සභාවලට නිරන්තරයේ රාජ්‍ය නිලධාරීන්, විධායක ශ්‍රේණියේ නිලධාරීන් සහභාගි වෙනවා. ඒ නිසා ඔවුන් නිවැරදිව කටයුතු කරනවාද කියලා සොයා බැලිය හැක්කේ, මුහුණට මුහුණ හමුවිය හැක්කේ මේ කාරක සභාවලදීයි. ඒ තැන්වලදී ඒ නිලධාරීන් හරිමග යවන්න, ඔවුන් හොඳින් කටයුතු කරනවා නම් ඒ නිලධාරීන් අගයන්න, හොඳ අවස්ථාවක් තියෙනවා. ඒ නිසා විපක්ෂය ඒ අවස්ථාවල් මග නොහැර ඒ ක්‍රියාකාරකම්වලට සම්බන්ධ වෙන්න ඕනෑ.
ඊ ළඟට අය වැයේදී තමයි විපක්ෂයට ලොකුම වගකීමක් තියෙන්නේ. අයවැය සඳහා කාරක සභා අවස්ථාවන් ඊට වෙන් කරන වේලාවන් ආදිය තීන්දු කරන්නේ විපක්ෂය. අවාසනාවට විපක්ෂ නායක කාර්යාලවල ඉන්න නිලධාරීන් තමයි අද වෙනකොට ඒවා කරන්නේ. විපක්ෂයේ මන්ත්‍රීවරුන් එකුතු වෙලා ඒවා අධ්‍යයනය කරලා, සකච්ඡා කරලා සූදානම් වෙන අවස්ථා නැති තරම්.
හැම පාර්ලිමේන්තු රැස්වීම්වාරයකටම පෙරාතුව විපක්ෂ නායක රැස්වීමක් පැවැත්වෙනවා. බොහෝ විට ඒවායේදීත් පාර්ලිමේන්තුවේ ඉදිරි කටයුතු සාකච්ඡා කරනවාට වඩා පක්ෂවල අභ්‍යන්තර ගැටුම් ගැන, අනෙක් මන්ත්‍රීවරුන් විවේචනය කිරීම වගේ දේවල් තමයි සිදු වෙන්නේ. නමුත් විපක්ෂ නායක රැස්වීමේදී සාකච්ඡා විය යුත්තේ ඒ සතියේ පැවැත්වෙන විවිධ, සකච්ඡාවට ගැනෙන අන පනත් ගැනයි. ඔවුන් ඒ දැනුමින් සන්නද්ධව ගිහින් සභා ගර්භයේදී අදහස් දැක්වීමයි කරන්න ඕනෑ. ප්‍රියන්ජිත් ආලෝකබණ්ඩාර
විපක්ෂයෙන් ආදර්ශයක් තියෙන්න ඕනෑ
හිටපු පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රී කරුණාරත්න පරණවිතාන
ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ මූලික කරගත් ජාතික ජන බලවේග ආණ්ඩුවක් තමයි ඉදිරියෙදි ඇති වෙන්නේ, ඒක ඉතා පැහැදිළියි. මේ ආණ්ඩුව මතවාදී ඒකමිතියක් සහිතව විනයානුකූලව එක මතයක් වෙනුවෙන් පෙනී සිටින ආරම්භයේදී අභ්‍යන්තර ප්‍රතිවිරෝධතා ගොඩක් අඩු ආණ්ඩුවක් බවට පත් වෙයි. හැබැයි විපක්ෂයේ ඉතා කුඩා කණ්ඩායමක් මතවාදී වශයෙන් සහ පුද්ගලබද්ධ කාරණා මත බෙදුණු විපක්ෂයක් බවට පත් වෙයි. විපක්ෂයේ සාමාන්‍ය සම්ප්‍රදාය වෙන්නේ ආණ්ඩු පක්ෂයේ යහපත් දේවල්වලට සහයෝගය දෙමින් සාධනීය විවේචනයක් කිරීමයි. නමුත් අපි දැක්කා පසුගිය කාලය පුරා දේශපාලන සංස්කෘතිය ඇතුළේ, පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රීවරු කටයුතු කළේ ජනමාධ්‍ය සංදර්ශනයක් වෙනුවෙන්. උදේ පාන්දර ප්‍රශ්න අහන වෙලාවේ, වේගවත්ව මාධ්‍යවලට කතා කරලා, ඊට පස්සේ මන්ත්‍රීවරු පාර්ලිමේන්තුවෙන් යන්න යනවා. ආණ්ඩුව කළත් විපක්ෂය කළත් රටේ අනාගතය සම්බන්ධයෙන් ඒ ක්‍රමය හරියන්නේ නෑ.
මේ ආණ්ඩුව එක්තරා විදිහක ආධුනිකයින් ගොඩක් ඉන්න ආණ්ඩුවක් බවට පත් වෙයි. ඒ වගේ ම තව ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා, මේ ආණ්ඩුව මේ රටේ ජරාජීර්ණ වූ දේශපාලන සංස්කෘතිය වෙනස් කරන්න හොඳ දේවල් කරයි. හැබැයි ඔවුන්ගේ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය මේ රට භාර ගන්න කොට පොරොන්දු වූ ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය නෙවෙයි. ඔවුන් මේ රටේ ජනතාවට පොරොන්දු වුණ න්‍යාය පත්‍රය නෙවෙයි. ඊට සපුරා වෙනස් ආර්ථික ක්‍රියාදාමයක් තමයි, අද ක්‍රියාත්මක කරන්නේ. උදාහරණයක් ලෙස ගත්තොත් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලේ ක්‍රියාදාමයට විරුද්ධ මතයක් තමයි ඔවුන් ගෙන ගියේ. නමුත් මේ වන විට ඔවුන් ඒක ඉදිරියට ක්‍රියාත්මක කරනවා. ඒ අය මහා විශාල පොරොන්දු පත්‍රයක් දුන්නා, විශේෂයෙන් රාජ්‍ය සේවකයින්ට මාස හයෙන් හයට වැටුප් වැඩිකරනවා වගේ. මේ රටේ ආර්ථිකයට දරන්න බැරි සුබසාධන ක්ෂේත්‍රයේ විශාල පොරොන්දු රාශියක් දුන්නා. මේ රටේ පිරිමැසුම් ආර්ථික ක්‍රමයකට ඔවුන්ට යන්න වෙනවා. ජනවරමින් ඉල්ලා නොසිටි ආර්ථික ප්‍රතිපත්තියකට යන්න ගියාම සෑහෙන දුෂ්කරතාවලට ඒ ආණ්ඩුවට මුහුණ දෙන්න සිදු වෙයි.
මැතිවරණ සමයෙදි හැමෝම කළේ, සමාජ වෛරය ඇවිස්සීමක්. ඒක ජනතා විමුක්ති පෙරමුණත් කළා. අපි වගේ කිහිපදෙනෙක් විතරයි සමාජ විචාරය අවුලමින් කතා කළේ. නමුත් ඉදිරියෙදි ආර්ථිකය ශක්තිමත් කරන්න පුළුවන් විචාරාත්මක කතිකාවක් පාර්ලිමේන්තුවේ ඇති වෙන්න ඕනෑ. ඒ වැඩ පිළිවෙළ ජාතික ජන බලවේගය සතුව නෑ. ඒ අයගේ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට බර වුණු වචන මාලාව ඇතුළේ තිබුණේ, පැරණි සමාජවාදී අදහස්. ඒ වගේම ඔවුන් සමග සිටි රටේ ජනතාව බලාපොරොත්තු වෙලා තියෙන්නෙත් වෙනස් දෙයක්. මෙයට සපුරා වෙනස් මාවතක යන්න ගියාම ඒ ආණ්ඩුවේ කොයි තරම් බහුතර බලයක් තිබුණත් කරන්න සිදු වී තියෙන්නේ තමන් නොකියපු දේවල්. ඒ නිසා ඒකට ප්‍රතිචාර දක්වන විට මම හිතන්නේ ඔවුන්ට දැක්මක් තියෙන්න ඕනේ මොකක්ද කරන්න ඕනේ කියලා. ඇත්තෙන්ම වෙනදාට වඩා මේ රටේ ආර්ථිකන්‍යාය පත්‍රය ගැන කතා කරන්න දැනුම් තේරුම් තියෙන මන්ත්‍රීවරු පාර්ලිමේන්තුවට යන්න ඕනේ.
ජාතික ජන බලවේගය ආණ්ඩුව රාජ්‍ය පිරිසිදු කරන වැඩේට අත තියයි. ඒක හොඳ දෙයක්. හැබැයි රාජ්‍යය ආර්ථික වශයෙන් ස්ථාවර කරන කාර්යය වාමාංශික දැක්මෙන් මෙහා තිබෙන දෙයක්. දැන් විපක්ෂය ඊළඟ ආණ්ඩුව ගන්න බලාගෙන ඉන්න කණ්ඩායමක් විදිහට පෙන්වන්න ඕනේ පළවෙනි කාරණය. මේ රටේ ජනතාව ආර්ථික අර්බුදය පැත්තකට දාලා මේ දේශපාලන වෙනස්වීම බලාපොරොත්තු වුණා කියලා ජනමතයෙන් පිළිබිඹු වුණා. ජවිපෙ ආර්ථික වශයෙන් මොනවා කළත්, කමක් නෑ, මේ රටේ ජරාජීර්ණ වුණු දේශපාලන සංස්කෘතිය පිරිපහදු කරන්න ඕන කියලා සමාජ මතයක් ගොඩ නැගුණා. ඒක තමයි මෙහි සත්‍ය ජනවරම. ඒ අය කරන්න හදන ඒ වැඩපිළිවෙළට විපක්ෂය සහයෝගය දෙන්න ඕන. ඒ සම්බන්ධයෙන් විපක්ෂයේ ආදර්ශයක් තියෙන්න ඕන. ජරාජීර්ණ වුණ දේශපාලනඥයෙකුට බෑ, ඒ පිරිසිදු කිරීම්වලට පෙනී සිටින්න. නමුත් ආර්ථික ප්‍රතිසංස්කරණ කියන කාරණයෙදි ආණ්ඩුව ලොකු අර්බුදයකට යනවා.
මම හිතන්නේ සමාජ විචාරයක් ඇති කිරීම තමයි විපක්ෂයේ කාර්යභාරය විය යුත්තේ. බෙදුණු, පුද්ගලවාදීව ජනමාධ්‍යවලින් එළියට ඇවිත් තමන්ගේ වැඩක් කර ගන්න හදන මන්ත්‍රීවරුන්ට විපක්ෂයේ කාර්යභාරය කරන්න බෑ. මට පේනවා රටේ වර්ග දෙකක් ඉන්නවා. ඒ තමයි ඇත්තෙන්ම පාර්ලිමේන්තුවේ සිටිය යුතු විවිධ හේතු මත පාර්ලිමේන්තුව අතහැර දාපු තරඟ නොකරපු අය ඉන්නවා. ඒ නිසා මේ විපක්ෂය ඇතුළේ රටේ අනාගතය වෙනුවෙන් හඬ නගන්න පුළුවන් දක්ෂ කණ්ඩායමක් හැදෙයි කියලා.
කොහොම වුණත් මගේ පළවෙනි අදහස තමයි මේ ආණ්ඩුවේ ගමන තවම හරියට පැහැදිළි නෑ. ගමන පැහැදිළි වෙන්න පාර්ලිමේන්තුව පත් වෙලා, කැබිනට් මණ්ඩලය පත්වෙලා අය – වැයක් ගෙනැත් වැඩ පටන් ගන්නකම් ඒ අය යන දිශාව පැහැදිළි නෑ. මුල් කාලෙදි විපක්ෂය සාධනීය විවේචනයක් සහ සහයෝගයක් ලබා දෙන්න ඕන. විපක්ෂයේ ප්‍රධානම කාර්යභාරය තමයි, ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ ප්‍රමුණ ජාතික ජන බලවේගයේ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයේ කරන්න පුළුවන් දේවල් ක්‍රියාත්මක කරන්න බල කරන එක. ඒ ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනයේ කරන්න බැරි ප්‍රායෝගික නොවන දේවලුත් තිබුණා. මැතිවරණවලට ඉදිරිපත් කරන ගොඩක් ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශන කුණු කූඩෙට යන ඉතිහාසයක් තමයි අපි දැකලා තියෙන්නේ. හැබැයි කොයි දුර්වලතා තිබුණත් අපි හිටපු යහපාලන ආණ්ඩුව ඇතුළෙ තමයි ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශනය ගොඩක් ක්‍රියාත්මක කෙරුණෙ මෛත්‍රීපාල සිරිසේන හා රනිල් වික්‍රමසිංහ ආණ්ඩුවේ. ඒ දෙන්නාගේ මෝඩ වැඩ නම් මමම කතා කරන්න යන්නේ නෑ. දින සියයේ වැඩ සටහන ඇතුළේ පළවෙනි කාර්තුවෙදිම ගොඩක් දේවල් අපිට කරන්න පුළුවන් වුණා. මට භාර දුන්න වැඩේ තමයි, තොරතුරු දැනගැනීමේ අයිතිය පනත ගෙනැත් සම්මත කරන එක. මම ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යාංශයේ ලේකම් ලෙස ඒක ආරම්භ කරලා ආණ්ඩුව ආවාට පස්සේ ඒක සම්මත කළා. ඒ වගේ ජවිපෙ ආණ්ඩුවේ යහපත් දේවල් ටික ඉෂ්ඨ කර ගන්නකම්වත් විපක්ෂය එක හඬකින් වැඩ කළ යුතුයි. කමණී හෙට්ටිආරච්චි
